Blog Archives

Kirri’s Travelin’ Kitchen Jam: Little Somethings

6/2/2019

DETAIL ALBUM

Tracks:

Dance The Night Away
High Time
Got Your Mama
If You Got Love
Little Somethings
Breathing In, Breathing Out
Sympathy
Too Hot, Too Wet

Website Artiest
Kirri’s Travelin’ Kitchen Jam

‘Ik hou van veel muziekjes, speel alles graag en wie doet mij dat na’ zong Raymond Van Het Groenewoud in ‘Cha Cha Cha’. Wel…..zonder afbreuk te doen aan Raymonds kwaliteiten, Kris Kirri Valvekens doet jou dat na. Tussen de vele rock- en popprojecten die Kirri steeds met succes tot stand bracht, mogen ‘Greenwood’ (het repertoire van Peter Green’s Fleetwood Mac), Memphis Mojo (akoestisch gebracht oeuvre van Johnn Hiatt) en ‘Diamonds On The Rocks’ (songs van Neil Diamond) zeker tot memorabele hoogtepunten gerekend worden. De klankkleur van Kirri’s stem komt heel dicht bij die van Diamond, wat meteen ook het succes verklaart van ‘Diamonds On The Rocks’. Met Kirri’s Travelin’ Kitchen Jam, gooit hij het weer over een heel andere boeg. Samen met Dirk Lekenne op gitaar, percussie en backing vocals brengt Kirri acht originele nummers. Zelf verzorgt hij de leadzang, gitaar-, harmonica- en percussiepartijen. De nummers zaten reeds geruime tijd in Kirri’s hoofd en smeekten om een akoestisch soloalbum. Een bezoek aan de Fandango Studio mondde uit in een jamsessie, die leidde tot de opname van ‘Little Somethings’. De prachtige melodieën verraden al vlug de hand van een meesterlijke singer/songwriter en bevatten zowel pop- als rootsinvloeden. Dit aangevuld met Kirri’s prachtige rauwe donkerkleurige stem, waar de link met die van Neil Diamond niet weg te denken is, leidt tot een hemels gebeuren. Opener ‘Dance The Night Away’ leunt ietwat tegen pop en zou niet misstaan in Neil’s repertoire. Meer rootsy gaat het er aan toe op, het met rauwe harmonica ingekleurde ‘High Time’, alsook op ‘Got Your Mama’. Heerlijk akoestisch rockend, met een knappe slidesolo, geeft Kirri zich bloot in ‘Sympathy’, terwijl afsluiter ‘Too Hot, Too Wet’ een aardig stukje akoestische blues bevat.
Kirri Valvekens heeft zich gelukkig beperkt tot een akoestische en sobere begeleiding, zodat het geheel een toonbeeld van pure schoonheid is. Knap werk van één van onze beste singer/songwriters, waarop hopelijk een vervolg komt.

Lambert Smits (5)

Solo and with eight original acoustic songs, which contain both roots, blues and pop, Kirri rightly claims his place at the top of Belgian singer / songwriters.

0 Opmerkingen

Gaye Adegbalola: The Griot

6/2/2019

0 Opmerkingen

DETAIL ALBUM

Tracks:

Nothing's Changed
The Griot
Liearrhea
FGM (Female Genital Mutilation)
Dirty Sheets
(You're) Flint Water
Kaepernicked
Ain't Technology Grand?
Gon' Be Alright
Don't Criticize Me
Nothing Left
(There Is Always) One More Time
Need a Little Sugar in My Bowl
3 Hour Shoes (Stylin' for the Lord)
Sorry, But… No Shame
Jelly Bean Blues

Website Artiest
Gaye Adegbalola

Blues diva Gaye Todd, kreeg haar naam Gaye Adegbalola van een Yoruba, een Afrikaanse priester. Gay was een van de medeoprichters van de bekende band Saffire – The Uppity Blues Women. Samen met Ann Rabson en Earlene Lewis was Gay geïnspireerd door Big Mama Thornton, Ida Cox en Koko Taylor. Saffire had heel wat albums op het label Alligator Records. Het nummer 'Middle Aged Blues Boogie', geschreven door Adegbalola, werd in 1990 uitgeroepen tot ‘Song of The Year’ tijdens de WC Handy Awards (Blues Music Awards ). In 2009 splitte de formatie en werkte Gaye gestaag aan haar solo carrière. Toch had ze al in 1999 haar solodebuut met het album ‘Bitter Sweet Blues’ en ‘Gaye Without Shame’ uit 2008. Dat resulteerde in een 2009 BMA nominatie als ‘Contemporary Blues Female Artist of The Year’. Recentere opnamen zijn ‘Blues In All Flavors’ uit 2012 en ‘Is It Still Good to Ya?’ in 2014, met haar groep The Wild Rutz. Gaye. Ze ontving in 2016 een BMA-nominatie voor ‘Acoustic Artist of The Year’. Nu promoot de 74-jarige Gaye Adegbalola met volle trots de release ‘The Griot’, die als ondertiteling ‘Topical Blues for Topical Times!’ meekreeg.
Een Griot of djeli is in West-Afrika een dichter, lofzanger en muzikant. Hij wordt beschouwd als een verteller en een ‘keeper’ van de mondeling overgebrachte tradities en geschiedenis. Ook wel Griotten genoemd. Adegbalola speelt akoestische en slide-gitaar én mondharmonica, en wordt vergezeld door multi-instrumentalist Jeff Covert, die meerdere gitaren, basgitaar, piano en drums bespeelt. Het album opent met ‘Nothing’s Changed’. Gaye’s akoestische gitaarriffs worden ingekleurd door strakke drums en Covert’s dobro-arrangementen. Na de verhaallijnen uit ‘The Griot’ loopt het nummer door in ‘Lierrhea’. Het opzwepende ritme in ‘FMG’ en het swampy ‘Dirty Sheets’ brengen ons naar het blazerssectie geënthousiasmeerde ‘(You’re) Flint Water’. Na een korte openingsintro met ‘The Star-Spangled Banner’ groeit het nummer ‘Kaepernicked’ uit tot een knappe rocksong met heel innemende gitaarsolo’s. Gaye speelt dan weer behendig mondharmonica in ‘Ain’t Technology Gand?’ tot ze plots de emotionele ballade ‘Gon’Be Alright’ de hemel inrijgt. Het akoestische ‘Don't Criticize Me’ heeft een gospelinvloed, net zoals de slow blues en klaagzang (There Is Always) ‘One More Time’. De piano-arrangementen in ‘Need a Little Sugar in My Bowl’, een nummer van Bessie Smith, zijn significant voor de structuur van de song. De dobro komt dan weer in de spotlights in het meeslepende ‘Tea Cake Kind of Love’. Het New Orleans getinte ‘3 Hour Shoes’ (Stylin’ for the Lord) staat in aangenaam contrast met het Afro blues gehyperboliseerde ‘Sorry, But…No Shame’.
Afsluiten doet Gaye met Ma Rainey’s ‘Jelly Bean Blues’.

Philip Verhaege (5)

The 74-year-old Gaye Adegbalola proudly releases the release 'The Griot', which is subtitled 'Topical Blues for Topical Times!' Adegbalola plays acoustic guitar, slide guitar and harmonica and is accompanied by multi-instrumentalist Jeff Covert, who plays several guitars, bass guitar, piano and drums. Gaye Adegbalola is a real Griot for her blues songs. Great lyrics with a rich musical framework .. This is great stuff!

0 Opmerkingen

Eric Schenkman: Who Shot John?

5/2/2019

0 Opmerkingen

DETAIL ALBUM

Tracks:

I’m Alright
Locked In The House All Day
Lincoln’s Feat
Who Shot John?
No Pain
Sign Of The Times
Far Away
Only A Fool
Fortune Teller
Agent Orange Blues

Website Artiest
Eric Schenkman

Gitarist en singer-songwriter Eric Schenkman is een van de medeoprichters van de befaamde NYC- rockformatie Spin Doctors. Met hits als ‘Two Princes’ en ‘Little Miss Can’t Be Wrong’ uit het debuutalbum ‘Pocket Full of Kryptonite’, zette de band zichzelf op de muzikale wereldkaart. Het album verkocht liefst meer tien miljoen exemplaren. Nu heeft Schenkman met ‘Who Shot John?’ zijn derde solo release in de platenrekken. Met North Mississippi Allstars’ Cody Dickinson, drummer Van Romaine en co-producer/bassist Shawn Kellerman heeft Eric een schitterende line-up rond zich verzameld in de studio. De sound van ‘Who Shot John’ modificeert alvast met zijn tunes uit de periode van de Spin Doctors. De funky baslijn-intro in de openingstrack ‘I’ Alright’ groeit gestaag uit tot een heuse blues-rocksong. Eric’s gitaarvirtuositeit en expressieve zangpartijen lenen zich perfect voor al zijn originele nummers. Het meerstemmige ‘Locked In The House All Day’ leunt dan aan het zijn vorig werk en klinkt behoorlijk radiovriendelijk. In aangenaam contrast staat de leuke bluesy meestamper ‘Lincoln’s Feat’ en de ska ritmiek uit de titeltrack. Van het hoekige en funky ‘No Pain’ gaat het dan naar de eerste slow blues ‘Sign Of The Times’. En dat gaat het plankgas met ‘Far Away’. Eric’s heavy gitaarriffs en de beukende drumpartij dansen ook samen in ‘Only A Fool’. Het strakke en spijkerende ‘Fortune Teller’ rolt de rode loper uit voor een grunge begeesterde groove in het afsluitende en divergerende ‘Argent Orange Blues’. Schitterende plaat!

Philip Verhaege (5)

Now, with 'Who Shot John?' Eric Schenkman has his third solo release in the record racks. With North Mississippi Allstars' Cody Dickinson, drummer Van Romaine and co-producer / bass player Shawn Kellerman, Eric has gathered a beautiful line-up around him in the studio. The sound of 'Who Shot John' already modifies with his tunes from the period of his Spin Doctors.
Highly recommended…!!

0 Opmerkingen

Watermelon Slim: Church Of The Blues

5/2/2019

0 Opmerkingen

DETAIL ALBUM

Tracks:

St. Peter’s Ledger
Tax Man Blues
Gypsy Woman
Post Modern Blues
Get Out Of My Life Woman
Mni Wiconi.The Water Song
Me And My Woman
Smokestack Lightning
That Ole 1-4-5
Holler #4
61 Highway Blues
Too Much Alcohol
Charlottesville (Blues For My Nation)

Bonus Song
Halloween Mama

Website Artiest
Watermelon Slim

Eerlijkheidshalve even vermelden dat Watermelon Slim voor mij tot de uniekste bluesartiesten behoort. Zijn apart stemgeluid, zijn duizelingwekkende slideprestaties op de elektrische gitaar en zijn hartverscheurend harmonicawerk, weten mij nog steeds immens te raken. De nu 69 jarige bluesman in hart en nieren debuteerde in 1973 met ‘Merry Airbrakes’, het eerste anti-Vietnamoorlogalbum. Zelf oorlogsveteraan, leerde Slim zichzelf slidegitaar spelen tijdens zijn verblijf in het hospitaal in Cam Ranh Bay in Vietnam. Al luisterend naar Mississippi Fred McDowell en met een Zippo als slide, probeerde hij de sound van McDowell te ontleden. Het is dan ook steeds weer vol verwachting uitkijken Slims nieuwste, ook nu weer. Met 7 eigen nummers, aangevuld met 7 covers van o.a. Muddy Waters, Fred McDowell, Allen Toussaint en Howlin’ Wolf neemt Slim ons mee naar de ‘Church Of The Blues’. Een kerk waar je niet opgenomen wordt als je niet over de ware geloofsbrieven beschikt. Die bezit hij al jaren, maar nu bewijst hij nog maar eens dat hij ze dubbel en dik waard is. Naast zijn kompanen John Allouise op bas en Brian Wells op drums, laat Slim zich begeleiden door een indrukwekkende lijst van gastmuzikanten. Onder hen noteren we Bob Margolin, John Nemeth, Joe Louis Walker en Albert Castiglia. Vanaf het eerste nummer grijpt Watermelon Slim je meedogenloos bij de keel. Hier wordt gemusiceerd op het scherp van de snee. Zijn interpretaties van de songs van zijn grote voorbeelden zijn zonder meer verbazingwekkend. Vaak lijkt het of die nummers speciaal voor hem geschreven werden. Zo drukt hij door middel van zijn uit de duizenden herkenbare slide en hartverscheurend harmonicawerk onmiskenbaar zijn stempel op Muddy Waters’ ‘Gypsy Woman’. Nog mooier wordt het op het originele, actuele ‘Post Modern Blues’ waar de blazers van Church Of The Blues Brass aantreden. Deze laatsten geven ook een ietwat funky twist aan ‘Mni Wiconi.The Water Song’, op de zes snaren krachtig ingekleurd door Joe Louis Walker. Allen Toussaints ‘Get Out Of My Life Woman’ schittert dan weer door de samenzang met John Nemeth. Dat Slims stem nog krachtig genoeg is om geestdriftig een field holler gestalte te geven, laat hij horen op het enkel met basdrum begeleidde ‘Holler #4’, waaraan hij nog een stukje indringend harpwerk toevoegt. Afsluiten doet hij met een leuk aan New Orleans schatplichtig ‘Halloween Mama’, inclusief een heerlijk 60’s orgeltje.
Gedurende 14 nummers bewijst Watermelon Slim dat hij zonder meer tot de hogepriesters van de ‘Church Of The Blues’ behoort.

Lambert Smits (5)

With 7 covers played in his very own way and 7 original songs, the unique slide and harmonica virtuoso Watermelon Slim proves that he belongs to the high priests of the Church Of The Blues.

0 Opmerkingen

Jamie Thyer Meets The Dominators.. At The Dyed Roots Of Blues Rock

4/2/2019

0 Opmerkingen

DETAIL ALBUM

Tracks:

3D Jones
Might-Have-Been
Frigid Air
My Own Company
On My Way
Wicked City
Put Your Guitar Down
Can You Hear?
Rttlesnake Snail
Rough Rider

Website Artiest
Jamie Thyer

Jamie Thyer heeft na zijn release ‘Cafe Races’ uit 2018 heel wat vooruitgang geboekt. Zijn succesverhaal begon in de wintermaanden van 1994 toen hij performde op een demonstratiesessie voor Marshall Amplifications en Rotosound snaren. De Britse blues rocker begon vrijwel meteen met heel wat nummers bij elkaar te schrijven en oefende met de ritmesectie The Recorried Men. Originele en rockgetinte nummers waren hun deel. Met het live album ‘Fear and Loathing at The Wünder Bas’ trok Jamie meteen heel wat aandacht binnen de rockscéne. Succesvolle optredens volgden. Nottingham Rock City, het Cambridge Rock Festival en ook in de wereldberoemde Marquee Club in Londen is allang geen onbekenden terrein meer voor een doorwinter Thyer.
Met The Worried Men stond hij de planken met en naast Peter Green, Johnny Winter, Walter Trout en andere Nine Below Zero’s. Met ontelbare optredens is Jamie Thyer een van de laatste en grootste Britse Axemen. Vorig jaar werd Jamie uitgenodigd om Mott The Hoople’s Verden Allen te begeleiden voor het project ‘Love and Leave You’ op het label Angel Air Records. Nu ontmoet Jamie Thyer, The Dominators. Bassist Dave Burns (Tony Dowler’s Hellhounds, Sinnerboy) en drummer Jonathan ‘Sketch’ Sketcher (The Big Head, Barefoot) zijn Thyer’s soulmates. Het trio raast door tien originele, onvervalste én met bluesrock en biker alternatief gelardeerde nummers. Maar de release ‘At The Dyed Roots Of Blues Rock’, op het label Road Dogs Records, staat ook bol van de nodige variatie. En dat maakt van deze plaat een waar spektakelstuk. Het speelplezier druipt, net als Jamie’s zweetdruppels, van zijn Flying-V gitaarsnaren. De adrenalinestoot na de openingssong ‘3D Jones’ is haast onevenaarbaar. Het trio vervolgt hun weg in het hoogoplopende ‘Mighty-Have-Been’. Het rijkelijke contrast met de bluesy rockballade ‘Frigid Air’ kan haast niet groter. Grote orgelpartijen, die samenvloeien met Jamie’s overweldigende gitaarsolo’s, vormen de basis voor het nummer. De strakke drumritmiek uit ‘My Own Company’ brengt ons naar enkele knappe en vette gitaarriffs in ‘On My Way. De instrumentale ballade ‘Wicked City’ heeft zelfs een symfonische viriliteit, net zoals de surfrocker ‘Put Your Guitar Down’. De slow blues ‘Can You Hear?’ staat bol van gedifferentieerde instrumentale gitaarkunstjes en het funky begeesterde en instrumentale ‘Ratllesnake Snail’ krijgt een heuse blues rock bejegening en leidt ons naar de afsluitende rocker ‘Rough Rider’. Heerlijk..!

Philip Verhaege (4 ½)

Jamie Thyer made a lot of progress after his release 'Cafe Races' from 2018. This is how bluesrock always must sound. Fans of blues and bluesrock will enjoy this one again. The fun of playing is dripping, just like Jamie's sweat drops from his Flying-V guitar strings. The adrenalin rush is so close. Highly recommended release…!

0 Opmerkingen

Volgende>>

CD & vinyl REVIEW BLOG

Kirri’s Travelin’ Kitchen Jam: Little Somethings

Gaye Adegbalola: The Griot

Eric Schenkman: Who Shot John?

Watermelon Slim: Church Of The Blues

Jamie Thyer Meets The Dominators.. At The Dyed Roots Of Blues Rock

Archives

Categories