met: barking at the mailman - les truttes - the stranglers
|
Na het grote succes van de voorbije edities, was de organisatie van de Adriaen Brouwer Bierfeesten het aan zichzelf verplicht om met hetzelfde enthousiasme verder te werken. |
|
Vertical Divider
Maar wij lieten ons vertellen dat na de heraanleg van de Grote Markt, dit wel eens de laatste editie zou kunnen worden van de Bierfeesten. Laat ons met zijn allen hopen dat het stadsbestuur tot enige bezinning komt. Muziek dan maar!
De eclectische affiche bood alweer en traditiegetrouw soelaas voor iedereen. Zo was de zondag voorbehouden aan onze eigen Vlaamse talentvolle artiesten. Wij trokken op vrijdagavond richting Oudenaarde en kwamen vooral voor The Stranglers. Maar voor deze Engelse kleppers hun opwachting maakten was er eerst vermaak met de rockband Barking at The Mailman, en dat zijn zowaar streekgenoten. Raissa Peeters (lead vocals), Tim Vandenberghe (gitaar), drummer Nico Stockman, Sven Huwé (gitaar) en bassist Bart Van Der Haegen hadden de oneerbiedige taak om het publiek (nou ja publiek) op te warmen. En eigenlijk deden ze dat toch wel met enige overtuiging. Nummers als het stemmingswisselende ‘Change’ en ‘The Hardway’ zetten zowaar aan tot de allereerste danspasjes van de avond. De zwangere frontvrouw had haar familie beloofd om niet te bevallen voor dit optreden. Missie geslaagd dus. Heavy rock’-n- roll dwarrelde neer over het marktplein in Oudenaarde. Na de officiële opening van de Bierfeesten, door de Burgemeester en Schepen van Feestelijkheden, kwam een Adriaen Brouwer imitator het publiek wat verder amuseren. Tot een schare Stranglers fans hier uiteindelijk een vervroegd einde aan maakten. Ze waren uiteindelijk dan ook maar enkel opgedaagd voor hun lievelingsband. The Stranglers speelden in 1977 zowat de helft van Engeland aan flarden en de grote doorbraak kwam er met het album ‘Rattus Norvegicus’. De instrumenten werden vanavond stipt ingeplugd om 20u45 en de band hoefde geen aankondiging. Met een hele resem van knappe albums hebben de heren keuze in overvloed voor een best-off concert. De originele drummer Jet Black is al een tijdje niet meer van de partij en werd vervangen door Jim McCauley. Jean-Jacques Burnel met de baslijnen en vocals, Dave Greenfield op keyboard en Bas Warne (vocals, gitaar) zijn gelukkig wel van de partij. Na de intussen traditioneel geworden intro van ‘Waltzinblack’ uit het album ‘The Gospel According To The Meninblack’ uit 1981 stond de markt afgeladen volgepakt. Zonder poespas begonnen The Stranglers aan hun heavy performance. Nummers als ‘Toiler On The Sea’ uit de release ‘Black & White’, ‘(Get A) ‘Grip’ (On Yourself), ‘I’ve Been Wild’ en ‘Nice ’N Sleazy’ sloegen ons genadeloos met knappe punkrock riffs om de oren. Pas voor de song ‘Relentless’ uit 2006 kwam Bas Warne tot enige conversatie met zijn fans. |
Vertical Divider
Met de woorden “We come from England, but we are still Europeans” gaf hij een sneer aan de Brexit renegades. De band vervolgde zijn weg met het snoeihard ‘Five Minutes’ voor ze aan het vierluik grote hits begonnen. Het walsende ‘Golden Brown’, de enige popsong op de setlist ‘Always The Sun’, de excessieve baslijnen van ‘Peaches’ en hun grote hit ‘Skin Deep’ knalden mateloos door de woofer. En niet alleen Bas Warne kreeg plots last van de flikkerende verlichting in de backing. De stoornis werd snel de wereld uitgeholpen en het experimentele ‘Time Was Once On My Side’ en het progressieve ‘Lost Control’ waren de voorlopers voor de geweldige punkrocker ‘Duchess’. In ‘Norfolk Coast’, uit het gelijknamige album komt keyboardvirtuoos Greenfield in de spotlights. De eerste covers ‘All Day and All Of The Night’ van The Kinks gaat haast naadloos over in het aanwakkerende ‘Hanging Around’ uit het debuutalbum ‘Rattus Norvegicus’.
De vurige openingssalvo’s van ‘Tank’ leiden ons naar een laatste explosie met het perfect afgewerkte ‘No More Heroes’ en het onvermijdelijke ‘Walk On By’, origineel van Dionne Warwick. Na ruim een uur naar de kunsten van DJ Les Mecs te hebben geluisterd en heel wat plaatselijk en geestrijk vocht te hebben geabsorbeerd was het tijd voor Les Truttes, die met hun ‘The 20th Anniversary Tour Elephantastic’ ook Oudenaarde aandeden. Na 20-jaar is deze coverband uitgegroeid tot een vaste waarde binnen de muziekscéne. Het sextet dat bestaat uit Mister Sly , Mister Animal G, Mister PH Morris, de charismatische Miss Kitty K, Mister Phil The Face en Mister Stereo Steve. De band covert de ene grote klassieke song na de andere, en doen dit met heel wat overtuiging en energetische geestkracht. Het muzikale totaalspektakel is met zijn creatieve muzikale mix groots en imposant opgevat. “Miss Kitty is the heart and the soul of the greatest show of the world”. Na de opening intro ‘I Will Follow’ van U2 hoorden we flarden van ‘Sweet Dreams‘ (The Eurythmics), het theatraal opgevoerde ‘Do You Think I’m Sexy’ (Rod Stewart), ‘Addicted To Love’ (Robert Palmer) en Lenny Kravitz ‘Are You Gonna My Way’. En het kon zowaar nog oorverdovender met heavy intro’s zoals ‘Highway To Hell’ (AC/DC), ‘Satisfaction’ van The Stones, ‘Fight For Your Right’ van The Beasty Boys en het aangename ‘All Right Now’ van Free. Voor ons meteen het sein om andere oorden (lees terras & horecastandjes) op te zoeken. Na de ‘Verbranding kelioothuisje’ mocht Bart Peeters rond de klok van 1:00u. zijn opwachting maken. Wij blazen helaas de aftocht, in de overtuiging dat er volgend jaar alsnog een volgende editie zal zijn van de Adriaen Brouwer Bierfeesten. En dan moest ‘Discobaar A Moeder’ het juveniele heerschappij nog een laatste toegift geven. |