DAG 3 • 2 AUGUSTUS 2015 • HAMME
Vandaag dag drie hier in Hamme en we blijven er op hameren, lid van de ‘European Blues Union’, zetelend in de jury van de ‘European Blues Challenge – afdeling België’ draaischijf rond Blues Oan Daa Stoazze te Hamme en dan zo maar plots te beslissen dat de 15de editie van dit gezellig familiale bluesfest de laatste is… dat kan niet, dat mag niet!
Onder een snikhete zon tekenden we al een stuk voor de middag present voor de derde dag van de laatste editie van Blues Oan Daa Stoazze. De reden? Om iets na 11:00 zouden drie Brusselaars hier het aperitiefconcert op gang trappen en ook daar wilden we bij zijn. De Braave Joenges, zoals ze zichzelf noemen, zijn drie muzikanten die met een grappig en origineel idee onze graag gehoorde blues in hun sappig dialect brengen. Het trio bestaat uit Alain, boempa Guy en supermario. Dus een goed uurtje akoestische blues om een stralende voormiddag mee te beginnen, meer moet dat niet zijn en het is bij hen dan ook een beetje de sport om achter hun ludieke teksten het juiste bluesnummer te ontdekken. Zo wordt Stevie Ray Vaughan’s ‘Mary Had a Little Lamb’ bij hen plots het ‘‘t Leeke van Mareeke’ en daar kan je dus alleen maar vrolijk van worden. Verdere nummers zijn ‘De Raike Mense’, ‘Op De Vloyemét’ en ‘Djoum Djoum’… zoek het zelf maar uit of beter nog, ga ze eens met eigen ogen bewonderen en geniet van hun Brusselse blues dialect. Ze swingen er hier uit met hun versie van de klassieker ‘Little Red Rooster’ en de erfgenamen van Willie Dixon mogen weer een vette cheque verwachten van Sabam… of niet soms? Ze waren blijkbaar met een ganse bus uit onze hoofdstad in Hamme neergestreken want ook de volgende groep komt uit de omgeving van Brussel al mogen we die van Anderlecht niet vergelijken met De Brave Joengens. The Sproqueville Ramblers komen dus uit de purper-witte voetbalstad Anderlecht, dus rechtstreeks vanuit Sproqueville en ook zij vormen samen een trio. James De Backer is de ‘roaring bear’ die naast het bespelen van de dobro ook de zanger van de band is. Daarnaast hebben we Eric Zborowski op de diatonische accordeon en Jenny Meeuwissen aan het washboard en het kleine ijzertje beter gekend als ‘tit fer. Wanneer je de instrumenten bekijkt weten de meesten onder ons al wat ons te wachten staat en hun klederen maken duidelijk dat we hier met drie echte Creoolse Cajuns te maken hebben. Met nummers als ‘French Boogie’, ‘Parlez Nous a Boire’ en ‘Jolie Blonde’ wanen we ons hier al onmiddellijk in Lafayette, Louisiana en daar speelt de penetrerende zon zeker ook een grote rol in. Met hun set beloofd het hier zinderend heet te worden. Zij die niet vertrouwd zijn met de muziek van Cléoma Breaux of haar man en accordeonspeler Joe Falcon stijgt ons trio vanuit Lafayette plots iets meer noorderlijker voor een ‘Ring Of Fire’. Backstage hadden we ondertussen al een gezellige babbel met het volgende duo op de affiche, nl. The John Henry Orchestra. Uiteraard hebben we het hier over de ambiancemakers Henk en Jan want met hun stompende covers van alom gekende hits doen ze menige zalen meezingen. Het heuglijkste nieuws is dat het nieuwe album van de Boogie Beasts in oktober zal uitgebracht worden en daar kijken we natuurlijk al naar uit. Hun tijd hier op de bandstand is aangebroken en omdat Jan Jaspers en Henk Van der Sypt er niet aan gedacht hadden om de nodige bescherming tegen de zon mee te brengen was het voor hen een zeer gevaarlijke set gezien de zon pal op het podium stond te branden zonder pardon en het nu toch superwarm werd zowel op de podium als op het Albertplein. |
Ondanks deze stikkende hitte gaan er al snel
enkele stoelen aan de kant want wie kan er blijven stilzitten op de
tonen van enkele prachtige klassiekers als ‘Pretty Woman’, ‘Get Back’,
‘Day Tripper’ en ‘Desire’.
Wanneer er dan nog een medleytje afkan met nummers van Free en de Stones stijgt de temperatuur hier tot om en nabij de 40°. Het bisnummer zet de menigte hier meteen op de verkeerde voet want ook al wordt er bijna onmiddellijk meegezongen met de Simon & Garfunkel klassieker ‘Sound of Silence’, toch weten de twee grapjassen er meteen een draai aan te geven en wordt het rocken met… Status Quo… tijd voor een hoognodige verpozing. En Jan mag onmiddellijk wat aftersun crème aanbrengen want zijn gelaat zag er niet meer uit. Met reeds drie knappe programmapunten achter de rug, zitten we nu halfweg deze allerlaatste dag. Nog drie namen te gaan en dan is het afscheid nemen van het Koning Albertplein in Hamme. De eerste is de French Blues Explosion, dus tijd om aan de soundcheck te beginnen. Deze Franse bluesband zijn reeds vertrouwde gezichten met frontman Mr. Tchang maar ook met drummer Pascal Delmas en Fred Jouglas op de basgitaar. De laatste twee kennen we nog als begeleiders van recente Sean Carney concerten hier in de lage landen. Daarnaast hebben we nog Victor Puertas op de keyboards en de bluesharp maar deze formatie kwam niet alleen naar Hamme. Ze zijn momenteel de begeleidingsband van Sandra Hall en werken nu een internationale tour af. Sandra Hall is afkomstig uit Atlanta, Georgia en de titel ‘Empress of the Blues’ is zeker niet misplaatst. Daarmee heeft Marc toch wel een gewichtige naam op de affiche staan. Ook op het Jazz festival van Montreux prijkte haar naam al tussen al die andere grote sterren en dat zijn toch uitstekende referenties. Dat deze Diva kan zingen staat buiten kijf want met nummers als ‘A Change Is Gonna Come’ maar zeker met Big Mama Thorton’s ‘Ball Of Chain’ weet ze moeiteloos iedereen aan haar lippen te kluisteren zelfs de afsluiter van de avond Lea Gilmore zit hier backstage vol bewondering te luisteren. Sandra Hall levert een vlekkeloze show af en een busnummer zit dan ook in de pipeline. Met ‘Wang Dang Doodle’ komt Willie Dixon hier weer op de cheques van Sabam te staan en met haar versie à la Koko Taylor komt het feestje hier stilaan op kruissnelheid, de bloemen zijn meer dan verdiend. Door Sandra’s aanwezigheid op de affiche moest MC Marc Bouillon eventjes met de ranglijst schuiven en zo kwamen de lokale Swampboys als voorlaatste te staan. Deze band is volgende week ook te bewonderen op Ivan Bonne’s ‘Zelzate Blueshappening’ en bestaat uit Gunther Lens, Tonio Janssen, Jeffrey Tielemans en Hugo Dewindt. Op hun Facebookpagina staat te lezen dat ze rockabilly hoog in het vaandel dragen en daarmee werd ik op het verkeerde been gezet. Sterke Delta blues is wat ze vanavond ten gehore brachten en ‘Rollin’ and Tublin’’ en ‘I Got Love If You Want It’ slaan meteen aan. Ook zij dwalen even van het bluespad af met hun versie van ‘Ring Of Fire’ en ‘Folsom Prison’ en zo moet er bij deze Swampboys toch een Diehard-fan van Johnny Cash schuilen. Uit de buurt en dus heel wat fans aanwezig hier, daar kan Marc niet onderuit en er moet een bisnummer volgen. Op dit succes waren de Swampboys wel voorbereid en dus mochten er twee ‘special guests’ op het podium verschijnen. Eerst was er Ilias Scotch die vrijdag ook al met zijn keyboards ter hulp kwam gesneld en verder op gitaar was er Gerrie De Waard die beiden de Swampboys kwamen vervoegen, maar na ‘Hip Shake’ en ‘Let’s Roll’ mochten ze van het podium afrollen om plaats te maken voor het hoogtepunt van deze driedaagse. |
Ze stond hier al op de 5de editie, maar ook op de 10de jaargang prijkte haar naam op de affiche. Ondertussen is huisvriendin Lea Gilmore hier een graag geziene gaste en wie anders dan zij mag hier dan ook officieel het licht uit doen op de 15de én laatste editie. Met deze Lea Gilmore zitten we uiteraard bij de gospel en de traditie wil hier dat het festival steevast wordt afgesloten met een samenzang op de spiritual ‘We Shall Not Be Moved’ al heeft het nummer dit jaar wel een diepere betekenis.
Lea Gilmore werd vanavond bijgestaan door gastgitarist Tom Attah. Deze Brit staat gekend voor zijn nieuwe aanpak van de akoestische blues. Naast hem staan ook Luc en Marc Borms en dan spreken we hier over twee voortreffelijke muzikanten die de skills bezitten om een dame als Lea Gilmore te begeleiden. Hun Jump & Jive bestaat ook nog uit drummer Yves Baibay en bassist Jack Thysen. Een energieke Tom Attah mag openen met ‘Dust My Broom’ en hierbij gaan de credits volledig naar Robert Johnson. Vervolgens was de introductie voor Lea Gilmore duidelijk overbodig en stond bij de eerste tonen van ‘Kiss Me Baby’ de geïmproviseerde dansvloer onmiddellijk nokvol. Ene Pascal Audenaert was meteen bij de pinken om de letterlijke betekenis van het nummer daadwerkelijk toe te passen en gaf Lea maar meteen een dikke smakkerd. Met de tearjerker ‘Till I Found You’ werd het plein zelfs even zeer stil, een moment voor de verliefden onder ons en Lea wist duidelijk aan wie ze het lied opdroeg… aan ons natuurlijk. ‘Do I Move’ is stilaan een vaste setlist item voor Lea geworden en zelfs Marc had net even de Black Cat Bone backstage tent verlaten om zijn stembanden nog eens voor een laatste keer hier op het pleintje te teisteren. Met ‘Fever’ was het weer kippenvelmoment over mijn ganse lichaam want na een oorverdovend applaus was er natuurlijk het lijflied van ‘Blues Oan Daa Stoazze’ als afsluiter van een alweer prachtige editie met als ontnuchtering… “’t is gedoan!” En de zuipkaarten tellen dus echt niet meer? Je kon ze maar beter helemaal opgesoupeerd hebben… Bedankt voor al de jaren van geweldige familieblues, een feest waar hier in Hamme nog lang zal over nagepraat worden, een feest met vele hoogtes en één enkel dieptepunt waarbij we nog eens stilstaan bij het overlijden van Jeanne Carroll (1931-2011) op 9 augustus. Deze jazzzangeres werd hier in Hamme op 8 augustus tijdens haar optreden getroffen door een hartaanval waarvan ze niet meer zou herstellen, een zwarte dag voor BODS en de familie van Jeanne. Respectvol word iedereen hier nog eens herinnert aan deze trieste dag maar als artieste leefde en stierf ze voor de blues. We will always remember her! Na drie dagen festival begint de vermoeidheid zijn tol op te eisen. JEANNE CARROLL ( 1931-2011) RIP
|
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025