day 3 - 12 – 14 juni 2015 • Grant Park Chicago usa

Zondag 14 juni 2015

En, ja hoor, de derde en laatste festivaldag kon onder een stralend zonnetje worden afgewerkt, maar wel onder dorstige omstandigheden.
We hadden opnieuw post gevat voor het Budweiser Crossroads podium en alweer mochten we van een paar schitterende shows genieten.
Om te beginnen Chick Rodgers. Deze knappe dame is afkomstig uit Memphis, Tennessee en heeft een zuivere en mooie stem. Het ontbreekt haar evenmin aan podiumvastheid. Chick Rodgers kreeg menig open doekje voor nummers als ‘A Change Is Gonna Come’, ‘I’m A Woman’ en ‘Respect Yourself’.
Holle Thee Maxwell heeft het patent op grappige bindteksten. Ze dolt graag met haar publiek en laat ze dan ook graag lachen. Ze is in ieder geval een rasartieste en bewees dit met songs als ‘You Make Your Move Too Soon’ en bloedstollend mooie versies van ‘God Bless The Child’ met een perfect imitatie van een dronken Billie Holiday, en ‘I Can’t Stand The Rain’ origineel van Ann Peebles.

Zondag speelde er zich op de Pepsi Front Porch nog een hoogtepunt af, namelijk het Heritage Blues Orchestra met Bill Sims Jr. (zang, gitaar), Junior Mack (zang, gitaar), Chaney Sims (zang) en special guest Matthew Skoller op mondharmonica. De familie Sims bracht een fantastische show met als hoogtepunt het onweerstaanbare ‘Get Right Church’. De band werkt momenteel ook keihard aan een tweede album, en Bill vertrouwde ons toe de avond ervoor op een gezellig terras, dat reeds een 7-tal songs zijn ingeblikt. We kregen een aantal nieuwe songs te horen, en het beloofd opnieuw een knaller van een release te worden.
We haastten ons vervolgens naar de Petrillo Shell voor de finale van dit weerom geslaagde festival.

Billy Branch mocht in zijn schitterend blauw witte pak eerst opdraven met Eddy Clearwater in zijn zog. Daarna volgden twee totaal spektakels om U tegen te zeggen.
Het eerste schitterende spektakelstuk was geweid aan Willie Dixon en hier werd de klus schitterend geklaard door ceremoniemeester Billy Branch, Keshia Dixon (vocals op ‘I‘ Reday‘), Tomiko Dixon (vocals op ‘My Babe‘), Bobby Dixon (piano en zang op ‘Seventh Son‘), Freddie Dixon (bas), Alex Dixon, Cash McCall, Sugar Blue, John Watkins en Andrew Blaze Thomas.
Om beurt verzorgden ze een song uit het Dixon repertoire. En het was vooral de kleine Leila die de show zou stelen, toen ze een nummertje kwam meezingen met Alex Dixon op ‘Let Me Love You, Baby’.

Tussendoor kwam Cash McCall ‘I Just Want To Make Love To You’ performen en bracht John Watkins een schitterende versie van ‘The Same Thing’.
Het hoogtepunt was weggelegd voor de herstellende Eddie C. Campbell, bijgestaan door Barbara Mason in een ontroerende vertolking van ‘Spoonful’. Sugar Blue mocht op zijn beurt ‘Little Red Rooster’ presenteren. Als slot werd iedereen het podium opgetoverd voor de apotheose met de knaller ‘Wang Dang Doodle’.
 
De Dixon familie and friends maakten vervolgens het podium vrij voor het slotspektakel. Maar eerste mocht Mud Morganfield eerst nog een Award in ontvangst nemen voor diens vader rijkelijke carrière.

Dan maar op naar de Muddy Waters Centennial Tribute featuring Bob Margolin (gt), Mud Morganfield (vocals), Big Bill Morganfield (gt, vc), John Primer (gt), Rick Kreher (gt), Bob Stroger (bas), Kenny “Beedy Eyes” Smith (drums), E.G. McDaniel (bas), Barrelhouse Chuck (piano) en harpblazers Jerry Portnoy en Paul Oscher. Wat een geweldige en nooit geziene line-up! Iedere voornoemde artiest gaf het beste van zichzelf en het werd een onvergetelijke finale. Er werd rijkelijk gegrasduind uit het repertoire van Muddy Waters die om klokslag halftien ten einde was. Het publiek schreeuwde om meer, maar was er aan voor de moeite.

Wij gingen in de zwoele zomeravond van Chicago nog op zoek naar een terrasje om nog wat na te kaarten over dit schitterende festival en we vonden er nog eentje ook…

See you next year, Windy City !