Who the fuck are Laudener?  René Dual zingt en UberRudi is de Multi-instrumentalist volgens facebook.  UberRudi is Rudi Mertens die ook in de postpunk band APPARAAT actief is. Voor de rest twee onbekenden die vanuit Antwerpen een prachtalbum op de digitale markt hebben gegooid.  Dertien (weeral?) interessante songs die neigen naar new wave, industrial en electro.  Niks nieuws denk je?  Het duo weet een perfecte balans te vinden tussen de muziekstijl van de jaren ’80 en de hedendaagse electro dance.   Elke song heeft wel een intrigerende intro en bulkt van de inventiviteit. Zelfs in teksten variëren ze tussen Frans en Engels.  Invloeden uit het verleden zijn er duidelijk, zelfs van David Bowie in zijn disco jaren.  Highligths for downloads zijn zeker het donkere ‘Don’t Walk Away’ en het lichtere ’Can I Be Cured’.  Bij uitbreiding eigenlijk elke song is het beluisteren waard.
Het album is enkel digitaal te verkrijgen op de geijkte kanalen als Spotify, Deezer, Itunes, Amazon, enz. Jammer, dit is waard om door bv. Starman Records op vinyl te worden geperst.  Fysiek bewaard voor de eeuwigheid, en…zou dat niet mooi zijn voor de volgende generatie Belpop?
 
Line-up:
René Dual (Vocals)
UberRudi (Multi Instrumentals)
Additional voices from Marthe Matthys and Clara Braeckman
 
 
Marino Serdons (4)

De laatste worp van Cowboy Junkies dateert al van 2012 met het mooie ‘Wilderness’.  Op 13 juli verschijnt hun nieuwe studio album ‘All That Reckoning’.  Nog steeds een Canadees familiegebeuren van de familie Timmins met  jeugdvriend Alan Anton op  bas.  Zus Margo pakt je onmiddellijk in met haar softe folk vocals: verhalend, innemend, ingetogen en bijwijlen sinister. Een paar songs die sterk aanleunen bij het vroegere werk. ‘Sing Me A Song’ echter grijpt je dan  bij de keel in een psychedelische swirl.  Een voorbode voor een serie krachtig gefundeerde songs met elektrische viool en spacesounds op de achtergrond (‘Missing Children’, ‘Noise Before Ear’). 
Herinner je hun classic album The Trinity Session uit 1988, opgenomen in een kerk. Een mysterieus folkalbum dat rust en reflectie uitstraalde.  Na 30 jaar hebben de Cowboy Junkies weer zo’n voltreffer, maar energieker. Op ‘All That Reckoning’, een titelsong in twee delen, laat de band hun persoonlijke politieke en sociale bewogenheid horen. Het hele album verwijst trouwens naar hun relatie met het wereldgebeuren. Voorlopig kan je alleen de titelsong in preview beluisteren op youtube.  Hou echter 13 juli in de gaten of doe een voorbestelling bij je platenboer.
 
Line-up:
 
Margo Timmins (Vocals)
Michael Timmins (Guitars)
Peter Timmins (Drums)
Alan Anton (Bass)
 
Marino Serdons (4)

Vrouwelijke singer-songwriters moeten harder vechten om hun plaats te veroveren in de mannenwereld. De Italiaanse Laura Lalla Domeneghini is met Lallabies aan haar derde album toe.
Met dit album hoopt ze eindelijk internationaal door te breken. Terecht wat de muziek betreft: rustig ingezongen songs in perfect Engels, ondersteund met strings en keys.  ‘Dream A Lullaby’ doet je al onmiddellijk zweverig wegdromen hand in hand als een verliefd stel.  Haar songs zitten muzikaal mooi gestructureerd en uitgebalanceerd in elkaar.  De teksten zijn soms echt banaal.  Wat niet onmiddellijk afbreuk doet, maar ook geen meerwaarde brengt. De sfeer op Lallabies is gelukkig niet zo lullig.  Het album klinkt soulvol met de nodige reverb (dat moet blijkbaar), soundscapes en technische trucjes (Stemvervorming is geen uitzondering).  ‘I Wish I Were A Carpenter’ kreeg een psychedelische saus mee.  ‘I Don’t Know’ lijkt wel een americana ballad voor een spaghetti western.    ‘Lallaby’ brengt de vrolijke noot en zou de massa kunnen plezieren.  In extase ga je wel niet of het moest zijn voor haar zwoele gevoelig stemtimbre.  ‘Typewriter’ zou een favoriet kunnen worden wegens de soberheid van zang en piano. Toegegeven, elke song speelt wel met een knappe notenvariatie uit de elektro pot. Een vergelijking met Sarah Ferri of An Pierlé, om maar in België te blijven, kan ze echter niet doorstaan.  Gezien de naturelle bezetting met viool en cello verwacht je toch iets minder elektropop.
 
Line-up:
Laura Lalla Domeneghini (Vocals, Guitars, Keys)
Denis Valentini (Drums, Percussion, Stringed Instruments)
Antonio Gramentieri (Guitars, Bass, Keyboards)
Massimo Guerini (Backing Vocals)
Andrea Costa (Violin)
Gionata Costa (Cello)
 
 
Marino Serdons (3)

Het Rotterdamse trio Standup ’69 timmert al sedert 2010 aan de notenweg.  Noch soixante-neuf, noch het jaartal swingt hen van het rechte pad richting succes.  Sterke Indie songs en dito live-optredens moeten West-Europa overtuigen van hun unieke eigenheid.
Na een succesvolle EP in 2014 (5x69) besliste Butler Records om een full album te registreren.  Groovy ritmes, vette baslijnen plus onderkoelde zangpartijen van Emmy Kadee sturen je zonder tegenspartelen richting dansvloer.  Het album start met een metaalachtige hoornachtige synth als intro van ‘Feels Like Lying’.  Originele compositie, echter ondermaats ingezongen. Dat wordt ruimschoots goed gemaakt in de andere songs.  De titelsong kan ook niet echt overtuigen maar de daarop volgende ‘Interlude’, instrumentaal een echte sfeerschepper. ‘Dark Space’  herinnert terug aan de jaren ’80 (The Passions en Bow Wow Wow) en ook weer met knappe synths en shoegaze.  Er huist iets psychedelisch in die Nederlanders.  De klepper op het album, ‘As It Comes’, beukt er lustig en strak op in.  De song lyrics bevestigen alleen maar: music is grooving, body is moving. En …knappe vocals.  ‘Darkest Desires’ krijgt weer een speciale ‘alert’ intro en beklemtoont het duistere sfeertje dat rond haar verlangen hangt.  In ‘Ill’, een bijna kinderlijke song met een harde tekst, gaat Emmy bloot. Van contrast gesproken!  Afsluiter ‘Fade’ zou ook bij Joy Division niet hebben misstaan, moest het niet evolueren naar een progrock song met psychedelische inslag.
Standup ’69 (waar komt toch die naam vandaan?) weet een perfecte balans te vinden in de hele elektronica mikmak.  De songs zijn verrassend gevarieerd en soms zelfs baanbrekend waardoor ‘Communicate’ een prachtig album mag genoemd worden. 
 
 
Line-up:
Emmy Kadee (Lead Vocals, Synths, Guitars)
Willem Pieter Zoudendijk (Lead Guitars, Backing Vocals)
Bruno Vogel (Drums, Backing Vocals)
 
 
Marino Serdons (3 ½)

Hokjes en labels, altijd een moeilijk gegeven. Toch (b)lijkt het plaatsen in hokjes, het kleven van labels – zeg maar de categorisatie-drang van de mens - een onstuitbaar gegeven. (Wow! Een niet mis te verstane uitspraak van uw amateur-huis-filosoof!). Ook in het muziekwereldje is deze duidingsdrang permanent aanwezig. Is iets rock? Blues? Pop? Klassiek of disco. Niet simpel, want wat voor de één dit is, is voor de ander dat. En ‘Whiterward’ is het voor  ondergeschrevene allemaal. Met andere woorden: niet onder één vlag thuis te brengen! Moeilijk te categoriseren, maar gelukkig redt de band (’t is te zeggen ‘band’ … correctie: het duo Whiterward) ons uit de nood door zelf het label indie-folk aan hun stijl toe te kennen.
En de op ‘The Anchor’ gepresenteerde indiepop klinkt alles behalve slecht. Grenzeloos. Zonder stijlbarrières, maar met veel – soms te veel – toeters, bellen en franjes. Veelal toeters, bellen en franjes van de hand van het bataljon gastmuzikanten die Whitewarders  Ashley E. Norton en Edward Williams ondersteunden bij het inblikken van het hier besproken werk. Wat dienen we ons voor te stellen bij indie-folk?  Of beter wat dienen we ons voor te stellen bij de indie-folk van Whiterward. Geen sinecure om hier eenduidig op te antwoorden, maar het volgende lijkt ons een verdienstelijke poging: poppy nummers die alle kanten lijken op te (kunnen) gaan. Met veel ruimte voor experiment heet dat dan. Een kleine bloemlezing…. Folkrock-tunes verrijkt met klassieke passages. Check! Een nummer met een swing-jazz/rockabilly feel, zeg maar een exemplaar dat net zo goed ontsproten had kunnen zijn aan het muzikale brein van Lee Rocker. Check (‘Deaf, Dumb And Blind’)! Tracks die niet zouden hebben misstaan op ‘One From The Heart’ van  Tom Waits. Check! (‘Burn The Roses’ en ‘Teeth’). Een Muppetesque-slotnummer met veel gegorgel en gestuntel, waarmee de band bewijst zichzelf niet al te au sérieux te nemen. Check! (‘Wasteland’)
Samengevat: Whiterward produceerde met ‘The Anchor’ een meer dan behoorlijk debuutalbum (’t is zeggen: hun eerste full-album) vol contradicties. Donker … maar tegelijkertijd frivool … bijwijlen experimenteel, maar toch ook weer toegankelijk. Beetje vreemd plaatje dus, maar wordt zeker herbeluisterd. Weliswaar gereduceerd tot 11 tracks, want voor uw dienaar hadden de nummers ‘Free’ en ‘Parallel Universe’ niet gehoeven.
​
Jan Coonen (4)

Veel spectaculairs valt er niet te vertellen over dit Rotterdams duo.  Behalve dat ze samenwerkten met Anouk én dat Coldplay hun muziek oppikte als ‘song of the day’ ergens in 2011.  Het jaar waarin ook hun debuutalbum ‘Paint The town Red’verscheen .  Wat wil zeggen dat Sietske Morsch en Remi Lauw al enige tijd aan hun R&B-weg timmeren.   Vorig jaar verscheen hun single ‘Don’t Look At Me That Way’, als voorbode op onderhavig tweede album ‘For Real’.  Inspiratie halen ze uit voorbeelden Frank Ocean en Janet Jackson.  De composities zijn echter iets minder mainstream en leunen sterk aan bij elektropop.  Neen, dit is geen album om puur als achtergrond van een smokerige lounge te beschouwen.  ‘For Real’ zal je regelmatig de oren laten spitsen voor leuke intro’s, toffe melodieën, en onverwachte background intermezzo’s.  Download even ‘What About Us’ en geniet!  Sietske zit niet alleen in een prachtige verpakking (ja ze mag er wezen), ook haar stem klinkt als balsem in het oor.  Afsluiter ‘Growing Apart’, in de een gemixte zangstijl als Carole King en Joni Mitchell,  behoort zeker tot de sterkere songs.  Samen met de intelligente  Remi  Lauw (producer, electronic engineer, mixer) mag Sietske  nog dikwijls geheime afspraakjes maken in de studio.  Schitterend!
 
Line-up:
Rhodes (Joel Dieleman)
Bass & Synth Bass (Ricardo Lekatompessy)
Live Drums (Yori Olijslagers)
Secret Rendezvous (all other instruments)
 
 
Marino Serdons (4)

Opgericht in 2003 en nu pas een vierde album kan je moeilijk erg productief noemen.  De dood van drummer Denis Wielemans heeft natuurlijk ook veel indruk nagelaten en dat hoor je zeker op dit album.  Blaakten de songs vroeger van een soort leuke levendigheid, dan hangt er nu toch een donkere sluier over de composities.  Nochtans begint het album met een meeslepend en licht ‘This Light’.  Wat het beste laat vermoeden voor de rest van het album.  Jammer genoeg wordt die lijn niet aangehouden.  Vroeger werk druipt van inventiviteit en een zeer gevarieerd oeuvre met veel respect voor de klassieke samenstelling. Nu konden de heren niet weerstaan aan de technologische opmars met elektronica.  Er wordt gespeeld met allerhande geluiden en tunes.  Nocturne is dan ook een verzameling songs met veel eighties invloeden, bij momenten wat (te) zweverig en uitermate lijzig gezongen.  Er staan wel enkele pareltjes op die het beluisteren waard zijn.   ‘Overrated’ en ‘Walk’ zijn de perfecte retro voorbeelden.  Waarbij ‘Walk’ richting hit kan wandelen….enkele decennia terug!
Girls In Hawaii componeerden een consequent album zonder echte uitschieters.
 
Line-up:
 
Antoine Wielemans (Vocals, Guitar)
Lionel Vancauwenberghe (Vocals, Guitar)
François Gustin  (Guitar, Keyboard)
Daniel Offermann (Bass)
Brice Vancauwenberghe (Guitar)
Boris Gronemberger (Drums)
 
 
Marino Serdons (3)

DETAIL  ALBUM
 
Tracks:

1. Silly
2. Answer My Text
3. LOL
4. Won’t
5. Now Now
6. Sissy
7. Pageant
8. Oh Boy
9. New Trick
10. Wash
11. Kids’ Table
12. Big Beautiful Day
13. Styrofoam

Platenlabel
Big Scary Monsters
 
Labelnummer
Promo CD
 
Distributie
Bertus
 
Promo-agent
Niet Gemeld
 
Website Artiest
PWR BTTM

Beschuldigingen van sexuele ‘aanrandingen’ door Ben Hopkins doen deze ‘punk’-band de das om.  Alle cd-verkoop via platenlabel én via online verkoopsites zoals Amazon werd stopgezet sedert 15 mei.  Ook alle live-optredens werden afgezegd door deze affaire.  Wat is fake news en wat niet?  De band zegt geschokt te zijn door de aantijgingen en ontkende later enige betrokkenheid.
Ben Hopkins vormde samen met Liv Bruce in 2011 de band ‘Power Bottom’ en scoorde met hun debuut ‘Ugly Cherries’ in 2015.  Toen al was er sprake van enige sexuele ‘uitspatting’.
De songs op Pageant behoren nochtans tot het betere werk in de muziekscene.  Geen enkel nummer bereikt de drie minuten, wat wijst op een krachtige bundeling van songwriter craftmenship.  Korte krachtige composities met vakmanschap geschreven en vertolkt. Een singer-songwriters duo met talent.  Het leuke aan de live-optredens was ook hun instrumentenswitch van gitaar naar drums en vice-versa. Nu is het wachten tot de besmeurde lucht wordt uitgeklaard  en dit ‘spektakelstuk’ hopelijk een goed einde kent voor de bandleden, voor de fans én voor Pageant.
 
Line-up:
Liv Bruce (Drums, Vocals, Guitar)
Ben Hopkins (Guitar, Vocals, Drums)
Maile Hamilton (Bass)
 
 
Marino Serdons (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. The Morning Song
2. California
3. Fight For Love
4. Rowdy Heart, Broken Wing
5. New Year
6. Sometimes
7. Mama’s Sunshine, Daddy’s Rain
8. Black And Blue
9. Postcard Memories
10. Yellow Rose Of Santa Fe
11. Wild World

Platenlabel
Magnolia Music
 
Labelnummer
Geen Nummer
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
G Promo Pr
 
Website Artiest
Drew Holcomb And The Neighbors

Voor Amerikaan, zanger en gitarist Drew Holcomb heeft muziek een geneeskrachtige werking. De dood van zijn broer die in 1999, vlak voor zijn 14de verjaardag overleed, dreef Drew naar de muziek. Hij luisterde naar de meest uiteenlopende muziek, van Radiohead, Bob Dylan, Pearl Jam, Otis Redding tot Bob Marley, The Temptations, Tom Petty en Rage Against The Machine. Zijn slaapkamer werd zijn toevluchtsoord en de gitaar zijn beste vriend. Tegen de tijd dat Drew zijn collegestudies startte bezat hij reeds genoeg kennis om eigen songs te schrijven. In 2005 vormde hij Drew Holcomb And The Neighbors, die inmiddels met ‘Souvenir’ reeds aan tiende album toe zijn. Het luisteren naar de meest diverse muziek heeft zeker een grote en goede invloed gehad op de ontwikkeling van Drews muzikale smaakpapillen. Zo refereert opener ‘The Morning Song’ naar het werk van Ryan Adams, waarna ‘California’ upbeat rockend, met prima gitaar- en mondharmonicawerk, de Golden State eert. Het daarop volgende ‘Fight For Love’, met stevige gitaren en mondharmonica geeft de bands visie op het door elkaar geschudde politieke Amerikaanse landschap weer, waarna het tijd wordt voor enige intimiteit. Die krijgen wij met het intrigerende, op akoestische gitaar drijvende ‘Rowdy Heart, Broken Wing’ om daarna een ander muzikaal palet te verkennen. Loops en samples zijn namelijk de basis voor ‘New Year’, waarna het geweer andermaal van schouder wisselt met de door piano gestuurde ballade ‘Sometimes’, dat naar het einde toe lichtjes de psychedelische toer opgaat. In schril contrast hiermee staat dan weer het countryachtige, vrolijke ‘Mama’s Sunshine, Daddy’s Rain’, dat zonder meer de prijs van ‘origineelste’ lovesong mag binnenrijven. De mondharmonica introduceert het folky ‘Postcard Memories’ en zet meteen onze verbeelding aan het werk. En wie dacht alles gehoord te hebben wat deze band in zich heeft, slaat de bal compleet mis. Afsluiten doen Drew en zijn kompanen subliem met het ingetogen, en misschien wel mooiste nummer ‘Wild World’.
‘Souvenir’ is inderdaad een zeer gevarieerd album geworden dat bovendien Holcombs vakmanschap als singer/songwriter en bandleader prachtig portretteert.
 
 
Lambert Smits (4 ½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. More Good Days
2. Dance in the Kitchen
3. Layers
4. Worth the Drive
5. New York
6. Inventing Fences
7. Together
8. Laugh it off
9. Slowdown
10. Let a little Light

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Promo CD

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Glass Onyon PR

Website Artiest
On Dolphin

De baai van San Francisco heeft al heel wat artiesten gebaard, zo ook dit ensemble On Dolphin, dat hiermee zijn debuut uitbrengt. Frontvrouw Melissa Lyn noemt de muziek “Indie rock for people that are hopeful and curious”. Nadat ze jaren solo akoestische shows gegeven had, nam ze haar elektrische gitaar ter hand en samen met echtgenoot (ook technicus en producer en drummer) Ryan Clark nam ze dit debuut op. Tot hun invloeden behoren Spoon, Aimee Mann, Cat Power, Billie Holiday, Jets to Brazil, Belle & Sebastian & Des Ark. De band bestaat verder uit Anderai Maldonado (bas) en Nathan Dennen (keyboard). De titel staat voor lagen: lagen uit het verleden onder lagen van nieuwe ervaringen, lagen kledij, lagen van verwachtingen tot lagen van waarheid. Opener ‘More Good Days’ is regelrechte rock, en gaat over exploreren, nieuwe wegen opzoeken. ‘Dance in the Kitchen’ is een dromerige song, evenals de titeltrack. ‘Together’ en ‘Laugh it off’ zijn dan weer een eerbetoon aan muzikanten die tezamen werken om iets tot stand te brengen. De songs werden opgenomen in hun thuisstudio, maar de drums zijn opgenomen in Hyde Street Studio C (dezelfde studio waar klassieke albums ontstonden zoals CCR’s ‘Cosmos Factory’, Grateful Dead’s ‘American Beauty’, en een deel van CSNY’s ‘Deja Vu’). Deze indie muziek is waard om beluisterd te worden.

Patrick Van de Wiele (3½)