Little Free Rock: Little Free Rock

DETAIL ALBUM 

Tracks

1. Roman Summer Nights
2. Lost Lonely
3. Blud
4. Castles In The Sky
5. Dream
6. TIngle
7. Evil Woman
8. Age Of Chivalry
9. Making Time

Platenlabel
Esoteric Recordings 

Labelnummer
ECLEC 2580 

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Niet van toepassing

​Zoals de auteur van het cd-boekje zelf aangeeft, staat het Noord-Engelse trio Little Free Rock model voor zoveel groepen die hard aan de weg timmerden, live succes boekten en uiteindelijk de eindmeet niet haalden wegens een reeks foute beslissingen, gebrek aan kennis van de muziekwereld en slechte raadgevers. 
De genealogie begint bij de R&B-groep  David John & The Mood die drie singles uitbracht, waarvan er twee door Joe Meek werden geproduceerd, maar in 1966 het loodje legde. Toch hadden een paar tournees (o.a. met The Rolling Stones en P.J. Proby) en de begeleiding van grote namen als John Lee Hooker en Little Richard voor enige faam gezorgd. Voor zanger, gitarist en componist Pete Illingworth, hoeksteen van dit verhaal, voldoende om met een nieuwe groep te starten. Na een paar naamwijzigingen (in België traden ze ooit op als Purple Haze!) en uitdunnende bezettingen, trok een trio onder de naam Little Free Rock in 1968 naar Londen. Transatlantic Records hees ze meteen aan boord, wat op zijn minst verwonderlijk te noemen valt: Little Free Rock vertolkte geen folk, de specialiteit van Transatlantic, speelde evenmin ‘beat’, maar klonk integendeel als een typische ‘rock group’ van het eind van de jaren zestig, denk aan Deep Purple, Stray of Black Sabbath. Volgens Illingworth deden ze dat op scène bijzonder goed, maar draaiden de sessies voor Transatlantic uit op een auditief  en artistiek fiasco. Niemand content, maar de LP werd in november 1969 toch maar uitgebracht. 
Acht van de negen nummers schreven ze zelf. Die worden vrij goed gebracht, maar klinken een beetje te veel zoals de doorsnee ‘hard rock’-groep toen klonk. Jammer genoeg ontbreekt dat tikkeltje originaliteit, een nummer, een riff, een melodie, een intro of zelfs een thema dat het verschil had kunnen maken – denk aan de aparte thematiek en het licht afwijkende instrumentarium van Black Widow. “Dream” dankt veel aan de baslijn van Hendrix en klinkt misschien net daarom best aardig. “Roman Summer Nights” is goed opgebouwd en “Lost Lonely” opent met een leuke baslijn, waarna we het moeten stellen met een herhaling van akkoorden ter ondersteuning van de vertelling i.p.v. zang.  Het professionele niveau ligt ondanks alles zeer hoog. 
Illingworth en al zijn kompanen behoren nu eenmaal tot het verhaal van de sixties muziek en verdienen daarom deze heruitgave.
Later deelden ze de studio met Peter Green en een troep Afrikaans percussionisten, maar die opnames zijn nooit uitgebracht.

As the cd booklet points out, Little Free Rock is one of many sixties bands that earned some success on the live circuit but eventually skidded off the road due to wrong decisions, mismanagement and  faulty advice. Apart from  a demo session, their only recorded work was released as this eponymous album by Transatlantic in 1969; quite astonishing since we are talking about a ‘hard rock’ band here whereas folk was the record company’s specialty. According to group leader Pete Illingworth, the studio sessions went wrong and though no-one seemed to be happy the LP was put out anyway. Meanwhile the group had progressed ( e.g. by adding African percussion to their sound), making it more difficult for fans to connect. They later shared the studio with Peter Green for solo recordings that were eventually aborted.
Eight of the nine tracks here are written by band members and  - in hindsight - they sound very much like many other ‘hard rock’ bands around that time: mid-tempo, rhythm changes, unconnected guitar solos, drums to the fore, rising and falling vocals. Contrary to bands like Deep Purple, Stray or Black Sabbath, I miss originality, something that stands out - that poignant intro, a chorus that sticks, the surprising chord change, whatever. Think Black Widow who used  ‘unusual’ instruments and worked around a theme that encompassed their sound, lyrics and stage act. But then again this album is something like the band’s winter of discontent. Mind you, it’s all well-played and some songs have their moments. That shouldn’t be too surprising, since Pete Illingworth started out as singer-guitarist of R&B outfit David John & The Mood who recorded three singles, two of which were produced by Joe Meek, toured with the likes of The Rolling Stones and backed both John Lee Hooker and Little Richard. The group then metamorphosed several times until  settling as the Little Free Rock trio. The band never recorded again and split some years later. 
All in all, Pete Illingworth, Paul Varley (drums), Frank Newbold (bass) and the many musicians who came and went in the course of a decade do deserve this re-release  - if only as a reminder that they were of The Story.