BLAUBLUES FESTIVAL 2014
Blaublues Festival • 8 november 2014 • zaal De Levaard Haringe
Het uiterst gezellige Blaublues festival werd dit jaar voor de vijftiende maal georganiseerd en de organisatie kan terecht fier zijn op de programmatie die diverse blusstijlen aan bod laat komen. Dat het publiek diezelfde mening blijkt te hebben, konden we vaststellen aan het feit dat ook nu weer het bordje “uitverkocht!” aan de ingang mocht worden opgehangen.
Om stipt 20.00 uur mocht een van de betere Belgische bluesbands het festival op gang trekken. Fried Bourbon, want dit is de naam van het kwartet, startte in een swingende stijl met het titelnummer van hun meest recente album, 'Gravy Train'. Dat dit echt het allerlaatste concert van het viertal is, viel zeker niet op te merken op het podium. Gitarist Tim Ielegems werkt zich, zoals steeds reeds na een paar nummertjes in het zweet en zanger/harmonicaspeler Steven Troch moet voor hem niet onder de doen. Dat het viertal van alle bluesmarkten thuis is bewezen ze verder in de set met de pure blues van 'Nine Below Zero' – waarin Steven schittert op harmonica – en de stevige boogie van 'Diggin' A Hole' waarmee ze hun set afsloten. En zo is het doek gevallen na vijftien jaar Fried Bourbon.
“The New Blues Generation” was de volgende naam op de affiche. Een gelegenheidsband met één constante: de ritmesectie die hier bestaat uit bassist Russel Jackson en drummer Jerry Porter. Deze twee klasbakken zorgen voor de begeleiding van drie kinderen van uiterst gereputeerde bluesartiesten: zanger/gitarist Shawn Holt (zoon van Magic Slim), vocaliste Tasha Taylor (dochter van Little Johnnie Taylor) en zanger/gitarist Wayne Baker Brooks (zoon van Lonnie Brooks). (Doet dit je niet denken aan het project die onder de noemer “Chicago Blues Festival” ieder jaar op tournee doorheen Europa trekt?). Bij de eerste tonen van het openingsnummer, 'Let The Good Times Roll', dacht ik dat we hier te maken zouden hebben met een band die nogmaals de “Chicago-blues-klassiekers” van stal zou halen. Gelukkig bleek dit niet het geval daar Shawn Holt ons meteen daarna trakteerde op twee nummers uit zijn recente album 'My Daddy Told Me So'. Ook de knap ogende en kortgerokte Tasha Taylor bracht ons drie uitstekende nummers funky soulblues: eerst twee eigen nummers, 'I've Got Love' en 'Wedding Bells', om te eindigen met een van de klassiekers van haar vader: 'Who's Making Love'. Wayne Baker Brooks zorgde daarna voor een stomende en lang uitgesponnen 'Long Distance Call' waarin hij zowel zijn schitterende rauwe vocalen etaleert als zijn sublieme gitaarspel. Hun set sluiten ze gezamenlijk af. Spijtig dat hier geen ruimte was voor bisnummers want dit was echt een subliem concert dat naar veel meer smaakte.
Het Franse Malted Milk, een uitstekende soulbluesband, kan gerust zelf een concert dragen, maar was ditmaal de begeleidingsband voor souldiva Toni Green. Stax en Motown zijn nooit ver weg in deze set en zorgen ervoor dat er menig danspasje wordt gewaagd in het publiek. 'Slippend, Trooped, Fell In Love', 'Sex Machine' (nee, niet de James Brown klassieker) en afsluitende 'Call Me' zijn nummers die me het meest zijn bijgebleven. Dat Toni tijdens haar stage-act ook niet vies is van wat uitdagend gedrag is in deze stijl natuurlijk niet vreemd.
Ook voor de laatste act van de avond zorgde een ritmesectie van bas en drums voor begeleiding. Eerst mag Samantha Fish hier ding komen doen. Deze zangeres/gitariste pakt meteen uit met stevige blues waar invloeden uit de rock niet erg ver weg zijn. Ze doet dat eerst op een vier snarige cigarbox om later over te schakelen op elektrische gitaar. Dankzij haar krachtige, maar toch soulvolle stem, klinkt dit echt onderhoudend. Daarna maakt ze plaats voor Mike Zito. Deze zanger/gitarist brengt ook al stevige blues/rock die wat verzacht wordt door de prima prestaties van saxofonist Jimmy Carpenter. Om deze avond af te sluiten werd Samantha dan terug op het podium geroepen wat resulteerde in een broeierige 'Born On The Bayou', waar New Orleans meteen heel dichtbij kwam en waarop beide gitaristen op de knieën vielen voor elkaar.
Tussen de vier bands op het podium in de zaal, konden we ook nog genieten van de akoestische act van het Franse duo Blackberry 'n Mr. Boo-Hoo. Dit tweetal – Bastien Alzuria (gitaar/zang) en Franck Bailly (harmonica/zang) – nam ons mee op een mooie reis doorheen de broeihaarden van blues. Een drummer hebben beide heren niet van doen daar ze het ritme mee stampen op de houten kisten waarop ze zittend zijn aan het spelen.
De vraag van een van de organisatoren “Of we genoten hebben van deze avond?” kan natuurlijk met een volmondig “ja” worden beantwoord. We kregen immers vijf uitstekende acts te zien en te horen die vijf verschillende aspecten van de blues belicht hebben. Slechts een ding vonden we spijtig: dat The New Blues Generation niet meer tijd kreeg toebedeeld en dat dit waarschijnlijk wel de ideale afsluiter was geweest. Maar dit is eigenlijk een beetje muggenzifterij.
Report: Luc Ghyselen – Photo’s: Christophe Ochal ©
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025