All 41: The World’s Best Hope

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. After The Rain
2. Cyanide
3. Down Life's Page
4. Mother Don't Cry
5. Show Me The Way
6. Walk Alone
7. Don't Surrender (To Love)
8. Hero In Your Life
9. Never Back Down Again
10. Who Knows
11. The World's Best Hope

 
Platenlabel
Frontiers
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
Pias
 
Promo-agent
Elio (Frontiers Records)
Sjuul Kok (Pias)
 
Website Artiest
All 41

Wacht dames en heren, voordat u hier allen in koor begint te blèren van "Aaij swèèr, baaj de moen en de staars in de skaaij ...", dat meliger dan melig hitje van ergens uit de jaren negentig. Dat was All 4 One, een kwartet (hoe vergezocht) black dudes waar we daarna gelukkig niet veel meer gehoord hebben. Wij gaan het hier hebben over All 41, een nieuw paard uit de toch al redelijk kwaliteitsvolle stal van het Frontiers label. En de band bestaat op zich al uit klinkende namen. Zo vinden we er Terry Brock (Giant, Strangeways) aan de leadvocals, Robert Berry (Three, Alliance) op bas en co-lead vocals, Gary Pihl (Boston, Sammy Hagar, Alliance) op gitaar en Matt Starr (Ace Frehley, Mr. Big) aan de drums terug. Nu staat Frontiers erom bekend dat het wel eens zogenaamde 'supegroepen' op poten zet door bepaalde artiesten van hun label aan elkaar te koppelen voor een project of album maar volgens hun eigen zeggen is met All 41 toch niet echt volledig zo gegaan. Het was misschien wel Frontiers opperhoofd, Serafino Purgino's idee om de heren te laten samenwerken, al snel bleek dat ze er ook alle vier echt zin in hadden en ze allen ideeën aanbrachten voor de songs, die dan ook echt samen werden geschreven. Bij muzikanten van dit kaliber kan en mag de lat hoog gelegd worden maar ik moet bekennen dat ik na het beluisteren van 'The World's Best Hope' toch wel wat op mijn honger blijf zitten. Akkoord, muzikaal en productiegewijs klinkt dit af. De vocalen van Brock en Berry klinken uitstekend en hun samenzang is bij momenten hemels. Alle instrumenten zitten goed hoorbaar in de mix en (ver)storen elkaar nergens. Maar het klinkt allemaal een beetje braafjes en soms weinig uitdagend. Alsof er toch teveel op veilig gespeeld wordt. Nu, eerste nummer en tevens single 'After the Rain' is best een puik nummer, catchy en vlot in het oor liggende AOR. We durven vergelijkingen maken met Journey en Boston. Er zit ook wel sprankelend gitaarwerk in het hele album en met name dan op 'Walk Alone'. Maar 'Down Life's Page' is dan weer kleffe jaren '80 synthpoprock met geforceerde lyrics. Al bij al best een OK album maar wij hadden er meer van verwacht. Zoals gezegd, soms mag (moet zelfs) de lat hoog gelegd worden. En dan is het erop of eronder natuurlijk. Voor All 41 trilde die lat hevig en viel er dan toch af. Maar in de atletiek krijgt men altijd drie sprongen, niet? Wie weet, bij een volgend album ... (The World's Best) Hope doet immers leven ...
 
Jan Guisset (3 ½)

Easygoing and enjoyable AOR but lacks bit of challenging hooks or sounds