29 oktober 2015 • Missi Sippy Club, Gent
Tiny Legs Tim wint Blues Challenge
|
Op donderdag 29 oktober werd in de Gentse bluesclub Missy Sippy uitgemaakt wie volgend jaar met de Belgische vlag mag zwaaien op de European Blues Challenge. En dat wordt Tiny Legs Tim. Hij won verdiend, maar alle journalisten en fotografen waren het tijdens de wedstrijd onderling eens: dit zou spannend worden. Een blik naar de juryleden wees in dezelfde richting: allemaal ernstige, gefronste gezichten met vraagtekens. De vier bands speelden stuk voor stuk op niveau. Ze beantwoordden allemaal in hoge tot zeer hoge mate aan de criteria vocaal talent, instrumentaal talent en présence. Naar mijn mening, stak één act er ver bovenuit voor het vierde criterium, originaliteit: Tiny Legs Tim. Achteraf bleek hij de enige te zijn die zich niét aan gekende bluesformules had gehouden.
Het TLT-idioom Tiny Legs Tim mocht de avond openen en dat was eigenlijk geen cadeau. In Gent kent iederéén hem en aangezien hij geen nieuwe nummers speelde, noch covers overigens, was de herkenbaarheid groot en het verrassingsniveau laag. Alleen betekende Tiny Legs Tim nu een vierkoppig elektrisch team en niet langer een akoestische eenmansformatie. Vorig jaar kreeg Tim te horen dat hij de Blues Challenge had verloren vanwege zijn akoestische soloformule. Dat heeft hij goed in zijn oren geknoopt. TLT had zich deze keer dus omringd met een ijzersterke ritmesectie (Karel Algoet op contrabas en Frederik Van den Berghe op drums) en mondharmonicavirtuoos Steve Troch. Tim zelf speelde harder, luider en strooide kwistig boogie in het rond. Hij duelleerde met Trochs harmonica en bewoog meer. Hij kon bogen op een ijzersterke set: zelfgepende nummers van zijn jongste cd, “Steppin’ Up”. En vooral op zijn artisticiteit. TLT heeft zich ontwikkeld tot een songschrijver met een eigen idioom. Hij schrijft geen klassieke blues, hij pent echte songs die hij met blues omkranst of op bluespatronen ent. Zijn stem en zijn gitaarstijl herken je van ver. TLT is te nemen of te laten. Old Dog Steve Na TLT, mocht Steve Troch op het podium blijven, want hij trad aan met zijn hoogsteigen Steve Troch Band. Een serieuze gok, omdat iedereen Steve kent als de begeleider-aan-de-zijkant, ook letterlijk, en vooral omdat dit amper het tweede live-optreden van de groep voorstelde. Maar zie, Troch verscheen in zwart en wit met hoge hoed, bleek een behoorlijke zanger en vooral een geboren showman te zijn. Hij begroette het publiek met een eigen intro, “I’m So Glad”, speelde op drie harmonica’s tegelijk en kreeg de zaal zo op zijn hand. “Extra Extra”, “Old Dog” en “Alligator” werden grappend ingeleid en Steve Troch boetseerde nummer na nummer aan een imago van een licht gekke, krokodiletende, slaperige bluesman, slenterend naar de volgende juke joint. Goed gedaan, met een uitstekende Steven van der Nat op gitaar, maar met één verbeterpunt: Steve Troch hield het bij klassieke bluespatronen. Ook The Zoomatics, vijf man sterk en afkomstig uit Antwerpen, ouwe rotten in het vak, zouden het bij gekende bluesformules houden. De zanger beschikte zowaar over een microfoon uit de tijd van de Expo ’58 en die paste perfect bij hun rockende jump en rollende boogie uit dat decennium, evenals de knalgele en felblauwe outfits. Op hun set valt niet echt veel aan te merken en de groep heeft twéé uitstekende gitaristen in huis, elk met een verschillende stijl, maar toch. |
Het ontbrak in deze context aan coherentie en originaliteit: de winnaar van de Belgische selectie moet het volgend jaar in Italië tegen talent uit heel Europa opnemen!
Showtime! De lauwerkrans voor TLT werd al uitgepakt, want niemand wist goed wat te verwachten van de laatste deelnemer: Shakedown Tim & The Rhythm Revue: een zanger-gitarist (met rubberen benen, zo zou blijken), een contrabassist, een drummer en, leuke afwisseling, een saxofonist! Wel, de naam “rhythm revue” hebben ze in geen geval gestolen. Daar werd door deze jonge snaken een show van hoog niveau opgevoerd, met tromgeroffel, felle instrumentale uithalen, sprongen in het luchtledige en vooral nerveuze songs die als verhalen werden voorgesteld en om de aandacht van het publiek vroegen. In “This Ship’s Going Down”, bijvoorbeeld, werden de toeschouwers piraten die om rum schreeuwden. Een andere keer, bevond Shakedown zich in hoogsteigen persoon in bluesbars in Mississippi, hoewel hij Chicagoblues speelde. Jumping & jiving, stak Shakedown Tim de zaal in geen tijd in zijn zak. Op “Blues After Hours” bewees hij ten overvloede een begaafd gitarist te zijn, maar op nummers als “Feeling Good” nam de show de overhand op de muziek. Dat was voor mij één reden om de lauwerkrans toch maar voor TLT te voorzien. En het moet gezegd, ook deze band speelde uiteindelijk ouwe, gekende bluespatronen. Maar deze kerels komen weer, zoveel is zeker. Een overgelukkige TLT – die zijn derde deelname aan de Blues Challenge spreekwoordelijk bekroond zag – speelde een extra set en nodigde daarna muzikanten van de andere bands uit om “een feestje te bouwen”. Toen ondergetekende de zaal verliet, waren leden van de vier bands “Reconsider Baby” aan het opvoeren. En ook dat maakte de avond zo geweldig: de verstandhouding en de collegialiteit onder de muzikanten. Toch nog dit: deze Belgische selectie, bestond geheel en al uit Vlaamse groepen. Van Brussel of Wallonië, viel jammer genoeg geen spoor te bekennen! De deelnemers
De jury
De presentatie In afwezigheid van een Lightnin’ Guy Verlinde, op tournee in Finland, speelde onze goede vriend Den Huibbe voor presentator. |
Met dank aan Rootstime voor de foto's.