15 juli 2015 • Kursaal Limbourg
Dat we weer een band mogen begroeten die er al ettelijke jaartjes heeft opzitten, deze eer viel vanavond te beurt aan de Britse progressieve band Camel.
Camel ontstond in 1971 en sindsdien waren bezettingswijzigingen schering en inslag waarvan Andy Latimer nog het enige originele lid is. De groep ontstond in 1971, toen toetsenist Peter Bardens zich bij Andrew Latimer, Andy Ward en Doug Ferguson voegde in de groep The Brew. De band veranderde iets later zijn naam in Camel en gaf op 4 december van dat jaar in Waltham Forest Technical College een eerste optreden, als support voor Wishbone Ash. In augustus 1972 tekende de groep bij MCA Records een contract, en in 1973 debuteerde de band met een titelloos debuutalbum. Een aantal nummers waren instrumentaal en de zangpartijen werden op de eerste albums afgewisseld door de leden onderling. Het eerste album was echter geen groot succes, en de groep stapte over naar Deram Records. Daar verscheen in 1974 het tweede album: ‘Mirage’. Dit wordt gekenmerkt door lange stukken, die de groep deels al jaren live speelde. De Europese hoes van het album is gebaseerd op het pakje van het sigarettenmerk Camel. Er is jarenlang gesproken en geprocedeerd of voor deze hoes copyright moest worden betaald. Voor de Amerikaanse markt werd een andere hoes gemaakt. ‘Mirage’ was succesvoller dan het debuutalbum. De derde plaat, het conceptalbum ‘Music Inspired By The Snow Goose’, uit 1975 werd geïnspireerd door het boek ‘The Snowgoose’ van de Britse schrijver Paul Gallico en is geheel instrumentaal. Gallico wilde niet geassocieerd worden met het sigarettenmerk Camel, vandaar dat de band de tekst ‘Music Inspired By’ moest toevoegen. Het album betekende de doorbraak voor Camel. In 1976 verscheen het schitterende ‘Moonmadness’, het laatste album in de originele bezetting. Dit album werd live gepromoot op het reeds ter ziele gegane Jazz Bilzen in datzelfde jaar. De line-up 2015 ziet er dus uit als volgt: Andy Latimer (gitaar, blokfluit, keys), Colin Bass (bass), Denis Clement (drums, percussie), Ton Scherpenzeel (keyboards) en Jason Hart (guest keyboards). Dat Camel een graag geziene gast hier in België is bewezen ze reeds met hun recente optredens georganiseerd door Francis Giron (Spirit of ’66) want om deze band optimaal te kunnen ondergaan moet het concert steeds in deze zaal doorgaan. En ook dit jaar staan ze er weer. Nadat ze het aanvangsuur een beetje uit de hand lieten lopen begon een zenuwachtig publiek in de handen te klappen totdat de mc van vanavond kwam aankondigen dat de show binnen vijf minuten zou aanvangen. Enkele minuten later stond de zo geëerde Camel op het podium en of dat vanavond zo nog zou zijn, neen, we kregen eigenlijk een beetje een zielige verschijning van een Andy Latimer die kennenlijk nog vele jaartjes op dit elan wilt voortborduren. Een band die zijn beste jaren reeds achter de rug heeft en eigenlijk zou moeten weten wanneer ze nu zonder al teveel gezichtsverlies de handdoek in de ring moeten werpen. Zelfs nummers als ‘Nimrodel – The Procession – The White Rider’ uit hun ‘Mirage’-album en ‘Song Within a Song’ en ‘Another Night’ afkomstig van hun toch wel schitterende ‘Moodmadness’ waren voor mij tekenen aan de wand dat het nu toch een andere richting zou mogen uitgaan. |
Met ‘Drafted’, ‘Ice’ en ‘Mother Earth’ kwam er
enigszins wat meer actie in hun set en op de koop toe liet Latimer dan
ook nog tot tweemaal zijn plectrum vallen.
Heeft Andy nu al last van een bepaalde spierziekte? Hopelijk niet als hij nog even wil blijven voort touren met zijn band. Of Peter Bardens (originele keyboardwizzard - ook gekend van Peter B. Looners met Peter Green en Mick Fleetwood), die helaas reeds in 2002 overleed, de hedendaagse performanties van zijn legendarische Camel zou kunnen appreciëren is nog maar de vraag, de brave man draait zich meermaals rond in zijn graf. En gesproken van een zaal. Dit was een eerste kennismaking met het Kursaal in Limbourg. Eigenlijk is deze niet echt aangename zaal de naam kursaal niet waardig want toen ik de inkomhal betrad, had ik het gevoel dat ik een mooie zaal, dus een écht kursaal, ging betreden. Niets was minder waar, een niet echt onderhouden zaal die volstond met stoeltjes voor een zittend concert en dan nog op zitjes waarvan je rugpijn kreeg na een klein uurtje. Konden er geen kussentjes vanaf om het ons ietwat meer aangenamer te maken? Het merendeel van het aanwezige publiek was reeds dik de 55 lentes al gepasseerd, daarom. De zaal kon toch hier en daar een beetje opfrissing gebruiken en misschien wat meer muziekposters hangen om de sfeer een beetje op te krikken? Setlist
|
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025