BONOBO: THE NORTH BORDERS TOUR - LIVE

In 2013 verscheen ‚The North Borders’ van de Britse elektronicamusikant Bonobo, zijn vijfde studio-album. Het was een plaat die erg organisch en melodieus aandeed, zacht en vol heerlijke samples. Het was ook een heel warm album, gebalanceerd, niet knalhard, maar wel heel uitnodigend. ‘The North Borders Tour - Live’ is een neerslag van het uitgebreide tourtraject dat Simon Green – echte naam van Bonobo – sindsdien heeft afgelegd. Dat label Ninja Tune het reden vond om te vieren is duidelijk wanneer je de deluxe-uitgave bekijkt: behalve het album zit er ook een 70 pagina’s tellend boek met foto’s en anekdotes bij, en een DVD met een verzameling van enkele memorabele live-uitvoeringen.
Het album gaat meteen sterk van start met ‘Cirrus’. Dit is hoe dan ook een geweldig nummer, een pulserend klokkenwerk met een zachtjes melancholische melodielijn, en brengt je meteen in een ideale sfeer om de rest van dit samengestelde concert te beluisteren. Helaas valt ook wel op dat het nummer in de live-uitvoering wat ‘body’ mist, een lijn die zich blijkt door te trekken in het hele album. De dikke baslijn die de studioversie extra gelaagdheid gaf mist hier een groot deel van z’n diepe impact. Hetzelfde geldt voor de ingenieuze zuiverheid en zorg die in het studio-album werd gestoken: veel details gaan verloren, en hoewel dat vaak eigen is aan live, is het in geval van een fijnzinnig album als ‘The North Borders’ toch ook erg spijtig.
De warmte van de stem van Andreya Triana op ‘Stay the Same’ (een nummer van ‚Black Sands’ uit 2010) bijvoorbeeld, wordt hier zeker wel opgeroepen, maar eigenlijk hoop je toch dat ze wat meer in je oor kon komen fluisteren dan dat ze de hele weide had moeten entertainen. Jammer is ook dat ze in de hogere noten toch te onzeker zingt, wat even kleine grimasjes kan veroorzaken bij de onvoorbereide luisteraar.
Op ‘Heaven for the Sinner’ neemt Szjerdene het live over van Erykah Badu, die het origineel van zang voorzag. Ze doet dat goed, maar qua audiokwaliteit is het hetzelfde probleem. De studioversie opent met enkele heel fijne, harp-achtige, naar chiptune neigende samples, die meteen een heel bevreemdende sfeer inzetten; live hangen diezelfde sampletjes ergens op de achtergrond te dralen.
‘Kiara’ is al een kleine klassieker in het oeuvre van Bonobo, en staat hier tussenin het drieluik ‘Prelude/Kiara/Ten Tigers’. Een prachtig nummer, met emotionele strijkers erbij, waarna een stel onderwaterbeats de melodie geweldig komen vergezellen. Het publiek gaat uiteraard uit z’n dak wanneer het de opening ervan hoort – en de albumbeluisteraar ook – en het lijkt, alleen al vanwege die strijkers, een logische keuze om het samen met ‘Ten Tigers’ te brengen. Helaas is de realiteit toch nog iets anders: de meer dan 8 minuten voor deze uitvoering blijken te lang te duren, en je verliest je aandacht ergens halverwege.
Het is iets waar ook de even lange combinatie ‘Kong/Ketto’ aan lijdt. Samen met Emkay, het zesde nummer op dit live-album, dreigen ze te veel naar de achtergrond te verdwijnen, zijn ze wat te flets; je hoort meer de ruimte tussen publiek en podium dan de muziek zelf. Er is te weinig punch om je als luisteraar aan de muziek te laten kleven, en dat is jammer, omdat de nummers van nature heel erg sterk zijn.
Op ‘Recurring/We Could Forever’ zit een dikke onderstroom die goed werkt, en die gemorst wordt in vage dikke strijkers. Even wordt het moeilijk om blijvend in het nummer op te gaan vanwege de “make some noise for Mr Jack Baker on the drums”, maar daarna krijgt het nummer heel wat extra power, waardoor je de klanken tegen de randen van de feesttent of zaal hoort bonken, en weer voelt terugspringen tot tegen je lichaam. Het publiek vindt het allemaal geweldig, en de solitaire luisteraar in z’n kamer ook. Samen met ‘Cirrus’ en ‘Know You’ de grootste live-sfeermakers hier aanwezig. Wat ‘Know You’ betreft, trouwens: de live-uitvoering maakt het nummer wat vuiler, het heeft baat bij de korrelige ruisende randjes, en had de ideale afsluiter geweest. Hierna volgt echter nog ‘Pieces feat. Cornelia’, wat hier toch te mak is als afsluiter.
Het stoort allemaal niet, het is best prettig. Maar dat is ook de zwakte van het album: door de ijlere opnames verliezen de nummers veel van hun robuustheid — een robuustheid die voordien net zorgde dat de muziek niet te veel behangpapier werd. In ‘The North Borders’ kon je verdwijnen, maar de liveversies verdwijnen soms zelf. Een goeie collectie is het zeker, met enkele heel sfeervolle uitschieters, maar bij muziek die zoveel lichaam als die van Bonobo kan hebben, voel je in deze uitvoeringen toch wel eens een materieel gemis.
‘The North Borders’ is een album dat verdient om in je oren te smelten, en vanwege de extra ruimtelijkheid in de live-opnames gaat een groot deel warmte verloren, en blijf je met een lauwere editie van de nummers achter, een droesem die wel herinnert aan de sfeer van het genieten in groep, maar die muzikaal of auditief daardoor onvoldoende tot z’n recht komt.  Je krijgt de ruimte erbij, waardoor de muziek aan massa verliest.
Kort gezegd staat ‘The North Borders’ als liveplaat net iets te ver weg van de luisteraar. Wel is het een meerwaarde als je het studio-album al uitvoerig beluisterd hebt en je enigszins andere versies wil, of als je heerlijke herinneringen hebt aan die keer dat je stond mee te draaien in die bepaalde zaal of weide, je handen rustend op buik of schouders van die schone dame/heer vlakbij je, kijkend en luisterend naar Bonobo.

Peter De Voecht (3)

‘The North Borders Tour - Live’ has some great highlights, including ‘Cirrus’, ‘Recurring/We Could Forever’ and ‘Know You’. It brings a nice atmosphere to an already great album, and the deluxe edition is a nice celebration of the expansive live tours Simon Green has undertaken as Bonobo.
However, the live editions do seem to lack a certain sense of ‘body’: the ingenious clarity and care that was put in the studio album seem overwhelmed by the wealth of physical space a live album includes. Many details are lost in translation – an inherent vice of live albums – and they seem to take away the warmth and auditive qualities that underscore a Bonobo album.
Because of the more ethereal audio the songs tend to lose some of their robustness; you could disappear into ‘The North Borders’, yet the live versions tend to disappear themselves. It’s a great collection, but the distance present in the audio doesn’t do the songs justice. Ideally, ‘The North Borders’ melts mesmerizingly into your years, yet here the temperature remains lukewarm.
In short, though the music is great, the songs are just too distanced from the listener. It is quite valuable, though, should you have listened to the studio album far too often and want slightly different versions, or if you have great memories of that time you were swaying along on a certain field, your  hands resting on the belly or the shoulders of that pretty lady or handsome man close to you, while watching and listening to Bonobo.

---

Ninja Tune  I  Promo CD  I  Bonobo