TWEE DIVERSE MUZIEKGENRES EN TOCH ZEER BOEIEND... |
|
|
7 OKTOBER 2016 |
|
Vertical Divider
Dat cultuurfunctionaris Tom Coppers een neus heeft voor het samenvoegen van compleet verschillende muziekgenres, bewees hij andermaal door op één avond zowel de blues van Steven Troch als de stevige bluesrock van Band Of Friends op het Overpeltse podium te zetten. Een rootsavond in CC Palethe ziet er dan ook steeds weer anders en vooral boeiend uit, met weeral een volle zaal als gevolg. Met Steven Troch kregen we een opfrissing van hoe blues echt moet klinken. Doorleefd, vol van emoties en overtuiging! Met Fried Bourbon positioneerde Steven zich reeds bij de top van de nationale en zelfs internationale harpers. Een positie die hij nog verstevigt en die ook in het buitenland respect afdwingt. Voor zijn onlangs op de markt gebracht debuutalbum ‘Nice ‘N’ Greasy’, trok Steven zelfs naar de Greaselandstudio van Kid Andersen, gitarist bij Rick Estrins Nightcats, waar hij met Andersen als producer schitterend werk leverde. ‘Nice ‘N’ Greasy’ kan zonder problemen de strijd aangaan met het werk van gerenommeerde buitenlandse artiesten. Voor een review hiervan kan u terecht op http://www.keysandchords.com/album-review-blog/steven-troch-nice-n-greasy. Vanzelfsprekend kon Steven in Palethe niet rekenen op Rusty Zinn, June Core, Bob Welsh en Kid Andersen die hem op zijn album begeleidden. Geen probleem, want met gitarist Little Steve, bassiste Liesbeth Sprangers en drummer King Beric beschikte hij over prima vervangers. Een album dient natuurlijk gepromoot te worden en dat deed Troch ook. Maar gemakkelijk maakte hij er zich niet van af. ‘Extra Extra’, ‘Been Lookin’’en‘Alligator Fryolator’ klonken door Stevens vol emoties zittend harpwerk en dito zang nog een pak intenser. Het mocht dan wel nog geen ‘Saturday Night’ zijn maar het was wel genieten geblazen. Na een nachtje doorstappen, valt het opstaan meestal zwaar. Dat gevoel wist Troch met veel verve weer te geven in ‘Wanna Sleep’. Datzelfde gevoel verdween echter als sneeuw voor de zon toen de band de exotische mambosong ‘La Perla’ inzette. Treffend was ook de knappe interactie tussen de gitaar van Little Steve en de harmonica van Steven. Die wisselwerking zorgde voor een adembenemend mooi ‘Loose Your Head’. Super optreden van een super band! |
Vertical Divider
Uit een ander vaatje tapte Band Of Friends. Deze band, bestaande uit bassist Gerry McAvoy en drummer Ted McKenna, de ritmesectie van wijlen Rory Gallagher en Nederlands gitaarwonder Marcel Scherpenzeel, zoekt het meer in de stevige bluesrock. Toegegeven, dat is nu niet dadelijk ons geliefkoosd genre, al zijn er wel een aantal in dat genre opererende snarenplukkers die op onze appreciatie mogen rekenen, zoals ook Band Of Friends. Scherpenzeel, zoals algemeen bekend, groeide op met de sound van Gallagher. Het moet voor Marcel dan ook een droom zijn om samen met de ritmesectie van zijn idool te kunnen spelen. Gerry en Ted zijn zo op mekaar ingespeeld dat Marcel maar in hun richting hoeft te kijken om hen te laten weten welke kant hij wil opgaan. Recent bracht de band ‘Repeat After Me’, hun tweede studioalbum uit, waarvan u de recensie kan lezen op http://www.keysandchords.com/album-review-blog/band-of-friends-repeat-after-me. Vanaf de eerste song liet Scherpenzeel zijn Stratocaster huilen en schreeuwen, nog danig opgepept door de pompende bas van McAvoy. Marcel's gitaarspel boorde zich genadeloos vast in elk hoekje van zaal De Zinne. Zijn gitaar klonk hard, maar verveelde nooit. Scherpenzeel wist zijn partijen schitterend te doseren en liet ellenlange solo’s in de hoogste regionen voor wat ze zijn. Die show is niet aan hem besteed en heeft hij ook niet nodig. Neen, hij heeft andere en meer interessante inbrengen om het publiek aan hem te binden. Dat vertaalde zich in melodieuze songs en een knappe stem. En stem die toch maar al te vaak onderschat werd. Songs uit ‘Repeat After Me’ kregen het gezelschap van een oudje als ‘Tattoo’d Lady’. Enorm leuk was ook de ‘call and response’ tussen bas en leadgitaar. Zonder bisnummers kwamen Scherpenzeel en zijn kompanen er niet vanaf. Toen Marcel zijn Stratocaster ruilde voor de Telecaster en de slide om zijn vinger schoof, zorgde hij voor een schitterende slot. Marcel Scherpenzeel weet verdomd goed hoe hij het werk van zijn idool Rory Gallagher kan laten voortleven. Dat hij dit doet zonder een kloon te worden van Gallagher dwingt enorm respect af. Tom Coppers mag op zijn twee oren slapen. Hij heeft weer maar eens gescoord met zijn programmatie. Volgende afspraak op 22 oktober voor Allen Hunter & Kathryn Claire. |