Blog Archives - KEYS AND CHORDS

Michael Tracy: Still Got Soul

16/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Laughter
My Lisa
Still Got Soul
Call Me Wild
No More Waiting
Sweet Smile
Savannah Nights
Shake It
Hopeful
Raven

Bonus Track:
Poinsettia Red

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Niet vermeld

Distributie
Niet vermeld

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
Michael Tracy

Michael Tracy doet geen belletje rinkelen. Of het moest in de Navy zijn voor zijn jarenlange militaire inzet in de mediterrane wateren. Eenmaal gehuwd en twee schattige kinderen verliet hij het ruime zeesop en stortte zich op zijn ware liefde: de gitaar. Als singer/songwriter schuimde hij de clubs in Charlotte af en het duurde niet lang of zijn eerste album verscheen in 2011, mét band én succes. ‘Still Got Soul’ is zijn vierde rake worp en rockt op zijn Amerikaans: rechttoe rechtaan in het zog van Bruce Springsteen of John Mellencamp. Goe bezig, want ze speelden dit jaar in het voorprogramma van Bon Jovi, Jefferson Starship en de Marshall Tucker Band.
De songs spruiten uit de geest en hand van Michael Tracy himself en kompaan Sahaj Ticotin (rockband Ra). Opener ‘Laugher’ swingt al onmiddellijk de pannen van het dak, met knap gitaarwerk. (Nogmaals, de betere gitaristen zitten in de States!). De songs stralen vrolijkheid uit, die we zeker kunnen gebruiken in de mistige depressieve Belgische muziekscéne. Jumpen, headbangen, dansen en huppelen met een smile on your face. Zo hoor je het niet vaak. Michael Tracy heeft ongetwijfeld een eigen stijl ontwikkeld door origineel gebruik van samples, galm en korte klassieke gitaarsolo’s. Bonus track ‘Poinsettia Red’ is een puur old shool rock’n roll song en zou vroeger zo in de charts belanden. Om het helemaal af te maken: Michael Tracy rockt leuker en beter dan zijn idolen. Een echte aanrader!

Marino Serdons (4 ½)

The new MICHAEL TRACY album ‘STILL GOT SOUL’ can be classified as one of the best in 2017 . He managed to develop his own creative sound in the American rock wilderness. Europe is calling for live concerts!

Peter Parcek: Everybody Wants To Go To Heaven

16/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

World Keep On Turning
See That My Grave Is Kept Clean
Pat Hare
Ashes To Ashes
Every Drop Of Rain
Shiver
Things Fall Apart
Everybody Wants To go To Heaven
Mississippi Suitcase
Aunt Caroline Dyer Blues

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
CD Baby

Promo-agent
Mark Pucci

Website Artiest
Peter Parcek Band

Tijdens de Vietnam-oorlog studeert zanger-gitarist Peter Parcek af aan de middelbare school. Zijn moeder en een familievriend krijgen het voor elkaar om hem in Londen te vestigen. Daar komt hij terecht midden in de Britse bluesexplosie. Hij pikt elk mogelijk concert mee en geeft zijn oren en ogen de kost. Hij speelt er een tijd in een Britse bluesband. Maar omdat hij zijn Britse werkvergunning niet kan verlengen wordt hij teruggestuurd naar de VS. Vanuit Middletown, Connecticut verkent hij alle bluesclubs in de verre omgeving en ziet zowat alle grote bluesartiesten aan het werk. Zijn tweede leerschool, zeg maar. Tussen jobs als vertrouwenspersoon op een school en instrumentenverkoper treedt hij toe tot zijn eerste Amerikaanse band, Nine Below Zero. Later zou hij begeleider worden van Hubert Sumlin en opnames en tours maken met Pinetop Perkins.
In 2010 brengt hij zijn debuutalbum ‘The Mathematics Of Love’ uit. Hij opende voor een haast ontelbaar aantal blues- en rockartiesten. Met zijn muziek die blues(rock), folk, country, jazz en gypsy muziek vermengt, kan hij immers op vele podia terecht. Zo speelde hij in kleine clubs voor een paar muziekliefhebbers, maar ook in stadiums voor 100.000 mensen. Tien jaar moesten we wachten op het vervolg van ‘The Mathematics Of Love’. Nu is er dan eindelijk ‘Everybody Wants To Go To Heaven’. Op dit album krijgt hij onder andere hulp van gitarist Luther Dickinson en pianist Spooner Oldham.
Het album opent met een vrij ruige versie van het monotone Peter Green nummer ‘World Keep On Turning’. De vettige gitaarsound en de doordringende drums van Marco Giovino passen perfect bij Peters doorleefde stem. Sterke opener! Van Blind Lemon Jeffersons ‘See That My Grave Is Kept Clean’ maakt hij een eigenzinnige maar zeer sfeervolle versie. David Lynch meets Chris Isaak. Het nummer ‘Pat Hare’, een instrumentale song is een eerbetoon aan gitarist Pat ‘Gonna Muder My Baby’ Hare die bekend werd door zijn werk met Junior Parker, Howlin’ Wolf, Muddy Waters, James Cotton en Bobby Bland. De trage downhome blues ‘Ashes To Ashes’ maakt indruk door zijn eenvoud en authentiek rauw geluid. De galm en reverb-effect geven ‘Every Drop Of Rain’ een onheilspellende sfeer van verdriet en radeloosheid’. Het gitaarspel van Peter is opnieuw fenomenaal.
In het instrumentale ‘Shiver’ lijkt het wel of Peter stond te bibberen toen hij dit speelde. Zijn slidewerk is prachtig en opnieuw is het drumwerk van Giovino helemaal raak. De folky countryrocker ‘Things Fall Apart’ heeft een donkere sfeer en een dikke korrelige saus. Peter zet vervolgens Don Nix’ ‘Everybody Wants To Go To Heaven’ helemaal naar eigen hand. Helemaal in de stijl die eigen is aan Alabama, The Swampers en bijvoorbeeld The North Mississippi All Stars. Uiteraard horen we daarop Luther Dickinson aan het werk.
Het ritmisch zeer sterke ‘Mississippi Suitcase’, de derde instrumentale song grijpt naar de keel door de grommende gitaarsound en het knallende slidewerk. Peter sluit zijn album af met de countryblues klassieker ‘Aunt Caroline Dyer Blues’ van The Memphis Jug Band uit 1930, dat compleet is afgewerkt met violen, lapsteel, mandoline en mondharp. Het is een prachtige afsluiter van een rauw, organisch album dat naar meer smaakt en verlangt.

Peter Jacobs (4 ½)

This is top shelf blues and roots music. It’s been a long time since I heard such a raw, deep and authentic sound. The songs are mean, monotone fresh and melodious at the same time. Peter’s voice complements his gritty bluesy and sometimes jazzy guitar playing. The downhome swampy feeling, the darker and deeper feeling, the uplifting feeling and the melodic instrumentals, Peter gives it all, he’s a master in it! Four great interpretations of Peter Green’s blues, Blind Lemon Jefferson’s countryblues, Don Nix’ classic title track and The Memphis Jug Band blues ‘Aunt caroline Dyer Blues’, are what ‘covers’ should be! Perfect album!

Patrick Yandall: A Journey Home

15/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

A Journey Home
Second Chance
Cruising Kuhio Hwy
Intimate Request
My Ride
Spirit Moves
Are You Ready
Passion
Sunday Offering
Ranai
One Way In
Blue Jay Blues

Platenlabel
Zangi Records

Labelnummer
zng-2017

Distributie
CD Baby

Website Artiest
Patrick Yandall

De Amerikaanse gitarist Patrick Yandall uit San Diego is hier al 5 maal aanbod gekomen, met ‘Laws of Gravity’ (2008), ‘A New Day’ (2009), ‘The Window’ (2010), ‘Soul Grind’ (2013) en ‘Ethos’ (2016). Een vaste waarde dus. Voor zijn nieuw album schreef hij alle songs zelf, bespeelde alle instrumenten, en produceerde ze nog ook. Zijn stijl is smooth jazz maar met elementen van funk, R&B, gospel, rock en blues. Hij keert met deze cd terug naar zijn roots in Michigan, en opener en titeltrack is een “feel good” song die doet denken aan een zonnige dag. ‘Second Chance’ vermengt blues met funk in een mid tempo, waarna we richting Hawaï gaan met ‘Cruising Kuhio Hwy’, een leuke song tijdens een autorit. Een intiem verzoek volgt met ‘Intimate Request’, en funk komt weer naar voren op ‘My Ride’. Daarna komt ‘Spirit Moves’ aan de beurt met een vocale sample in het refrein. Funk heerst weer op ‘Are You Ready’, gevold door ‘Passion’. Maar ‘Sunday Offering’ is lichter van stijl, en geeft je ene gevoel van onbezorgdheid. Het mooie ‘Ranai’ met als ondertitel “Romantic Love” neemt ons mee naar Aziatische contreien, waarna rock aan bod komt op ‘One Way In’. Afsluiter ‘Blue Jay Blues’ is echte blues, en minder mijn smaak. Patrick heeft de verwachtingen weer ingelost, en ik begrijp niet waarom hij niet meer bekend geworden is. Mijn steun heeft ie alleszins!

Patrick Van de Wiele (4)

Patrick has delivered again an nice album, and I don’t understand why he isn’t more known. My support he has!

Daisy Chapman: Good Luck Songs

15/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Good Luck Song
Home Fires
Settle Down
Generation Next
I Used To Own An Empire
Idilia Dubb
The Decalogue
There’s A Storm Coming
Tom Traubert’s Blues

Platenlabel
Broken Silence

Labelnummer
SW 89

Distributie
Niet Meegedeeld

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
Daisy Chapman

‘Good Luck Songs’ is Chapman’s derde full album. Een album dat wat de sfeer betreft toch wat luchtiger is dan die op haar vorige albums. Melancholie is nog steeds aanwezig maar ze heeft een warme en soulvolle zijde. Daisy begint met de titeltrack ‘Good Luck Song’ of ‘Kila La Kheri’ in het Swahili, waar haar piano prominent aanwezig is. Reeds vanaf de eerste woorden die ze zingt, grijpt ze je met haar stem stevig vast. Een stem, die krachtig is en de hoogste regionen niet schuwt, maar net zo goed boven de begeleiding kan zweven. Daisy schrijft schitterende songteksten. Poëtisch in ‘Home Fires’, een prachtig verhaal over kinderlijke winterpret in afwachting van de heerlijke warmte die thuis wacht. Eindigen doet ze met de vraag of zij voor de komende generatie zal zorgen om alzo de traditie in eer te houden. Generaties is een item dat Chapman boeit. Beschrijvend is Daisy in het uptempo evoluerende ‘Generation Next’. Daar kijkt ze naar jonge muzikanten, die net als zij destijds, naar Bristol trekken in de hoop carrière te maken. In het met strijkers overgoten ‘Idilia Dubb’, vertelt ze dan weer het verhaal van het, in juni 1851 in een verlaten kasteel in Duitsland door honger overleden 17 jarig Schots meisje. Door haar bijgehouden dagboek werd ze beroemd, al zijn er toch twijfels omtrent de authenticiteit ervan. Eén van de sterkste songs is voor mij het enkel op percussie drijvende, met gospel en blues geïnjecteerde ‘There’s A Storm Coming’. Met Tom Waits’ ‘Tom Traubert’s Blues’, gekend als ‘Waltzing Matilda’, sluit Daisy op meesterlijke wijze af.
Verwacht een heldere, krachtige, een breed spectrum bereikende stem, mooie vaak poëtische teksten, gepassioneerd pianospel en hemelse arrangementen. Laat dit album nu voor Daisy Chapman dé doorbraak betekenen.

Lambert Smits (4)

Expect a clear, powerful, wide-ranging voice, beautiful poetic lyrics, passionate piano playing and heavenly arrangements.

Focus: The Focus Family Album

15/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Disc 1

Nature Is Our Friend
Song For Eva
Riverdance
Victoria
Two-part Intervention
Mosh Blues
Raga Reverence 1
The Fifth Man
Song For Yaminah
Clair-Obscur

Disc 2

Let Us Wander
Birds Come Fly Over
Spiritual Swung
Santa Teresa
Hazel
Fine Without You
Raga Reverence 5
Five Fourth
Anaya
Winnie

Platenlabel
In And Out Of Focus Records

Labelnummer
IF008CD

Distributie
Cherry Red, Amazon

Promo-agent
Glass Onyon PR

Website Artiest
Focus

Thijs van Leer richtte Focus op in 1969. Het feit dat hij, naast keyboards ook dwarsfluit speelde en ook een, voor die tijd nog vrij ongekende muzikale richting insloeg, riep hij bij mij steeds de vergelijking op met die andere fluitist Ian Anderson. Met ‘Hocus Pocus’ en ‘Sylvia’ met gitaarwerk van Jan Akkerman, had Focus twee dikke hits te pakken. Daarna kwam de band in een toch wat penibele positie van vrij veel wisselende formaties. Muzikaal produceerde Focus echter steeds kwalitatieve songs. Het was dan ook met een niet te temmen nieuwsgierigheid dat wij ‘The Focus Family Album’ beluisterden. Het album bevat 15 niet eerder gepubliceerde nieuwe nummers, aangevuld met alternatieve versies van de Focus X sessies, tracks van het begin van de Focus 11 sessies, alsook solotracks van de huidige bandleden. Die zijn naast van Leer, gitarist Menno Gootjes, bassist Bobby Jacobs en drummer Pierre van der Linden. En op ‘Anya’ en ‘Winnie’ wordt Udo Pannekeet als nieuwe bassist geïntroduceerd. Gebrek aan originaliteit kon je Thijs nooit verwijten en ook nu niet. Daar staat opener, het instrumentale ‘Nature Is Our Friend’ meteen garant voor. Fluitende vogels nemen Thijs’ dwarsfluit onmiddellijk op in hun groep. Na een door Thijs gesproken intro, vervolgt de band met het prachtige, door Menno’s gitaar gedragen, rustige ‘Song For Eva’, een nummer voor van Leers tweede oudste dochter. ‘Riverdance’, dat eigenlijk een lange drumsolo is, zet van der Linden terecht op een voetstuk, een eer die Menno op akoestische gitaar te beurt valt op het klassiek getinte ‘Two-Part Intervention’. De hedendaagse naar bluesrock neigende sound in ‘Mosh Blues’, eigenlijk een inspiratierijke jamsessie, is dan weer de ideale basis voor de Hammond en fluit van Thijs.
Qua opbouw loopt de tweede schijf min of meer parallel met de eerste. Ook deze start met een met geluiden uit de natuur begeleidde fluitsolo van Thijs. Drummer Pierre van der Linden mag zijn talent botvieren op ‘Spiritual Swung’, terwijl Gootjes op zijn akoestische gitaar nog eens mag uitpakken op ‘Hazel’. ‘Santa Teresa’ van de Focus X sessies was tot nog toe enkel op de Japanse versie te vinden. Gelukkig komt het nummer nu terecht op ‘The Focus Family Album’. Het zou zonde zijn om deze song die zowel rock al Zuiderse invloeden herbergt, op de plank te laten liggen. ‘Fine Without You’ drijft op een heerlijke lazy bluesfeel, inclusief de doorleefde bluesstem van Jo de Roeck. Nieuwkomer Udo Pannekeet laat op ‘Anya’, een bassolo met geprogrammeerde drums, dan weer horen wat hij te bieden heeft. Ik ben ervan overtuigd dat hij bij de komende Focus releases zeker voor een funky inbreng gaat zorgen.
Liefhebbers van instrumentale rock met een vleugje jazz en een open mind, zullen genieten in het kwadraat met deze dubbelaar, net als ondergetekende.

Lambert Smits (4 ½)

The Dutch rock band Focus, founded in the 1960s, always guaranteed quality music. Despite the many changing of band members, the quality remained high. With 15 new songs, complemented by alternative takes of the Focus X and 11 sessions, band leader Thijs van Leer proves to be back from never been gone. Beautiful album!

Andrea Marr: Natural

15/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Force Of Nature
Rock Steady
Mama Got It Wrong Sometimes Too
Grateful
That’s Where Love Ends
Let’s Take It To The Bedroom
Credit
What Do I Have To Do
Snakes
Real Good Man
Sticks & Stones

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
AM2017

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Frank Roszak

Website Artiest
Andrea Marr

De in Sri-Lanka geboren soul- en blueszangeres Andrea Marr woont sinds haar veertiende in Melbourne, Australië. Ze is muzikaal actief sinds 1999. Ze zingt met power en brengt high energy funk, soul, blues en groove. Ze won in het verleden tientallen Australische awards en werd tot twee keer toe (in 2005 en 2012) uitgezonden om Australië te gaan vertegenwoordigen op de International Blues Challenge in Memphis, Tennessee. ‘Natural’ is haar vijfde album, maar haar eerste volledige soulalbum. Met haar band ‘The Funky Hitmen’ nam ze elf songs op waarvan negen originele songs en twee covers, allemaal in de geest van James Brown, Aretha Franklin, Stax records.
Het album opent met ‘Force Of Nature’, een powersoul die ze samen met toetsenist, arrangeur en musical director Cam Scott schreef. Dat is serieus binnenkomen, je wordt bijna omver geblazen door de power. De blazerspartijen zijn trouwens schitterend verrassend en spannend gearrangeerd. We zijn vertrokken voor 11 songs gedreven soul. Je moet het durven, maar ze slaagt erin. Andrea covert heel verdienstelijk Aretha Franklins ‘Rock Steady’. Iets minder funky maar iets meer groovy is het vurige, naar James Brown knipogende ‘Mama Got It Wrong Sometimes Too’. Met ‘Grateful’ neemt ze wat gas terug. Het heeft iets weg van de gospel geïnspireerde songs van The Staple Singers. ‘That’s Where Love Ends’ is een typische Stax-achtige ballad, met een geweldige saxsolo van Andy O’Connell. Na dit rustpunt gaat Andrea met de gouden soulstrot er weer tegenaan in de bluesoul ‘Let’s Take It To The Bedroom’. Andrea klinkt alsof ze al oververhit klaarligt in bed. Daarna schiet ze opnieuw uit de startblokken met ‘Credit’ dat weer erg, en dat is positief bedoelt, naar Stax records ruikt. Stilzitten of –staan is onmogelijk geworden. De dansvloer is ondertussen aardig volgelopen. Ook in de pure seventies funk ‘What Do I Have To Do’ voelt Andrea zich als een vis in het water. De song laat me denken aan wijlen Sharon Jones. ‘Snakes’ zet dat funk feestje nog even verder als James Brown en The Dap-Kings weer even om de hoek komen kijken. Iets minder funky, maar met des te meer groove, is ‘Real Good Man’. Met het ingetogen door de basgitaar gedreven ‘Sticks And Stones’ sluit ze dit fantastisch album af. Ik hoop dat er tenminste één organisator de moeite doet om deze vrouw naar de Benelux te halen. Hij of zij zal het zich niet beklagen!

Peter Jacobs (4 ½)

Andrea Marr (and the Funky Hitmen) delivers a highly recommended blistering and scorching funky soul album ‘Natural’. Echoes of Sharon Jones, James Brown, Stax- and Daptone records are easy to find. But this Australian/Shri-Lankan soul diva writes her own material and her songs can compete effortless with the great soul songwriters of the golden soul era. ‘Natural’ is a magnificent album!

Gabriel Tajeu: An Introduction To Gabriel Tajeu

15/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Down The Wire
Someone To Love
Something It Ain’t
All I Want Is You
Southern Skies
Sunday’s Best
The Beat Goes On
Raindrops
I’ll Take What She Gives
Weight Of The World
Southern Skies (akoestisch)
Someone To Love (akoestisch)
Down The Wire (akoestisch)
Raindrops (akoestisch)
Darling Please (akoestisch)

Platenlabel
Légère records

Labelnummer
LEGO 121

Distributie
Broken Silence/Kudso Records/Zebralution

Promo-agent
Jada Parolini

Website Artiest
Gabriel Tajeu

Zanger en gitarist Gabriel Tajeu uit Alabama groeide als puber op met de muziek van Stevie Wonder, Marvin Gaye, Michael Jackson en Van Morrison. Deze artiesten hadden een invloed op zijn zangstijl. Hoewel zeker ook de moderne rhythm ‘n’ blues zangers dat hadden. Later ging hij ook naar muzikanten als Ben Harper, Ryan Adams, John Mayer en Elvis Costello luisteren. Deze songschrijvers beïnvloedden zijn manier van componeren. Zelf noemt hij zijn muziek Soul R&B, zeg maar een mix van soul, pop en jazzy rhythm ‘n’ blues.
In 2013 nam hij zijn debuutalbum ‘Finding My Way’ op en in 2016 verscheen het vervolg ‘Southern Skies’, opgenomen in de beroemde Fame Studios in Muscle Shoals. Dit nieuwe album, ‘An Introduction To Gabriel Tajeu’ is een compilatie van die twee voorgaande albums, elke cd is vertegenwoordigd met vijf songs en een toevoeging van vijf extra akoestische songs.
Het album opent met een showtune-achtige soul, ‘Down To The Wire’. Het is een sterk nummer gedragen door de Hammond en blazers. Het is wel een beetje glad geproducet. ‘Someone To love’ heeft duidelijk invloeden van de oudere Marvin Gaye. Het is moderne soul met hints naar het verleden. Jammer genoeg gebeurt er niet zoveel in het nummer. ‘Something It Ain’t’ begint lekker funky, maar eigenlijk lijdt dit nummer aan hetzelfde probleem als het vorige. Het jazzy en funky ‘All I Want Is You’ heeft een mooi arrangement, de stemmen zijn mooi geharmoniseerd en het heeft een catchy refrein.
Countrysoul krijgen we het mierzoete ‘Southern Skies’. Het is sterk gezongen en de toegevoegde percussie zorgt voor dat extraatje. ‘Sunday’s Best’ begint folky en kabbelt meer dan drie minuten door. Het hoge ijle stemmetje van Gabriel begint te vervelen. ‘Raindrops’ heeft een fijne beat. De funky en drijvende percussie en de broodnodige afwisseling in Gabriels stem maken van dit nummer een hoogtepunt.
Ook het jazzy, Donny Hathaway-achtige nummer ‘I’ll Take What She Gives’ heeft de nodige afwisseling wat de stem betreft.
Dan volgen nog enkele akoestische re-takes van de eerder gespeelde songs en dat is volgens mij geen toegevoegde waarde, alleen de versie van ‘Southern Skies’ heeft meer impact dan de full-band versie.
Gabriel moet leren doseren in het gebruik van zijn hoge genepen en ijle stemmetje. Teveel is teveel. Het gaat echt vervelen op den duur.
Voor de rest is dit een vrij goed modern soul album.

Peter Jacobs (3 ½)

Nice third album of modern soulsinger Gabriel Tajeu. The songs are mostly catchy and beautiful, but sometimes they are boring. He has to learn to dose the use of his high pitch voice. It gets on your nerves. The songs where he chose to sing in a lower key, are much stronger.

Angus Crowne and the Family Jewels: Shag Rug

15/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Little Green Man
Shag Rug
Get Me A Beer
Middle Age Crawl
Hello, Goodbye
Calm Seas
Opened Book
Beyound The See
The 99
Punk Rock Aftershock
Beyound The Sea (Funk Slapt Remix)

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Meegedeeld

Website Artiest
Angus Crowne

‘Angussen’, dik gezaaid zijn ze niet. Toch niet in deze contreien. Uiteraard kennen we er allemaal een paar. ‘t Is te zeggen: van naam. Zo hebben we het duck-walkend exemplaar van AC/DC en Julia Stone’s broertje … en euhhhh … daar stopt het bekende Angus-lijstje voor wat betreft uw dienaar, de lekkerste varianten, namelijk het rund en die van Corsendonck (lang leve dyslexie) buiten beschouwing gelaten.
Alhoewel, ik dien ‘stopte’ te zeggen. Onlangs (als in ‘vijf dagen geleden’) werd Angus Crowne aan het lijstje toegevoegd. En het mag gezegd: een meer dan waardevolle aanvulling. In die mate zelfs dat ook de voorganger van het hier besproken ‘Shag Rug’ weldra zal verzeilen in een niet nader te benoemen platenkast.
‘Shag Rug’ dus ... oftewel een langharig tapijtje waarop Angus in het gelijknamige nummer tot enige lijfelijkheid wenst over te gaan. Bon soit, waar mag u zich muzikaal aan verwachten? Kort door de bocht: aan een verstandshuwelijk tussen ‘the Cramps’ en ‘X’, waarbij Poison Ivy en Billy Zoom beurtelings de Gretsch inruilen voor een ukelele. Psychobilly durven we het niet noemen. Punk-a-billy met een Hawaï-feel (blame it on the ukelele) overgoten met hier-en-daar een snuifje ska komt in de buurt.
‘Goed begonnen is half gewonnen’ zal Angus gedacht hebben toen hij besliste om ‘Little Green Man’ als openingstrack te selecteren. WTF! Wat een schijf! Sta me toe een boude uitspraak te doen: het nummer zou niet misstaan op ‘Ignition’ van de ‘Brian Setzer ’68 Comeback Special’. Al is er toch een duidelijk verschil merk- en hoorbaar. Setzer zingt, terwijl Crowne zangles lijkt gehaald te hebben bij Ian Dury. Parlando boven zingen.
Het ritmisch praten blijft ook de volgende 10 tracks de bovenhand hebben, maar laat dit dan ook het enige punt van kritiek zijn. Muzikaal-vernieuwend zouden we deze langspeler niet noemen. Wel fris, sprankelend en gevarieerd genoeg om meerdere luisterbeurten na elkaar te vermaken. En ‘vermaken’ is hier het juiste werkwoord, Crowne is namelijk een grapjas, die er prat op gaat de luisteraar te trakteren op teksten met een humoristische insteek. Zo toverden nummers als ‘Get Me A Beer’, ‘Middle Age Crawl’ en het eerder aangehaalde ‘Shag Rug’ afgelopen donderdag en vrijdag een hemelsbrede glimlach op de tronie van uw bevoorrechte luisteraar. Nu ik eraan terugdenk … een album om heimwee naar te krijgen. Note-to-myself: snel weer herbeluisteren, herbeluisteren, herbeluisteren, …
Kortom ‘Shag Rug’ is een blijvertje. Een pretentieloos, heerlijk, pompend plaatje dat ruikt naar de beginjaren van Reverend Horton Heat en Southern Culture On The Skids, maar dan met een hoofdrol voor de ukelele. Samengevat: van alle ‘Angussen’ op mijn lijstje, spant die met zijn Family Jewels momenteel de ‘Crowne’.

Jan Coonen (4 ½ )

If your face doesn't break out in a great, big fat smile during first ear-hole of this album, I'd check your pulse to make sure you are still with us! Quirky, fun, and larger than life; Angus Crowne has delivered something different, something that harks back to the 70"s and 80's rockabilly-meets-psyche-rock and a large dollop of punk sensibilities too - Music Republic Magazine

Brett Perkins & the Pawn Shop Preachers: Put A Fork In Me, I’m Done

15/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

It's Possible
I Could Stay With You
She Got Champagne Taste On My Beer Budget
I'm Longin' For A Short Term Relationship
She Loves My Belly & My Bald Spot
I Just Feel Good For No Particular Reason
The Next New Now
Just Like Jesus
B.I.B.L.E.
Pretty Girls Gotta' Work Twice As Hard With Me
Get Me Outta' Nashville
Put A Fork In Me, i'm Done

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
BPPCD2017

Distributie
Niet Meegedeeld

Website Artiest
Brett Perkins & the Pawn Shop Preachers

Bebrild is hij. De man die lichtjes grijnzend oogcontact met me zoekt vanop de CD-hoes. Netjes gecoiffeerd, een zorgvuldig geschoren knevel, een ukelele in de hand, een fleece jasje over een zwart T-shirt, een halsketting met een vreemdsoortig amulet, een oorring in het daarvoor bestemde lichaamsdeel, een ring om de rechterringvinger, een tweede rond de linkerpink (hopelijk geen gouden), … Dit moet Brett Perkins, de aanvoerder van the Pawn Shop Preachers, zijn.
‘Afgelikt’ doet het hoesje met deze propere jongen – een oorring als enige uiting van mogelijke rebellie - enigszins vermoeden. Gelukkig leerde Bo Diddley ons in 1962 dat: ‘You Can't Judge The CD By The Cover’ (dichterlijke vrijheid). En Bo heeft niet een beetje gelijk!
‘Put A Fork In Me, I’m Done’, het hier besproken album van de van de States naar Copenhagen geëmigreerde Brett Perkins en zijn Pawn Shop Preachers is alles behalve afgelikt, maar ademt de sfeer van good ol’ honky tonk. Waarschijnlijk had ik, bij een blinde luistertest, gegokt op Hank III (Williams). U weet wel de zoon van de zoon van Hank ‘den eerste’ Williams. Wat ik als een compliment bedoel.
Tekstueel neemt u de heer Perkins best niet al te serieus. Dit lijkt hij namelijk zelf ook niet te doen. Kwinkslagen troef. Lees even de volgende titels en u weet wat uw edele dienaar bedoelt: ‘I'm Longin' For A Short Term Relationship’, ‘She Loves My Belly And My Bald Spot’ en ‘Pretty Girls Gotta' Work Twice As Hard With Me’. Ho… Ho… Hold your horses! Enige nuance. Met ‘niet serieus’ wordt geenszins geïnsinueerd dat ‘er met de klak naar werd gegooid’ en evenmin dat het teksten van laakbare kwaliteit zijn. Zeker niet. Ik verduidelijk: de meerwaardezoeker en de liefhebber van enige diepzinnigheid komen met ‘Put A Fork In Me, I’m Done’ niet aan hun trekken. Iedereen die houdt van pretentieloze lyrics op rechttoe-rechtaan old-skool country (fiddle, pedal steel, honky-tonky piano) des te meer. Count me in bij de laatste categorie.

‘Mooie liedjes duren - helaas - niet lang’, aldus de zegswijze. Voor mooie plaatjes blijkt hetzelfde op te gaan. Na een luttele achtentwintig minuten en veertig seconden valt het slotakkoord. Veel te vroeg, want ‘Put A Fork In Me, I’m Done’ smaakt naar meer. Maar dat ‘meer’ zal helaas moeten wachten tot een volgende release.

Jan Coonen (4 ½)

‘Pop/folk songs that embrace the listener like a warm blanket on a cold winters day’ BT (DK)

Mike ‘Mudfoot’ McDonald: (Tired Of the Same Old Rut?) PLAY THIS.

15/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Tired Of The Same Old Rut?
Put A Spell On You
Whistle Blowin’
Valerie
Don’t Want To Catch You
Lean On Me Mama
Hock’s Groovin’ Bar Café
Slide
Come On Baby
Tired Of The Same Old Rut? (radio mix)

Platenlabel
Socan records

Labelnummer
SB007

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Longshadows Music

Website Artiest
Mike Mudfoot Mcdonald

Ondanks dat gitarist zanger Mike ‘Mudfoot’ McDonald al zo’n 40 jaar actief is, kan je bijzonder weinig over hem vinden. Hij heeft zijn thuisbasis in Toronto, Canada. Hij deelde het podium met BB King en James Cotton, maar hij was ook lid ban de rockband Three Dog Night en deed een kortstondige trip van een week met Steppenwolf om de troepen in Kandahar te entertainen. Ruim 30 jaar werkte hij ook als engineer en producer en hij was 13 jaar de ‘host’ in Toronto’s ‘home of the blues’, de legendarische liveclub ‘Grossman’s Tavern’. Sinds 2012 is hij de gitarist bij een Rolling Stones tribute band ‘The Beggar’s Banquet’, maar al veel eerder nam hij de rol van John Fogerty voor zijn rekening in de CCR tribute band ‘Bayou Boys’.
In het verlengde daarvan ligt de enige cover op dit debuutalbum, een waardige versie van ‘I Put A Spell On You’ van Screaming Jay Hawkins, een nummer waarmee CCR destijds doorbrak.
Het album opent met ‘Tired Of The Same old Rut?’, een catchy southern rocker met een reggae-achtig gitaarlickje en prachtig slidewerk. Het zou zo in het repertoire van Bonnie Raitt passen. In de southern rock-blues ‘Whistle Blowin’’ bewijst Mike nogmaals een schitterende slidegitarist te zijn. Het instrumentale ‘Valerie’ schreef Mike met The Allman Brothers in gedachte. Dat hoor je goed als Pat Rush en Mike zelf hun noten in en door elkaar weven en soleren zoals Dickie Betts en Duane Allman het destijds deden. Ook in de bluesrock ‘Don’t Want To Catch You’ met strakke zang, die wat wegheeft van Gregg Allman, hoor je de Allmann Brothers gitaren doorschemeren. De snelle shuffleblues met schitterende driestemmige vocalen ‘Lean On Me Mama’ klinkt plezierig en opmonterend. Mike laat zijn gitaarspel meermaals als BB King klinken. Nog meer van dat krijgen we in de ingetogen en laidback blues ‘Hock’s groovin’ Bar Café’. Het instrumentale ‘Slide’ zit uiteraard volgepropt met meesterlijk slidewerk en een ferm stukje piano van John Lee. Met ‘Come On Baby’ krijgen we nog een staaltje Texasblues(rock) van het betere soort. Het ligt allesbehalve zwaar op de maag. Mike sluit de cd af met een verkorte radiomix versie van de opener ‘Tired Of The same Old Rut?’.
Mike ‘Mudfoot’ McDonald schenkt ons een mooi debuutalbum. Waarom hij zo lang gewacht heeft blijft de vraag.

Peter Jacobs (4)

Mike ‘Mudfoot’ McDonald gives us a beautiful debut album. Why he took so long is a mystery. This album oozes blues, bluesrock and southern rock in the style of The Allman Brothers. Highlights are the very catchy title track, the instrumental ‘Valerie’ and the blues shuffle ‘Lean On Me Mama’!

John Wetton: Akustika (Live in Amerika) & Akustika II (Return To Amerika)

14/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Akustika (Live In Amerika) 1995

Voice Of America
Hold Me Now
Rendezvous 6:02
Christina
Thirty Years
Only Time Will Tell
Book Of Saturday
Don’t Cry
Battle Lines
The Smile Has Left Your Eyes
Heat Of The Moment
You’re Not The Only One

Akustika II (Return To Amerika) 2005

Walking On Air
Meet Me At Midnight
Sole Survivor
Book Of Saturday
Emma
Days Like These
Thirty Years/ Hold Me Now
Arkangel
Rendezvous 6:02
Starless
Voice Of America
Woman
The Night Watch
The Smile Has Lef Your Eyes
Heat Of The Moment

Platenlabel
Primory Purpose

Labelnummer
PP008CD

Distributie
Cherry Red Records

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
John Wetton

In 2015 bracht John Wetton zijn Studio Recordings uit, tot grote verbazing een Anthology van zijn omvangrijk oeuvre met King Crimson, UK en Asia. Toen rees de vraag: waarom zo vroeg? Ondertussen is geweten dat John aan een kanker lijdt en wegens chemo (hij mag niet vliegen) de 2017-tour van Asia geheel of gedeeltelijk zal missen. De Asia-tour Cruise to the Edge met Journey zou een super(-afsluitende?) tour worden. Jammer voor John!
Op 31 januari 2017 overleed bassist, pianist, vader en vriend na een terugval in de behandeling van zijn darmkanker. In mei 2016 kreeg hij nog een chirurgische ingreep en chemo. Het heeft niet mogen baten. De bassist van ASIA, UK en ex-lid van King Crimson, vriend van Robert Fripp, Carl Palmer en Geoff Downes, alom gerespecteerd als muzikant verliet onze aardbol, doch laat een rijk oeuvre na.
Voor mij ligt een dubbel cd met de registratie van live-songs in 1995 en in 2005. Akustika (Live In Amerika) herbergt sterk gezongen songs door hemzelf begeleidt op piano of gitaar. Een vast stem, een groot bereik en emotionele teksten kluisteren je aan de hoofdtelefoon. Zeker wanneer hij ‘Christina’ zingt, een ode aan zijn petekind Christina, laat hij zijn meest gevoelige menselijke zijde zien. Akustika is een heruitgave van de lp uit 1996, samengesteld uit diverse live concerten, en staat als rots boven de zee middelmatigheid. In 2002 zat John Wetton aan de bodem, met hulp van vrienden kwam hij boven water in 2005. Zijn drankprobleem eindelijk volledig onder controle, werkte hij aan een come-back. En wat voor één!!
Akustika II werd volledig geregistreerd in de intieme setting van de United Fan Con te Springfield.
Zijn stem kreeg ondertussen wat meer belegenheid. De begaafdheid was er nog steeds. De bindteksten in deze postume uitgave doen hem nu alle eer aan. Wanneer je zoals velen hem nooit solo aan het werk hebt gehoord, wel dan krijg je nu een heel mooi beeld van de gezellige sfeer die hij oproept. Een schitterend pianist en een kei van een gitarist. De songs komen natuurlijk uit zijn rijkelijke backcatalogue (Family-King Crimson-Roxy Music-UK-Asia) De meeste composities komen trouwens uit de pen van John Wetton en Geoff Downes. De akoestische vertolking versterkt nog de intensiteit en kracht die ervan uitstraalt. Songs van King Crimson (o.a. Starless) en Asia (o.a. Sole Survivor)krijgen hierdoor een extra dimensie. Een groot muzikant ging veel te vroeg heen! Om nooit te vergeten!

Marino Serdons (4)

In Akustika we will allways remember John Wetton as a brilliant musician. Especially known for his bass-work, he also appeared to be a gifted singer-songwriter!

Age Sten Nilsen: Smooth Seas

14/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Pipe Dreams
Smooth Seas (Don’t Make Good Sailors)
Trumpets And Trampolines
Sundance Kids
Living Miracle
Heaven On Hold
Mediterrenean Sky
Where The Good Times Grow
Wild Card
Wolf & Butterfly

Platenlabel
Grappa

Labelnummer
GRCD 4539

Distributie
Niet gekend

Promo-agent
Pias Benelux

Website Artiest
Age Sten Nilsen

Hijs de zeilen op ‘Smooth Seas’. Age Sten Nilsen zoekt het onvoorspellende zilte water op als singer-songwriter. Geliefd bij het Noorse publiek vanwege zijn Queen interpretaties en het meer ruwere werk bij bands als Wig Wam en Ammunition. Vorig jaar schitterde hij ook aan de zijde van Rainbow keyboardspeler Tony Carey. Tijd voor een onderdompeling in de softe pop van een illustere onbekende, een ruwe bolster met klein hartje.
Het werd alleszins een mooie uitgave met inbegrip van een rijk geïllustreerd tekstboekje. Age Sten Nilsen schreef en componeerde zelf tien songs die zijn melodische kant belichten. Nadruk ligt duidelijk op de lyrics en zijn zangkwaliteiten. Spelend met zijn stembereik, soms wat knijpend in de keel, en met oprechte inleving weet hij te overtuigen. De zachte muzikale begeleiding komt van sfeervolle violen en pianospel gespeeld door Freddy Holm. ‘Pipe Dreams’ als opener is dan ook de perfecte teaser. Freddy Holm haalt ook de lapsteel en kazoo boven wat de popsongs rijkelijk en gevarieerd maken. Soms lijkt zijn stem op de vergeten Gilbert O’Sullivan of op Frateur van Dezmona. ‘Sundance Kids’ , een prachtige song met een verwijzing naar zijn musical periode, zou zo uit een album van Brian Protheroe kunnen komen. Sommige songs worden iets te soft door herhalende refreintjes. Jammer. Er is echter nog zo iets als een skipfunctie. Al bij al een zeer genietbare resem songs. Download zeker hogervermelde songs, het luisteren waard.

Line-up:
Age Sten Nilsen (Vocals, Music & Words)
Freddy Holm (Cello, Violin, Guitars, Lapsteel, Kazoo,Piano)
Ola Aanje (Piano)
Atle Rakvag (Bass)
Magnus Buer Hansen (Drums, Percussion)

Marino Serdons (3 ½)

Peeling the rough bolster of Age Sten Nilsen, gives a lot of soft melodic pleasure.

Jim Byrnes: Long Hot Summer Days

14/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Step By Step
Shape I’m In
Ain’t No Love In The Heart Of The City
There Is Something On Your Mind
Everybody Knows
Deep Blue Sea
Weak Brain, Narrow Mind
Ninety Nine And A Half (Won’t Do)
Something Inside Of Me
Anywhere The Wind Blows
Out Of Left Field
Long Hot Summer Days

Platenlabel
Black Hen Music

Labelnummer
BHCD0086

Distributie
Proper Music

Promo-Agent
G Promo PR

Website Artiest
Jim Byrnes

De negenzestigjarige Jim Byrnes heeft een mijlpaal geregistreerd in zijn muzikale carrière. Hij won in het verleden meerdere Juno Awards en Maple Blues Awards in Canada. Voor zijn nieuwe release ‘Long Hot Summer Days’ haalt hij nu zijn inspiraties uit zijn middelbare schooltijd in
St. Louis. De nummers die hij toen aanhoorde op de lokale radio’s zijn een ware inspiratiebron geworden. Zijn soulmate, producer en multi-instrumentalist Steve Dawson is opnieuw van de partij en het duo krijgt backing van Geoff Hicks (drums en percussie), Jeremy Holmes (bas, mandoline), Chris Gestrin (piano), Steve Marriner (harmonica), Malcolm Aiken (trompet), Jerry Cook (bariton saxofoon) en tenorsax virtuoos Dominic Conway. Als vocale ondersteuning vindt Jim zijn gading bij The Sojourners. Uit de lijst van twaalf onvoorwaardelijke blues song vinden we een aantal zeer aantrekkelijke klassiekers terug. Zo haalde Jim de muzikale mosterd bij Jesse Winchester voor de blues track ‘Step By Step’, en vond hij zijn ding bij Michael Price voor het gospel en country gestructureerde ‘Ain’t No Love In The Heart Of The City’. Bij Robbie Robertson haalde hij ‘The Shape I’m In’, een wereldhit voor The Band uit het album ‘Stage Fright’ uit 1970. Gelukkig is dit alles geen flauw en klakkeloos gekopieerd afkooksel, maar stuk voor stuk schitterende herwerkingen. Getuige is de schitterend vertolkte ballade ‘There Is Something On Your Mind’ van Big Jay McNeely. Net zoals de onvolprezen ‘Everybody Knows’ van Leonard Cohen, en Willie Dixons ‘Weak Brain, Narrow Mind’ die ons onvoorwaardelijk naar de Mississippi Delta brengt. Bij het trio Eddie Floyd, Wilson Picket en Steve Cropper haalde Jim het soul chapiter ‘Ninety Nine And A Half’. Op naar de Windy City voor Elmore James’ ‘Something Inside Of Me’. Het akoestische blues nummer ‘Something Inside Of Me’ is dan weer van de hand van Steve Dawson. Jim Byrnes heeft als afsluiter de hemels mooie gospel en soultrack ‘Long Hot Summer Days’ voor ons achter de hand gehouden. Schitterend toch !

Philip Verhaege (4 ½)

Jim Byrnes presents very authentic blues and gospel songs. Jim goes back to his high school youth, and the songs that inspired him at that time. The cover songs are a finely chosen choice, and got a handsome rework. But on a next album I want to hear some original songs.

Sweet Bourbon: Night Turned Into Day

14/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

2nd Wallstreet
Texas Woman
Cool Down
Blue Wonder
Kicked Me Out
I Don't Cane
This Year's Destination
Got To Say Goodbye
Blinded
1 Swan
Enfants Terribles

Platenlabel
Bourbon Records

Labelnummer
Sb201702

Distributie
Bourbon Records

Promo-Agent
Niet Gekend

Website Artiest
Sweet Bourbon

De Nederlanders Chris Janssen (gitaar) en drummer Martijn Cuypers zijn het muzikale brein achter de band Sweet Bourbon. Samen richtte het duo de band Sweet Bourbon op in 2014. Sindsdien maken ze menig blues bars en clubs onveilig met hun opwindende tunes. Met deze rijkelijke gestoffeerde koffer aan ervaringen werd het album ‘Live At Trianon’ volop gepromoot. De release bestond hoofdzakelijk uit enkele fijn uitgekiende coverversies. Nu is er dus een met ‘Night Turned Into Day’ volwaardig studioalbum. Met vocalist René van Onna, bassist Roeland van Laer , Willem van der Schoof (keys, piano) en de Bourbonnettes Laura van der Vange, Sonja Walters en Suzan Wattimena vinden Chris en Martijn de ideale soulmates. Samen trokken ze de Big Mouth Studio in en blikten elf originele tracks in. De swampy en funky rocker ‘2nd Wallstreet’ mag de dans openen. Janssen’s gitaarriffs komen vrijwel meteen in het vaarwater van Willem van der Schoof’s Hammond orgel. En het duo blijft ook in de spotlights met een aandrijvende shuffle in de track ‘Texas Woman’. De stuwende ritmesectie en vooral René van Onna loepzuivere stemtimbre zijn gestaag gegroeid. De funky baslijnen van ‘Cool Down’ geven de maatstaaf voor de song. Keyboardvirtuoos van der Schoof en Janssen’s begeesterde gitaarsolo’s zijn alweer een knappe invulling. Het nummer ‘Blue Wonder’ is een eerste emotionele ballade. In het fluctuerende ‘Kicked Me Out’ drijft de ritmiek op een denderend groove. Janssen’s slide gitaar intro bezorgt ons meer dan eens goosebumps. En als het ritmische handgeklap en de meerstemmigheid vormt geeft aan het nummer, is het feestje pas echt compleet. Het jazzy ‘This Year’s Destination’ staat in aangename antithese met de slow blues ‘Got To Sy Goodbye’. De swingende blues en jazz compositie ‘Blinded’ is met een vette knipoog naar ‘the father of jazz guitar’ Bucky Pizzarelli en Frank Vignola. De bluesy ballade ‘Swan’ heeft een sterke melodielijn die alweer de leidraad vormt voor René’s sterke zangprestaties en van der Schoofs dynamische orgelpartij. En als de surprise nog niet volledig was moet je maar eens aandachtig luisteren naar de funk en jazzy fusion afsluitende song ‘Enfants Terribles’. Hier zijn weinig woorden voor nodig. Schitterende release!

Philip Verhaege (5)

Richard Walton Group: Under the Current

13/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Five and Dime
Exitude
Under the Current
Two Shades of Grey
Jaywalker
Serra
Just Keep it that Way
Long Way from Home
Methenything
Big Feat

Platenlabel
Notlaw Music

Labelnummer
Notlaw 4600

Distributie
CD Baby

Website Artiest
Richard Walton Group

Uit Ellicott City, Maryland, USA komt tot mij het verzoek van bandleader Richard Walton om hun laatste album te bespreken. Deze band bestaat uit Richard Walton (bas, akoestische & nylonsnaar gitaar), David Krug (sax), David Meer (ritme gitaar), Michael Bronson (lead gitaar, nylonsnaar gitaar), Mitchell Shaivitz (percussie), Michael Gottleib (keyboards) en Eric Robertson (drums). Smooth jazz gitarist Drew Davidsen speelde 10 jaar in deze band, vooraleer hij besliste om solo te gaan. Deze cd dateert al uit 2015, en was hun eerste release na 8 jaar radiostilte. Het merendeel van de songs erop, brachten ze al tijdens live optredens. Je kan hun muziek catalogeren in het straatje van Spyro Gyra, The Rippingtons, Acoustic Alchemy enz. ‘Five and Dime’ is een uptempo opener, gevolgd door ‘Exitude’. De titeltrack begint eerder rustig, maar krijgt verderop ritmeveranderingen. ‘Two Shades of Grey’ klinkt als smooth jazz, en verderop staat ‘Long Way from Home’, een leuke track gecomponeerd door eerdergenoemden Drew Davidsen, waarop hij ook meespeelt. ‘Methenything’ verwijst uiteraard naar Pat Metheny, maar afsluiter ‘Big Feat’ klinkt funky. Een leuke kennismaking!

Patrick Van de Wiele (4)

A nice introduction to this contemporary jazz band. Recommended for lovers of Spyro Gyra, The Rippingtons and Acoustic Alchemy.

Charles Walker Band: Reckless ‘n’ Young

13/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

H8rs
Damn
Is You
Valentine
Neva Know
Keep Know

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Niet Gekend

Website Artiest
Charles Walker Band

Saxofonist Charles Walker uit Milwaukee begon 15 jaar geleden een bluesband, maar sinds de komst van zangeres Porsche Carmon evolueerde hun muziek naar funk, neo funk welteverstaan. Laten we zeggen dat ze een fusie maken van neo funk en popmuziek. In het verleden werden ze vergeleken met Prince, James Brown, Bruno Mars en The Brand New Heavys, wat me in zijn geheel schromelijk overdreven lijkt!
Deze cd telt maar zes songs, wat een beetje magertjes is als je het mij vraagt. Het veelvuldig gebruik van synthesizers en drumcomputers is absoluut geen meerwaarde. Maar het moet gezegd, er zitten sterke stukken tussen en zangeres Porsche Carmon heeft een strot om jaloers op te worden. Deze dame kan écht zingen, al zou ik haar graag eens wat old school funk en soul horen zingen.
Opener ‘H8RS’ is neo funkrock gemengd met disco. ‘Damn’ heeft nogal wat Prince-invloeden. ‘Valentine’ is jaren 1990 popfunk, volgepropt met overbodige synthesizers en ‘Keep Dancin’ is een soort van Afro-disco. Maar de hoogtepunten zijn de enige twee ‘organische’ songs. ‘Is You’ is rustige pop zonder al te veel toeters en bellen en ‘Neva Know’ is schitterende neo funk (met een reggae-einde) a la Grace Jones. Alleen zo jammer dat die drums zo opvallend irritant scherp en hard klinken.
Maar laten we concluderen dat zelfs voor fans van neo funk dit schijfje ontoereikend is om in hun behoefte te voorzien.

Line-up:
Charles Walker (tenor sax, toetsen, zang)
Porsche Carmon (zang, percussie)
Nathan Pflughoeft (gitaar)
Brian Kennedy (bas)
Josh McHatten drums)
Lady Lsay (rap)
Queen Nadine (achtergrondzang)

Peter Jacobs (3 ½)

Two highlights on this neo funk album, ‘Is You’ an organic, calm pop song without too much annoying synthesizers. The other one is ‘Neva Know’ a hot Grace Jones-like funk song. But even for neo funk fans this album is unsatisfactory. Porsche’s voice is great!

Keith Emerson: Emerson Plays Emerson

13/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Vagrant
Creole Dance
Solitudinous
Broken Bough
A Cajun Alley
Prelude To Candice
A Blade Of Grass
Outgoing Tide
Summertime
Interlude
Roll'n Jelly
B&W Blues
For Kevin
The Dreamer
Hammer It Out
Ballad For A Common Man
Barrelhouse Shakedown
Nilu's Dream
Soulscapes
Close To Home
Honky Tonk Train Blues
Medley: Nicola/Silver Shoes/I'll See You In My Dreams

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
KE002

Distributie
Amazon/iTunes

Promoagent
Glass Onyon

Website Artiest
Keith Emerson

De erfgenamen van wijlen pianist Keith Emerson zijn blij met de re release van dit album, dat reeds lang niet meer verkrijgbaar was. Er werd daarvoor gebruikt gemaakt van de “master tapes” in Abbey Road, en het bijbehorend cd-boekje bevat tekst in Engels, Italiaans en Duits. Zijn oudste zoon Aaron zei: “Since the passing of my father, we have been inundated with requests for a reissue of the album ‘Emerson Plays Emerson’. This album was a labor of love for Dad, so we decided to go with the original artwork to stay as true to the original as possible as we understand how happy Dad was with it. I know he would be happy with this re-issue, so on behalf of myself, Jo and my boys, of Damon and his family, of my mother Elinor, and of my father’s fiancé Mari, and with thanks to Daniel Earnshaw, Martin Darvill and Stewart Young for all their hard work, we hope you enjoy it!” Toch bevat het album niet zozeer songs, maar wel thema’s, en we her bezoeken oude tracks zoals ‘Honky Tonk Train Blues’, ‘Creole Dance’ en ‘Close to Home’, allemaal terug te vinden op vroegere ELP albums. De overige tracks zijn composities die hij door de jaren heen schreef. Dit is dus geen nieuw ELP album, maar eerder een overzicht van zijn mogelijkheden.

Patrick Van de Wiele (3½)

A rerelease of an album by the late pianist Keith Emerson. No ordinary tracks, but rather themes.

Peter Gallway: Feels Like Religion

13/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Feels Like Religion
Tonight at the Fair
Longing Lasts Longer
Just Lucky
Shorty Moves On
Women’s House of D
Dark Matter
Eyes of the Stars
Maria Makes You Wait
Roller Coaster
Your House in Order

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
700261458557

Distributie
CD Baby

Promoagent
Hemifran

Website Artiest
Peter Gallway

Peter Gallway is een Amerikaanse singer-songwriter die al meer dan 25 albums voor Warner/Reprise en andere onafhankelijke labels uitgebracht heeft. Als stichtend lid voor The Fifth Avenue Band, heft hij genres doorkruist zoals ‘60’s rock and roll, “jazzy folk”, en atmosferische Americana. Daarnaast heeft hij 6 cd’s gereleasd met Annie Gallup voor het duo Hat Check Girl. Peter heeft ook meer dan 50 albums geproduceerd en deelgenomen aan special projecten zoals ‘Bleecker Street: Greenwich Village’ en ‘Time and Love: The Music of Laura Nyro’. Hij participeerde in Laura Nyro’s laatste album ‘Angel in the Dark’ en zijn nieuwste project is dan ook op haar geïnspireerd en aan haar opgedragen. Zijn sound neigt naar R&B en is staat in het teken van the Big Apple. Luister maar naar ‘Tonight at the Fair’, en het funky ‘Shorty Moves On’, dat doet denken aan Steely Dan. Peter dwaalt blijkbaar in gedachten door New York City en zijn stijl is verwant aan Leonard Cohen, Lou Reed, Tom Waits.

Patrick Van de Wiele (3½)

An album inspired an dedicated to the late Laura Nyro. For lovers of Leonard Cohen, Lou Reed, Tom Waits.

Frida Annevik: Flyge Fra

10/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Flyge Fra
Sommer ‘n Med Bil
Lilith
Gutt
Ved Sida Av Deg
Skamgang
Basert Pa En Sann Historie
Glansbilde

Platenlabel
Grappa records

Labelnummer
GRCD4545

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
PIAS Benelux

Website Artiest
Frida Annevik

Het ‘vliegen van’ of de ‘vlucht van’ Frida Annevik, een 33-jarige Noorse singer-songwriter wordt me niet helemaal duidelijk. Mijn Noors is niet zo best. ‘Flyga Fra’ is haar vijfde album sinds haar debuut in 2010. Productief is ze dus wel. Ook won ze sinds 2008 bijna elk jaar een grote prijs in Noorwegen, meermaals voor haar poëtische teksten.
Haar muziek klinkt op en top Scandinavisch. Daarmee bedoel ik, een beetje ijl en niet al te warm. Door het gebruik van elektronica, tegendraadse percussie en zweverige klanken wordt dit nog eens aangesterkt.
Frida heeft een mooie rustige en vrij hoge stem. Je moet ervan houden. Zingen kan ze zeer zeker, maar na een tijdje klinkt dat ijle in haar stem toch wat eentonig. Haar muziek is popgericht, met invloeden uit de folk. Volgens de persbegeleiding zou de muziek sfeerrijk zijn en de onderwerpen avontuurlijk en positief. Dat kunnen we niet ontkennen, want Noors verstaan we niet. De productie en zeker de stemmen zijn mooi gearrangeerd en afgewerkt.
Voor wie houdt van zeer rustige ietwat zweverige popmuziek, gevuld met organische, elektronische instrumentatie en een lieve vrouwenstem, is dit een aanrader.

Peter Jacobs (3 ½)

One who likes woolly pop music, stuffed with organic and electronic instrumentation and sounds, a lovely female voice, and maybe understand what that voice sings in Norwegian, can buy this cd immediately.

Bodinrocker: Roller Coaster Ride (EP)

10/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Roller Coaster Ride
Vacation
Space
Long Way Round

Platenlabel
Bearman Music

Labelnummer
GRIZCD45

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
Bodinrocker

Anders Bodin is een gitarist/zanger uit het Zweedse Gothenburg. Hoewel hij nog maar 33 jaar oud is houdt hij van classic rock met invloeden uit de jaren 1970. In 2006 debuteert hij met het album ‘Hall Of Flames’, in 2010 volgt ‘Mysterious Man’ en in 2014 ‘Rock It The Right Way’. Het materiaal voor deze EP schrijft hij samen met Marten Larka en de Nederlander Jan Leentjes. Het is een voorproefje voor het binnenkort te verschijnen ‘Eye To Eye’. De muziek van Bodin situeert zich in de Aldult Oriented Rock. ‘Roller Coaster Ride’, de opener, is frisse poprock. In ‘Vacation’ hoor je duidelijk Bodins liefde voor de band Status Quo, terwijl in ‘Space’ heel wat Beatles invloeden doordringen. Afsluiter ‘Long Way Home’ is een stevig stukje classic rock. Niets nieuws, maar gewoon degelijk gebrachte rock om niet teveel bij na te denken en plezier te hebben.

Peter Jacobs (3 ½)

It’s nothing new, but good classic rock for fans of Status Quo and poprock lovers.

61 Ghosts: …To The Edge

10/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Heartbeat
No One At Your Door
World Gone Crazy
If Tears Were Dirt
Show Me Your Scars
Passion Tipped Arrow

Platenlabel
Bluzpik Media Group

Labelnummer
Promo CD

Distributie
Eigen Beheer

Promo-agent
Frank Roszak Promotions

Website Artiest
61 Ghosts

Verrassend album, eigenlijk een EP want nog geen 30 minuten lang, van Joe Mazzari en Dixie Deadwood. Gitarist en zanger Joe toerde vanuit Boston jarenlang met diverse band door de States, o.a. met de bekende Johny Thunders, en Jerry Nolan van de Heartbreakers en New York Dolls. Invloeden van Rory Gallagher en Link Wray kan hij niet verstoppen …To the Edge kan je gerust beschouwen als zijn eerste persoonlijke creatie, samen met drumster Dixie Deadwood op Tama Silverstar drums. ( In 2011 verscheen er nog wel een solo album onder de naam ‘Chasing 61 Ghosts’, een soort voorloper, zoek maar eens op. ) Beiden, Joe en Dixie, hebben een lange geschiedenis in de rock -blueswereld en als thuisbasis de stad waar de Delta blues ontstond: Clarksdale Tennessee. Een vrij desolate plaats met vergane industrie maar wel met het nieuwe Delta Blues museum en daar tegenover de oude legendarische Zero Ground club. In de Clarksdale soundstage werden de opnames gemaakt van een cd die verder reikt dan twee of drie akkoorden composities. Kwaliteit overtreft hier kwantiteit. Eerst krijg je de typische rootsrock te horen met mooie gitaarpartijen. Origineel komt hij uit de hoek met enkele Mississippi Hill country blues. Dé verrassing zit in het staartje met twee akoestische songs.
Joe en Dixie vormen een geslaagd duo, doch je mag zeker de bijdrage van de expressieve bassist J.D. Sipe niet onderschatten. Rasartiesten met een eigenzinnige vertolking van indie blues.

Line-up:
Joe Mazzari (Vocals, Guitar)
Dixie Deadwood (Drums, Percussion, Backup Vocals)
J.D. Sipe (Bass)

Marino Serdons (3)

Classic rock with influences of Delta and country blues. Listen to the sweet melodies and steamy grooves and don’t forget the lyrics of this experienced musician.

Wild River: A New Dawn

10/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Price on your Head
Walpurgisnight
Sister
Quetteville
Time
Marianne
Tears of the World
The Islands
Hypnotic
The Road to Nowhere

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
WiSe Music Cat 55/55-3

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Niet Gekend

Twee jaar geleden contacteerde Alfons Maes zaliger mij met de vraag of ik ‘Wild River’ wilde interviewen. ‘Wild River’? Connais pas. Maar het werd een gezellig gesprek, dat u hier kan herlezen:
De heren Wilfried Arens en Serge Sorber, die beiden een heuse staat van dienst hebben bij verschillende Belgische bands en soloprojecten, gaven me toen ook hun albums ‘4’ en ‘Windrush’ ter bespreking. (lees de recensie hier )

Enkele weken geleden contacteerden Arens en Sorber me opnieuw. Ze waren diepbedroefd dat onze peetvader Alfons de geest had gegeven, en vroegen me of ze me een exemplaar konden bezorgen van hun allernieuwste plaat, ‘A New Dawn’. En zo geschiedde.

Een zeker heerschap Ronny Peeters verzorgt de vocalen, en doet dat meer dan prima. Op geen enkel moment denk je dat je naar een niet-native speaker aan het luisteren bent. ‘Walpurgisnight’ (dat ik altijd met de heksen van Jommeke of met ‘Hela De Heks’ van Nero zal associëren) is het beste nummer, maar ook ‘Price On Your Head’ en ‘Tears of the World’ zijn meer dan puik. ‘Marianne’, het enige nummer waarbij beide heren de harmony vocals voor hun rekening nemen, lijkt zelfs een beetje op ‘Dreaming Wild’ van The Radios. Zelfde groove, zelfde aanstekelijk ritme.

Nieuwe, muzikale paden worden niet bewandeld. Wanneer Wild River de instrumentale toer opgaat (zoals in het slepende, rake ‘Hypnotic’), lijkt Pink Floyd nooit veraf. Echo’s van Gilmour – niet toevallig de grote held van gitarist Sorber – zijn in elk nummer aanwezig. Maar noem Wild River geen Pink Floyd van den Aldi (al zou dat eigenlijk voor élke groep nog steeds een compliment zijn). Ze staan op de schouders van deze giganten, maar geven hun eigen draai aan hun eigen materiaal. ‘Le Pink Floyd belge’, dan? Welja, waarom niet?

Als ik iets van kritiek moet geven, dan is die zeker niet muzikaal. Het artwork is erg mediocre. Dit soort muziek heeft echt nood aan epische coverart genre Meat Loaf of Iron Maiden, een mooi geschilderd tableau of een calicot. Maar dat kost geld, en de financiële zakken van Sorber en Arens zijn niet bodemloos. Aan deze cd verdienen ze alvast geen cent, want ze geven hem gratis weg tijdens concerten. ‘A New Dawn’ fungeert als visitekaartje voor meer en regelmatige optredens. Wild River heeft geen volledige carrière meer voor de boeg – beide heren zijn immers reeds gepensioneerd – maar als ze dit niveau aanhouden, kunnen ze nog met gemak 30 jaar verder. Te ontdekken.

Julian De Backer (4)

A little over two years ago, the late Alfons Maes asked me if I wanted to interview ‘Wild River’. ‘Wild River’, you say? Doesn’t ring a bell. But we had a nice chat. Members Wilfried Arens and Serge Sorber contacted me again a few weeks ago. They were saddened by the sudden death of our godfather Alfons, and wanted to tell me about their new record ‘A New Dawn’.

A certain Ronny Peeters is the lead singer, and he’s quite awesome. Not once did it occur to me that this guy is no native speaker. ‘Walpurgisnight’ (an event I always associate with the witches of Belgian comic phenomenon ‘Jommeke’ or with ‘Hela De Heks’ by Marc Sleen of ‘Nero’ fame) is the best song, but ‘Price On Your Head’ and ‘Tears of the World’ are no slouches either. ‘Marianne’, the only ditty on which both gents share harmony vocals, even resembles ‘Dreaming Wild’ by The Radios. Same groove, same infectious rhythm.

New musical roads are less travelled, but that’s okay. When Wild River takes instrumental turns (e.g. ‘Hypnotic’), the shadow of Pink Floyd seems to loom. Echoes of Gilmour – not coincidentally Sorber’s big hero – are evident and apparent in each song. But never call Wild River the discount Pink Floyd from Aldi or Lidl (even though that would still be flattering for every other band that isn’t Pink Floyd). Wild River is standing on the shoulders of giants, but they’re singing their own tune. ‘Le Pink Floyd belge’, then? Sure, why not?

Criticism? The artwork is very mediocre. This is the sort of music that really craves epic cover art in the Meat Loaf or Iron Maiden vein. A gorgeously painted tableau or calico would go a long way. But that’s a money pit, and Sorber and Arens don’t have endless pockets. ‘A New Dawn’ is their calling card for more gigs, and succeeds in this regard. The Wild River members are retired (jobwise), but if they are able to hold on to this level of songwriting, they have the chops to continue for another 30 years. Worth the discovery.

Folkapotamus : Middle of Nowhere

9/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Road to Nowheresville
Times Like These
Dear Rose
Calmer Waters
Jesse
River Slope Mine
Red Line Train
Wayfaring Stranger
Chrisch This Day

Platenlabel
PhatCat Records

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Meegedeeld

Promo-agent
Michelle Fortier Publicity

Website artiest
Folkapotamus

Penni Hart en Tony Trites zijn een bekend folkduo vooral in de buurt van Boston zijn ze actief onder de naam Folkapotamus. Met ‘Middle of Nowhere’ bracht dit tweetal na ‘Whispered Words’ (2014) onlangs de tweede boreling ter wereld. Een resultaat van een samenwerking die ontstond in 2011. Beide muzikanten hebben een verleden als muzikant.
Zo is Penni - de frontvrouw en songschrijfster van dit duo - al van kindsbeen af met muziek bezig, maar de piano heeft ze ondertussen ingeruild voor de gitaar. Bovendien is ze voorzien van een wonderbaarlijke stem. Toen ze op haar twintigste van Californië verhuisde naar Boston (2008) begon luttele jaren later het project Folkapotamus samen met haar muzikale partner Tony Trites, die ook van vele muzikale markten thuis want hij speelde op jeugdige leeftijd saxofoon en later piano. Bij Folkapotamus speelt Tony de bas en neemt hij samen met Penni in een vijftal nummers de samenzang voor zijn rekening, bijgestaan daar een aantal topmuzikanten uit New England.
‘Middle of Nowhere’ telt negen tracks, waarvan zes van de hand van Penni Hart. Verder is er ook een traditionele folksong, een klassieker in het genre en zowaar een favoriete rockcover op verzoek van Tony Trites.
Dit is een luisteralbum met mooie melodieën gekoppeld aan poëtische woorden en vaak zweverige muziek zoals in het openingsnummer ‘Road To Nowheresville’, begeleid door een mandoline en dobro (een gitaar met een apart geluid uit de blue-grass-muziek). Een weemoedig nummer over een man die wegens een carrièrewending het huis verlaat. Zijn geliefde moet troost zoeken bij haar hond en bij een bekende radio-DJ.
Met ‘Times Like These’ komt er zowaar een cover van Foo Fighters. Nee, geen rockversie, maar een ballade in een gedurfde versie. ‘Dear Rose’ klinkt iets opgewekter en is een ode aan de moeder van Tony Trites. ‘Calmer Waters’ is wat ritmischer maar is dan ook geïnspireerd op een reggeagevoel. ‘Jesse’ is dan weer een bekend nummer van Janis Ian, een verhaal van een verloren liefde.
‘River Slope Mine’ wordt het pakkende verhaal van een mijnongeval van 1959 in het noorden van Pennsylvania, dat aan vele mijnwerkers het leven kostte. Een iets vrolijkere sound krijgen we bij ‘Red Line Train’, over het leven van buskers in de metrolijnen van Boston met een prominente rol voor violist Jordann Tirrel-Wysocki.
‘Wayfaring Stanger’ is een overbekende cover uit 1929 van Vaughan’s Texas Quartet. Denken we maar aan de versies van Joan Baez, Ry Cooder en zowaar Jack White. De afsluiter ‘Cherisch This Day’ is een liefdeslied opgedragen aan de mooie zomers in New England.
Een mooie afsluiter van dit album, dat zeker gesmaakt zal worden door de liefhebbers van het genre.

Sis Van Hoof (3 ½ )

This is a warm album with 2 voices that seem to blend to tell original story songs

Randall Kromm: Rough and Polished Stones

9/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Love in the Middle Ages
Why Do We Ask Why
Arms Wide Open
Down tot he Waterfall
Talk is Just Talk
Friday Morning
Every Wrong Thing
When We Remember When
Rough and Polished Stones
Water Wheel

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Meegedeeld

Promo-agent
Michelle Fortier Publicity

Website Artist:
Randall Kromm

Randall Krom timmert al even aan de weg en bracht al wel wat werk uit zoals in zijn eerder verschenen albums ‘Water Wheel’, Holidays and Homecomings’ en ‘Time Will not Let Us Stay’. Met deze derde fullcd is er zopas nieuw werk van één van de meest productieve en gerespecteerde singersongwriters van Greater Boston, waar hij in de jaren tachtig begon in de popmuziek. Maar naarmate de jaren vorderden koos Randall resoluut voor een bestaan in andere muzikale horizonten. Hij schreef de voorbije decennia nummers in verschillende stijlen en legde accenten in de wereld van de folk, bluegrass, oldschool jazz.
Maar vanaf 2009 profileerde hij zich echt als folkzanger. Dat resulteerde onder meer in het nagelnieuwe album ‘Rough and Polished Stones’, waarin hij wordt bijgestaan door zijn beide zingende dochters Emma en Grace. En met gezelschap van gewaardeerde studiomuzikanten zoals onder meer de befaamde producer/gitarist Eric Kilburn, de bekende violist Jordan Tirrell-Wysocki en de vermaarde pianist/accordeonist Joe Barbato.
Randall, die de akoestische gitaar bespeelt en ook de baspartijen voor zijn rekening neemt, maakt muziek die mensen raakt. Hij heeft het vaak over hoop, liefde en de uitdagingen van ouder worden, al dan niet doorspekt met een vleugje humor. Dat is te horen in de openingstrack ‘Love in the Middle Ages’ en ook in ‘Why Do We Ask Why’, een song waarin verteld wordt dat je moet genieten van het moment van de dag.
‘Arms Wide Open’ heeft gospelinvloeden en klinkt naarmate het nummer vordert hemels mede door de ondersteunende stemmen van de dochters en de begeleiding van het B3 orgel van Joe Barbato. Het elegante ‘Desert Stars ‘ vertelt dan weer het liefdesverhaal waarin de viool een prominente rol speelt. Je merkt dat dit album bijzonder afwisselend is: zo is er met ‘Down to the Waterfall’ een echt folknummer terwijl ‘Talk Is Just Talk’ een ballade is met country-invloed en met mooie electrische lap steel gitaar van Kevin Barry.
Ook ‘Friday Morning’, met een knipoog naar het einde van de week, maakt door de piano-intro een mens rustig. Ook in dit nummer laten de zusjes Kromm zich horen in harmonie. Van een gans andere orde, maar een welgekomen song is ‘Every Wrong Thing’, een folky-poppy nummer met een Caraïbische inslag. ‘When We Remember’ is een typisch bluegrassnummer en klinkt opgewekt. Een heel ander verhaal wordt verteld in de titeltrack ‘Roug and Polished Stones’ over hoe je samen met je geliefde de tweede helft van je leven tegemoet gaat. Slotnummer ‘Water Wheel’ wordt door bekende muziekinsiders en beetje een moderne klassieker genoemd in het genre. Het stond tevens op het gelijknamige eerste album.
Met dit erg gevarieerde album van deze singersongwriter-zanger-gitarist lijkt het er op dat Randall Kromm heel wat in zijn mars heeft.

Sis Van Hoof (4)

Some songs of this album help you think about life en give you goose bumps

Aaron Nathans & Michael G.Ronstadt: Hang On for the Ride

9/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Northwind (Michael J.Ronstadt)
Hang on for the Ride (Aaron Nathans)
Turncoat Peanut (Aaron Nathans)
Undone (Michael G.Ronstadt & Aaron Nathans)
Old Waltzes ans Skylights (Michael G.Ronstadt & Aaron Nathans)
The Strength to Not Fight Back (Aaron Nathans)
Old Film (Aaron Nathans)
Conhoshocken Curve (Aaron Nathans, Michael G. Ronstadt & Serenity Fisher)
Another One Bites the Dust (John Deacon/Queen)
Peace & Safety (Michael G.Ronstadt)
The ‘I Love You’Heart (Aaron Nathans & Dale Kidd)
Run Run Run Away (Michael G.Ronstadt)

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Meegedeeld

Promo-agent
Michelle Fortier Publicity

Website artiest
Aaron Nathans & Michael G.Ronstadt

Naar dit nieuwe album van het dynamische cello-gitaarduo werd reikhalzend uitgekeken. Hun eerste album ‘Crooked Fiddle’ (2014) werd al overladen met goede kritieken als een boeiende en intieme samenwerking tussen de songschrijvers Aaron Nathans en zijn maatje Michael G.Ronstadt (de neef van Linda van de bekende muzikale familie Ronstadt). Maar het nieuwe project werd vorig jaar zomer onderbroken na de dood van Michaels vader ‘Papa Mike’, die het openingsnummer schreef van dit album. Dit album is een portret van contrasten: licht en duisternis zijn nooit ver weg en je zou het een paar keren moeten beluisteren om er enige vat op te krijgen.
‘Northwind’ is een pakkend nummer van de hand van vader Mike over zijn reis doorheen Canada over het harde leven in de barre wintertijden, gezien vanuit zonnige, zuidwestelijke blik. Titeltrack ‘Hang On for the Ride’ is van een heel andere orde, maar ook hier zit een boodschap in. Deze folkballade is een weemoedig nummer over de tegenslagen in een mensenleven maar dat je altijd genade moet vinden in moeilijke momenten.
Met ‘Turncoat Peanut’ zit er eveneens een donkere song tussen, genre Tom Waits, over een kind met - jawel - een pinda-allergie. Beide songschrijvers bewandelen een pad dat weinige componisten durven hanteren. Zo is er ook ‘Undone’, één van mijn favorieten met een schitterende cello-intro over het levenswerk van een stervende man die zijn levenswerk doorgeeft aan de volgende generatie. En wat te zeggen dan van de excentrieke bewerking van de Queenklassieker ‘Another One Bites The Dust’, omgetoverd tot een heuse jazzy moordballade.
Ook in de wals ‘Old Waltzes and Skylights’ speelt de zweverige cello van Michael een belangrijke rol in combinatie de mooie zangstem van Nathan. Ook worden balladegewijs herinneringen opgehaald over de goede oude 35mm-fim in ‘Old Film’. Ook op hun tour in Noord-Wales wordt teruggeblikt met het zeer rustige ‘Peace & Safety’.
Met een iets meer opgewekt deuntje “The ‘I Love You’ Heart” lijkt dit meer een song voor Valentine’s day over een meisje dat nooit gelukkig lijkt in de liefde. Het nummer is gebaseerd op de teksten die op de snoepharten staan. Afgesloten wordt er met het eveneens rustige ‘Run Run Run Away’, dat wel iets meer ritme heeft.
Zoals je kan merken is dit een gedurfd en erg gevarieerd album, dat door de liefhebbers van het genre bijzonder in de smaak zal vallen. Zoals zovele nummers van Dylan, Cohen en Waits laten ze je niet onberoerd.

Sis Van Hoof (4)

With this second album has this dynamic cello-guitar duo proved that folk music also can be progressif