SUPPORT: HARRY PHILLIPS • 13 april 2016 • The Green Note, Londen (GB)
Bonnie Dobson liet het prachtige ‘Morning Dew’ op de wereld los (1961) en toen dat nummer in de tweede helft  van de jaren zestig talloze keren werd nagezongen (o.a. door The Grateful Dead, Tim Rose, Fred Neil,  Episode Six, en The Jeff Beck Group), was Dobson onder de radar gedoken. 
Sinds kort kunnen we gelukkig weer van haar stem en haar liederen genieten. En hoe. Kaarsrecht met de akoestische gitaar in de hand, begint Bonnie Dobson helemaal solo met het titelnummer van haar tweede album, ‘Dear Companion’ (1960). Onze zangeres is ondertussen 75, maar haar stem is werkelijk intact. Uitzonderlijk. Het is nog altijd die jeugdige, frisse, bijwijlen frêle stem die heel hoog kan gaan en heel triestig kan klinken.
Die stem, eenvoudige begeleiding op gitaar en teksten met een portie tristesse: dat is Dobson op haar best. De vergelijking met Joan Baez lijft ze verbazend vinden (“I wanted to sound like Aretha Franklin”, zegt ze ons achteraf lachend), maar bij de hoge tonen is die vergelijking onvermijdelijk.  Maar wie zou daarom malen? Dit is pas folk, de hele Greenwich-sfeer herleeft hier in dit kleine clubje in Camden, Londen.
Dobson is echter niet in het verleden blijven hangen. Ze roept haar begeleiders op de scène en begint  aan een reeks zelfgepende nummers uit ‘Bonnie Dobson and her Boys’ (2013), zoals ‘Southern Bound’ (met een countrylaagje), ‘Come On Dancing’ (een halve meezinger!) of ‘Winter’s Going’. Dit is het favoriete nummer van Jarvis Cocker en het is een bijzondere vermelding waard: een angstaanjagend tekst met een psychotische kleur (“Ill  kill your baby and then I’ll kill you”) en een gitaar die licht de psychedelische toer op gaat. Op  de cd, komt het nummer pas helemaal tot zijn recht.
Haar Canadese roots is Dobson evenmin vergeten, hoewel  ze al sinds 1969 in Engeland woont. Zo hebben we recht op een jig met een Franse tekst, zoals er op haar eerste LPs  altijd wel te vinden waren. Haar engagement is evenzeer  aanwezig, getuige hiervan  ‘Who Are These Men?’ over de kille moordenaars die heden ten dage in naam van zus of zo overal toeslaan. 
En natuurlijk eindigt ook dit knappe optreden met het nummer dat ze in 1961 op ons losliet: het onnavolgbare ‘Morning Dew’.
Bonnie Dobson gave us ‘Morning Dew’ (1961), but had disappeared under the radar before this splendid song started a global career through a series of covers, e.g. by The Grateful Dead, Tim Rose or The Jeff Beck Group. Much to our joy, she’s back. And how. Armed with an acoustic guitar, she started this gig at The Green Note all by herself with the title track of her second album, ‘Dear Companion’. Armed too with that instantly recognizable voice of hers, which is surprisingly (Dobson being 75) intact: it sounds fresh and young  as ever, somehow frêle too. Announced as the New York folk legend, she journeys further through her past with a French-lyric jig (after all, she’s Canadian) and an authentic folk gem she hasn’t performed since she was sixteen. Once the band is on stage, Dobson proves she is very much living in the present too, delivering quite a few songs from her 2013 cd ‘Bonnie Dobson and Her Boys’: ‘Southern Bound’ (with a touch of C&W), ‘Come On Dancing’ and this thrilling psychotic piece of angst called ‘Winter’s Going’ – with a guitar that dare go psychedelic.  Her commitment and societal concern are equally intact, as made clear by ‘Who Are These Men?’, about the blind killers that are out on our today, murdering innocent people in the name of.
 Naturally, the set had to end with ‘Morning Dew’. It sounds as good and as haunting as ever. And it’s still being covered, continuing its journey like a true folk song does.
line-up
  • ​Bonnie Dobson:  vocals, gitaar; 
  • Ben Paley:  viool; 
  • Tali Trow: bass;
  • Ben Phillipson: gitaar.