Category: Bluesrock - KEYS AND CHORDS

Achilles Wheel: Sanctuary

19/4/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Drink The Water
Blow Wind Blow
Across The River
Cross The Bridge
Love Is Thicker Than Water
Sanctuary
Shadow Of A Doubt
Honey Bee Wine
Oak Tree
One More Last Chance
Rain Don’t Last Forever
Babylon By Morning
Turn The Worm

Platenlabel
Achilles Wheel Records

Labelnummer
AWR 107

Distributie
Niet gekend

Promo-agent
Niet gekend

Website Artiest
Achilles Wheel

Verrassing vanuit het sierra gebied van Caliornië. Rootsband Achilles Wheel heeft haar thuisbasis in het pittoreske Nevada City. Vroeger werd het stadje druk bezocht door goudzoekers, nu is het een toeristische stopplaats waar de sixties nog tekenen van leven vertonen. Geloof mij, een bezoekje waard. De zeskoppige band vulde al enkele albums met een mix van blues, reggae en americana. Paul Kamm is verantwoordelijk voor het gros van de songs. De composities en zangstijl verraden soms invloeden van Simon & Garfunkel, maar overwegen zeker niet. Hij zet je ook even op het verkeerde been met de reggaesong ‘Drink The Water’ , om nadien enkele verbluffende americana songs te brengen. Luister ondertussen eens naar de inbreng van het nieuwe bandlid Ben Jacobs op keyboard. Wondermooie essentiële bijdrages. Titelsong Sanctuary, een compositie van Jonny Mojo Flores, krijgt een vette gitaar mee zoals je nog maar zelden hoort. Een bluesy rocksong die beklijft door de indringende trage groove en solo intermezzo’s op gitaar en keyboard. Kei-keigoed! Ja, dit kan alleen vanuit Californië komen. ‘Honey Bee Wine’ rockt op de bluesgitaar, een meezinger van drie minuten. ‘Oak Tree’ is een mooie folkie song op akoestische gitaar, gezongen door troubadour Paul Kamm. Achilles Wheel’s vierde album Sanctuary is zo veelzijdig dat dit misschien één van de beste releases van het jaar mag genoemd worden. Alle dertien goed? Haal dat groepje naar Europa én snel!

Line-up:
Jonny Mojo Flores (Vocals, Guitars, Mandolin)
Paul Kamm (Vocals, Guitar)
Shelby Snow (Vocals, Bass)
Mark McCartney (Vocals, Drums, Percussion)
Gary Campus (Drums, Percussion)
Ben Jacobs (Keyboards, Accordion)

Marino Serdons (4 ½ )

Wonderful fourth album of California’s best band Achilles Wheel. Blues, rock, folkrock, reggae: you name it, they play it. Hope they will visit Europe soon! Essential stuff for any music lover.

Tim Woods: Human Race

11/4/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

Can You Feel It?
Every Day
Step
Take A Minute
Human Race
Black Maria
TW Funk
Image Is Clear
Trixie
Have Mercy
Where Did She Go?
Leave The Earth Alone

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
CD Baby

Promo-agent
Blind Raccoon

Website Artiest
Tim Woods

Zanger-gitarist Tim Woods heeft al een carrière van 30 jaar achter de rug. Hij is afkomstig uit Georgia, maar werkt nu vanuit New York. Hij is de oprichter van de southern rock en jamband ‘The Mountain Jam Band’ (2002-2009). In 2010 keert hij terug naar zijn roots en maakt zijn debuutalbum ‘The Blues Sessions’ in Clarksdale, Atlanta en Georgia. Op de plaat werken 16 muzikanten mee, waaronder enkele legendarische bluesmuzikanten als Honeyboy Edwards, Bob Stroger, John Primer en Big Jack Johnson. De cd doet het goed en geeft Tim een duwtje in de rug.
Een maand geleden verscheen zijn tweede album ‘Human Race’, een zeer eclectisch album met zeer uiteenlopende songs. Je krijgt bluesrock met songs als ‘Can You Feel It?’, ‘TW Funk’, ‘Trixie’ , ‘Have Mercy en ‘Where did she go’, al dan niet in de Allman Brothers stijl. ‘Leave The Earth Alone’ is dan weer poppy blues en ‘Every Day’ is countryrock. ‘Step’ is eind jaren 1960 rock in de stijl van The James Gang, Grand Funk of The Cream.
The titelsong ‘Human Race’ heeft dan weer veel weg van de vroege The Who. Iets meer gevoelige rustpuntjes zijn de poppy song ‘Black Maria’ en de ballads ‘Take A Minute’ en ‘Image Is Clear’, waar Tim behoorlijk onzuiver op zingt.
Tims gitaarspel is voor zijn stijl uitstekend, maar zijn vocale prestaties zijn uitermate wisselvallig. Soms klinkt het echt goed en soms is het tenenkrommend slecht en zelfs vals. Een goede zanger zou wonderen doen. Aardig cd’tje van een aardige muzikant!

Line-up:
Tim Woods (gitaar, zang)
Bobby Lee Rodgers (gitaar, bas, drums, keyboard)
Peter Lavezzoli (drums)
Don Coffman (contrabas)
William Newell Bate (drums)

Peter Jacobs (3 ½ )

Nice album from the New York based bluesrocker Tim Woods. The songs are not bad and his guitar playing is excellent, but his singing is very precarious. Some songs the vocal parts are very good, on other songs Tim sings totally off-key. Nice album from a friendly musician…

Jim Shaneberger Band: Above And Below

5/1/2018

DETAIL ALBUM

Tracks:

My Way
Indifference
Above & Below
Bright Side
Ain’t Your Daddy’s Blues
I Can’t Sleep
Way Down South
Just Sayin’, Bro
Whole Lotta Soul

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Frank Roszak

Website Artiest
Jim Shaneberger

JSB of de Jim Shaneberger Band uit West-Michigan is een bluesrockband die hier en daar wat funk en een vleugje soul toelaat. In de opener ‘My Way’ hoor je duidelijk de Jimi Hendrix invloed. ‘Indifference’, een keihard rocknummer slaat je om de oren. ‘Above & Below, het titelnummer klinkt evenzeer loeihard.
In het ingetogen ‘Bright Side’ proberen ze het in de countryrichting, maar dat valt serieus tegen. Schoenmaker blijf bij je leest. Nog een nummer dat totaal uit de toon valt is de trage, hoekige shuffle ‘Ain’t Your Daddy’s Blues’. Stevie Ray Vaughan was ongetwijfeld die inspiratiebron voor ‘I Can’t Sleep’ en ‘Just Sayin’, Bro’. Hoogtepunten zijn het swampy en dreigende, door Led Zeppelin beïnvloede ‘Way Down South’ en het soulvolle ‘Whole Lotta Soul’.
Een aardige cd. Niks nieuws, maar dat hoeft ook niet altijd. Uitstekend werk voor de bluesrockers.

Line-up:
Jim Shaneberger (gitaar, zang)
Jeff Baldus (bas, achtergrondzang)
Steve Harris (drums, achtergrondzang)
Karl Schantz (drums, track 5)

Peter Jacobs (3 ½ )

Some Jimi Hendrix rock, some Stevie Ray Vaughan bluesrock, a little bit of funk and a pinch of soul. Nothing new, but ok. A good album for the bluesrockers.

Davide Pannozzo: Unconditional Love

4/12/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Six Wires
Living Loving & Giving
I Heard You
Bring Me To The Light
One & Only
Chasing Illusions
Wah Wah
The Purest Thing
Stratus
Lord Knows What’s In My Heart

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Frank Roszak

Website Artiest
Davide Pannozzo

De jonge Italiaanse zanger-gitarist Davide Panozzo woonde tot een jaar geleden nog in Italië. Hij trad al op doorheen heel Europa, maakte al vier albums en een EP en won de Italiaanse Groove Master Award voor beste bluesgitarist. Op zijn albums deden mensen mee als Carl Verheyen, David Garfield en Robben Ford. Hij stond ook in de halve finale van de International Blues Challenge in Memphis. Sinds kort is er zijn nieuwe cd, geproducet door niemand minder dan topproducers Steve Jordan en Will Lee. Zij herkenden zijn talent en wilden graag een project met hem doen. Het werd deze avontuurlijke nieuwe cd ‘Unconditional Love’. Sinds enige tijd woont Davide in New York en als ik het enigszins kan beoordelen ligt er een grote voorspoedige toekomst op hem te wachten.
Het album opent met een relaxte funkrock ‘Six Wires’ waarin Davide onmiddellijk laat horen wat hij in zijn mars heeft als gitarist, voor degene die het nog niet wisten. Ook als zanger pronkt hij ruim boven de gemiddelde gitaarheld uit. Je hoort invloeden uit de jaren 1960 en 1970, de Beatles, zelf wat Croby, Stills & Nash menen we te horen. ‘Living, Loving & Giving’ klinkt als een vrolijke volwassen popsong met hier en daar wat Allman Brothers gitaarwerk. Met de mooie ingetogen en sfeervolle ballade ‘I Heard You’ neemt hij wat gas terug. Alles klopt, de drums, bas, toetsen, de stemmen en productie. In de folk/countryrocker ‘Bring Me To The Light’ hoor je wat Mark Knofler doorschemeren. Het groovy ‘One & Only’, een jazzy rocker met voldoende soul doet een beetje aan de vroege Steely Dan denken. Maar dat zal zeker door de mooie vocale koortjes en leadzang komen.
In ‘Chasing Illusions’ een trage gruizige swamprocker zit nogal wat Jimi Hendrix en Gary Clark Jr. verborgen. Het is een prachtige song om je in mee te laten voeren. George Harrisons ‘Wah Wah’ krijgt van Davide een frisse moderne uitvoering mee, zonder meer een prachtig stukje gitaarvakmanschap. De laatste, drie instrumentale nummers, heeft Pannozzo tot het laatst opgespaard. ‘The Purest Thing’ is een meer dan 8 minuten durend geluidslandschap dat nogal wat wegheeft van Matt Schofield en Robben Ford. De tweede cover op dit album is Billy Cobhams jazzrocker ‘Stratus’ waarin drummer Shawn Pelton natuurlijk zijn hart kan ophalen. Met de rustige bluesy ballade ‘Lord Knows What’s In My Heart’ sluit hij dit schitterende album af! Wie houdt van een beetje ingenieus of enigszins gecompliceerd gitaarspel en intelligente songs zit met ‘Unconditional Love’ gebeiteld.

Line-up:
Davide Pannozzo (guitar, zang)
Will Lee (bass, zang)
Steve Jordan (drums)
Shawn Pelton (drums)
Ricky Peterson (Hammond, keys)
Oli Rockberger (Hammond, Keys)

Peter Jacobs (4 ½)

This album from the young Italian singer and guitarist Davide Pannozzo is magnificent! His guitar playing is ingenious, sophisticated but never too complicated or too much. Everything is in balance. This is an album for lovers of mature intelligent music, unconditional!

The Paul Nelson Band: BaDass Generation

1/12/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Down Home Boogie
Keep It All Together
Goodbye Forever
Cold Hearted Mama
Please Come Home
Root To All Evil
Swamp Thing
Come With Me
Out Of Time
Trouble
Fooled By Love
Take It Back

Platenlabel
Wald The Dog Music

Labelnummer
FRM 1168

Distributie
Amazon

Promo-Agent
Niet Gekend

Website Artiest
Paul Nelson

The Grammy Award bekroonde gitarist Paul Nelson was jarenlang de begeleider van wijlen Johnny Winter. Nu presenteert Nelson zijn debuutalbum ‘Badass Generation’. Met zijn nieuw gevormde band brengt hij een breed scala aan muziekstijlen. Nelson’s unieke gitaar virtuositeit wordt ondersteund door zanger Morton Fredheim, Christopher Alexander (bas) en drummer Chris Reddan. Paul Nelson stapt nu uit de schaduw van zijn mentor Johnny Winter, al blijft Winters energie toch wel aanwezig in de sound. Het album opent met de langzame blues tracks ‘Down Home Boogie’ en ‘Keep It All Together’. Met ‘Goodbye Forever’ creëert de band meteen ook een ode aan Johnny Winter. Het meerstemmige ‘Cold Hearted Mama’ is opwekkende rock-‘n-roll, maar in de track ‘Please Come Home’ bevaart de band enigszins een alternatieve muzikale stroming. De akoestische sound primeert hier even tot het mid-tempo en seventies-achtige ‘Root To All Evil’ door de woofer knalt. Het hypnotiserende ‘Swamp Thing’, het moderne ‘Wome With Me’ en het met gitaarriffs overgoten ‘Out Of Time’ komen de gemoederen even ophitsen. Het powervolle ‘Trouble’ en ‘Fooled By Love’ katapulteert ons nog even terug naar de jaren tachtig. En met ‘Take It Back’ krijgen we alweer een klassieke rocksong voor de kiezen. Vernieuwd klinkt het allemaal niet meer. Maar Paul Nelson heeft met vocalist Morton Fredheim wel een ontdekking op zijn inmiddels rijkelijk muzikaal palmares.

Philip Verhaege (4)

It all sounds unfortunately not so renewed anymore ... Paul Nelson is a true guitar virtuoso, and with vocalist Morton Fredheim, he has a rich discovery on his record!

Lance Lopes: Live In NYC

30/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Come Back Home
Hard Time
Get Out And Walk
Traveling Riverside Blues
Lowdown Ways
Tell The Truth
El Paso Sugar

Platenlabel
Cleopatra Records

Labelnummer
CLO 0256

Distributie
Cleopatra Records

Promo- Agent
Niet Gekeend

Website Artiest
Lance Lopes

Lance Lopes wordt reeds jarenlang aanschouwt als een van de voornaamste Texas bluesrockers. Toch komt hij uit Schreveport, Louisiana waar hij op 30 september 1977 op de wereld werd gezet. Op achtjarige leeftijd was hij al een bekwaam gitarist en vier jaar later verhuisde hij samen met zijn moeder naar Dallas. Daar werd hij gemagnetiseerd door een heuse jamsessie tussen B.B. King en Stevie Ray Vaughan. In zijn tienerjaren raakte hij bevriend met Billy Gibbons van ZZ Top en toerde met de legendarische R&B artiest Johnnie Taylor. Niet veel later zou Lance ook de wereld rondtoeren met Lucky Peterson. Rond het nieuwe millennium begon hij keihard maar gestaagd te werken aan zijn solocarrière. Na enkele succesvolle albums en enkele heuse wereldtournees presenteert hij nu zijn nieuwe release ‘Live In NYC’. Daarvoor trok hij samen met drummer Chris Reddan en bassist Mike Nunno naar de B.B. King’s Blues Club & Grill op Times Square in hartje New York City. Het powertrio opende hun show met het stevige ‘Come Back Home’. Meteen wordt ons duidelijk waar Lopes de mosterd vandaan heeft gehaald. SRV is muzikaal nooit ver uit de buurt. Met eenzelfde verbetenheid schroeit Lance door zijn set. En het kan zowaar nog harder met ‘Hard Time’ en het stevig rockende ‘Get Out And Walk’. Lance neemt wat gas terug in de cover ‘Traveling Riverside Blues’, van Robert Johnson. Een volgend hoogtepunt is de blues ballade ‘Lowdawn Ways’. Tot Lance plots alle gensters aanslaat in het overweldigede middenstuk. De gitaarvirtuoos haalt halsbrekende toeren uit en zet onvermijdelijk ook het populaire ‘Tell The Truth’ in de steigers. Als afsluiter presenteert het trio ‘El Paso Sugar’. De niets vermoedende slow intro ontploft werkelijk tot een schitterend en onweerstaanbaar coöperatief samenspel. De modificerende en onverwoestbare gitaarriffs kloven zich een weg doorheen B.B. King’s Blues & Grill Club.
Voor de productie tekende niemand minder dan Paul Nelson, en laat dat nu net de gitarist zijn van wijlen Johnny Winter aan wie deze opname dan ook is gewijd. Hopelijk kunnen wij snel kennis maken met een gloed nieuw studio album… Hell Yeah !

Philip Verhaege (5)

Those who want to get acquainted with the live sound of Lance Lopes. Well, here you are getting the ideal opportunity.

Casey James: Strip It Down

23/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

All I Need
Bulletproof (with Delbert McClinton)
Hard Times, Heartaches & Scars
Hurt Me More
I Got To Go
Messin’ Around
Strip It All Down
Need Your Love So Bad
Different Kind Of Love
Supernatural
Killin’ Myself
Makin’ Up
Stupid Crazy (featuring Bonnie Bishop)
Fight You For The Blues

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen Nummer

Distributie
Niet Meegedeeld

Promo-agent
Mark Pucci

Website Artiest
Casey James

In het negende seizoen van ‘American Idol’ schopte Casey het tot de finale en met zijn single, het countrynummer ‘Crying On A Suitcase’ had hij een bescheiden hit. Met ‘Strip It Down’ gooit Casey echter het roer volledig om. Geen door manager of platenmaatschappij opgedrongen imago en nog minder voorgekauwde songs. Hij volgde zijn buikgevoel en schreef met zijn passie voor muziek een aantal nummers en trok naar de studio. Casey wou zingen en liefst niet elke song meerdere malen inzingen om die zo perfect mogelijk te laten klinken. Neen, Casey is een eerlijke vent, die er niet voor terugschrikt als er hier en daar al eens een foutje te horen is. Wat je hoort is een scheppend muzikant voor wie eerlijkheid gelijk is aan perfectie. Een nobele gedachte, die Casey James op ‘Strip It Down’ ook nog verwezenlijkt. De passie druipt van zijn krachtige stem en zijn gitaar kermt, slaat en zalft. Van country is geen sprake meer, dit is bluesrock, soul en blues op hoog niveau. Met ‘Bulletproof’ een hitsige bluesrocker, met vocale steun van Delbert McClinton en aangevuld met een nerveuze bluesharp, slaat James je onmiddellijk murw. Het is echter niet allemaal bluesrock wat de klok slaat. Dat ervaar je wanneer de Muscle Shoals Horns in ‘Hard Times, Heartaches & Scars’, James’ soulgevoel nog een boost van jewelste geven, wat ze nog eens herhalen in ‘Different Kind Of Love’ en in het wat funky ‘Messin’ Around’. Casey is niet voor één gat te vangen, dat wordt stilaan duidelijk. Zeker wanneer hij ‘I Got To Go’ een knappe New Orleans draai geeft. Met de wat naar King King knipogende titeltrack, mikt Casey op de broodnodige airplay, wat zeker moet lukken. Een song die blijft hangen, je meesleept en waarbij de gitaar diep in je huid kerft. Wil je weten hoe je een overbekend nummer naar je hand kan zetten en opnieuw laten schitteren? Luister dan vooral naar zijn versie van het door Fleetwood Mac bekend gemaakte, van Little Willie John geleende ‘Need Your Love So Bad’. Rock & roll, inclusief een Jerry Lee piano maakt van ‘Makin’ Up’ dan weer een hit in wording.
Casey James heeft goed gehandeld, door wars van alle aanbevelingen, zijn eigen weg te gaan. Daardoor heeft hij met ‘Strip It Down’ een gouden visitekaartje in handen.

Lambert Smits (5)

In the ninth season of 'American Idol' Casey James reached the final. With 'Strip It Down' he is going for a different approach. Forget his country single ‘Crying On A Suitcase’. This is bluesrock, soul and blues at high level. A very powerful voice and sublime guitar playing. Recommended!

61 Ghosts: …To The Edge

10/11/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Heartbeat
No One At Your Door
World Gone Crazy
If Tears Were Dirt
Show Me Your Scars
Passion Tipped Arrow

Platenlabel
Bluzpik Media Group

Labelnummer
Promo CD

Distributie
Eigen Beheer

Promo-agent
Frank Roszak Promotions

Website Artiest
61 Ghosts

Verrassend album, eigenlijk een EP want nog geen 30 minuten lang, van Joe Mazzari en Dixie Deadwood. Gitarist en zanger Joe toerde vanuit Boston jarenlang met diverse band door de States, o.a. met de bekende Johny Thunders, en Jerry Nolan van de Heartbreakers en New York Dolls. Invloeden van Rory Gallagher en Link Wray kan hij niet verstoppen …To the Edge kan je gerust beschouwen als zijn eerste persoonlijke creatie, samen met drumster Dixie Deadwood op Tama Silverstar drums. ( In 2011 verscheen er nog wel een solo album onder de naam ‘Chasing 61 Ghosts’, een soort voorloper, zoek maar eens op. ) Beiden, Joe en Dixie, hebben een lange geschiedenis in de rock -blueswereld en als thuisbasis de stad waar de Delta blues ontstond: Clarksdale Tennessee. Een vrij desolate plaats met vergane industrie maar wel met het nieuwe Delta Blues museum en daar tegenover de oude legendarische Zero Ground club. In de Clarksdale soundstage werden de opnames gemaakt van een cd die verder reikt dan twee of drie akkoorden composities. Kwaliteit overtreft hier kwantiteit. Eerst krijg je de typische rootsrock te horen met mooie gitaarpartijen. Origineel komt hij uit de hoek met enkele Mississippi Hill country blues. Dé verrassing zit in het staartje met twee akoestische songs.
Joe en Dixie vormen een geslaagd duo, doch je mag zeker de bijdrage van de expressieve bassist J.D. Sipe niet onderschatten. Rasartiesten met een eigenzinnige vertolking van indie blues.

Line-up:
Joe Mazzari (Vocals, Guitar)
Dixie Deadwood (Drums, Percussion, Backup Vocals)
J.D. Sipe (Bass)

Marino Serdons (3)

Classic rock with influences of Delta and country blues. Listen to the sweet melodies and steamy grooves and don’t forget the lyrics of this experienced musician.

Ten Years After: A Sting In The Tale

29/10/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Land Of The Vandals
Iron Horse
Miss Constable
Up In Smoke
Retired Hurt
Suranne Suranne
Stoned Alone
Two Lost Souls
Diamond Girl
Last Night Of The Bottle
Guitar Hero
Silverspoon Lady

Platenlabel
Butler Records

Labelnummer
BUR340034

Distributie
Niet gekend

Promo-agent
V2 Benelux

Website Artiest
Ten Years After

Hoe relevant is een sixties band zonder de oorspronkelijke frontman? In 2013 overleed dé bandleader gitarist Alvin Lee aan complicaties bij een chirurgische ingreep. Hoeveel pech kan je hebben? Drummer Rick Lee en toetsenman Chick Churchill, oorspronkelijke leden sedert de oprichting in 1966, bleven niet bij de pakken zitten en vonden na een overgangsperiode gitarist/vocalist Marcus Bonfanti (Van Morrison, Ginger Baker) en bassist Colin Hodgkinson (Peter Green, Spencer Davis, Chris Rea). Een nieuwe tournee sproot voort uit het nieuwe elan en resulteerde uiteindelijk in nieuwe opnames. ‘A Sting In The Tale’ verscheen op 20 oktober van dit jaar en scoort nu reeds hoog in de bluesrock charts. Marcus Bonfanti bracht nieuw schrijversbloed in een ietwat verstarde band. De songs ruiken fris en toch niet vreemd. De spirit van Ten Years After dwaalt nog steeds rond. De evolutie in een halve eeuw en de noodzakelijke wissels hebben onmiskenbaar gevolgen op de sound. Het klinkt soms wat ruiger en Marcus’ composities sprankelen van inventiviteit (wow!). De inbreng van Chick Churchill op keyboard geeft nog steeds extra zuurstof en blijft onmisbaar. Veertien songs om te dansen, te headbangen, een whisky achterover te slaan, je vingers af te likken of gewoon te genieten. Bluesrock van de bovenste plank!

Line-up:
Chick Churchill (Keyboards)
Ric Lee (Drums)
Colin Hodgkinson (Bass)
Marcus Bonfanti (Vocals, Guitar)

Marino Serdons (4 ½)

A continuing tale in the story of Ten Years After. Indisputable undoubtedly the best bluesrock album of the year 2017!

Otis: Eyes Of The Sun

19/10/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Change
Blind Hawg
Eyes Of The Sun
Home
Shake You
Turn To Stone
Washed My Hands
Lovin’ Man
Relief In C
Chasing The Sun
Let Your Love Shine Down

Platenlabel
Cleopatra Records/Purple Pyramid

Labelnummer
CLO 0677

Distributie
Cleopatra Records

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
Otis

Uit de deep south of Kentucky meanderen rokerige dampen van blues en rock. Het viertal van Otis zweert bij vintage gitaren (o.a. Gibson Les Paul uit 1970 of een Gibson LG-2 acoustic uit 1940). Zelfs basgitaar en drums behoren tot het retro-tijdperk, de jaren zeventig. Inspiratie én leerschool deden ze op bij de blues van Muddy Waters, The Allman Brothers. Ook hoor je wat Britse invloeden (Led Zeppelin, T2), ZZTop en southern rock van de buren Alabama.
Otis creëert echter een eigen sound met de gitaarvirtuozen Boone Froggett en Steve Jewell, en mooie korte basinterventies van John Seeley op zijn Fender uit 1972. Samenspel dat perfect thuishoort in een dampkroeg met een Jack Daniels voor je neus. Toffe organische intro’s verleiden om je te verdiepen in de blues rock van weleer. Boone Froggett gebruikt zijn zuivere rauwheid in de vocals. Mijn favorieten: ‘Turn To Stone’ drijft langzaam door de notenzee en verkrijgt alsmaar meer body en gevoel. Helemaal back to the roots met ‘Relief In C’: je ziet de uitgestrekte katoenvelden of het kampvuur in een instrumentale akoestische uitvoering op slide en mandolin.
Live kan je de baardige heren voorlopig enkel horen in hun natuurlijke habitat: Kentucky, Tennessee,.. Het forum voor bluesrock is nogal beperkt in Europa. Maar nogmaals: de beste gitaristen komen uit the south! Waiting to meet you in Europe!

Line-up:
Boone Froggett (Vocals, Guitars)
Steve Jewell (Guitars)
John Seely (Bass)
Andrew Gilpin (Drums)

Marino Serdons (4)

Vintage s’70 southern bluesrock that sweeps through your body and mind. Intelligent compositions, sharp guitars and organic vocals create Otis’ original sound. One advice: LISTEN!

King King: Exile & Grace

11/10/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

(She Don’t) Gimme No Lovin’
Heed The Warning
Broken
Find Your Way Home
Tear It All Up
Betrayed Me
Long Time Running
Nobody Knows Your Name
I Don’t Wanna Lie

Platenlabel
Manhaton Records

Labelnummer
Hatman 2048

Distributie
Niet Meegedeeld

Website Artiest
King King

Alan Nimmo mocht dan geplaagd zijn door stemproblemen, waardoor het tourschema van de band moest herzien worden, toch kunnen de fans van de band uit Glasgow zich voorlopig al laven aan King King’s vierde studioalbum. Zonder hun eigenheid te verloochenen, slaan Nimmo en zijn kompanen toch een ietwat andere richting in. Het geheel mag dan nog bluesy klinken, toch duiken er meer rockgeluiden op. Rockgeluiden die verwijzen naar Bad Company, Whitesnake en Thunder en meteen van opener en het tevens als single verkrijgbare ‘(She Don’t) Gimme No Lovin’ een klasbak van een bluesrocker maken, inclusief een echte Nimmo gitaarriff en prima toetsenwerk van Bob Fridzema. Opvolger ‘Heed The Warning’ is een typisch King King nummer, met doorleefde zang van Alan en een heerlijk retro klinkende riff. Een nummer dat tijdens een concert zeker zal vlammen. Maar ook in ballades zijn de heren van King King grootmeesters. ‘Find Your Way Home’ is er zo eentje. Aanzwellende toetsen, ondersteunende gitaren en Alan in een formidabele melancholische zangmodus. Stampende ritmische bluesrock is eerder het hoofdingrediënt voor ‘Tear It All Up’. Het door drums op de rails gezette bluesrockende ‘Long Time Running’ is een nummer dat een serieus 70’s gevoel veroorzaakt en zich vanaf de eerste maal tussen je oren nestelt. Steviger gaat het eraan toe op ‘Nobody Knows Your Name’ waar weer een prominente rol is weggelegd voor de toetsen en bij afsluiter ‘I Don’t Wanna Lie’ moet ik onvermijdelijk denken aan ‘Stevie Wonder goes rock’.
Met ‘Exile & Grace’ slaat King King toch een beetje een andere weg in. Blues is nog aanwezig, maar de meer toegevoegde rock, geeft de band een immense dosis energie, waardoor het album een pak intenser klinkt dan hun vroeger werk.

Lambert Smits (5)

'Exile & Grace' lets hear some other King King. The blues is still present, but influences from classic rock are more on the for plan. It gives the band an extra dose of energy, which makes the album very intense. Highly recommended!

Jason Buie: Driftin’ Heart

11/9/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Fool From The Start
House Party
Government Man
Westcoast Daddy
Driftin’ Heart
Stay The Night
Suits Me To A Tee
12 o’clock Check Out
Last Love Affair
You’re Sweet
Cold Cold Feeling

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Promo cd

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Sarah French Promotion

Website Artiest
Jason Buie

Met ‘Driftin’ Heart’ is de Canadees Jason Buie aan zijn derde album toe. Zijn debuut maakte hij met ‘Urban Blues’ dat in 2009 een vervolg kreeg met het album ‘Live At The Blue Gator’. Jason is een bluesgitarist in hart en nieren en levert met ‘Driftin’ Heart’ een bloedmooi bluesrockalbum af. Zijn stem balanceert tussen die van Thorbjorn Risager in opener ‘Fool From The Start’ en Omar Kent Dykes in het overgrote deel van de overige nummers. Jason weet hoe bluesrock moet klinken. In tegenstelling tot veel van zijn collega’s in dit genre, betreedt hij geen platgetreden bluesrockpaden, maar domineert creativiteit zijn gitaarspel. Zijn nummers zijn knap opgebouwd en diversiteit is troef op ‘Driftin’ Heart’. Zo is ‘Westcoast Daddy’ een swingende rocker, die het ongetwijfeld goed zal doen tijdens Jasons live gigs. Met de titeltrack neemt hij wat gas terug, waardoor zijn superieur spel op de zes snaren nog meer op de voorgrond komt, prima aangevuld door Dave Webbs pianosolo. Een straaltje New Orleans schijnt dan weer door in ‘Stay The Night’. Van Jimmy Rogers covert Jason succesvol ‘You’re So Sweat’ en eindigen doet hij met Jesse Mae Robinsons ‘Cold Cold Feeling’, gekend van T-Bone Walker.
Een welgemeend proficiat mag ook richting George Fenn worden gestuurd en dit voor zijn strakke basloopjes. Jason Buie is niet de zoveelste inspiratiearme bluesrocker in het rijtje. Dit is een artiest die een plaats verdient in het hart van iedere bluesfan. En ja, u leest het goed, bluesfan en niet bluesrockfan. ‘Driftin’ Heart’ bevat 11 ijzersterke songs en laat ons hopen dat dit album de grote doorbraak mag betekenen voor Jason.

Lambert Smits (5)

What a great bluesrock album! 11 five star songs that will not only taste the blues rock fans, but every blues fan. Let this album be the great breakthrough for Jason Buie.

Eamonn McCormack: Like There’s No Tomorrow

1/9/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Disc 1 (Electric):

From Town To Town
When You Cross The Line
Writing’s On The Wall
One Wish
Still Missing You
Lousy Day
Internet Star
Moving On
Running Back To You
Fool For Loving You
It’s A Saturday Night

Disc 2 (Acoustic):

No Airs And Graces
You Take My Blues Away
It’s Not The Spotlight
Heaven’s Cry
Breaking Down
This Guilt I Feel Inside
Angel

Platenlabel
Sireena Records

Labelnummer
SIR 2171

Distributie
Sireena Records

Promo-Agent
Hartwig Komar

Website Artiest
Eamonn McCormack

De Ier Eamonn McCormack is hier uiteraard niet aan proefstuk toe. Eamonn is afkomstig uit het centrum van Dublin en werd beïnvloed door Rory Gallagher, Gary Moore en Thin Lizzy. Op zijn negende was hij al behendig op een akoestische gitaar, maar in zijn tienerjaren ging de voorkeur al heel snel naar de elektrische tegenhanger. Hij was amper zeventien toen hij naar The States verhuisde om zijn muzikale horizonten te verruimen. Met een hele bagage aan ideeën kwam hij tenslotte terug naar de heimat. Onder de ‘nickname’ Samuel Eddy toerde hij Europa rond en scoorde enkele bescheiden hits. Na een lange break verscheen er dan een ‘Best Of’ album, en onder eigen naam registreerde McCormack dan uiteindelijk de release ‘Kindred Spirits’. Vier jaar later promootte hij het album ‘Heal My Faith’. Nu is dan de langverwachte opvolger ‘Like There’s No Tomorrow’. Het is meteen een dubbelalbum dat de diversiteit weerspiegeld van Eamonn McCormack. Voor de opnamen van Disc1 (Electric) deed hij een beroep op de ritmesectie van Gary Moore. Jonathan Noyce (bas) en drummer Darrin Mooney zijn dan ook de perfect soulmates voor McCormacks beoogde sound. In de openingstrack ‘From Town To Town’ trekt Eamonn vrijwel meteen hard van leer en strooit gretig met zijn heavy gitaarriffs. De strakke Thin Lizzy ritmiek wordt verder aangewakkerd in ‘Whe You Cross The Line’ en in het hengstende ‘Writing’s On The Wall’. Na deze Amerikaanse levensles neemt het trio wat gas terug met de rockballade ‘One Wish’, origineel van Phil. Lynott maar nooit officieel uitgebracht, en het emotionele ‘Still Missing You’. De groovy en boogie begeesterde gitaarriffs en McCormacks blues harp in ‘Lousy Day’ staan in aangename antithese met het funky ‘Internet Star’ en de overweldigende blues rocker ‘Moving On’. De song ‘Running Back To You’ is dan weer ingekleurd met een innemende gitaarsynthesizer. Na dit rijkelijke klankenpalet komen de Thin Lizzy gemotiveerde tunes uit de ballade ‘Fool For Loving You’ ons aangenaam verrassen. Het uptempo ‘It’s A Saturday Night’ doet ons dan weer onverwijld wat terug denken aan Rory Gallagher. Eamonn zet zijn elektrische gitaar in zijn statief en neemt de akoestische gitaar op de schoot. De bescheiden, rechtschapen en hemels mooi opgebouwde songs bezorgen ons meer dan eens ‘goose bumps’. Disc 2 opent met ‘No Airs And Graces’, een ode aan Rory Gallagher en het zeer toepasselijke ‘You Take My Blues Away’, dat hij bij elkaar pende voor zijn dochter. De mandoline intro in ‘It’s Not The Spotlight’ geeft het nummer een Ierse folk inslag mee, net zoals hij zijn blues harp laat schijnen in ‘This Guilt I Feel Inside’ en de penetrerende akoestische solo versie van de Jimi Hendrix song ‘Angel’. Een mooiere afsluiter konden we ons niet wensen.

Philip Verhaege (4 ½)

Eamonn McCormack shows with these two diverend styles that he is a master in both musical genres. The sound is very good and deep warm. A pleasure to listening. Replay please!

Snafu: Live Nottingham 1976

12/8/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Don’t Keep Me Wondering
Long Gone
Big Legged Woman
Every Little Bit Hurts
Unsettled Dust
Highway

Bonus Tracks-Niagra:

Crossfire
Victim Of Love
Cold Eyes
Don’t Be A Fool

Platenlabel
Angel Air Records

Labelnummer
SJPCD499

Distributie
Proper Music Distribution

Website Artiest
Snafu

Het ‘heritage’ label Angel Air viert dit jaar haar twintigjarig jubileum. Meer dan 500 sixties platen werden opnieuw in het daglicht geplaatst en gingen ‘on air’. Niet altijd met ‘angel’ sounds. Tussen de baard bevinden zich oude juweeltjes. Begin jaren zeventig bekoorde de rythm & blues band SNAFU, (Situation Normal All Fucked Up). De rockband werd opgericht door de nog steeds actieve Bobby Harrison en bracht drie sterke albums uit. Een wereldtoernee, Europa en US op kop, volgde als support van The Eagles, The Doobie Brothers en ELP. In 1976, op het toppunt van hun muzikale escapades, werden zes songs uit één van de laatste live optredens geregistreerd in Nottingham. De bluesrock van Snafu ademt inspiratie van legendarische bands Little Feat en The Allman Brothers. Amerikaanse blues met slide-gitaar en een funkyritme doet ook denken aan de Amerikaanse Grandfunk Railroad. Al bij intro van dit live-album hoor je de eerlijke pure sound van een belegen groep. Rauwe ongepolijste zang van Bobby Harrison en funky gitaar van Micky Moody met Tim Hinkley (later sessie muzikant bij alle grote der aarde!!) op Hammond orgel. Bobby’s energie schuurt over zijn stembanden en Micky glundert/trekt vieze muilen bij het bepotelen van zijn slidegitaar. Enkele weken later wisselt hij Snafu in voor David Coverdale’s Whitesnake. Dit betekende ook het einde van Snafu. De opnames van Live Nottingham 1976 zijn niet zo zuiver. Laat dit de pret echter niet bederven: zo mooi en puur was het in die tijd. Geen technische snufjes of loops, neen, rechtstreeks uit ziel en hart! Als toemaatje kan je nog smullen van 4 bonus tracks uit een radio live sessie van 1977 onder de naam Niagra.

Line-up:
Bobby Harrison (Lead Vocals, Percussion)
Micky Moody (Guitars, Mandolin, Backing Vocals)
Tim Hinkley (Keyboards, Backing Vocals)
Colin Gibson (Bass)
Terry Popple (Drums, Percussion)

Line-up Niagra (for radio session):
Bobby Harrison (Lead Vocals)
Gus Iasadore (Lead Guitar on radio sessions)
Gregg Dortch (Bass)
Jim Carson (Drums)
Phil Nicholas (Keyboards)

Marino Serdons (4)

Paragraph. Klik hier om te bewerken.

Tucci: Olivia

19/7/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

High Roller
Olivia
I Don't Need It
Gimme Some of Your Love
Overtaxed Blues
Hey Florida
Train Blues
Without You
Play by the Rules
You Hurt Me
Third Eye

Platenlabel
Hideway Music

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Niet Gemeld

Promo-Agent
Marc Pucci Media

Website Artiest
Tucci

De blues rockband Tucci is afkomstig uit Sarasota, FL. Inspirator Steve “Doc” Tucci (vocals, gitaar) introduceert samen met Michael Tucci (drums), Shawn Murphy (sax) en bassist Harry DeBusk het nieuwe album ‘Olivia’ op het label Hideaway Music. Samen met enkele ‘special guest’ waaronder Great Southern Dan Toler, verleent ook Larry McCray zijn stem en gitaar aan heel wat nummers. De band Tucci gaat verder op de incarnatie van het succesverhaal
The Toler-Tucci Band en het album ‘Doc’s Hideaway’. Het album opent met het opwekkende blues nummer ‘High Roller’. Larry McCray’s gitaarriffs doen sterk terugdenken aan een jonge B.B. King. De titeltrack ‘Olivia’, nu met Shaun Murphy achter de microfoon, is een swingende compositie die in contrast staat met de blues ballade ‘I Don’t Need It’ en de blues rocker ‘Gimme Some Of Your Love’. Het funky ‘Overtaxt Blues’ is overgoten met McCray’s gitaarrriffs en Dan Ryan swingende toetsen. In ‘Hey Florida’ bewieroken ze de muziek scéne van de zonnige staat Florida. En dan gaat de voet even van het gaspedaal in de blues ballades ‘Train Blues’, ‘Without You’, ‘Play By The Blues’ en ‘You Hurt Me’. De improviserende blues rocker ‘Third Eye’ mag het album op een meer dan waardige manier afsluiten.

Philip Verhaege (4 ½)

The album 'Olivia' is a gorgeous release. It is full of diversity. Blues rockers alternate with delicious ballads! Highly recommended!

Robin Trower: Time And Emotion

3/7/2017

Tracklist:

The Land Of Plenty
What Was I Really Worth To You
I’m Gone
Bitten By The Snake
Returned in Kind
If You Believe In Me
You’re The One
Can’t Turn Back The Clock
Make Up Your Mind
Try Love
Time And Emotion

Platenlabel
V-12 Records
Manhaton Records

Labelnummer
Hatman 2047

Distributie
Manhaton Records

Website Artiest
Robin Trower

Om de levensloop van deze stergitarist even er op na te kijken, moeten we terug naar de Good Old Sixties, eigenlijk reeds 1959, waar in Engeland (Southend-on-Sea) een band met de naam The Paramounts de kop opstak. Enkele jaren nadien zullen enkele onder hen, waaronder dus Robin Trower maar ook Gary Brooker een wereldhit scoren onder de nieuwe groepsnaam, Procol Harum. En de hit is natuurlijk het nog steeds overweldigend klinkende “A Whiter Shade Of Pale”, nog steeds mijn nummer één allertijden.
Tot op “Broken Barricades” (1971) was Robin de gitarist van Procol Harum en brak met de band om een solocarriére op te starten. 2 jaar later verraste hij vriend en vijand met het fanntastische album “Twice Removed From Yesterday”, een langspeler van de pure psychedelica van afdruipt en slechts gemaakt door 3 muzikanten. Denken we hierbij ook aan de volgende pareltjes die hij achtereenvolgens op ons losliet: “Bridge Of Sighs”, “For earth Below”, “Long Misty Days”, “In City Dreams” enz… Allemaal hebbedingetjes, geloof me.
In 2009 kregen we nog “What Lies Beneath” dat gevolgd werd door “Roots & Branches”, “Something’s About To Change” en “Where You Are Going To”. Trower werkt ook een tijdje samen met Cream basslegende Jack Bruce (B.L.T. = Bruce, Lordan, Trower) en de Roxy Music frontman Bryan Ferry.
Een indrukwekkend palmares aan studiowerk, zou ik zeggen.

En nu op zijn 72ste levensjaar doet de brave man daar nog een schepje bovenop met zijn nieuweling “Time And Emotion”. Nog steeds als een trio, want Chris Taggart (drums) en Livingstone Brown (bass) stonden hem terzijde in de studio, levert hij weer een buitengewoon album af dat zeker niet in je Robin Trower-collectie mag ontbreken.

Bij de eerste tonen van “The Land Of Plenty” weet je in welke richting Trower ons duwt. Dat komt vooral door diens eigen geluid want hij heeft jaren geleden reeds bewezen dat hij geen blauwdruk van Jimi Hendrix is zoals velen nog steeds beweren.

“What Was I Really Worth To You” is weer zo’n meesterwerkje in het toch al indrukwekkende repertoire van Trower. Een heerlijke psychedelische slowblues met sterk gitaarwerk. Dat dit album verder nog andere leuke te ontdekken nummers herbergt, zul je zelf wel ondervinden bij het beluisteren van deze nieuwe worp.

Ook het funky werk is niet weg te denken op dit album. “I’m Gone” is een groovy nummer waarin Trower zijn gitaar weer dat schroeiende, logge Trower-geluid mee geeft.

Het is, zoals steeds met dit soort grootheden, moeilijk om te beweren dat er hoogtepunten of minder interessante nummers op dit schijfje zitten. Als je van blues, bluesrock met een sneufje psychedelica houdt, dan is deze “Time And Emotion” je volgende aankoop. Doe het nu het nog kan.

Alfons Maes (4)

It is hard to say that there are highlights or fewer interesting songs on this disc like always with these kinds of great musicians. If you like blues blues, rock with a touch of psychedelics, then this "Time And Emotion" is your next purchase. Do it now. It’s hardly to believe that an 72-years old man is still surprising us with this unforgettable sound. A Must-have!

Bobby Messano: Bad Movie

16/5/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Bad Movie
Come To Your Senses
Why Water A Dead Rose
Road To Oblivion
Unconventional Wisdom
Too Good To Be True
If The Phone Ain’t Ringin, It’s Me Not Callin’
Never Too Late To Break A Bad Habit
Water Under The Bridge
You Left Me No Choice
The Girl That Got Away
I Thought We Had This
We Need A Blessing
Is It Too Much To Hope For A Miracle
American Spring

Platenlabel
The Prince Frog Record Company

Labelnummer
BM1-41517

Distributie
CD Baby

Promo-Agent
Blind Raccoon

Website Artiest
Bobby Messano

Bobby Messano is een blues rock gigant die ooit muzikaal director was voor Steve Winwood, Lou Gramm en voor heel wat country artiesten zoals Jimmy Wayne, Rodney Atkins en Steve Holy. Naast dit alles heeft hij ook zeven solo albums op de markt en speelde tussen 2012 en 2016 meer dan 400 shows in 32 landen. Voor zijn nieuwste release ‘Bad Movie’ combineert hij een schat aan levenservaringen en een gezonde dosis blues rock affirmatie. De collectie van vijftien nummers zijn een smeltkroes van low down dirty blues songs, Americana en rechttoe rechtaan blues rocksongs. Zijn gevarieerde muzikaliteit bezorgde hem ook een plek in de NJ Blues Hall of Fame. Van bij de openingstrack ‘Bad Movie’ stelt Bobby zijn vingervlugheid in de etalage. Na deze vurige tirade komt hij met zijn gitaarspel in de spotlight in de Texas blues song ‘Come To Your Senses’ (origineel bij elkaar gepend door Queen medeoprichter Brian May en Jon Tiven) en de ballade ‘Why Water A Dead Rose’. Maar onze voorkeur gaat toch wel uit naar het dobro begeesterde ‘Road To Oblivion’, het heavy ‘Unconventional Wisdom’ en het funky Memphis soul chapiter ‘Too Good To Be True’. Van de Bo Diddley ritmiek uit ‘If The Phone Ain’t Ringin, It’s Me Not Callin’ gaat het gezwind naar de rocker ‘Never Too Late To Break A Bad Habit’. De moderne inslag van ‘Water Under The Bridge’ en het reggae geïnspireerde ‘You Let Me No Choice’ zijn heerlijke duetten met Alecia Elliott. Het wanhopige ‘The Girl That Got Away’ is ingekleurd met lekker lopende gitaarriffs, net zoals het akoestische ‘Is It Too Much To Hope For A Miracle’ en de afsluitende rock-‘n-roll song ‘American Spring’.

Philip Verhaege (4 ½)

For his latest release 'Bad Movie' he combines a wealth of life experiences and a healthy dose of blues rock affirmation. The collection of fifteen songs is a melting pot of low down dirty blues songs, Americana and straight-line blues rock songs.

Anthony Rosano And The Conqueroos

28/3/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

28 Days
Give Me Strength
You Dont Know Me
Long Island Sound
Wicked Grin
Revolve
Love Got a Hold on Me
Shaken in the Veins
Bound to You
Blackbird
Proud of my Sins

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Niet Gemeld

Promo-Agent
Niet Gemeld

Website Artiest
Anthony Rosano And The Conqueroos

The Conqueroos werden gevormd in 2012 en maakten al snel naam in de lokale en nationale blues scéne. Tot twee keer toe werden ze uitgeroepen tot finalist door de International Blues Challenge. Anthony Rosano (gitaar, vocals), bassist Paul Warren, drummer Scott Smith en sax en harpwonder J.B. Bustillos mengen op een zeer gezellige manier ‘old school blues’ met moderne rocktunes, en dit vaak met unieke funky arrangementen. Met deze muzikale aantrekkingskracht deelden ze het podium met bluesrock pioniers als Tab Benoit en Hamilton Loomis, maar ook met traditionele artiesten als Big Joe and The Dynaflows, Biscuit Miller and The Mix, Lil’Ed and The Blues Imperials en Rick Estrin and The Nightcats. The Conqueroos zijn dus voortdurend in beweging. En dat is het best te bemerken aan hun sound op dit titelloze album. Hetopenings nummer ’20 Days’ is een opgewekte en energieke song dat snel navolging concipieert met het swingende ‘Give Me Strenght’. De diep ingesneden grooves zijn ook de basis voor het funky ‘You Don’t Know Me’. Een overheerlijk rustpunt komt er met de folky ballade ‘Long Island Sound’. Maar al even snel wordt de slidegitaar boven getoverd en komen de diepe drumslagen ons in ‘Wicked Grin’ enthousiasmeren. Het funky klankspel van ‘Revolve’ heeft zelfs een spacy gitaartune die knap wordt ingewilligd door een meesterlijke gitaarsolo.
De midtempo rocker ‘Love Got A Hold On Me’ heeft dan weer die lekker lopende saxintro. De boogie ‘Shakin’ In The Veins’ is begeesterd door Bustillos harpvaardigheden en Rosano opwekkende gitaarriffs. De weemoedige bluestrage ‘Bound To Yo’ en ‘Blackbird’ staan dan weer in aangename antithese met de akoestische blues sound van ‘Proud Of My Sins’. De diversiteit is een knap en diep ingesneden issue voor de release.

Philip Verhaege (4 ½)

The diversity is a cleverly and deeply cut issue for the release.

People vs Larsen: Loving Losing

24/3/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Sunset Chamber
There’s A Limit To Your Love
One More Time
Loving Losing
Josephine
Big Leg Woman
Stay All Night/I Got To Try You
Come Home With Me Baby (Take Me Home With You Baby)
When I Call You
I Tried To Quit You Baby

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Niet Gekend

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
People vs Larsen

De New Yorkse People vs Larsen werd opgericht in 2012 en in de herfst van datzelfde jaar brachten zij reeds het naar hen genoemd debuutalbum uit. Onlangs verscheen ‘Loving Losing’ en inmiddels is de band reeds druk bezig aan een volgend album dat zou moeten verschijnen op het einde van dit jaar. De muziek van People vs Larsen bevat zowel invloeden uit de blues, rock en jazz. Op ‘Loving Losing’ wordt de band uitgebreid met Tod Coldwell op toetsen, gekend van zijn werk met Crosby, Stills & Nash. ‘Loving Losing’ is een album dat verrast door de muzikale benaderingen. De eerste track, het instrumentale ‘Sunset Chambler’ zit gecompliceerd in elkaar en klinkt redelijk bombastisch. Dat bombastische manifesteert zich ook in het aanvankelijke rustig startende ‘There’ A Limit To Your Love’, dat toch ook wel een bluesgevoel oproept. Een krachtig overstuurde gitaar doet ‘One More Time’ rocken, terwijl ‘Good Thing’ en ‘I Tried To Quit You Baby, die beiden wat aan het werk van Gary Moore doen denken, samen met de titeltrack zeker een ereplaats verdienen in de categorie bluesrockballads. Het hoeft echter niet steeds rauw en overstuurd te klinken. Een leuk intermezzo is dan ook het met akoestische slide gebrachte ‘Come Home With Me Baby (Take Me Home With You Baby)’. Knapste nummer is evenwel het met sax overgoten ‘Big Leg Woman’ dat zowel, soulvol als bluesfunky klinkt.
De afwisseling tussen ruige en rustige passages in de nummers is een eigenschap die People vs Larsen hier vaak toepast. ‘Loving Losing’ is een album voor liefhebbers van melodieuze bluesrock met stevig gitaarwerk.

Lambert Smits (4)

Guitar driven songs containing both blues and rock, especially with some fine bluesrock ballads.

The Cell: Memories

12/3/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Still In Love With Her
Life On a Highway
Blues Communion
Rusty Girl
Somebody Else´s Song
Devil In Me
Abilene
Moody Blue
Dive Into The River
Rollin´ Man
The Cell

Bonus:

Midnight Rider

Platenlabel
Prison Records

Labelnummer
Promo CD

Distributie
Niet Gemeld

Promo-Agent
Niet Gemeld

Website Artiest
The Cell

De Tsjechische groep The Cell werd samengesteld in 2002 door de Tsjechische drummer Milan Milata en de Amerikaanse frontman David Gore. Na heel wat personeelswisselingen worden nu de artistieke vonken verder ingevuld door bassist Leo Koudelka, Michael Jonczyova (drums), gitarist Michal Benes en vocalist Michal Cerman. Destijds nodigde Milata ook de vrouwelijke zangers Veronica Mohaplova uit, die uiteindelijk de toekomstige vrouw zou worden van zijn broer. In 2005 komt zangeres Hana Vaníková de band vervoegen, die werd vervangen door Vladka Svobodova en die op haar beurt de baan ruimde voor Martina Dolckova. En die laatste vormt nu samen met Michaela Jonczyova de vrouwelijke basis van de band. De release ‘Memories’ is het derde album na eerdere succesverhalen als ‘Are You Ready’ en ‘Keepin’ On, Rollin’ Hard. De geweldige boogierocker ‘Still In Love With Her’ mag nu de dans openen. Al snel volgt een culminatiepunt met de ballade ‘Life On a Highway’ en de akoestische intro van de song ‘Blues Communion’. De leuke banjo tune en harparrangementen worden hier al snel geëxploreerd tot een heavy bluesrock chapiter. In het mooi opgebouwde ‘Rusty Girl’ komt voor het eerst een vrouwelijk zangeres ons verblijden. De aanwakkerende gitaarriffs en een hoornsectie zorgen verder voor opwekkende taferelen. En dan zijn er de volgende climaxen met het typerende ‘Somebody Else’s Song’, de bluesrocker ‘Devil In Me’ en het country duet ‘Abilene’. De blues ballade ‘Moody Blue’, de zwaarmoedige blues song ‘Dive Into The River’ en de Memphis getinte bluestrack ‘Rollin’ Man’ leiden ons naar een hoogoplopende heavy titeltrack. Als bonus track trakteert The Cell ons op de akoestische klassieker ‘Midnight Rider’ van The Allman Brothers Band. Great stuff!

Philip Verhaege (4 ½)

The Czech band The Cell is perhaps the surprise of the year. That's clever blues rock with smoothy bluesy ballads ...

John Ginty, feat. Aster Pheonyx: Rockers

30/1/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

The Shark
Lucky 13
Believe In Smoke
Target On The Ground
Captain Hook
Mountains Have A Name
Mr. Blues
WKYA (feat. Reggie Noble)
Priscilla
Electric
Maybe If You Catch Me
Rockers

Platenlabel
American Showplace Music

Labelnummer
ASM1376

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Niet Gekend

Website Artiest
John Ginty

De 44-jarige keyboardspeler John Ginty’s muzikale carrière start begin jaren 1990. Hij doet voornamelijk sessiewerk maar ook enkele tours met o.a. Jewel, Govt Mule, The Allman Brothers, Santana, The Blind Boys Of Alabama, Court Yard Hounds, Dana Fuchs en The Dixie Chicks. Maar hij werkt ook mee aan ‘Whiskeytown’ van Ryan Adams, één van de best verkopende country-albums ooit. In 2000 is hij mede-oprichter van Robert Randolph’s Family Band en neemt hij onder eigen naam in 2013, met de hulp van producer Ben Elliott, het album ‘Bad New Travels’ op. Vorig jaar verscheen het album ‘Solo Hammond Organ: John Ginty performs music of Elvis Presley at the Roller Rink’.
In februari verschijnt zijn nieuw album, ‘Rockers’. Opnieuw is producer Ben Elliott van de partij en krijgt hij hulp van de uit New Jersey afkomstige powerhouse zangeres Aster Pheonyx. Samen schreven ze tien van de twaalf songs. In oktober vorig jaar verscheen de single ‘Lucky 13’ dat nu ook terug te vinden is op ‘Rockers’. Het is een snelle rocker met veel slidegitaar, Hammond en een zeer snel zingende, haast rappende Aster Pheonyx. Het is een soort fusion rock. De orgelstijl van Ginty heeft wel wat weg van Jan Hammer en Jon Lord.
De korte opener ‘The Shark’ is een instrumentaal nummer, evenals de afsluiter, de Billy Cobham-achtige ‘Rockers’, een woeste Hammondsong. ‘Believe In Smoke’ is een hoekige jaren zeventig rocker. In ‘Target On The Ground’ neemt Ginty wat gas terug. Het is een rustige en funky song waarin zangeres Aster ook wat soul steekt. ‘Captain Hook’ volgt die ingeslagen weg maar dan met nog meer soul. Op ‘Mountains Have My Name’ wisselt Ginty de Hammond voor de piano, maar hij kan het niet laten om toch ook wat orgel toe te voegen aan deze soulballad.
‘Mr. Blues’ is een stevige jaren zeventig bluesrocker, een song die ook Beth Hart wel zou liggen. ‘WKYA’, een enorm storend stukje gezever van DJ Funky Gitwork (Reggie Noble) had John er beter af gelaten.
Een gezapig grommend stukje southern soulpop is ‘Priscilla’, met Ginty op piano, orgel en melodica. Wat mij betreft de uitschieter van het album. Daarop volgt de bluesrocker ‘Electric’, een beetje in de stijl van Joe Bonnamassa. ‘Maybe If You Catch Me’ is een rustige, langzame Hammondsong met speciaal drumwerk van Maurice Watson.
Dit album is uitermate geschikt voor fans van (blues)rock waarin nogal wat soul gestoken is. Uiteraard ook voor Hammond/orgelfans en liefhebbers van een vrouwenstem met power. Uitstekende cd!

Peter Jacobs (4)

This album is for (blues)rock fans who like their music to have a lot of soul in it and of Course also for Hammond/organ fans and lovers of a powerful women’s voice. Excellent cd!

Ford / Thal / Personne: Lost In Paris Blues Band

25/1/2017

DETAIL ALBUM

Tracks:

Downtown
Fire Down Below
Little Red Rooster
I Don’t Need No Doctor
One Good Man
Tell Me
You’re Killing My Love
It’s All Over Now
Trouble No More
Evil Gall Blues
I Can’t Hold Out
Watching The River Flow
Driftin’ Blues

Platenlabel
Earmusic

Labelnummer
0211712EMU

Distributie
V2 RECORDS BENELUX

Promo-agent
V2 RECORDS BENELUX

Website Artiest
Ford / Thal / Personne

Zet drie getalenteerde gitaristen in de studio. Vul het trio aan met een toetsenman, zangeres, bassist en drummer en met wat geluk ontpopt zich een superband. Dat is wat hier gebeurt. Robben Ford, in bluesland geen onbekende, de Franse bluesartiest Paul Personne en Ron ‘Bumblefoot’ Thal (ex Guns N’ Roses), omringden zich met zangeres Beverly Jo Scott, toetsenist John Jorgenson, bassist Kevin Reveyrand en drummer Francis Arnaud en doken in Parijs de studio in. Ego’s werden terzijde geschoven en het enige wat telde was de muziek. Voor die muziek deed de band beroep op goed gekozen covers. Zo is er o.a het verrassende ‘Downtown’ van Tom Waits, met voorbeeldige zang van Personne en denderende gitaarsoli van Ron Thal. Personne mag ook vocaal, maar nu samen met Beverly Jo Scott, tekeer gaan in Bob Segers rocker ‘Fire Down Below’. Dixons ‘Little Red Rooster’ wordt door de snarenvirtuozen, met slide van Personne, stevig onder handen genomen, maar het nummer wordt er wel eigentijds door. Dat geldt trouwens ook voor Wolf’s ‘Tell Me’. ‘I Don’t Need No Doctor’ van Ashford & Simpson leende zich dan weer perfect voor een funky groove, terwijl Beverly Jo Scott in ‘One Good Man’, gesteund door de duizelingwekkende gitaar van Ford, Janis Joplin aardig naar de kroon steekt. De rustpauze komt er pas met Bloomfields ‘You’re Killing My Love’. Maar daarna gaat de band weer in overdrive met een rauw klinkende Personne in het aan Bobby & Shirley Womack schatplichtige, maar door de Stones onsterfelijk gemaakte ‘It’s All Over Now’. Een heel persoonlijke en eigentijdse remake, mede door de slidepartij van alweer Paul Personne, ondergaat Elmore James’ ‘I Can’t Hold Out’. Een injectie met een flinke dosis blues is daarna bestemd voor Dylans ‘Watching The River Flow’. Voor een tot op het bot gestripte song is het wachten tot afsluiter ‘Driftin’ Blues, heel relax gebracht door Personne, zichzelf begeleidend op akoestische gitaar.
‘Lot In Paris Blues Band’ is een album waar heavy en gierende gitaren en toetsen voor het mooie weer zorgen. Dit alles gebracht door zeg maar een superband levert dan ook een superalbum op!

Lambert Smits (5)

Thirteen blues and rock classics by a super band who gave them a personal and contemporary feel. Super album!

Popa Chubby: The Catfish

31/12/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Going Downtown See My Old Gal Sue
Good Thing
Bye Bye Love
Cry Till It’s A Dull Ache
Wes Is More
Motorhead Saved My Life
Blues For Charlie
Dirty DieselSlow Down Sugar
Put A Grown Man To Shame
The Catfish
C’mon In My Kitchen

Platenlabel
EAR Music

Labelnummer
0211712EMU

Distributie
V2 Records Bebelux

Promo-Agent
V2 Records Benelux

Website Artiest
Pop Chubby

Enkele jaren geleden botste ik letterlijk en figuurlijk op Ted ‘Popa Chubby’ Horowitz op een hoek in ‘down town’ New York City. Popa ging net een Franse bakkerij binnen maar maakte voor ons gelukkig wat tijd vrij. Sindsdien onderhouden wij regelmatig contact. Ted Horowitz werd geboren als zoon van een snoepwinkel eigenaar in The Bronx. Op zijn dertiende begon hij met drummen, maar niet veel later ontdekte hij de sound van The Rolling Stones. Dit was klaarblijkelijk de inspiratiebron om ook gitaar te leren spelen. Ted werd dus vooral geïnspireerd door artiesten uit de jaren ’60 en de Engelse bluesboom. Zijn grote doorbraak kwam er door het winnen van een nationale blues talenten wedstrijd dat gesponsord werd door KLON, een publiek radiostation in Long Beach, California. Vorig jaar had ik een uitgebreide babbel met Popa, en bij mij laatste vraagstelling over zijn nabij toekomstplannen vertelde hij doodleuk: ‘watch out Popa Chubby is a catfish’. Wist ik toen veel dat hij mij eigenlijk de titeltrack van zijn nieuwste release had toevertrouwt. Nu weet ik dus wel beter en van bij de aftrap met ‘Going Downtown See My Old Gal Sue’ komen we alweer in een overvleugelende funky rocking’ blues Big Apple gemoedsstemming. De track ‘Good Thing’ zwerft muzikaal rond een hiphop hype en in het instrumentale ‘Bye Bye Love’ (dat ooit een wereldhit was voor The Everly Brothers) komt zijn heterogeniteit alweer sterk bovendrijven. Het nummer ‘Cry Till It’s a Dull Ache’ is dan weer ingezaaid met het klassiek rock getinte gitaarwerk dat Popa al meer dan 25-jaar predikt.
‘Wes Is More’ is dan weer een jazzy instrumentale hommage aan Wes Montgomery waar de band zijn kunnen verder mag in etaleren. Dave Keys pianoarrangementen, Dave Moore (drums) en Matt Lapham baslijnen zorgen voor een aangename structurele grondslag. Het nummer ‘Motörhead Saved My Life’ is dan weer een regelrechte outlaw biker song en staat in genoeglijke tegenstelling met de rustig opbouwende instrumentale ballade ‘Blues for Charlie’, dat Popa bij elkaar pende na de aanslagen op de kantoren van het satirische tijdschrift Charlie Hebdo in Parijs. Knappe blues rock is dan weer de song ‘Dirty Diesel’. In het jazzy geïnfluenceerde ‘Slow Down Sugar’ komt Popa’s dochter Tipitina in de spotights met haar jazzy trompettunes.
Maar we razen verder door met het moderne ‘Put a Grown Man to Shame’ en de groovy titeltrack. Popa schouderde maar al te graag zijn dobro voor het afsluitende Delta blues caput ‘C’mon In My Kitchen’ van Robert Johnson.

Philip Verhaege (5)

With the release ‘The Catfish’ has Popa Chubby his most diverse album on the market. Chubby’s traditional blues-rock, instrumental gems and even some jazzy highlights. What a blast of a release. Thanks Popa…See you soon!

Ruben Hoeke Band: Sonic Revolver

31/10/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

That’s the Boogie
Pet the Fat Cat (Milk Her Sugar)
A Naked Phrase
Cyanide Fire
Liar, Liar (Panties on Fire)
Hour-E-Cow
Proof of Monsters
Fresh from the Mother
Selling to Sell
C-C-C-C-C-C Come on!
Belltower
Live Today
Time

Platenlabel
Butler Records

Labelnummer
BUR2016017

Distributie
Bertus

Promo-agent
V2 Records

Website Artiest
Ruben Hoeke Band

Ruben Hoeke is binnen de Nederlandse blues- en rock scene al lang geen onbekende meer en zijn palmares is er eentje om U tegen te zeggen. Geïnspireerd door Guns ’n’ roses ‘Sweet Child ‘o’ Mine’ begint hij op zijn veertien jaar met gitaar spelen. Sinds zijn eerste optreden in 1992 toert hij onafgebroken op podia in Denemarken, Duitsland, België, Estland, USA, Ierland, Luxemburg en Curaçao. Na een tijd bij het zelf opgerichte Blues on the Road gespeeld te hebben stapt hij in 1994 op, waarna hij in 1996 de kans krijgt om samen met Shirley King te spelen. In 2000 richt hij Skelter op en nog later speelt hij bij Roberto Jacketti & The Scooters. Tezelfdertijd start hij ook het project Juna op en komt ook nog bij zanger Thé Lau terecht waarmee hij door Nederland en België toert. In 2004 richt hij zijn eigen band Ruben Hoeke Band op waarvan het debuut ‘Sugar’ op 13 maart 2006 het daglicht ziet. Op dit album speelt hij samen met Jan Akkerman, Boris Van Der Lek, David Hollestelle, Wouter Planteijdt en Thé Lau. Dat album wordt tevens ‘Tour de France CD’ en wordt veelvuldig gedraaid op Radio 1 en 2. Na vele optredens o.a. in Denemarken, Duitsland en België wordt ‘Sugar’ het best verkochte Nederlandse R&B CD van 2007 en Ruben wordt bekroond voor zijn werk als hij een ‘Duiveltje’ in ontvangst neemt als Nederlands Beste Gitarist en met een officiële gemeentelijke oorkonde wegens zijn grote bekwaamheid als gitarist. Iets later speelt hij samen met Jan Akkerman en Gary Moore speelt hij in de Heiniken Music Hall. Tweede album ‘Coexist’ verschijnt in 2010. Twee jaar later ontmoet hij Slash, de man die hem inspireerde. Na een tour doorheen Estland verschijnt het derde album ‘Loaded’ en in 2014 wordt hij door de lezer van De Gitarist gekozen als Beste Blues en Rock Gitarist Benelux. Anno 2015 wijzigt de RHB bezetting die naast Ruben, gevormd wordt door zijn drummende broer Eric Hoeke, zanger Lucas Pruim en oudgediende bassist Paul Brandsen. Onder deze bezetting komt ‘Sonic Revolver’ uit nadat Ruben Hoeke het aanbod weigerde om te toeren met Beth Hart, dit om voor zijn eigen muziek te kiezen. Hoewel Ruben Hoeke niet zozeer van wapens houdt krijgt het album toch deze veelzeggende titel vanwege de vurige full throttle R&B songs die het album sieren. Naar eigen zeggen is dit ook het album waar hij het meeste plezier aan beleefde tijdens het opnameproces en nog nooit eerder had Ruben Hoeke zoveel gelachen dat hij zelfs geen gitaar meer kon spelen. ‘Sonic Revolver’ is de logische opvolger van ‘Loaded’ en staat bol van een mix tussen soul, heavy rock, pop, stompin’ boogie en vuile rhythm & blues. Naast de stevige rocknummers met bluesinslag is er variëteit genoeg aanwezig op dit album om het veelzijdig te noemen en het enthousiasme druipt van de nummers van. Je kan zo horen dat dit album tot stand kwam met het nodige plezier. Dit is gewoon muziek die je in een bedompte rokerige blueskeet wil horen met een stevige pot bier in de hand. Na vierentwintig jaar in de Scene draait Ruben Hoeke en zijn band op volle toeren en dat zullen ze de komende tijd ook live aan het publiek tonen. Zeker het beluisteren waard!

Paul Brandsen - Bas
Eric Hoeke - Drums
Ruben Hoeke - Gitaar
Lucas Pruim - Zang

Johan Kaethoven (3,5)

‘Sonic Revolver’ The new Ruben Hoeke Band CD is filled with the finest mix of soul, heavy rock, pop, boogie and dirty rhythm & blues. You can hear the pleasure and fun the band had during the recording process. This is a Crash, Boom, Bang all the way

Ray Fuller and The Bluesrockers: Long Black Train

19/10/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Burn Me up
Devil’s Den
Voodoo Mama
Hip Shakin Mama
Cold Day In Hell
Long Black Train
Louisiana Woman
Let’s Get Dirty
Somethin’ Shakin’
New Tattoo
Whiskey Drinkin’ Woman
Pipeline Blues
Evil On Your Mind
You’ve Got The Blues

Platenlabel
Azuretone

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Frank Roszak Promo

Website Artiest
Ray Fuller

Meer dan vier decennia lang staat Ray Fuller op een podium. In 1974 formeerde hij zijn The Ray Fuller Band. Het kon haast ook niet anders, want op acht jarige leeftijd kreeg hij zijn eerste Gibson Melody Maker gitaar. Fuller die uit New Albany, Ohio komt was zo begeesterd door de Britse blues invasie dat zijn sound nu nog steeds overhelt naar de U.K blues sound. Hij werd naast John Mayall en Clapton verder beïnvloed door John Lee Hooker, Muddy Waters, Elmore James en heel wat andere blues grootheden. De release ‘Long Black Train’ is slecht het achtste album voor Fuller, en eens je zijn stem wat gewoon bent, verbaast Fuller je op een aangename manier met zijn zeer toegankelijke blues rocktunes. Zelfs noemt hij zijn sound ‘rockin’ slide gitaar blues’ en wie zijn wij hier om deze existente verwijzing en referte tegen te spreken.
Ray pende veertien song bij elkaar en gaf de voorkeur aan ‘Burn Me Up’ om de dans te openen. Fuller’s opzwepende ritmiek, Doc Malone’s harparrangementen en Myke Rock diepe baslijnen geven de accessorische invoering voor de sound. Darrell Jumper’s drumslagen zijn dan weer belangrijke parafernalia in ‘Devil’s Den’. De slide gitaar komt ons eindelijk verheugen in de Texas blues rocker ‘Hip Shakin’ Mama’. De bluesharp staat onvermijdelijk in de spotlights in de nummers ‘Cold Day In Hell’ en ‘Let’s Get Dirty’. De titeltrack is dan weer onvervalste rock-‘n-roll. Fuller dweept met nooit aflatende en activerende gitaarriffs en trekt mateloos de lijn door naar het funky geënthousiasmeerde ‘Louisiana Woman’. De swingende shuffle ‘Somethin’ Shakin’’ mag de dans voorgeleiden en resulteert uiteindelijk in blues tracks ‘New Tattoo’, ‘Whiskey Drinkin’ Woman’ en de astrante intro van ‘Pipeline Blues’ dat alweer voer is voor de slide gitaar liefhebbers. Van de moderne inslag in ‘Evil On Your Mind’ gaat het gezwind naar het afsluitende ‘You’ve Got The Blues’. Ray Fuller’s heavy gitaarriffs gaan nog een laatste keer in duel met Doc Malone’s harp virtuositeit. En ook dat kan ons bekoren!

Philip Verhaege (4½)

Ray Fuller and his Bluesrockers has to promote a thrilling album. Blues rock is an electrifying blues genre, if it is well played ... Just like here ! So we are very happy! We are curious what and how he will bring it live..