Badger: One Live Badger

​DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Wheels Of Fortune
2. Fountain
3. Wind Of Change
4. River
5. The Preacher
6. On The Way Home

Platenlabel
Esoteric Recordings

Labelnummer
WECLEC2526

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Badger

Is het vreemd dat een band een live-album uitbrengt voor hun eigenlijke studio debuut? Voor Badger leek dit geen probleem te zijn, nog beter, ze namen reeds twee live shows op in Londen voordat ze hun eerste studiolangspeler (debuut) op de markt brachten.
Badger had zeer interessante muzikanten aan boord. Tony Kaye, die net Yes had verlaten om met de nieuwe outfit Badger op te trekken, kon rekenen op de talenten van o.m. David Foster (bass, vocals en die later een producer met wereldfaam werd), Brian Parrish (Parrish Gurvitz Band, The Knack - gitaar, zang) en Roy Dyke die net zijn drumzitje bij Ashton, Gardner & Dyke had ingeruild voor dat van Badger.
Badger maakte deel uit van de nieuwe lichting bands waaronder we ook Yes, Greenslade, en Barclay James Harvest mogen noemen.
Wat we hier te horen krijgen is de volledige set van de twee avonden die ze in het Rainbow Theater (als support van Yes) in Londen gaven op 15 en 16 december 1972. En de man, die toen voor Yes en anderen vele hoezen voor hun langspelers ontwierp was niemand minder dan de vermaarde Roger Dean, ook gekend in het sciencefiction milieu.
Nu moet ik wel bekennen dat ik niet echt in ben voor live albums. Er zijn er maar enkele tot hiertoe die mijn aandacht voor 100% kregen en daar zullen de meeste muziekfans het met me eens zijn: Barclay James Harvest ‘Live Tapes’, ‘Peter Frampton ‘Show Me The Way’, MC5 ‘Kick Out The James, Thin Lizzy ‘Live And Dangerous’ enz. 
Hoewel deze live is opgenomen is het een meesterwerkje geworden, de voorstelling is foutloos, en de kwaliteit van de muziek, rekening houdend met het jaar van opname 1972, is verbazingwekkend. Soms krijg je wel de indruk dat je naar een studio-opname zit te luisteren tot het echt tot je doordringt dat het ‘slechts’ om een live-opname gaat. Vooral bij ‘The Preacher’, geschreven door Brian Parrish, krijg je dat bekende kippenvelgevoel maar dat neemt niet weg dat de andere nummers minder van kwaliteit waren. Zeer zeker niet, want in een mix waarin een beetje jazz, blues hand in hand gaan met pure rock in ‘On The Way Home’, en meteen ook het laatste nummer op deze schitterende uitgave, ontdekken we ook een beetje gospel wat het nummer eigenlijk weer een andere wending geeft.
Als opener opteerde Badger voor een sterke progressieve song waarin de Hammond van Kaye met alle eer gaat lopen. ‘River’ moet het dan weer hebben van stevige gitaarriffs en wijkt enigszins af van het normale Badger patroon. Het enige nummer dat min of meer als midtempo song mag beschouwd worden, is ‘Fountain’ maar hier gaan alle credits naar het fijnsnarig gitaarspel van Brian Parrish, een gitarist die gerust bij de grote in het genre mocht gerekend worden maar helaas vrij vaak over het hoofd werd gekeken.
Nog een feit dat voor zich sprak en een toch extra dimensie aan Badger gaf waren de close harmony stemmen van de twee zangers David Foster en Brian Parrish.
Ze hebben eigenlijk onder deze bezetting maar een album uitgebracht. Toen ‘White lady’ boven het doopvont werd gehouden was de band al gehalveerd, alleen Tony Kaye en Roy Dyke bleven toen achter. Zij namen toen Kim Gardner (Ashton, Gardner & Dyke) in dienst als bassist. Paul Pilnick (ex-Stealer’s Wheel) kwam er bij als gitarist en zelfs zanger Jackie Lomax kwam de band eventjes verterken.
Helaas scheen de zon niet lang voor hen en ieder ging zijn eigen weg. Badger was een van die weinige bands die op het podium de perfectie trachtte te bereiken; perfectie bestaat nu eenmaal niet maar ze kwamen wel verdomd dicht in de buurt. Van vakmanschap gesproken.

Alfons Maes (5)

Badger was one of the few bands who frequently tried to reach perfection on stage but perfection simply does not exist, but they did came very close to the point of perfection. Talking about craftsmanship. Just as their peers 10cc.