Don Bryant: Don’t Give Up On Love

Dit album is al enige tijd gereleased, maar door het overlijden van onze hoofredacteur en omdat we de cd alleen digitaal doorgestuurd kregen werd ze vergeten/over het hoofd gezien. Maar omdat ze zo goed is en omdat Fons ook een soulliefhebber was willen we ze graag nog bespreken en zou ik ze dan ook willen opdragen aan Alfons Maes.
​

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. A Nickel And A Nail
2. Something About You
3. It Was Jealousy
4. First You cry
5. I Got To Know
6. Don’t Give Up On Love
7. How Do I Get There
8. Can’t Hide The Hurt
9. One Ain’t Enough
10. What Kind Of Love

 
Platenlabel
Fat Possum records
 
Labelnummer
FP1607-2
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Niet Gekend
 
Website Artiest
Don Bryant

Don Bryant uit Memphis, Tennessee is al 75 jaar. Don't Give Up On Love is zijn eerste album in 17 jaar!
Vanaf zijn vijfde zingt Don Bryant in het kerkkoor en later samen met zijn vader in een vocal group. Op de middelbare school richt hij een gospelgroep op, The Four Kings, die iets later overstapt op het zingen van seculiere muziek. Ze worden ontdekt door Willie Mitchell  en worden zijn front-band met Don Bryant als leadzanger.
In 1960 schrijft Don een nummer voor The 5 Royales, 'I Got To Know'. Hij schrijft vanaf dan songs voor Hi-records, het label waar Willie Mitchell de plak zwaait. Maar ondertussen blijft hij met The Four Kings en solo optreden. In 1969 krijgt hij de kans om een solo-album op te nemen, 'Precious Soul'. Maar door het succes van Al Green, Otis Clay en andere soulsterren krijgt zijn eigen solo carrière minder aandacht. Maar hij blijft als songwriter in dienst en alleen of samen met Earl Randle, Dan Greer of Darrell Carter vormt hij het Hi-records schrijversteam. Zijn naam staat achter liefst 154 titels.
In 1970 doet Ann Peebles haar intrede bij Hi-records. Willie Mitchell zet Don aan het schrijven en hij komt voor de dag met klassiekers als '99 Pounds' en 'Do I Need You'. Ann en Don schrijven in 1973 de wereldhit 'I Can't Stand The Rain'. Een jaar later trouwen ze en nu, 43 jaar later, zijn ze nog altijd samen. In 1981 schrijft hij zijn laatste song voor Hi-records, een duet met zijn vrouw Ann, 'Mon Belle-amour'. In de jaren 1980 en 90 houdt hij zich uitsluitend bezig met gospel en treedt alleen op in de kerk.
Scott Bomar bassist, schrijver, producer en bandleader van The Bo-Keys en eigenaar van de Electraphonic studio speelt vanaf 1998 samen met ex Hi-records drummer Howard Grimes. Hij weet Don Bryant over te halen om live op te treden met The Bo-Keys. Na wat aandringen wordt Don ook bereid gevonden om een album op te nemen. Don Bryant, net als Bomar en Grimes geboren en getogen in Memphis, Tennessee is ondertussen al 75 jaar. Don't Give Up On Love is zijn eerste album in 17 jaar! Het is een verzameling van oude klassiekers en gloednieuwe songs samen geschreven met Scott Bomar. Het verscheen net voor de zomer op het Fat Possum label en is opgedragen aan Dons vrouw Ann Peebles, die haar live optredens moest staken na een beroerte in 2012.
Don't Give Up On Love klinkt onwaarschijnlijk fris. Don klinkt opgewekt, speels, zelfzeker en veel jonger dan zijn leeftijd. Het lijkt alsof hij aan zijn tweede jeugd is begonnen.
Het album opent met een vurige versie van de klassieker 'A Nickel And A Nail'. Je hoort meteen dat Bryant in goede vorm is. Hij zingt expressief en scherp in het swingende, door blazers voort gestuwde, door Bomar en Bryant geschreven 'Something About You'. Sensueel en met gevoel zingt hij de soulballad 'It Was Jealousy', met die typische jaren 1970 sound. In 'First You Cry' laat Don horen dat hij nog een hele soepele stem heeft die nog altijd een tearjerker gemeend en met overtuiging kan zingen.
Dan grijpt hij even terug naar zijn eerste hit die hij schreef voor The 5 Royales, 'I Got To Know', een soulvolle vintage rock 'n' roller.
Het titelnummer, door Bomar en Bryant, is met iets meer dan vijf minuten de langste song op het album. Het is een Al Green-achtige ballad, helemaal geschreven en gearrangeerd in de Hi-records/Willie Mitchell-stijl. 'How Do I Get There' is een aanstekelijke gospel met prachtig gitaarwerk van Joe Restivo. 'Can't Hide The Hurt' is dan weer een zeer aanstekelijke dansbare jaren 1960 meezinger met een sterke en frisse gitaarriff.
Meer sixties soul komt uit de oude Bryant-doos, 'One Ain't Enough'. Stilzitten is onmogelijk geworden. Het album wordt afgesloten met een nieuwe original door Bomar en Bryant, helemaal in de Otis Clay/Hi records stijl.
Don't Give Up On Love is een ongelooflijk sterke soulplaat die al weken in mijn cd-speler zit. En ze wordt per draaibeurt nog beter. Bomar en Bryant waren al heel even in Europa (1 concert in NL, geen in B) een maand geleden. Laten we hopen dat ze snel weer terugkomen voor een iets langere tour. We kunnen er alleen maar op hopen dat bijvoorbeeld het Moulin Blues festival hem hier krijgt. Don Bryant zou een waardige afsluiter van het festival zijn!

Don Bryant (vocals)
Charles Hodges (organ)
Archie “Hubbie” Turner (keyboard)
Howard Grimes (drums)
Joe Restivo (guitar)
Scott Bomar (bass)
Marc Franklin (horns)
Art Edmaiston (horns) 
 

Peter Jacobs (4 ½)

Almost all Don Bryant are originals or new co-written songs with bass player and bandleader of The Bo-Keys, Scott Bomar. Don made this cd for his wife Ann Peebles. It's a magnificent piece of history and a propulsive driven soul cd from this 75 year old man who, who I think, started his second youth. It’s incredibly beautiful and contagious.