8 en 9 augustus 2015  •  Festivalterrein Bad Godesberglaan  Kortrijk

Alcatraz Metal Festival was dit jaar opnieuw gespreid over twee dagen, maar ging dit jaar wel door op een andere locatie. Een grotere locatie zodat het voor de bezoekers nog aangenamer was om te vertoeven en vanuit zowat elke plaats op het terrein kon je gemakkelijk het grote podium zien. Twee dagen lang konden we weer genieten van tal van bands in ons geliefkoosde muziekgenre en dat onder een stralende hemel.

Een festival openen is volgens mij een echt ondankbare taak. Het Zweedse Wolf klaarde deze klus met gemak. Het viertal timmert al sinds 1995 aan de weg naar eeuwige roem en hun traditionele heavy metal zorgde meteen dat sfeer erin zat. Hun setlist werd gevormd door tracks die op een van hun zes albums prijken. Zo kregen we snedige en krachtige tracks als 'Shark Attack' en 'My Demon' (uit hun meest recente album 'Devil Seed' (2014) geserveerd maar ook “oudere” tracks als 'Skull Crusher' en 'Venom'. De toon was meteen gezet voor wat een lange eerste metaldag.

Het Amerikaanse Armored Saint deed daar met gemak een schepje bovenop. De band met vocalist John Bush in de rangen, verraste ons onlangs nog met het uiterst krachtige en mooie album 'Win Hands Down', waarvan het titelnummer deze daverende set opende. Andere tracks die me uitstekend bevielen waren o.a. 'March Of The Saint', 'Last Train Home' en 'Can U Deliver'. Het klein uurtje speeltijd dat het vijftal kreeg was voor mij veel te vlug om en smaakte duidelijk naar meer.

Met Death Angel, die reeds voor de derde keer te gast waren op Alcatraz, kregen we een eerste thrash metal band aangeboden. De band werd in 1982 in het Amerikaanse San Francisco opgericht, hield het in 1991 voor bekeken om in 2001 opnieuw van start te gaan met dezelfde harde kern: vocalist Mark Osegueda en gitarist Rob Cavestany. Thrash is nu niet echt “my cup of tea”, maar het vijftal kweet zich perfect van zijn taak en ik zag dat een groot deel van het publiek hun set wel echt smaakte. 'Son Of The Morning' en 'The Dream Calls For Blood' waren twee tracks die ik toch op mijn blaadje noteerde.

Het Portugese Moonspell brengt een metal met een heel grote scheut dark wave en gothic in gemengd. Iets te veel naar mijn smaak. Hun setlist stond vooral in het teken van hun meest recente album, 'Extinct', daar een drie van de negen gebrachte nummers uit dat album afkomstig waren: 'Breathe (Until We Are No More)', 'Extinct' zelf en 'Medusalem'. Maar persoonlijk kreeg ik het echt niet warm van deze band.

Mijn verwachtingen waren hoog gespannen voor Quuensrÿche, een Amerikaanse band die een mix brengt van power metal en progressieve metal. Maar helaas kon de set van dit vijftal me niet echt bekoren ondanks knappe versies van 'Breaking The Silence', 'The Needle Lies' en 'Queen Of The Reich'. Waren mijn verwachtingen te hoog of had de band een mindere dag?

Michael Schenker's Temple Of Rock was aangekondigd als “special guest”. De man voorstellen moet ik eigenlijk niet doen want elke metalfan, in ieder geval de oudere dan, kennen de man als de supergitarist bij o.a. UFO in de jaren zeventig.
Later zorgde hij met zijn eigen MSG voor nog meer knappe albums. En wat een verrassing: we kregen een setlist met tal van nummers uit zijn UFO-periode. Zo passeerden 'Doctor Doctor', ‘Lights Out', 'Natural Thing' en 'Rock Bottom' de revue terwijl ook 'Lovedrive' en 'Rock You Like A Hurricane’, beiden van Scorpions, te horen vielen. Meteen een heel aangename en verrassend sterke set die enorm werd gesmaakt door de wat “oudere” rockliefhebbers onder ons.

Overkill is net als Death Angel een Amerikaanse thrash metal band maar ze komen uit de omgeving van New York waar de band in 1980 werd opgericht door bassist D.D. Verni en vocalist Bobby “Blitz” Ellsworth die er ook nu nog steeds bij zijn. Ook deze set is niet echt aan mij besteed maar ik zag dat het overgrote deel van het publiek duidelijk genoot van wat het vijftal vanop de planken liet horen.

W.A.S.P., de glam rock/heavy metal band rond zanger/gitarist Blackie Lawless, bracht een goede en stevige portie hard rock. De band was enorm populair in de jaren tachtig en heeft ook nu nog steeds een vrij grote schare fans die dan ook duidelijk genoten van tracks als 'Wild Child', 'The Idol' en 'I Wanna Be Somebody'. Ook een knappe versie van The Who's 'The Real Me' werd door het publiek goed onthaald.

Technische problemen zorgden ervoor dat de intro van Trivium, een Amerikaanse heavy metal band die ook wat thrash in zijn muziek steekt, de mist inging en dat de band niet volledig onder stoom kwam. Dat ze dan ook nog hun set onderbraken tijdens 'Throes Of Perdition', omdat een fan onwel werd (gelukkig werd dat opgemerkt door gitarist/vocalist Matt Heafy) zorgde er ook al voor dat het eigenlijk niet echt gesmeerd liep. En dat ze 'Dying In Your Arms' afbraken toen hen gemeld werd dat er nog slechts vijf minuten overbleef van hun tijd (ze brachten in plaats daarvan wel 'In Waves'), zorgde ervoor dat vele fans toch een beetje met een gemengd gevoel terugkeken op de set van Trivium. Toch heb ik genoten van o.a. 'Down From The Sky' en 'Pull Harder On The Strings Of Your Martyr'

Maar het overgrote deel van het publiek was de eerste dag afgezakt naar het Alcatraz Metal Festival om Nightwish opnieuw aan het werk te zien en te horen. En die werden heel zeker niet ontgoocheld: een werkelijk sterke set opgesmukt met pyrotechnics die vanaf de eerste tot de laatse noot het podium extra in de kijker heeft gezet. De band is een goed geoliede machine en beschikt met Floor Jansen over een uiterst krachtige zangeres. Dat ook bassist Marco Hietala een stevig stukje kan zingen zorgt ervoor dat de band mooie contrasten kan leggen tussen de ruwe en zware grunts van Marco en mooie krachtige vocalen van Floor. Vooral de nummers uit hun laatste album – 'Shudder Before The Beautiful', 'My Walden' en 'Elan' – zijn daarvoor perfect, maar ook ouder werk, van toen Tarja of Anette nog vocalistes waren, werden op knappe wijze gebracht. Ik noteerde schitterende versies van o.a. 'Amaranth', 'I Want My Tears Back', 'Stargazers' en het afsluitende 'Last Ride Of The Day'. Meteen een schitterende afsluiter van de eerste dag.
D.A.D. (Disneyland After Dark) zorgde met een uiterst gesmaakte set hard rock dat de tweede dag een knappe start kende.
Het Deense viertal brengt traditionele hard rock maar doet dit op een heel leuke manier die je echt doet glimlachen. Zo is de bassist aangekleed als een verloren gelopen Napoleon en speelt hij op eigenaardig gevormde tweesnarige instrumenten.

Het Duitse Powerwolf staat, naar mijn gevoel althans, veel te vroeg geprogrammeerd – meteen ook de allereerste band waarvan de naam gescandeerd wordt nog voordat de band op het podium komt. De uiterst aanstekelijke powermetal van het vijftal wordt als het ware als een “kerkdienst” gebracht, iets wat natuurlijk perfect wordt ondersteund door de klanken die Falk Maria Schlegel uit zijn keyboards haalt en die je kan vergelijken met de klanken die een kerkorgel produceert. Al hun nummers worden luidkeels meegebruld door zo goed als een volledig volgelopen festivalweide die volop geniet van o.a. 'Coleus Sanctus', 'Army Of The Night', 'Amen & Attack', 'Armata Strigoi', 'Resurrection By Erection', 'Blessed & Possessed' en 'We Drink Your Blood'.

Death T.A. kreeg de moeilijke taak om beter te doen, iets waar ze, naar mijn mening dan, toch niet in slaagden. De death metal die het viertal neerzette is natuurlijk om de veel te vroeg overleden Chuck Schuldiner te eren en op de setlist prijken dan ook allemaal nummers die Chuck met zijn band, Death, bracht. Wederom niet echt mijn ding omdat het viertal er eigenlijk ook wat statisch bijstaat en dat dus in schril contrast met wat Powerwolf net op het publiek had losgelaten.

Het Canadese Annihilator bracht waarschijnlijk de kortste set ooit op een festival. Slechts twee nummers, 'King Of The Kill' en 'No Way Out', werden gebracht vooraleer de band er wegens technische problemen mee ophield. Wat die technische problemen precies waren, zal waarschijnlijk een goed bewaard geheim blijven, maar dat de band de talrijke fans die er waren voor hen echt in de kou liet staan is een vaststaand feit!

De melodieuze death metal van Carcass is zware kost maar rolde als een pletwals over de weide. Dit Brits viertal was voor mij een van de verrassingen van het weekend. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het kwartet niet echt kende voor deze doortocht maar daar zal zeker verandering in komen na het zien en horen van de sterke set die uiterst heavy klonk, maar toch voldoende melodie bevatte om me te boeien van begin tot eind. Een paar nummers uit hun setlist: 'Buried Dreams', 'Exhume To Consume' en 'Reek Of Putrefaction'.

Net als iedereen wat bekomen is van de set van Carcass kregen we een echt zware, brutale mokerslag. Die werd ons toegediend door het Poolse Behemoth. De black/death metal van het viertal is uiterst heavy maar wordt oh zo knap gebracht. Voeg daar dan een uitgekiende podium presentatie aan toe die dan nog wordt opgesmukt met pyrotechnics en de prachtige podiumkostuums van de heren en je krijgt een prachtig totaalpakket. Ik heb in ieder geval immens genoten van o.a. 'Blow Your Trumpets Gabriel', 'Conquer All', 'Ov Fire And The Void' en het bisnummer 'O Father O Satan O Sun'.
En alsof het nog niet genoeg was kwam het Duitse Accept ons werkelijk afmaken. Het heavy metal vijftal was enorm populair begin jaren tachtig, gaf er een aantal maal de brui aan, maar lijkt met de komst van nieuwe vocalist Mark Tornillo in 2009 een volledig nieuwe adem te hebben gevonden. In ieder geval zag ik hier een band waar het speelplezier vanaf droop en die met zowel meer recente nummers als 'Stampede', 'Stalingrad' en met oudere klassiekers als 'Fast As A Shark', 'Restless And Wild', 'Princess Of The Dawn' en 'Balls To The Wall' de volledige festivalweide heeft plat gespeeld. Dat getuigt van grote klasse.

Beter doen dan Accept: dat was de opgave waar het Britse Venom voor stond. Iets wat in mijn ogen echt niet gelukt is. Niet dat de set van het trio rond vocalist/bassist Cronos nu slecht te noemen was, maar de muziek van deze band (een mix van speed  en black metal gekruid met de invloeden uit de NWOBHM, heeft me nooit echt overdonderd. En dit gebeurde ook nu weer niet, al moet ik er wel bij vermelden dat vele liefhebbers dit wel naar waarde wisten te schatten en compleet wild werden van nummers als 'Die Hard', 'Welcome To Hell', 'Pedal To The Metal' of 'Black Metal'. En voor wie dit een feestje werd, werd nog extra op zijn wenken bediend met een gastrol van Nergal (Behemoth) tijdens 'In League With Satan'.

Afsluiter van deze achtste editie van Alcatraz metal Festival is het onze streken immens populaire Zweedse Sabaton. Van zodra de eerste tonen van Europe's 'The Final Countdown' weerklinken, brullen de fans al de ziel uit hun lijf. En meteen na de laatste noot van het nummer komt Sabaton als een pletwals over je heen gerold. De power metal van het vijftal rond de charismatische vocalist Joakim Broden mag je zowel krachtig als aanstekelijk noemen. Met een zevental albums onder de arm hebben de heren een ruime keuze aan songs om hun playlist samen te stellen. Ouder werk en nieuwe nummers gaan hand in hand en zorgen voor een knap metalfeestje dat nog wordt opgesmukt met de nodige pyrotechnics. Ik noteerde o.a. knappe versie van ‘To Hell And back', 'Carolus Rex', 'Wolfpack', 'Night Witches' en 'Primo Victoria'. Meteen een uiterst waardige afsluiter van een geslaagde editie van het Alcatraz Metal Festival.

Samengevat kan ik stellen dat de locatie zo goed als perfect is, dat ik persoonlijk meer genoten heb op zondag dan op zaterdag, dat ik een aantal sterke verrassingen heb gezien en gehoord (Michael Schenker's Temple Of Rock, Carcass en Accept) en dat de absolute toppers van deze affiche terecht helemaal bovenaan stonden (Nightwish en Sabaton). Hoe ze deze uiterst knappe affiche volgend jaar zullen evenaren of verbeteren, weet ik niet en kijk dan ook met grote spanning uit naar wat de organisatoren ons volgend jaar zullen aanbieden.