Category: Bluesrock - KEYS AND CHORDS

Jason Buie: Driftin’ Heart

11/9/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Fool From The Start
House Party
Government Man
Westcoast Daddy
Driftin’ Heart
Stay The Night
Suits Me To A Tee
12 o’clock Check Out
Last Love Affair
You’re Sweet
Cold Cold Feeling

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Promo cd

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Sarah French Promotion

Website Artiest
Jason Buie

Met ‘Driftin’ Heart’ is de Canadees Jason Buie aan zijn derde album toe. Zijn debuut maakte hij met ‘Urban Blues’ dat in 2009 een vervolg kreeg met het album ‘Live At The Blue Gator’. Jason is een bluesgitarist in hart en nieren en levert met ‘Driftin’ Heart’ een bloedmooi bluesrockalbum af. Zijn stem balanceert tussen die van Thorbjorn Risager in opener ‘Fool From The Start’ en Omar Kent Dykes in het overgrote deel van de overige nummers. Jason weet hoe bluesrock moet klinken. In tegenstelling tot veel van zijn collega’s in dit genre, betreedt hij geen platgetreden bluesrockpaden, maar domineert creativiteit zijn gitaarspel. Zijn nummers zijn knap opgebouwd en diversiteit is troef op ‘Driftin’ Heart’. Zo is ‘Westcoast Daddy’ een swingende rocker, die het ongetwijfeld goed zal doen tijdens Jasons live gigs. Met de titeltrack neemt hij wat gas terug, waardoor zijn superieur spel op de zes snaren nog meer op de voorgrond komt, prima aangevuld door Dave Webbs pianosolo. Een straaltje New Orleans schijnt dan weer door in ‘Stay The Night’. Van Jimmy Rogers covert Jason succesvol ‘You’re So Sweat’ en eindigen doet hij met Jesse Mae Robinsons ‘Cold Cold Feeling’, gekend van T-Bone Walker.
Een welgemeend proficiat mag ook richting George Fenn worden gestuurd en dit voor zijn strakke basloopjes. Jason Buie is niet de zoveelste inspiratiearme bluesrocker in het rijtje. Dit is een artiest die een plaats verdient in het hart van iedere bluesfan. En ja, u leest het goed, bluesfan en niet bluesrockfan. ‘Driftin’ Heart’ bevat 11 ijzersterke songs en laat ons hopen dat dit album de grote doorbraak mag betekenen voor Jason.

Lambert Smits (5)

What a great bluesrock album! 11 five star songs that will not only taste the blues rock fans, but every blues fan. Let this album be the great breakthrough for Jason Buie.

Eamonn McCormack: Like There’s No Tomorrow

1/9/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Disc 1 (Electric):

From Town To Town
When You Cross The Line
Writing’s On The Wall
One Wish
Still Missing You
Lousy Day
Internet Star
Moving On
Running Back To You
Fool For Loving You
It’s A Saturday Night

Disc 2 (Acoustic):

No Airs And Graces
You Take My Blues Away
It’s Not The Spotlight
Heaven’s Cry
Breaking Down
This Guilt I Feel Inside
Angel

Platenlabel
Sireena Records

Labelnummer
SIR 2171

Distributie
Sireena Records

Promo-Agent
Hartwig Komar

Website Artiest
Eamonn McCormack

De Ier Eamonn McCormack is hier uiteraard niet aan proefstuk toe. Eamonn is afkomstig uit het centrum van Dublin en werd beïnvloed door Rory Gallagher, Gary Moore en Thin Lizzy. Op zijn negende was hij al behendig op een akoestische gitaar, maar in zijn tienerjaren ging de voorkeur al heel snel naar de elektrische tegenhanger. Hij was amper zeventien toen hij naar The States verhuisde om zijn muzikale horizonten te verruimen. Met een hele bagage aan ideeën kwam hij tenslotte terug naar de heimat. Onder de ‘nickname’ Samuel Eddy toerde hij Europa rond en scoorde enkele bescheiden hits. Na een lange break verscheen er dan een ‘Best Of’ album, en onder eigen naam registreerde McCormack dan uiteindelijk de release ‘Kindred Spirits’. Vier jaar later promootte hij het album ‘Heal My Faith’. Nu is dan de langverwachte opvolger ‘Like There’s No Tomorrow’. Het is meteen een dubbelalbum dat de diversiteit weerspiegeld van Eamonn McCormack. Voor de opnamen van Disc1 (Electric) deed hij een beroep op de ritmesectie van Gary Moore. Jonathan Noyce (bas) en drummer Darrin Mooney zijn dan ook de perfect soulmates voor McCormacks beoogde sound. In de openingstrack ‘From Town To Town’ trekt Eamonn vrijwel meteen hard van leer en strooit gretig met zijn heavy gitaarriffs. De strakke Thin Lizzy ritmiek wordt verder aangewakkerd in ‘Whe You Cross The Line’ en in het hengstende ‘Writing’s On The Wall’. Na deze Amerikaanse levensles neemt het trio wat gas terug met de rockballade ‘One Wish’, origineel van Phil. Lynott maar nooit officieel uitgebracht, en het emotionele ‘Still Missing You’. De groovy en boogie begeesterde gitaarriffs en McCormacks blues harp in ‘Lousy Day’ staan in aangename antithese met het funky ‘Internet Star’ en de overweldigende blues rocker ‘Moving On’. De song ‘Running Back To You’ is dan weer ingekleurd met een innemende gitaarsynthesizer. Na dit rijkelijke klankenpalet komen de Thin Lizzy gemotiveerde tunes uit de ballade ‘Fool For Loving You’ ons aangenaam verrassen. Het uptempo ‘It’s A Saturday Night’ doet ons dan weer onverwijld wat terug denken aan Rory Gallagher. Eamonn zet zijn elektrische gitaar in zijn statief en neemt de akoestische gitaar op de schoot. De bescheiden, rechtschapen en hemels mooi opgebouwde songs bezorgen ons meer dan eens ‘goose bumps’. Disc 2 opent met ‘No Airs And Graces’, een ode aan Rory Gallagher en het zeer toepasselijke ‘You Take My Blues Away’, dat hij bij elkaar pende voor zijn dochter. De mandoline intro in ‘It’s Not The Spotlight’ geeft het nummer een Ierse folk inslag mee, net zoals hij zijn blues harp laat schijnen in ‘This Guilt I Feel Inside’ en de penetrerende akoestische solo versie van de Jimi Hendrix song ‘Angel’. Een mooiere afsluiter konden we ons niet wensen.

Philip Verhaege (4 ½)

Eamonn McCormack shows with these two diverend styles that he is a master in both musical genres. The sound is very good and deep warm. A pleasure to listening. Replay please!

Snafu: Live Nottingham 1976

12/8/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Don’t Keep Me Wondering
Long Gone
Big Legged Woman
Every Little Bit Hurts
Unsettled Dust
Highway

Bonus Tracks-Niagra:

Crossfire
Victim Of Love
Cold Eyes
Don’t Be A Fool

Platenlabel
Angel Air Records

Labelnummer
SJPCD499

Distributie
Proper Music Distribution

Website Artiest
Snafu

Het ‘heritage’ label Angel Air viert dit jaar haar twintigjarig jubileum. Meer dan 500 sixties platen werden opnieuw in het daglicht geplaatst en gingen ‘on air’. Niet altijd met ‘angel’ sounds. Tussen de baard bevinden zich oude juweeltjes. Begin jaren zeventig bekoorde de rythm & blues band SNAFU, (Situation Normal All Fucked Up). De rockband werd opgericht door de nog steeds actieve Bobby Harrison en bracht drie sterke albums uit. Een wereldtoernee, Europa en US op kop, volgde als support van The Eagles, The Doobie Brothers en ELP. In 1976, op het toppunt van hun muzikale escapades, werden zes songs uit één van de laatste live optredens geregistreerd in Nottingham. De bluesrock van Snafu ademt inspiratie van legendarische bands Little Feat en The Allman Brothers. Amerikaanse blues met slide-gitaar en een funkyritme doet ook denken aan de Amerikaanse Grandfunk Railroad. Al bij intro van dit live-album hoor je de eerlijke pure sound van een belegen groep. Rauwe ongepolijste zang van Bobby Harrison en funky gitaar van Micky Moody met Tim Hinkley (later sessie muzikant bij alle grote der aarde!!) op Hammond orgel. Bobby’s energie schuurt over zijn stembanden en Micky glundert/trekt vieze muilen bij het bepotelen van zijn slidegitaar. Enkele weken later wisselt hij Snafu in voor David Coverdale’s Whitesnake. Dit betekende ook het einde van Snafu. De opnames van Live Nottingham 1976 zijn niet zo zuiver. Laat dit de pret echter niet bederven: zo mooi en puur was het in die tijd. Geen technische snufjes of loops, neen, rechtstreeks uit ziel en hart! Als toemaatje kan je nog smullen van 4 bonus tracks uit een radio live sessie van 1977 onder de naam Niagra.

Line-up:
Bobby Harrison (Lead Vocals, Percussion)
Micky Moody (Guitars, Mandolin, Backing Vocals)
Tim Hinkley (Keyboards, Backing Vocals)
Colin Gibson (Bass)
Terry Popple (Drums, Percussion)

Line-up Niagra (for radio session):
Bobby Harrison (Lead Vocals)
Gus Iasadore (Lead Guitar on radio sessions)
Gregg Dortch (Bass)
Jim Carson (Drums)
Phil Nicholas (Keyboards)

Marino Serdons (4)

Paragraph. Klik hier om te bewerken.

Tucci: Olivia

19/7/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

High Roller
Olivia
I Don't Need It
Gimme Some of Your Love
Overtaxed Blues
Hey Florida
Train Blues
Without You
Play by the Rules
You Hurt Me
Third Eye

Platenlabel
Hideway Music

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Niet Gemeld

Promo-Agent
Marc Pucci Media

Website Artiest
Tucci

De blues rockband Tucci is afkomstig uit Sarasota, FL. Inspirator Steve “Doc” Tucci (vocals, gitaar) introduceert samen met Michael Tucci (drums), Shawn Murphy (sax) en bassist Harry DeBusk het nieuwe album ‘Olivia’ op het label Hideaway Music. Samen met enkele ‘special guest’ waaronder Great Southern Dan Toler, verleent ook Larry McCray zijn stem en gitaar aan heel wat nummers. De band Tucci gaat verder op de incarnatie van het succesverhaal
The Toler-Tucci Band en het album ‘Doc’s Hideaway’. Het album opent met het opwekkende blues nummer ‘High Roller’. Larry McCray’s gitaarriffs doen sterk terugdenken aan een jonge B.B. King. De titeltrack ‘Olivia’, nu met Shaun Murphy achter de microfoon, is een swingende compositie die in contrast staat met de blues ballade ‘I Don’t Need It’ en de blues rocker ‘Gimme Some Of Your Love’. Het funky ‘Overtaxt Blues’ is overgoten met McCray’s gitaarrriffs en Dan Ryan swingende toetsen. In ‘Hey Florida’ bewieroken ze de muziek scéne van de zonnige staat Florida. En dan gaat de voet even van het gaspedaal in de blues ballades ‘Train Blues’, ‘Without You’, ‘Play By The Blues’ en ‘You Hurt Me’. De improviserende blues rocker ‘Third Eye’ mag het album op een meer dan waardige manier afsluiten.

Philip Verhaege (4 ½)

The album 'Olivia' is a gorgeous release. It is full of diversity. Blues rockers alternate with delicious ballads! Highly recommended!

Robin Trower: Time And Emotion

3/7/2017

Tracklist:

The Land Of Plenty
What Was I Really Worth To You
I’m Gone
Bitten By The Snake
Returned in Kind
If You Believe In Me
You’re The One
Can’t Turn Back The Clock
Make Up Your Mind
Try Love
Time And Emotion

Platenlabel
V-12 Records
Manhaton Records

Labelnummer
Hatman 2047

Distributie
Manhaton Records

Website Artiest
Robin Trower

Om de levensloop van deze stergitarist even er op na te kijken, moeten we terug naar de Good Old Sixties, eigenlijk reeds 1959, waar in Engeland (Southend-on-Sea) een band met de naam The Paramounts de kop opstak. Enkele jaren nadien zullen enkele onder hen, waaronder dus Robin Trower maar ook Gary Brooker een wereldhit scoren onder de nieuwe groepsnaam, Procol Harum. En de hit is natuurlijk het nog steeds overweldigend klinkende “A Whiter Shade Of Pale”, nog steeds mijn nummer één allertijden.
Tot op “Broken Barricades” (1971) was Robin de gitarist van Procol Harum en brak met de band om een solocarriére op te starten. 2 jaar later verraste hij vriend en vijand met het fanntastische album “Twice Removed From Yesterday”, een langspeler van de pure psychedelica van afdruipt en slechts gemaakt door 3 muzikanten. Denken we hierbij ook aan de volgende pareltjes die hij achtereenvolgens op ons losliet: “Bridge Of Sighs”, “For earth Below”, “Long Misty Days”, “In City Dreams” enz… Allemaal hebbedingetjes, geloof me.
In 2009 kregen we nog “What Lies Beneath” dat gevolgd werd door “Roots & Branches”, “Something’s About To Change” en “Where You Are Going To”. Trower werkt ook een tijdje samen met Cream basslegende Jack Bruce (B.L.T. = Bruce, Lordan, Trower) en de Roxy Music frontman Bryan Ferry.
Een indrukwekkend palmares aan studiowerk, zou ik zeggen.

En nu op zijn 72ste levensjaar doet de brave man daar nog een schepje bovenop met zijn nieuweling “Time And Emotion”. Nog steeds als een trio, want Chris Taggart (drums) en Livingstone Brown (bass) stonden hem terzijde in de studio, levert hij weer een buitengewoon album af dat zeker niet in je Robin Trower-collectie mag ontbreken.

Bij de eerste tonen van “The Land Of Plenty” weet je in welke richting Trower ons duwt. Dat komt vooral door diens eigen geluid want hij heeft jaren geleden reeds bewezen dat hij geen blauwdruk van Jimi Hendrix is zoals velen nog steeds beweren.

“What Was I Really Worth To You” is weer zo’n meesterwerkje in het toch al indrukwekkende repertoire van Trower. Een heerlijke psychedelische slowblues met sterk gitaarwerk. Dat dit album verder nog andere leuke te ontdekken nummers herbergt, zul je zelf wel ondervinden bij het beluisteren van deze nieuwe worp.

Ook het funky werk is niet weg te denken op dit album. “I’m Gone” is een groovy nummer waarin Trower zijn gitaar weer dat schroeiende, logge Trower-geluid mee geeft.

Het is, zoals steeds met dit soort grootheden, moeilijk om te beweren dat er hoogtepunten of minder interessante nummers op dit schijfje zitten. Als je van blues, bluesrock met een sneufje psychedelica houdt, dan is deze “Time And Emotion” je volgende aankoop. Doe het nu het nog kan.

Alfons Maes (4)

It is hard to say that there are highlights or fewer interesting songs on this disc like always with these kinds of great musicians. If you like blues blues, rock with a touch of psychedelics, then this "Time And Emotion" is your next purchase. Do it now. It’s hardly to believe that an 72-years old man is still surprising us with this unforgettable sound. A Must-have!

Bobby Messano: Bad Movie

16/5/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Bad Movie
Come To Your Senses
Why Water A Dead Rose
Road To Oblivion
Unconventional Wisdom
Too Good To Be True
If The Phone Ain’t Ringin, It’s Me Not Callin’
Never Too Late To Break A Bad Habit
Water Under The Bridge
You Left Me No Choice
The Girl That Got Away
I Thought We Had This
We Need A Blessing
Is It Too Much To Hope For A Miracle
American Spring

Platenlabel
The Prince Frog Record Company

Labelnummer
BM1-41517

Distributie
CD Baby

Promo-Agent
Blind Raccoon

Website Artiest
Bobby Messano

Bobby Messano is een blues rock gigant die ooit muzikaal director was voor Steve Winwood, Lou Gramm en voor heel wat country artiesten zoals Jimmy Wayne, Rodney Atkins en Steve Holy. Naast dit alles heeft hij ook zeven solo albums op de markt en speelde tussen 2012 en 2016 meer dan 400 shows in 32 landen. Voor zijn nieuwste release ‘Bad Movie’ combineert hij een schat aan levenservaringen en een gezonde dosis blues rock affirmatie. De collectie van vijftien nummers zijn een smeltkroes van low down dirty blues songs, Americana en rechttoe rechtaan blues rocksongs. Zijn gevarieerde muzikaliteit bezorgde hem ook een plek in de NJ Blues Hall of Fame. Van bij de openingstrack ‘Bad Movie’ stelt Bobby zijn vingervlugheid in de etalage. Na deze vurige tirade komt hij met zijn gitaarspel in de spotlight in de Texas blues song ‘Come To Your Senses’ (origineel bij elkaar gepend door Queen medeoprichter Brian May en Jon Tiven) en de ballade ‘Why Water A Dead Rose’. Maar onze voorkeur gaat toch wel uit naar het dobro begeesterde ‘Road To Oblivion’, het heavy ‘Unconventional Wisdom’ en het funky Memphis soul chapiter ‘Too Good To Be True’. Van de Bo Diddley ritmiek uit ‘If The Phone Ain’t Ringin, It’s Me Not Callin’ gaat het gezwind naar de rocker ‘Never Too Late To Break A Bad Habit’. De moderne inslag van ‘Water Under The Bridge’ en het reggae geïnspireerde ‘You Let Me No Choice’ zijn heerlijke duetten met Alecia Elliott. Het wanhopige ‘The Girl That Got Away’ is ingekleurd met lekker lopende gitaarriffs, net zoals het akoestische ‘Is It Too Much To Hope For A Miracle’ en de afsluitende rock-‘n-roll song ‘American Spring’.

Philip Verhaege (4 ½)

For his latest release 'Bad Movie' he combines a wealth of life experiences and a healthy dose of blues rock affirmation. The collection of fifteen songs is a melting pot of low down dirty blues songs, Americana and straight-line blues rock songs.

Anthony Rosano And The Conqueroos

28/3/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

28 Days
Give Me Strength
You Dont Know Me
Long Island Sound
Wicked Grin
Revolve
Love Got a Hold on Me
Shaken in the Veins
Bound to You
Blackbird
Proud of my Sins

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Niet Gemeld

Promo-Agent
Niet Gemeld

Website Artiest
Anthony Rosano And The Conqueroos

The Conqueroos werden gevormd in 2012 en maakten al snel naam in de lokale en nationale blues scéne. Tot twee keer toe werden ze uitgeroepen tot finalist door de International Blues Challenge. Anthony Rosano (gitaar, vocals), bassist Paul Warren, drummer Scott Smith en sax en harpwonder J.B. Bustillos mengen op een zeer gezellige manier ‘old school blues’ met moderne rocktunes, en dit vaak met unieke funky arrangementen. Met deze muzikale aantrekkingskracht deelden ze het podium met bluesrock pioniers als Tab Benoit en Hamilton Loomis, maar ook met traditionele artiesten als Big Joe and The Dynaflows, Biscuit Miller and The Mix, Lil’Ed and The Blues Imperials en Rick Estrin and The Nightcats. The Conqueroos zijn dus voortdurend in beweging. En dat is het best te bemerken aan hun sound op dit titelloze album. Hetopenings nummer ’20 Days’ is een opgewekte en energieke song dat snel navolging concipieert met het swingende ‘Give Me Strenght’. De diep ingesneden grooves zijn ook de basis voor het funky ‘You Don’t Know Me’. Een overheerlijk rustpunt komt er met de folky ballade ‘Long Island Sound’. Maar al even snel wordt de slidegitaar boven getoverd en komen de diepe drumslagen ons in ‘Wicked Grin’ enthousiasmeren. Het funky klankspel van ‘Revolve’ heeft zelfs een spacy gitaartune die knap wordt ingewilligd door een meesterlijke gitaarsolo.
De midtempo rocker ‘Love Got A Hold On Me’ heeft dan weer die lekker lopende saxintro. De boogie ‘Shakin’ In The Veins’ is begeesterd door Bustillos harpvaardigheden en Rosano opwekkende gitaarriffs. De weemoedige bluestrage ‘Bound To Yo’ en ‘Blackbird’ staan dan weer in aangename antithese met de akoestische blues sound van ‘Proud Of My Sins’. De diversiteit is een knap en diep ingesneden issue voor de release.

Philip Verhaege (4 ½)

The diversity is a cleverly and deeply cut issue for the release.

People vs Larsen: Loving Losing

24/3/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Sunset Chamber
There’s A Limit To Your Love
One More Time
Loving Losing
Josephine
Big Leg Woman
Stay All Night/I Got To Try You
Come Home With Me Baby (Take Me Home With You Baby)
When I Call You
I Tried To Quit You Baby

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Niet Gekend

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
People vs Larsen

De New Yorkse People vs Larsen werd opgericht in 2012 en in de herfst van datzelfde jaar brachten zij reeds het naar hen genoemd debuutalbum uit. Onlangs verscheen ‘Loving Losing’ en inmiddels is de band reeds druk bezig aan een volgend album dat zou moeten verschijnen op het einde van dit jaar. De muziek van People vs Larsen bevat zowel invloeden uit de blues, rock en jazz. Op ‘Loving Losing’ wordt de band uitgebreid met Tod Coldwell op toetsen, gekend van zijn werk met Crosby, Stills & Nash. ‘Loving Losing’ is een album dat verrast door de muzikale benaderingen. De eerste track, het instrumentale ‘Sunset Chambler’ zit gecompliceerd in elkaar en klinkt redelijk bombastisch. Dat bombastische manifesteert zich ook in het aanvankelijke rustig startende ‘There’ A Limit To Your Love’, dat toch ook wel een bluesgevoel oproept. Een krachtig overstuurde gitaar doet ‘One More Time’ rocken, terwijl ‘Good Thing’ en ‘I Tried To Quit You Baby, die beiden wat aan het werk van Gary Moore doen denken, samen met de titeltrack zeker een ereplaats verdienen in de categorie bluesrockballads. Het hoeft echter niet steeds rauw en overstuurd te klinken. Een leuk intermezzo is dan ook het met akoestische slide gebrachte ‘Come Home With Me Baby (Take Me Home With You Baby)’. Knapste nummer is evenwel het met sax overgoten ‘Big Leg Woman’ dat zowel, soulvol als bluesfunky klinkt.
De afwisseling tussen ruige en rustige passages in de nummers is een eigenschap die People vs Larsen hier vaak toepast. ‘Loving Losing’ is een album voor liefhebbers van melodieuze bluesrock met stevig gitaarwerk.

Lambert Smits (4)

Guitar driven songs containing both blues and rock, especially with some fine bluesrock ballads.

The Cell: Memories

12/3/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Still In Love With Her
Life On a Highway
Blues Communion
Rusty Girl
Somebody Else´s Song
Devil In Me
Abilene
Moody Blue
Dive Into The River
Rollin´ Man
The Cell

Bonus:

Midnight Rider

Platenlabel
Prison Records

Labelnummer
Promo CD

Distributie
Niet Gemeld

Promo-Agent
Niet Gemeld

Website Artiest
The Cell

De Tsjechische groep The Cell werd samengesteld in 2002 door de Tsjechische drummer Milan Milata en de Amerikaanse frontman David Gore. Na heel wat personeelswisselingen worden nu de artistieke vonken verder ingevuld door bassist Leo Koudelka, Michael Jonczyova (drums), gitarist Michal Benes en vocalist Michal Cerman. Destijds nodigde Milata ook de vrouwelijke zangers Veronica Mohaplova uit, die uiteindelijk de toekomstige vrouw zou worden van zijn broer. In 2005 komt zangeres Hana Vaníková de band vervoegen, die werd vervangen door Vladka Svobodova en die op haar beurt de baan ruimde voor Martina Dolckova. En die laatste vormt nu samen met Michaela Jonczyova de vrouwelijke basis van de band. De release ‘Memories’ is het derde album na eerdere succesverhalen als ‘Are You Ready’ en ‘Keepin’ On, Rollin’ Hard. De geweldige boogierocker ‘Still In Love With Her’ mag nu de dans openen. Al snel volgt een culminatiepunt met de ballade ‘Life On a Highway’ en de akoestische intro van de song ‘Blues Communion’. De leuke banjo tune en harparrangementen worden hier al snel geëxploreerd tot een heavy bluesrock chapiter. In het mooi opgebouwde ‘Rusty Girl’ komt voor het eerst een vrouwelijk zangeres ons verblijden. De aanwakkerende gitaarriffs en een hoornsectie zorgen verder voor opwekkende taferelen. En dan zijn er de volgende climaxen met het typerende ‘Somebody Else’s Song’, de bluesrocker ‘Devil In Me’ en het country duet ‘Abilene’. De blues ballade ‘Moody Blue’, de zwaarmoedige blues song ‘Dive Into The River’ en de Memphis getinte bluestrack ‘Rollin’ Man’ leiden ons naar een hoogoplopende heavy titeltrack. Als bonus track trakteert The Cell ons op de akoestische klassieker ‘Midnight Rider’ van The Allman Brothers Band. Great stuff!

Philip Verhaege (4 ½)

The Czech band The Cell is perhaps the surprise of the year. That's clever blues rock with smoothy bluesy ballads ...

John Ginty, feat. Aster Pheonyx: Rockers

30/1/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

The Shark
Lucky 13
Believe In Smoke
Target On The Ground
Captain Hook
Mountains Have A Name
Mr. Blues
WKYA (feat. Reggie Noble)
Priscilla
Electric
Maybe If You Catch Me
Rockers

Platenlabel
American Showplace Music

Labelnummer
ASM1376

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Niet Gekend

Website Artiest
John Ginty

De 44-jarige keyboardspeler John Ginty’s muzikale carrière start begin jaren 1990. Hij doet voornamelijk sessiewerk maar ook enkele tours met o.a. Jewel, Govt Mule, The Allman Brothers, Santana, The Blind Boys Of Alabama, Court Yard Hounds, Dana Fuchs en The Dixie Chicks. Maar hij werkt ook mee aan ‘Whiskeytown’ van Ryan Adams, één van de best verkopende country-albums ooit. In 2000 is hij mede-oprichter van Robert Randolph’s Family Band en neemt hij onder eigen naam in 2013, met de hulp van producer Ben Elliott, het album ‘Bad New Travels’ op. Vorig jaar verscheen het album ‘Solo Hammond Organ: John Ginty performs music of Elvis Presley at the Roller Rink’.
In februari verschijnt zijn nieuw album, ‘Rockers’. Opnieuw is producer Ben Elliott van de partij en krijgt hij hulp van de uit New Jersey afkomstige powerhouse zangeres Aster Pheonyx. Samen schreven ze tien van de twaalf songs. In oktober vorig jaar verscheen de single ‘Lucky 13’ dat nu ook terug te vinden is op ‘Rockers’. Het is een snelle rocker met veel slidegitaar, Hammond en een zeer snel zingende, haast rappende Aster Pheonyx. Het is een soort fusion rock. De orgelstijl van Ginty heeft wel wat weg van Jan Hammer en Jon Lord.
De korte opener ‘The Shark’ is een instrumentaal nummer, evenals de afsluiter, de Billy Cobham-achtige ‘Rockers’, een woeste Hammondsong. ‘Believe In Smoke’ is een hoekige jaren zeventig rocker. In ‘Target On The Ground’ neemt Ginty wat gas terug. Het is een rustige en funky song waarin zangeres Aster ook wat soul steekt. ‘Captain Hook’ volgt die ingeslagen weg maar dan met nog meer soul. Op ‘Mountains Have My Name’ wisselt Ginty de Hammond voor de piano, maar hij kan het niet laten om toch ook wat orgel toe te voegen aan deze soulballad.
‘Mr. Blues’ is een stevige jaren zeventig bluesrocker, een song die ook Beth Hart wel zou liggen. ‘WKYA’, een enorm storend stukje gezever van DJ Funky Gitwork (Reggie Noble) had John er beter af gelaten.
Een gezapig grommend stukje southern soulpop is ‘Priscilla’, met Ginty op piano, orgel en melodica. Wat mij betreft de uitschieter van het album. Daarop volgt de bluesrocker ‘Electric’, een beetje in de stijl van Joe Bonnamassa. ‘Maybe If You Catch Me’ is een rustige, langzame Hammondsong met speciaal drumwerk van Maurice Watson.
Dit album is uitermate geschikt voor fans van (blues)rock waarin nogal wat soul gestoken is. Uiteraard ook voor Hammond/orgelfans en liefhebbers van een vrouwenstem met power. Uitstekende cd!

Peter Jacobs (4)

This album is for (blues)rock fans who like their music to have a lot of soul in it and of Course also for Hammond/organ fans and lovers of a powerful women’s voice. Excellent cd!

Ford / Thal / Personne: Lost In Paris Blues Band

25/1/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Downtown
Fire Down Below
Little Red Rooster
I Don’t Need No Doctor
One Good Man
Tell Me
You’re Killing My Love
It’s All Over Now
Trouble No More
Evil Gall Blues
I Can’t Hold Out
Watching The River Flow
Driftin’ Blues

Platenlabel
Earmusic

Labelnummer
0211712EMU

Distributie
V2 RECORDS BENELUX

Promo-agent
V2 RECORDS BENELUX

Website Artiest
Ford / Thal / Personne

Zet drie getalenteerde gitaristen in de studio. Vul het trio aan met een toetsenman, zangeres, bassist en drummer en met wat geluk ontpopt zich een superband. Dat is wat hier gebeurt. Robben Ford, in bluesland geen onbekende, de Franse bluesartiest Paul Personne en Ron ‘Bumblefoot’ Thal (ex Guns N’ Roses), omringden zich met zangeres Beverly Jo Scott, toetsenist John Jorgenson, bassist Kevin Reveyrand en drummer Francis Arnaud en doken in Parijs de studio in. Ego’s werden terzijde geschoven en het enige wat telde was de muziek. Voor die muziek deed de band beroep op goed gekozen covers. Zo is er o.a het verrassende ‘Downtown’ van Tom Waits, met voorbeeldige zang van Personne en denderende gitaarsoli van Ron Thal. Personne mag ook vocaal, maar nu samen met Beverly Jo Scott, tekeer gaan in Bob Segers rocker ‘Fire Down Below’. Dixons ‘Little Red Rooster’ wordt door de snarenvirtuozen, met slide van Personne, stevig onder handen genomen, maar het nummer wordt er wel eigentijds door. Dat geldt trouwens ook voor Wolf’s ‘Tell Me’. ‘I Don’t Need No Doctor’ van Ashford & Simpson leende zich dan weer perfect voor een funky groove, terwijl Beverly Jo Scott in ‘One Good Man’, gesteund door de duizelingwekkende gitaar van Ford, Janis Joplin aardig naar de kroon steekt. De rustpauze komt er pas met Bloomfields ‘You’re Killing My Love’. Maar daarna gaat de band weer in overdrive met een rauw klinkende Personne in het aan Bobby & Shirley Womack schatplichtige, maar door de Stones onsterfelijk gemaakte ‘It’s All Over Now’. Een heel persoonlijke en eigentijdse remake, mede door de slidepartij van alweer Paul Personne, ondergaat Elmore James’ ‘I Can’t Hold Out’. Een injectie met een flinke dosis blues is daarna bestemd voor Dylans ‘Watching The River Flow’. Voor een tot op het bot gestripte song is het wachten tot afsluiter ‘Driftin’ Blues, heel relax gebracht door Personne, zichzelf begeleidend op akoestische gitaar.
‘Lot In Paris Blues Band’ is een album waar heavy en gierende gitaren en toetsen voor het mooie weer zorgen. Dit alles gebracht door zeg maar een superband levert dan ook een superalbum op!

Lambert Smits (5)

Thirteen blues and rock classics by a super band who gave them a personal and contemporary feel. Super album!

Popa Chubby: The Catfish

31/12/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Going Downtown See My Old Gal Sue
Good Thing
Bye Bye Love
Cry Till It’s A Dull Ache
Wes Is More
Motorhead Saved My Life
Blues For Charlie
Dirty DieselSlow Down Sugar
Put A Grown Man To Shame
The Catfish
C’mon In My Kitchen

Platenlabel
EAR Music

Labelnummer
0211712EMU

Distributie
V2 Records Bebelux

Promo-Agent
V2 Records Benelux

Website Artiest
Pop Chubby

Enkele jaren geleden botste ik letterlijk en figuurlijk op Ted ‘Popa Chubby’ Horowitz op een hoek in ‘down town’ New York City. Popa ging net een Franse bakkerij binnen maar maakte voor ons gelukkig wat tijd vrij. Sindsdien onderhouden wij regelmatig contact. Ted Horowitz werd geboren als zoon van een snoepwinkel eigenaar in The Bronx. Op zijn dertiende begon hij met drummen, maar niet veel later ontdekte hij de sound van The Rolling Stones. Dit was klaarblijkelijk de inspiratiebron om ook gitaar te leren spelen. Ted werd dus vooral geïnspireerd door artiesten uit de jaren ’60 en de Engelse bluesboom. Zijn grote doorbraak kwam er door het winnen van een nationale blues talenten wedstrijd dat gesponsord werd door KLON, een publiek radiostation in Long Beach, California. Vorig jaar had ik een uitgebreide babbel met Popa, en bij mij laatste vraagstelling over zijn nabij toekomstplannen vertelde hij doodleuk: ‘watch out Popa Chubby is a catfish’. Wist ik toen veel dat hij mij eigenlijk de titeltrack van zijn nieuwste release had toevertrouwt. Nu weet ik dus wel beter en van bij de aftrap met ‘Going Downtown See My Old Gal Sue’ komen we alweer in een overvleugelende funky rocking’ blues Big Apple gemoedsstemming. De track ‘Good Thing’ zwerft muzikaal rond een hiphop hype en in het instrumentale ‘Bye Bye Love’ (dat ooit een wereldhit was voor The Everly Brothers) komt zijn heterogeniteit alweer sterk bovendrijven. Het nummer ‘Cry Till It’s a Dull Ache’ is dan weer ingezaaid met het klassiek rock getinte gitaarwerk dat Popa al meer dan 25-jaar predikt.
‘Wes Is More’ is dan weer een jazzy instrumentale hommage aan Wes Montgomery waar de band zijn kunnen verder mag in etaleren. Dave Keys pianoarrangementen, Dave Moore (drums) en Matt Lapham baslijnen zorgen voor een aangename structurele grondslag. Het nummer ‘Motörhead Saved My Life’ is dan weer een regelrechte outlaw biker song en staat in genoeglijke tegenstelling met de rustig opbouwende instrumentale ballade ‘Blues for Charlie’, dat Popa bij elkaar pende na de aanslagen op de kantoren van het satirische tijdschrift Charlie Hebdo in Parijs. Knappe blues rock is dan weer de song ‘Dirty Diesel’. In het jazzy geïnfluenceerde ‘Slow Down Sugar’ komt Popa’s dochter Tipitina in de spotights met haar jazzy trompettunes.
Maar we razen verder door met het moderne ‘Put a Grown Man to Shame’ en de groovy titeltrack. Popa schouderde maar al te graag zijn dobro voor het afsluitende Delta blues caput ‘C’mon In My Kitchen’ van Robert Johnson.

Philip Verhaege (5)

With the release ‘The Catfish’ has Popa Chubby his most diverse album on the market. Chubby’s traditional blues-rock, instrumental gems and even some jazzy highlights. What a blast of a release. Thanks Popa…See you soon!

Ruben Hoeke Band: Sonic Revolver

31/10/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

That’s the Boogie
Pet the Fat Cat (Milk Her Sugar)
A Naked Phrase
Cyanide Fire
Liar, Liar (Panties on Fire)
Hour-E-Cow
Proof of Monsters
Fresh from the Mother
Selling to Sell
C-C-C-C-C-C Come on!
Belltower
Live Today
Time

Platenlabel
Butler Records

Labelnummer
BUR2016017

Distributie
Bertus

Promo-agent
V2 Records

Website Artiest
Ruben Hoeke Band

Ruben Hoeke is binnen de Nederlandse blues- en rock scene al lang geen onbekende meer en zijn palmares is er eentje om U tegen te zeggen. Geïnspireerd door Guns ’n’ roses ‘Sweet Child ‘o’ Mine’ begint hij op zijn veertien jaar met gitaar spelen. Sinds zijn eerste optreden in 1992 toert hij onafgebroken op podia in Denemarken, Duitsland, België, Estland, USA, Ierland, Luxemburg en Curaçao. Na een tijd bij het zelf opgerichte Blues on the Road gespeeld te hebben stapt hij in 1994 op, waarna hij in 1996 de kans krijgt om samen met Shirley King te spelen. In 2000 richt hij Skelter op en nog later speelt hij bij Roberto Jacketti & The Scooters. Tezelfdertijd start hij ook het project Juna op en komt ook nog bij zanger Thé Lau terecht waarmee hij door Nederland en België toert. In 2004 richt hij zijn eigen band Ruben Hoeke Band op waarvan het debuut ‘Sugar’ op 13 maart 2006 het daglicht ziet. Op dit album speelt hij samen met Jan Akkerman, Boris Van Der Lek, David Hollestelle, Wouter Planteijdt en Thé Lau. Dat album wordt tevens ‘Tour de France CD’ en wordt veelvuldig gedraaid op Radio 1 en 2. Na vele optredens o.a. in Denemarken, Duitsland en België wordt ‘Sugar’ het best verkochte Nederlandse R&B CD van 2007 en Ruben wordt bekroond voor zijn werk als hij een ‘Duiveltje’ in ontvangst neemt als Nederlands Beste Gitarist en met een officiële gemeentelijke oorkonde wegens zijn grote bekwaamheid als gitarist. Iets later speelt hij samen met Jan Akkerman en Gary Moore speelt hij in de Heiniken Music Hall. Tweede album ‘Coexist’ verschijnt in 2010. Twee jaar later ontmoet hij Slash, de man die hem inspireerde. Na een tour doorheen Estland verschijnt het derde album ‘Loaded’ en in 2014 wordt hij door de lezer van De Gitarist gekozen als Beste Blues en Rock Gitarist Benelux. Anno 2015 wijzigt de RHB bezetting die naast Ruben, gevormd wordt door zijn drummende broer Eric Hoeke, zanger Lucas Pruim en oudgediende bassist Paul Brandsen. Onder deze bezetting komt ‘Sonic Revolver’ uit nadat Ruben Hoeke het aanbod weigerde om te toeren met Beth Hart, dit om voor zijn eigen muziek te kiezen. Hoewel Ruben Hoeke niet zozeer van wapens houdt krijgt het album toch deze veelzeggende titel vanwege de vurige full throttle R&B songs die het album sieren. Naar eigen zeggen is dit ook het album waar hij het meeste plezier aan beleefde tijdens het opnameproces en nog nooit eerder had Ruben Hoeke zoveel gelachen dat hij zelfs geen gitaar meer kon spelen. ‘Sonic Revolver’ is de logische opvolger van ‘Loaded’ en staat bol van een mix tussen soul, heavy rock, pop, stompin’ boogie en vuile rhythm & blues. Naast de stevige rocknummers met bluesinslag is er variëteit genoeg aanwezig op dit album om het veelzijdig te noemen en het enthousiasme druipt van de nummers van. Je kan zo horen dat dit album tot stand kwam met het nodige plezier. Dit is gewoon muziek die je in een bedompte rokerige blueskeet wil horen met een stevige pot bier in de hand. Na vierentwintig jaar in de Scene draait Ruben Hoeke en zijn band op volle toeren en dat zullen ze de komende tijd ook live aan het publiek tonen. Zeker het beluisteren waard!

Paul Brandsen - Bas
Eric Hoeke - Drums
Ruben Hoeke - Gitaar
Lucas Pruim - Zang

Johan Kaethoven (3,5)

‘Sonic Revolver’ The new Ruben Hoeke Band CD is filled with the finest mix of soul, heavy rock, pop, boogie and dirty rhythm & blues. You can hear the pleasure and fun the band had during the recording process. This is a Crash, Boom, Bang all the way

Ray Fuller and The Bluesrockers: Long Black Train

19/10/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Burn Me up
Devil’s Den
Voodoo Mama
Hip Shakin Mama
Cold Day In Hell
Long Black Train
Louisiana Woman
Let’s Get Dirty
Somethin’ Shakin’
New Tattoo
Whiskey Drinkin’ Woman
Pipeline Blues
Evil On Your Mind
You’ve Got The Blues

Platenlabel
Azuretone

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Frank Roszak Promo

Website Artiest
Ray Fuller

Meer dan vier decennia lang staat Ray Fuller op een podium. In 1974 formeerde hij zijn The Ray Fuller Band. Het kon haast ook niet anders, want op acht jarige leeftijd kreeg hij zijn eerste Gibson Melody Maker gitaar. Fuller die uit New Albany, Ohio komt was zo begeesterd door de Britse blues invasie dat zijn sound nu nog steeds overhelt naar de U.K blues sound. Hij werd naast John Mayall en Clapton verder beïnvloed door John Lee Hooker, Muddy Waters, Elmore James en heel wat andere blues grootheden. De release ‘Long Black Train’ is slecht het achtste album voor Fuller, en eens je zijn stem wat gewoon bent, verbaast Fuller je op een aangename manier met zijn zeer toegankelijke blues rocktunes. Zelfs noemt hij zijn sound ‘rockin’ slide gitaar blues’ en wie zijn wij hier om deze existente verwijzing en referte tegen te spreken.
Ray pende veertien song bij elkaar en gaf de voorkeur aan ‘Burn Me Up’ om de dans te openen. Fuller’s opzwepende ritmiek, Doc Malone’s harparrangementen en Myke Rock diepe baslijnen geven de accessorische invoering voor de sound. Darrell Jumper’s drumslagen zijn dan weer belangrijke parafernalia in ‘Devil’s Den’. De slide gitaar komt ons eindelijk verheugen in de Texas blues rocker ‘Hip Shakin’ Mama’. De bluesharp staat onvermijdelijk in de spotlights in de nummers ‘Cold Day In Hell’ en ‘Let’s Get Dirty’. De titeltrack is dan weer onvervalste rock-‘n-roll. Fuller dweept met nooit aflatende en activerende gitaarriffs en trekt mateloos de lijn door naar het funky geënthousiasmeerde ‘Louisiana Woman’. De swingende shuffle ‘Somethin’ Shakin’’ mag de dans voorgeleiden en resulteert uiteindelijk in blues tracks ‘New Tattoo’, ‘Whiskey Drinkin’ Woman’ en de astrante intro van ‘Pipeline Blues’ dat alweer voer is voor de slide gitaar liefhebbers. Van de moderne inslag in ‘Evil On Your Mind’ gaat het gezwind naar het afsluitende ‘You’ve Got The Blues’. Ray Fuller’s heavy gitaarriffs gaan nog een laatste keer in duel met Doc Malone’s harp virtuositeit. En ook dat kan ons bekoren!

Philip Verhaege (4½)

Ray Fuller and his Bluesrockers has to promote a thrilling album. Blues rock is an electrifying blues genre, if it is well played ... Just like here ! So we are very happy! We are curious what and how he will bring it live..

Eric Gales: A Night On The Sunset Strip

18/10/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Intro
Make It There
The Change In Me
Block The Sun
The Open Road
Sea Of Bad Blood
Bass & Drum Solos/Guitar Solo
Swamp
1019
Good For Sumtin’
Miss You

Platenlabel
Cleopatra Blues

Labelnummer
CLO 00359

Distributie
Cleopatra Records

Promo-agent
Glass Onyon Promo

Website Artiest
Eric Gales

‘A Night On The Sunset Strip’ is het tweede livealbum van gitaarfenomeen Gales. Zijn vorige liveregistratie dateert reeds van 2012 en droeg gewoon ‘Eric Gales Live’ als titel. ‘A Night On The Sunset Strip’ bevat zowel de cd als de dvd van het optreden. Omdat het toch steeds leuker is om te zien wat je hoort, steken wij de dvd in ons afspeelapparaat. Eric is een gitarist met een heel uniek kapsel en wordt begeleid door drummer Nicholas Hayes en basgitarist Cesar Oviedo. Erics echtgenote Ladonna Gales en Tyrone Thomas Jr. fungeren als backing vocals. Net als zijn idool Jimi Hendrix is Eric ook linkshandig en heeft hij ook een voorliefde voor het stevige werk. Na enkele shots van de band buiten aan The Viper Room in Hollywood, California, steken de heren van wal met het door een funky rifje gedragen ‘Make It There’, inclusief een eerste naar Hendrix knipogende gitaarsolo. De eerste maar zeker niet de laatste. Eric maakt net als Jimi ook graag gebruik van het wah-wahpedaal. Wanneer oordeelkundig gebruikt, geeft dit effect zeker een meerwaarde, zoals in het pakkende, melodieuze ‘The Open Road’, met een erg leuke gitaarsolo. Ongeveer in het midden van de set mogen Nicholas en Cesar, respectievelijk op drums en basgitaar laten horen waartoe ze in staat zijn, wat ze overigens met heel veel kennis van zaken doen, waarna Eric ook zijn steentje komt bijdragen. Instrumentaal intermezzo dat nog een vervolg krijgt in het stomende ‘Swamp’. Afsluiten doet Gales met een waanzinnig funky versie van ‘Miss You’ van The Stones.
Ondanks het livegebeuren, wat voor vele gitaristen, zeker in het genre dat Gales beoefent, een vrijgeleide is om eindeloos te soleren, houdt Eric het toch netjes binnen de perken.
Tussen de songs krijg je korte gesprekken met Gales. Jammer dat de camera iets te statisch zijn werk doet. Naast enkele close-ups beperken de beelden zich tot datgene wat zich op het podium afspeelt. Van de ambiance in de zaal, die er zo te horen toch is, krijgen wij niets te zien. Gales is zonder meer een meester in zijn vak. Voor de liefhebbers van goed, naar Hendrix gemodelleerd gitaarwerk, is dit album zeker een must!

Lambert Smits (4½)

Live recording of a concert by guitar phenomenon Eric Gales. With Jimi Hendrix as role model and very strong songs, this is a must have for all guitar fans. And remember ... you get both the CD and the DVD of the gig.

James Leg: Blood On The Keys

13/10/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Human Lawn Dart
Huggin The Line
Mighty Man
St Michel Shuffle
I’ll Take It
Ain’t You Hungry
Dogjaw
Tao Te Leg
Blood On The Keys
Should’ve Been Home With You

Platenlabel
Alive Natural Sound

Labelnummer
0184-2

Distributie
Sonic RendezVous

Promo-agent
Klanderman Promo

Website Artiest
Reverend James Leg

John Wesley Myers, aka reverend James Leg, haalt op zijn nieuwe cd het bloed onder zijn vaders nagels en smeert het languit in bluesy rocknummers. Hoe hard kan je je afzetten tegen het vrome priesterschap van zijn vader? Met rauwe stem (rauwer dan Tom Waits) , alsof ieder moment het wereldse voor het eeuwige wordt ingeruild, speelt ie zijn derde solo-album vol. Energetisch en dynamisch in lijf en leden bonkt zijn punk blues door je ziel.
Blijkbaar werd James Leg bevrucht met een onblusbaar creatief gen. Zijn solo-albums liggen sterk in het verlengde van zijn werk bij de Black Diamons Heavies, een heavy bluesband uit Nashville Tennessee. Naast zijn overweldigend macho stemtimbre, verliest hij zich vooral op een orgel dat elk ogenblik uit elkaar kan spatten.
James Leg rockt op Blood On The Keys van begin tot einde. Songs van gemiddeld 3 minuten en een chique, zelf gecomponeerd behalve ‘Mighty Man’ (Mungo Jerry) en hekkensluiter ‘Should’ve Been Home With You’ (Blaze Foley).
En waarom geen folkrock tussendoor? In ‘St Michel Shuffle’ haalt hij er een zoet viooltje bij en begin ik het nog leuk te vinden ook. Maar James Leg heeft vooral goed geluisterd naar Captain Beefheart.

Line-up:
John Wesley Myers (Vocals, Keyboards, Guitar)
Mathieu Gazeau (Drums)
Matt Ayers (Percussion)
Sylvia Mitchell (Violin, Viola on 4,10)
Ruben Glaser, Dr. Johny Walker (Guitars on 3,5,7)
Paul Brumm (Bass Guitar on 5)

Marino Serdons (3,5)

Even in the 21th century we can appreciate some good seventies bluesrock . Reverend James Leg takes you back to the raw seventies.

Band Of Friends: Repeat After Me

6/10/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Don’t Ever Change
The Man I Am
Repeat After Me
A Sense Of Freedom
Homeland
Soul To Soul
Nothing For Nothing
Wanna Be Next To You
Pick Up The Gun
Parisian Girls
King Of The Street

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Bertus

Promo-agent
Broere Promotion

Website Artiest
Band Of Friends

Band Of Friends is een trio bestaande uit bassist Gerry McAvoy, drummer Ted McKenna en gitarist Marcel Scherpenzeel. Voor wie een beetje vertrouwd is met het muziekwereldje, zullen deze namen onmiddellijk een belletje doen rinkelen. McAvoy speelde een twintigtal jaren in de band van gitaarlegende Rory Gallagher en later bij Nine Below Zero. McKenna kennen wij ook nog van The Sensational Alex Harvey Band en eveneens van zijn werk met Gallagher. De Nederlander Scherpenzeel kreeg dan weer bekendheid door zijn samenwerking met diverse, meestal bluesspelende artiesten. Het trio sleepte in 2013 de Europese Blues Award in de wacht voor beste band, terwijl McKenna diezelfde Award in 2015 nog eens ontving in de categorie ‘best musician, performance’. Op het eerste zicht zou je kunnen verwachten dat ‘Repeat After Me’, het tweede studioalbum van de band, een tribute is voor Rory Gallagher, maar dat is het zeker niet. Het is veeleer een album waarmee het trio het leven, werk en invloeden van Rory op een eigen manier muzikaal verwerkt. Buiten het door Frankie Miller geschreven ‘A Sense Of Freedom’, door Rory, Gerry en Ted gespeeld voor de gelijknamige film uit 1979, bevat ‘Repeat After Me’ enkel originele songs. Songs die een mix zijn van alle door het trio in hun rijk gevulde muzikale carrière opgedane invloeden. Dat deze invloeden zich vooral in de rock en blues situeren, is vanzelfsprekend. En toch is ‘Repeat After Me’ meer dan het zoveelste doorsnee bluesrockalbum. De tandem McAvoy/McKenna is een solide ritmesectie, zeg maar het stevig fundament voor Scherpenzeels gitaarwerk. Dat Scherpenzeel sterk beïnvloed is door Gallagher is een feit en dat is echt wel complimenteus bedoeld. Marcel mag dan wel beïnvloed zijn door de Ierse blueslegende, maar hij kopieert hem niet. Het is bijna een chemische reactie waarop de invloeden zich vermengen met Marcels eigen stijl en dat kunnen wij enkel maar toejuichen. De songs mogen dan als blues, rock of bluesrock gecatalogeerd worden, ze klinken allen enorm melodieus en dat is niet steeds het geval in de stevigere rockgenres. Schoolvoorbeelden hiervan zijn het supermooie, door Marcel met subliem gitaarwerk geïnjecteerde ‘A Sense Of Freedom’, ‘Homeland’ en ‘Parisian Girls’. En wie bij ‘Nothing For Nothing’ de adrenaline niet door zijn lijf voelt gieren of kan weerstaan aan dat opzwepend rifje uit ‘’Pick Up The Gun’ is toch echt wel een ‘kouwe kikker’. En zou afsluiter, het akoestische ‘King Of The Street’ misschien een parodie kunnen zijn op de folksinger in het algemeen en Bob Dylan in het bijzonder? Geslaagd is het wel!
‘Repeat After Me’ is een album dat bol staat met songs die met beide voeten stevig in de rock en blues staan. Band Of Friends weet verdomd goed hoe ze hun invloeden en talenten moeten benutten en vooral welke muzikale richting ze wensen in te slaan. Met dit album hebben McAvoy, McKenna en Scherpenzeel alvast ons hart veroverd. Wij kijken al reikhalzend uit naar hun concert op vrijdag 7 oktober in Cultuurcentrum Palethe in Overpelt. Niet te missen!

Lambert Smits (5)

Fantastic album full of strong rock and blues by Gerry McAvoy and Ted McKenna, the rhythm section of the late Rory Gallagher and the Dutch Marcel Scherpenzeel. Highly recommended!

Charlie Wheeler Band: Blues Karma And The Kitchen Sink

4/10/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

People Keep On Talkin’
Shiver
Choir Of 1000 Angels
One Of These Days
Flicker Away
Never Can Tell
Darlene
Promise Of Daylight
Love Gets In The Way
Love You The Same
Follow Me Down
Butterfly

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
CD Baby

Promo-agent
Blind Raccoon

Website Artiest
Charlie Wheeler Band

Het trio Charlie Wheeler (vocals, gitaar), Dave Fink (bas) en drummer Rad Akers zijn afkomstig uit het kleine stadje Ridgway, Pennsylvania. De gedreven ritmesectie stelt met ‘Blues Karma And The Kitchen Sink’ meteen ook hun vierde langspeler voor. De fans en de critici waarderen alvast de balans die heerst tussen Charlie’s scherpe songwriting, zijn boeiende vocalen en gedreven gitaarriffs. Het album is alweer een fraai gestructureerd dozijn track die allen hun oorsprong vinden in de blues rock. De verpletterende ritmesectie weet als geen ander hoe ze moeten omspringen met Wheelers slingerend gitaarwerk. Het album opent dan ook feestelijk met het funky getinte ‘People Keep on Talkin’, dat opvolging vindt in het hoog oplopende ‘Shiver’ en het melodische ‘Choir of 1000 Angels’. Maar het kan uiteraard een paar versnellingen hoger. Net zoals in de prikkelende Americana song ‘One of These Days’ en het nummer ‘Flicker Away’.
Charlie gitaarriffs boeien uitermate en nemen een funky loopje in de tracks ‘Never Can Tell’, ‘Darlene’ en ‘Love Gets in the Way’. De song ‘Promise of Daylight’ is een emotionele ballade die een verfrissende alternantie vindt met de blues rockers ‘Follow Me Down’ en het astrante ‘Butterfly’. Heerlijk schijfje!

Philip Verhaege (4½)

The blues-rock power trio Charlie Wheeler Band knows how to captivate your attention. The songs swinging like no others, and to not get bored any time. Great stuff!

JL Fulks: On Down The Road

23/9/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

The River
On Down The Road
I Believe In Love
Honey, Ain’t That Love
Phrygian Dance

Platenlabel
JL Fulks Enterprises

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
JL Fulks

Website Artiest
JL Fulks

Jeffrey Lynn Fulks Junior is 26 jaar jong. Hij is geboren in Greenville, South Carolina. Op zijn 13de krijgt hij een gitaar van zijn vader en omdat die na een paar weken merkt dat zijn zoon het instrument snel onder de knie krijgt, geeft die hem ook nog het ‘Texas Flood’ album van Stevie Ray Vaughan met de woorden: “als je gitaar wil spelen, leer dan dit spelen”. En dat deed hij ook. De SRV-invloeden zijn aanwezig, maar zeker niet overheersend.
In 2009 speelt hij in de rockband ‘Untill Next Time’ en gaat datzelfde jaar op jazzgitaarles. In 2011 verhuist zijn familie naar Zuid-Florida en schrijft hij zich in op het Berkley College of Music. In die periode doet hij veel optredens en jamsessies. Hij staat onder meer op de planken met Matt Schofield, Robert Randolph, John Nemeth, Boo Boo Davis, Bob Corritore, Chris Duarte e.v.a. Eind 2013 verhuist hij naar Memphis waar hij onmiddellijk werk vindt in de band van Brandon Santini.
Hij verhuist twee jaar later naar Zuid-Florida en start zijn eigen trio. Deze maand verscheen de EP ‘On Down The Road’ , dat eigenlijk zijn vierde EP is, sinds 2014. Eerder verschenen er al één full live cd, een akoestische EP en twee andere studio EP’s. Fulks schreef alle songs zelf.
De cd opent met een prettige bluesrocker ‘The River’. Het is niets speciaals, al zo’n duizend keer gehoord, al moet gezegd dat Fulks zeker geen slechte gitarist is en hij ook wel beseft dat minder soms meer is. Hij heeft een aardige stem, maar jammer genoeg klinkt hij hoogblond-blank. Dat hij dan ook is. ‘On Down The Road’ heeft een New Orleans ritme, maar de opbouw is vrij saai en het leadgitaarwerk van Matt Schofield klinkt routineus en verveeld.
Tijdens de bijna negen minuten durende slowblues ‘I Believe In Love’ heeft mijn vrouw me drie keer moeten wakker schudden. Het sterke aan de song is het mooie ingetogen en dynamische gitaarwerk. ‘Honey, That Ain’t Love’ is een George Thorogood-achtige shuffle, maar dan niet met de volumeknop volledig open. Eigenlijk is het best een aardige song, was het ritme niet zo slepend en vervelend.
Het absolute hoogtepunt van deze EP is het instrumentale ‘Phrygian Dance’ dat een surfsfeer creëert, maar ook duidelijk Oosterse invloeden heeft. Dit is een staaltje gitaarspel en vakmanschap om de muzikale duimen en vingers bij af te likken. Meer van dat Junior!

Line-up:
JL Fulks (zang/gitaar)
Ken Burgner (bas)
Ian Jones (drums)
Matt Schofield (leadgitaar op ‘On Down The Road)
Rachell Brown (achtergrondzang op ‘The River’)
Muggie Doo (Hammond B3 op ‘The River’)

Peter Jacobs (3½)

This ep is a very average Caucasian bluesrock-album. There’s nothing to write home about. But the last song is a killer! It’s an instrumental surfsound song mixed with jazz and oriental guitar. Magnificent!

Steamhammer: Mountains

27/8/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Wouldn’t Have Thought (Gopher’s Song)
Levina
Henry Lane
Walking Down The Road
Mountains
Leader Of The Ring
Ridin’ On The L&N
Hold That Train

Platenlabel
Esoteric Recordings

Labelnummer
ECLEC 2549

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Steamhammer

Vooraleer ze met hun vierde en laatste album (‘Speech’, 1972) compleet de experimenteel-instrumentele toer opgingen en daarna overvloeiden in Armageddon (1974), leverde de Britse groep Steamhammer met ‘Mountains’ (1970) een bijzonder werkstuk af. De bluesroots liggen nog gedeeltelijk bloot, maar zijn overgroeid met rock. Het ruige live-nummer ‘Ridin’ On the L&N’ is daarvan het meest sprekende voorbeeld en meteen de enige bijdrage die de groep niet zelf heeft geschreven. Het kortere ‘Walking Down the Road’ steunt op de bastonen en bevat voorwaar kortademige funky gitaar. Die rockende blues wordt dan weer vermengd en afgewisseld met zachter, akoestisch werk (‘Leader Of the Ring’), maar vooral met prog-elementen, zoals uitgesponnen nummers, tempowisselingen en het ijlere zangwerk dat aansluit bij esoterisch-filosofische thema’s. Het titelnummer, bijvoorbeeld, handelt over het leven als een bergbeklimming, een inspannende tocht zeg maar. Onderweg wordt gehoopt dat de reis, de inspanning die men zich heeft getroost, de moeite zal blijken te zijn. We bevinden ons in de beginperiode van dit rockgenre, zodat er nog volop aandacht wordt geschonken aan echte composities met melodie en strofen. Het nummer wordt traag en stil op gang getrokken met de eerste en enige (!) strofe, waarna meer instrumenten (piano) invallen, de gitaar een heavier geluid toevoegt en het nummer beetje per beetje evolueert en complexer wordt, met achtergrondstemmen en al, zoals het leven / de bergbeklimming zelf…
Deze plaat bevat ferme brokken sixties, maar illustreert perfect de overgang naar een zwaarder, complexer geluid. Toch is het een voldragen werkstuk, want muzikaal valt alles mooi in zijn plooi.

Eddy Bonte (4½)

Before going instrumentally experimental with their last album (‘Speech’, 1972) and evolving into Armageddon with Keith Relf (1974), Steamhammer released a lovely album that bridges the sixties and the heavier seventies, a bridge that also symbolizes the band’s output itself. The bluesroots are still there, but covered with rock, as made clear by the rough version of ‘Ridin’ On The L&N’. Steamhammer also provides softer, more acoustic sounds (‘Leader Of the Ring’) as well as a bass-built tune going funky (‘Walking Down the Road’) and, of course, introducing the characteristics of prog: longer tunes, more soloing, tempo changes and esoteric-philosophical themes. The title track is a perfect example, the growing complexity of the song running parallel with the song’s theme: life seen as a climb towards the sun, having to cope with mountains along the way. For an album displaying so many musical elements of a transition period, ‘Mountains’ is a coherent piece of work.

Lee Delray: Brand New Man

16/8/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Meet My Maker
I'll Play The Blues For You
First String Man
Blues Came Callin'
Love Line
Cookin' In My Kitchen
Hollar
Gotcha
Mine All Mine
Yesterday's Tears

Platenlabel
JAC Records

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
CD Baby

Promo-Agent
Frank Roszak Promo

Website Artiest
Lee Delray

Lee Delray werd geboren in het zuiden van Florida, maar groeide op in New York. Op zeer jonge leeftijd werd hij overdonderd door een concert van Pete Seeger. Kort hierop zag hij voor het eerst Elvis Presley. Deze uitzending van Presley’s ’69 Comeback’ veranderde voorgoed Lee’s leven. Op zijn 11de ontdekte hij heel toevallig een stokoude nylon snarengitaar. Hij overtuigde zijn vader tot enkele gitaarlessen. Niet veel later speelde Lee in tal van bands en beoefende diverse muzikale genres. In het najaar van 1989 ontmoette hij dan Duke Lee die hem dichter bij Muddy Waters bracht. Compleet uit zijn sokken geblazen van deze bluesmuziek begon hij dus deze muziekstijl aan te boren. In 2013 registreerde Lee zijn debuut album ‘570-Blues’, dat zeer goed werd ontvangen door de internationale radio dj’s. Sindsdien is hij een gevestigde waarde binnen het blues rock milieu. Nu heeft Lee Delray dus met ‘Brand New Man’ een nieuw album te promoten. Het album is tien tracks rijk en opent in high speed met ‘Meet My Maker’ en het funky ‘I’ll Play The Blues For You’. In het moderne ‘First String Man’ komt de rapper Young Chizz een aardig woordje mee vocaliseren en doet ook Deejay Nogood met zijn platendraaiers een poging om ons humeur op peil te houden. Na deze hip-hop versmelting houd ik het toch liever bij de knappe gitaarriffs van nummers als ‘Blues Came Callin’ en het moderne ‘Love Line’. We reizen ook even naar de Texaanse regio met ‘Cookin’ In My Kitchen’, de diepe grooves in ‘Hollar’ en de funky inslag van ‘Gotcha’. Het afsluitende ‘Yesterday’s Tears’ is de enige ballade in een voor de rest heel opwindend geheel.

Philip Verhaege (4½)

Lee Deray will appeal ta wide audience with his sound. The musical of his diversity will have a positive impact for his sound.

Ray Goren: Ray Goren

14/8/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Save My Soul 2016
Stop
Light My Fire
I Need You Here To Stay
Rise Together
You Gotta Learn
Down And Out
Song For Me
Can’t Live Like This
Ain’t No Sunshine (Live)

Platenlabel
RJ Ray Entertainment Inc.

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
Ray Goren

Ray Goren is nog maar 17 jaar, hij bracht twee jaar geleden (juni 2014) al een EP uit, ‘L.A. Sessions’. Hij staat al sinds zijn twaalfde op het podium en toerde met diverse artiesten doorheen heel de V.S..
Je mond valt open als je hem hoort zingen en je weet hoe oud hij is. Zijn stem houdt het midden tussen Johnny Lang en Gary Clark Jr.. Hij zingt heel soulvol en zijn timing en frasering is fenomenaal. Bovendien is hij een begenadigd gitarist. Misschien moet hij hier en daar nog wat meer leren doseren. Maar laat het duidelijk zijn, geen enkele van zijn leeftijdsgenoten speelt zo volwassen gitaar. Bovendien speelde hij bijna alle gitaar-, bas- en keyboardpartijen voor zijn titelloze debuutalbum.
En dan hebben we het nog niet eens over zijn songschrijverstalenten gehad. Wat een songs schrijft deze knaap! Misschien niet allemaal even goed, maar geen enkele song klink slecht of uit de toon. Zelfs een eigenzinnige en soulvolle versie van ‘Light My Fire’, waarop gitarist Robby Krieger van The Doors mee doet, misstaat niet tussen zijn eigen werk.
Opener ‘Save My Soul 2016’ begint heel bluesy, maar slaat dan om in een rootsrocknummer in de stijl Gary Clark Jr. ‘Stop’ is een funky rocknummer waarvan de riff een beetje doet denken aan ‘Standing On Shaky Ground’ (The Temptations). ‘I Need You Here To Stay’ kan zo in het repertoire van Johnny Lang, een pareltje van een song met sterk gitaarwerk. ‘Rise Together’ is een ingetogen bluesrocker, terwijl ‘You Gotta Learn’ dan weer het opvallende basgeluid van ‘Papa Was A Rollin’ Stone’ heeft. Het is een uptempo funky soulrocker, een zeer catchy song waar je vrolijk van wordt. Piano en strijkers openen ‘Down And Out’, een aalgladde ballad die wat mij betreft toch een rauw randje had mogen krijgen. Nu klinkt het allemaal mierzoet.
‘Song For Me’ is dan weer een funky danssong, die in te verte wel iets heeft van Sly & The Family Stone. De elektronicasounds hadden wat mij betreft achterwege mogen blijven. U2 komt even om de hoek kijken bij ‘Can’t Live Like This’. Ray sluit de cd af met een grandioze, acht minuten durende, live-versie van Bill Withers ‘Ain’t No Sunshine’. Hierop bewijst Goren dat hij niet alleen smaakvol maar ook gedoseerd kan soleren. Het is lang geleden dat ik nog zo’n sterk debuutalbum mocht beluisteren. Deze gast kan zich voorbereiden op een glorieuze en succesvolle muzikale carrière, dat staat als een paal boven water. Het moet toch al raar lopen moest deze jongeman geen succes worden!

Peter Jacobs (4)

This cd by Ray Goren is the best debut album I’ve heard in a long time. Only 17 years old, he sounds like an experienced and lived musician. His voice is very soulful and sounds a bit like Jonny Lang and Gary Clark Jr. His guitar playing is magnificent and his songwriting talent is remarkable and something to discover. Fantastic job from this young man, who will be a big star someday!

King Mud: Victory Motel Sessions

22/6/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Rat Time
Smoked All My Bud
Back It Up
Arthur’s Hooked
Keep It Out Of Sight
Take A Look
War Dancers
Can Only Give You Everything
Suzy’s Cookies
Blood River

Platenlabel
Alive Naturalsound Records

Labelnummer
0177-2

Distributie
Sonic Rendezvous

Promo-agent
Klanderman Promo

Website band
King Mud

King Mud zijn zanger/gitarist Freddy J (Left Lane Cruiser) en drummer Van Campbell (The Black Diamond Heavies). Na het beluisteren van ‘Victory Motel Sessions’ zou je denken dat dit album zo uit de modder van de Mississippi Delta is getrokken. Maar niks daarvan. King Mud heeft hun eerste cd opgenomen in Los Angeles, niet bepaald de bakermat van de blues. Maar het album klinkt toch lekker vettig en rauw. Vanaf ‘Rat Time’ tot en met ‘Blood River’ krijg je heerlijk swampy bluesrock. Niet alle nummers zijn even sterk maar geheel is toch stevig genoeg om van een geslaagde release te spreken. Er staan ook twee sterke covers op het album. Zowel ‘I Can Only Give You Everything’ van Them (maar ook wel van The Troggs en MC5) als ‘Keep It Out Of Sight’ van Wilko Johnson (Dr. Feelgood) krijgen van King Mud een modderbehandeling. En na die behandeling komen ze er beide zelfs een stuk beter. Vooral ‘I Can Only Give You Everything’ gaat los over het origineel.
Uiteindelijk brengt King Mud niets nieuws onder de zon maar wat ze brengen is van een meer dan degelijk niveau en meer moet dat niet zijn.
Live gaat dit zeker een bom zijn. Dat kan je trouwens zelf checken op 24 juli in ’t Ateljeetje in Hoogstade.

Tom Coppers (3½)

King Mud guides you through the muddy banks of the Victory Motel with greasy bluesrock.

The Black Circles: Undone

21/6/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

One Big Lie
She’ Dynamite
Don’t Mean A Thing
Stop Acting This Way
I’m Leaving
Hard Times
Gypsy Girl
Drifting
Bad Luck
Left Behind

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Sonic Rendezvous

Promo-agent
Broere Promotion

Website Ariest
The Black Circles

The Black Circles zijn een power formatie uit de buurt van Warrington. Vorig jaar maakten ze indruk met de vier track tellende EP ‘From The Top’. Nu zijn Sam Bratley (gitaren, vocals), Martin Sanders (bas, vocals) en Phil Wilson (drums, percussie) terug met The Hoax Hammond orgel/gitarist virtuoos Jesse Davey en gast vocalist Cat Fullbrook. De tien originele nummers blaken van de knappe bluesrock arrangementen. Het dynamische ‘One Big Lie’ mag hier de dans inzetten. En de toon is meteen gezet voor het gehele album. De band gaat op zijn strak elan ongenaakbaar verder met de Texas bluesrocker ‘She’s Dynamite’, dat met explosieve bluesklanken is omkaderd. De ballade ‘Don’t Mean A Thing’ staat in schril contrast met de heavy gitaarrriffs uit de bluessong ‘Stop Acting This Way’ die ons meteen sterk doen terug denken aan Stevie Ray Vaughan. Met het nummer ‘I’m Leaving’ komt men aardig in de buurt van de grunge bluessound, en daar is op zich uiteraard niets mis mee uiteraard. Net zoals het overdonderende ‘Gypsy Girl’ dat op zijn beurt dan aardig in de buurt komt van het punkgebeuren. Het akoestische ‘Drifting’ drijft ons naar de Mississippi Delta. Frontman Sam Bratley heeft dan ook die herkenbare schorre en ruwe stem die heel wat nummers kleur en gestalte meegeven. Het weemoedige ‘Bad Luck’ heeft een geweldige gitaarsolo in het middenstuk, net zoals de outro van het afsluitende ‘Left Behind’. De band The Black Circles brengen niets nieuws onder de zon, maar het blijft een plezant gegeven dat jonge bands zich sterk profileren in de bluesrock scène.

Philip Verhaege (4)

The Black Circles are a powerrock formation that completely blows out of our socks. With great vocals and clever and exciting guitar riffs, this album is a highly recommended!

Matty T. Wall: Blue Skies

21/6/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Burnin Up Burnin Down
Am I Wrong
Love Gone Away
Scorcher
Blue Skies
This Is Real
Voodoo Chile
Broken Heart Tattoo
Smile
Hellhound On My Trail

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
Niet Gekend

Promo-Agent
Frank Roszak Promo

Website Artiest
Matty T. Wall

Dat ook Australië bruist van de blues wisten wij hier al heel wat langer dan vandaag.
Matty T. Wall’s debuutalbum ‘Blue Skies’ werd geregistreerd op twee continenten, deels in New York en in zijn thuisstad Perth, Australië. Voor dit project werkte hij samen met Jasper Miller (drums en percussie) en bassist Stephen Walker. Met zijn Gibson SG raast Matty als het ware door zijn acht originele nummers. Enkel de songs ‘Hellbound On My Trail’ (Robert Johnson) en ‘Voodoo Chile’ van Hendrix zijn zeldzame coverversies . Dit is uitermate knappe en moderne bluesrock die is ingezaaid met zeer bijdetijdse gitaarriffs. Het album opent met de heavy motorsound van ‘Burnin’ Up Burnin Down’, om al snel zijn Down Under bluesklanken te demonstreren in ‘Am I Wrong’. Na de rockballade ‘Love Gone Away’ gaat Matty op zijn stevig elan door met het gestructureerde ‘Scorcher’. Wall spreidt hier werkelijk zijn virtuositeit uit en neemt ons mee voor een spectaculaire gitaar work out. In de titeltrack ‘Blue Skies’ en in ‘This Is Real’ gaat de voet even van het gaspedaal. Matty omringt ons hier met een moderne muzikale touch. Na deze epische effecten komt hij zelfs aandraven met de Jimi Hendrix cover ‘Voodoo Chile’. Na de mysterieuze storytelling song ‘Broken Heart Tattoo’ komt Matty op de proppen met de hemels mooie semi-akoestische instrumentale ‘Smile’. Om op een waardige manier zijn album te beëindigen met het knappe en opwindende ‘Hellhound On My Trail’. Deze laatste track bewijst nog maar eens hoe tijdloos Robert Johnson’s nummers wel zijn. Knap!

Philip Verhaege (4½)

Matty T. Wall was an unknown artist for us. But after this strong debut this will change quickly overhere.