8 november 2015 • Oosterpoort Groningen (NL)
|
Met hun album ‘Boys & Girls’, met daarop hun tot nu toe grootste hit ‘Hold On’, waren de Alabama Shakes in één klap een wereldband. Dit voorjaar kwam ‘Sound & Color’ uit en daarmee bewijzen ze dat ze nog steeds lekkere rauwe muziek kunnen maken. Ze geven deze week drie concerten in Nederland: gisteren stond de band in Paradiso, vandaag in Groningen en morgen nog in Tilburg, daarmee moeten we het doen. Alle concerten zijn overigens stijf uitverkocht.
Ik wist natuurlijk wel dat frontvrouw Brittany Howard een dijk van een stem heeft, maar het live van zo dichtbij ervaren is toch verbazingwekkend; in het openingsnummer ‘Dune’ gaat ze er gelijk helemaal voor. Vanaf het derde nummer ‘Heartbreaker’ doet ze er nog een schepje bovenop. Het is een mooie langzame blues, spaarzaam begeleid, waar Brittany veel emotie in kan leggen: de spetters vliegen er (letterlijk ook zoals sommige foto’s bewijzen!) vanaf. De setlist wordt zonder veel toelichting afgewerkt. “You know, I am a singer, not a public speaker” is het excuus en daar zit wat in. ‘Shoegaze’ is lekker stampende garagerock-achtig nummer waar piano en gitaar mooi samenwerken over een monotoon repeterende baslijn. En dan spelen ze ‘Hold On’, dat een tijdje van de setlist was geschrapt, maar gelukkig niet hier in Groningen. |
De band speelt het in een mooi rustig tempo, goed getimed. Na afloop ontstaat er een soort wedloop in liefdesverklaringen: “We love you”, roept het publiek. “I love you too”, antwoordt Brittany. “But we love you more”, is het wederantwoord. Tijd voor een rustpunt. ‘This Feeling’ is heel ingetogen en het publiek is muisstil.
Het publiek is blijkbaar gekomen om rustig te luisteren, want heel erg zichtbaar uit zijn dak gaat men niet, pas bij ‘Always Alright’ wordt er driftig meegeklapt, dat komt vast door het aanstekelijke gitaar riffje. Het laatste nummer is ‘Gemini’, met de aparte samenzang (had ik nog niet genoemd: de band is aangevuld met een heel soulful achtergrondkoortje) klinkt het niet echt als een Alabama Shakes nummer, het doet me in de verte een beetje aan James Blake denken. Hierna verdwijnt de band naar achteren, maar na een hartelijk gemeend en langdurig applaus komen ze terug voor nog maar liefst 4 songs, waarvan het nieuwe ‘Joe’ het hoogtepunt is wat mij betreft. Als enige puntje van kritiek noem ik het bandgeluid, dat had van mij nog wel een ietsje vuiger en zompiger gemogen; op de cd’s klinkt het allemaal net wat rauwer heb ik de indruk. Maar los van dat, de Shakes hebben een uitstekende show neergezet en ik heb mij geen moment verveeld. |
|
SETLIST
|