ANTWERP ROOTS NIGHT # 4   2014

Antwerp Rootsnight #4: Dave Alvin & Phil Alvin With The Guilty Ones • 10 november 2014 – De Roma Borgerhout



Net zoals zoveel andere legendarische muzikale broers die regelmatig met elkaar op de vuist gingen/gaan (al dan niet letterlijk), ik denk aan Ray en Dave Davies, Phil en Don Everly en Liam en Noel Gallagher, konden de Alvin-broertje sinds het onstaan van The Blasters hoe langer hoe moeilijker door eenzelfde deur. Spijtig dus dat, toen de situatie niet langer houdbaar bleek, The Blasters, de groep die ze ooit samen hadden opgericht, ophield te bestaan. Tot een aantal jaren geleden zowaar een heuse verbroedering (letterlijk in dit geval) plaats vond met als gevolg een nieuwe Blasters-liveplaat, ‘Trouble Bound’ heette die. Zoals te voorspellen was bleek ook die ‘vriendschap’ niet van lange duur. Alweer, exit The Blasters dus. Voor eeuwig dacht ik toen. Groot was mijn verbazing toen onlangs toch nog een cd verscheen waarop de broertjes alweer hun krachten hadden gebundeld. Ditmaal niet onder de noemer van The Blasters maar wel onder hun eigen naam. Ditmaal ook niet om eigen nummers te brengen maar wel om hulde te brengen aan de oude bluesmeester en tevens hun grote inspirator, Big Bill Broonzy. ‘Common Ground’ heet die nieuwe cd en De Roma heet de zaal die de Alvin-broertjes hebben uitgekozen om die cd aan hun Belgische fans voor te stellen. De eerste keer trouwens dat ze voet zetten op Antwerpse bodem.

Geruggesteund door The Guilty Ones, de groep van Dave Alvin, speelden de broertjes een concert dat enerzijds misschien niet meteen de vergelijking met de legendarische Blasters-concerten van destijds kon doorstaan maar anderzijds toch genoeg reden tot juichen kon bieden. ‘All By Myself’, ‘I Feel So Good’ en ‘Key To The Highway’ bijvoorbeeld, vormden al meteen een forse selectie uit ‘Common Ground’ en deden de temperatuur in De Roma al van bij de start flink stijgen. Toch waren het vooral de Blasters-klassieker, ‘Border Radio’, het van een Diddley-beat voorziene ‘Johnny Ace Is Dead’ en niet te vergeten het van James Brown geleende ‘Please Please Please’ die de nodige gensters deden overslaan. Meteen twee vaststellingen toch. Ten eerste: Dave Alvin is nog altijd het best als hij zich kan toeleggen op zijn indrukwekkend gitaarspel, zijn vocale kwaliteiten zijn, op zijn zachtst uitgedrukt, eerder aan de matige kant. Ten tweede: Phil Alvin is na een bijna-dood ervaring enkele jaren geleden nog wel steeds in vocale topvorm maar heeft verder meer van een levende mummie dan van een levende zanger in een rockgroep. Bij momenten zelfs een psychedelische rockgroep. Zoals op ‘Dry River’ waarop The Guilty Ones plots verdacht veel weg hebben van de vroege Jefferson Airplane. Of op ‘One Bad Stud’ een song van één van hun vroegste idolen, Big Joe Turner. In de laatste rechte lijn zijn er nog ‘Stuff They Call Money’ (alweer van Big Bill Broonzy) en de onverwoestbare Blasters-klassiekers ‘Marie Marie’ (met ‘big rock-‘n-roll guitars’ van Dave) en ‘So Long Baby Goodbye’ (met Phil op indrukwekkende mondharmonica, ooit nog geleerd van die andere bluesreus, Sonny Terry).

Ik heb geen idee of de samenwerking tussen Phil en Dave ditmaal een iets langer leven beschoren zal zijn dan bij vorige reünies. Wat ik wel weet is dat bij Phil en Dave, net als bij Ray en Dave en Phil en Don, het geheel meer is dan de som van de delen.


Report: Gust Van De Wouwer - Photo’s: Freddy Vandervelpen ©