8 augustus 2015 • Zelzate
|
Een week na Blues Oan Daa Stoazze te Hamme zijn het de marktfeesten en de jaarlijkse kermis in Zelzate. De traditie wil dat Ivan Bonne zijn jaarlijkse ‘Blueshappening’ weer organiseert. Nu maar hopen dat hij de traditie van Hamme niet gaat volgen of we gaan in de toekomst nog aan een tekort aan bluesfeestjes hebben.
De Blueshappening, dan spreken we over het algemeen over een 4-tal bands met steevast er eentje bij uit het Verenigd Koninkrijk en dit jaar viel Ivan’s oog op de Mick Clarke Band. Op het marktplein vonden we ook naast de paardenmolen, de lunaparken, schietkramen en viskraampjes de tent van café Century, dus de ontmoetingsplaats voor de vele bluesliefhebbers. Iedere bluesminnende muziekliefhebber zakt na de obligate koffie en taart bij ‘bomma’ af naar de tent waar het jaarlijkse bluesfestival zal plaatsvinden. De uit St.-Niklaas afkomstige Swampboys kregen de eer het feestje in gang te zetten en dat wil zeggen dansen tot je geen pap meer kon zeggen. De Swampboys, dat is vooreerst Gunther Lens (aka Dobroman) die de Delta-blues weet te brengen zoals het hoort met zijn typische stijl op de steelgitaar en zijn penetrante bluesstem. Gunther laat zich omringen door een ritme sectie die bestaat uit Tonio Janssens (aka Mr. T Bas) aan de contrabas en Hugo Dewindt (aka Mr. WB) op de drums en washboard. Als extra versterking deden ze vandaag beroep op saxofonist Jeffrey Tielemans. De Swampboys is een viertal dat garant staat voor de zuivere Deltabluessound. Met nummers als ‘Rollin’ and Tumblin’’ en ‘Got Love If You Want It’ zit de juiste sfeer er onmiddellijk in. We kregen verder in de set nog een mix van gekende bluesnummers en natuurlijk ook wat eigen werk zoals het door Tonio geschreven ‘Money Bass’. Vanaf de eerste moment er al zo de beuk ingooien, dat is weinigen gegeven en zeker wanneer Gunther’s stem daar nog een schepje bovenop doet. Om even te grasduinen in het repertoire van Johnny Cash schakelde de Swampboys een versnelling hoger en de pret kon niet meer stuk. Van een opener gesproken. Als er nu een Belgische bluesband is waarbij het hart van Ivan Bonne een beetje sneller gaat kloppen, is het zeker Maxwell Street. Een band die zeker in het blueslandschap van Vlaanderen geen introductie meer nodig heeft. |
Marino Noppe, frontman van deze band, is wat mij betreft nog steeds de godvader van de blues in Vlaanderen. Telkens we de naam Marino Noppe uitspreken weet iedereen wat die man al heeft gedaan voor de blues in België en ook net daarbuiten. Het was dan ook, zeg maar een zegen voor de blues toen hij zijn Maxwell Street besloot nieuw leven in te blazen. Het gevolg hiervan was de release van een nieuwe langspeler en om deze te kunnen maken liet hij zich bijstaan door andere talentrijke bluesmuzikanten.
Een bluesband die reeds bestaat sinds 1982 en samen met bands als Hideaway en Chilly Willy tot ons cultureel erfgoed behoren maar nog steeds op hun eigen elan blijven doorgaan. Als vaste bluesbrother kan Marino Noppe rekenen op Willy De Vleesschouwer en hij is dan die andere lokale blueslegende. De huidige ritmesectie van Maxwell Street bestaat verder nog uit Joos Demeurisse (bas) en Didier Feys. Een bijzondere meerwaarde op de CD bleek de extra vocale inbreng van Tessa De Vreese te zijn. Tijdens deze presentatie was de Gentse nachtegaal dus ook aanwezig. Met ‘Hot Pants’, uit hun nieuwe album, zetten ze de steengoede blues verder. Met de klassieker ‘Summertime’ laat Tessa nogmaals horen tot wat ze vocaal in staat is en zeker bij ‘Little By Little’ vallen er enkele monden open van verbazing. Maxwell Street is nog steeds een goed geoliede machine maar met getalenteerde muzikanten als Marino Noppe en Willy De Vleesschouwer hadden we uiteraard niets anders verwacht. Ondertussen zijn we al halfweg de affiche en de sfeer is hier ten top. Eerste samenvatting: we hebben reeds twee sterke, overtuigende bands aan het werk gezien. Nu de rest nog. Met Slick Nick & The Casino Special wijken ze hier even van het vertrouwde pad af. Deze formatie stond ook al op Blues Peer; swing en rock -’n-roll is hun aandeel op deze Blueshappening. Dat het feestje, hier aan de gang, hierbij een serieuze boost krijgt hoeven we eigenlijk niet te zeggen. Slick Nick is Nico Dukony en wordt bijgestaan door een blazersectie met Jan Schaeken, Bart Geysels en Michel Van den Bosch. Voeg daarbij nog Christophe Foulon aan de keyboards en de ritme sectie Johan Kaers en Jerry Van den Wyngaert en we weten dat pure nostalgische muziek ons staat te wachten. De tijd van zorgeloos geluk en swingende bands, de tijd dat onze overheid ons nog niet zo (financieel) als een citroen uitperstte. Geen echte blues maar toch een zijtak die ontstaan is uit de goede, oude rhythm & blues. |
Met een nummer als ‘Let’s Have A Party’ laten de dames het hier niet aan hun hartje komen en wordt de dansvloer al snel ingenomen waardoor de fotografen even plaats moeten maken. Ambiancemakers als ze zijn, gaan ook zij grasduinen in de klassiekers in dit genre zoals met ‘My Girl is Red Hot’ en Fats Domino’s ‘Let The Four Winds Blow’. Tijd nu voor de verliefde harten onder de toeschouwers en met de tearjerker ‘Those Lonely, Lonely Nights’ beginnen nu ook de ruige bluesbolsters te verweken. We onthouden toch vooral de versie van de betreurde Sean Costello (1979-2008).
Voor wie niet genoeg kreeg van deze Slick Nick & The Casino Special, die kunnen nog terecht in de vele culturele centra waar Slick Nick en de band momenteel hun theatertour ‘When Swing Was King’ afwerkt. Een absolute aanrader! Tijd voor de afsluiter van deze Blueshappening en ook eens de moment over de grenzen te kijken. Deze Mick Clarke Band is voor mij nog ongekend terrein maar omdat het een Britse bluesband is kunnen we beter maar onze oordopjes insteken. Als we even in zijn verleden kijken merken we dat hij mede-oprichter was van de bluesrock band Salt. Deze Mick Clarke Band draait ook al mee in het bluescircuit sinds beginjaren ‘80 en heeft in 2013 zijn nieuw album ‘Ramdango’ op de markt gebracht. Tijd voor het hardere, stevige werk, één van de eigenschappen van de Britse blues. Met nummers als ‘That’s All Right’ en ‘Talking With The Blues’ beginnen de echte die-hard bluesrockers nu hun plaats vooraan het podium op te eisen. Met ‘Cool Night Air’, voor mij de moment om afscheid te nemen van dit festival, en met de kennis dat ik nog anderhalf uur moest rijden, werd het tijd om huiswaarts te keren. Een meer dan geslaagde editie van deze Blueshappening en een dikke pluim voor Ivan Bonne waarbij de eerste drie groepen er gewoonweg een gezellig feestje van hebben gemaakt. De bluesrock van de Mick Clarke Band was dan weer top voor de liefhebbers bij wie het iets steviger mag klinken en zo heeft iedereen hier waar voor zijn geld gekregen… of niet? Want dit was uiteraard wéér GRATIS INKOM. Toch ook nog eens verheugend nieuws want er zitten voor 2016 redelijk wat veranderingen aan te komen. Of deze steeds tendienste zullen staan van de echte bluesliefhebber… Helaas (weer) niet al veel pers aanwezig al verdienen ze dit hier zonder meer want de sfeer is hier steeds optimaal. Misschien een tip voor Ivan om ook eens Buddy Guy te boeken… |