Amaranthe: Massive Addictive

Het Zweedse zestal Amaranthe – Elize Ryd (vocals), Jake E. (vocals), Andy (screams), Olof Mörck (keyboards, guitars),  Johan Andreassen (bass) en Morton Lowe Sorensen (drums) – debuteerde in 2011 uiterst knap met hun titelloze album. De band verraste niet zozeer met hun catchy mix van melodieuze death metal, power metal en meer mainstream gerichte aanstekelijkheid als wel met het feit dat er hier drie stemmen werden gebruikt die elkaar zowel aanvulden als voor contrasten zorgden. Ik was, samen met vele anderen, meteen verkocht. 'The Nexus', hun tweede album uit 2013, zorgde dat het geluid van de band iets meer richting mainstream pop/rock uitging door het te veel op de voorgrond komende veelvuldig gebruik van de keyboards. Gelukkig keert het zestal met hun derde album wat terug meer richting metal, zonder dat het totaalgeluid aan aanstekelijkheid heeft ingeboet. Want inderdaad, de keyboards zijn terug iets meer naar achteren geschoven in de mix ten voordele van zowel bass, drums als gitaar. Nog een verschil, als je dat al een verschil kan of mag noemen, met de vorige albums is het feit dat screamer Andy vervangen werd door Henrik Englund Wilhelmsson. 'Massive Addictive' telt twaalf nummers die in aanstekelijkheid niets moeten onderdoen dan wat we reeds hoorden op de twee vorige albums. Ook het vocale gedeelte heeft niets aan kracht of stevigheid ingeboet en zowel Elize, Jake E. als Henrik zorgen voor uitstekende prestaties. Muzikaal schuift het geheel dus een beetje meer op richting metal en dat mag voornamelijk op het conto geschreven worden van het wegdrukken van de keyboards ten voordele van gitaarinterventies. Dit zorgt voor krachtige en stevige nummers als 'Dynamite', de van een heel mooie videoclip voorziene 'Drop Dead Cynical' dat de echte fans natuurlijk al kennen via het wereldwijde web, het aanstekelijke titelnummer 'Massive Addictive', het catchy 'Unreal' met zijn werkelijk prachtige gitaarsolo, het aanstekelijke 'Danger Zone' en het machtige 'An Ordinary Abnormality'. Ook de overige tracks mogen er best wezen, maar neigen een ietsje meer richting mainstream rock. Met 'Massive Addictive' heeft Amaranthe andermaal een uiterst knap album afgeleverd die ervoor zal zorgen dat steeds meer muziekliefhebbers in de ban van dit zestal zullen raken.

Luc Ghyselen (4½)

---

Spinefarm Records  I  Amaranthe