Category: Bluesrock

Cara Being Blue: Grit

10/4/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Grit
Crocodile Man
Leave Me In Flames
One Day
You Don’t Wanna
Skippin’ Stone
Old Feelin’
Kind Kinda Man
My Doggie
Some Fun

Website Artiest
Cara Being Blue

Cara ‘Being Blue’ Lippman komt uit Boston, Massachusetts. Muzikaal werd ze gevorm en beïnvloed door de ‘Regal Queen of The Blues’, Shirley Lewis. Dik tien jaar geleden trok Cara naar Nashville om haar carrière een nieuwe boost te geven. Al snel werd ze een opmerkelijke muzikale figuur in het lokale clubcircuit en had wekelijks enkele vast jams. Ze werd al even snel de ‘Jam Queen’ genoemd. Samen met haar band werd Cara meermaals genomineerd voor een Nashville Industry Music Award. In 2016 promoot ze met volle trots haar debuut EP ‘Full Throttle’.Voor de opnamen van de plaat ‘Grit’ had ze met Jonathon Nixon (bas), drummer Flip Winfield en speciale gasten David Abdo (bas), Matt Doctor (drums) de ideale ritmesectie rond zich verzamelt. Gitaristen Val Lupescu, N.Y. Hall of Famer Dave Fields, Jack Pearson (Allman Brothers)en Will Gustofson zorgen voor de nodige riffs.
De heavy titeltrack mag de dans openen. Slingerende gitaarriffs, een opwindende blazerssectie en een honky tonk piano vergezellen haar ruw stemtimbre. De toon is ingezet en het rockende ‘Crocodile Man’ en het funky ‘Leaves Me In Flames’ divergeren met de slow blues nummers als ‘One Day’, ‘You Don’t Wanna’ en ‘Old Feelin’, dat is ingekleurd met knappe blues harp. Het funky ‘Skippin’ Stone’ en het piano- rolling’ rockende ‘Kind Kinda Man’ zijn volgende hoogtepunten op de release. Het afsluitende en in high tempo voorbij snoerende ‘Some Fun’ is de ideale uitsmijter. Knap!

Philip Verhaege (4 ½)

An eclectic mix of sassy blues and rock from Nashville-based blues artist, Cara Being Blue, featuring world-class musicians, including NY Hall of Fame guitarist Dave Fields, and former Allman Brothers guitarist Jack Pearson. Dedicated to women with grit.

John Fairhurst: The Divided Kingdom

6/4/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

The Divided Kingdom
Blood & Fire
Hungry Blues (Slight Return)
Lies and a .45
Fear
Boss Man
Going To See My Baby
We Dance The Merry Dance

Website Artiest
John Fairhurst

De in Londen gevestigde John Fairhurst omringt ons met zijn zeer heavy blues tunes. Hij luwt als het ware zijn woede op zijn gitaarsnaren. En zo uit zijn onvrede op deze westerse wereld.
Rock-‘n-roll als protest is haast het mooiste wat je als artiest kan concipiëren. Dat statement noemen we hier dan ook oppositie voeren. De plaat ‘The Divided Kingdom’ is John’s eerste release in zes jaar. Eerder succesformules waren ‘Saltwater’ uit 2014, het British Blues award genomineerde ‘Hungry Blues’ (2013), ‘Band’ (2010) en het instrumentale debuutalbum ‘Joys Of Springs’. “Britse politiek is een farce en de regering is een leugenaar", zegt Fairhurst vol overtuiging. En deze krachtige assertie vereist uiteraard ook forsgebouwde muziek.
Muziek is zoals therapie en dat is dan ook hun repliek op al die uitspraken. Fairhurst werd bejubeld door Acoustic Guitar Magazine USA als een van de Top 3 Resonator-gitaristen wereldwijd. Samen met zijn zielsgenoot en drummer Toby Murray begeestert John ons met acht heavy bluesrock songs. En die werden geregistreerd in zijn eigen That Sound Studio. De zeer toegankelijke titeltrack staat in aangename antithese met het zwaar beladen ‘Blood & Fire’ en het intonatie alterabele ‘Hungry Blues’ (Slight Return). Het traag tergende ‘Lies and a.45’ is gekruid met heel wat divergente instrumentatie, en die reiken haast tot aan het universum. Net zoals ‘Fear’ en het met gitaarriffs overgoten ‘Boss Man’. De meest toegankelijke nummers zijn misschien toch wel ‘Going To See My Baby’, dat ons met zijn knappe Fat Possum slide gitaar meer dan verrast. En dan moet de slow blues rocksong ‘We Dance The Merry Dance’ nog door onze woofer knallen. Knap!

Philip Verhaege (4)

And this powerful assertion also requires heavily constructed music.
Music is like therapy and that is their reply to all those statements. Fairhurst was hailed by Acoustic Guitar Magazine USA as one of the Top 3 Resonator guitarists worldwide. Together with his soul mate and drummer Toby Murray, John inspires us with eight heavy blues rock songs. And they were registered in his own That Sound Studio… Not bad at all..!

16 mei Herselt (B) - Pallieter Café
17 mei Torhout (B) – Tordale Zolder
18 mei Balen (B) – Rockkelder Balen
22 mei Utrecht – Cafe Stathe
23 mei Rotterdam - Cafe de Ouwehoer
25 mei Castenray – De Wis (ihkv A Night At The Gallery)

Stef Paglia: Never Forget

20/3/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Watch Out
Take Me Away
Freedom
The Dead Tree
Mystery Heaven
Twilight
Dirty Woman
Crush On You
Head Into The Unknown
Warmth Instead Of Cold

Website Artiest
Stef Paglia

Met en door de plaat ‘Never Forget’ zal de naam Stef Paglia voor eeuwig in het geheugen van menig muziekfanaat gegrift staan. Al is Stef voor ons en heel blues minnend België allang geen onbekende meer. Zes jaar gelden maakte hij voor het eerst naam en faam in de blues scéne als gitarist bij The BluesBones. Plagia maakte kennis met de blues sound door zijn vader. Vooral van de dvd’s 'Live At The El Mocambo' én 'Live In Austin City Limits' (1989) van Stevie Ray Vaughan raakte hij danig onder de indruk. Op zijn twaalfde nam hij dan voor het eerst een gitaar in handen. Een exemplaar uit de Lidl van vijftig euro, inclusief een handboek, werd zo zijn eerste snaarinstrument. Al snel was ook duidelijk dat de bluesmuziek en de gitaar geen bevlieging waren voor een jonge Paglia. Hij wilde uiteraard bij een bluesband toebehoren, maar zijn jonge leeftijd (lees 16-jaar) bleken voor velen een doorn in het oog. Stef plaatste dan maar wat filmpje op You Tube, waaronder een schitterende versie van Hendrix’ Little Wing'. Nico De Cock was een van de gegadigden en de spreekwoordelijke bal ging al even snel aan het rollen. Enkele maanden later waren The BluesBones een voldongen feit. Samen met The BluesBones won Stef in 2016 de ‘Belgian Blues Challance’ en werden hierop meer dan verdienstelijk tweede tijdens de ‘7th European Blues Challenge’ in Horsens, Denemarken. Tussen een drukke concertkalender van The BluesBones heen, had Stef gelukkig nog wat tijd om zijn eerste solo release op de markt te gooien. Samen met zijn soulmates Geert Schurmans (bas) en drummer Joel Purkess richtte hij het Stef Paglia Trio op. Het drietal had ook het lumineuze idee om via Crowfunding de nodige fondsen te verwerven. In een mum van tijd werden heel wat euro’s ingezameld en trokken ze het Kanaal over richting Superfly Studios in Nottinghamshire. Daar wachtte producer Wayne Proctor (King King, Ben Poole) om de tien rijkelijk geïnstrumenteerde tracks in te blikken. De lyrics van negen songs zijn gecrediteerd aan Stef’s vriendin Iris Teunissen, terwijl ‘the maestro himself’ garant stond voor de muzikale omlijsting. Stef trap de deur in met de stemming wisselende en vooral radiovriendelijke single ‘Watch Out’. De toon is gezet en het trio vervolgt met de blues rocker ‘Take Me Away’. Stef’s snijdende gitaarriffs zijn ook een constante in het spijkerende en funky begeesterde ‘Freedom’, origineel van Jimi Hendrix. Paglia is gegroeid in zijn rol als bandleider, heeft een krachtige stemtimbre en kan ook als geen ander zijn gitaarsnaren in bedwang houden, dus hier geen oeverloze en gerammeide gitaarsolo’s. De band neemt bewust wat gasoline terug in de emotionele ballade ‘Death Three’ en de intieme instrumentale ‘Mystery Heaven’. De strakke ritmiek in ‘Twilight’, de intransigente baslijnen uit ‘Dirty Woman’ en Stef’s onnavolgbare gitaarriffs in ‘Crush On You’ zijn volgende chapiters op de release. Het nummer ‘The Unknown’ is met een vette knipoog naar SRV en de Texas blues. Afsluitend doet Stef Paglia met de gevoelsmatige slow blues ‘Warmth Instead Of Cold’. Stef Paglia verweeft zo een eigen flair en ongedwongenheid doorheen zijn nummers. De release ‘Never Forget’ is een absolute aanrader..!

Philip Verhaege (5)

Stef Paglia has grown in his role as a band leader, has a powerful voice and can control his guitar strings like no other. So no endless and rammed guitar solos here. The trio weaves their own flair and ease through the songs. The release ‘Never Forget’ is an absolute must for every true blues enthusiast. Highly recommended…!

28 maart: CD Release Party; Muziekodroom te Hasselt (Gratis inkom)
07 april: Sunday Blues in Ede
05 mei: Frürocken in Eupen
31 mei: More Blues Festival, Zottegem
03 augustus: Oestloven Blues in Wellen

Wille & The Bandits: Path

19/3/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

One Way
Make Love
Victim Of The Night
Four Million Days
Chakra
Keep It On The Down-Low
Judgement Day
How Long
Find My way
Watch You Grow
Retribution

Website Artiest
Wille & The Bandits

De Brit Wille Edward (vocals/gitaren) komt uit Plymouth en kent met bassist Matt Brooks en drummer Andrew Naumann werkelijk twee muzikale ‘bandits’ in zijn band. En de heren laten zich werkelijk niet één muzikaal hoekje drummen. Ze zijn werkelijk thuis in heel wat diverse muzikale trans. Met deze verscheidenheid stonden ze reeds op de stage met rockers zoals Status Quo, Deep Purple en Joe Bonamassa. Na de release ‘Grow’ werd ook de plaat ‘Steal’, van ruim een jaar geleden, onder de doopvond gehouden. Dé opvolger van het succesvolle album ‘Breakfree’ uit 2012. Nu is er met ‘Paths’ een vijfde langspeler op het label Fat Toad Records/PIAS. Op ‘Paths’ blijken de heren te zijn geïnspireerd door de rocksound die de late jaren ’60 en jaren ’70 karakteriseerde. Nieuwe technologieën werden alweer vakkundig ingemengd in hun blues sound. Heel wat vintage instrumentatie zorgen voor de beoogde klankkleur. Het album opent met de rocker ‘One Way’. De hedendaags lyrics over politiek en klimaat zijn hier ook een regelgeving én die zijn ingekleurd met Wille’s heavy gitaarrriffs en Andrew’s beukende drumpartijen. De klimaatverandering is helaas niet meer uit de actualiteit weg te denken. En dat zijn ook Wille en zijn Bandits hier dus ook niet ontgaan.
Het funky ‘Make Love’ en ‘Victim Of The Night’ zijn openbaringen en klinken bijzonder radiovriendelijk. Het akoestische ‘Victim Of The Night’ zit boordevol structuur. Viool arrangementen en rustig voortkabbelende gitaarriffs maken de song werkelijk considerabel. Het nummer ‘Chakra’ klinkt zowaar nog rijkelijker en divergeert met het funky, rap en hiphop sensitieve ‘Keep It On The Down-Low’. Van de moderne inslag in ‘Judgement Day’ gaat het naar de rockmusical ‘How Long’, dat een ode is aan Soundsgarden Chris Cornell, die twee jaar geleden overleed. Van de opwindende groove uit ‘Find My Way’ gaat het gezwind naar de Indiase klanken in ‘Watch You Grow’ en het afsluitende ‘Retribution’, dat langzaam en gestaag uitgroeit tot een heuse climax. Knap…!

Philip Verhaege (4 ½)

25 april 2019: Spirit of 66, Verviers

The band combines new technologies with elements from blues, rock and world music. And all in between. Wille & The Bandits guarantee energetic bluesy rock with roots in the seventies.

Arlen Roth: Tele Masters

11/3/2019

Foto

DETAILS ALBUM

Tracks:

Remington Ride
Key To The Highway
White Lightning
Bunky
Rumble
Mrs. Robinson
Satisfied Mind
Roadworthy
I Can Fix It
Tennessee Walz
Joe’s Blues
Funky Mama
Ghost Riders In The Sky
Tuff Tele
Promised Land
A Minor Thing

Website Artiest
Arlen Roth

Arlen Roth wordt beschouwd als een van de meest invloedrijke gitaristen aller tijden. Arlen, geboren in de Bronx, New York was op zijn negende reeds behendig op gitaar Hij werd hierbij diep aangemoedigd door zijn vader, New York Magazine- cartoonist, Al Ross. Misschien heeft geen ander instrument in de muziekgeschiedenis zo'n diepgaand effect gehad op de historie, stijl en ontwikkeling van de populaire muziek dan de Fender Telecaster. Arlen Roth is niet aan zijn proefstuk toe en had in 1996 het spraakmakende boek, inclusief twee cd’s, ‘Arlen’s Roth Masters of The Telecaster’ in de winkelrekken. Hij staat bekend om zijn innovatie op slide-gitaar en publiceerde op zijn 21ste zijn eerste boek over dit onderwerp in 1973. Arlen werkte samen met Bob Dylan, Ry Cooder, John Prine, Levon Helm, The Bee Gees over Huey Lewis, Janes Ian, Eric Andersen, Phoebe Snow én Simon en Garfunkel. Zijn eerste album ‘Guitarist’ won ‘The Montreaux Critics Award for Best Instrumental Album of the Year’ in 1978, en zijn 12de album, ‘All Tricked Out!’ werd bekroont met liefst vier Grammy nominaties. Zijn bekwaamheid en competentie op de Telecaster heeft hem de bijnaam ‘Master of The Telecaster’ opgeleverd.
Roth bracht met ‘Slide Guitar Summit’ een album uit, vol met duetten en met veel slide-gitaargrootheden zoals Johnny Winter (Johnny's laatste opname), Sonny Landreth , Cindy Cashdollar, Greg Martin, Lee Roy Parnell, Jimmy Vivino, David Lindley, Rick Vito, Jack Pearson en vele anderen.
Als een diehard liefhebber van de Fender Telecaster heeft Arlen nu een album samengesteld dat een eerbetoon brengt aan alle meesterlijke spelers die dat speciale model hanteerden. Het project Arle Roth’s ‘Tele Masters’ is een eerbetoon aan Danny Gatton, Roy Buchanan, Albert Collins, Jimmy Bryant en vele andere. De instrumentale openingssong ‘Remington Ride’ plaveit de weg voor ‘Key To The Highway’ met vocalist Jack Pearson. In ‘White Lightning’ komt Steve Cropper (gitaar, vocals) de band vervoegen. Gitarist Brad Paisley is een graag geziene gast in ‘Bunky’, net zoals Will Ray dat is op het hemelse surfrocker ‘Rumble’, origineel van Link Wray. Albert Lee mag dan Paul Simon’s ‘Mrs. Robinson’, ja die uit de Mike Nichols’ film The Graduate’, de hemel in prijzen. Vince Gill mag zijn snaren beroeren in ‘Satisfied Mind’ en dat doet ook Brent Mason in het originele ‘Roadworthy’. In het New Orleans gemotiveerde ‘I Can Fix It’ komt Jack Pearson vocaal de band ondersteunen. Pee Wee King’s ‘Tennessee Waltz’ is een excellente countryballade ingezongen door dochter Lexie Roth. Gitaar god Joe Bonamassa is te horen in ‘Joe’s Blues’, een eerbetoon aan Albert Collins, en Johnny Hiland mag Stan Jones’ Ghost Riders In The Sky’ gestalte meegeven. En dan is het de beurt aan Bill Kircher in de rocker ‘Tuff Tele’. Sweet Mikey C. mag de countryrocker inzingen, net zoals Redd Volkaert hier zijn vingerzettingen neerplant op zijn Telefender snaren. Tom Hambrigde was verantwoordelijk voor de productie en het strakke drumwerk. Heerlijk schijfje…!

Philip Verhaege (5)

His latest album Tele Masters, is an album mostly recorded in Nashville, featuring Arlen in duets with other Telecaster Masters. This album, as well as the Slide Summit are both Produced by the Grammy-award winning Tom Hambridge, who is also on the drums.

Tommy Castro and The painkillers: Killin’ It Live

19/2/2019

Foto

title 0

Tracks:

Make It Back To Memphis
Can't Keep A Good Man Down
Leaving Trunk
Lose Lose
Calling San Francisco
Shakin' The Hard Times Loose
Anytime Soon
She Wanted To Give It To Me
Two Hearts
Them Changes

Website Artiest
Tommy Catro and The Painkillers

Tommy Castro and The Painkillers staan reeds geruime tijd garant voor opwindende hedendaagse bluesrock, die hij wel heel graag inkruid met zijn soulvol stemgeluid. Tommy werd geboren in San Jose, Californië waar hij op zijn tiende levensjaar voor het eerst een gitaar zou beroeren. Hij was al even snel in de ban van kleppers als Eric Clapton, Elvin Bishop en Mike Bloomfield. Toen hij ouder werd ontdekte Tommy ook het blues en gitaarwerk van Muddy Waters, B.B. King, Elmore James, Freddie King en Buddy Guy. Sinds enkele jaren zit Tommy Castro bij het gerenommeerde Chicago gebaseerde blues label Alligator Records. Drie jaar geleden promootte hij volop zijn nieuwe album ‘Method To The Madness’. Samen met Randy Macdonald (bas), Bowen Brown (drums) en keyboard wizard Michael Emerson trok Castro naar diverse clubs waar heel wat nummers werden geregistreerd. Er werd een selectie van tien songs gemaakt. Het funky ‘Make It Back To Memphis’, uit het album ‘Hard Believer’ uit 2009 mag de dans letterlijk en figuurlijk openen. Meer dan twintig jaar geleden registreerde Casto de blues rocker ‘Can’t Keep A Good Man Down’. De heren vervolgen hun weg in het funky ‘Leaving Trunk’, origineel van Sleepy John Estes. Het nummer ‘Lose Lose’ is een zeldzame slow blues in de live descriptie. Castro’s gitaarriffs vinden hier een luisterend oor in Emeron’s pianoarrangementen. Uit zijn album ‘Right As Rain’ haalde Castro de blues shuffle ‘Calling San Francisco’ en het waanzinnige ‘Shakin’ The Hard Times Loose’. De soulballade ‘Anytime Soon’ is een volgend hoogtepunt. Net zoals het funky en baslijn groove gemotiveerde ‘She Wanted To Give It To Me’. Op naar een ‘grand finale ‘ met het swingende ‘Two Hearts’ en Buddy Miles’ ‘Them Changes’. Wie Tommy Castro and The painkillers nog nooit live aan het werk zag, krijgt nu een uitgelezen kans met deze knappe liveregistratie ‘Killin’ It’…!

Philip Verhaege (5)

Tommy Castro has been with the renowned Chicago-based blues label Alligator Records for several years now. Three years ago he promoted his new album 'Method To The Madness'. Together with Randy Macdonald (bass), Bowen Brown (drums) and keyboard wizzard Michael Emerson, Castro went to various clubs where many songs were recorded. A selection of ten songs was made for this ‘Killin’ It’ Live…!

Eric Schenkman: Who Shot John?

5/2/2019

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

I’m Alright
Locked In The House All Day
Lincoln’s Feat
Who Shot John?
No Pain
Sign Of The Times
Far Away
Only A Fool
Fortune Teller
Agent Orange Blues

Website Artiest
Eric Schenkman

Gitarist en singer-songwriter Eric Schenkman is een van de medeoprichters van de befaamde NYC- rockformatie Spin Doctors. Met hits als ‘Two Princes’ en ‘Little Miss Can’t Be Wrong’ uit het debuutalbum ‘Pocket Full of Kryptonite’, zette de band zichzelf op de muzikale wereldkaart. Het album verkocht liefst meer tien miljoen exemplaren. Nu heeft Schenkman met ‘Who Shot John?’ zijn derde solo release in de platenrekken. Met North Mississippi Allstars’ Cody Dickinson, drummer Van Romaine en co-producer/bassist Shawn Kellerman heeft Eric een schitterende line-up rond zich verzameld in de studio. De sound van ‘Who Shot John’ modificeert alvast met zijn tunes uit de periode van de Spin Doctors. De funky baslijn-intro in de openingstrack ‘I’ Alright’ groeit gestaag uit tot een heuse blues-rocksong. Eric’s gitaarvirtuositeit en expressieve zangpartijen lenen zich perfect voor al zijn originele nummers. Het meerstemmige ‘Locked In The House All Day’ leunt dan aan het zijn vorig werk en klinkt behoorlijk radiovriendelijk. In aangenaam contrast staat de leuke bluesy meestamper ‘Lincoln’s Feat’ en de ska ritmiek uit de titeltrack. Van het hoekige en funky ‘No Pain’ gaat het dan naar de eerste slow blues ‘Sign Of The Times’. En dat gaat het plankgas met ‘Far Away’. Eric’s heavy gitaarriffs en de beukende drumpartij dansen ook samen in ‘Only A Fool’. Het strakke en spijkerende ‘Fortune Teller’ rolt de rode loper uit voor een grunge begeesterde groove in het afsluitende en divergerende ‘Argent Orange Blues’. Schitterende plaat!

Philip Verhaege (5)

Now, with 'Who Shot John?' Eric Schenkman has his third solo release in the record racks. With North Mississippi Allstars' Cody Dickinson, drummer Van Romaine and co-producer / bass player Shawn Kellerman, Eric has gathered a beautiful line-up around him in the studio. The sound of 'Who Shot John' already modifies with his tunes from the period of his Spin Doctors.
Highly recommended…!!

Phil Manca: Signs

30/12/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Brand New Game
Signs
Colorblind
Yer Blues
Little Girl
S.M.I.L.E
I Love to Love You
Hot Little Mama
Lay by My Side
Down Payment Blues

Website Artiest
Phil Manca

Samen met zijn kompaan Farid Medjane richtte Philippe Manca, een Franse gitaarvirtuoos,
begin jaren tachtig de hardrock formatie TNT op. Na een succesvolle passage stortte Phil zich in het project Sortilège, een heavy metal band rond Barbara Schenker dat al even snel werd omgedoopt tot The Team. Gitarist/componist Eric Levi moedigde hem dan aan om zijn medewerking te verlenen aan de opname van enkele muziekfragmenten voor en met filmmuziekregisseur Jean-Marie Poiré. Deze samenwerking leidde naar een meer persoonlijke interpretatie én het uitwerking van het album ‘ERA’, dat met zes miljoen verkochte exemplaren een echte kaskraker was. In 2000 introduceert Philippe Manca in het Parijse Trianon, de ambitieuze rockopera Ypse, gecomponeerd door auteur Georges Dupuis en geproduceerd door neo-regisseur Frank Henry. In co-schrijverschap met Renaud Hantson én componist Georges Dupuis, presenteerde Phil in 2003 in het grote Olympia de musical ‘Jack et le haricot Magiue’, geïnspireerd op het kinderverhaal Jack and the Beanstalk. Nu promoot Phil Manga met enige trots het album ‘Signs’. In tien heavy blues rocksongs typeert hij zijn overweldigende muziekstijl. Samen met bassist David Jacob, lead vocalist Josselin "JJ" Jobard en drummer Eric Lafont trok Phil naar de MidiLive studio in de Parijse voorstad Villetaneuse. Als speciale gasten verwelkomde Phil, Gilles Erhart (Hammond Organ/piano/clavinet), Freddy Derocles (drums op de titeltrack) en vocalisten Loïc Landois en Renaud Hantson. De openingssong ‘Brand New Game’ is meteen een maatstaf voor het vervolg van de release. Phil’s heavy gitaarriffs klinken vrij modieus en zijn de normering voor Jobard opwindend stemtimbre. Geen ellenlange hoge vocale noten, maar meer dan degelijke zangpartijen. And that’s what we like in those heavy bluesrock!. In het stemming wisselende ‘Sign’ mag vocalist Landois het nummer gestalte meegeven. Het akoestisch spijkerende ‘Colorblind’ staat in aangename antithese met de rockballade ‘Yer Blues’, origineel van Lennon en McCartney, én de overweldigende boogierocker ‘Little Girl’ van John Mayall. In het funky ‘S.M.I.L.E.’ mag Hanston zijn vocaliteit ten toon spreiden. Van Phil’s oplopende gitaarriffs gaat het naar het meest bluesy nummer ‘I Love To Love You’, met een crazy Hanston achter de microfoon. En dam moet het swingende ‘Hot Little Mama’ en de ballades ‘Lay By My Side’ en AC/DC’s ‘Down Payment Blues’ nog door onze woofer knallen. Knap!

Philip Verhaege (4 ½)

Now Phil Manga is promoting his album 'Signs'. In ten heavy blues rock songs he typifies his overwhelming style of music. Together with bassist David Jacob, lead vocalist Josselin "JJ" Jobard and drummer Eric Lafont, Phil went to the MidiLive studio in the Paris suburb of Villetaneuse. As special guests Phil welcomed Gilles Erhart (Hammond Organ / piano / clavinet), Freddy Derocles (drums on the title track) and vocalists Loïc Landois and Renaud Hantson.
Blues, blues rock and some heavenly ballads find their way through our woofer. This is handsome blues rock! Who puts this band on our festivals ... check it on their website !

Popa Chubby: Prime Cuts – The Very Best Of The Beast From The East

26/11/2018

Foto

details album

Tracks:
CD1:

Life Is A Beatdown
Angel On My Shoulder
Hey Joe
Stoop Down Baby
Sweet Goddess Of Love and Beer
San Catri
Caffeine And Nicotine – Live
Grown Man Crying Blues
Theme From The Godfather
Hallelujah – Live
Somebody Let The Devil Out
I Can’t See The Light of Day
Dirty Lie
Daddy Played The Guitar (And Mama Was A Disco Queen)
There On Christmas

CD2:

Go Fuck Yourself,
If The Diesel Don’t Get You Then The Jet Fuel Will (live From Blues In Hell),
Race With The Devil (live From Rodeo Bar),
Hey Girl,
Sidewinder,
Walking Through The Fire,
Sorry Man,
Back To N.y.c. (demo Version),
You Got To Wipe Your Pussy Off Your Face Before You Kiss Me,
Take Off Eh? (demo Version),
Oh Rock And Roll You Heartless Bitch

Website Artiest
Popa Chubby

Enkele jaren geleden botste ik letterlijk en figuurlijk op Ted ‘Popa Chubby’ Horowitz op een hoek in ‘down town’ New York City. Popa ging net een Franse bakkerij binnen maar maakte voor ons gelukkig wat tijd vrij. Sindsdien onderhouden wij regelmatig contact. Nu was hij zelfs zo vriendelijk om ons zijn nieuwe dubbele live cd’s toe te sturen. Ted Horowitz werd geboren in de Bronx en was de zoon van een snoepwinkeleigenaar. Op zijn 13de begon hij met drummen, maar niet veel later ontdekte hij de sound van The Rolling Stones. Dat was de inspiratiebron om ook gitaar te leren spelen. Ted werd dus vooral geïnspireerd door artiesten uit de jaren ‘60 zoals Jimi Hendrix, Eric Clapton en zelfs Sly & The Family Stone. Zijn grote doorbraak kwam er door het winnen van een nationale blues talentenwedstrijd dat gesponsord werd door KLON, een publiek radiostation in Long Beach, California. Inmiddels is hij haast achtentwintig jaar ‘on the road’, en heeft in die tijdspanne liefst evenveel albums geproduceerd. Tijd om een ‘greatest hits’ op de markt te gooien moet Popa plots gedacht hebben. Of was het eerder een idee van het label EarMusic om de donkere eindejaarperiode te overbruggen. Wie zal het wat schelen. Wij zijn fan vanaf zijn debuutalbum ‘Gas Money’ uit alweer 1994. Met zoveel albums in zijn catalogi heeft Popa keuze zat wat betreft songmateriaal. En Popa heeft zich hier laten leiden door zijn muzikaal buikgevoel. Wij moeten het stellen met de enkelvoudige promo-copy. Maar de ‘Best of CD’ is ook uitgebracht in dubbelversie. En daar vinden de fans enkele van zijn beste nummers plus elf nooit eerder uitgebrachte nummers, waarvan liefst negen studio en twee live versies, als een bonus op CD2. En dat alleen al maakt de aanschaf van het album meer dan waard! De release ‘Prime Cuts – The Very Best Of The Beast From The East’ is voor de beginnende blues rockfanaten een aangename kennismaking met de rijke wereld van Popa Chubby. En voor zijn oude fans is er veel te ontdekken op die bonus-cd. Zo geen idee voor onder de kerstboom? Wij kijken alvast uit naar alweer een nieuw studioalbum! Let’s rock, Popa…!

Philip Verhaege (5)

Popa has been guided here by his musical gut feeling. On this 'Best of CD' the fans find some of his best songs plus eleven previously unreleased tracks (9 studio and 2 live songs) as a bonus on CD2. The release 'Prime Cuts - The Very Best Of The Beast From The East' is a pleasant introduction to the world of Popa Chubby. And for his old fans there is a lot to discover on the bonus CD. So no idea for under the Christmas tree? We are already looking forward to another new studio album! Love you, Pops…

Ana Popović: Like It On Top

2/10/2018

Foto

DETAIL ALBUM

Tracks:

Lasting Kind of Love
Like It On Top
Sexy Tonight
Slow Dance
Funkin’ Attitude
Last Thing I Do
Virtual Ground
Brand New Man
Matter Of Time
Honey I’m Home

Website Artiest
Ana Popović

De Award winnende gitaarslinger Ana Popović werd geboren op 13 mei 1976 in het oude stadsgedeelte van Belgrado in Servië, het voormalige Joegoslavië. Ana groeide op in een warm nest waar muziek steeds centraal stond. Haar vader Milutin was een derde generatie gitarist die ook een meer dan behendig basspeler was. In het bescheiden appartement, op de 11de verdieping in New-Belgrade in Servië, vonden dan ook heel wat nachtelijk jamsessies plaats. Het was voor Ana dan ook een statement om ooit eens een album te produceren met haar vader. Het resulteerde in de knappe release ‘Blue Room’. Net zoals zijn zeer uitgebreide blues- en soul platencollectie was hij haar grootste mentor. Daar haalde dus kleine Ana alvast de mosterd en op haar 15de nam ze haar eeerste gitaar ter hand. In 1995 richtte ze haar allereerste bandje Hush op en na heel wat repetities volgde al even snel de eerste optredens. Drie jaar later ging Ana in Nederland aan het conservatorium jazz en wereldmuziek studeren, bleef er letterlijk en figuurlijk een tijdje hangen, en splitte noodgedwongene de band.
De release ‘Like It On Top’ is het achtste studioalbum van Ana Popović. Het is een conceptalbum waarin in tien songs de verschillende aspecten van vrouwelijke empowerment worden bewerkstelligd. Het album werd opgenomen in Nashville, Tennessee en geproducet door viervoudig Grammy-winnaar Keb’ Mo'. Het bevat tevens gastoptredens van Keb’ Mo', Kenny Wayne Shepherd en Robben Ford . Het album bewierookt en onderzoekt vrouwen die het initiatief nemen, die zichzelf ontwikkelen, inspireren en motiveren. Sommige van de nummers zijn autobiografisch. Andere zijn dan weer een algemene verklaring over feministische kwesties, over verlangen, fantasie, gemachtigd zijn door je ambacht, confrontatie met mannelijke percepties, ontsnappen aan een gewelddadig huwelijk en samenwerken met een sterke man.
Het album opent alvast spectaculair met het funky duet ‘Lasting Kind Of Love’ feat Keb’ Mo’.
De titeltrack (met Keb’ Mo’ en Robert Ford) ligt in dezelfde muzikale lijn en omarmen het concept van 'op de top zijn' en het bereiken van je potentieel, het succesvol combineren van werk, gezin en het sociale leven. De verwachtingen van het gezin en de samenleving. Dit allemaal terwijl je je grenzen verlegt en anderen inspireert. Kenny Wayne Sherperd komt met zijn heavy gitaarriffs het lust wekkende ‘Sexy Tonight’ opvrijen. En dan mag Robben Ford ook doen op de hemelse ballade ‘Slow Dance’. Het funky…. you got to change your ‘Funkin’ Attidute’, is meteen ook een alleszeggende titel. En ook in de meerstemmige blues rocker ‘Last Thing I Do’ kenmerkt Ana zich met haar onmiskenbare gitaarvaardigheden. In het akoestische ‘Virtual Ground’ laat Ana de sound divergeren met enkele elektrische gitaarsolo’s. Popovic's meest avontuurlijke gitaarspel is te horen op 'Brand New Man', waar zijn een meesteres is over haar resonatorgitaar. Het afsluitende en rustig opbouwende ‘Honey I'm Home’ do you miss me…, is het verhaal van een werkende vrouw en een huishoudend echtgenoot die een veranderende demografie aanreikt in deze maatschappij. Ana Popović is een van de meest gerespecteerde vrouwelijke blues en rockgitarist/vocalist.

Philip Verhaege (5)

Ana Popović is one of the most respected female blues and rock guitarist / vocalis in the contemporary blues scene... Ana’s new album ‘Like It On Top’ was recorded in Nashville, TN, and produced by four-time Grammy winner Keb’ Mo’. The blues influenced album features guest appearances from Kenny Wayne Shepherd, Robben Ford and Keb’ Mo. And, we love it when it is at the top…!

Amanda Fish: Free

17/9/2018

DETAIL ALBUM

Tracklist:

2020
Not Again
Anymore
The Ballad of Lonesome Cowboy Bill
Blessed
Going Down
You Could Be
Bullet
Here We Are
Don't Mean a Thing
The Bored and Lonely
Free

Website Artist:
Amanda Fish

Amanda Fish maakte haar opwachting in de blues scéne eind 2012. En er is blijkbaar heel wat Fish in de muzikale oceaan. Amanda is namelijk de oudere zus van onze vriendin Samantha Fish. Begin 2014 richtte Amanda een Roots Rock and Soul-project op en met haar kenmerkende 'from-the-gut' vocals beitelde ze haar originele songs vrijwel meteen met een stevige groove. Een jaar later bracht ze haar eerste LP ‘Down In The Dirt’ uit op de VizzTone Label Group. Hiermee won ze in 2016 de "Sean Costello Rising Star" Blues Blast Music Award. Amanda en haar band zette ook Beale Street in vuur en vlam tijdens de halve finale op de 2017 International Blues Challenge. Daar speelde ze heel wat nieuw materiaal dat nu op haar langverwachte release ‘Free’ prijkt. Voor dit originele album heeft Amanda haar focus verfijnd naar blues-achtige rocksongs, maar met invloeden die variëren van R.L. Burnside tunes tot funky blues chapiters. Haar songs laten volwassen songwriting zien en Amanda's opmerkelijke zang is habieler en expressiever dan ooit. Ze speelt een breed scala aan instrumenten, waaronder alle basarrangementen, akoestische, elektrische en 12-snarige gitaar, mandoline en piano. Ze wordt op alle nummers vergezeld door drummer Glen James, een hele waslijst aan gastmuzikanten én speciale gasten Alastair Greene en VizzTone-labelgenoten Bob Margolin, Tyler Morris en Richard Rosenblatt. De opener ‘2020’ is een knappe funky blues rocksong dat meteen onze aandacht vereist. En Fish raast door haar oeuvre met de boogiewoogie track ‘Not Again’ en blaast even stoom af in de Hammond begeesterde ballade ‘Anymore’, het akoestische ‘The Ballade Of Lonesome Cowboy Bill’ en het hoogoplopende ‘Blessed’. In ‘Going Down’ druk ze stevig tegen haar baslijnen en worden zo de rock attitudes in ‘You Coud Be’, ‘Bullet’ en ‘Here We Are’ triomfantelijk overwonnen. Van de slow blues ‘Don’t Mean A Thing’ gaat het gezwind naar de repetitieve gitaarriffs in ‘The Bored And Lonely’. In de titeltrack ‘Free’ neemt Fish ons letterlijk mee naar haar kerkgemeenschap. Gospelvocalen, pianoarrangementen en een hele band die vlotjes mee stapt in haar muzikale voetsporen. Heel yeah…knap!

Philip Verhaege (5)

Amanda Fish's new album 'Free' is blues-flavored rock. With her extremely strong vocals and very tight band, Amanda varies from rock, ballads and handsome boogie and gospel songs. We had seen her sister Samantha live at work before, well now it’s time tob ring Amanda over to are blues festivals and concerts. ‘Free’ is a highly recommended release…!

Joe Bonamassa: Redemption

16/9/2018

DETAILS ALBUM

Tracklist:
01. Evil Mama
02. King Bee Shakedown
03. Molly O’
04. Deep In The Blues Again
05. Self-Inflicted Wounds
06. Pick Up The Pieces
07. The Ghost Of Macon Jones
08. Just ‘cos You Can Don’t Mean You Should
09. Redemption
10. I’ve Got Some Mind Over What Matters
11. Stronger Now In Broken Places
12. Love Is A Gamble

Website Artist:
Joe Bonamassa

Als de tweevoudige Grammy genomineerde blues titaan Joe Bonamassa een nieuwe cd heeft gerealiseerd kijken we hier uiteraard heel erg uit naar dat leuke hebbeding. Vrijdag 21 September is dan ook een dag waar heel wat fans reikhalzend naar uitkijken. Dan zal Bonamassa’s dertiende studioalbum ‘Redemption’ in de winkelrekken liggen. In twaalf originele songs blijft hij de barrières van de bluesrock herdefiniëren. Het album verenigt Bonamassa met enkele van de beste muziekgeesten van Nashville, zoals Tom Hambridge, James House, Gary Nicholson, evenals Richard Page en de Amerikaanse rock and roll-legende Dion DiMucci, die zijn expertise op het gebied van songschrijven toevoegt aan de titeltrack. Joe zet ook zijn lange creatieve relatie verder met Kevin Shirley. Voor de nummers vindt Bonamassa zijn soulmates in drummer Anton Fig, bassist Michael Rhodes, toetsenist Reese Wynans, hoornsectie met Lee Thornburg en Paulie Cerra, harmonie-vocalist Gary Pinto, achtergrondzangeressen Mahalia Barnes, Jade McRae, Juanita Tippins en Kevin Shirley. Met Kenny Greenberg en Doug Lancio introduceert Joe Bonamassa twee extra gitaristen. De nummers werden opgenomen op verschillende locaties, waaronder de Blackbird Studios, Nashville TN, The Cave Australia, Sydney OZ, Studio At The Palms, Las Vegas NV, Criteria Hit Factory, Miami FL en Addiction Sound Studios i n Nashville TN. Met een geweldige drum en gitaargroove opent het album met het al even schitterende ‘Evil Mama’ en swingt verder met de rockabilly boogierocker ‘King Bee Shakedown’. Vervolgens duikt Bonamassa onder in zijn Black Country Communion tijdsgeest met de tijdloze hardrockgitaarriffs in 'Molly-O' en het country begeesterde ‘Deep In The Blues Again’. De rockballade ‘Self-Inflicted Wounds’ staat in aangename divergentie met de
Tom Waits beïnvloede tunes uit 'Pick Up The Pieces'. Het modern spijkerende ‘The Gost Of Macon Jones’ heeft zo’n aanstekelijke ritmiek dat de song wel heel lang in je hoofd blijft rondtollen. En Joe raast door in het gitaarriff overgoten ‘Just ‘Cos You Can Don’t Mean You Schould’ en divergeert verder met het dobro en akoestische hechtende ‘Remdemption’ en het swampy ‘I’ve Got Some Mind Over What Matter’s’. De uiterst kwetsbare en akoestische ballade ‘Stronger Now On Broken Places’ bezorgen ons alleen maar ‘goose bumps’. En dat is ook niet anders in het met B.B. King gitaarriff gekruide ‘Love Is A Gamble’. De heterogeniteit en pluriformiteit is hiermee dan ook meer dan vervolledigd.

De in 1977 in Utica, New York geboren Joe Bonamassa wordt steeds meer beschouwd als één van de beste gitaristen van zijn generatie. In 2007 en ‘08 werd Joe zelfs door het Amerikaanse vakblad Guitar Player verkozen tot beste bluesgitarist. Met zijn albums ‘So It’s Like That’ uit 2002 en ‘You and Me’ uit‘06 belandde hij zelfs terecht op de eerste stek in de Billboard Blues Chards. Joe was pas vier toen hij al een grote bewondering had voor Stevie Ray Vaughan. Op zijn tiende begon hij zelfs professioneel op te treden en twee jaar later verzorgde hij het voorprogramma van B.B. King. Rond zijn 14de vormde Joe een eerste jeugdbandje Bloodline, waar hij samen met Erin Davis (zoon van Miles Davis) en met Waylon Krieger (zoon van Robby Krieger van de The Doors) een eerste opname had.

Het album 'Redemption' voelt als een muzikale reis met Bonamassa’s overbekende pitstops!

Philip Verhaege (5)

The release 'Redemption' is perhaps Joe Bonamassa's best record! It feels like a musical journey with its well-known musical pit stops. Bonamassa’s 13th solo studio album and third in a row of all original material, sees him at his most ambitious and diverse as he continues to redefine and push the barriers of blues-rock. It features a collection of 12 exhilarating songs that reflect the re-birth that he is currently going through.
The heterogeneity and multiformity is therefore more than complete.

Alastair Greene: Live From The 805

16/8/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

CD 1

The Sweetest Honey - Live
Big Bad Wolf - Live
Trouble At Your Door - Live
3 Bullets - Live
Red Wine Woman - Live
Say What You Want - Live
Love So Strong - Live
Down To Memphis - Live
Lawdy Mama - Live
Lucky 13 - Live

CD 2

Dream Train - Live
Back Where I Belong - Live
T'other Way - Live
Last Train Around the Sun - Live
Love You So Bad - Live
Rain Stomp - Live
Big Boss Man - Live
First Born Son - Live
Shoe On The Other Foot - Live
Walking in Circles - Live

Website Artist
Alastair Greene

De blues rockin’ gitarist Alastair Greene verliet enkele jaren geleden The Alan Parsons Live Project, waar hij gedurende zeven jaar lead gitarist was voor hun wereldwijde tournees. Nu focust hij zich hoofdzakelijk op zijn solo carrière en had met het album ‘Dream Train’ vorig jaar had hij een dijk van een release te promoten. Greene komt uit Santa Barbara, CA. Zijn grootvader Chico Alvarez speelde trompet in de band van Stan Kenton en zijn moeder was een meer dan behoorlijke pianiste. Zijn vader hield dan weer van klassieke muziek. Greene begon met enkele pianolessen, maar ontdekte als snel de saxofoon. Tijdens zijn studiejaren ging zijn aandacht vooral uit naar de gitaarsound. Hij slaagde met brio aan het Berklee College Of Music in Boston en performde met heel wat lokale bands. Na heel wat sessiewerk met enkele gerenommeerde artiesten was de release ‘A Little Wiser’ in 2002 een meer dan opmerkelijk solodebuut. Op hetzelfde Riastala Music Label verscheen kort hierop het album ‘Live At L.A.’. Zeven jaar later verscheen dan ‘Walking In Circles’ en ‘Trouble At Your Door’ in 2014 op het label Delta Groove Productions/Electro Groove Records. Nu slaat Alastair weer zijn tenten op bij het label Rip Cat Records en trok samen met bassist Jim Rankin en drummer Austin Beede naar een uitverkochte Soho Music Club in zijn thuisstad Santa Barbara voor de registratie van de release ‘Live From The 805’. Met het dubbelalbum vieren ze in twintig nummers het twintigjarige bestaan van Greene’s blues rock power trio. Greene is een van de beste blues rockgitaristen van zijn generatie en dat blijkt meteen in de openingssong ‘The Sweetest Honey’ en de knap opgebouwde boogierocker ‘Big Bad Wolf’. Het funky gekruide ‘Trouble At Your Door’ staat dan weer in aangename tegenstelling met de Texas blues rocker ‘3 Bullets’ en de rockballade ‘Red Wine Woman’. Greene kroont zichzelf tot slidekoning in het oppermachtige ‘Say What You Want’ en het blues chapiter ‘Love So Strong’. Het spijkerende ‘Down To Memphis’, het luchtige maar o’ zo funky klinkende ‘Lawdy Mama’ en het swingende ‘Lucky 13’ zijn gevarieerde composities. Disc 2 opent met de titeltrack van zijn laatste studio album ‘Dream Train’.
De Southern rocksong is ingekleurd met Greene’s vette gitaarsolo’s en leidt ons naar het pompende ‘Back Where I Belong’, de stemming wisselende blues rocker ‘T’Other Way’ -met zijn strakke drumintro en diepe baslijnen- de slow blues ‘Last Train Around The Sun’ en het funky en lekker ronddarrende ‘Love You So Bad’. Met ‘Rain Stomp’ gaan we even terug naar de diepe Delta en wordt ook het traditionele stuff niet vergeten. Greene’s slide virtuositeit is hier alweer de normering voor de song. De hypnotiserende gitaartunes uit ‘Big Boss Man’ resulteren in het opwekkende ‘First Born Son’, met Chris Chalk als special guest achter de microfoon. Na de onvermijdelijke instrumentale ‘Shoe On The Other Foot’ komt Greene ons nog een laatste keer vergasten met zijn vette slidegitaar in de opwindende Texas blues rocker ‘Walking In Circles’, de titeltrack uit zijn album daterend uit 2009. Hell yeah..!

Philip Verhaege (5)

The release ‘Live From The 805’ is a milestone live celebration of twenty years of rocking the blues for Alastair Greene. With its greasy slide guitar, deep grooves, high diversity and tight backing, is this powerful release highly recommended.

Stone The Crows & Maggie Bell: Best Of

2/8/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

CD 1 – Stone The Crows

Good Time Girl
Big Jim Salter
Penicillin Blues
A Fool On the Hill
Sunset Cowboy
Don’t Think Twice
Blind Man
Ode to John Law
The Touch Of Your Loving Hand
Mad Dogs And Englishman

CD-2

Cado Queen
Oh My My
Trade Winds
If You Don’t Know
In My Life
Hold On
It’s Been So Long
No Mean City (theme from Taggert)
Only Woman Bleed (live in Glasgow 1993)
I Was In Chains

Website Artiest:
Maggie Bell

Even uw volle aandacht voor een onvergetelijke ondergewaardeerde bluesrock formatie uit het Schotse Glasgow. Janis Joplin & The Big Brother Holding Company kregen in de loop der jaren mythische proporties. Vooral omdat de Amerikaanse blueszangeres met de hese rauwe stem op 27-jarige leeftijd onze wereldse aardbol verliet. Ongeveer tegelijkertijd ontpopte zich in Glasgow een zekere Maggie Bell tot haar evenknie. Samen met gitarist Lesley Harvey (broer van Alex Harvey) richtten ze Stone The Crows op. Een halve eeuw later mogen we gerust spreken van een legendarische band die met haar songs nieuwe wegen durfde inslaan. Op het eerste zicht simpele bluesrock mondde steevast uit in een muzikale rijkdom. Subtiele versieringen op akoestische gitaar, intermezzo’s op keyboard, psychedelische en experimentele toevoegingen, met daar bovenop de schitterende rauwe stem van Maggie Bell: Groot-Brittanië liet Amerika het nakijken. Het noodlot sloeg echter toe met de elektrocutie van gitarist Les Harvey tijdens een optreden in Swansea (Wales 1972). Angel Air Records brengt nu een Best Of uit met de knapste ballads en up-tempo songs uit de vier albums van Stone The Crows en de twee solo-albums van zangeres Maggie Bell. De nummers werden niet chronologisch op de dubbel-cd geplaatst. Er werd daarentegen gezocht naar een gezonde en verleidende mix tussen zacht, ruw, experimenteel en emotioneel.
Songs van de band om nooit te vergeten: Penicillin Blues, Blind Man en Ode To John Law. Na de split in 1973 ging Maggie Bell glansrijk solo en bracht de lp’s ‘Queen Of The Night’ en ‘Suicide Sally’ uit. Ondanks de support van Jimmy Page, Phil May en Geoff Whithorn bleven de albums onderbelicht in de media. Maggie schitterde als nooit tevoren als volleerde zangeres die zowel de ruwe rock als de verfijnde chansons een emotionele laag kon bezorgen. Niet verwonderlijk dat zij gevraagd werd voor een duet met Rod Stewart en televisiewerk (bonus track: No Mean City from Taggert). Grootse en meeslepende dame!

Marino Serdons (4 ½)

Stone The Crows & Maggie Bell were even more inventive than Janis Joplin & Big Brother. This ‘Best of’ gives Maggie and the bandmembers the honor they really deserve. Compelling and stunning recordings.

Travis Bowlin: Secundus

24/7/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Strange Vibes
In The Worst Way
Dancin’ With The Devil
All Over Again
Don’t Lead Me On
Vickburg Blues
Go To Girl
You Know You Are
Casaurina Sand
I Can Let Go
Record Shop
Slow Cooker Man

Website Artiest
Travis Bowlin

‘Secundus’, latijn voor ‘tweede’ is alweer een spraakmakend album voor Travis Bowlin. Hij werd geboren in 1988 in de buurt van de Ohio rivier in het stadje Aurora, IN. Niet zo heel ver weg van Cincinnati. Op elf jarige leeftijd begon Travis met zingen in het Cincinnati Boy Choir. Vier jaar later kreeg hij dan een akoestische gitaar van zijn oma. Gedurende zijn tienerjaren was hij zeer nauw betrokken bij heel wat muzikale activiteiten van zijn school. Via de school kon Travis twee keer solo spelen in Disney World, de Indianapolis 500 en Cedar Point. Pas in 2012, toen Travis zijn eerste onafhankelijke platencontract tekende, veranderde zijn muzikale situatie. Hij leerde heel wat over de muziek business en bracht in maart 2014 zijn eerste studio-single 'Bad, Bad Man' uit. Begin juni 2015 werd de release 'See You Again', samen met zijn eerste officiële muziekvideo, uitgebracht. Nu heeft hij dus het langverwachte album ‘Secundus’ te promoten. En het schijfje opent meteen vrij strak met de funky rocktunes van ‘Strange Vibe’. Travis blijft ook meesterlijk zijn snaren beroeren in het stemming wisselende ‘In The Worst Way’ en het hoogoplopende ‘Dancin’ With The Devil’, dat haast flirt en grenst met het metal barbarisme. Dan gaat onze voorkeur toch liever uit naar de bluesy ballade ‘All Over Again’ en het spijkerende ‘Don’t Lead Me On’. H. Aaron komt in de schijnwerpers met zijn blues harp in het traag tergende ‘Vickburg Blues’ en het opzwepende ‘Go To Girl’. Het funky ‘You Know You Are’ en de zwoele gitaarriffs uit ‘Casaurine Sand’ zorgen voor enige diversiteit in de sound. En dat doet het akoestische ‘I Can Let Go’ ook uiteraard. ‘Record Shop’ is dan weer een gouden blues rocker die in divergentie komt met de slow blues ‘Slow Cooker Man’. Hell yeah…!

Philip Verhaege (4 ½)

Travis bowling provides a lot of musical diversity on his new release 'Secundus'. And that is what characterizes this blues rocker.

The Walk-A-Bout: Things Are Looking Up

18/7/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Things Are Looking Up
That’s Just The Way It Goes
By My Side
Consequences
Drifting Tide

Website Artiest:
The Walk-A-Bout

De Aussie-American band The Walk-A-Bout gelooft erin. De enige weg naar succes, of course. Vertaal de groepsnaam als een wandeling, a stroll, misschien ook een zoektocht. De naam verwijst ook naar de roots van Aboriginals, veel merk je wel niet in de rock ’n roll van deze ‘nieuwe’ New Yorkers. Vorig jaar verscheen hun debuutalbum met de single Traveler en het funky ‘Shakin’ It Up’, en al snel gevogd door een 12” single. En nu een nieuw mini-album met de belovende titel ‘Things Are Looking Up’. Gitarist Kevin Anderson is een kei in het bedenken van gitaarversieringen en vond in de Australische singer/songwriter (+mondharmonica, didgeridoo) de perfecte bondgenoot. Vier nieuwe songs en twee als bonus track vanuit hun debuut. Samen een halfuurtje akoestische gitaarrock. De titelsong drijft op een funky ritme met wat bluesharp tussendoor. De heren houden van kabbelende akoestische rock ’n roll. Als je van rockballads houdt, ‘By My Side’ wiegt als een mooi juweel rond de hals van een blonde deerne. Met een typisch helder Australisch stemtimbre, zoals ook Stan Ridgeway in de jaren ’80. In ‘Consequences’ blaast ‘Sully’ wondermooi op zijn harmonica. En nu wachten op zijn songs met didgeridoo. The Walk-A-Bout opereert vanuit de creatieve eastside van Long Island. Hier kan echt wel iets mooi uit groeien!

Line-up:
Kevin Anderson (Acoustic Guitars)
Darren “Sully” Sullivan (Lead Vocals, Harp)
Drew “Drumz” Bertrand (Drums)
Michael Perrotta (Bass)
Dave Christian (Electric Guitar, Backing Vocals)

Marino Serdons (3 ½)

The Walk-A-Bout believes in their future. You just hear rock ’n roll with a lot of potential.
Only four strong new songs. And ‘By My Side’ is a wonderful ballad! So, don’t miss it!

Leif De Leeuw Band: Live In Concert

16/5/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Fire In The Kitchen
Listen Here People
Never Giving In
Little Wing
Getting Older
All Coming Back
Be Loyal
Once And For All
Strictly Confidential
Whipping Post

Platenlabel
Continental Records Service

Labelnummer
CECD 77

Distributie
Continental Records Service

Promo-Agent
Niet Gekend

Website Artiest
Leif De Leeuw Band

Ik denk niet dat Leif De Leeuw Band hier nog enige introductie behoeft. Toch gaan we snel nog even jullie geheugen opfrissen. Bandleider De Leeuw was net geen twintig toen hij de ‘EP Deluxe’ met volle trost promootte. Op zijn 15de won Leif de prestigieuze Sean Dutch Guitar Award. Sindsdien timmert hij ongenaakbaar, samen met zijn band, keihard aan een muzikale carrière. Vier jaar geleden wonnen ze de Dutch Blues Challenge en werden het jaar erop uitgeroepen tot ‘Best Band 2015’ door de European Blues Awards. In 2016 volgde dan het succesvolle ‘Leelah’, dat werd verkozen tot ‘Album van de Maand’ in het magazine ‘De Gitarist’. Het kreeg op zijn beurt dan weer de succesvolle opvolger ‘Until Better Times’ in zijn kielzog. Vorig jaar werd hij tweemaal genomineerd werd als beste gitarist Benelux én beste blues (rock) gitarist Benelux. Met een kast vol award promoot hij nu samen met Sem Jansen (vocals, gitaar), Boris Oud (bas) en drummer Tim Koning het album ‘Live In Concert’. De tien corpulente track werden geregistreerd in Bibelot te Dordrecht. Het album zal aan het grote publiek worden voorgesteld op 21 mei tijdens het Ribs & Blues Festival in Raalte (NL).
De band heeft inmiddels een flinke live reputatie opgebouwd en behoord tot de top in de Nederlands blues en muziekscène. Op dit ‘Live In Concert’ album prijken naast heel wat nummers uit de voorgaande cd’s, ook enkele voorwaardelijke coverversies. Zo brengen ze met veel bravoure Jimi Hendrix’s ‘Little Wing’, is ‘Fire In The Kitchen’ een nummer van Waren Haynes en haalden ze bij The Allman Brothers het knappe ‘Whipping Post’. Maar de funky blues rocker ‘Fire In The Kitchen’ mag de spreekwoordelijk dans openen. Naast Leif’s opwindende gitaarriffs komt speciale gast Martin Verdonck met zijn orgeltunes vrijwel meteen in de spotlights. Na het swingende ‘Listen Here People’ komt de band ons zijn funky fusion roots behagen in ‘Never Giving In’. Na een stemming wisselende ‘Little Wing’ komt Leif verrassend uit de hoek met een Allman Brothers ‘Ramblin’ Man’ intro tot het nummer ‘Getting Older’ werkelijk explodeert tot een knappe funky blues rocker. En de band raast door met nummers als ‘All Coming Back’ en het intieme country-getinte ‘Be Loyal’. De instrumentale ballade ‘Once And For All’ is overgoten met bleusy gitaarlicks en werkt zich langzaam naar een culminatiepunt toe. Eens het muzikale orgasme is bereikt gaat het van de funky rocksong ‘Strictly Confidential’ naar het bas gestructureerde Allman Brothers chapiter ‘Wipping Post’. Alweer een kolfje naar de hand van Leif De leeuw. Knap!

Philip Verhaege (4 ½)

Leif De Leeuw Band is one of the best Dutch blues rock band. With his funky slant, he will certainly surprise you. The diversity is so well achieved. It will be a busy festival season for Leif De Leeuw Band ...

Achilles Wheel: Sanctuary

19/4/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Drink The Water
Blow Wind Blow
Across The River
Cross The Bridge
Love Is Thicker Than Water
Sanctuary
Shadow Of A Doubt
Honey Bee Wine
Oak Tree
One More Last Chance
Rain Don’t Last Forever
Babylon By Morning
Turn The Worm

Platenlabel
Achilles Wheel Records

Labelnummer
AWR 107

Distributie
Niet gekend

Promo-agent
Niet gekend

Website Artiest
Achilles Wheel

Verrassing vanuit het sierra gebied van Caliornië. Rootsband Achilles Wheel heeft haar thuisbasis in het pittoreske Nevada City. Vroeger werd het stadje druk bezocht door goudzoekers, nu is het een toeristische stopplaats waar de sixties nog tekenen van leven vertonen. Geloof mij, een bezoekje waard. De zeskoppige band vulde al enkele albums met een mix van blues, reggae en americana. Paul Kamm is verantwoordelijk voor het gros van de songs. De composities en zangstijl verraden soms invloeden van Simon & Garfunkel, maar overwegen zeker niet. Hij zet je ook even op het verkeerde been met de reggaesong ‘Drink The Water’ , om nadien enkele verbluffende americana songs te brengen. Luister ondertussen eens naar de inbreng van het nieuwe bandlid Ben Jacobs op keyboard. Wondermooie essentiële bijdrages. Titelsong Sanctuary, een compositie van Jonny Mojo Flores, krijgt een vette gitaar mee zoals je nog maar zelden hoort. Een bluesy rocksong die beklijft door de indringende trage groove en solo intermezzo’s op gitaar en keyboard. Kei-keigoed! Ja, dit kan alleen vanuit Californië komen. ‘Honey Bee Wine’ rockt op de bluesgitaar, een meezinger van drie minuten. ‘Oak Tree’ is een mooie folkie song op akoestische gitaar, gezongen door troubadour Paul Kamm. Achilles Wheel’s vierde album Sanctuary is zo veelzijdig dat dit misschien één van de beste releases van het jaar mag genoemd worden. Alle dertien goed? Haal dat groepje naar Europa én snel!

Line-up:
Jonny Mojo Flores (Vocals, Guitars, Mandolin)
Paul Kamm (Vocals, Guitar)
Shelby Snow (Vocals, Bass)
Mark McCartney (Vocals, Drums, Percussion)
Gary Campus (Drums, Percussion)
Ben Jacobs (Keyboards, Accordion)

Marino Serdons (4 ½ )

Wonderful fourth album of California’s best band Achilles Wheel. Blues, rock, folkrock, reggae: you name it, they play it. Hope they will visit Europe soon! Essential stuff for any music lover.

Tim Woods: Human Race

11/4/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Can You Feel It?
Every Day
Step
Take A Minute
Human Race
Black Maria
TW Funk
Image Is Clear
Trixie
Have Mercy
Where Did She Go?
Leave The Earth Alone

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
CD Baby

Promo-agent
Blind Raccoon

Website Artiest
Tim Woods

Zanger-gitarist Tim Woods heeft al een carrière van 30 jaar achter de rug. Hij is afkomstig uit Georgia, maar werkt nu vanuit New York. Hij is de oprichter van de southern rock en jamband ‘The Mountain Jam Band’ (2002-2009). In 2010 keert hij terug naar zijn roots en maakt zijn debuutalbum ‘The Blues Sessions’ in Clarksdale, Atlanta en Georgia. Op de plaat werken 16 muzikanten mee, waaronder enkele legendarische bluesmuzikanten als Honeyboy Edwards, Bob Stroger, John Primer en Big Jack Johnson. De cd doet het goed en geeft Tim een duwtje in de rug.
Een maand geleden verscheen zijn tweede album ‘Human Race’, een zeer eclectisch album met zeer uiteenlopende songs. Je krijgt bluesrock met songs als ‘Can You Feel It?’, ‘TW Funk’, ‘Trixie’ , ‘Have Mercy en ‘Where did she go’, al dan niet in de Allman Brothers stijl. ‘Leave The Earth Alone’ is dan weer poppy blues en ‘Every Day’ is countryrock. ‘Step’ is eind jaren 1960 rock in de stijl van The James Gang, Grand Funk of The Cream.
The titelsong ‘Human Race’ heeft dan weer veel weg van de vroege The Who. Iets meer gevoelige rustpuntjes zijn de poppy song ‘Black Maria’ en de ballads ‘Take A Minute’ en ‘Image Is Clear’, waar Tim behoorlijk onzuiver op zingt.
Tims gitaarspel is voor zijn stijl uitstekend, maar zijn vocale prestaties zijn uitermate wisselvallig. Soms klinkt het echt goed en soms is het tenenkrommend slecht en zelfs vals. Een goede zanger zou wonderen doen. Aardig cd’tje van een aardige muzikant!

Line-up:
Tim Woods (gitaar, zang)
Bobby Lee Rodgers (gitaar, bas, drums, keyboard)
Peter Lavezzoli (drums)
Don Coffman (contrabas)
William Newell Bate (drums)

Peter Jacobs (3 ½ )

Nice album from the New York based bluesrocker Tim Woods. The songs are not bad and his guitar playing is excellent, but his singing is very precarious. Some songs the vocal parts are very good, on other songs Tim sings totally off-key. Nice album from a friendly musician…

Jim Shaneberger Band: Above And Below

5/1/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

My Way
Indifference
Above & Below
Bright Side
Ain’t Your Daddy’s Blues
I Can’t Sleep
Way Down South
Just Sayin’, Bro
Whole Lotta Soul

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Frank Roszak

Website Artiest
Jim Shaneberger

JSB of de Jim Shaneberger Band uit West-Michigan is een bluesrockband die hier en daar wat funk en een vleugje soul toelaat. In de opener ‘My Way’ hoor je duidelijk de Jimi Hendrix invloed. ‘Indifference’, een keihard rocknummer slaat je om de oren. ‘Above & Below, het titelnummer klinkt evenzeer loeihard.
In het ingetogen ‘Bright Side’ proberen ze het in de countryrichting, maar dat valt serieus tegen. Schoenmaker blijf bij je leest. Nog een nummer dat totaal uit de toon valt is de trage, hoekige shuffle ‘Ain’t Your Daddy’s Blues’. Stevie Ray Vaughan was ongetwijfeld die inspiratiebron voor ‘I Can’t Sleep’ en ‘Just Sayin’, Bro’. Hoogtepunten zijn het swampy en dreigende, door Led Zeppelin beïnvloede ‘Way Down South’ en het soulvolle ‘Whole Lotta Soul’.
Een aardige cd. Niks nieuws, maar dat hoeft ook niet altijd. Uitstekend werk voor de bluesrockers.

Line-up:
Jim Shaneberger (gitaar, zang)
Jeff Baldus (bas, achtergrondzang)
Steve Harris (drums, achtergrondzang)
Karl Schantz (drums, track 5)

Peter Jacobs (3 ½ )

Some Jimi Hendrix rock, some Stevie Ray Vaughan bluesrock, a little bit of funk and a pinch of soul. Nothing new, but ok. A good album for the bluesrockers.

Davide Pannozzo: Unconditional Love

4/12/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Six Wires
Living Loving & Giving
I Heard You
Bring Me To The Light
One & Only
Chasing Illusions
Wah Wah
The Purest Thing
Stratus
Lord Knows What’s In My Heart

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Frank Roszak

Website Artiest
Davide Pannozzo

De jonge Italiaanse zanger-gitarist Davide Panozzo woonde tot een jaar geleden nog in Italië. Hij trad al op doorheen heel Europa, maakte al vier albums en een EP en won de Italiaanse Groove Master Award voor beste bluesgitarist. Op zijn albums deden mensen mee als Carl Verheyen, David Garfield en Robben Ford. Hij stond ook in de halve finale van de International Blues Challenge in Memphis. Sinds kort is er zijn nieuwe cd, geproducet door niemand minder dan topproducers Steve Jordan en Will Lee. Zij herkenden zijn talent en wilden graag een project met hem doen. Het werd deze avontuurlijke nieuwe cd ‘Unconditional Love’. Sinds enige tijd woont Davide in New York en als ik het enigszins kan beoordelen ligt er een grote voorspoedige toekomst op hem te wachten.
Het album opent met een relaxte funkrock ‘Six Wires’ waarin Davide onmiddellijk laat horen wat hij in zijn mars heeft als gitarist, voor degene die het nog niet wisten. Ook als zanger pronkt hij ruim boven de gemiddelde gitaarheld uit. Je hoort invloeden uit de jaren 1960 en 1970, de Beatles, zelf wat Croby, Stills & Nash menen we te horen. ‘Living, Loving & Giving’ klinkt als een vrolijke volwassen popsong met hier en daar wat Allman Brothers gitaarwerk. Met de mooie ingetogen en sfeervolle ballade ‘I Heard You’ neemt hij wat gas terug. Alles klopt, de drums, bas, toetsen, de stemmen en productie. In de folk/countryrocker ‘Bring Me To The Light’ hoor je wat Mark Knofler doorschemeren. Het groovy ‘One & Only’, een jazzy rocker met voldoende soul doet een beetje aan de vroege Steely Dan denken. Maar dat zal zeker door de mooie vocale koortjes en leadzang komen.
In ‘Chasing Illusions’ een trage gruizige swamprocker zit nogal wat Jimi Hendrix en Gary Clark Jr. verborgen. Het is een prachtige song om je in mee te laten voeren. George Harrisons ‘Wah Wah’ krijgt van Davide een frisse moderne uitvoering mee, zonder meer een prachtig stukje gitaarvakmanschap. De laatste, drie instrumentale nummers, heeft Pannozzo tot het laatst opgespaard. ‘The Purest Thing’ is een meer dan 8 minuten durend geluidslandschap dat nogal wat wegheeft van Matt Schofield en Robben Ford. De tweede cover op dit album is Billy Cobhams jazzrocker ‘Stratus’ waarin drummer Shawn Pelton natuurlijk zijn hart kan ophalen. Met de rustige bluesy ballade ‘Lord Knows What’s In My Heart’ sluit hij dit schitterende album af! Wie houdt van een beetje ingenieus of enigszins gecompliceerd gitaarspel en intelligente songs zit met ‘Unconditional Love’ gebeiteld.

Line-up:
Davide Pannozzo (guitar, zang)
Will Lee (bass, zang)
Steve Jordan (drums)
Shawn Pelton (drums)
Ricky Peterson (Hammond, keys)
Oli Rockberger (Hammond, Keys)

Peter Jacobs (4 ½)

This album from the young Italian singer and guitarist Davide Pannozzo is magnificent! His guitar playing is ingenious, sophisticated but never too complicated or too much. Everything is in balance. This is an album for lovers of mature intelligent music, unconditional!

The Paul Nelson Band: BaDass Generation

1/12/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Down Home Boogie
Keep It All Together
Goodbye Forever
Cold Hearted Mama
Please Come Home
Root To All Evil
Swamp Thing
Come With Me
Out Of Time
Trouble
Fooled By Love
Take It Back

Platenlabel
Wald The Dog Music

Labelnummer
FRM 1168

Distributie
Amazon

Promo-Agent
Niet Gekend

Website Artiest
Paul Nelson

The Grammy Award bekroonde gitarist Paul Nelson was jarenlang de begeleider van wijlen Johnny Winter. Nu presenteert Nelson zijn debuutalbum ‘Badass Generation’. Met zijn nieuw gevormde band brengt hij een breed scala aan muziekstijlen. Nelson’s unieke gitaar virtuositeit wordt ondersteund door zanger Morton Fredheim, Christopher Alexander (bas) en drummer Chris Reddan. Paul Nelson stapt nu uit de schaduw van zijn mentor Johnny Winter, al blijft Winters energie toch wel aanwezig in de sound. Het album opent met de langzame blues tracks ‘Down Home Boogie’ en ‘Keep It All Together’. Met ‘Goodbye Forever’ creëert de band meteen ook een ode aan Johnny Winter. Het meerstemmige ‘Cold Hearted Mama’ is opwekkende rock-‘n-roll, maar in de track ‘Please Come Home’ bevaart de band enigszins een alternatieve muzikale stroming. De akoestische sound primeert hier even tot het mid-tempo en seventies-achtige ‘Root To All Evil’ door de woofer knalt. Het hypnotiserende ‘Swamp Thing’, het moderne ‘Wome With Me’ en het met gitaarriffs overgoten ‘Out Of Time’ komen de gemoederen even ophitsen. Het powervolle ‘Trouble’ en ‘Fooled By Love’ katapulteert ons nog even terug naar de jaren tachtig. En met ‘Take It Back’ krijgen we alweer een klassieke rocksong voor de kiezen. Vernieuwd klinkt het allemaal niet meer. Maar Paul Nelson heeft met vocalist Morton Fredheim wel een ontdekking op zijn inmiddels rijkelijk muzikaal palmares.

Philip Verhaege (4)

It all sounds unfortunately not so renewed anymore ... Paul Nelson is a true guitar virtuoso, and with vocalist Morton Fredheim, he has a rich discovery on his record!

Lance Lopes: Live In NYC

30/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Come Back Home
Hard Time
Get Out And Walk
Traveling Riverside Blues
Lowdown Ways
Tell The Truth
El Paso Sugar

Platenlabel
Cleopatra Records

Labelnummer
CLO 0256

Distributie
Cleopatra Records

Promo- Agent
Niet Gekeend

Website Artiest
Lance Lopes

Lance Lopes wordt reeds jarenlang aanschouwt als een van de voornaamste Texas bluesrockers. Toch komt hij uit Schreveport, Louisiana waar hij op 30 september 1977 op de wereld werd gezet. Op achtjarige leeftijd was hij al een bekwaam gitarist en vier jaar later verhuisde hij samen met zijn moeder naar Dallas. Daar werd hij gemagnetiseerd door een heuse jamsessie tussen B.B. King en Stevie Ray Vaughan. In zijn tienerjaren raakte hij bevriend met Billy Gibbons van ZZ Top en toerde met de legendarische R&B artiest Johnnie Taylor. Niet veel later zou Lance ook de wereld rondtoeren met Lucky Peterson. Rond het nieuwe millennium begon hij keihard maar gestaagd te werken aan zijn solocarrière. Na enkele succesvolle albums en enkele heuse wereldtournees presenteert hij nu zijn nieuwe release ‘Live In NYC’. Daarvoor trok hij samen met drummer Chris Reddan en bassist Mike Nunno naar de B.B. King’s Blues Club & Grill op Times Square in hartje New York City. Het powertrio opende hun show met het stevige ‘Come Back Home’. Meteen wordt ons duidelijk waar Lopes de mosterd vandaan heeft gehaald. SRV is muzikaal nooit ver uit de buurt. Met eenzelfde verbetenheid schroeit Lance door zijn set. En het kan zowaar nog harder met ‘Hard Time’ en het stevig rockende ‘Get Out And Walk’. Lance neemt wat gas terug in de cover ‘Traveling Riverside Blues’, van Robert Johnson. Een volgend hoogtepunt is de blues ballade ‘Lowdawn Ways’. Tot Lance plots alle gensters aanslaat in het overweldigede middenstuk. De gitaarvirtuoos haalt halsbrekende toeren uit en zet onvermijdelijk ook het populaire ‘Tell The Truth’ in de steigers. Als afsluiter presenteert het trio ‘El Paso Sugar’. De niets vermoedende slow intro ontploft werkelijk tot een schitterend en onweerstaanbaar coöperatief samenspel. De modificerende en onverwoestbare gitaarriffs kloven zich een weg doorheen B.B. King’s Blues & Grill Club.
Voor de productie tekende niemand minder dan Paul Nelson, en laat dat nu net de gitarist zijn van wijlen Johnny Winter aan wie deze opname dan ook is gewijd. Hopelijk kunnen wij snel kennis maken met een gloed nieuw studio album… Hell Yeah !

Philip Verhaege (5)

Those who want to get acquainted with the live sound of Lance Lopes. Well, here you are getting the ideal opportunity.

Casey James: Strip It Down

23/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

All I Need
Bulletproof (with Delbert McClinton)
Hard Times, Heartaches & Scars
Hurt Me More
I Got To Go
Messin’ Around
Strip It All Down
Need Your Love So Bad
Different Kind Of Love
Supernatural
Killin’ Myself
Makin’ Up
Stupid Crazy (featuring Bonnie Bishop)
Fight You For The Blues

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Meegedeeld

Promo-agent
Mark Pucci

Website Artiest
Casey James

In het negende seizoen van ‘American Idol’ schopte Casey het tot de finale en met zijn single, het countrynummer ‘Crying On A Suitcase’ had hij een bescheiden hit. Met ‘Strip It Down’ gooit Casey echter het roer volledig om. Geen door manager of platenmaatschappij opgedrongen imago en nog minder voorgekauwde songs. Hij volgde zijn buikgevoel en schreef met zijn passie voor muziek een aantal nummers en trok naar de studio. Casey wou zingen en liefst niet elke song meerdere malen inzingen om die zo perfect mogelijk te laten klinken. Neen, Casey is een eerlijke vent, die er niet voor terugschrikt als er hier en daar al eens een foutje te horen is. Wat je hoort is een scheppend muzikant voor wie eerlijkheid gelijk is aan perfectie. Een nobele gedachte, die Casey James op ‘Strip It Down’ ook nog verwezenlijkt. De passie druipt van zijn krachtige stem en zijn gitaar kermt, slaat en zalft. Van country is geen sprake meer, dit is bluesrock, soul en blues op hoog niveau. Met ‘Bulletproof’ een hitsige bluesrocker, met vocale steun van Delbert McClinton en aangevuld met een nerveuze bluesharp, slaat James je onmiddellijk murw. Het is echter niet allemaal bluesrock wat de klok slaat. Dat ervaar je wanneer de Muscle Shoals Horns in ‘Hard Times, Heartaches & Scars’, James’ soulgevoel nog een boost van jewelste geven, wat ze nog eens herhalen in ‘Different Kind Of Love’ en in het wat funky ‘Messin’ Around’. Casey is niet voor één gat te vangen, dat wordt stilaan duidelijk. Zeker wanneer hij ‘I Got To Go’ een knappe New Orleans draai geeft. Met de wat naar King King knipogende titeltrack, mikt Casey op de broodnodige airplay, wat zeker moet lukken. Een song die blijft hangen, je meesleept en waarbij de gitaar diep in je huid kerft. Wil je weten hoe je een overbekend nummer naar je hand kan zetten en opnieuw laten schitteren? Luister dan vooral naar zijn versie van het door Fleetwood Mac bekend gemaakte, van Little Willie John geleende ‘Need Your Love So Bad’. Rock & roll, inclusief een Jerry Lee piano maakt van ‘Makin’ Up’ dan weer een hit in wording.
Casey James heeft goed gehandeld, door wars van alle aanbevelingen, zijn eigen weg te gaan. Daardoor heeft hij met ‘Strip It Down’ een gouden visitekaartje in handen.

Lambert Smits (5)

In the ninth season of 'American Idol' Casey James reached the final. With 'Strip It Down' he is going for a different approach. Forget his country single ‘Crying On A Suitcase’. This is bluesrock, soul and blues at high level. A very powerful voice and sublime guitar playing. Recommended!

61 Ghosts: …To The Edge

10/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Heartbeat
No One At Your Door
World Gone Crazy
If Tears Were Dirt
Show Me Your Scars
Passion Tipped Arrow

Platenlabel
Bluzpik Media Group

Labelnummer
Promo CD

Distributie
Eigen Beheer

Promo-agent
Frank Roszak Promotions

Website Artiest
61 Ghosts

Verrassend album, eigenlijk een EP want nog geen 30 minuten lang, van Joe Mazzari en Dixie Deadwood. Gitarist en zanger Joe toerde vanuit Boston jarenlang met diverse band door de States, o.a. met de bekende Johny Thunders, en Jerry Nolan van de Heartbreakers en New York Dolls. Invloeden van Rory Gallagher en Link Wray kan hij niet verstoppen …To the Edge kan je gerust beschouwen als zijn eerste persoonlijke creatie, samen met drumster Dixie Deadwood op Tama Silverstar drums. ( In 2011 verscheen er nog wel een solo album onder de naam ‘Chasing 61 Ghosts’, een soort voorloper, zoek maar eens op. ) Beiden, Joe en Dixie, hebben een lange geschiedenis in de rock -blueswereld en als thuisbasis de stad waar de Delta blues ontstond: Clarksdale Tennessee. Een vrij desolate plaats met vergane industrie maar wel met het nieuwe Delta Blues museum en daar tegenover de oude legendarische Zero Ground club. In de Clarksdale soundstage werden de opnames gemaakt van een cd die verder reikt dan twee of drie akkoorden composities. Kwaliteit overtreft hier kwantiteit. Eerst krijg je de typische rootsrock te horen met mooie gitaarpartijen. Origineel komt hij uit de hoek met enkele Mississippi Hill country blues. Dé verrassing zit in het staartje met twee akoestische songs.
Joe en Dixie vormen een geslaagd duo, doch je mag zeker de bijdrage van de expressieve bassist J.D. Sipe niet onderschatten. Rasartiesten met een eigenzinnige vertolking van indie blues.

Line-up:
Joe Mazzari (Vocals, Guitar)
Dixie Deadwood (Drums, Percussion, Backup Vocals)
J.D. Sipe (Bass)

Marino Serdons (3)

Classic rock with influences of Delta and country blues. Listen to the sweet melodies and steamy grooves and don’t forget the lyrics of this experienced musician.