0 Reacties
Eerder maakte deze zoon van een Amerikaans ambassadeur indruk met langspelers als ‘Toponga Ranch’, ‘Solid Gold’ en‘Kindness’ gevuld met West Coast countryrock en bluesy stuff. Dat is ook nu weer het geval met dit epeetje waarin ook muzikale paden uit ‘the deep south’ bewandeld worden. In het opening- en tevens titelnummer ‘Endless Sky’ klinkt het zonnige Californië door in aangename harmoniezang. Naast de gitaartjes en pedal en lapsteel van John Groover Mc Duffie voegde Caspers vertrouwde producer Ira Ingber (Beefheart, Cocker, Dylan, Bonoff, Raitt) bijkomend akoestisch gitaarwerk. Ook toetsenman Byron leverde een niet onbelangrijke bijdrage, in ‘Rattlesnake Road’ horen we zijn dartele pianospel terwijl in het knap opgebouwde ‘Quite Hours’ een ronkend hammondorgel de hoofdrol vervuld naast het melodieuze gitaarwerk. In de countrygetinte ballade ‘River’ meandert rustig verder op pedalsteel en southern soulgospel achtergrondzang van Linda McCrary en Charity van de gelijknamige Sisters. Met de door accordeon en de viool van Ross Lewinson; die ooit deel uitmaakte van Cowboy Angst, gestuurde instrumentale afsluiter blijven we in het zuiden en dat is geen slechte zaak. Hopelijk kunnen we in deze rubriek binnenkort nog eens volwaardig cd werk van Casper en Co begroeten. Cis Van Looy (4) Het tweede album van Los Pacaminos, de americanaband van de Engelse popzanger Paul Young, heet 'A Fistful of Statins'. Duidelijk een knipoog naar de bekende western van Sergio Leone, en 'Statins' is een cholesterolverlagend middel. Opener 'Razor Wire' is een perfecte keuze: een volledig instrumentaal, Shadows-achtig deuntje dat drijft op een onweerstaanbare groove. 'Jump Back Baby' en 'Caballero' zijn aardig, maar ook een beetje braaf. 'The Girl from Tennessee' is echter aanstekelijk en vrolijk, net als 'Mi Chorizo'. In 'Battered & Broozed' klinkt het: "My liver's been battered and broozed/My head is all messed up and I'm so confused/Tomorrow I'll give up the booze/If I can get sober, I'd drag myself over/Pick up a six pack and drink it with you", qua onderwerp doet het denken aan 'Heavy Fuel' van Dire Straits. Ook het feit dat het advies van een dokter geciteerd wordt ("My doctor said: 'Son, here's the deal/Your condition is one that's unlikely to heal' ...") doet denken aan een ander Dire Straits-nummer, namelijk 'Industrial Disease'. Geen idee waarom er zoveel Knopfler-associaties komen kijken, want Los Pacaminos heeft niets met de legendarische gitarist te maken. 'Broozed' lijkt me overigens een opzettelijke taalfout: correct is 'bruised', maar nu herken je het woord 'booze'. Slechte nummers staan hier niet op, en dat is een prettige geruststelling. Van begin tot einde ademt 'A Fistful of Statins' een ongelofelijke gezelligheid uit. Perfect bij een barbecue en enkele pittige biertjes. Op 13 september 2014 speelt Los Pacaminos op het CountryFestival in Sint-Truiden. Keys and Chords zal, uiteraard, van de partij zijn. Lees ook ons exclusief interview met Paul Young. Julian De Backer (3½) The second Los Pacaminos album is called 'A Fistful of Statins'. A surefire spaghetti western homage to Sergio Leone's masterpiece. 'Statins' - we had to look it up as well - are cholesterol lowering drugs. 'Razor Wire', the album's opening track, is a Shadows-esque, instrumental ditty with a killer groove. Perfect! Both 'The Girl from Tennessee' and 'Mi Chorizo' are uplifting and charming. The highlight is 'Battered and Broozed', a sorrowful tale of sobriety and drunkard's disease - with 'broozed' being a nice pun on 'booze' and 'bruised'. You won't find any bad songs on this excellent tex mex/americana offering. A delightful soundtrack for a summer barbecue, hearty beers included. Los Pacaminos will perform in Belgium on the CountryFestival in Sint-Truiden (the setting of Michael R. Roskam's excellent 'Bullhead') on 13 September 2014. Recommended. Read also our exclusive interview with Paul Young. Cherry Red Records I B00JVSIG2Q I Los Pacaminos
The Sons of Champlin werden eind jaren zestig samengesteld door Bill Champlin die ook nog een tijdje bij Chicago zat. Het was een band die opereerde vanuit San Francisco waar toen ook nog o.a. jefferson Airplane, janis Joplin, Charlatans, Grateful Dead e.v.a. het mooie weer uitmaakten. Ook deze band kende tijdens zijn bestaan serieuze personeelwissels en om het accuraat te houden ga ik me hier niet over uitlaten maar wel wie er in de studio zat voor de opnames van deze drie langspelers die toen door het Capitol Label op de markt werden gebracht in respectievelijk 1969, 1969 en 1971. Latere langspelers kwam op de markt door eigen beheer of door Columbia en Ariola. De vijf bandleden die samen met enkele extra muzikanten deze schijf volspeelden waren Bill Champlin (gitaar, keys, sax, vocals), Bill Bowen (drums), Terry Haggerty (gitaar, vocals), Geoffrey Palmer (bass, keys, sax, vocals) en Al Strong (bass). Hun muziek omschrijven: zeer eenvoudige country rock maar het zal pas enkele jaren later zijn dat de Eagles hun intrede doen en dankzij hun sound beleven we dus de echte countryrock. Denk hierbij maar aan ‘Lyin’ Eyes’, ‘Take It To The Limits’ en ‘Desperado’ om je wat nummers te geven om bij weg te dromen. Dit eerste album was meteen een dubbelalbum. Hoogstwaarschijnlijk zat Bill Champlin daar wel voor iets tussen gezien zijn ervaring bij Chicago die destijds ook een dubbele plaat als debuut uitbracht. Tien leuke nummers die je met een goed gevoel zult ondergaan maar verwacht nu ook geen serieuze uitschieters. Wat voor ons de ‘uitschieters’ waren zijn ‘Things Are Gettin’ Better’ terwijl ‘Black And Blue Rain’ en ‘Get High’ toch mee in deze prijzen mogen delen. Met hun tweede langspeler, ‘The Sons’ ging het al niet beter wat de variatie aan nummers betrof en buiten de weinige countryrock die nog aanwezig is horen we hier en daar wat funkylijnen die totaal niet in het werk van een countryrock band thuishoren. Maar we blijven toch even stilstaan bij de slow ‘Why Do People Run From The Rain’. Waarom, omdat het een natte boel is, daarom. Met hun ‘You Can Fly’ overschrijden ze al snel de grens van elf minuten maar dat wordt snel naar de fast forward toets opgelost. En daarmee belanden we op de derde langspeler ‘Follow Your Heart’ en die is al niet beter dan de twee vorige. Weer eigenlijk die banale chorussen en ook hier konden we niet echt een grote uitschieter vinden. ‘Headway’ is dan ook de enige song waarbij onze geest om ietwat meer tijd vroeg voor appreciatie. De dag van vandaag treedt deze band nog steeds op maar weliswaar onder een totaal andere bezetting, William ‘Bill’ Champlin is nog steeds present. Muziek voor wie houdt van eenvoudige pop en rock deuntjes. Alfons Maes (3) |
