day 1 • 12 – 14 juni 2015 • Grant Park Chicago, usa
Vrijdag 12 juni 2015
De ukken van de Stone Academy stoorden zich niet aan de druilregen en zongen op de Pepsi Front Porch onder de deskundige leiding van Eric Noden en Katherine Davis op een aandoenlijke manier nummers als ‘Tiger Rag’ en ‘I Ain’t Superstitious’ Wij trokken vandaar naar de Budweiser Crossroads stage waar Quintus McCormick een smeltkroes van soul en blues presenteerde. Hij besloot om zijn optreden te beëindigen met een hulde aan Muddy Waters onder de vorm van het funky ‘Got My Mojo Working’. Op het Jackson, Mississippi podium was Scott Albert Johnson, zelf afkomstig uit Jackson, Mississippi, aan een rockende set bezig met nummers als ‘Husband’s Lament’ en deed daarbij een geluidsbox luidruchtig knallen. Vandaar ging het opnieuw naar de Pepsi Front Porch waar twee ijzersterke acts elkaar opvolgden. Eerst hadden we Studebaker John and The Maxwell Street Kings. Studebaker (zang, harmonica en slide gitaar) kreeg backing van Rick Kreher (gitaar), Bob Halaj (bas) en Steve Cushing (drums). We vergaten de kou helemaal en konden ons opwarmen aan ‘She’s All Right’, ‘When They Played The Blues’, opgedragen aan de oude meesters, ‘Kingsville Jukin’’, een ode aan Big John Wrencher en ‘Cold Black Night’, voor Peter Green, ‘Fine Cadillac’ en ‘I Am The Houserocker’. We zijn dan voor de Pepsi Front Porch blijven staan want ook Andy T. en Nick Nickson waren zeer de moeite waard. Op hun sterke set stonden nummers zoals ‘Love At First Sight’, I Got A Woman’, ‘Drink, Drank, Drunk’ de titelsong van hun vorige cd, die net als ‘Livin’ It Up’ werd geproducet door Anson Funderburgh. Daardoor hebben we weliswaar de viering van honderd jaar Honeyboy Edwards op het Windy City Blues Society podium gemist, maar op een festival zoals het Chicago BluesFest moeten er dan ook keuzes worden gemaakt. |
Op het Jackson Mississippi podium was John Primer de act van de dag met in zijn band niemand minder dan Johnny Iguana. Primer was sterk op dreef en baande zich een weg op slide gitaar met nummers zoals ‘Call Me John Primer’.
Hoog tijd om ons naar het hoofdpodium, de Petrillo Music Shell te begeven, want daar volgen we graag de gebeurtenissen vanaf het ogenblik dat het Amerikaans volkslied weerklinkt. Zora Young opende sterk en ze deed ons erg aan Aretha Franklin denken met songs als ‘Baby, Baby, Baby, I Love You’. Clarence Carter is al van bij zijn geboorte blind maar dat neemt niet weg dat hij gitaar speelt en enkele ‘millionsellers’ als ‘Patches’, ‘Slip Away’ en ‘Too Weak To Fight’. Al vertoonde zijn stem wat meer barstjes dan in zijn glorie periode, toch hebben we van Clarence Carter genoten. Hij dolt, grapt en vertelt sexy praatjes. Ook wij genieten, net zoals een volgepakt plein, met volle teugen. Het kon hem zelfs niet deren dat zijn gitaar even buiten de tune was gestemd. Afsluiter van de eerste festivaldag was Syl Johnson, de jongere broer van Jimmy Johnson. Syl Johnson is in de eerste plaats een soul zanger en hij liet zijn krachtig stemgeluid over het festivalterrein schallen met zijn aloude hits zoals ‘Come On Sock It To Me’, ‘Different Strokes’ en zijn versie van Al Green’s ‘Take Me To The River’. Op het einde steekt hij zelfs zijn liefde voor de bluesrap niet weg, en trakteerde zijn publiek op een bloemlezing. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025