|
We hebben er twee jaar op moeten wachten maar wanneer John Hiatt, ook wel eens door de Los Angeles Times als een van de meest scherpzinnige singer-songwriters van de laatste 40 jaar genoemd, moeten we voorbereid zijn op iets nieuws, misschien hier en daar wel met een klein retrolaagje maar van een man als Hiatt wordt dit graag met de mantel der liefde toegedekt. Met meer dan dertig jaar ervaring en met het bescheiden commercieel succes dat hij oogstte met ‘Have A Little Faith In Me’ krijgen we nu ’s mans 22ste studioalbum. De echte Hiatt fans kennen hem beter vanwege zijn prachtige composities waarmee anderen meer succes behaalden dan hijzelf. Hiatt is nog steeds een componist die uitstekende verhaaltjes weet te vertellen, hij weet ze dan ook steeds mooi te verpakken in knappe muzikale jasjes. Om dit album te maken wendde Hiatt zich weer tot zijn alltime buddy Doug Lancio om als producer het proces in goede banen te leiden. Voor de eerste opnamesessie nam Hiatt de elektrische gitaar ter hand maar Lancio kon hem overtuigen om het eens te proberen met een akoestische. Meteen werd de toon gezet voor het ganse opnameproces. Het grootste gedeelte van de opnames werden ‘live’ in de studio opgenomen omdat de meeste muzikanten die hier een handje hielpen eigenlijk zijn touring band (Lancio, Nathan Gehri, Kenneth Blevins en Brandon Young) is. Misschien wel niet voor 100% correct is het genre van het album: een ietwat bluesy feeling bedekt de lading bij sommige nummers maar het is vooral weer zijn stemintonatie die ons volledig over de streep trekt. ‘Long Time Comin’’, niet te verwarren met de hit van Crosby, Stills & Nash, is een diepgaande gospelachtig gekleurde tune, zeg maar de perfecte tune die een reflectie is van onze eigen hunkeringen naar wereldvrede en de liefde in iedereen van ons. ‘Face Of God’, heeft meer weg van een bekentenis aan een ex-lief met “My eyes are blind from crying, don’t know how many more tears I’ve got.”, en John neemt ons mee op een akoestische trip, een song die met zijn intro eigenlijk meer weg heeft van een pure jam tussen muzikanten die het beste van zichzelf naar boven halen. Nog meer muziek die ons in een aangename gemoedsstemming brengt zijn o.m. ‘Marlene’, over liefde en met een knipoogje naar JJ Cale, en je zal niet kunnen ontkennen dat dit nummer je onmiddellijk te pakken krijgt, en het sterke bluesy ‘Baby’s Gonna Kick’ dat meteen op muzikaal vlak onze goedkeuring krijgt maar luister vooral naar de tekst: “I’m riding downtown down to John Lee Hooker, got my mind set on a slow heat cooker, my babe’s gonna kick me out someday”. De mondharp kleurt het geheel verder in. Met ‘Nothin’ I Love’ trekt Hiatt de blueslijn verder door en zelfs met ‘Old People’ mogen we gerust besluiten dat Hiatt weer een schitterende plaat heeft afgeleverd. ‘Nobody Knew His Name’ is duidelijk een bewijs dat Hiatt een sterk observator van de mensenlijke natuur is. Wie in ‘Terms of My Surrender’ een meer gepolijste John Hiatt zoekt komt een beetje bedrogen uit. Hiatt laat weer van zich horen hoe het eigenlijk allemaal begon, hij deelde ooit het podium met o.m. John Lee Hooker en andere legendes. ‘Terms Of My Surrender’ is een schijfje vol warme, introspectieve en merendeels akoestische songs die allemaal gedomineerd worden door de rauwe, haast in whisky gedrenkte stem van Hiatt. De Hiatt fans van het eerste uur hebben er met dit album een zoveelste juweeltje bij maar nu nog de meer bluesy gerichte fans over de lijn te trekken. De bijgevoegde dvd, ‘John Hiatt And The Combo - Live in the Franklin Theater’ geeft ons een indruk van zijn concert dat hij vorig jaar op 9 en 10 oktober gaf in het Franklin theatre in Franklin, Tennessee. 10 leuke songs worden ons door Hiatt en zijn combo geleverd. De kwaliteit van de muziekband is perfect en dat mogen we ook zeggen van de close up beelden maar van zodra een andere camera, voor een totaalbeeld op het podium, overneemt gaat het iets minder de goede richting uit. Ondanks dit kleine visuele euvel is en blijft het nog steeds genieten. Hiatt, en of hij nu in een grote arena speelt of het moet doen in een kleine, meer intieme club, hij en zijn combo blijven ons keer op keer verbazen. Uit zijn nieuwe cd distilleerde hij alleen maar het titelnummer ‘Terms Of My Surrender’ maar de fans werden ook verblijd met knappe versies van ‘Perfectly Good Guitar’, ‘Feels Like Rain’, ‘Thing Called Love’ en als bis gaf hij solo en alleen met de akoestische gitaar bewapend een prachtige versie van ‘Have A Little Faith In Me’ tenbeste. Het moet natuurlijk niet meer gezegd worden dat gitarist Doug Lancio zich weer met zijn imposante gitaarwerk meerdere keren in de kijker speelde. Alfons Maes (4)
0 Comments
Leave a Reply. |
CONCERT VENUES
|
