EEN TE WARME AB CLUB LEED SOMS TOT ONFRISSE REUKSITUATIES.... |
|
|
19 SEPTEMBER 2016 |
|
Vertical Divider
De zomer is achter de rug. Langzaam maar zeker komt de AB in Brussel weer tot leven. Tijdens de maand september is het nog stil in de grote zaal, maar de AB Club draait al op volle toeren. Op deze maandag avond staat de Ben Miller Band op het programma. Maar voordat zij hun show brengen, geven ze de kans aan een jong Belgisch talent om de zaal op te warmen. Easy Dodo heeft de zware verantwoordelijkheid om de avond te openen. Easy Dodo brengt nummers met een diepe inspiratie uit oude blues en jazz. Beter gezegd, het is traditional blues. Olivier Vander Bauwede (harmonica, zang, gitaar) wordt hier vergezeld door niemand minder dan Bram Beelaert, gitarist bij o.a. The True Sparrows en Chicken Supreme. Dit duo speelt akoestisch en blijven sereen op hun stoel zitten. In hun set brengen ze een mooie mix van traditionals, covers van o.a. Robert Johnson of Jimmy Reed en natuurlijk ook eigen nummers. Daarenboven heeft Bram ook nog een gezond gevoel voor humor. Dat voel je perfect in zijn ‘Mobile Phone Blues’. Toch voel je dat de stress er toch wat in zat. Je speelt niet altijd in een uitverkocht AB (Club). 30 minuten blues om op te warmen doe goed aan de oren. De AB Club is helemaal vol gelopen met een kennerspubliek. Mannen van rond de vijftig met hun onvermijdelijke bierbuik, sommige vergezeld door hun vrouw, gaan deze avond een feestje van jewelste bouwen. We merkten ook wat jeugd op onder het publiek. Dit is het bewijs dat er toch nog goed opgevoed wordt. Ik had de Ben Miller Band reeds gezien als voorprogramma van ZZ Top. Deze avond zijn zij de headliners. Deze band is gevormd door Ben Miller (zang, gitaar, banjo, harmonica wastonbas), Scott Leeper (zang, drum & wastonbas), Rachel Ammons (zang, viool & gitaar), and Smilin' Bob Lewis (backings, wasbord, lead gitaar, bas en slide bas). Het is een allegaartje die er ook niet uitzien. De uit Missouri en Arkansas komende muzikanten spelen hier met de volle goesting. Het is muziek uit de onderbuik. Het zijn ook heel erg warme mensen. Als ze het publiek bedanken, dan voel je dat het menens is. Het is niet voor niets, dat het juist zij waren die enkele jaren geleden spontaan een benefietconcert gegeven hebben om de slachtoffers van een zware tornado in Joplin, te steunen. Het is erg warm in de AB Club. Voor mij is dit de perfecte temperatuur om Bluegrass, Folk, Country Blues en zelfs wat psychedelische progressieve Bluegrass voorgeschoteld te krijgen. Scott Leeper begint zijn set zittend op een stoel, één voet op een oude zinken waston, met een koord doorgewerkt en vastgebonden aan een houten stok. Ik noem dit een wastonbas, het klinkt misschien wat dof, maar het is erg authentiek. Rachel Ammons ziet er uit als Rappoensel met haar lange haren, waar maar geen einde aan komt, en speelt viool net als Papa John Creach dat deed bij de Jefferson Airplane. Viool is ook een rock instrument, daar blijf ik steevast bij. |
Vertical Divider
Haar inbreng is zuiver schoonheid en harmonie. Veel mannen zijn deze avond bezweken onder haar muzikale charmes. Smilin’ Bob Lewis is hier wel niet de mooiste van de bende. Maar zijn muzikale inbreng is van goud waard. Hij is eerst en vooral een uitstekende (slide)gitarist. Wij vallen bijna letterlijk op ons gat als hij zijn bas bovenhaalt en er niet alleen goed op speelt, maar door met een slide op zijn bas te spelen laat hij merken dat hij erg veel noten op zijn zang heeft. Ik heb al wat groepen zien een wasbord bovenhalen. Het retteketet-rikketik-toktok is altijd wel leuk, maar als je een wasbord inplugged en er ook nog een lekkere portie distortion en Wah-Wah aan toevoegd, dan schiet ik echt woorden en superlatieven te kort. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Dit noem ik eens creatief zijn! Ben Miller is duidelijk de band-leader. Toch heeft hij niets te maken met Glenn Miller, Steve Miller… Het is een man met een hart. Hij wil niet perse alles voor zich nemen, maar hij laat zijn andere bandleden regelmatig in de spotlight fonkelen. Hij schrijft leuke nummers, zingt met een zalige stem, speelt banjo of op zijn zelf verbouwde sigaardoos met passie en blaast door zijn harmonica alle kwaaie geesten weg. Hun concert lijkt soms rommelig, maar het is in een mooi evenwicht gebracht door de juiste afwisseling tussen eigen nummers, traditionals en heerlijke bewerkte covers. Neem nu ‘Twinkle Toes’, wie schrijft er nu zoiets? Ofwel, ‘The Outsider’ en ‘Hurry Up and Wait’, genieten doet heel de zaal met deze eigen composities. Met de medley ‘Black Betty / John The Revelator / Babylon Falling’ brengen ze hun publiek naar hogere regionen. De jonge vijftigers dansen de zaal plat totdat ze er bij neervallen. Ze drinken zodanig veel bier, dat het opnieuw door hun poriën gebrouwd wordt. Fris is het al helemaal niet meer. Voor sommigen hoop ik dat ze een douche nemen vooraleer ze in bed kruipen. Anders mag madam morgen de laken aftrekken en wassen met extra veel Dash lavendel. Hun versie van ‘The House of Risin’ Sun’, kreeg nog een extra portie zon en bourbon. Dit zou een kippenvel moment moeten zijn, maar het blijft te warm in de zaal. Ik denk dat Joe, de Amerikaanse business man, na zijn 6 Duvels, eindelijk ook last krijgt van zijn eigen lijfgeur. Het is een avond waar ik echt weer van genoten heb. Zelfs na het concert, blijft het viertal erg toegankelijk. Ze doen een babbel met wie het wil, signeren CD’s en LP’s en staan graag op de foto met hun fans voor de beste selfiiiiieeeee! Met een cd in de lezer, keer ik voldaan naar huis. Ze doen opnieuw hun opwachting in de late lente van 2017 in België. Ik raad jullie aan, met z’n allen te gaan kijken. Ondertussen rij ik met hun gesigneerde cd huiswaarts en nog even genieten onderweg. |