V.A.: 30 Jaar Blues Peer

In Peer wordt dit jaar de dertigste editie van het bluesfestival gevierd. In ’85 vond de eerste editie plaats onder de naam Belgium Rhythm ‘n’ Bluesfestival, een tweedaagse die meteen met een bijzonder fraaie affiche uitpakte.
Het festival kwam niet zomaar uit de lucht vallen en evolueerde onder impuls van Misjel Daniëls, van de Peerse Fieste, dat al enkele jaren op de teller had, naar een meer geprofileerd, blues gerelateerd evenement. Het begrip blues werd ruim geïnterpreteerd met aandacht voor de traditie en nieuwe ontwikkelingen in het genre. Zo zagen we op de allereerste uitgave Johnny Copeland en schitterde een nog jonge Robert Cray naast blanke toppers als Duke Robillard en de destijds ronduit fantastische Fabulous Thunderbirds, nog met gitarist Jimmie Vaughan in de rangen. Sindsdien heb ik geen enkele editie gemist geniale harpers als Charlie Musselwhite en Rod Piazza met zijn Mighty Flyers dwongen bewondering af terwijl er ook voor de meer puristisch ingestelde liefhebbers telkens een fijn aanbod was met pianisten als Memphis Slim, Charles Brown of een zeldzame vrouwelijke collega als Katie Webster.
Shouters Cab Calloway en Bobby Bland tekenden present evenals de gitaargiganten BB King, Albert Collins en Buddy Guy en destijds nog levende legenden als John Lee Hooker, Clarence Gatemouth Brown en Snooky Pryor. Met diva’ zoals Maxine Howard, Koko Taylor en Etta James, waren ook de dames bijzonder goed vertegenwoordigd. Als fanatieke R&B liefhebber, ik ontdekte pas nadien het rijke blueserfgoed, ben ik nog steeds bijzonder dankbaar dat ik in ’86 Curtis Mayfield mocht meemaken. Mayfield was niet de enige soulheld, Pops Staples, Ray Charles, Hank Ballard, Wilson Pickett, Ike Turner en Solomon Burke stonden ooit op het podium in Peer en ik koester fijne herinneringen aan passages van Al Green en Five Blind Boys maar ook Delbert Mc Clinton en Los Lobos. Helaas zijn de meesten uit die lijstjes niet meer onder ons. Met soultantes Ann Peebles, Denise LaSalle, Irma Thomas en Mavis Staples met en zonder vader Pops, waren ook de dames bijzonder goed vertegenwoordigd in Peer.
De onvermijdelijke schaalvergroting en de evolutie naar een driedaags festival sinds ’94, met soms nog een vierde avond wordt destijds niet door iedereen geapprecieerd. Bovendien was het om evidente redenen steeds moeilijker om authentieke zwarte blueslui te vinden. De evolutie naar een nog bredere rootsgetinte programmering wordt niet altijd in dank afgenomen maar zorgde voor de ontdekking van groepen als The Paladins. In een recenter verleden haalt de nieuwe programmator Wim Vermeyen de jonge wolven van The North Mississippi All Stars, The Delta Saints en rootsrockers als Jesse Dayton, The Blasters , Dave Edmunds en Nick Lowe naar Peer, maar ook exotische acts als Tinariwen naast Booker T, The Neville Brothers en Daniel Lanois.
Het belang van het festival kan nauwelijks overschat worden. Talloze jongeren begonnen na een bezoek een zoektocht naar de blues die al dan niet een weerklank vond in nieuwe formaties als The Electric Kings, El Fish, die op hun beurt de weg naar het podium vonden samen met de onvolprezen Seatsniffers.
Hoe kun je drie decennia blues in Peer beter illustreren dan met de muziek die de afgelopen decennia de soundtrack vormde. Dat moet ook Jan Sprengers gedacht hebben. Sprengers, een fervent bewonderaar van Vermeyen, de samensteller van ‘Rockcaffee’ op omroep Brabant en in de jaren negentig de motor achter ‘Black ’n Blues’ en ‘Bluestown’ op Studio Brussel dat door Sprengers gepresenteerd werd. Tegenwoordig presenteert Sprengers op maandagavond zijn eigen bluesshow ‘Closing Time Blues’ op Radio 1 en verzorgt ook al een tijdje het rechtstreekse festivalverslag vanuit Peer. Ter gelegenheid van het jubilerende Blues Peer stelde hij een dubbel cd samen.
De fraaie bloemlezing start met knaller Stevie Ray Vaughan & Double Trouble, de gitaarlegende moest dezelfde avond nog in Finland aantreden, en schudde Peer in ’89 wakker met een machtige wervelende set. We krijgen hier zijn versie van Hank Ballards ‘Look Out At Little Sister’ voorgeschoteld. John Lee Hooker stond hetzelfde jaar op Peerse grond. ‘This Is Hip’ gromt de peetvader van de blues. Een foto genomen tijdens de set van de blues & boogieman prijkt nog steeds op een ereplaats ten huize van ondergetekende.
Danscats worden eveneens op hun weken bediend met de sublieme Stax-kraker ‘Land Of 1000 Dances’ met onnavolgbare screams van The Wicked Pickett. Fabulous Thunderbirds brengen een haast even aanstekelijke Texaanse variant met ‘The Crawl’ op hun hielen gezeten door navolgers uit Zweden Vidar Busk and His True Believers, probeer maar eens stil te zitten bij ‘Boogie Leg’. Even verderop sleept Los Lobos ons mee met een feestelijk ‘Anselma’. Chuck Berry en Bo Diddley doen hetzelfde met ‘No Particular Place To Go’ en de hitsige, onovertroffen junglebeat van ‘You Can’t Judge a Book By It’s Cover’. Inderdaad dat geld ook voor Blues Peer waar New Orleans Stuff van Dr. John en Allen Tousaint (‘Happines’) naast gospel uit de deep south van The Blind Boys of Alabama broederlijk naast The Derek Trucks Band figureren, hier met een geïnspireerde slideversie van ‘Sweet Inspiration’.
Dat brengt ons naadloos naar de pregnante soul van Bobby Bland en Etta James die ‘Rather go Blind’ gaat. Het draait in Peer niet uitsluitend om ‘American Music’ zoals The Blasters stellen. Naast de peetvader van de Britse Blues John Mayall met ’Voodo Music’ is ook onze Roland, die het met begeestering over zijn oude vriend ‘Blind Willie’ en andere illustere blueslui heeft, present en een rollende en tuimelende Arno met in zijn zog de ‘jongere’ generatie uit Belgenland. De fragmenten van The Electric Kings, El Fish en Seatsiffers klinken nog even fantastisch als weleer. Admiral Freebee mag de eerste cd afsluiten met ‘My Hippie Ain’t Hip’ terwijl ‘Is It’ van het supertrio Triggerfinger cd twee spectaculair opent.
‘Let’s Buzz’ luidt het advies van The Paladins en we hollen met een energieke Barrence Withfield in onze nek langs Sonny Landreths broeierige ‘Congo Square’, beleven met John Hiatt een wonderlijke ‘Lipstick Sunset’ en flaneren verder op ‘Cadillac Walk’ van Willy DeVille. Vooraleer Canned Heat afsluit met ‘Let’s Work Together’ komen Collins, Copeland en Cray, een onvolprezen Drievuldigheid uit de blues, nog aandraven met het tijdloze ‘T-Bone Shuffle’. Als bonus zijn er nog twee ‘levende’ fragmenten uit de Peerse podiumarchieven van The Delta Saints en Ian Siegel, geflankeerd door The Mississippi Mudbloods.
Toch indrukwekkend deze verzameling, onze koffers staan ondertussen al klaar voor de komende, uitgebreide jubileumeditie van Blues Peer.

Cis Van Looy (4)

---

Radio 1  I  5054196254759  l  Warner Music Benelux