day 2 - 12 – 14 juni 2015 • Grant Park Chicago usa

Zaterdag 13 juni 2015

Lag het zwaartepunt op vrijdag aan de Pepsi Front Porch Stage, dan was dit op zaterdag voorbehouden voor de Budweiser Crossroads Stage. We zijn daar drie concerten lang blijven zitten en dat hebben we ons niet beklaagd.
De ochtendkoude van vrijdag had plaats gemaakt voor gevoelig warmer weer, lees 27 graden, al was de vochtigheidsgraad vrij hoog.
Op het Budweiser podium opende het jeugdige trio Jamiah On Fire and The Red Machine. Zij werden zonder meer de revelatie van het festival en een staande ovatie werd hun deel. Het trio is samengesteld uit Jamiah Rogers (zang en gitaar, 19 jaar en zoon van Tony Rogers, een gitarist uit Chicago, die ook optreedt als hun manager), Jalon Allen (drums, 15 jaar) en Kenyonte Dilworth (bas, 12 jaar). We zagen dit powertrio twee jaar terug aan het werk op het Millennium podium en ze hebben sindsdien nog aan maturiteit gewonnen.
Dit optreden was ronduit schitterend. Ze brachten vooral tracks uit de recente release ‘Winners Never Quit’ en uit hun debuut cd ‘Winners Never Quit’, zoals ‘Play For You’ en het aan Jimi Hendrix herinnerende ‘When Will It Happen’.
Dit trio staat te springen om naar België te komen en je kunt ze bereiken op tel. 001-312-810-2657 of op [email protected] en nogmaals: de grote revelatie van het jongste Chicago BluesFest.

We waren nog niet van de emoties bekomen of daar stond Marquise Knox al op het podium. Hij is ook amper 24 jaar oud (wie zei daar dat er in de blues geen aankomende jeugd is?) en opende sterk met ‘How Many More Years’. Hij dook het publiek in en vervolgde met onder meer ‘Let The Good Times Roll’, Hoochie Coohie Man’. Eveneens een sterk optreden dat werd beëindigd met de vraag ‘Can A Young Man Play The Blues’…
De jonge Mississippi bluesman Jarekus Singleton is ook nog steeds twintiger, maar hij lijkt mij meer macho geworden dan toen ik hem voor het laatst zag optreden. Hij maakt muzikaal heel wat vorderingen en met brandbommen en originele melodieën uit zijn veelgeprezen ’Refuse To Lose’ cd op Alligator Records is dit een grote klasbak.
Op zijn setlist staan niet stuk te krijgen nummers zoals ‘Gonna Le Go’, ‘Keep Pushing’, en ‘I Refuse To Lose’. Wat vooral zal bijblijven is zijn versie van ‘Suspicion’ en het funky ‘Gonna Let It Go’ dat werd bedekt met emotionele akkoorden uit ‘Crime Scene’ en ‘Keep Pushin’.
Nog even halt gehouden bij de Pepsi Front Porch want daar waren The Casbox Kings ook al in goede doen. Zij deden het swingen met ‘Holding Court’. Er was inderdaad een ‘Party Going On’.
Op de Petrillo Music Shell stal Toronzo Cannon de show door zich midden in het publiek te mengen. Hij heeft net een contract bij Alligator Records ondertekend en misschien gaf dit hem vleugels om met een denderende show uit te pakken.
In een vlekkeloos wit pak bracht hij songs als ‘John The Conquerer Root’ en ‘Sweet, Sweet, Sweet’. Bracht Toronzo moeiteloos boeiende verhalen met songs als ‘Walk It Off’ en ‘Cold World’ en speelde Jimi Hendrix gewijs met zijn tanden. De blues is met zo’n rasartiesten verzekerd in Chicago. Benieuwd wie Toronzo Canon op zijn festivalaffiche durft plaatsen anno 2016.

Als tweede act op de Petrillo Music Shell stond Taj Mahal geprogrammeerd, maar die had wegens ziekte afgezegd. In zijn plaats kwam Shemekia Copeland en dit was uiteraard ook niet mis. Niettegenstaande enige vorm van corpulentie valt waar te nemen in Shemekia een mooie en lieftallige verschijning en ze heeft een stem als een klok. Ze kon dit ten volle bewijzen op songs als ‘Ain’t Gonna Be Your Tattoo’, ‘Mississippi Mud’ en ‘I Ain’t Going Back To Memphis’. Verder straalt Shemekia in de zanderige ballade ‘Married With The Blues’ en het groovy mid-tempo ‘Dirty Water’. Om haar vader te eren bracht ze het ontroerende ‘Ghetto Child’. Hoewel het nummer bijna 50-jaar oud is omgordt Shemekia het slot a-capella en brengt zo de menigte moeiteloos in verroering.

Op het einde van haar optreden vielen de eerste regendruppels wat uitmondde in een onweer.

Het optreden van Buddy Guy begon dan ook met een klein half uur vertraging. Met een indrukwekkende portred van B.B. King mocht Buddy Guy zijn plaats op het podium innemen. Buddy was gehuld in een jumpsuit en honkbalpet uit zijn eigen Legends bluesclub. Hij opende sterk met zijn signaturensong ‘Damn Right, I’ve Got The Blues’ en het verwachte gitaar vuurwerk. Het hoogtepunt was het eerbetoon aan de koning van de blues met ‘Sweet Sixteen’. Helaas herviel Buddy al snel in zijn oude gewoonte om ons nog eens kennis te laten maken met de songs die hij zo graag aanboordt. Korte introducties van ‘Boom Boom’ van John Lee Hooker, ‘Strange Fruit’ van Cream en Hendrix tunes knalden door de luidsprekers. Gelukkig kon Marty Sammon de boel wat opfrissen met zijn Hammond op het funky ingeklede ‘Fever’ en zorgde de ballade ‘Skindeep’ nog voor een zeldzaam hoogtepunt. Buddy Guy speelde door een zware stortbui heen, en misschien waren wij vandaag wel getuige dat de bluesfakkel onofficieel werd doorgegeven. Shemekia en Toronzo, het weze jullie gegund!