Led Zeppelin 4: 2-CD Deluxe Edition

De meeste tabloïds over de ganse wereld hebben er momenteel de mond van vol. Is ‘Stairway To Heaven’, of beter de intro ervan, nu gepikt of niet. Eigenlijk een domme vraag gezien dit schitterende Led Zep-nummer helemaal niets met het Spirit nummer ‘Taurus’ te maken heeft. Kennelijk zat er iemand in de entourage van wijlen Randy California zich te vervelen totdat hij meende in ‘Stairway To Heaven’ iets te horen dat hij blijkbaar aan ‘Taurus’ wilde linken om er zo een financieel voordeel uit te halen. Ja, Jan, zo zijn er nog veel leuke voorbeelden. Diezelfde vraag kan dan gesteld worden aan Don Felder, Don Henley en Glenn Frey die verantwoordelijk waren voor ‘Hotel California’ en weer duikt de naam California weer op. Volgens kwade tongen zouden zij de opener van hun megahit ‘gestolen’ hebben van de Britse Jethro Tull’s ‘We Used To Know’ uit hun prachtige langspeler ‘Stand Up’. Heeft u Ian Anderson en/of Martin Barre van laatst genoemde band daar al over horen klagen? Luister maar eens naar de intro van Anderson’s akoestische gitaar.
Terug naar Led Zep en hopelijk zal die Amerikaanse rechter een objectieve uitspraak doen.
Misschien komt er nu met deze nieuwe release met extra’s finaal een antwoord op de vraag of Led Zeppelin weer als band in de studio aan nieuw materiaal gaat werken. Met deze heruitgave wordt nogmaals duidelijk gemaakt dat het werk van Led Zep zeker niet overjaars klinkt. Neen, ik zou zelf durven zweren dat allemaal nog zeer actueel klinkt. Een grote fout die vele critici destijds bij de officiële release van dit album maakten was dat ze Led Zeppelin gewoonweg als een ‘hype’ beschouwden. Het originele album klinkt nog steeds even fris als pakweg 44 jaar geleden en dit had vooral te maken met deze keuze van Paige die voor de opname van hun nieuwe worp alleen maar het allerbeste wou. Daarom trokken ze naar de Headley Grange Studio in Hampshire. Aldaar werken inspireerde Robert Plant zodanig dat, toen ze ‘Stairway To Heaven’ gingen vastleggen, Robert al meer dan 80% van de teksten voor het nieuwe album had geschreven. En het resultaat loog er niet op: ‘Led Zeppelin 4’ klonk zoals het moet klinken: oprecht, sterk en indruk makende teksten. Of je nu naar ’Black Dog’, ‘Rock-‘n-Roll’ of ‘The Battle Of Evermore’ luistert, je komt steeds op hetzelfde punt uit. Dit is pure klasse en zeker geen muziek gemaakt door een ‘bandje’ dat volgens sommige critici meteen van de muzikale landkaart zou verdwijnen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over hun monsterhit, een song die nog steeds op vele hitlijsten op nummer één prijkt, ‘Stairway To Heaven’. Het is en blijft een belevenis zonder weerga.
Als ik één zwak moment op deze langspeler zou moeten aanduiden, dan kom ik in de buurt van ‘Four Sticks’. De afsluiter van deze langspeler is ‘When The Levee Breaks’. De klank van de drums was eigenlijk geen studiotechniekje maar de reële klank van de locatie waar Jason Bonham zijn drumkit had opgesteld.
Op de Companion disc krijgen we alle nummers van de originele langspeler nog eens te horen maar toch klinken ze net iets anders. Misschien zullen bij sommige luisteraars enkele songs beter in het gehoor liggen dan de originelen. Dat is natuurlijk een persoonlijke smaak. Deze ‘Black Dog’ was de basistrack van het album maar misschien klonk de gitaar overdub toen net niet goed genoeg. Nog volgens bepaalde critici waren de Sunset Sounds Sessions (Los Angeles) een ware ramp. De enige ramp was dat Led Zeppelin op de luchthaven van LA arriveerde toen net een  aardbeving plaatsvond. En wie durft te beweren dat deze sessies toch écht een desastreuze ramp waren moet nog maar eens goed luisteren naar ‘When The Levee Breaks’. Zo krijgen we nu ook de Headly Grange mix van ‘The Battle Of Evermore’ maar onze aandacht ging ook naar de Sunset Sound Mix van ‘Stairway To Heaven’. Geloof me, beide versies zijn gewoonweg superbe! Alternatieve versies zijn ook altijd leuk om naar te luisteren en ‘Misty Mountain’ en ‘Four Sticks’ zijn hier leuke voorbeelden van. Op ‘Going To California’ werd hier nu meer aandacht besteed aan een mix tussen de gitaar en de mandoline. Om deze extra’s af te ronden krijgen we nu de Britse mix van ‘When The Levee Breaks’.
Misschien vraag je jezelf nog steeds af wat er met de vier symbolen -terug te vinden op het album en op vele andere foto’s- werd bedoeld. Eigenlijk niets, het was gewoonweg één van die hippiedingen die tijdens deze jaren gewoonweg gebeurden. Zo is ‘Zoso’ (Jimmy Page) een echte afbeelding uit een document uit het renaissance-tijdperk (+/- 1500 – 1580) en is in principe een voorstelling van een steenbok, meer niet. Plant koos dan voor een cirkel met een veer in ’t midden. Zijn symbool stond voor een evt. verloren gegane beschaving en of ze al dan niet ooit heeft bestaan, dat laten we in het midden. John Bonham en John Paul Jones waren niet echt in voor dit soort dingen maar de astrologische mythe van deze symbolen hoorden er in het hippiedom nu eenmaal bij.
De muziek van Led Zeppelin zal waarschijnlijk nog jàren nieuwe, jonge generaties blijven overtuigen van de kracht die van hun muziek uitging. En ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik het allemaal van op de eerste rij heb mogen meemaken.

Alfons Maes (5)

---

Atlantic  I  81227 96446  I  Warner Music I  Led Zeppelin