14 november 2015 • Zaal Levaard, Haringe
|
De zestiende editie reeds van dit uiterst gezellige festival dat plaatsvond helemaal aan het randje met de Franse grens in West-Vlaanderen. En opnieuw mochten de organisatoren zich prijzen met een uitgekiende affiche en een bordje “uitverkocht” aan de deur. En dat na een avond vol terreur in de Franse hoofdstad Parijs. Twitter, facebook en andere sociale media liepen er van over en heel wat Amerikanen zijn echt als de dood voor dit soort zaken. De organisatie heeft dan ook alles uit de kast moeten halen om Jarekus Singleton en zijn band te overtuigen om hun set hier toch maar te starten en af te werken.
Maar het mag gezegd zijn dat deze beloftevolle jonge zanger/gitarist zich kundig van zijn taak heeft gekweten. Zijn moderne blues is doorspekt met o.a. rockinvloeden en klinkt live een stuk harder dan wat we op zijn studio-album mochten verwelkomen. Muzikaal klinkt dit uiterst strak en zorgen bass, drums en keyboards vooral voor de ondersteuning waarop Jarekus Singleton zijn uiterst efficiënte gitaarstijl mag etaleren en zijn stevige maar echt in de blues gewortelde vocalen zijn de tweede grote trekpleister van dit gezelschap. Dat toch een deel van het publiek al voor het einde van dit concert zijn weg naar de uitgang zocht, zal vooral te maken hebben met het tijdsschema dat iets was uitgelopen, maar vooral met het bar slechte weer (heel veel wind en regen). Vlak voor Jarekus het podium betrad had saxofonist Sax Gordon al een met een drietal nummers, waaronder een instrumentaal, het publiek opgewarmd. Zijn honking saxstijlen viel duidelijk ook in de smaak terwijl je natuurlijk wel wat moet gaan houden van zijn manier van “zingen” die we in het jargon “Shouten” noemen. Maar de avond was al een paar uur voordien goed ingezet door het Belgische Boogie Beasts, een band die een samenwerking oplevert over de taalgrens heen, en erin slaagt om met stevige boogie muziek, overgoten met een saus van psychedelica, een reeds heel goed gevulde zaal een klein uurtje in de ban te houden. Drummer Gert Servaes zorgt voor het kloppende ritme, Fabian Bernardo is de energiek persoon met de harmonica en de man die het publiek op tijd en stond wakker schudt terwijl Jan Jaspers en Mathias Dalle zowel het vocale als de gitaarsolo's afwisselen. Die laatsten zorgen er natuurlijk ook voor dat de stevige boogiemuziek als een trein over je heen dendert. Een opener die iedereen meteen wakker schudt en bij de les houdt. Ook leuk meegenomen is het feit dat hun logo uit twee “B's” bestaat die dan ook nog eens kunnen staan voor “BlauBlues”, de naam van dit festival. The Sharrie Williams Band, rond vocaliste Sharrie Williams, liet ons x-aantal jaar geleden met verstomming achter tijdens een editie van de Bluesestafette in Utrecht. |
Dat deed ze hier nog eens rustig over al is de immense impact van die eerste al een hele tijd vervlogen en zijn de keren dat ze met haar goed ingespeelde band de podia in België “onveilig” maakten niet meer op de vingers van een hand te tellen. Haar meestal opzwepende en uptempo gebrachte nummers laten een mix horen van blues, funk en rock die door haar soulvolle met gospel doordrenkte vocalen naar een nog hoger niveau worden getild. Uit deze setlist onthield ik nummers als 'I'm So Blue', 'Lover By Trade', 'Out Of The Dark' en het gloednieuwe 'World Is In Trouble' dat begin volgend jaar op een nieuw studio-album moet gaan verschijnen.
Ian Siegal en Band kan me eigenlijk ook al niet meer echt verrassen daar de keren dat hij op Belgische podia te zien en te horen was al heel lang niet meer bij te houden is. Wat wel blijft is de kracht en de energie die hij blijft uitsralen tijdens zijn gedreven sets. Hij begon zijn set met een bluessong waar de country-invloeden voor het oprapen liggen en nadat hij hulde had gebracht aan de “North Mississippi Hill Country Blues” (de muziekstijl die bluesgrootheden voortbracht als R.L. Burnside, Junior Kimbrough Robert Belfour, …) kreeg zijn set naar het einde toe een mix van pure blues met wat rockinvloeden geïnjecteerd. Maar wat hij ook bracht, het publiek bleef met volle aandacht en een immens enthousiasme trouw luisteren. Zelf vertelde Ian dat hij tot de dag voor het concert zowat geen stem meer had en dat hij hier dus geen hoge noten zou laten horen, maar dat deerde deze set allerminst en dat hij nu misschien wat rauwer en ruwer klonk dan anders zorgde voor knappe momenten waarop hij me vocaal wat deed denken aan de grote Howling Wolf zoals in 'Back Door Man' bijvoorbeeld. Tussen deze vier bands op het hoofdpodium kon je in de tent ook nog genieten van Dollar Bill, een Britse artiest die als “one-man-band” het publiek trakteerde op knappe blues en boogienummers. En daar heb ik het grootste respect voor, want het moet een immense opgave zijn om tegelijkertijd zowel gitaar, drums en harmonica te bespelen. En als dit alles nog niet genoeg is, kan de man met zijn rauwe in whiskey gedrenkte stem ook nog de laatste criticaster voor zijn kar spannen. Opnieuw dus een uiterst geslaagde editie van dit kleine, maar oh zo gezellig festival. En dat de organisatoren er in ieder nog een jaartje willen mee doorgaan is een vaststaand feit daar we werden gevraagd om 12 november 2016 vrij te houden in onze agenda. |