Fred Banana Combo: The Best Of The Old Shit And The New Shit

DETAIL ALBUM

Tracks:
CD1:

1. The Captain
   
2. Riding To Rome
3. Idi Amin
4. Krauts
5. I Don't Know
6. Last Dance
7. Yesterday
8. Nowhere Bei Mir
9. Rich And Fat
10. My Girl
11. Bird On The Wire
12. The Heartbeat And The Train
13. No Destination Blues
14. Ring
15. Johnny B. Goode
16. Slow Die
17. Strange Sound
18. One Of Them All
19. I Don't Know (Alt.Vers.)
20. Soldaten Des Grünen

CD2:

1. Songs Of Condition
   
2. Bookshelves
3. Saint Pancras
4. Manana
   
5. Splinters
6. Song Of Inland
7. Freddy Mercury
8. Splinters (Feat. Sarah Jay & Stefan Krachten)
9. Song Of Dog
10. Song Of World
11. That's The Place To Be

CD3:

1. Midnight Hour
   
2. Rut Of Love
3. Runaway
4. I Don't Know
5. Riding To Rome
6. Fascination
7. Land Of 1000 Dances
8. My Girl, Idi Amin
9. Please, Please, Please
10. She Loves You
11. Boxer Dog
12. Thursday
13. Disco Dream
14. No Desination Blues
15. Strange Sound
16. Yesterday

Platenlabel
MIG-Music

Labelnummer
MIG 01272

Distributie
Proper Music Distribution

Website Artiest
Fred Banana Combo

De typerende Duitstalige pret/pop/punkplaatjes die tussen 1970 en 1990 zijn gemaakt, leveren steevast gezellig goocheme gein op. Denk maar aan het werk van Trio, DAF, Falco, Kraftwerk, Peter Schilling, etc. Zelden extreem diepgaand, maar altijd superamusant. Van Fred Banana Combo had ik nog nooit gehoord, maar afgaand op deze combinatie van oud en nieuw durf ik ze met Devo of Madness vergelijken. Prettig gestoord, en stiekem zeer getalenteerd. Gave vermomd als grap. Geweldige albumtitel, ook. Doet me denken aan de eerlijk genaamde R.E.M.-afscheidscompilatie, ‘Part Lies, Part Heart, Part Truth, Part Garbage 1982-2011’. Wat een waar voor ons geld, trouwens. Een volledige cd met de grootste hits, een volledige cd met nieuw werk (het eerste sinds 1988) én een DVD genaamd ‘The Live Shit’. Verfrissend dat de band hun eigen werk als ‘shit’ omschrijft. Zo verlaag je de verwachtingen.
CD 1 is dus ‘The Old Shit’. De bagpipes in het begin van het uitstekende  nummer ‘Krauts’ (toptitel!) lijken op het einde van ‘Good Girls Go To Heaven (Bad Girls Go Everywhere)’ van Meat Loaf. Een ‘Johnny B. Goode’-cover getuigt van lef, maar het resultaat is mak. ‘I was sitting on the sofa with Idi Amin’ klinkt het in ‘Idi Amin’, een lied dat welgeteld 1:06 duurt. Dat is nog korter dan een gemiddeld nummer van The Kids. ‘Last Dance’ duurt zelfs maar 40 seconden, fantastisch! De lyrics zijn enkel ‘last dance’, meerdere keren herhaald. Andere hoogtepunten: ‘I Don’t Know’ (met schroeiende gitaar vanaf 00:45), het mysterieuze ‘Nowhere Bei Mir’ (twee talen, een titel) en ‘The Heartbeat And The Train’ vanwege de rock-aanpak. De nummers komen en gaan, en nemen niet de tijd om vervelend te worden.
Op naar CD 2, met ‘The New Shit’. Het nieuwe werk, geschreven door ‘Mines-Brown’. Brown is zanger-bassist Bill Brown, maar wie is Mines? Een pseudoniem voor zanger-gitarist Gottfried Tollmann? Met ‘Songs Of Condition’, ‘Song Of Inland’, ‘Song Of Dog’ en ‘Song Of World’ heeft de band alvast een stramien van songtitels gekozen. Het is niet evident om na 27 jaar een vervolg aan een carrière te breien, maar Fred Banana Combo doet het schijnbaar zonder moeite. Opener ‘Songs of Condition’ - dreigend, intens en opgejaagd - zou zo op ‘The Old Shit’ hebben gepast. ‘Saint Pancras’ walst zich een weg richting gezelligheid met folkinvloeden, daar waar ‘Manana’ weer onvervalste punk is. Niet voor een gat te vangen, deze band. Is het nummer ‘Freddy Mercury’ een ode of een grap? Hopelijk het eerste. De zin ‘Freddy lives for me’ doet vermoeden dat ze hem gaarne terug onder de levenden willen. Op afsluiter ‘That’s The Place To Be’ primeert de stem van Nicolle Meyer. Beetje repetitief naar het einde toe, maar niettemin een prettige song.
Het derde schijfje is een DVD, een registratie van een optreden in het programma ‘Rockpalast’ op WDR. Uit 1980! Covers domineren de setlist (‘Midnight Hour’, ‘Runaway’, ‘Land of 1000 Dances’, ‘Please Please Please’, ‘She Loves You’, ‘Yesterday’), maar er worden ook eigen nummers gespeeld tijdens het optreden van 35-minuten. Het resultaat is, net als de rest van hun oeuvre, prettig gestoord, chaotisch, en inventief. De Beatles-covers zijn vreemd, maar gedurfd. En live, geen evidentie in Duitse televisieshows (cf. ‘Musikantenstadl’)! Beeldkwaliteit is acceptabel (in fullscreenformaat, de standaard voor uitzendingen van weleer), en de geluidskwaliteit is behoorlijk goed.
‘The Best Of The Old Shit And The New Shit’ biedt een weelde aan materiaal. Zeker het checken waard.

Julian De Backer (3½)

The German pop/punk records made between 1970 and 1990 are a reputable source of cunning fun. Trio, DAF, Falco (from Austria), Kraftwerk, Peter Schilling, etc. Sometimes profound, but always amusing. Fred Banana Combo, however, didn’t ring a bell, but judging from this combination of old and new, I dare to compare them to Devo or Madness. Wacky and talented. Great album title, too. Reminds me of the honest R.E.M.-compilation of goodbyes, ‘Part Lies, Part Heart, Part Truth, Part Garbage 1982-2011’. Included in the Banana boxset are one full cd of classics, one full cd of newbies, and one DVD called ‘The Live Shit’. Quite bold and refreshing to dub your own work ‘shit’. Way to lower expectations.
CD 1, then. ‘The Old Shit’. The bagpipes in the intro of ‘Krauts’ (top title!) resemble the end of Meat Loaf’s ‘Good Girls Go To Heaven (Bad Girls Go Everywhere)’. A ‘Johnny B. Goode’ cover takes balls, but the result is lacking. ‘I was sitting on the sofa with Idi Amin’ is a great phrase from ‘Idi Amin’, a 1:06 track. Wow. That’s even shorter than your average The Kids song. ‘Last Dance’ tops that by a good margin with a mere 40 seconds. Brilliant! The lyrics are just ‘last dance’ over and over. Other highlights: ‘I Don’t Know’ (with a scorching guitar beginning at 00:45), the mysterious ‘Nowhere Bei Mir’ (two languages, one title) and the rousing ‘The Heartbeat And The Train’. Songs come and go, and never take the time to bore the listener.
Next up, CD 2. ‘The New Shit’. Recent ditties, written by ‘Mines-Brown’. Brown is singer-bass player Bill Brown, but who may Mines be? A pseudonym for singer-guitar player Gottfried Tollmann? If ‘Songs Of Condition’, ‘Song Of Inland’, ‘Song Of Dog’ and ‘Song Of World’ are anything to go by, the band prefers their titles to include the word ‘song’. Coming out of musical retirement after 27 years is no mean feat, but Fred Banana Combo does it with aplomb. Opener ‘Songs of Condition’ - ominous, intense and jittery – would not sound out of place on ‘The Old Shit’. ‘Saint Pancras’ waltzes towards cosiness with its folky influences, whereas ‘Manana’ is vintage punk. No one trick pony, this band. Is ‘Freddy Mercury’ an ode or a joke? The sentence ‘Freddy lives for me’ implies they miss him, and want him back among the living, so I’m guessing it’s an ode. Closing track ‘That’s The Place To Be’ gives the spotlight to singer Nicolle Meyer. A little repetitive towards the end, but a pleasant song nonetheless.
The third disc is a DVD, with a registration of a gig in the acclaimed television show ‘Rockpalast’ on the WDR. From 1980! Covers dominate the setlist (‘Midnight Hour’, ‘Runaway’, ‘Land of 1000 Dances’, ‘Please Please Please’, ‘She Loves You’, ‘Yesterday’), but own songs are present during the 35-minute occasion. The performance is chaotic and inventive, exactly like their output. The Beatles-covers are a weird testament to the size of their cojones. And everything’s live, not a guarantee in the German television tradition (for evidence, check ‘Musikantenstadl’)! The picture quality is acceptable (full screen format, the standard from yesteryear), and the audio quality is quite good.
‘The Best Of The Old Shit And The New Shit’ offers a wealth of material. To be discovered!