Amberian Dawn: Innuendo

'Innuendo' is het tweede album, met nieuwe songs, van deze Finse symfonische power metal band met zangeres Päivi “Capri” Virkkunen die de originele vocaliste, Heidi Parviainen, verving in 2013. En de band gaat gewoon verder waar ze met het toch wel knappe 'Magic Forest' (2014) waren gebleven: aanstekelijke symfonische power metal brengen. Of nee, toch niet helemaal daar je een aantal songs op dit nieuwe album eerder pop/rock mag noemen. Er wordt krachtig en toch heel mooi en aanstekelijk geopend met 'Fame & Gloria', een song waar de soepele vocalen van Capri al de eerste keer echt in de spotlight worden geplaatst. En song ook waar steviger fragmenten elkaar afwisselen met rustiger stukken. 'Ladyhawk' gaat op dit zelfde elan verder en ook het uiterst vlot gebrachte titelnummer bundelt nog kracht en finesse tot een geheel. Maar het daaropvolgende 'The Court Of Mirror Hall' is al een stukje anders: het is veel meer mainstream gericht en hitgevoelig. Het is een track geworden waar de zanglijnen me doen denken aan Abba, en daar is eigenlijk niets mis mee, maar als je je muziek liever wat krachtiger en steviger hoort, is dit toch een lichte afknapper. Het uiterst gevoelige en breekbare 'Angelique' gaat nog een grote stap verder: weg zijn hier de stevige basis van drums en bass en ook de gitaar is nergens te bespeuren. De stem van Capri wordt hier immers enkel ondersteund door zweverige toetsen en een kamerorkest. Gelukkig pikt 'Rise Of The Evil' terug de draad op van de eerste drie tracks: aanstekelijke, vlot gebrachte krachtige nummers waar wel een vleugje pop muziek in te ontdekken valt, maar die toch knap genoeg blijft rocken om als symfonische power metal te catalogeren. Met 'Chamber Of Dreadful Dreams' komt een uiterst krachtige track langs die je meteen opnieuw verzoent met het geluid van de band. Vooral de bombast die het nummer uitstraalt, de mooie en krachtige gitaarsolo en de soepel overgang tussen gewone zang en hoge zang zorgen hier voor een prachtige track. Daarna gaat het toch weer wat bergaf met 'Knock Knock Who's There' waar de zanglijnen opnieuw erg aan Abba doen denken en dus aan hitgevoelige populaire muziek. Een knappe gitaarsolo zorgt gelukkig voor wat tegengewicht. Dat hoofdcomponist en eigenlijk ook wel leider van dit kwintet Tuomas Seppälä een klassieke opleiding heeft genoten, bewijst hij hier met 'Symphony Nr 1, Part 1 – The Witchcraft', een track waar al het goed van klassieke muziek en symfonische metal tot een geheel wordt versmolten. Krijgen we op de volgende albums meer te horen van deze 'Symphony Nr 1'? Eindigen doet de band met 'Your Time – My Time', een nummer dat rustige en kalme fragmenten afwisselt met iets krachtiger en steviger stukken en dat aan een medium tempo. Ja, wat moet ik hiermee aanvangen: de krachtige tracks bevallen me duidelijk een stuk beter dan het meer op popmuziek georiënteerd materiaal, maar misschien wil de band wel af van het imago (het vakje) symfonische power metal. Toch blijft dit wel een sterk werkstuk.


Luc Ghyselen (4)

---

Napalm Records I NPR 631 I Amberian Dawn