0 Opmerkingen
 De Britse band Cranium Pie timmert al een aantal jaren aan de weg, en heeft een handvol singles uitgebracht. Hun debuutalbum ‘Mechanisms (Part I)’ dateert al uit 2011, en de opvolger ‘The Geometry of Thistles’ werd het jaar daarop uitgebracht. Nu is hun derde album er, en het zal volgende maand als een dubbelelpee op de markt komen. ‘Mechanisms (Part I)’ gaat over een post apocalyptische wereld, waarin de robots vechten tegen de rivierkreeften. De sound op dit vervolg roept de tijdsgeest op van de jaren ’60 en ’70, toen labels zoals Harvest, Vertigo, Island, en bands zoals Nektra, VDGG, Soft Machine enz. het mooie weer maakten. Het album staat vol met kabbelende Hammond orgel, wilde voice-overs en speciale geluidseffecten. Deze promo CD bevat 4 tracks, maar ze duren allemaal meer dan 18 minuten. Ze dragen echter geen naam. Indien u dus houdt van psychedelische en kosmische rock van de jaren ’70, zal u dit zeker bevallen. Patrick Van de Wiele (3½) Fruits de Mer Records I Promo CD I Cranium Pie
 Ongeveer 43 jaar geleden werd ik voor de eerste maal geconfronteerd met de artrock van een obscuur groepje uit het verre eiland Engeland. Wow, dat imponeerde. In een mum van tijd gebeten en verdwaasd door de excentrieke zangpartijen, de diepe bevreemde teksten en de voortdurend wisselende ritmes. Intelligentsia y Musica. De band Van Der Graaf Generator en vooral zanger/componist Peter Hammill zou men moeten doceren aan het conservatorium. Heuglijk nieuws dat Esoteric Recordings de magie nog even doet herleven met dit live-concert uit 2013. Steek deze cd in de gleuf en sta open voor een aantal masterpieces uit de recente muziekgeschiedenis. Luister een 2de maal en concentreer je deze maal op de keyboards: gevarieerd en bepalend spel van Hugh Banton. Trouwens zijn maidentrip bij de live-performance van ‘Flight’ . Magistraal ook in ‘A Plague..’ Luister een 3de maal en concentreer je op de zang van een onvermoeibare Peter Hammill die jongleert als een jong veulen met de toonaarden. Niet meer zo sterk als in zijn jonge jaren maar rijp in de bassen. Nog niet overtuigd? Laat je meeslepen en overdonderen (letterlijk) door ‘A Plaque of Lighthouse-keepers’. Voor de 1ste maal live te horen op de Belgische televisie in 1972 en nadien was het wachten tot 2013. Sublieme vertolking. Oh you lucky guy! De opnames, digitaal verwerkt door Esoteric Antenna, blinken uit van kwaliteit. Zowel te verkrijgen op vinyl, cd en luxe-editie (2cd’s). Een must voor alle Van Der Graaf en Peter Hammill-fans. Marino Serdons (4)
Esoteric Antenna I EANTCD1044 I Cherry Red Records I Van Der Graaf Generator I Peter Hammill
 Zanger en keyboardspeler Jim Alfredson is vooral bedrijvig in de jazzwereld als Hammond orgelspeler. Op dit album vormt hij samen met Gary Davenport (bas, achtergrondzang), Kevin Depree (drums, achtergrondzang) en Jake Reichbart (gitaar) de band Theo. Alfredson was ondertussen bedrijvig met jazztrio Organissimo, Dirty Fingers, Janiva Magness, Greg Nagy Band en Root Doctor. Maar vergis u niet, dit is geen jazz, maar progressieve rock, die teruggrijpt naar bands uit de jaren ’70 zoals Yes, Genesis en Emerson, Lake & Palmer. Op deze cd staan 6 tracks, maar die variëren tussen de 6 en de 13 minuten. De titeltrack opent de schijf, waarin een beller uit nabije toekomst zich identificeert via een chip. Een soort van “big brother” toestand dus. “A passive citizen is a happy citizen”! ‘The Blood That Floats My Throne’ drijft op een pulserende en constante melodie, terwijl ‘Creatures Of Our Comfort’ er niet echt bovenuitstijgt. De ballade ‘These Are The Simple Days’ kabbelt rustig voorbij, waarna ‘Idle Worship’ met zijn abrupte melodiewijzigingen beter wordt naarmate het vordert. En ‘Exile’ sluit af op een rustige wijze. Een album dat interessant begon, maar die hoop niet kan ophouden. Patrick Van de Wiele (3½) A prog rock album that reaches back to the ‘70’s, but is not consistent. Big O Records/Generation PROG Records I Glass Onyon I BIGO2422/GENPRCD007 I Theo
 De volgende in het rijtje van de heruitgave van de catalogus van de Engels/Australische band Sky, is hun vierde album met als ondertitel ‘Forthcoming’. Opnieuw bestand de band uit de wereldbekende Australische klassieke gitarist John Williams, bassist Herbie Flowers, percussionist Tristan Fry, de Australische sessiegitarist Kevin Peek (die vroeger al bij Cliff Richard, Manfred Mann, enz. had gespeeld), en keyboardspeler Steve Gray (die Francis Monkman verving). Dit album dateert uit 1982, en komt er tevens met een bijbehorende dvd, waarop een live optreden staat, opgenomen tijdens ‘Night Music’ van de BBC. De cd bevat meestal covers van klassieke stukken, waarvan sommige bekend zijn en andere weer niet. Zo is opener ‘Masquerade’ er één van Khatchaturian, ‘Ride of the Valkyries’ van Wagner, ‘March to the Scaffold’ van Berlioz, ‘To Yelasto Pedi (Theme from “Z”)’ van Theodorakis, ‘Waltz N° 2’ van Ravel, ‘Fantasy’ van Bach, ‘Xango’ van Villalobos, ‘Fantasia’ van Mudarra, en ‘Skylark’ van Hoagy Carmichael. Enkel ‘My Giselle’ is een originele track van Kevin Peek. Deze koerswijziging kwam er na de povere verkoopsresultaten van ‘Sky 3’. De bijbehorende dvd is echter in het NTSC formaat. Deze heruitgegeven en geremasterde editie komt er met een cd-boekje met originele kunst en een nieuw essay. Spijtig genoeg viel de band in 1995 uiteen. Toch waren ze een alternatief voor de punk en de New Wave. En hun muziek heeft de tand des tijds doorstaan. Patrick Van de Wiele (4) The fourth album in the catalogue of Sky contains only covers of classical pieces. Esoteric Recordings I ECLEC 22476 I Cherry Red Records I Sky
 Eerder besprak ik al de eerste twee cd’s van deze Engels/Australische band, die in 1979 opgericht werd. De groep bestond uit de wereldbekende Australische klassieke gitarist John Williams, bassist Herbie Flowers, percussionist Tristan Fry, de Australische sessiegitarist Kevin Peek (die vroeger al bij Cliff Richard, Manfred Mann, enz. had gespeeld), en keyboardspeler Steve Gray (die Francis Monkman verving). Hun sound bracht rock en klassieke muziek samen. Dit is dus hun derde album uit 1981. Het succes ervan volgde op een live concert dat ze gegeven hadden in Westminster Abbey in Londen op 24/2/1981, dat werd opgenomen en uitgezonden door de BBC en later op videocassette werd uitgebracht. Dat optreden is hier nu bijgevoegd op een dvd. De vervanging van Francis Monkman door Steve Gray leidde tot een wat jazzier sound. Dat kan je horen op bvb. ‘Chiropodie 1’, ‘Sister Rose’, de ballade ‘Hello’ en het Mexicaans aandoende ‘Meheeco’. De twee gitaren staan echter op de voorgrond. Daarnaast werd Handel’s ‘Sarabande’ gecoverd. ‘Moonroof’ bevat dan weer meer rock. De klank op de bijbehorende dvd is echter mono, en in het NTSC formaat. Deze heruitgegeven en geremasterde editie komt er met een cd-boekje met originele kunst en een nieuw essay. Spijtig genoeg viel de band in 1995 uiteen. Toch waren ze een alternatief voor de punk en de New Wave. En hun muziek heeft de tand des tijds doorstaan. The third re-issue in the catalogue of this English/Australian band, with a dvd recording of a live concert. Esoteric Recordings I ECLEC 22475 I Cherry Red Records I Sky
 Uit Sacramento, Californië komt het geluid van het duo The Mangoes, dat bestaat uit Bret Bingham en Tim Morse. Bret’s muziek was voorheen al te horen op talloze tv-shows zoals ‘Access Hollywood’, Fox's ‘Brimstone’, ‘E True Hollywood Story’ and MTV's ‘Made’. Deze cd is echter zijn eerste release sinds 1996. Tim’s eerste album met origineel werk heette ‘Transformation’, en werd goed onthaald door de fans van progressieve rock. Dit album lag in de traditie van bands zoals Yes en Genesis, maar moderner. In 2012 bracht hij het soloalbum ‘Faithscience’ uit, maar daarnaast is hij tevens auteur van de boeken ‘Yesstories’ en ‘Classic Rock Stories’. Hij schrijft ook voor magazines zoals ‘Mix’, ‘Guitar World’, ‘Vintage Guitar’, ‘Keyboard’ en ‘Bass Player’. Wat gebeurt er nu wanneer je progressieve rock vermengt met de pop van The Beatles? Wel, dan krijg je het fictieve verhaal van Billy en Candy en hun tumultueuze relaties met de muziekbusiness en elkaar. Billy en zijn band krijgen het trieste nieuws dat hun label hen aan de deur zet. Daarop keren ze weer naar huis waar ze barmeid Candy horen zingen. Billy overtuigt haar om samen de muziek in te stappen, en ze scoren een kleine hit met ‘Stupid Chorus’ en worden een paar. Maar Candy wordt Billy’s dominant gedrag beu en beëindigt de relatie. Billy is hopeloos en begint Candy te stalken totdat ze politie inschakelt. Zij scoort hit na hit en Billy kan enkel nog haar gezicht op de cover van een magazine bekijken.. In hun muziek hoor je elementen uit power pop en progressieve rock, maar tevens invloeden van David Bowie, Supertramp, Todd Rundgren, Queen, Pink Floyd en uiteraard The Beatles. Maar ‘Barista Girl’ klinkt als een zuiders ritme, en ‘Samba Mambo’ ruikt naar Carlos Santana. ‘Stupid Chorus’ is een vlot dansnummer. Patrick Van de Wiele (3½) In this Music you’ll hear elements of power pop and progressive rock. Or progressive rock meets The Beatles. Very nice! Mango Music I 0001 I Glass Onyon I CD Baby I The Mangoes
 Fuzzbee Morse is een multi-instrumentalist die ooit in het verleden met grote namen de studio en het podium deelde: Karla Bonoff, Axl Rose, The Chambers Brothers, Peter Gabriel, Lou Reed, Frank Zappa en dan heb ik er slechts ‘enkele’ genoemd. Het is vooral de gitaar die bij hem vrij vaak gebruikt wordt alhoewel hij ook een excellent keyboardman is. Op deze release krijgt hij ook weer serieus wat assistentie van enkele bekende namen: David Sancious kennen we nog als ex-muzikant bij Bruce Springsteen’s E-Street Band maar de man besloeg de zwart/witte toetsen ook bij bv. Stanley Clarke en Peter Gabriel. Jerry Marotta is de drummer van dienst en bewees zijn talenten reeds bij o.m. de Peter Gabriel Band, Hall & Oates, Indigo Girls en de Tony Levin Band. Deze laatste is hier ook aanwezig en hanteert de bas op die speciale manier die we zo van hem gewend zijn. Hem kennen we vooral nog van zijn avontuurtjes bij David Bowie, Dire Straits, King Crimson, Yes, John Lennon en dit is weer maar een kleine greep uit zijn enorme referentielijst. Wat voor muziek mogen we hier dan verwachten? Als je dus even rekening houdt met de muzikanten die hier op meespelen mag je er gerust het label progressieve rock op kleven. Alle nummers, behalve ‘Voodoo Child (Slight Return)’ en ‘Angel’, natuurlijk uit de backcatalogus van niemand minder dan Jimi Hendrix, werden door Fuzzbee zelf gepend. 10 sterke nummers waarin vooral de keyboards en de gitaren de hoofdrollen opeisen. ‘Long As The Wind Blows’ en ‘It’s Time To Go’ zijn meteen al twee nummers die ons een heerlijk gevoel geven. Even gas terugnemen doen we met het prachtige ‘Oooh Baby’. Kennelijk zijn er dan toch nog muzikanten die het talent hebben om een mooie, imponerende songs te schrijven. Luister vooral door het schitterende samenspel van keys en gitaar. Het was dan ook even uitkijken naar wat Fussbee met de twee Hendrix klassiekers aanving. Eerlijk is eerlijk en ik moet toegeven dat het hier niet om de zoveelste wilde verkrachting van een klassieker gaat. Integendeel, Morse maakt er een aanvaardbare versie van waarbij de Hammondklanken toch voor een extra meerwaarde zorgen. Een schitterende David Sancious op de keys terwijl Fuzzbee fantastische klanken uit zijn zessnareninstrument tovert. Met het andere Hendrix nummer gaat het eenzelfde weg op: ook hier laat Morse zien wat hij van een oudgediend nummer kan maken. Nog een liedje waarvan we dachten dat ze niet meer gemaakt (konden) worden is het innemende ‘Brother Ray’ waarbij de stem van Fuzzbee sterk uit de verf komt. Samengevat mogen we spreken over een geslaagd album dat ook de gewone rockliefhebber zeker zal aanspreken. Er zit duidelijk serieus wat variatie in de songs en dat wakkert alleen maar onze aandacht steeds meer en meer aan. Een band om ook eens, denk ik, op een podium te kunnen zien performen. Alfons Maes (4½) FuzzBee Morse is a musical genius, and that we hear in his own written songs. Variation all over, no urge to grab the fast forward button. A CD filled with strong songs with their own story to tell. Variation from the first to the last song. What more can you ask? This is super, a CD that will stay in my CD player for a long time.
 Deze band is ontstaan in 1974 en kwam voor de eerste samen in de Farmyard Studios in Buckinghamshire. Het waren muzikanten die reeds een muzikaal verleden hadden: Rupert Hine (Hamburgers - keys, vocals), John G. Perry (ex-Caravan – bass, vocals), Mark Warner (Murray Head, Kevin Ayers, Cat Stevens - gitaar) en Trevor Morais aan drums die van de Peddlers kwam. In 1975 verscheen hun titelloos debuut album en we hoorden daarop een leuke mix van jazz en rock vermengd met hier en daar een snuifje humor. Op dit album stond ook hun hitsingle ‘The Lone Ranger’ die in 1979 uitgebracht werd. Op hun tweede album, dus deze ‘Barracuda’, werd Mark Warner vervangen als gitarist door Paul Keogh (Dana Gillespie, Alan Price, Kiki Dee) en andere gastmuzikanten waaronder Geoffrey Richardson (ex-Caravan) en Elkie Brooks (Vinegar Joe - gastzangeres) doken op. Op deze dubbelaar krijgen dus de heruitgave van ‘Barracuda’ en 15 extra tracks werden hierop toegevoegd waaronder ook de band’s volledige live show van BBC Radio One ‘In Concert’. Op deze live sessies speelde Roye Albrighton (ex-Nektar) een kleine rol als een lid van de live versie van deze band. Op het eerste schijfje krijgen we allemaal nummers van het ‘Barracuda’ album waaronder met mooie ‘Barracuda’ zelf, het aangenaam in het oor klinkende ‘Blue Mountain’, een leuke cover van Lovin’ Spoonful’s ‘Summer In The City’, het ietwat vreemd beginnende ‘Don’t Look Now’ en ook een in 1979 geremixte versie van het originele ‘Barracuda’. Schijf twee begint let een korte maar krachtige aankondiging van de band in de BBC studio. Openen deden ze met het ietwat funkyachtige ‘No American Starship (Looking For The Next World’, terwijl ‘Over Rio’, op een ietwat gelijkaardig tempo, het vorige nummer opvolgt. De single ‘The Lone Ranger’ wordt op een ludieke manier geïntroduceerd en we krijgen ook nog een nummer dat voorheen nooit gereleased werd nl. ‘Starbright Park’ een van de betere nummers hier. ‘Love Crossed (Like Vines In Our Eyes)’ was de b-kant van hun ‘The Lone Ranger’ maar bezit niet echt een muzikale impact die overtuigt. Ook ‘Blue Mountain’, dat we ook al hoorden op de eerste schijf, werd hier nu ingedeeld maar we krijgen de 1979 remix ervan. Quantum Jump was niet echt een band die mij persoonlijk kon overtuigen van zijn kwaliteiten alhoewel het hier muzikanten betrof die elders reeds hun sporen hadden verdiend. Een genre op zich, zou ik zeggen. Alfons Maes (3½) Esoteric Recordings I ECLEC 22477 I Cherry Red Records
De Venezolaanse Leon Alvarado werd geboren in Carácas. Als kind was zijn favoriete band The Beatles, maar toen hij kennis maakte met Genesis, verschoof zijn voorkeur naar progressieve rock. Samen met een jeugdvriend richtte hij zelf een studio in, en nam zijn eigen muziek op. Op het einde van de jaren ’70 emigreerde hij naar de USA en speelde met verschillende muzikanten samen. Maar hij vond dat te beperkend, en deed liever alles zelf. Tijdens de jaren ’90 werd dat op technologisch vlak mogelijk, maar tegelijk legde hij zich toe op het vervaardigen van hoezen voor platen en cd’s, zoals voor Jethro Tull, Roger Waters, Phil Collins, King’s X, Yes, Genesis en Jeff Beck. Maar indien u een fan bent van King Crimson, dan is deze cd zeker iets voor u, want de vroegere gitarist van die band, Trey Gunn, speelt op deze nieuwe cd mee. Leon zelf bespeelt keyboards, synthesizers, drums en percussie. Hij creëerde droomachtige instrumentale tracks, die sterk op Genesis en King Crimson geïnspireerd zijn. Je krijgt er tevens een bonustrack bij, ‘Cinemania “Alive”’, die eigenlijk een update is van een vroeger opgenomen track. Voor liefhebbers van ambiente, progressieve rock. Patrick Van de Wiele (3½) Dreamlike instrumental tracks, excellent for lovers of ambient, progressive rock. Melodic Revolution Records I MRR CD 22106 I CD Baby I Leon Alvarado
Ik vertelde u al dat de Engels/Australische band Sky werd opgericht in 1979 met de wereldbekende Australische klassieke gitarist John Williams, bassist Herbie Flowers, percussionist Tristan Fry, keyboardspeler Francis Monkman (voorheen bij Curved Air), en de Australische sessiegitarist Kevin Peek (die vroeger al bij Cliff Richard, Manfred Mann, enz. had gespeeld). Hun sound was een mengeling van klassiek en rock, maar op een inspirerende manier. Nadat hun debuutalbum (zie vorige recensie) platina behaald had, kwam er in april 1980 een dubbelelpee ‘Sky?’. Die bouwde verder op het succes van de voorganger, met de klassieke tracks ‘Hotta’, ‘Sahara’, het epische ‘Fifo’ (dat staat voor ‘First In, First Out’, in 4 onderverdelingen, dat destijds een ganse plaatkant besloeg), ‘Vivaldi’ (een bewerking van een nummer van Curved Air) en de hitsingle ‘Toccata’. Met deze laatste single haalden ze zelfs ‘Top of the Pops’. Het werd dan ook commercieel meest succesvolle album. De bijbehorende dvd bevat 15 tracks, met een zevental opgenomen voor het BBC Tv-programma ‘Rhythm on Two – Sky 1’, en een zevental opgenomen voor het BBC Tv-programma ‘Rhythm on Two – Sky 2’ in de Hammersmith Odeon. Daar werd dan de voormelde videoclip van ‘Toccata’ tijdens ‘Top of the Pops’ aan toegevoegd. Deze heruitgegeven en geremasterde editie komt er met een cd-boekje met originele kunst en een nieuw essay. Spijtig genoeg viel de band in 1995 uiteen. Toch waren ze een alternatief voor de punk en de New Wave. En hun muziek heeft de tand des tijds doorstaan. Patrick Van de Wiele (4) This second album built on the success of the first. Sky was an antidote for the punk and New Wave. Esoteric Recordings I ECLEC 22471 I Cherry Red Records
De Engels/Australische band Sky werd opgericht in 1979 met de wereldbekende Australische klassieke gitarist John Williams, bassist Herbie Flowers, percussionist Tristan Fry, keyboardspeler Francis Monkman (voorheen bij Curved Air), en de Australische sessiegitarist Kevin Peek (die vroeger al bij Cliff Richard, Manfred Mann, enz. had gespeeld). Hun sound was een mengeling van klassiek en rock, maar op een inspirerende manier. Tijdens de eerste maanden van 1979 namen ze hun debuutalbum op in de fameuze Abbey Road studio’s. Dit album is nu opnieuw uitgebracht en geremastered als eerste in een reeks van heruitgaven van de volledige catalogus van deze legendarische rockband. De cd komt er met 3 bonustracks, en een bijbehorende dvd, waarop heel wat extra’s staan. Maar eerst de muziek, die start met ‘Westway’, waarna het rustige ‘Carillon’ eraan komt. Daarna volgt ‘Danza’, gevolgd door een cover van ‘Gymnopedie N° 1’ van Eric Satie. ‘Cannonball’ is ooit nog en single geweest, waarna het meer dan 19 minuten durende ‘Where Opposites Meet’ met een echte suite afsluit. Dit debuut haalde de Britse top tien, en ging zelfs verder door de platina status te behalen. Dit was grotendeels te wijten aan de aanwezigheid van Williams, alhoewel zijn klassieke fans die niet konden pruimen. Bij de bonustracks vind je ‘Dies Irae’, ‘March to the Scaffold’ (de A-kant van een single opgenomen in augustus 1980), en ‘Where Opposites Meet (Parts 1-5), een live opgenomen nummer en voorheen onuitgebracht. De bijbehorende dvd bevat een interview met John Williams, Tristan Fry & Herbie Flowers; de live uitvoering van ‘Danza’ op BBC Tv op 7/3/1979; de live uitvoering van ‘Cannonball’ op BBC Tv op 16/5/1979; een promotionele film over datzelfde nummer op BBC Tv op 22/5/1979; de live uitvoering van ‘Danza’ & ‘Carillon’ op BBC Tv op 26/5/1979; de live uitvoering van ‘Where Opposites Meet (Parts 4 & 5)’ tijdens het UNICEF concert in november 1979. Bovendien komt het cd-boekje er met originele kunst en een nieuw essay. Dit is een prachtig voorbeeld van hoe klassieke muziek kan verweven worden met rock. Patrick Van de Wiele (4) A marvelous example of how classical Music can be intertwined with rock. Esoteric Recordings I ECLEC 22470 I Cherry Red Records
Wat John Wetton dreef om in zee te gaan met de Amerikaanse rockband District 97 ligt misschien aan de jeugdigheid van de band. Gedreven prachtige rocksongs en een knappe zangeres geven de ‘bard’ John Wetton vleugels. En dat mondde nu uit in een live cd waarbij de King Crimson liefhebbers extra aan hun trekken komen. Je vindt op ‘One More Red Night’ schitterende versies van oude King Crimson-songs zoals ‘Lament’, ‘Starless’, ‘Fallen Angel’ en het krachtige ’21st Century Schizoïd Man’. De plaat rockt dan ook een dikke 40 minuten lang. Geen seconde rust wordt je gegund. ‘The great deceiver’ mag dan al niet uitblinken van John’s vocals, de interventie van zangeres Leslie Hunt geeft een eigen cachet aan dit legendarisch nummer van de lp ‘Starless’. En op alle andere nummers bekt John Wetton als volwassen raspaard en speelt de pannen van het dak. John Wetton heeft zijn sporen niet alleen verdiend bij King Crimson. Als basgitarist, notoir pianist en lead zanger vormde hij later met o.a. Eddie Jobson de groep UK (nu bezig aan een laatste afscheidstoernee). Speelde enkele jaren later een solo-plaat vol (Caught in the crossfire), om dan samen met o.a. Carl Palmer en Steve Howe de legendarische groep Asia op te starten. Deze live-cd laat je bekende rock-klassiekers horen, die zelden of nooit het podium vinden, laat staan aan ons gepresenteerd worden. En District 97 heeft alle talent in huis om John Wetton alle eer te bewijzen. Kopen die handel en ‘zachtjes’ wegdromen in de ruige schoonheid van progrock op topniveau. Marino Serdons (4) Primary Purpose I PP002CD I District 97 I John Wetton
De mensheid zal niet echt wakker hebben gelegen van de dood van Don Van Vliet, alias Captain Beefheart. Maar de hippie-generatie kent hem van zijn experimentele bluesrock en zijn vriendschap met Frank Zappa. Rauwe zangstem en ritmisch bokkensprongen waren het kenmerk van een zonderling. Begin jaren tachtig nam hij echter definitief afscheid van muziek om zich volledig op kunst te richten. Te weinig commercieel succes (en niet betaald voor een Europese tournee) en wat later gezondheidsredenen dwongen hem om te stoppen. Multiple Sclerose werd hem uiteindelijk fataal in 2010 op 69-jarige leeftijd. Zijn nalatenschap bestond uit 13 niet-commerciële lp’s maar ook uit een groot aantal lukratieve schilderijen en sculpturen. De laatste jaren bracht hij door in een rolstoel: een zwanenzang. De live-uitvoering die nu het daglicht ziet, op het vermaarde Gonzo Multimedia-label, blinkt jammer genoeg niet uit van zuiverheid. Het is een obscure amateuristische opname (in die tijd kon het technisch ook moeilijk anders) waar een bootleg-lp van gemaakt werd. En deze verschijnt nu eindelijk op cd, zonder digitale bewerking. ‘This extraordinary record catches the Captain at his best; live on stage in 1973. Someone who was in the audience that night later wrote: “The Captain Beefheart show was beyond my expectations, it washed over us with a magic gumbo of free-jazz, swampy blues, avante garde squawking and punky insolence. We loved it. We didn't know what it was, but we loved it. Captain Beefheart was at least twice as old as most of us in the room, but that wasn't an issue, not in the least. It rocked our world.” Als Frank Zappa-liefhebber kan ik de Captain en zijn vroegere fans wel volgen. Hij probeerde blanke blues en psychedelica te verzoenen met ondermaats Zappa-gefreak. En dat dit niet altijd even goed gepruimd werd, en dus snel weer uitgespuwd, lag voor de hand. Maar een live-optreden was een groot feest in de jaren zeventig, driftig gepaard gaande met een hoeveelheid spirituele middelen. Captain Beefheart’s uitspattingen gingen er op dat ogenblik wel in als zoete koek. De ontnuchtering kwam de volgende ochtend wel. Het tijdsbeeld op deze cd, alles kan en alles mag, klopt dan ook volledig. En dit is misschien ook de enige reden waarom je een paar euro kan besteden aan dit schijfje. Marino Serdons (2) Gonzo Multimedia I GZO106CD
|
