Day 2 • 20 juni 2015 • CC Leopoldsburg

Vandaag reden we weer richting Leopoldsburg voor de tweede en finale dag van dit Golden Sixties festijn.

De affiche van vandaag meldde: Vanity Fare (huisband), Beaky ((echte naam John Dymond) ex-Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich), Dave Berry (echte naam: David Holgate Grundy), Kast Of Kinks, The Tornados feat. Clem Cattini (drums), Brian Poole (Brian Poole & The Tremeloes), Len “Chip” Hawkes (ex-Tremeloes), Brian Hyland en Alan Lovell & Peter Oakman.

Op het programma vonden enkele overlappingen plaats, zoals Alan Lovell die de avond weer op gang trok met een selectie uit zijn geliefkoosde Shadows tunes. Peter Oakman en Alan kregen vandaag nogmaals de beurt om het publiek te laten horen hoe schitterend The Swinging Blues Jeans wel klonken en dat nog steeds zijn. En omdat het zijn eerste keer in België is mocht de uit Amerika afkomstige Brian Hyland ook deze avond afsluiten. Voor Sally Carr vandaag weer even tussendoor een ‘klein’ optreden en voor een tweede keer mocht ze van haar trouwe publiek afscheid nemen.

Het zware werk rustte weer op de schouders van de Britse Vanity Fare, als huisorkest moesten ze weer hun Engelse collega’s én Brian Hyland muzikale ondersteuning geven.

Alan nam weer het voortouw en presenteerde ons weer enkele knappe Shadows interpretaties waaronder ‘Diamonds’, ‘Man Of Mystery’ en het podium werd in gereedheid gebracht voor John Dymond (die mij tijdens hun soundcheck (voor de show) verraste met een knappe intro van ‘And I Love Her’ van The Beatles) of misschien voor sommigen beter gekend als Beaky van de sixties formatie Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich. John kreeg welgeteld een goede drie (veel te weinig) nummers de tijd om het publiek weer de overdonderen met knappe hitnummers als ‘Hold Tight’, ‘Zabadak’ en ‘Bend It’. Dus weer geen ‘Save Me’ en ‘Legend Of Xanadu’. Vanity Fare zorgde weer voor de prachtige muzikale begeleiding.

The Tornados, oftewel de vroegere begeleidingsband van Billy Fury (‘It’s Only Make Believe’, ‘Give Me Your Word’…) speelde vanavond met originele drummer Clem Cattini (Bee Gees, Marianne Faithfull, Joe Cocker,…) en we kregen een snedige potpouri van overbekende songs. We hoorden flarden van o.m. Dave Edmunds ‘I Hear You Knockin’’, Dion’s ‘The Wanderer’, het van Jerry Lee geleende ‘Great Balls Of Fire’, en het onvergetelijke door de Temptations grootgemaakte ‘My Girl’ maar ook hun nummer één hit ‘Telstsar’ ontbrak vanavond niet op hun setlist. Niet meteen de set waar we naar uitkijken maar bij ‘Telstar’ begon het publiek eindelijk een beetje ‘te bewegen’...

Weer tijd voor een brokje Swinging Blues Jeans muziek maar helaas een blauwdruk van wat ze gisteren en vorig jaar ook reeds presenteerden. Gelukkig weet Alan dit zo te presenteren dat het woord verveling niet tersprake komt. De grappen en grollen van Lovell zijn nu eenmaal een groot onderdeel van deze show.

Wie de gouden tijd van Brian Poole & The Tremeloes, maar ook laatstgenoemde solo, heeft meegemaakt, weet dat ze een hitmachine van het eerste uur waren. Vandaag, en net als vorig jaar jaar, lieten een nog zeer goed bij stem zijnde Brian Poole en Len “Chip” Hawkes ons nogmaals in hun muzikale kaarten kijken. Dat Brian nog steeds een knappe prater is daar stonden vandaag zijn bindteksten weer garant voor terwijl Len in dat geval een beetje op de achtergrond bleef. Het startschot van een jukebox uurtje van weleer werd gegeven met het Cat Stevens nummer ‘Here Comes My Baby’, de eerste grote hit voor The Tremeloes zonder hun toenmalige broodheer. ‘Suddenly You Love’ volgde in een zelfde tempo en de nummers die door Len (samen met de overleden Alan Blakley) geschreven werden, nl. ‘(Call Me) Number One’, ‘My Little Lady’ werden door het publiek zeer erg op prijs gesteld.
Brian Poole & The Tremeloes hadden met hun versie van ‘Twist And Shout’ in België een nummer 1 hit en dat werd vanavond nog maar eens goed in de verf gezet. Van het duo kregen we twee echte bisnummers; ‘Silence Is Golden’ mocht natuurlijk niet ontbreken en daarbovenop volgde nog het swingende ‘Do You Love Me’ van Berry Gordy. Wat me wel opviel is dat de stem van Len niet voor 100% in orde leek te zijn of begint hij ook de nadelen van ouder worden te voelen?

Een man die blijkbaar nog bij vele fans in het bovenste laadje ligt is Dave Berry maar wat mij betreft mag de brave borst er vandaag mee stoppen. Oke, toegegeven, hij heeft eigenlijk nooit een boeiende, hartbrekende stem gehad maar wat hij vanavond liet horen… sorry dat laat ik even terzijde. Hij dook natuurlijk ook in zijn eigen illustere verleden met songs als ‘Now’, ‘Little Things’, de Creedence Clearwater Revival klassieker ‘Bad Moon Rising’, ‘Route 66’ maar van Dave Edmunds’ ‘I Knew the Bride (When She Used to Rock ’n’ Roll)’, een nummer geschreven door Nick Lowe, kregen we toch een treffende versie. Dat Ray Davies van de Kinks een hand had in Berry’s succesnummer ‘This Strange Effect’ kwam gewoonweg omdat Davies de componist is. Als bonus bracht Dave nogmaals zijn ‘Now’.

Na de pauze werd het tijd om weer terug te keren naar Londen, jaren zestig. Twee broertjes, die toch enkele van hun knappe nummers schreven in de pub ‘Shakespeare’s Head’ (op de hoek van Carnaby Street), waren Ray en Dave Davies van de Kinks. Vandaag kregen we een ripp of van de originele band, Kast of Kinks. De huidige line-up van deze Kinks band is Mick Avory (Kinks, drums), Ian Gibbons (ex-Ken Hensley, ex-Mike Vernon, ex-Roger Chapman, vocals, keys), Dave Clark (ex-Noel Redding Band, vocal, gitaar) en John “Nobby” Dalton (ex-Kinks, ex-Cliff Bennett, bass). We kregen soms leuke en bijwijlen niet altijd erg geslaagde covers uit de Kinks hun hitmachine: ‘Where Have All The Good Times Gone’, ‘Tired Of Waiting For You’, ‘Sunny Afternoon’, ‘Till The End Of The Day’, ‘Days’, en ‘Apeman’ werden goed door het publiek onthaald. Nog meer leuke Kinks herinneringen volgden in de vorm van ‘Waterloo Sunset’, het nog steeds fantastisch klinkende ‘Lola’ en ‘Autumn Almanac’ en de band gooide er ook nog ‘A Well Respected Man’ op en daarvoor verliet Mick Avory zijn drumstel, trok een glitter en glamjasje aan en was nu de vocalist van dienst. Omdat hij bij de Kinks nooit mocht zingen was dit vanavond zijn weerwraak. Als afsluiters van hun set werden we nog overdonderd door drie grootse interpretaties van ‘Come Dancin’’, ‘You Really Got Me’ en ‘Louie Louie’. Helaas zat er voor mij geen ‘Dead End Street’ in, een nummer wat ik persoonlijk toch een van hun betere nummers vind maar dat is mijn persoonlijke smaak.

Na de Kast Of Kinks werd het podium weer in gereedheid gebracht voor de showband van vanavond, Vanity Fare die de rest van het programma weer borg stond voor de perfecte muzikale omlijsting van Brian Hyland. Zijn vrouw Rosmari (percussie) en zoon Bodi (net als gisteren aan de drums) maakten ook deel uit van de band. Helaas ook hier weer een volledige blauwdruk van wat we gisteren reeds voorgeschoteld kregen. Buiten muziekmaken is Brian ook illustrator.

‘Back To The Sixties’ is een leuk event maar er zou voor een beetje meer afwisseling mogen gezorgd worden. Hopelijk gaat dit niet dezelfde weg op als ‘The Golden Years’ die toen in het Sportpaleis plaatsvonden. En geloof me, verandering van spijs doet eten… dat werkt...