The Delta Saints: Bones

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Sometimes I worry
2. Bones
3. Heavy hammer
4. Zydeco
5. Butte la rose
6. Dust
7. My love
8. In the morning
9. Soft spoken
10. Berlin

Platenlabel
EARMusic

Labelnummer
LNPD23

Distributie
V2 Records Benelux

Website Artiest
The Delta Saints

Twee jaar geleden speelden The Delta Saints op het Moulin Blues festival in Ospel (NL). En ze waren verrassend goed. Binnenkort zijn ze weer in onze contreien te bewonderen. Op tien september in Verviers, op één oktober in Oostende en op vier oktober in Turnhout. Dubbel zoveel keren staan ze in Nederland geprogrammeerd.
De band werd in 2007 opgericht en bracht de daaropvolgende jaren twee EP’s uit in eigen beheer. Hun eerste officiële album, ‘Death letter jubilee’, financierden ze met crowd funding (Kickstarter) en brachten het in februari 2013 uit via Dixiefrog records. Je kon hun muziek samenvatten als een mix van delta blues, swamprock en southern rock met een beetje funk- en gospelinvloeden. Ze werden meer dan eens vergeleken met bands als Led Zeppelin of The Allman Brothers.
Begin volgende maand (4 september 2015) verschijnt hun tweede album ‘Bones’, hun eerste voor Loud & Proud Records. Twee veranderingen vallen meteen op. Nate Kremer op toetsen krijgt meer ruimte omdat mondharmonicaspeler Stephen Hanner vertrokken is. En Vincent Williams vervangt drummer Ben Azzi. De tweede vernieuwing is de sound, die stukken volwassener is. Het geluid is actueler en de ‘swamp-boogie-rock’ van de eerste cd is vervangen door moderne southern rock met een vleugje psychedelica.
Ze schenken meer aandacht aan dynamiek en de hardere stukken wisselen ze af met rustige passages en zelfs stiltes. De band heeft nu wat weg van JJ Grey, Jack White (The White Stripes), maar nog meer van The Black Keys!
Over de productie van Eddie Spear kunnen we niet veel zeggen. Tegenwoordig sturen platenlabels hun producten door via internet, zodat je alleen maar een platte mp3-opname krijgt om te bespreken. Dat getuigt van weinig respect voor de artiesten, producers en muziekliefhebbers…
Het album opent met een Dan Auerbach-achtige sleper. Een sterke riff en dynamiek spelen een hoofdrol. Het nummer bekruipt je en het is moeilijk om er los van te raken. Ook de vocale koortjes passen perfect samen met het vleugje psychedelica. Het titelnummer ‘Bones’ heeft een Afrikaans ritme waardoor het wat wegheeft van Tinariwen. Het Hammondorgel, de hypnotiserende Bombino-gitaar en de Led Zeppelin-climax maken het helemaal af.
De single ‘Heavy hammer’ is een meeslepende funky southern rocker waarin de slidegitaar van Ben Ringel en het grommende orgel alle aandacht opeisen. Een fuzzy basgeluid drijft ‘Zydeco’ vooruit.  De open ruimtes, de pianoriedels, de ingetogen gitaarsolo en de stem maken het spannend.
Het gevoelige en toch psychedelische rustpunt van de cd is ‘Butte la rose’. Het rommelige en vrij experimentele ‘Dust’ zegt niet zoveel en is dan misschien wel de mindere song op ‘Bones’. Het half akoestische ‘My Love’ heeft een Crosby, Stills and Nash-intro, maar slaat dan om in een schitterende poprocksong.
‘In the morning’ heeft een sterke rockriff. De tempowisselingen en de piano fills zorgen voor broodnodige dynamiek en spanning. Met zijn sterke drumpartij en rockgitaar lijkt ‘Soft spoken’ een weinig op led Zeppelin. Tegelijk klinkt het modern, gedurfd en fris.
Afsluiter ‘Berlin’ zou in het repertoire van Bombino kunnen thuishoren. Of is het Amerikaanse Afrobeat? Aan de andere kant is het ook weer een knipoogje naar The Black Keys.
Deze cd is echt een verrassing in positieve zin. Alle tien songs hebben een mooie sound met heerlijke arrangementen, die nergens overdrijven. Alles past, alles is gedoseerd. Prachtige cd!

Line-up:

• Ben Ringel (dobro, zang)
• Nate Kremer (toetsen, gitaar)
• Dylan Fitch (gitaar)
• David Supica (bas)
• Vincent Williams (drum, percussie)

Peter Jacobs (4½)