Sindrome was een  Amerikaanse thrash band die opgericht werd in 1986. De band bracht twee demo’s uit ‘Into The Halls Of Extermination’ (1987) en ‘Vault of Inner Conscience’ (1991). Sindrome hoopte hier mee de aandacht te trekken van een platen maatschappij, toen dit echter niet gebeurde viel de groep uit elkaar. Sindrome heeft echter nog steeds fans, en de twee demo’s hebben ondertussen een cult status gekregen binnen het thrash genre. Om het 30-jarige jubileum van de band te vieren werd besloten om de beste nummers van die twee demo’s op  één cd te zetten, aangevuld met enkele live opnames. Het is jammer dat Sindrome destijds niet getekend is door een platen maatschappij, aangezien de muziek toch van hoge kwaliteit is. De invloed van bands als Exodus, Slayer, Nuclear Assault en Dark Angel is duidelijk aanwezig, maar desondanks heeft de band toch een eigen geluid. De nummers zitten stuk voor stuk sterk in elkaar, en worden naar een hoogtepunt gebracht door een paar lekkere solo’s. Soms technisch, dan weer snel en agressief, met hier en daar een mooie melodie. Verder variëren de nummers van snelle naar (iets) minder snelle stukken, waarbij de agressieve riffs je om de oren vliegen en de zanger de longen uit zijn lijf schreeuwt. Dit alles wordt ondersteund door stevige drums en solide bas partijen. Het is moeilijk om enkele top nummers aan te duiden, aangezien ze allemaal van een gelijkaardig niveau zijn. Maar als ik er dan toch een paar moet kiezen ga ik voor ‘Against Infinity’, ‘Descending Into Madness’, ‘Precognition’ en ‘Cathredral Of Ice’. Daarnaast is de productie opvallend goed, aangezien het toch om demo’s gaat, zo goed zelfs dat de cd kan doorgaan als regulier studio album. Het is jammer dat Sindrome nooit een platen contract gekregen heeft, anders had deze band misschien wel de zelfde status gehad als Testament, Death Angel, Exodus en Nuclear Assault. Een ander groot ‘minpunt’ is dat je na een luisterbeurt meestal last hebt van nekpijn (alhoewel dat niet als minpunt aanzien hoeft te worden natuurlijk). Voor de rest heb ik niets op dit album aan te merken. Het album wordt uitgebracht door Century Media Records trouwens, dus misschien kunnen we in de toekomst nog wel meer werk van deze band verwachten. Ik zou dat zeker niet erg vinden.
Op cd 2 vinden we dan de live nummers (opgenomen toen Sindrome in het voorprogramma stond van Death tijdens hun ‘Scream Bloody Gore’-tour). Die hadden er van mij niet bij gehoeven. Het is misschien leuk voor de echte fans, om te horen hoe de band destijds live klonk. Maar voor de rest kan dit schijfje best links laten liggen. Het geluid is namelijk van belabberde kwaliteit, waardoor de nummers niet tot hun recht komen. De gitaren en de drums vormen één grote geluidsbrij, waar de zang nauwelijks door komt. Marja, het gaat dan waarschijnlijk ook om amateur opnames. Zoals gezegd, leuk voor de fans, maar verder hoeft hier niet teveel aandacht aan besteed te worden.

Hans Goossenaerts (4)

De Zweedse Retro-Stoner veteranen van Greenleaf laten weer van zich horen met hun nieuwe album 'Rise Above The Meadow'. De kolossale intro van ‘A Million Fireflies‘ dondert al meteen als een bulldozer over je heen. Dozer? Yep right! Eén of twee leden van Dozer spelen ook bij Greenleaf vandaar dat ik even de woordspeling en de verwijzing aanhaal. Greenleaf bestaat deze Dozer leden ook uit leden van Lowrider & Demon Cleaner. Ze draaien al mee sinds 2000 en dan ga je als band geroutineerd te werk. 'Rise Above The Meadow' heeft dan ook niet de intentie om enkel maar de release te zijn van wat aanvankelijk een nevenproject was. Gesteund op de klassieke Stoner rock wordt je meegesleurd op een nieuwe trip. Speelse progressieve stukken smelten samen met knallende riffs in ware 70’s stijl maar spookachtig zwaarder van sound. Het doet me met tijden wel aan Hawkwind denken en als afwisseling is dit wel eens leuk. Deze vonkende melodische rock is de vonk die het vuur in je loslaat. Net als op vorige albums zijn de wazige sfeer en krachtige riffs nog steeds aanwezig en klinken ze mijn inziens nog beter als voordien. Qua geluid is Greenleaf meer geëvolueerd tot een kruising van stoner & classic rock. Om een vergelijking te maken op een Kyuss meets Deep Purple manier. De nummers hebben een hoog octaangehalte met een gezonde sfeer en toont dat de band het talent om catchy songs bij elkaar te schrijven niet verleerd is. Net als op vorig album is het hier ook Arvid Jonsson die het vocaal werk voor zijn rekening neemt en komt het geheel ten goede. Dit is gewoon een goed rock album met zwaar beladen riffs, iets waar Greenleaf goed in is en nog lang kan blijven doen.

Line-up:

• Tommi Holappa - Guitar
• Sebastian Olsson - Drums
• Hans Fröhlich - Bass
• Arvid Jonsson - Vocals

Johan Kaethoven (4)

Drie jaar na het laatste album ‘Target Earth’ is de Canadese thrash/prog formatie er terug met een EP, ‘Post Society’ genaamd. Dit schijfje bevat vijf nieuwe nummers, die in het verlengde liggen van de laatste paar albums. Voor de fans zal het dus allemaal bekend in de oren klinken, maar voor de nieuwkomers zal de wat aparte muziek toch even wennen zijn. De stem van zanger Snake is zoals gewoonlijk weer herkenbaar uit duizenden, en heeft een vrij groot love it or hate it gehalte. Maar past overigens perfect bij de muziek. Die muziek staat bol van de tempo wisselingen en stijl veranderingen. Zo kent het ruim zeven minuten durende ‘We are connected’ veel trage, doom achtige stukken, die vlot overgaan in snellere thrash riffs, terwijl de duistere sfeer behouden blijft, mede dankzij de zang. Dit geldt eigenlijk voor de hele plaat. De EP wordt op gang getrokken door het titelnummer, wat meteen ook het snelste nummer van het schijfje is. De song begint met een vlotte bas lijn, waarna de andere instrumenten invallen. Wat volgt zijn jazzy stukken, doom achtige riffs, vreemde ritmes en experimentele gitaar geluiden, waardoor de muziek ook een beetje psychedelisch aandoet. Door de matige productie en de zang krijgt de muziek echter ook een punk achtig gevoel mee. Post Society wordt afgesloten door ‘Silver Machine’ (Hawkwind Cover) , welke een opvallend meezingbare tekst heeft. Dit is misschien wel het meest toegankelijke nummer op het album. Post Society is een EP die vooral voor de fans als muziek in de oren zal klinken. Ook mensen die houden van experimentele metal in het algemeen zullen wel wegwijs weten met dit album. Diegenen die meer houden van traditionele metal kunnen voivod echter beter links laten liggen.

Hans Goossenaerts (3)

Is er een betere manier of mooiere reden om je nachtrust op te geven dan naar het nieuwe album van Adept te luisterren? Deze  Zweedse band is ontstaan in 2004, de band bestaat uit Robert Ljung (zang), Jerry Repo (gitaar) Filip Brandelius (bas), Gabriel Hellmark (drums) en Gustav Lithammer (gitaar). Ze brengen een combinatie van hardcore en metalcore en werden hiermee zeer bekend in Scandinavië. Met hun 4de full length album bewijzen ze dat zweterige live shows en volharding de ultieme fine tuning hebben opgeleverd. Het resultaat van hard werken en veel ervaring opdoen zowel live als op CD maakt duidelijk dat de band zeer sterk bezig is met een opmars naar bekendheid. Zonder beschaamd te hoeven zijn over de verslavingwekkende klanken die zeer goed samen gaan met de zang.
De CD begint direct ongelofelijk goed met de intro van ‘Black Veins’ maken ze al direct een verpletterende indruk. Bij het beluisteren van de CD werd ik aangenaam verrast hoe goed dit album in elkaar steekt, de krachtige vocalen worden zeer hard ondersteund door de scheurende gitaar sounds die gestuurd word door een pompende ritmesectie van Filip Brandelius op bas & Gabriel Hellmark aan de drums. Hoe dieper je in dit album duikt des te wilder het word, ‘Sleepless’ begint heel rustig om dan in dit laatste nummer er nog eens op los te gaan en het innerlijke beest te ontketenen. De memorabele solo’s blijven weerklinken in je bovenkamer en maken je spontaan wild. De nummers krijgen je compleet in hun macht en zorgen er voor dat je zeker een moshpit zal ontketenen.

Lars Kaethoven (4½)

Lust and Loathing: Het derde album van The Unguided, de nieuwe band van voormalig Sonic Syndicate zangers Richard Sjunnesson en Roland Johansson. De band speelt melodic death metal/metalcore, aangevuld met synthesizers, die de muziek vaak een elektronisch of een symfonisch randje mee geven. De muziek kent veel afwisseling, maar de nummers liggen over het algemeen wel in het verlengde van elkaar. De plaat opent met “Enraged”, en zet hiermee meteen de toon voor het hele album. Rustige momenten worden genadeloos afgewisseld met spijkerharde riffs, zonder dat ook maar ergens de melodie verloren gaat. De twee zangers wisselen elkaar ook voortdurend af, zo verzorgt Johansson de clean zang, terwijl Sjunnesson de grunts en screams voor zijn rekening neemt. Ondertussen vliegen de solo’s je om de oren, en ook deze zitten weer vol melodie en passie. In het begin had ik wat tijd nodig om in de muziek te komen, maar hoe meer je er naar luistert, hoe meer zin je krijgt om recht te springen, je luchtgitaar bij de hand te nemen, en wild te headbangen. Dit is muziek waar je gewoon niet op kunt stil zitten. Verder zitten de nummers ook gewoon goed in elkaar. Een stevige mix van melodie, emotie, keiharde riffs en pakkende refreinen. Dit alles overgoten met met de al eerder aangehaalde electronica en symfonische elementen en wervelende gitaar solo’s. Daarnaast ook nog een pluim voor de productie. Alle instrumenten zijn hoorbaar in de mix, zonder dat ze elkaar in de weg zitten. Vaak heb je bij dit soort bands dat de instrumenten verzuipen in de geluidsmuur die wordt opgebouwd waardoor de kracht en energie een beetje verloren gaat. Maar dat is hier dus zeker niet het geval. Voor de metalcore/melodic death fans zal dit album er in gaan als zoete koek, aangezien de muziek van zeer hoog niveau en gewoon pakkend is. Mensen die niet zo voor dit soort muziek zijn, zoals ik, zullen de plaat meerdere kansen moeten geven, maar zullen uiteindelijk niet kunnen ontkennen dat dit gewoon een goed album is. Veel zal deze cd bij mij niet op staan, maar af en toe weet ik dit soort muziek zeker te appreciëren.  Zeker de moeite waard om eens te beluisteren dus.
 
Hans Goossenaerts (3½)

The New Roses zijn gevormd in 2007 in Wiesbaden, Duitsland. Het 2de album van de band is alweer een schot in de roos. Ze brengen een combinatie van glam, sleaze en blues, The New Roses vinden zo makkelijker hun weg tussen de reeds bekende bands zoals: Black stone Cherry, waarvan ze het voorprogramma reeds deden. Hun anthems zijn een frisse wind in het genre en doen je uitkijken naar het volgend nummer. De sterk geïnspireerde Guns 'n' Roses gitaar riffs en zalige gitaarsolo’s komen geweldig goed samen om je een happy gevoel te geven. Laat je haren in de wind wapperen en geniet van een keiharde sonische ervaring die de band voor zijn fans bedacht heeft. Enige invloeden van de band zijn: Aerosmith, AC/CD, Guns and Roses,…
The New Roses zijn ongelofelijk om naar te luisteren ze verrassen je met een zalige combinatie die je direct van je stoel doen springen en het gevoel geven om er op los te gaan. De nummers brengen verschillende gevoelens in je naar boven en dit vind ik persoonlijk zeer leuk omdat het je doet denken aan goeie momenten die je hebt meegemaakt en moest doorstaan, diepzinnige teksten gemengd met zalige gitaar, bas en drums maken dit album dan ook leuk om naar te luisteren. De nummers: ‘Hurt Me Once (Love Me Twice)’ en ‘From Guns & Shovels’ doen me sterk denken aan Guns and Roses, de band is hierop dan ook geïnspireerd en dat is duidelijk te horen. Ikzelf luister voornamelijk naar het Metal genre maar deze CD weet toch een plaatsje te bemachtigen tussen mijn collectie.

Line up: 

• Zanger: Timmy Rough
• Gitarist: Norman Bites
• Bas gitaar: Hardy
• Drums: Urban Berz

Lars Kaethoven (3½)

De Duitse band Sekoria is opgericht in 2010. Het is een kwartet bestaande uit Tobias Forneberg (Bass, zang), Felic Piroth (gitaar, zang), Matze Markwart (gitaar) en Mathias Törster (drum).  Vanaf het begin was Sekoria verslaafd aan Melodische en symfonische black metal. Hun eerste debut album “Iter Stellarum” verscheen in 2012.
Sekoria heeft de symfonische black metal een moderne twist gegeven. Het album heeft een duistere maar krachtige sound. De snelle stukken zorgen dat de songs veel kracht krijgen. Het is niet de traditionele symfonische black metal die we gewend zijn maar zeker wel een aanrader. Het is met zijn 63 minuten lange speeltijd dat we kunnen zeggen dat dit wel een langspeler is maar dingen zijn niet wat ze lijken. Door de rustige, snelle en krachtige stukken gaat dit album u niet vervelen. Qua structuur van de muziek zit deze band wel goed. De harde en trage stukken volgen elkaar goed op. Desondanks het hun tweede album is, zijn deze heren goed op weg!

Silke Goethals (4½)

Product Of Hate werd gevormd in Wisconsin in 2007 en sinds hun bestaan is de bezetting in al die tijd ongewijzigd gebleven: Zanger Adam Gilley, Drummer Mike McGuire, Bassist Mark Campbell en de gebroeders Geno (solo) and Cody (slaggitaar) Rathbone als gitaar duo. De groep ontwikkelde een typische Amerikaanse metal stijl zoals we gewend zijn van Forbidden, Obituary en Testament. Ze speelden in het verleden meermaals op het voorprogramma van o.a. as  Lamb Of God, Meshuggah, Chimaira, Gwar, Hatebreed, en vele andere. In 2010 bracht de band “The Unholy Manipulator” EP uit in eigen beheer (gemixt en gemastered door James Murphy -  Death, Testament & Obituary) en deze werd in de underground scene goed onthaalt. Dit en enkele zelf uitgebrachte singles zorgde voor persaandacht  op sites als AOL Noisecreep, MetalSucks & Blabbermouth, … Nog steeds fungerend als onafhankelijke, niet getekende band dook Product Of Hate in 2014 opnieuw de studio in om hun volledig album op te nemen en deze opnames zorgde voor een deal met Napalm Records. Met een heuse voorraad aan materiaal werd de release van hun debuut album voorbereid en werd beslist om negen nummer die opgenomen werden voor dit album te gebruiken samen met twee hermixte versies van “The Unholy Manipulator” EP. Na hun Noord Amerikaanse tournee met Allegaeon en The Agonist werd James Murphy opnieuw opgeroepen om het album te mixen en te masteren terwijl Colin Marks van het Engelse Rain Song Design instond voor het hoesontwerp. "...As Your Kingdom Falls" werd uitgebracht als lyrics video en  op het jaareinde volgde ook "Unholy Manipulator" en "Blood Coated Concrete" als singles. In 2016 volgde nog eens enkele video’s en werden nieuwe band foto’s genomen. De radio single “Monster” kwam uit en nu ook hun full album.
Dat Product Of Hate een hardwerkende band is werd al duidelijk en de naam van de band dekt de lading volledig. Hun brutale Groovy Thrash geluid met Amerikaanse Heavy Metal sound geeft meteen aan wat je van deze schijf kan verwachten. Deze klassieke thrash sound heeft de precisie van een Zwitsers uurwerk en men draait dit geheel door een groove georiënteerde molen om het geheel nog meer punch te geven. De teksten van zanger/brulboei Adam Gilley zijn politiek beladen en hoewel ze keel vernietigend gebracht worden blijven ze ten allen tijde verstaanbaar. De ware kracht van de band zit echter in de riffs en het solowerk dat de gebroeders Rathbone op gitaar uitspuwen tegen ongekende snelheid. Dit alles geruggensteund door de strakke ritmesectie van Drummer Mike McGuire en Bassist Mark Campbell. Wat de nummers betreft lijken ze zo uit het handboek voor thrashbands te komen dat stap voor stap doorlopen wordt maar dan met een precisie om strak als een eendenreet te klinken. Monsterlijke riffs, gewelddadige drums die er  op los gaan als een waar vuurgevecht en een pompende bas zijn de hoofdingrediënten van deze schijf. Je hoort ook wel de invloeden van Meshuggah en andere death metal bands binnensluipen en die combinatie werkt. De traditionele thrash ideeën worden aangevuld met nieuwe en verfrissende elementen die het geheel boeiend maken. Er zijn niet veel groepen die riffs leveren zoals Product Of Hate zonder te vervallen in pentatonische patronen. Hoewel de band nog zal groeien is dit nu reeds een schijf met een eigen kenmerkend geluid en muziek die nog jaren overeind zal blijven.

Johan Kaethoven (3½)

De dames en heren van Delain maken het zichzelf niet gemakkelijk.  Eerst gaan ze Amerika en Canada veroveren als support-act van Nightwish. Daarna werken ze nog een kleine toer af in Europa, om dan te beginnen met de nieuwe CD die zal verschijnen in 2017. En toch slagen ze er nog in om een EP uit te brengen met twee nieuwe nummers, één bewerking en een aantal live nummers.
Wellicht is je opgevallen dat ik de groep aanspreek als dames en heren want ze hebben recent Merel Bechtold aan de bezetting toegevoegd. Je kent haar beter als de gitariste die toerde met The Gentle Storm, het project van Arjen Lucassen en Anneke van Giersbergen. Klein maar dapper speelt ze met haar 1m58 de pannen van het dak!
Het eerste nieuwe nummer ‘Suckerpunch’ heeft veel hitpotentieel en blijft meteen in je hoofd hangen. Een nummer dat niet zou misstaan op een album van Nightwish. Wat een zangeres is die Charlotte Wessels. Met haar kristalheldere stem weet ze iedere noot, laag of hoog, perfect naar boven te halen. Ook het tweede nummer heeft een hoog meezinggehalte, zoals de meeste nummers van Delain.
Het herwerkte ‘Don’t Let Go’ klinkt niet echt anders. Het zou gaan om een nieuwe productie en een betere gitaarsound?
De live nummers die allevier van ‘The Human Contradiction’ afkomstig zijn, klinken enorm goed. Zijn die nadien bewerkt? In ieder geval kan je horen dat Charlotte live even goed klinkt als op de studio-opnames. 
De EP wordt afgesloten met een orchestrale versie van het openingsnummer ‘Suckerpunch’. Een overbodig niemendalletje, als je ’t mij vraagt.
De vraag blijft natuurlijk bij een EP of het de moeite waard is om die te kopen. Wellicht koop je twee nummers die op het volgende album zullen verschijnen.  Maar de live nummers zijn overtuigend genoeg om dit schijfje bij je verzameling te voegen.
Release date: 19/02/2016

Danny Focke (4)

Lion Shepherd is het nieuwe muzikale project van Kamil Haidar and Mateusz Owczarek waarbij beide muzikanten hun inspiratie vonden in etnische muziek. Je vind op deze schijf dan ook een mix van wereldmuziek, trance, progressieve rock, blues en invloeden uit het Midden oosten. Op deze schijf vind je ook de medewerking van Jahiar Irani (een Iranees muzikant die eerder al meewerkte aan Kayah’s Transoriental Orchestra album) en Rasm Al Mashan (Naxos Orchestra, Soomood). Buiten de traditionele instrumenten zoals wij ze kennen vind je hier ook bijdragen van de Syrische oude luit en Perzische Santur naast verschillende Indische en Arabische percussie instrumenten. Ze zijn verweven in alle nummers en zijn veelvuldig te horen op deze plaat. De artiesten betrokken bij dit project (want ook grafische artiesten, filmmakers en mode ontwerpers zijn hierbij betrokken) trachten om je bij concerten op een totaalbeleving te trakteren die ver boven het traditionele gaat.
Kamil Haidar is zanger en producer en al geruime tijd actief in de Poolse rockscene. Met de band Marqama nam hij al twee studio albums op en toerde met deze band doorheen een groot deel van Europa. Hij werkte ook al samen met Doug Pinnick (King’s X), Chris Sheldon (gekend van zijn werk met U2) en Skunk Anasie om maar enkele te noemen. In Haidar zijn muziek zijn altijd wel verwijzingen naar het Midden Oosten terug te vinden, iets waar de man stilaan zijn handelsmerk van maakte. Owczarek  is een multi-instrumentalist en wordt beschouwd als één van de jonge top gitaristen. Hij won al meerdere muziekprijzen en is een kei in studio werk. Ongeacht zijn jonge leeftijd is hij een ervaren performer die al een heel deel van Europa zag en met gerenommeerde internationale sterren het podium deelde zoals Michael Lee Firkins. ‘Hiraeth’ is in feite een Wales/Keltisch woord dat  ‘verlangen naar thuis’ betekent en omschrijft zowat het gevoel van de plaat. Het is echter een album voor personen met een zeer open geest. Hoewel er zeker rock, metal en progressieve invloeden te vinden zijn doet dit album toch heel wereldmuziek-achtig aan en vormt eigenlijk het hoofddeel van het album. Al bij al zitten de composities sterk in elkaar en wordt er op niveau gemusiceerd maar of het vele rock en metal liefhebbers echt zal boeien is me nog de vraag Ik ben zelf nogal open minded als het over muzikale invloeden gaat en met een voorliefde voor het progressieve werk ben ik niet vies van invloeden uit andere culturen maar voor een rock album gaat ook dit me toch wat ver. . Voor mij mogen de invloeden meer in de achtergrond zitten zoals bvb op Ayreon zijn projecten. Laat me zeggen dat het zondagmorgen gevoel er mee toe heeft bijgedragen dat dit album verteerbaar was. Er zitten zeker wel strakke gitaarlijnen in verwerkt, meerdere emotionele solo momenten en stevige drumlijnen (zelfs een enkele scream in ‘Smell Of War’) maar niet voldoende om dit echt als rockplaat te bestempelen. Ook vocaal is het voor mij niet sterk genoeg dat het me echt kan bekoren. Ik hoor misschien in de verte wel wat Jehtro Tull invloeden maar zitten ver. Wat me eerst spannend leek om naar te luisteren was toch al teleurstellend na een tijdje al moet ik zeggen dat het tweede deel van het album wel sterker en steviger lijkt dan de eerste nummers.

Johan Kaethoven (3)