In Memoriam
Charles Bradley
5 november 1948 – 23 september 2017
Charles Bradley
5 november 1948 – 23 september 2017
All photos © Peter Jacobs
|
De concerttickets lagen al klaar. Op 3 december zou Charles Bradley na lange tijd weer concerteren in België, in de Roma. De Europese tour van het najaar 2016, met een concert in dezelfde concertzaal, werd volledig gecanceld omdat Charles darmkanker kreeg. Maar in april van dit jaar stond hij alweer op de planken voor een Amerikaanse en Canadese tour met zijn vaste begeleidingsband, The Extraordinairs. De fans waren weer hoopvol, zeker toen er in juli een Europese tour voor het najaar werd aangekondigd. Maar de vreugde was van korte duur, want begin deze maand werd die tour afgelast omdat de kanker zich had verplaatst naar de lever. Op zaterdag 23 september overleed ‘The Screaming Eagle Of Soul’, op 68-jarige leeftijd. Hij was misschien wel de warmste en meest erkentelijke artiest in de muziekwereld. In de New York Times zei zijn ‘ontdekker’ Gabriel Roth gisteren: “Ik denk dat hij ieder mens op deze planeet letterlijk wilde knuffelen. En iedereen die hem ooit live zag weet dat hij het zeker geprobeerd heeft!” In 2007, nog voor er sprake was van de samenwerking met Amy Winehouse en toen Sharon Jones nog niet echt doorgebroken was interviewde ik Gabriel ‘Bosco Mann’ Roth, bassist bij The Dap-Kings en mede-oprichter van Daptone records. (zie editie # 61, juli 2007 Back To The Roots Magazine). Hij vertelde me over een James Brown-achtige zanger die zichzelf Black Velvet noemde en die hij toevertrouwd had aan gitarist Tom Brenneck, de songschrijver van The Bullits en de Menehan Street Band. Hij zou de songschrijver en producer van Charles Bradley worden. Ik was uitermate benieuwd, want de sound en de artiesten bij Daptone records boeiden me mateloos. Ik volgde de vorderingen van Charles. De vroege singeltjes waren uitstekend en in 2011 verscheen zijn eerste full album ‘No Time For Dreaming’. De cd was wat traag en ingehouden, maar live was de kerel een explosie! De emotie, de warmte en het vakmanschap liet niemand onberoerd. Ik zag hem voor het eerst aan het werk in de Botanique in april 2012. Ik was meteen een onvoorwaardelijke fan. Een concert in de AB in oktober 2013 volgde. Ook pakte hij het publiek in op het Bruis festival te Maastricht tijdens zijn promotietour voor zijn tweede cd ‘Victim Of Love’, begin september 2014. Een album dat meteen een wereldster van hem maakte. De organische, emotionele kracht die Charles in de albums en live concerten legde was fenomenaal. De documentaire ‘Soul Of America’ gemaakt in die periode, werd overal ter wereld met bewonderende commentaren toegejuicht. De film vertelde de levensloop van een man die op 62 jarige leeftijd pas de kans kreeg om te doen waar hij altijd goed in was geweest. Het liet ook de donkere en zware kant van leven zien. Het maakte van hem een aimabele rasartiest. Gabriel Roth zei gisteren in de New York Times: “Charles was eigenlijk één van de zachtmoedigste en sterkste personen die ik ooit kende. Zijn pijn was een universele schreeuw naar liefde en humaniteit.’ Ik herinner me dat hij aan het eind van het Bruis-festival concert in het publiek dook en zeker een half uur, met tranen in de ogen van dankbaarheid mensen knuffelde. Het was een ongezien speciaal moment. Het album ‘Changes’ maakte nog meer indruk dan de twee vorige cd’s. Zijn toekomst was gevrijwaard en zag er rooskleurig uit. Het concert in het Konininklijk Circus, april 2016, was de laatste herinnering. Begin oktober 2016 werd hij ziek en optreden in Europa zou hij nooit meer doen. Hij stierf op 23 september 2017. Charles kreeg de bijnaam ‘The Screaming Eagle Of Soul’ omdat zijn optredens vaak leken op een schreeuw naar liefde en vrede. Hij kaartte in zijn teksten ook vaker wantoestanden aan die niet mis te verstaan waren. Zo stond ‘Why Is It So Hard To Make It In America’ op het debuutalbum en ‘The World (Is Going Up In flames)’ had de tekst “The world is going up in, flames and nobody wants to take the blame”. In de prelude van ‘Changes’ sprak hij: “Hello, this is Charles Bradley/A brother that came from the hard licks of life/That knows that America is my home/America, you’ve been real, honest, hurt and sweet to me/But I wouldn’t change it for the world. Dát was Charles Bradley ten voeten uit. Hij had een hard en zwaar leven, velen zouden het hebben opgegeven, maar toch was hij een zachte en vergevingsgezinde man die het bittere met het zoete nam en doorging tot het eind! En zo waren ook zijn performances, voluit met passie en emotie! De vergelijking met de ziekte en het overlijden van Sharon Jones dringt zich op. Sharon stierf vorig jaar op 18 november aan alvleesklierkanker. Men kan zich haast afvragen of er een vloek rust op Daptone records... Met Charles Bradley verliest Daptone records zijn tweede grote artiest. Voor mij is het label nu al te vergelijken met Stax of Hi records, al hebben ze zeker nog niet dezelfde kwantiteit geproduceerd, de kwaliteit is er zeker en vast al. Ik hoop dat ze dit allemaal te boven komen. Charles Bradley was een extraordinaire man met een hart van goud en veel warmte en liefde om te geven. Helaas met een veel te korte carrière. De wereld gaat hem zeker missen. Rust in vrede Charles Edward Bradley. © Peter Jacobs |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025