dag 3 • 17-19 juli 2015 • Festivalterrein Peer
Dag 3 |
Laatste luik van jaarlijkse driedaagse in Peer maar wat gisteren en vandaag wel opviel is dat je in de dorpskern niet meer kan beleven dat Blues Peer aan de gang is en zo gaat er toch een stukje folklore verloren. Spek en eieren bij Pol Kip of mosselen in het Torenhof, dat zit er zelfs helemaal niet meer in dus houden we het bij een kopje koffie in ‘De Pub’ waar ik een eenzame festivalganger aantref en over Blues wordt er al helemaal weinig verteld, het lijkt wel op een Omerta.
We gaan nu eens geen blad voor de mond nemen en zeggen dat ik vandaag met een bang hartje naar de tent trek en met dit standpunt sta ik zeker niet alleen al zal er altijd wel wat geslijmd worden. Dat helpt de bluesfanaat geen stap vooruit, zeker niet als Sarah en Gert Bettens op de affiche staan. Alle respect hoor want ze hebben al enkele mijlpalen geschreven in de annalen van de Belgische popmuziek maar daar zijn andere festivals voor. Gelukkig beginnen we met een beetje Belgische hoop voor onze vaderlandse blues en mogen Tim De Graeve aka Tiny Legs Tim hier de aftrap geven. Samen met Steven Troch onze Vlaamse trots als smoelschuiver, René Stock de altijd even vriendelijke bassist en drummer Frederik van den Berghe is Tiny Legs Tim verantwoordelijk dat de aanwezige bluesliefhebbers zich onmiddellijk voor het podium verzamelen en dat zullen ze zich zeker en vast niet beklagen. Eerder dit jaar is er nog een dijk van een album op de markt gekomen van Tiny Legs Tim en diegene die deze ‘Stepping Up’ nog niet in zijn verzameling heeft zitten moet daar maar eens dringend werk van maken. Nummers als ‘Heart Of The City’ en de titeltrack van zijn laatste album doen het hier bijzonder goed; verrassend genoeg ben ik ook in volle concentratie wegens het vroege aanvangsuur. Tiny Legs Tim klinkt zeer fris en gesmaakt op dit grote podium en je kan er zo vanaf leiden dat ook zij er plezier in beleven maar er is een gezegde “…time flies when you’re having fun…” en dat is dan ook meteen de harde realiteit. Het einde van hun set sloop dichterbij maar aan de reacties te horen waren we allemaal meteen in onze nopjes. Net zoals de MC van dienst maakte ook ik enkele flaters toen ze me vroegen of Rootbag niet wat te stevig was. Dit kwam vooral omdat ik in mijn achterhoofd nog speelde met de Shiner Twins waar Richard van Bergen nog deel van uitmaakte. Op ‘Blues Peer’ treedt Richard aan samen met Roelof Klijn op de bas en Jody van Ooijen aan de drums en kunnen we spreken van een heus power trio. Stevige aanzet van de 2de band op de affiche van vandaag en met ‘Give Me Your Heart’ vragen deze gasten van Rootbag uiteraard om ze leuk te vinden wat niet anders kan natuurlijk. Richard is steeds even vriendelijk en maar al te bescheiden want dit is toch één van de beste en betere gitaristen van Nederland. Op donderdag treedt deze ‘Rootbag’ nog aan in de ‘Missy Sippy’ tijdens de Gentse Feesten en daar zullen ze het zeker en vast horen tot in het Patershol en misschien is ‘Tired of Being The Fool’ voor Richard van Bergen vanaf nu een statement. Met een Mem Shannon in mijn achterhoofd beging ik een 2de flater en ik geef het grif toe, het was onze Nederlandse collega Bert Lek die er me op attent maakte. Moest ik niet zo vlug aan de Cristal hebben gezeten, had ik ongetwijfeld de tijd genomen om eens naar de opstelling te kijken en dan wist ik uiteraard dat het Preston Shannon moest zijn maar even was ik terug in de sfeer van vroeger… Geruggesteund door die van Fat Harry Dorth weten we dat het nu wel gaat swingen op het podium. Samen met die Rotterdamse ‘arrogante eikel’ zet deze Preston Shannon hier meteen het podium in vuur en vlam, en nu niet meteen beginnen met van alles naar m’n hoofd te slingeren want dit is een inside joke tussen gitaarslinger Fat Harry en mezelf. ‘Let The Good Times Roll’ en dat gaan we nu eens meteen doen ‘se’ want de aanstekelijke rhythm and blues die we nu geserveerd krijgen gaat het plezier weer terug naar nostalgische momenten doen rijzen. Ook tijd om zijn laatste album ‘Dust My Broom’ in het bezit te krijgen want de aanstekelijkheid van Preston en zijn band slaat meteen over naar de aanwezigen zeker wanneer ‘The Streets Will Love You To Death’ door de luidsprekers galmt. Nog even de ambiance naar een climax stuwen met Prince’s ‘Purple Rain’ en het lijkt of alle bekommernissen al vergeten zijn. Superbe! Changement de decor moeten de blues adepten hier wel hebben gedacht en voor het podium begint een ware metamorfose. Op de affiche staan nu Guy Swinnen, Willy (Willy) Wild, Frankie Saenen en de rest van de huidige Scabs. Met deze groep moeten we grif toegeven dat ook zij een hoop Belgische rocknostalgie vooruitschuiven. |
Met deze groep moeten we grif toegeven dat ook zij een hoop Belgische rocknostalgie vooruitschuiven. The Scabs draaiden op volle toeren toen sommige aanwezigen nog moesten geboren worden en we schrijven 1985 wanneer deze outfit tot stand kwam. Door de jaren heen maakten er o.a. Berre Bergen, Tjenne Berghmans en de helaas in 2013 overleden Fons Sijmons deel van uit maar Guy, Willy en Frankie zijn ondertussen de diehards. 1995 is het jaar dat het laatste studio album op de markt kwam en na een tijdje raakten de Scabs een beetje op het zijspoor al was dit zeker niet het geval in Diest en omstreken. Nu 20 jaar later is er hun nieuwste ‘Ways of A Wild Heart’ en meteen zou er sprake kunnen zijn van een ware bloedtransfusie: The Scabs lijken jonger dan ooit. Met huidig werk zoals ‘Turn It Up’ en ‘Ways of a Wild Heart’ en ouder werk zoals ‘Bye Bye World’, ‘Hard Times’ en uiteraard ‘Robbin’ The Liqour Store’ wordt de tent een beetje in lichterlaaie gezet en mogen de heren en de exotische dames van de backing vocals verplicht aantreden voor 2 bissertjes als ‘She’s Jivin’’ en ‘Matchbox Car’ en meteen draaide het tijdschema volledig in de soep.
Zoals eerder geschreven hebben we het diepste respect voor Sarah Bettens en K’s Choice want hits al ‘Not An Addict’, en zeker voor mannen van onze strekking, haar nummer ‘Why Don’t You Try Me’, met de Schotse rocker Frankie Miller, staan steevast in onze annalen genoteerd maar hoe stevig ze ook klinken… Blues Peer? Het is met momenten zelfs ietsje té veel rock voor de bluesliefhebber hier aanwezig en eerlijk gezegd, er beginnen zelfs gaten te ontstaan in het publiek. Wie ineens uit het niets opduikt zijn de reporters van de VRT en heren met de camera: dit festival is reeds van vrijdag bezig en het is niet omdat hier nu twee Belgische pop- en rocklegenden op het podium staan dat de rest geen aandacht hoeft te krijgen. Daarmee besluit ik mijn betoog voor deze gebeurtenis die toch een beetje bedroevend was al zal er wel genoeg stroop elders gesmeerd worden, maar niet door deze outlaw. Voorlaatste act en tijd voor wat nostalgie en daarvoor zullen Eric Burdon en zijn ‘animaux’ zorgen. Recht uit ‘Le sud de France’ krijgen we de ondertussen al 74-jarige legende aan het werk te zien want hits als ‘The House Of The Rising Sun’ en ‘Don’t Let Me Be Misundertood’ hoeven helemaal geen betoog meer. Deze oude rakker is gelukkig nog goed bij stem en mede door de zeer goede herinneringen aan Eric en zijn Animals is het ook met weemoed luisteren naar nummers als ‘When I Was Young’ en ‘Spill The Wine’. Deze Britse rocker brengt ook een kleine ode aan Ray Charles met ‘I Believe To My Soul’ en geloven doen we zeker. Uiteraard mag deze legende niet vertrekken zonder encore en dan nemen we zijn ‘We Gotta Get Out Of This Place’ natuurlijk niet al te letterlijk op en voelen we ons wederom terug goed op Blues Peer. Beth Hart heeft de eer deze 31ste editie af te ronden en geeft ons daarmee weer een beetje hoop. Bij onze noorderburen is deze Hart net ietsje populairder dan bij ons al is er niet al teveel verschil maar vooraan het podium wordt het toch een beetje drummen door die ‘ollanders’. Eentje die niet zo goed tegen het Belgische bier kan was al danig boven zijn theewater en dat zorgde toch voor wat spanning. Vorige week op Sjock al een pint over mijn ‘kodakske’ gekregen en omdat er nog steeds knopjes zijn die blijven plakken besloot ik voor het allerlaatste optreden de allereerste keer frontstage post te gaan vatten. Deze Amerikaanse Beth Hart heeft al een bewogen levenswandel achter de rug waarbij drugs en drank haar niet vreemd waren. Toch is ze gezegend met een krachtige ruige stem en weet ze hoe ze een publiek moet bespelen. Beth Hart had in 1999 een bescheiden hit met ‘LA Woman’ en haar inspiratie haalt ze bij grote blues legenden als Janis Joplin en Etta James. Met Joe Bonamassa heeft ze een tijd terug zeer nauw samengewerkt maar nu staat ze er weer helemaal alleen voor. Ook zij heeft haar passage al gemaakt op Bospop in 2012 en begint meer en meer vaste voet te krijgen hier op ons continent. Als afsluiter van Blues Peer is dit zeker en vast niet misplaatst en dat bewijst ze met een wervelend begin waarbij ze tijdens de eerste nummers wel een beetje verscholen bleef achter haar piano maar nummers als ‘Bang Bang Boom Boom’ maakte dat ruimschoots goed. Iedereen vol lof over deze uit Los Angeles afkomstige zangeres en misschien wordt dit na een zangcarrière van 20 jaar wel het moment om op elk groot festival te zijn geweest. Haar show is gespekt met penetrante nummers die niet zelden haar eigen levenswandel in het daglicht stellen. Met een concert van meer dan 2 uur gaat Blues Peer hier uit de bol voor deze Beth Hart en iedereen wordt gewoon koudweg gepakt door haar versie van ‘I’d Rather Go Blind’. Als afsluiter wordt daardoor het gemor een ietsje minder maar eerlijk mensen, er zal toch snel terug uit een ander vaatje moeten worden getapt en dan hebben we het niet over de keuze van pils. Akkoord als er wordt gekozen voor een mix van muzikale genres maar wat dan met dat andere festival hier een boogscheut vandaan en in dezelfde periode? Dat de organisatie zijn doel heeft bereikt door andere festivalgangers aan te trekken is een feit want er waren een hoop nieuwe gezichten maar of deze de verloren bluesliefhebbers kunnen en zullen vervangen …that’s the question! En wat vinden ze ervan bij Cristal? |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025