9Electric: The Damaged Ones

Details Album

​Tracklist:

1. The Damaged Ones
2. New God
3. Naked
4. Beautiful
5. Lies
6. Goodbye
7. Take It Away
8. Little Things
9. Filthy
10. Toxic Angel
11. More More
12. I Die

Platenlabel
Another Century
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
Sony Music Entertainment
Promo-agent
Wilko Reynders
 
Website Artiest
9Electric
Facebook

Nog niet zo lang geleden was er een tijd dat de gemiddelde metalhead zijn neus optrok voor alle heavy muziek die te ‘poppy’ klonk – en in veel gevallen was ondergetekende recensent een van die mensen. Niet omdat alles heavy moet klinken, maar wel omdat de meeste bands die een commerciëlere richting in gingen tot veel meer in staat waren. Als Megadeth dan heel eventjes koos voor veel simpelere riffs die de intelligentie veel minder prikkelden, als Metallica opeens besliste om geen solo’s meer te brengen en als de elektronicageluiden op een Judas Priestalbum ten koste gingen van de energie en de band opeens te melig klonk, dan had ik er geen problemen mee om samen met de macho jongens van Manowar een welgemeende ‘fuck you!’ te roepen naar bovenvermelde groepen… en eigenlijk is dat nooit veranderd.
 
Wat wél veranderd is, is dat er nu veel meer bands zijn die al van bij hun debuut beginnen met poppy elementen toe te voegen aan hun muziek, terwijl andere erin slagen om bijwijlen moeilijke riffs en complexe drumpatronen erg toegankelijk te laten klinken. Baby Metal en Amaranthe zijn voorbeelden van beide stromingen
 
‘The Damaged Ones’, het debuutalbum van 9Electric, kan bezwaarlijk een verzameling moeilijke songs genoemd worden, maar ook hier gaat het om een relatief nieuwe groep die erg toegankelijke heavy rock met elektronische elementen maakt.
 
Frontman/zanger Ron Thunderwood, gitarist Mikey Lopez, bassist Casey DC en drummer/programmeur (de titel zegt alles) Micah Electric (de naam ook) zijn blijkbaar al bezig sinds 2011. In dat jaar hadden ze hun eerste optreden (in het Roxy Theatre op de Sunset Strip in Hollywood), maar het heeft dus een vijftal jaar geduurd voor het gezelschap een volwaardig album kon uitbrengen.
 
Het resultaat is een mengeling van Orgy en Stabbing Westward met hier en daar elektronische beats en andere elementen die doen denken aan Nine Inch Nails, Linkin Park en Marilyn Manson. Laat een korte luisterbeurt je alvast niet op het verkeerde been zetten, want tweede nummer ‘New God’ is veruit het zwaarste wat dit viertal in petto heeft. We blijven dan ook op twee benen hinken: net niet meezingbaar genoeg om de aantrekkingskracht van Amaranthe uit te oefenen, niet origineel genoeg om als een nieuwe Linkin Park onthaald te worden, niet zo goed in evenwicht als een ‘One Second’ van Paradise Lost en zeker niet complex genoeg om de neurale muziekcellen aan te spreken. Het resultaat is een oké bandje, geleid door een standaard Amerikaanse zanger die net klinkt als alle andere Amerikaanse zangers van bands als Creed of Nickelback en niet boeiend genoeg om hier ooit nog een tweede keer naar te luisteren. Dat er hier een publiek voor is, is echter zeker waar. Donald Trump wist immers ook voldoende mensen aan te spreken.
 
Dirk Vandereyken (2)