Category: Bluesrock - KEYS AND CHORDS

Dave Tattum & The Rattlesnake Bones

6/11/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Rich Man Blues
Belgian Baby
You
Dear Lorraine
You, Sunshine and Beer
Black Sheets of Rain
Sisters of the Sacred Heart
Lonely Road
Hold Back the Night
Unmarked Grave
Sinful Man
The Café on the Corner of the Street
The Price of Coal

Website Artiest
Dave Tattum

Dave Tattum is een heavy metal vocalist die vaak speelde in lokale bands in Noord-Wales en in het noorden van Engeland. Hij verhuisde naar Londen en leidde verschillende rock- en metalbands voordat hij leadzanger werd bij de band Angel Witch. Na vijf jaar en twee albums trok hij terug naar Wales en speelde hoofdzakelijk in diverse bluesrock bands. Een toevallige ontmoeting 35 jaar geleden tussen die Welshe heavy metal zanger en een Vlaamse muzikant leidde nu naar dit schitterende project. Op weg naar Griekenland stopte Dave Tattum ergens in Leuven. Tussen pot en pint, ja Leuven, dus waarschijnlijk een Stella, had dit duo het al snel over songschrijven. Dave en Dirk Lekenne wisselden onlangs enkele teksten en composities uit én in april van dit jaar kwam Dave terug om een volledig album op te nemen in Studio Fandango.
Dave trok samen met Luk de Graaff (gitaren, bas), Pieter Akkermans (keys) en drummer/percussionist Rik Volkaerts, The Rattlesnake Bones dus, naar die bewuste Fandango Studio van eigenaar/gitarist Dirk Lekenne. Het album begint met het uptempo nummer ‘Rich Man Blues’, ingevolgd door het meerstemmige en pop-getinte ‘Belgian Baby’, dat met knappe Hammond arrangementen is ingekleurd. De track ‘You’ divergeert met de ballade ‘Dear Lorraine’ en het bluesy ‘You, Sunshine and Beer’. Van het funky ‘Black Sheets of Rain’ gaan we zowaar naar de Mississippi Delta voor de knappe blues song ‘Sisters of The Sacred Heart’. Funk en pop vinden we dan terug in het aanstekelijke ‘Lonely Road’. De slow blues songs ‘Hold Back the Night’ en ‘Unmarked Grave’ accorderen met het radiovriendelijke ‘Sinful Man’ en het swingende ‘The Café on The Corner of The Street’. Tussen pot en pint, weet je wel. Het afsluitende en blues harp geënthousiasmeerde ‘The Price of Coal’ is Dave Tattum’s eerbetoon aan Hugh, zijn schoonvader, een overlevende uit de Tweede Wereldoorlog en een mijnwerker met een onvergetelijke persoonlijkheid. Deze zelf-titelende plaat is knap bluesrock album!

Philip Verhaege

Foto

With a few beers, yes Leuven, so probably a Stella, this duo quickly talked about songwriting. Dave and Dirk Lekenne recently exchanged some texts and compositions and in April of this year Dave returned to record a full album in Studio Fandango. This self-titled album is a great blues rock album!

Hamish Anderson: Out Of My Head

16/10/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

No Good
Breaking Down
What You Do To Me
You Give Me Something
Out Of My Head
The Fall
Damaged Goods
World’s Gone Mad
Happy Again
You Really Know What Love Is
Dark Eyes

Website Artiest:
Hamish Anderson

Bluesrocker Hamish Anderson toert op dit ogenblik doorheen Europa. Mis hem niet want kei-kei-keigoed. Als student van de drie Kings (Albert, BB en Freddie), Peter Green én Keith Richards- en met een veelvoud aan prijzen en awards- wordt Hamish beschouwd als één van de beste muzikanten van de laatste jaren. Na het grandioze debuut ‘Trouble’ is het nu promo alom voor zijn schitterend tweede album ’Out Of My Head’. ‘No Good’, ‘Breaking Down’, ‘You Give Me Something’ zijn krachtige bluesrockers waar de gitaar tot ongekende hoogtes werd gemixt door producer Jim Scott. Geen idee welke zijn lievelingsgitaar is, doch lang geleden dat een éénmalige vettige Gibson zo’n indruk maakte. Ook in de ballads (‘What You Do To Me’ of ‘Out Of My Head’) scoort Hamish met soulvolle tunes. Naast het excellente gitaarwerk (zowel akoestisch als elektrisch) speelt de keyboardspeler Jerry Borgé (organ, wurlitzer, mellotron) een hoofdrol in de soundbepaling. Luister naar ‘The Fall’ en de hoogdagen van ‘Super Session’ met Mike Bloomfield en Al Kooper poppen op in je gedachten. En alsof het steeds beter kan, verdwaas je in de smeuïge rocker ‘World’s Gone Mad’.
Oh ja, voor wie het niet moest weten….Hamish Anderson is afkomstig van Melbourne Australië en toert dus dezer dagen in Europa.

Line-up:
Hamish Anderson (Vocals, Guitars)
Chris Bruce (Bass)
Johnny Radelat (Drums)
Jerry Borgé (Piano, Organ, Wurlitzer, Mellotron)

Marino Serdons

Foto

One of the best bluesrock albums of the past ten years. Strong upbeat rock and soulful mellow ballads. Hamish Anderson has it all!!

Tweed: Love Strong

10/10/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

My Mountain
Love Strong
Thinkin' You Can Take Some
One More Dance
Dying Land
Walls
Woman Don't Lie
The Hustler
This Time
Tweed Is Here

Website Artiest
Tweed

Joseph ‘Smokey’ Holman raakt nationaal bekend in de jaren ‘60 met de band Domestic 4. De band reisde enkele keren naar Memphis en werkte er nauw samen met Rufus Thomas en Willie Mitchell. Samen hadden ze enkele opnames voor het label Hi Records, maar na een dispuut werden de songs helaas nooit uitgebracht. Met Charles Simmons in de band, een neef van Stevie Wonder, kregen ze een kans om een auditie te doen voor het grote label Motown. De band werd onmiddellijk in Studio B gestald en er werden 2 demo’s geregistreerd. Helaas kwamen die nummers nooit in het daglicht. Niet veel later speelden Domestic 4 een concert op de West Side van Chicago. Door toedoen van hun manager was Curtis Mayfield in de blues club en het beviel hem meteen wat hij hoorde. Mayfield herdoopte de bandnaam tot Love’s Children en bezorgde hen een contract bij het gevestigde Chicago label Curtom Records. Smokey verliet namelijk de band in 1972 en ging aan de slag in de privésector. Na heel wat omzwervingen werd de groep Tweed Funk opgericht in 2010. Vier jaar later was de plaat ‘Funk’ een heus succesverhaal.
Ter voorbereiding op een tournee door Europa in 2018, was Tweed bezig met het schrijven van nieuw materiaal voor een album. Met Gervis Myles aan boord nam de band ‘Love Strong’ op in amper acht dagen. Het album werd aanvankelijk uitgebracht met een beperkte beschikbaarheid voor de Europese markt En dit in combinatie met de twaalf toerdata door clubs en festivals in Duitsland, België, Nederland, Frankrijk, Oostenrijk en Slowakije. Een krachtige verzameling van negen originele nummers gevuld met blues, soul / R & B, bluesrock, subtiele tinten van jazz en de soulvolle cover ‘Woman Don’t Lie’, een song van Luther Johnson. De opener ‘My Mountain’ is lekker spijkerende en zwaarbeladen blues song. De titeltrack is knappe soul blues en divergeert met de Texas gitaarriffs uit ‘Thinkin’ You Can Take Some’. De soulballade ‘One More Dance’, het swingende ‘Dying Land’ en het rockende ‘Walls’ zijn volgende chapiters op de release. Het funky ‘Woman Don’t Lie’, het blazerssectie begeesterde en Chicago blues ‘The Huster’ én het moderne ‘This Time’ knallen onvoorwaardelijk door onze woofer. Het afsluitende ‘Tweed Is Here’ is alweer ingekleurd met opwekkende gitaarriffs en knappe orgel arrangementen.
De plaat ‘Love Strong’ zal je zeker in beweging krijgen. Let’s groovin’ !

Philip Verhaege

Foto

The release ‘Love Strong’ is a great mix of blues, soul, and blues-rock to get you movin' and groovin'.

The Paul Deslauriers Band: Bounce

5/9/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Here We Go
It's All On You
Let Me Go Down In Flames
Take Me To The Brink
Happy Wasting Time With You
Driving Me Insane
Jumpin' At Shadows
Working My Way Back Home
Picked a Bad Day (feat. JP Soars)
When The Darkness Comes
Feeling All Kinds Of Good
Loosy Goosy Jam #769
Waiting On You

Website Artiest
The Paul Deslauriers Band

The Paul Deslauriers Band, kortweg PDB, zijn een Canadees trio dat bestaat uit zanger/gitarist Paul DesLauriers, bassist Alec McElcheran en drummer Sam Harrisson. De band werd meermaals bekroond met een Maple Blues Award in de categorie ‘Entertainer of The Year’ en de Quebec Lys Blues Award. Hun titelloze debuutplaat uit 2014 bereikte zelfs de eerste plaats in de Canadese I Tunes Blues Charts. Het trio werd ook gekroond tot ‘Electric Act of The Year’. Drie jaar geleden behaalde PDB zelfs de tweede plaats op de 32ste International Blues Challenge in Memphis. Nu is er dus de ambitieuze release ‘Bounce’, de langverwachte opvolger van het succesvolle ‘Relentless’. Na een thematische intro komen de heavy gitaarriffs uit ‘Here We Go’ ons vrijwel meteen influenceren. Het blues power gevoel neemt je ook meteen bij het strot in ‘It’s All On You’, het accorderende ‘Let Me Go Down In Flames’ en het krachtige maar radiovriendelijke ‘Take Me To The Brink’. Het funky ‘Happy Wasting Time With You’ staat in aangenaam contrast met de slow blues ‘Jumpin’ At The Shadow’, een cover van Anthony ‘Duster’ Bennett, dat ooit de hemel werd in geprezen en gepopulariseerd door Peter Green. De auditieve textuur verandert in de gitaarboogie ‘Jumpin' at Shadows’ en de mid-tempo rocker ‘Working My Way Back Home’. De song ‘Picked a Bad Boy’ is in collaboratie met J.P. Soars. Van het swampy ‘When The Darkness Comes’ gaat het gezwind naar de rocker ‘When The Darkness Comes’, het overweldigende en instrumentale ‘Loosy Goosy Jam #769’ en de afsluitende soulballade ‘Waiting On You’.
De release ‘Bounce’ is alweer knappe en divergerende blues rock !

Philip Verhaege (5)

Based in Montreal, the Paul DesLauriers Band is a tight, three-piece power blues group.
In twelve original tracks, and one cover, the band takes you almost immediately by the throat ...
This is handsome and diverging blues rock! And now replay please..

Dudley Taft: Simple Life

31/8/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Give Me A Song
Simple Life
I Can't Live Without You
In Your Way
Don't Let Them Get Away
Death By Bliss
Bombs Away
If Heartaches Were Nickels
Never Fade
Pouring Down
Shine
Back To You

Website Artiest
Dudley Taft

Dudley Taft groeide op in het Amerikaanse Mid. West. Daar leerde hij de waarden kennen van vriendschap, roots, blues en rock-‘n-roll. Met een achtergrond in het gerenommeerde Berklee College of Music, toerde hij met de rock bands Sweet Water en Second Coming. In zijn muziek hoor je hoe hij Delta roots muziek vermengt met Seattle grunge en een zuidelijke twang met een hoog octaangehalte inweeft in het geheel. Dudley's muziekcarrière begon op de middelbare school toen hij de band Space Antelope oprichtte samen met zijn vriend Trey Anastasio. In de jaren 1990 trad hij toe tot dé band van Seattle, Sweet Water. Ze toerden samen met Monster Magnet, Candlebox en Alice in Chains. Na de registratie van twee albums voor het label Atlantic Records verliet hij de band om Second Coming te vervoegen. Een heuse toer volgde, net zoals een album op Capitol Records én een voorproefje van grote succes dankzij de single 'Vintage Eyes', die de top 10 bereikte in de hitlijsten van Rock Radio. In 2006 begon Dudley blues rock te spelen in Seattle en bracht vijf studioalbums uit met ‘Left For Dead’ in 2010, ‘Deep Deep Blue’ (2012), ‘Screaming In The Wind’ (2014), ‘Skin And Bones’ (2015), ‘Summer Rain uit 2017 en het livealbum ‘Live In Europe’ in 2016. Nu heeft Dudley Cincinnati, Ohio als thuisbasis en laat met zijn nieuwe plaat ‘Simple Life’ zijn rationele kant zien. Hij ontsluiert hier zijn inducties van klassieke pop, over blues tot progressieve rockmuziek. En dit alles in elf songs die hij registreerde in zijn homestudio, die hij trouwens kocht van Peter Frampton. Naast zijn bandleden heeft hij Walfredo Reyes Jr op drums en percussie als speciale gast uitgenodigd. De jungle-beat drumintro legt de basis voor de heavy openingssong ‘Give Ma A Song’. Al snel volgt de titeltrack in heuse rock-‘n-roll stijl. Van het swingende ‘I Can’t Live Without’ en de rocksong ‘In Your Way’ gaat het naar het modern spijkerende ‘Don’t Let Them Get Away’ en het melodische ‘If Heartaches Were Nickels’. Back tot he roots, moet Dudley hebben gedacht toen hij ‘Pouring Down’ neerpende. Net zoals zijn activerende gitaarriffs tijdens ‘Found My Queen’ en ‘Back To You’. In september komt Dudley Taft naar Nederland voor enkele shows. Check it out on his website!

Philip Verhaege (4 ½)

Dudley now has Cincinnati, Ohio as his home base and he shows his rational side with this new album "Simple Life". Here he reveals his influences from classical pop, over blues to progressive rock music. And all this in eleven songs that Dudley registered in his home studio, which he bought from Peter Frampton. In addition to his band members, he has invited Walfredo Reyes Jr. to drums and percussion as a special guest. Great..!

The Blue Poets: All It Takes

28/8/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Angry Man
Could Have Lived
All It Takes
Crawling
Been Here Too Long
Bad News
Mind Your Own Business
Cyber Love
The Day

Website Artiest
The Blue Poets

The Blue Poets hebben op het label Triple Coil Music hun nieuwe plaat ‘All It takes’ voor te stellen. De Hamburgse formatie The Blue Poets, rond Errorhead meesterbrein en uitzonderlijke gitarist Marcus ‘Nepomuc’ Deml, registreerden negen songs die doordrenkt zijn van heavy rock arrangementen. Samen met Phil Steen (bas), Felix Dehmel (drums) en vocalist Gordon Grey staat hij garant voor opwindende blues rock. Openen met ‘Heavy Man’ is als een open deur intrappen. Heavy gitaarriffs, beukende baslijnen dito drums zijn de hoofdmoot. Het opvolgende ‘Could Have Lived’ en ‘All It takes’ zijn klassieke rocksong die grenzen aan het metal gebeuren. Met ‘Crawling’ en het pop-getinte ‘Been Here Too Long’ gaat het tempo naar af. Maar de gitaarriffs zijn terug in het spijkerende en radiovriendelijke ‘Bad News’. Heerlijke blues rock vinden we in ‘Mind Your Own Business’. In de track ‘Cyber Lover’ gaan The Blue Poets haast overstag, om uiteindelijk wat stoom af te blazen in het bluesy ‘The Day’. Gray's ruwe stemtimbre geeft zelfs de meest gevoelige momenten en songs dat immense rockgevoel mee.

Philip Verhaege (4 ½)

The Hamburg-based formation The Blue Poets, around Errorhead mastermind and exceptional guitarist Marcus "Nepomuc" Deml, recorded nine songs steeped in heavy rock arrangements. Together with Phil Steen (bass), Felix Dehmel (drums) and vocalist Gordon Gray he guarantees exciting blues rock.

Catfish: Burning Bridges

20/8/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Up In Smoke
Break Me Down
Ghosts
The Root Of All Evil
Soulbreaker
Too Far To Fall
Archangel
The Big Picture
Under The Gun
One More Chance
Exile

Website Artiest
Catfish

In amper enkele jaren tijd heeft Catfish zich een weg gebaand doorheen het bluesrock firmament.
Het begon in 2015 met de release ‘So Many Roads’, ingevolgd door de tribute EP ‘When BB Sings The Blues’, een eerbetoon aan B.B. King. Begin vorig jaar was er dan de langverwachte plaat ‘Broken Man’. In tussentijd werd de band liefst vijf keer genomineerd voor een British Blues Award. Anno 2019 promoten zanger/gitarist Matt Long, Paul Long (vocals, keys), Adam Pyke (bas) en drummer Kevin Yates (drums) hun derde langspeler. De spacy intro van ‘Up In Smoke’ resulteert meteen in knappe funky bluesrock arrangementen. Matt Long heeft een dijk van een stem die zich makkelijk laat glijden met zijn heavy gitaarriffs. Het headbangende ‘Break Me Down’ kon zo in de punkscene zijn ontstaan. Na enkele snijdende gitaarsolo’s is de ballade ‘Ghost’ een alternerend en frisse track. Maar niet getreurd want de heavy gitaargrooves’ dito baslijnen zijn terug in het aan het metal grenzende ‘The Root Of All Evil. Dit alles staat in aangename antithese met de gospel en workers blues song ‘Soulbreaker’. De wisselende vocalen en Matt’s bottleneck en slide gitaar brengen ons zo naar de Mississippi Delta. Na dit overheerlijke chapiter mag keyboardvirtuoos Paul Long ook ‘Too Far To All’ vocaal inzingen. En dan moet de emotionele en soulgevoelige blues trage ‘Archangel’ nog de revue passeren. Goosebumps bekruipt ons én zal ons pas verlaten na de slotsong ‘Exile’, dat stillaan uitgroeit tot een absoluut culminatiepunt. Tussendoor genieten we nog van het funky spijkerende ‘The Big Picture’, de perspirerende blues rocker ‘Under The Gun’ en de piano ballade ‘One More Change’. Catfish baant zich een weg naar het blues rock apex. En daar staan ze dan. Haast eenzaam aan de Britse top. Het album 'Burning Bridges' bouwt een brug tussen hun harde (blues) rockstijl en een hedendaagse sound.
Catfish heeft met ‘Burning Bridges’ zijn meest divergerende plaat geproduceerd. Heerlijk..!

Philip Verhaege (4 ½)

Catfish nails its way to the blues rock apex. And there they are. Almost lonely at the British top. The album 'Burning Bridges' builds a bridge between their hard (blues) rock style and a contemporary sound. Catfish has produced its most divergent album with "Burning Bridges".
Glorious and delightful ..!

Datura4: Blessed Is The Boogie

9/8/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Black Dog Keep Running
Blessed Is The Boogie
Looper
Run With Lucy
Ooh Poo Pan Doo
Sounds Of Gold
Evil People Pt 2
Not For Me
Cat On A Roof
The City Of Lights

Website Artiest:
Dom Mariani

De Australiër Dom Mariani vormde al een hele frontlinie aan bands waarin hij zijn muzikaal vuurwerk laat ontploffen. In 1983 richtte hij The Stems op in het spoor van The triffids met postpunk en garagerock. In 1990 lag de nadruk op gitaarpop in The Someloves en enkele jaren later power pop in DM3. En niet te vergeten ondertussen de fuzz en deadbeat boogie met The Majestic Kelp. Een verharding van de sound die zich verder zet in Datura4. Officieel een bluesrock project met al twee respectabele albums (Hairy Mountain en Demon Blues) en sedert april 2019 de opvolger ‘Blessed Is The Boogie’. De titeltrack laat al veel vermoeden, doch is niet zo representatief als blijkt. Er staan inderdaad een paar rocksongs op met blues invloeden. Het album komt echter overwegend als een classic (hard-)rock album op je af. Ontegensprekelijk weten de heren hoe een song te componeren maar het retro-, déja entendu-gevoel zonder enige vernieuwing geeft weinig lichtpuntjes. De titeltrack ‘Blessed Is The Boogie’ met harmonica en ‘Ooh Poo Pan Doo’ met keyboard kunnen gerust wedijveren met de seventies bluesrock archieven. De rest op het album dweept met ’6O gitaarpop (‘Sounds Of Gold’, ‘Not For Me’)), hardrock (‘BlackDog Keep Running’) en seventies psychedelic progrock (‘Evil People pt2’)……….Ondertussen kreeg het album een derde beluistering en wat blijkt: leuk album dat meer verrassingen herbergt dan gedacht. Luister maar eens naar ‘Cat On The Roof’ en de mooie gitaarsolo in ‘The city Of Lights’. Zeer aangenaam!

Line-up:
Dom Mariani (Lead Vocals, Guitars)
Warren Hall (Drums, Percussion)
Stu Loasby (Bass)
Bob Patient (Keyboards)

Marino Serdons (4)

Great nostalgic hardrocking bluesrock with musical roots in the seventies. Surf on his website https://dommariani.com/
to discover all the bands Dom Mariani is involved with. You won’t be sorry!

Savoy Brown: City Night

1/8/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Walking On Hot Stones
Don’t Hang Me Out To Dry
Payback Time
Red Light Mama
Conjure Rythm
Nieghborhood Blues
Selfish World
Wearing Thin
City Night
Hang In Touch
Superstitious Woman
Ain’t Gonna Worry

Website Artiest:
Savoy Brown

Elk jaar ontploft de Spirit of ‘66 in Verviers tijdens de live performance van de legendarische bluesrockers Savoy Brown. Gitarist Kim Simmonds rijgt sedert 1965 de albums aan elkaar en wordt beschouwd als de ‘British Godfather’ van de bluesrock. City Night is zijn veertigste worp, samen met bassist Pat DeSalvo en drummer Garnet Grimm. Waar blijven ze de energie en de inspiratie halen? Twaalf nieuwe songs waarbij opener ‘Walking On Hot Stones’ (niet origineel maar kan dat nog in bluesrock?) pompend een beklijvend bluesritme aanzet. Highlights om te downloaden, alhoewel het volledige album barst van kwalitiet: het met vette gitaar doorspekte ‘Neighborhood Blues’ of het Bo Diddley-esque ‘Hang In Tough’ en niet te vergeten de titeltrack ‘City Night’.
Kim Simmonds brengt met zijn band Savoy Brown onweerstaanbare classic bluesrock dat je doet smachten naar het nachtelijke uitgangsleven. Drie uitsekende muzikanten die elkaar aanvullen en opvrijen. En nog nooit op Blues Peer geprogrammeerd? What a shame! Dan maar volgend jaar naar de Spirit of ’66.

Line-up:
Kim Simmonds (Guitar, Vocals)
Pat DeSalvo (Bass)
Garnet Grimm (Drums)

Marino Serdons (4)

As far as I know, the legendary bluesrockers of Savoy Brown have never played on Blues Peer Belgium. What a shame! Listen to the amazing guitar from Kim Simmonds and the pumping bass from Pat DeSalvo. Excellent in the seventies and still great in the 21st century!

Les Talons Gitans: Gimme No

21/7/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Tease Ya
Gimme No
Dobre Pica
New York Man
Porno Bitch
Fools In Brazil
Bob

Website Artiest:
Fandango Music

Bluesrock als political statement, het is alweer een tijdje geleden. Gimme No verscheen reeds in april op het toffe Belgische Fandango Music label. Het moest even bezinken alvorens er de nodige aandacht aan te besteden. Soms moet je in de mood zijn, wel, nu zit ik even terug in de jaren zeventig. Maar het zou te goedkoop zijn om de zeven nummers op deze EP als retro bluesrock te beschouwen. De Belgen van Les Talons Gitans zijn keien in het mixen van stijlen; een zweem van Balkan, wat new wave of americana invloeden, zonder de bluesroots te vergeten. Het verlekkerd alleen maar. Arno deed het al voor en menige noorderbuur ook, doch de band van Alain Louie schenkt toch wat meer aandacht aan de leadgitaar. Wie de teksten wil ontleden zal dat statement wel ontdekken, doch voor mij draait het hier toch vooral om de rockende swingende catchy melodieën. Een EP om sfeer te brengen in onze (zeldzame) bruine kroegen.

Line-up:
Alain Louie (Gitaar, Vocals, Percussie, Harmonica, Orgel)
Dirk Lekenne (Gitaar, Backing Vocals)
Victor Vermeulen (Bas, Backing Vocals)
Rik Volkaerts (Drums)

Marino Serdons (4)

Ater listening a few times I realised I had a beautiul bluesrocking item in my collection. To discover!

Ellis Mano Band: Here And Now

5/6/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Whiskey
Here And Now
Where We Belong
Goodbye My Love
A Lifetime
Badwater
Georgia
Bad News Blues
I Want You Back
Jeannine

Website Artiest:
Ellis Mano Band

Een supergroep geboren? Vier Zwitserse muzikanten die internationaal hun sporen ten dienste van anderen plugden, pompten op enkele maanden tijd een debuutalbum in elkaar dat perspectieven opent op een nog grootser vervolg.. Vocalist Chris Ellis zingt met een perfect verzopen stem in de heavy bluesrock opener ‘Whiskey’. De uitstekende kwaliteiten van het viertal komen druppelsgewijs aan de oppervlakte wanneer blues en southern rock met soulinvloeden door de songs stromen. Mooi ritmisch gitaarspel van Edis Mano en intens sensuele vocals van Chris Ellis in ‘Here And Now’. Vocals met een timbre dat bij Joe Cocker zal aanleunen na een uitbundige rook- en dranksessie. Nog beter wordt het wanneer gastmuzikant Manuel Halter achter de toetsen kruipt van zijn Hammond B3 orgel. Het inventieve slagwerk swingt uit de handen van Nico Looser, een ontoepasselijke naam voor de voormalige drummer van violiste Scarlet Rivera (Bob Dylan’s protégé). Naast het fenomenale ‘Whiskey’ staan er nog andere pareltjes op dit uitstekende album. ‘A Lifetime’ , krachtig en bezwerend, mag gerust een klassieker worden, zowel muzikaal als tekstueel: liefde is altijd zo dankbaar in vreugde én in spijt. ‘Badwater’ heeft de intensiteit van een Led Zeppeling song in al haar facetten, waarbij de rol van gitaar en orgel een mooi geheel vormen. Wil je het meer funky, ‘Georgia’ kreeg wat blazers mee. Langzaam evolueert het album richting soulrock dat herinneringen oproept aan de legendarische Muscle Shoals studio met achtergrondkoortjes. De groove in ‘Bad News Blues’ laat je zeker niet onberoerd wanneer Chris Ellis vertelt “ I’ll Keep my pride and she’ll keep the car”. Als afsluiter gaan de heren leuk ‘back in time’ met een burlesque cabaretsong ‘Jeannine’.
Als debuutalbum absoluut een voltreffer die smeekt om een opvolger.

Line-up
Chris Ellis (Vocals)
Edis Mano (Guitars)
Nico Looser (Drums)
Severin Graf (Bass)

Guest Musicians:
Hammond (Kico Babic, Manuel Halter)
Horns (Florian Egli, Michael Gilsenen, Dave Blaser)

Marino Serdons (4)

Very strong debutalbum wit outstanding blues-rock-soul songs….and an audience asking for a more.

Cara Being Blue: Grit

10/4/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Grit
Crocodile Man
Leave Me In Flames
One Day
You Don’t Wanna
Skippin’ Stone
Old Feelin’
Kind Kinda Man
My Doggie
Some Fun

Website Artiest
Cara Being Blue

Cara ‘Being Blue’ Lippman komt uit Boston, Massachusetts. Muzikaal werd ze gevorm en beïnvloed door de ‘Regal Queen of The Blues’, Shirley Lewis. Dik tien jaar geleden trok Cara naar Nashville om haar carrière een nieuwe boost te geven. Al snel werd ze een opmerkelijke muzikale figuur in het lokale clubcircuit en had wekelijks enkele vast jams. Ze werd al even snel de ‘Jam Queen’ genoemd. Samen met haar band werd Cara meermaals genomineerd voor een Nashville Industry Music Award. In 2016 promoot ze met volle trots haar debuut EP ‘Full Throttle’.Voor de opnamen van de plaat ‘Grit’ had ze met Jonathon Nixon (bas), drummer Flip Winfield en speciale gasten David Abdo (bas), Matt Doctor (drums) de ideale ritmesectie rond zich verzamelt. Gitaristen Val Lupescu, N.Y. Hall of Famer Dave Fields, Jack Pearson (Allman Brothers)en Will Gustofson zorgen voor de nodige riffs.
De heavy titeltrack mag de dans openen. Slingerende gitaarriffs, een opwindende blazerssectie en een honky tonk piano vergezellen haar ruw stemtimbre. De toon is ingezet en het rockende ‘Crocodile Man’ en het funky ‘Leaves Me In Flames’ divergeren met de slow blues nummers als ‘One Day’, ‘You Don’t Wanna’ en ‘Old Feelin’, dat is ingekleurd met knappe blues harp. Het funky ‘Skippin’ Stone’ en het piano- rolling’ rockende ‘Kind Kinda Man’ zijn volgende hoogtepunten op de release. Het afsluitende en in high tempo voorbij snoerende ‘Some Fun’ is de ideale uitsmijter. Knap!

Philip Verhaege (4 ½)

An eclectic mix of sassy blues and rock from Nashville-based blues artist, Cara Being Blue, featuring world-class musicians, including NY Hall of Fame guitarist Dave Fields, and former Allman Brothers guitarist Jack Pearson. Dedicated to women with grit.

John Fairhurst: The Divided Kingdom

6/4/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

The Divided Kingdom
Blood & Fire
Hungry Blues (Slight Return)
Lies and a .45
Fear
Boss Man
Going To See My Baby
We Dance The Merry Dance

Website Artiest
John Fairhurst

De in Londen gevestigde John Fairhurst omringt ons met zijn zeer heavy blues tunes. Hij luwt als het ware zijn woede op zijn gitaarsnaren. En zo uit zijn onvrede op deze westerse wereld.
Rock-‘n-roll als protest is haast het mooiste wat je als artiest kan concipiëren. Dat statement noemen we hier dan ook oppositie voeren. De plaat ‘The Divided Kingdom’ is John’s eerste release in zes jaar. Eerder succesformules waren ‘Saltwater’ uit 2014, het British Blues award genomineerde ‘Hungry Blues’ (2013), ‘Band’ (2010) en het instrumentale debuutalbum ‘Joys Of Springs’. “Britse politiek is een farce en de regering is een leugenaar", zegt Fairhurst vol overtuiging. En deze krachtige assertie vereist uiteraard ook forsgebouwde muziek.
Muziek is zoals therapie en dat is dan ook hun repliek op al die uitspraken. Fairhurst werd bejubeld door Acoustic Guitar Magazine USA als een van de Top 3 Resonator-gitaristen wereldwijd. Samen met zijn zielsgenoot en drummer Toby Murray begeestert John ons met acht heavy bluesrock songs. En die werden geregistreerd in zijn eigen That Sound Studio. De zeer toegankelijke titeltrack staat in aangename antithese met het zwaar beladen ‘Blood & Fire’ en het intonatie alterabele ‘Hungry Blues’ (Slight Return). Het traag tergende ‘Lies and a.45’ is gekruid met heel wat divergente instrumentatie, en die reiken haast tot aan het universum. Net zoals ‘Fear’ en het met gitaarriffs overgoten ‘Boss Man’. De meest toegankelijke nummers zijn misschien toch wel ‘Going To See My Baby’, dat ons met zijn knappe Fat Possum slide gitaar meer dan verrast. En dan moet de slow blues rocksong ‘We Dance The Merry Dance’ nog door onze woofer knallen. Knap!

Philip Verhaege (4)

And this powerful assertion also requires heavily constructed music.
Music is like therapy and that is their reply to all those statements. Fairhurst was hailed by Acoustic Guitar Magazine USA as one of the Top 3 Resonator guitarists worldwide. Together with his soul mate and drummer Toby Murray, John inspires us with eight heavy blues rock songs. And they were registered in his own That Sound Studio… Not bad at all..!

16 mei Herselt (B) - Pallieter Café
17 mei Torhout (B) – Tordale Zolder
18 mei Balen (B) – Rockkelder Balen
22 mei Utrecht – Cafe Stathe
23 mei Rotterdam - Cafe de Ouwehoer
25 mei Castenray – De Wis (ihkv A Night At The Gallery)

Stef Paglia: Never Forget

20/3/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Watch Out
Take Me Away
Freedom
The Dead Tree
Mystery Heaven
Twilight
Dirty Woman
Crush On You
Head Into The Unknown
Warmth Instead Of Cold

Website Artiest
Stef Paglia

Met en door de plaat ‘Never Forget’ zal de naam Stef Paglia voor eeuwig in het geheugen van menig muziekfanaat gegrift staan. Al is Stef voor ons en heel blues minnend België allang geen onbekende meer. Zes jaar gelden maakte hij voor het eerst naam en faam in de blues scéne als gitarist bij The BluesBones. Plagia maakte kennis met de blues sound door zijn vader. Vooral van de dvd’s 'Live At The El Mocambo' én 'Live In Austin City Limits' (1989) van Stevie Ray Vaughan raakte hij danig onder de indruk. Op zijn twaalfde nam hij dan voor het eerst een gitaar in handen. Een exemplaar uit de Lidl van vijftig euro, inclusief een handboek, werd zo zijn eerste snaarinstrument. Al snel was ook duidelijk dat de bluesmuziek en de gitaar geen bevlieging waren voor een jonge Paglia. Hij wilde uiteraard bij een bluesband toebehoren, maar zijn jonge leeftijd (lees 16-jaar) bleken voor velen een doorn in het oog. Stef plaatste dan maar wat filmpje op You Tube, waaronder een schitterende versie van Hendrix’ Little Wing'. Nico De Cock was een van de gegadigden en de spreekwoordelijke bal ging al even snel aan het rollen. Enkele maanden later waren The BluesBones een voldongen feit. Samen met The BluesBones won Stef in 2016 de ‘Belgian Blues Challance’ en werden hierop meer dan verdienstelijk tweede tijdens de ‘7th European Blues Challenge’ in Horsens, Denemarken. Tussen een drukke concertkalender van The BluesBones heen, had Stef gelukkig nog wat tijd om zijn eerste solo release op de markt te gooien. Samen met zijn soulmates Geert Schurmans (bas) en drummer Joel Purkess richtte hij het Stef Paglia Trio op. Het drietal had ook het lumineuze idee om via Crowfunding de nodige fondsen te verwerven. In een mum van tijd werden heel wat euro’s ingezameld en trokken ze het Kanaal over richting Superfly Studios in Nottinghamshire. Daar wachtte producer Wayne Proctor (King King, Ben Poole) om de tien rijkelijk geïnstrumenteerde tracks in te blikken. De lyrics van negen songs zijn gecrediteerd aan Stef’s vriendin Iris Teunissen, terwijl ‘the maestro himself’ garant stond voor de muzikale omlijsting. Stef trap de deur in met de stemming wisselende en vooral radiovriendelijke single ‘Watch Out’. De toon is gezet en het trio vervolgt met de blues rocker ‘Take Me Away’. Stef’s snijdende gitaarriffs zijn ook een constante in het spijkerende en funky begeesterde ‘Freedom’, origineel van Jimi Hendrix. Paglia is gegroeid in zijn rol als bandleider, heeft een krachtige stemtimbre en kan ook als geen ander zijn gitaarsnaren in bedwang houden, dus hier geen oeverloze en gerammeide gitaarsolo’s. De band neemt bewust wat gasoline terug in de emotionele ballade ‘Death Three’ en de intieme instrumentale ‘Mystery Heaven’. De strakke ritmiek in ‘Twilight’, de intransigente baslijnen uit ‘Dirty Woman’ en Stef’s onnavolgbare gitaarriffs in ‘Crush On You’ zijn volgende chapiters op de release. Het nummer ‘The Unknown’ is met een vette knipoog naar SRV en de Texas blues. Afsluitend doet Stef Paglia met de gevoelsmatige slow blues ‘Warmth Instead Of Cold’. Stef Paglia verweeft zo een eigen flair en ongedwongenheid doorheen zijn nummers. De release ‘Never Forget’ is een absolute aanrader..!

Philip Verhaege (5)

Stef Paglia has grown in his role as a band leader, has a powerful voice and can control his guitar strings like no other. So no endless and rammed guitar solos here. The trio weaves their own flair and ease through the songs. The release ‘Never Forget’ is an absolute must for every true blues enthusiast. Highly recommended…!

28 maart: CD Release Party; Muziekodroom te Hasselt (Gratis inkom)
07 april: Sunday Blues in Ede
05 mei: Frürocken in Eupen
31 mei: More Blues Festival, Zottegem
03 augustus: Oestloven Blues in Wellen

Wille & The Bandits: Path

19/3/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

One Way
Make Love
Victim Of The Night
Four Million Days
Chakra
Keep It On The Down-Low
Judgement Day
How Long
Find My way
Watch You Grow
Retribution

Website Artiest
Wille & The Bandits

De Brit Wille Edward (vocals/gitaren) komt uit Plymouth en kent met bassist Matt Brooks en drummer Andrew Naumann werkelijk twee muzikale ‘bandits’ in zijn band. En de heren laten zich werkelijk niet één muzikaal hoekje drummen. Ze zijn werkelijk thuis in heel wat diverse muzikale trans. Met deze verscheidenheid stonden ze reeds op de stage met rockers zoals Status Quo, Deep Purple en Joe Bonamassa. Na de release ‘Grow’ werd ook de plaat ‘Steal’, van ruim een jaar geleden, onder de doopvond gehouden. Dé opvolger van het succesvolle album ‘Breakfree’ uit 2012. Nu is er met ‘Paths’ een vijfde langspeler op het label Fat Toad Records/PIAS. Op ‘Paths’ blijken de heren te zijn geïnspireerd door de rocksound die de late jaren ’60 en jaren ’70 karakteriseerde. Nieuwe technologieën werden alweer vakkundig ingemengd in hun blues sound. Heel wat vintage instrumentatie zorgen voor de beoogde klankkleur. Het album opent met de rocker ‘One Way’. De hedendaags lyrics over politiek en klimaat zijn hier ook een regelgeving én die zijn ingekleurd met Wille’s heavy gitaarrriffs en Andrew’s beukende drumpartijen. De klimaatverandering is helaas niet meer uit de actualiteit weg te denken. En dat zijn ook Wille en zijn Bandits hier dus ook niet ontgaan.
Het funky ‘Make Love’ en ‘Victim Of The Night’ zijn openbaringen en klinken bijzonder radiovriendelijk. Het akoestische ‘Victim Of The Night’ zit boordevol structuur. Viool arrangementen en rustig voortkabbelende gitaarriffs maken de song werkelijk considerabel. Het nummer ‘Chakra’ klinkt zowaar nog rijkelijker en divergeert met het funky, rap en hiphop sensitieve ‘Keep It On The Down-Low’. Van de moderne inslag in ‘Judgement Day’ gaat het naar de rockmusical ‘How Long’, dat een ode is aan Soundsgarden Chris Cornell, die twee jaar geleden overleed. Van de opwindende groove uit ‘Find My Way’ gaat het gezwind naar de Indiase klanken in ‘Watch You Grow’ en het afsluitende ‘Retribution’, dat langzaam en gestaag uitgroeit tot een heuse climax. Knap…!

Philip Verhaege (4 ½)

25 april 2019: Spirit of 66, Verviers

The band combines new technologies with elements from blues, rock and world music. And all in between. Wille & The Bandits guarantee energetic bluesy rock with roots in the seventies.

Arlen Roth: Tele Masters

11/3/2019

Foto

DETAILS ALBUM

Tracks:

Remington Ride
Key To The Highway
White Lightning
Bunky
Rumble
Mrs. Robinson
Satisfied Mind
Roadworthy
I Can Fix It
Tennessee Walz
Joe’s Blues
Funky Mama
Ghost Riders In The Sky
Tuff Tele
Promised Land
A Minor Thing

Website Artiest
Arlen Roth

Arlen Roth wordt beschouwd als een van de meest invloedrijke gitaristen aller tijden. Arlen, geboren in de Bronx, New York was op zijn negende reeds behendig op gitaar Hij werd hierbij diep aangemoedigd door zijn vader, New York Magazine- cartoonist, Al Ross. Misschien heeft geen ander instrument in de muziekgeschiedenis zo'n diepgaand effect gehad op de historie, stijl en ontwikkeling van de populaire muziek dan de Fender Telecaster. Arlen Roth is niet aan zijn proefstuk toe en had in 1996 het spraakmakende boek, inclusief twee cd’s, ‘Arlen’s Roth Masters of The Telecaster’ in de winkelrekken. Hij staat bekend om zijn innovatie op slide-gitaar en publiceerde op zijn 21ste zijn eerste boek over dit onderwerp in 1973. Arlen werkte samen met Bob Dylan, Ry Cooder, John Prine, Levon Helm, The Bee Gees over Huey Lewis, Janes Ian, Eric Andersen, Phoebe Snow én Simon en Garfunkel. Zijn eerste album ‘Guitarist’ won ‘The Montreaux Critics Award for Best Instrumental Album of the Year’ in 1978, en zijn 12de album, ‘All Tricked Out!’ werd bekroont met liefst vier Grammy nominaties. Zijn bekwaamheid en competentie op de Telecaster heeft hem de bijnaam ‘Master of The Telecaster’ opgeleverd.
Roth bracht met ‘Slide Guitar Summit’ een album uit, vol met duetten en met veel slide-gitaargrootheden zoals Johnny Winter (Johnny's laatste opname), Sonny Landreth , Cindy Cashdollar, Greg Martin, Lee Roy Parnell, Jimmy Vivino, David Lindley, Rick Vito, Jack Pearson en vele anderen.
Als een diehard liefhebber van de Fender Telecaster heeft Arlen nu een album samengesteld dat een eerbetoon brengt aan alle meesterlijke spelers die dat speciale model hanteerden. Het project Arle Roth’s ‘Tele Masters’ is een eerbetoon aan Danny Gatton, Roy Buchanan, Albert Collins, Jimmy Bryant en vele andere. De instrumentale openingssong ‘Remington Ride’ plaveit de weg voor ‘Key To The Highway’ met vocalist Jack Pearson. In ‘White Lightning’ komt Steve Cropper (gitaar, vocals) de band vervoegen. Gitarist Brad Paisley is een graag geziene gast in ‘Bunky’, net zoals Will Ray dat is op het hemelse surfrocker ‘Rumble’, origineel van Link Wray. Albert Lee mag dan Paul Simon’s ‘Mrs. Robinson’, ja die uit de Mike Nichols’ film The Graduate’, de hemel in prijzen. Vince Gill mag zijn snaren beroeren in ‘Satisfied Mind’ en dat doet ook Brent Mason in het originele ‘Roadworthy’. In het New Orleans gemotiveerde ‘I Can Fix It’ komt Jack Pearson vocaal de band ondersteunen. Pee Wee King’s ‘Tennessee Waltz’ is een excellente countryballade ingezongen door dochter Lexie Roth. Gitaar god Joe Bonamassa is te horen in ‘Joe’s Blues’, een eerbetoon aan Albert Collins, en Johnny Hiland mag Stan Jones’ Ghost Riders In The Sky’ gestalte meegeven. En dan is het de beurt aan Bill Kircher in de rocker ‘Tuff Tele’. Sweet Mikey C. mag de countryrocker inzingen, net zoals Redd Volkaert hier zijn vingerzettingen neerplant op zijn Telefender snaren. Tom Hambrigde was verantwoordelijk voor de productie en het strakke drumwerk. Heerlijk schijfje…!

Philip Verhaege (5)

His latest album Tele Masters, is an album mostly recorded in Nashville, featuring Arlen in duets with other Telecaster Masters. This album, as well as the Slide Summit are both Produced by the Grammy-award winning Tom Hambridge, who is also on the drums.

Tommy Castro and The painkillers: Killin’ It Live

19/2/2019

Foto

title 0

Tracks:

Make It Back To Memphis
Can't Keep A Good Man Down
Leaving Trunk
Lose Lose
Calling San Francisco
Shakin' The Hard Times Loose
Anytime Soon
She Wanted To Give It To Me
Two Hearts
Them Changes

Website Artiest
Tommy Catro and The Painkillers

Tommy Castro and The Painkillers staan reeds geruime tijd garant voor opwindende hedendaagse bluesrock, die hij wel heel graag inkruid met zijn soulvol stemgeluid. Tommy werd geboren in San Jose, Californië waar hij op zijn tiende levensjaar voor het eerst een gitaar zou beroeren. Hij was al even snel in de ban van kleppers als Eric Clapton, Elvin Bishop en Mike Bloomfield. Toen hij ouder werd ontdekte Tommy ook het blues en gitaarwerk van Muddy Waters, B.B. King, Elmore James, Freddie King en Buddy Guy. Sinds enkele jaren zit Tommy Castro bij het gerenommeerde Chicago gebaseerde blues label Alligator Records. Drie jaar geleden promootte hij volop zijn nieuwe album ‘Method To The Madness’. Samen met Randy Macdonald (bas), Bowen Brown (drums) en keyboard wizard Michael Emerson trok Castro naar diverse clubs waar heel wat nummers werden geregistreerd. Er werd een selectie van tien songs gemaakt. Het funky ‘Make It Back To Memphis’, uit het album ‘Hard Believer’ uit 2009 mag de dans letterlijk en figuurlijk openen. Meer dan twintig jaar geleden registreerde Casto de blues rocker ‘Can’t Keep A Good Man Down’. De heren vervolgen hun weg in het funky ‘Leaving Trunk’, origineel van Sleepy John Estes. Het nummer ‘Lose Lose’ is een zeldzame slow blues in de live descriptie. Castro’s gitaarriffs vinden hier een luisterend oor in Emeron’s pianoarrangementen. Uit zijn album ‘Right As Rain’ haalde Castro de blues shuffle ‘Calling San Francisco’ en het waanzinnige ‘Shakin’ The Hard Times Loose’. De soulballade ‘Anytime Soon’ is een volgend hoogtepunt. Net zoals het funky en baslijn groove gemotiveerde ‘She Wanted To Give It To Me’. Op naar een ‘grand finale ‘ met het swingende ‘Two Hearts’ en Buddy Miles’ ‘Them Changes’. Wie Tommy Castro and The painkillers nog nooit live aan het werk zag, krijgt nu een uitgelezen kans met deze knappe liveregistratie ‘Killin’ It’…!

Philip Verhaege (5)

Tommy Castro has been with the renowned Chicago-based blues label Alligator Records for several years now. Three years ago he promoted his new album 'Method To The Madness'. Together with Randy Macdonald (bass), Bowen Brown (drums) and keyboard wizzard Michael Emerson, Castro went to various clubs where many songs were recorded. A selection of ten songs was made for this ‘Killin’ It’ Live…!

Eric Schenkman: Who Shot John?

5/2/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

I’m Alright
Locked In The House All Day
Lincoln’s Feat
Who Shot John?
No Pain
Sign Of The Times
Far Away
Only A Fool
Fortune Teller
Agent Orange Blues

Website Artiest
Eric Schenkman

Gitarist en singer-songwriter Eric Schenkman is een van de medeoprichters van de befaamde NYC- rockformatie Spin Doctors. Met hits als ‘Two Princes’ en ‘Little Miss Can’t Be Wrong’ uit het debuutalbum ‘Pocket Full of Kryptonite’, zette de band zichzelf op de muzikale wereldkaart. Het album verkocht liefst meer tien miljoen exemplaren. Nu heeft Schenkman met ‘Who Shot John?’ zijn derde solo release in de platenrekken. Met North Mississippi Allstars’ Cody Dickinson, drummer Van Romaine en co-producer/bassist Shawn Kellerman heeft Eric een schitterende line-up rond zich verzameld in de studio. De sound van ‘Who Shot John’ modificeert alvast met zijn tunes uit de periode van de Spin Doctors. De funky baslijn-intro in de openingstrack ‘I’ Alright’ groeit gestaag uit tot een heuse blues-rocksong. Eric’s gitaarvirtuositeit en expressieve zangpartijen lenen zich perfect voor al zijn originele nummers. Het meerstemmige ‘Locked In The House All Day’ leunt dan aan het zijn vorig werk en klinkt behoorlijk radiovriendelijk. In aangenaam contrast staat de leuke bluesy meestamper ‘Lincoln’s Feat’ en de ska ritmiek uit de titeltrack. Van het hoekige en funky ‘No Pain’ gaat het dan naar de eerste slow blues ‘Sign Of The Times’. En dat gaat het plankgas met ‘Far Away’. Eric’s heavy gitaarriffs en de beukende drumpartij dansen ook samen in ‘Only A Fool’. Het strakke en spijkerende ‘Fortune Teller’ rolt de rode loper uit voor een grunge begeesterde groove in het afsluitende en divergerende ‘Argent Orange Blues’. Schitterende plaat!

Philip Verhaege (5)

Now, with 'Who Shot John?' Eric Schenkman has his third solo release in the record racks. With North Mississippi Allstars' Cody Dickinson, drummer Van Romaine and co-producer / bass player Shawn Kellerman, Eric has gathered a beautiful line-up around him in the studio. The sound of 'Who Shot John' already modifies with his tunes from the period of his Spin Doctors.
Highly recommended…!!

Phil Manca: Signs

30/12/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Brand New Game
Signs
Colorblind
Yer Blues
Little Girl
S.M.I.L.E
I Love to Love You
Hot Little Mama
Lay by My Side
Down Payment Blues

Website Artiest
Phil Manca

Samen met zijn kompaan Farid Medjane richtte Philippe Manca, een Franse gitaarvirtuoos,
begin jaren tachtig de hardrock formatie TNT op. Na een succesvolle passage stortte Phil zich in het project Sortilège, een heavy metal band rond Barbara Schenker dat al even snel werd omgedoopt tot The Team. Gitarist/componist Eric Levi moedigde hem dan aan om zijn medewerking te verlenen aan de opname van enkele muziekfragmenten voor en met filmmuziekregisseur Jean-Marie Poiré. Deze samenwerking leidde naar een meer persoonlijke interpretatie én het uitwerking van het album ‘ERA’, dat met zes miljoen verkochte exemplaren een echte kaskraker was. In 2000 introduceert Philippe Manca in het Parijse Trianon, de ambitieuze rockopera Ypse, gecomponeerd door auteur Georges Dupuis en geproduceerd door neo-regisseur Frank Henry. In co-schrijverschap met Renaud Hantson én componist Georges Dupuis, presenteerde Phil in 2003 in het grote Olympia de musical ‘Jack et le haricot Magiue’, geïnspireerd op het kinderverhaal Jack and the Beanstalk. Nu promoot Phil Manga met enige trots het album ‘Signs’. In tien heavy blues rocksongs typeert hij zijn overweldigende muziekstijl. Samen met bassist David Jacob, lead vocalist Josselin "JJ" Jobard en drummer Eric Lafont trok Phil naar de MidiLive studio in de Parijse voorstad Villetaneuse. Als speciale gasten verwelkomde Phil, Gilles Erhart (Hammond Organ/piano/clavinet), Freddy Derocles (drums op de titeltrack) en vocalisten Loïc Landois en Renaud Hantson. De openingssong ‘Brand New Game’ is meteen een maatstaf voor het vervolg van de release. Phil’s heavy gitaarriffs klinken vrij modieus en zijn de normering voor Jobard opwindend stemtimbre. Geen ellenlange hoge vocale noten, maar meer dan degelijke zangpartijen. And that’s what we like in those heavy bluesrock!. In het stemming wisselende ‘Sign’ mag vocalist Landois het nummer gestalte meegeven. Het akoestisch spijkerende ‘Colorblind’ staat in aangename antithese met de rockballade ‘Yer Blues’, origineel van Lennon en McCartney, én de overweldigende boogierocker ‘Little Girl’ van John Mayall. In het funky ‘S.M.I.L.E.’ mag Hanston zijn vocaliteit ten toon spreiden. Van Phil’s oplopende gitaarriffs gaat het naar het meest bluesy nummer ‘I Love To Love You’, met een crazy Hanston achter de microfoon. En dam moet het swingende ‘Hot Little Mama’ en de ballades ‘Lay By My Side’ en AC/DC’s ‘Down Payment Blues’ nog door onze woofer knallen. Knap!

Philip Verhaege (4 ½)

Now Phil Manga is promoting his album 'Signs'. In ten heavy blues rock songs he typifies his overwhelming style of music. Together with bassist David Jacob, lead vocalist Josselin "JJ" Jobard and drummer Eric Lafont, Phil went to the MidiLive studio in the Paris suburb of Villetaneuse. As special guests Phil welcomed Gilles Erhart (Hammond Organ / piano / clavinet), Freddy Derocles (drums on the title track) and vocalists Loïc Landois and Renaud Hantson.
Blues, blues rock and some heavenly ballads find their way through our woofer. This is handsome blues rock! Who puts this band on our festivals ... check it on their website !

Popa Chubby: Prime Cuts – The Very Best Of The Beast From The East

26/11/2018

Foto

details album

Tracks:
CD1:

Life Is A Beatdown
Angel On My Shoulder
Hey Joe
Stoop Down Baby
Sweet Goddess Of Love and Beer
San Catri
Caffeine And Nicotine – Live
Grown Man Crying Blues
Theme From The Godfather
Hallelujah – Live
Somebody Let The Devil Out
I Can’t See The Light of Day
Dirty Lie
Daddy Played The Guitar (And Mama Was A Disco Queen)
There On Christmas

CD2:

Go Fuck Yourself,
If The Diesel Don’t Get You Then The Jet Fuel Will (live From Blues In Hell),
Race With The Devil (live From Rodeo Bar),
Hey Girl,
Sidewinder,
Walking Through The Fire,
Sorry Man,
Back To N.y.c. (demo Version),
You Got To Wipe Your Pussy Off Your Face Before You Kiss Me,
Take Off Eh? (demo Version),
Oh Rock And Roll You Heartless Bitch

Website Artiest
Popa Chubby

Enkele jaren geleden botste ik letterlijk en figuurlijk op Ted ‘Popa Chubby’ Horowitz op een hoek in ‘down town’ New York City. Popa ging net een Franse bakkerij binnen maar maakte voor ons gelukkig wat tijd vrij. Sindsdien onderhouden wij regelmatig contact. Nu was hij zelfs zo vriendelijk om ons zijn nieuwe dubbele live cd’s toe te sturen. Ted Horowitz werd geboren in de Bronx en was de zoon van een snoepwinkeleigenaar. Op zijn 13de begon hij met drummen, maar niet veel later ontdekte hij de sound van The Rolling Stones. Dat was de inspiratiebron om ook gitaar te leren spelen. Ted werd dus vooral geïnspireerd door artiesten uit de jaren ‘60 zoals Jimi Hendrix, Eric Clapton en zelfs Sly & The Family Stone. Zijn grote doorbraak kwam er door het winnen van een nationale blues talentenwedstrijd dat gesponsord werd door KLON, een publiek radiostation in Long Beach, California. Inmiddels is hij haast achtentwintig jaar ‘on the road’, en heeft in die tijdspanne liefst evenveel albums geproduceerd. Tijd om een ‘greatest hits’ op de markt te gooien moet Popa plots gedacht hebben. Of was het eerder een idee van het label EarMusic om de donkere eindejaarperiode te overbruggen. Wie zal het wat schelen. Wij zijn fan vanaf zijn debuutalbum ‘Gas Money’ uit alweer 1994. Met zoveel albums in zijn catalogi heeft Popa keuze zat wat betreft songmateriaal. En Popa heeft zich hier laten leiden door zijn muzikaal buikgevoel. Wij moeten het stellen met de enkelvoudige promo-copy. Maar de ‘Best of CD’ is ook uitgebracht in dubbelversie. En daar vinden de fans enkele van zijn beste nummers plus elf nooit eerder uitgebrachte nummers, waarvan liefst negen studio en twee live versies, als een bonus op CD2. En dat alleen al maakt de aanschaf van het album meer dan waard! De release ‘Prime Cuts – The Very Best Of The Beast From The East’ is voor de beginnende blues rockfanaten een aangename kennismaking met de rijke wereld van Popa Chubby. En voor zijn oude fans is er veel te ontdekken op die bonus-cd. Zo geen idee voor onder de kerstboom? Wij kijken alvast uit naar alweer een nieuw studioalbum! Let’s rock, Popa…!

Philip Verhaege (5)

Popa has been guided here by his musical gut feeling. On this 'Best of CD' the fans find some of his best songs plus eleven previously unreleased tracks (9 studio and 2 live songs) as a bonus on CD2. The release 'Prime Cuts - The Very Best Of The Beast From The East' is a pleasant introduction to the world of Popa Chubby. And for his old fans there is a lot to discover on the bonus CD. So no idea for under the Christmas tree? We are already looking forward to another new studio album! Love you, Pops…

Ana Popović: Like It On Top

2/10/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Lasting Kind of Love
Like It On Top
Sexy Tonight
Slow Dance
Funkin’ Attitude
Last Thing I Do
Virtual Ground
Brand New Man
Matter Of Time
Honey I’m Home

Website Artiest
Ana Popović

De Award winnende gitaarslinger Ana Popović werd geboren op 13 mei 1976 in het oude stadsgedeelte van Belgrado in Servië, het voormalige Joegoslavië. Ana groeide op in een warm nest waar muziek steeds centraal stond. Haar vader Milutin was een derde generatie gitarist die ook een meer dan behendig basspeler was. In het bescheiden appartement, op de 11de verdieping in New-Belgrade in Servië, vonden dan ook heel wat nachtelijk jamsessies plaats. Het was voor Ana dan ook een statement om ooit eens een album te produceren met haar vader. Het resulteerde in de knappe release ‘Blue Room’. Net zoals zijn zeer uitgebreide blues- en soul platencollectie was hij haar grootste mentor. Daar haalde dus kleine Ana alvast de mosterd en op haar 15de nam ze haar eeerste gitaar ter hand. In 1995 richtte ze haar allereerste bandje Hush op en na heel wat repetities volgde al even snel de eerste optredens. Drie jaar later ging Ana in Nederland aan het conservatorium jazz en wereldmuziek studeren, bleef er letterlijk en figuurlijk een tijdje hangen, en splitte noodgedwongene de band.
De release ‘Like It On Top’ is het achtste studioalbum van Ana Popović. Het is een conceptalbum waarin in tien songs de verschillende aspecten van vrouwelijke empowerment worden bewerkstelligd. Het album werd opgenomen in Nashville, Tennessee en geproducet door viervoudig Grammy-winnaar Keb’ Mo'. Het bevat tevens gastoptredens van Keb’ Mo', Kenny Wayne Shepherd en Robben Ford . Het album bewierookt en onderzoekt vrouwen die het initiatief nemen, die zichzelf ontwikkelen, inspireren en motiveren. Sommige van de nummers zijn autobiografisch. Andere zijn dan weer een algemene verklaring over feministische kwesties, over verlangen, fantasie, gemachtigd zijn door je ambacht, confrontatie met mannelijke percepties, ontsnappen aan een gewelddadig huwelijk en samenwerken met een sterke man.
Het album opent alvast spectaculair met het funky duet ‘Lasting Kind Of Love’ feat Keb’ Mo’.
De titeltrack (met Keb’ Mo’ en Robert Ford) ligt in dezelfde muzikale lijn en omarmen het concept van 'op de top zijn' en het bereiken van je potentieel, het succesvol combineren van werk, gezin en het sociale leven. De verwachtingen van het gezin en de samenleving. Dit allemaal terwijl je je grenzen verlegt en anderen inspireert. Kenny Wayne Sherperd komt met zijn heavy gitaarriffs het lust wekkende ‘Sexy Tonight’ opvrijen. En dan mag Robben Ford ook doen op de hemelse ballade ‘Slow Dance’. Het funky…. you got to change your ‘Funkin’ Attidute’, is meteen ook een alleszeggende titel. En ook in de meerstemmige blues rocker ‘Last Thing I Do’ kenmerkt Ana zich met haar onmiskenbare gitaarvaardigheden. In het akoestische ‘Virtual Ground’ laat Ana de sound divergeren met enkele elektrische gitaarsolo’s. Popovic's meest avontuurlijke gitaarspel is te horen op 'Brand New Man', waar zijn een meesteres is over haar resonatorgitaar. Het afsluitende en rustig opbouwende ‘Honey I'm Home’ do you miss me…, is het verhaal van een werkende vrouw en een huishoudend echtgenoot die een veranderende demografie aanreikt in deze maatschappij. Ana Popović is een van de meest gerespecteerde vrouwelijke blues en rockgitarist/vocalist.

Philip Verhaege (5)

Ana Popović is one of the most respected female blues and rock guitarist / vocalis in the contemporary blues scene... Ana’s new album ‘Like It On Top’ was recorded in Nashville, TN, and produced by four-time Grammy winner Keb’ Mo’. The blues influenced album features guest appearances from Kenny Wayne Shepherd, Robben Ford and Keb’ Mo. And, we love it when it is at the top…!

Amanda Fish: Free

17/9/2018

DETAIL ALBUM

Tracklist:

2020
Not Again
Anymore
The Ballad of Lonesome Cowboy Bill
Blessed
Going Down
You Could Be
Bullet
Here We Are
Don't Mean a Thing
The Bored and Lonely
Free

Website Artist:
Amanda Fish

Amanda Fish maakte haar opwachting in de blues scéne eind 2012. En er is blijkbaar heel wat Fish in de muzikale oceaan. Amanda is namelijk de oudere zus van onze vriendin Samantha Fish. Begin 2014 richtte Amanda een Roots Rock and Soul-project op en met haar kenmerkende 'from-the-gut' vocals beitelde ze haar originele songs vrijwel meteen met een stevige groove. Een jaar later bracht ze haar eerste LP ‘Down In The Dirt’ uit op de VizzTone Label Group. Hiermee won ze in 2016 de "Sean Costello Rising Star" Blues Blast Music Award. Amanda en haar band zette ook Beale Street in vuur en vlam tijdens de halve finale op de 2017 International Blues Challenge. Daar speelde ze heel wat nieuw materiaal dat nu op haar langverwachte release ‘Free’ prijkt. Voor dit originele album heeft Amanda haar focus verfijnd naar blues-achtige rocksongs, maar met invloeden die variëren van R.L. Burnside tunes tot funky blues chapiters. Haar songs laten volwassen songwriting zien en Amanda's opmerkelijke zang is habieler en expressiever dan ooit. Ze speelt een breed scala aan instrumenten, waaronder alle basarrangementen, akoestische, elektrische en 12-snarige gitaar, mandoline en piano. Ze wordt op alle nummers vergezeld door drummer Glen James, een hele waslijst aan gastmuzikanten én speciale gasten Alastair Greene en VizzTone-labelgenoten Bob Margolin, Tyler Morris en Richard Rosenblatt. De opener ‘2020’ is een knappe funky blues rocksong dat meteen onze aandacht vereist. En Fish raast door haar oeuvre met de boogiewoogie track ‘Not Again’ en blaast even stoom af in de Hammond begeesterde ballade ‘Anymore’, het akoestische ‘The Ballade Of Lonesome Cowboy Bill’ en het hoogoplopende ‘Blessed’. In ‘Going Down’ druk ze stevig tegen haar baslijnen en worden zo de rock attitudes in ‘You Coud Be’, ‘Bullet’ en ‘Here We Are’ triomfantelijk overwonnen. Van de slow blues ‘Don’t Mean A Thing’ gaat het gezwind naar de repetitieve gitaarriffs in ‘The Bored And Lonely’. In de titeltrack ‘Free’ neemt Fish ons letterlijk mee naar haar kerkgemeenschap. Gospelvocalen, pianoarrangementen en een hele band die vlotjes mee stapt in haar muzikale voetsporen. Heel yeah…knap!

Philip Verhaege (5)

Amanda Fish's new album 'Free' is blues-flavored rock. With her extremely strong vocals and very tight band, Amanda varies from rock, ballads and handsome boogie and gospel songs. We had seen her sister Samantha live at work before, well now it’s time tob ring Amanda over to are blues festivals and concerts. ‘Free’ is a highly recommended release…!

Joe Bonamassa: Redemption

16/9/2018

DETAILS ALBUM

Tracklist:
01. Evil Mama
02. King Bee Shakedown
03. Molly O’
04. Deep In The Blues Again
05. Self-Inflicted Wounds
06. Pick Up The Pieces
07. The Ghost Of Macon Jones
08. Just ‘cos You Can Don’t Mean You Should
09. Redemption
10. I’ve Got Some Mind Over What Matters
11. Stronger Now In Broken Places
12. Love Is A Gamble

Website Artist:
Joe Bonamassa

Als de tweevoudige Grammy genomineerde blues titaan Joe Bonamassa een nieuwe cd heeft gerealiseerd kijken we hier uiteraard heel erg uit naar dat leuke hebbeding. Vrijdag 21 September is dan ook een dag waar heel wat fans reikhalzend naar uitkijken. Dan zal Bonamassa’s dertiende studioalbum ‘Redemption’ in de winkelrekken liggen. In twaalf originele songs blijft hij de barrières van de bluesrock herdefiniëren. Het album verenigt Bonamassa met enkele van de beste muziekgeesten van Nashville, zoals Tom Hambridge, James House, Gary Nicholson, evenals Richard Page en de Amerikaanse rock and roll-legende Dion DiMucci, die zijn expertise op het gebied van songschrijven toevoegt aan de titeltrack. Joe zet ook zijn lange creatieve relatie verder met Kevin Shirley. Voor de nummers vindt Bonamassa zijn soulmates in drummer Anton Fig, bassist Michael Rhodes, toetsenist Reese Wynans, hoornsectie met Lee Thornburg en Paulie Cerra, harmonie-vocalist Gary Pinto, achtergrondzangeressen Mahalia Barnes, Jade McRae, Juanita Tippins en Kevin Shirley. Met Kenny Greenberg en Doug Lancio introduceert Joe Bonamassa twee extra gitaristen. De nummers werden opgenomen op verschillende locaties, waaronder de Blackbird Studios, Nashville TN, The Cave Australia, Sydney OZ, Studio At The Palms, Las Vegas NV, Criteria Hit Factory, Miami FL en Addiction Sound Studios i n Nashville TN. Met een geweldige drum en gitaargroove opent het album met het al even schitterende ‘Evil Mama’ en swingt verder met de rockabilly boogierocker ‘King Bee Shakedown’. Vervolgens duikt Bonamassa onder in zijn Black Country Communion tijdsgeest met de tijdloze hardrockgitaarriffs in 'Molly-O' en het country begeesterde ‘Deep In The Blues Again’. De rockballade ‘Self-Inflicted Wounds’ staat in aangename divergentie met de
Tom Waits beïnvloede tunes uit 'Pick Up The Pieces'. Het modern spijkerende ‘The Gost Of Macon Jones’ heeft zo’n aanstekelijke ritmiek dat de song wel heel lang in je hoofd blijft rondtollen. En Joe raast door in het gitaarriff overgoten ‘Just ‘Cos You Can Don’t Mean You Schould’ en divergeert verder met het dobro en akoestische hechtende ‘Remdemption’ en het swampy ‘I’ve Got Some Mind Over What Matter’s’. De uiterst kwetsbare en akoestische ballade ‘Stronger Now On Broken Places’ bezorgen ons alleen maar ‘goose bumps’. En dat is ook niet anders in het met B.B. King gitaarriff gekruide ‘Love Is A Gamble’. De heterogeniteit en pluriformiteit is hiermee dan ook meer dan vervolledigd.

De in 1977 in Utica, New York geboren Joe Bonamassa wordt steeds meer beschouwd als één van de beste gitaristen van zijn generatie. In 2007 en ‘08 werd Joe zelfs door het Amerikaanse vakblad Guitar Player verkozen tot beste bluesgitarist. Met zijn albums ‘So It’s Like That’ uit 2002 en ‘You and Me’ uit‘06 belandde hij zelfs terecht op de eerste stek in de Billboard Blues Chards. Joe was pas vier toen hij al een grote bewondering had voor Stevie Ray Vaughan. Op zijn tiende begon hij zelfs professioneel op te treden en twee jaar later verzorgde hij het voorprogramma van B.B. King. Rond zijn 14de vormde Joe een eerste jeugdbandje Bloodline, waar hij samen met Erin Davis (zoon van Miles Davis) en met Waylon Krieger (zoon van Robby Krieger van de The Doors) een eerste opname had.

Het album 'Redemption' voelt als een muzikale reis met Bonamassa’s overbekende pitstops!

Philip Verhaege (5)

The release 'Redemption' is perhaps Joe Bonamassa's best record! It feels like a musical journey with its well-known musical pit stops. Bonamassa’s 13th solo studio album and third in a row of all original material, sees him at his most ambitious and diverse as he continues to redefine and push the barriers of blues-rock. It features a collection of 12 exhilarating songs that reflect the re-birth that he is currently going through.
The heterogeneity and multiformity is therefore more than complete.

Alastair Greene: Live From The 805

16/8/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

CD 1

The Sweetest Honey - Live
Big Bad Wolf - Live
Trouble At Your Door - Live
3 Bullets - Live
Red Wine Woman - Live
Say What You Want - Live
Love So Strong - Live
Down To Memphis - Live
Lawdy Mama - Live
Lucky 13 - Live

CD 2

Dream Train - Live
Back Where I Belong - Live
T'other Way - Live
Last Train Around the Sun - Live
Love You So Bad - Live
Rain Stomp - Live
Big Boss Man - Live
First Born Son - Live
Shoe On The Other Foot - Live
Walking in Circles - Live

Website Artist
Alastair Greene

De blues rockin’ gitarist Alastair Greene verliet enkele jaren geleden The Alan Parsons Live Project, waar hij gedurende zeven jaar lead gitarist was voor hun wereldwijde tournees. Nu focust hij zich hoofdzakelijk op zijn solo carrière en had met het album ‘Dream Train’ vorig jaar had hij een dijk van een release te promoten. Greene komt uit Santa Barbara, CA. Zijn grootvader Chico Alvarez speelde trompet in de band van Stan Kenton en zijn moeder was een meer dan behoorlijke pianiste. Zijn vader hield dan weer van klassieke muziek. Greene begon met enkele pianolessen, maar ontdekte als snel de saxofoon. Tijdens zijn studiejaren ging zijn aandacht vooral uit naar de gitaarsound. Hij slaagde met brio aan het Berklee College Of Music in Boston en performde met heel wat lokale bands. Na heel wat sessiewerk met enkele gerenommeerde artiesten was de release ‘A Little Wiser’ in 2002 een meer dan opmerkelijk solodebuut. Op hetzelfde Riastala Music Label verscheen kort hierop het album ‘Live At L.A.’. Zeven jaar later verscheen dan ‘Walking In Circles’ en ‘Trouble At Your Door’ in 2014 op het label Delta Groove Productions/Electro Groove Records. Nu slaat Alastair weer zijn tenten op bij het label Rip Cat Records en trok samen met bassist Jim Rankin en drummer Austin Beede naar een uitverkochte Soho Music Club in zijn thuisstad Santa Barbara voor de registratie van de release ‘Live From The 805’. Met het dubbelalbum vieren ze in twintig nummers het twintigjarige bestaan van Greene’s blues rock power trio. Greene is een van de beste blues rockgitaristen van zijn generatie en dat blijkt meteen in de openingssong ‘The Sweetest Honey’ en de knap opgebouwde boogierocker ‘Big Bad Wolf’. Het funky gekruide ‘Trouble At Your Door’ staat dan weer in aangename tegenstelling met de Texas blues rocker ‘3 Bullets’ en de rockballade ‘Red Wine Woman’. Greene kroont zichzelf tot slidekoning in het oppermachtige ‘Say What You Want’ en het blues chapiter ‘Love So Strong’. Het spijkerende ‘Down To Memphis’, het luchtige maar o’ zo funky klinkende ‘Lawdy Mama’ en het swingende ‘Lucky 13’ zijn gevarieerde composities. Disc 2 opent met de titeltrack van zijn laatste studio album ‘Dream Train’.
De Southern rocksong is ingekleurd met Greene’s vette gitaarsolo’s en leidt ons naar het pompende ‘Back Where I Belong’, de stemming wisselende blues rocker ‘T’Other Way’ -met zijn strakke drumintro en diepe baslijnen- de slow blues ‘Last Train Around The Sun’ en het funky en lekker ronddarrende ‘Love You So Bad’. Met ‘Rain Stomp’ gaan we even terug naar de diepe Delta en wordt ook het traditionele stuff niet vergeten. Greene’s slide virtuositeit is hier alweer de normering voor de song. De hypnotiserende gitaartunes uit ‘Big Boss Man’ resulteren in het opwekkende ‘First Born Son’, met Chris Chalk als special guest achter de microfoon. Na de onvermijdelijke instrumentale ‘Shoe On The Other Foot’ komt Greene ons nog een laatste keer vergasten met zijn vette slidegitaar in de opwindende Texas blues rocker ‘Walking In Circles’, de titeltrack uit zijn album daterend uit 2009. Hell yeah..!

Philip Verhaege (5)

The release ‘Live From The 805’ is a milestone live celebration of twenty years of rocking the blues for Alastair Greene. With its greasy slide guitar, deep grooves, high diversity and tight backing, is this powerful release highly recommended.

Stone The Crows & Maggie Bell: Best Of

2/8/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

CD 1 – Stone The Crows

Good Time Girl
Big Jim Salter
Penicillin Blues
A Fool On the Hill
Sunset Cowboy
Don’t Think Twice
Blind Man
Ode to John Law
The Touch Of Your Loving Hand
Mad Dogs And Englishman

CD-2

Cado Queen
Oh My My
Trade Winds
If You Don’t Know
In My Life
Hold On
It’s Been So Long
No Mean City (theme from Taggert)
Only Woman Bleed (live in Glasgow 1993)
I Was In Chains

Website Artiest:
Maggie Bell

Even uw volle aandacht voor een onvergetelijke ondergewaardeerde bluesrock formatie uit het Schotse Glasgow. Janis Joplin & The Big Brother Holding Company kregen in de loop der jaren mythische proporties. Vooral omdat de Amerikaanse blueszangeres met de hese rauwe stem op 27-jarige leeftijd onze wereldse aardbol verliet. Ongeveer tegelijkertijd ontpopte zich in Glasgow een zekere Maggie Bell tot haar evenknie. Samen met gitarist Lesley Harvey (broer van Alex Harvey) richtten ze Stone The Crows op. Een halve eeuw later mogen we gerust spreken van een legendarische band die met haar songs nieuwe wegen durfde inslaan. Op het eerste zicht simpele bluesrock mondde steevast uit in een muzikale rijkdom. Subtiele versieringen op akoestische gitaar, intermezzo’s op keyboard, psychedelische en experimentele toevoegingen, met daar bovenop de schitterende rauwe stem van Maggie Bell: Groot-Brittanië liet Amerika het nakijken. Het noodlot sloeg echter toe met de elektrocutie van gitarist Les Harvey tijdens een optreden in Swansea (Wales 1972). Angel Air Records brengt nu een Best Of uit met de knapste ballads en up-tempo songs uit de vier albums van Stone The Crows en de twee solo-albums van zangeres Maggie Bell. De nummers werden niet chronologisch op de dubbel-cd geplaatst. Er werd daarentegen gezocht naar een gezonde en verleidende mix tussen zacht, ruw, experimenteel en emotioneel.
Songs van de band om nooit te vergeten: Penicillin Blues, Blind Man en Ode To John Law. Na de split in 1973 ging Maggie Bell glansrijk solo en bracht de lp’s ‘Queen Of The Night’ en ‘Suicide Sally’ uit. Ondanks de support van Jimmy Page, Phil May en Geoff Whithorn bleven de albums onderbelicht in de media. Maggie schitterde als nooit tevoren als volleerde zangeres die zowel de ruwe rock als de verfijnde chansons een emotionele laag kon bezorgen. Niet verwonderlijk dat zij gevraagd werd voor een duet met Rod Stewart en televisiewerk (bonus track: No Mean City from Taggert). Grootse en meeslepende dame!

Marino Serdons (4 ½)

Stone The Crows & Maggie Bell were even more inventive than Janis Joplin & Big Brother. This ‘Best of’ gives Maggie and the bandmembers the honor they really deserve. Compelling and stunning recordings.