BILLY IDOL

Billy Idol  / support: The Dough Rollers • 19 november 2014 • Koninklijk Circus Brussel


The Dough Rollers werden in 2008 opgericht door Malcolm Ford en Jack Byrne vanuit een gedeelde voorliefde voor blues muziek. Al snel breidde de band uit en ging deze ook andere muziekgenres ontdekken. Recent toerde de band al rond met niemand minder dan Bob Dylan, John Mellencamp en Queens of the Stone Age. Maar vanavond stonden ze als support geboekt bij Billy Idol.
Was deze support een ‘free gift’ of wat… want hun muziek was alles behalve denderend te noemen, misschien toch maar beter zonder support…

Billy Idol werd in 1955 geboren als William Michael Albert Broad, in Stanmore (Noord-Londen). Als kind verhuisde hij naar New York, maar later keerde hij terug naar zijn geboorteland om zich als spilfiguur van de Britse punkbeweging te profileren. Zijn muziek, looks en mentaliteit hebben de tand des tijds doorstaan en alle modegrillen fors aan hun laars gelapt. Na zijn carrière als frontman van de punkgroep Generation X (die in 1981 het niet meer zag zitten) zet Idol zijn eerste stappen in de dance- en rockscene. Het resultaat mag er zijn: ‘White Wedding’, ‘Dancing With Myself’, ‘Flesh For Fantasy’, ‘Hot In the City’, ‘Eyes Without A Face’, ‘Rebel Yell’, ‘Cradle of Love’ enz.
Na enige decennia keert de punkrocker terug naar België met een stevige backing band. Wat me meteen opviel was dat we een loepzuivere klank kregen, iets wat de laatste jaren bij dit soort concerten minder en minder het geval is,  en dat het merendeel van zijn nummers toch stevige rockers werden die nog maar vrij weinig raakvlakken met de echte punkbeweging hadden.
Een leuke set knallers volgden in een razend tempo elkaar op: ‘Postcards Fom The Past’, waarmee hij zijn show in gang zetten kon meteen rekenen op een daverend applaus. Maar ook ‘Cradle of Love’, ‘Dancing With Myself, (een Generation X cover van weleer) en het nog steeds overtuigende ‘Flesh For Fantasy’ waren toch ook leuke momenten die hier zeker niet mochten ontbreken. Bij de eerste klanken werd het duidelijk: Billy’s stem heeft de tand des tijds doorstaan en klonk op momenten zelfs zeer jong en fris.

Verder kregen we nog o.a. ‘Sweet Sixteen’, ‘Eyes Without A Face’ en het van de Doors geleende ‘L.A. Woman’ en of Jim Morrison het ooit beter zou gedaan hebben dan deze Idol is nog maar de vraag. Naar het einde van de show toe rolden nog behoorlijke versies van ‘King Rocker, weer uit zijn Generation X periode, ‘Blue Highway’ en het meer dan behoorlijke ‘Rebel Yell’ uit de luidsprekers. De show was over maar het publiek wilde meer en kreeg meer in de vorm van ‘White Wedding’ en het nummer waar zowat iedere fan op gewacht heeft ‘Mony, Mony’ van Tommy James and The Shondells waarmee hij in 1981 enorm succes scoorde. Dit had vooral te maken met het feit dat hij het nummer in een ietwat steviger jasje had gestoken.

Met een vooringenomenheid bezocht ik het concert van Idol maar niets dan lof voor deze ouwe punker met nieuw rockerbloed, Billy Idol’s passage in het Koninklijk Circus op 19 november was een uitstekende zet van de organisatie, een concert dat bij velen zal blijven nazinderen.
Als fotograaf werd het weer een hoop ellende: eerst werd gemeld dat we vanuit de fotopit onze camera in aanslag mochten brengen, dus een leuke gedachte maar net voor het concert aanving werden we in groepjes verdeeld, enkele moesten post vatten in de hoogste loges van het KC terwijl anderen dan weer vanaf het mengpaneel slechts foto’s mochten maken. Misère alom daar en zeker wanneer je klein van gestalte bent. Wat het groepje betrof waar ik in onderverdeeld was vanuit de hoge loges, dat viel allemaal nog best mee.


Report & Photo’s: Alfons Maes ©