13 juni 2015 • Fleurus L’Ancienne Abbaye de Soleilmont
Ergens tussen Fleurus en Charleroi ligt l’Ancienne Abbaye de Soleilmont en dat is misschien voor de meeste blues liefhebbers onder ons totaal onbelangrijk maar daar zou vanaf nu wel eens verandering in kunnen komen want Michel Roccetti heeft zijn ‘Nuit du Blues samen’ voortaan hier ondergebracht met het ‘South Blues festival’. De 19de editie vindt hier plaats in de gezellige tuin en is zoals altijd een aangenaam plekje om met de vrienden door te brengen onder een stralende zon. Niet minder dan 9 bands op de affiche die netjes verdeeld zijn in 2 groepen waarvan er 5 op het grote podium zullen aantreden en 4 hun thuisbasis vinden in de kleine tent. Voor diegene die met regelmaat de taalgrens oversteken is het geen verrassing dat het hier bij de Carolo’s steeds vriendelijk en familiar aan toegaat en dus kunnen we niet anders dan Michel en zijn crew ten guste zijn en zo zijn we hier vanaf de eerste minuut aanwezig. Ook Radio 21 en Walter de Paduwa aka Dr. Boogie zijn eveneens van de partij en tegen de klok van 14.00 maken we onze opwachting in de kleine tent voor de aftrap van dit bluesfest. ‘Deadline’ is de groep die deze zonnige zaterdag als eerste van muziek moet voorzien maar het lijkt wel of deze gasten hun ‘deadline’ niet zullen halen. Uiteindelijk mogen ze dan toch van start gaan maar mijn zoektocht op het ‘www’ leverde aangaande deze formatie weinig info op alleen blijkt in de UK er een punkformatie met dezelfde naam te zitten en bij het horen van de eerste tonen lijkt het er wel op dat ze ginds de mosterd zijn gaan halen. Uit hun setlist met nummers als ‘Sadistic Pleasure’ en ‘Freak Show’ werd ik ook al niet veel wijzer en ook zou dit trio enige affectie hebben met de blues liet ik ze maar wijselijk voor wat ze waren en zo konden mijn ‘buisjes van Eustachius’ nog een beetje in balans blijven voor de rest van de dag. Bijna 3 uur en op het grote podium stonden 5 Fransen te soundchecken die luisteren naar de naam ‘Back To The Roots’. Zij blijken minder belastend te zijn voor het menselijk oor en brengen country blues die heerlijk om verteren is. Nummers die ze ontleden uit de diverse strekkingen van de moderne muziek en ze zo een bluesy jasje aanmeten. Alain Augustyniak is de frontman en staat in voor de vocale inbreng en allerlei percussie toestanden. Volledig akoestische set die geen minuut blijkt te vervelen met nummers als ‘Lonesome Train’ en 'That’s All Right Mama’ met aan zijn zijde de gitaristen Dominique Grebert op de resonator en Serge Douya op de akoestische gitaar. Verder bestaat deze BTTR nog uit smoelschuiver Chris Demeraux en Stéphane Bihan op de contrabas. Enige nostalgie is hier meteen op zijn plaats met een prachtige versie van Leadbelly zijn Alberta en ‘Hey Baby Hey’ van Big Bill Broonzy. In mooie harmonie en met de nodige dosis humor weten deze mannen uit het noorden van Frankrijk hier enige animo te brengen en vergeet niet dat ze zeer aangenaam klinken zelfs wanneer we een ‘Dueling Banjo’ krijgen tussen de ’dobro’ en een Takamine. Met een leuk intermezzo van ‘jingle bells’ voelen we spijtig genoeg een lichte noorderbries opsteken maar gelukkig vergeten we dit vlug met een portie negro spirituals zoals ‘Down By The Riverside’ en een mooie ‘Swing Low Sweet Chariot’ en daarmee is de ‘punk’ van het eerste half uur al meer dan vergeten. Als ‘encore ‘brengen ze nog ‘Key To The Highway’ en dit was een aangename kennismaking met deze fransmannen. Met een klein hartje terug naar de kleine tent want in had de volgende groep al zien rondlopen en begon te twijfelen of we überhaupt nog blues zouden te horen krijgen op het kleine podium. Drie jonge snaken uit Frankrijk met hun baseball petje op halfzeven. Hun naam ‘We Are Naive’ maar gelukkig zijn wij dat niet en na het nemen van enkele kiekjes hield ik het ook bij deze gasten het voor gezien en ik zou nog eerder naar de rockpunk van ‘Deadline’ willen luisteren. Er zal wel jeugd bestaan die dit kunnen appreciëren maar helaas niet ik. ‘Les Generals Jack’ die kennen we dan weeral wel en onze landgenoten brengen zoals ze dat in Vilvoorde plegen te zeggen…’Blues me ne rekker’. Toon Derison, Bart Ieven, Marc Godart en nog steeds de 4de generaal met Christophe op de conga’s en percussie zullen hier zonder fout een exotisch sfeertje brengen onder een aangenaam zonnetje. Met veel nummers uit hun laatste album ‘Acajou’ brengen ze met ‘No Gun’, ‘Donkey’ en ‘Something’ hier toch aardig wat voetjes in beweging. Ook ouder werk komt uiteraard aan bod zoals ‘Matongo Square’ en hun mix van blues, funk en reggea blijkt aanstekelijk te werken en zo hebben ze hier ook in Fleurus kunnen genieten van wat ‘Exotic Blues’. Bijna 18.00 en eindelijk maakt er een band zijn opwachting op het kleine podium die blues hoog in het vaandel dragen. Deze ‘The Dog’s Band’ bestaat uit vier leden en zijn afkomstig uit de streek van Namen en Charleroi. Geen jonge gasten maar doorleefde blues adepten die nu ongeveer een 3-tal jaar in deze formatie samen de blues prediken. |
Hun namen zijn DD Stoned Dog op gitaar, P. Buttlemer op de smoelschuif, Vince Vegas op de bass en Ben Watson aan de drums. Ze brengen niets dan klassiekers waarvan je alleen maar vrolijk van kan worden variërend met nummers als ‘Pretty Baby’, ‘Automatic’, ‘You’re Time To Cry’ en Kim Wilson zijn versie van ‘My Babe’. De tent uiteraard nu boesjevol en om het wat duidelijker te maken voor de lezers die van deze band nog niet hebben gehoord, dit is de Waalse versie van Chilly Willy, dus ambiance ten top!
Na een heerlijke driekwart uur blues ging het daarna terug richting ander podium voor Mr. Bo Weavil. Het moet toch al meer dan 6 jaar zijn dat ik deze Fransman nog aan het werk zag en vanavond liet hij zich vergezellen van een landgenoot op de ‘batterie’. Ik kan natuurlijk fout zijn maar het lijk een beetje of deze Bo Weavil zijn stijl is een beetje aan het veranderen maar dat kunnen uiteraard ook de indrukken zijn die een tijdje uit mijn grijze cellen waren gewist. De inbreng van zijn energieke drummer is ook een lust voor het oog want deze gast weet goed hoe hij zijn sticks moet beroeren. Nummers al Sonny Boy Williamson I zijn ‘Sugar Mama’ en ‘Don’t Wanna Be No rebel’ weten de volgelopen tuin hier te bekoren en het wordt stilaan tijd om de hongerige te gaan spijzen, de dorstige hebben hun deel al wel gekregen. Ondertussen was het ‘Circus Den Huibbe’ aangekomen en de verwelkoming hier in de ‘Wallonie’ is meer dan hartelijk te noemen. Margaux van DLB wervelt zich als een pas opgekomen tornado in alle bochten om die van Chilly Willy alle bandjes en toebehoren te bezorgen en dan kan je niet anders of je voelt je hier thuis. Je moet het maar kunnen vanuit Tienen naar Fleurus is het ‘immer gerade aus’ en moet je enkel de laatste straat een 200-tal meter naar links maar toch moeten ze bij Chilly Willy kunnen verloren rijden of dachten ze dat ze nor moesten spelen in ‘Devant Le Bois’. ;-) Opstellen en soundcheck en het is de beurt aan Den Huibbe, Alain, Andy, Wim, De Witte en youngster Walter om deze tent in hun voegen te doen barsten. Met het enthousiasme van een bende jonge veulens geven zich over aan nummers als ‘I’m Ready’ en ‘Backstratcher’ en voor deze overvolle tent lijkt het wel of de ‘Stones’ hier hun opwachting komen maken. Vol overgave een dik half uur lekkere Chicago Blues en dit zou nog maar een begin zijn…we waren al aan het dagdromen om de Vlaamse en Waalse Chilly Willy ‘strakskes’ samen te kunnen zien maar wat komen zou was nog stukken beter. Op het hoofpodium waren twee kleppers geprogrammeerd en de eerste van die twee zou nu aan bod komen. Johnny Mastro en zijn Mama’s Boys zagen we vorige zondag nog van jetje geven op Goezot en waren daar steengoed dus zou het hier niet minder gaan worden want met een leuke babbel met Johnny himself was hij danig onder de indruk van de omgeving. Ik moet deze week zonder fout werk gaan maken van een recensie over hun laatste album ‘Never Trust The Living’ want net zoals vorige week zouden hier ook vanavond wel wat nummers van deze nieuwe CD aan bod gaan komen. Johnny Mastro begon eraan met veel rock ’n roll met aan zijn zijde Smokehouse Brown, Dean Zucherro en Christophe Gaillot. Met nummers als ‘Whiskey’ en een nieuw arrangement op ‘Judgement day’ komt iedereen hier in de tuinen van de abdij overeind om te kunnen genieten van deze New Orleans based harmonicaplayer. Een ‘zottekot’ werd het toen Johnny Mastro zijn chromatische bluesharp ter handen nam en wanneer Smokehouse Brown zijn ‘Les Paul Gold Top’ liet spreken werden al de gitaristen hier aanwezig bijna gek want deze eigenste gitaar heeft Woodstock nog overleefd in de handen van Alan ‘Blind Owl’ Wilson en hoor je hier nu 46 jaar later in een tuintje in Fleurus, moet kunnen. Tijd voor de 2de set van ‘Chilly Willy’ en al babbelend trok ik samen met Johnny Mastro richting tent want hij hadt aan Den Huibbe de belofte gedaan om er eentje komen mee te spelen. Er was hier al geen doorkomen meer aan zo mega-populair zijn deze Hagelanders hier bij de Carolo’s. In de hoop dat Johnny zijn woord zo houden hadden ze bij Chilly Willy hun setlist wat aangepast en zo stond ‘New Orleans’ op het laatste geprogrammeerd. Eerst nog wat ambiance met ‘Help Me’ en ‘Hip Shake’ en je zou je beginnen afvragen of het hier nog gekker kon. En het antwoord is ja! Want van het moment dat Johnny Mastro de bluesharp en micro overnam van Rudy kon je hier hoegenaamd niet meer bewegen in de tent. Niet alleen Johnny Mastro kwam ter hulp maar ook zijn kompaan Smokehouse Brown kreeg een ‘Strat’ aangereikt van Mojo van The Dog’s Band en er barste hier een feestje los om U tegen te zeggen. Een lange jam was het gevolg dat helaas aan een einde moest komen doordat de MC van dienst kwam melden dat Big Joe Louis moederziel alleen op wat volk zat te wachten op het grote podium. De allerlaatste act van de avond was voor Big Joe Louis en gelukkig waren er hier nog heel wat festivalgangers aanwezig zodat ook hij nog aan een feestje kon beginnen als afsluiting van toch wel een uitstekende 19de editie van de ‘Nuit du Blues de Charleroi. Big Joe Louis kende zijn opmars in de UK in de midden jaren ’80 door het brengen van niet rock gerelateerde blues en voor mij is het de eerste kennismaking waarbij ik meer dan tevreden was. Bij de tonen van ‘Drink On Little Girl Drink On' besloot ik dat mijn camera en ikzelf aan een rustpauze toewaren en trok ik richting auto voor een terugweg van 90 minuten. 100% tevreden dat ik de beslissing had genomen om Michel Roccetti hier op deze nieuwe locatie van zijn ‘Nuit du Blues’ een bezoekje te brengen want mede door het aangename weer was het hier gezellig vertoeven bij een lekkere ‘Maitrank’. Tot volgend jaar! Grazie mille. |