DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Disco Demolition
2. Life’s Too Short For Longboards
3. Pact With Satan
4. Desinfektor
5. The Times Are A-Thrashin’
6. Why Is David Guetta Still Alive
7. Wake & Bake
8. Lord Kill-A-Lot
9. Gonna Rip Your Head Off
10. March Of The Mentally III
11. Confessions Of The Crabman
12. Make Up Your Mind Or Die
13. Slimer’s Revenge
14. Metal Punx Never Die
15. Mushroom Cloud

Insanity Alert is een Thrash metal/crosover band uit Innsbruck – Oostenrijk die beïnvloed werd door SOD, Suicidal Tendencies, DRI, Nuclear Assault en nieuwere bands als Municipal Waste en Toxic Holocaust. Ze brachten twee EP’s uit: ‘First Diagnosis’ en ‘Second Opinion’ alvorens hun self-titled debuut in oktober 2014 uitkwam via Empire Records. Op dat debuut stonden veertien originele nummers en een Iron Maiden cover van ‘Run To The Hills’ die de heren omdoopte tot ‘Run To The Pit’! Insanity Alert bracht ook al verschillende video’s uit waarvan ‘Glorious Thrash’ inmiddels over de 55.000 views op YouTube telt. Neem daar nog even volgende feiten bij en je weet dat we hier met kwaliteit te maken hebben. Ze speelden hun eerste show in augustus 2016 voor vijfduizend fans in het voorprogramma van Suicidal Tendencies op het Radio Onda d’Urto festival in Brescia, Italië. Mike Muir vertelde de jongens dat hij onder de indruk was en dat Insanity Alert’s versie van ‘I Shot The Devil’ bijna beter was dan hun eigen versie. Met een bezetting bestaande uit gitaar, bas, drum en zang zat dit Tiroler viertal die ganse tijd niet stil. Ze schreven een massa snelle en korte nummers bij elkaar, vertrouwend op basis elementen van killer riffs en agressieve vocalen. Dit resulteerde in de opvolger voor het debuut ‘Moshburger’ dat in September 2016 uitkwam via This Charming Man Records (D). Nu moet ik toegeven dat ik tegenwoordig zulke album meestal aan me voorbij laat gaan maar toen deze op de redactie binnenliep sloeg hij me om de oren als een moker! Steunend op mijn tienerverleden als fan van DRI, Nuclear Assault en in mindere mate Suicidal Tendencies moest en zou ik dit plaatje bespreken. Het was lang geleden dat ik deze kwaliteit nog gehoord had. Zoals ik al zei slaat dit album je om de oren, trekt je door het slijk van een uitgeregende festivalweide en klinkt moordend massief. Insanity Alert heeft ergens zelfs een connectie met onze noorderburen want zanger Heavy Kevy woont weliswaar in Oostenrijk nu maar werd geboren als Kevin Stout en was in zijn vorig leven zanger bij het Nederlandse punkband The Apers. Die punk achtergrond lijkt hem nu goed van pas te komen in deze crossover thrash metal band. Als zanger zou ik hem nog het meest willen vergelijken met Kurt Brecht van DRI. Dat Insanity Alert plezier heeft bij het spelen kun je al afleiden aan de dosis humor die de titels uitstralen. ‘Disco Demolition’ – ‘The Times Are A-Thrashin’ – ‘Lord Kill-A-Lot’ – ‘Confessions Of The Crabman’ spreken voor zich en ook in hun live video’s op YouTube kan je zien dat het er vrolijk aan toe gaat op het podium. Bij ‘Why Is David Guetta Still Alive’ moest ik toegeven… inderdaad!!!
Wie geeft er nu om een idioot die al springend plaatjes staat te mixen als je deze heren live kan aanschouwen? Tekstueel moeten we van dit viertal nu geen diepgaande hoogstandjes verwachten en dat moet ook niet want als het gaat om een portie plezier mag het al eens no-nonsense over zombies, bier, wiet en thrashen gaan. Erg lang zijn de nummers ook niet, langste nummer op dit album is ‘Wake & Bake’ en telt nog geen drie minuten maar who cares? Vervelen doet het zeker niet maar de opbouw van de nummers is wel van die aard dat het je niet opvalt dat het om korte nummers gaat. ‘Why Is David Guetta Still Alive’ telt slecht tweeënvijftig seconden maar het statement kan wel tellen! Trouwens… was ‘Hang The Pope’ van Nuclear Assault uit het ‘Game Over’ album ook niet zo’n kort nummer met slechts zesenveertig seconden? Ook dat kon als statement tellen en deed vaak z’n toertjes op mijn platenspeler. Als vergelijkingen dan toch gemaakt moeten worden telt voor mij DRI als eerste met een snelheid van Nuclear Assault en het strakke geluid van de oude Anthrax albums. Laat dit dan het statement qua kwaliteit zijn misschien. Onmiskenbare kwaliteit die ook bewezen kan worden door de vele supports die de band reeds op zijn naam kan schrijven. Ze stonden inmiddels op het voorprogramma van bands als: Suicidal Tendencies, Nuclear Assault, Death Angel, Napalm Death, Sodom, Municipal Waste, Toxic Holocaust, Iron Reagan, Gama Bomb, Pro-Pain, Valient Thorr, Cannabis Corpse, Ghoul, Exhumed, SSS, Dr. Living Dead, Limp Bizkit en Exodus om er maar enkele te noemen. Verder maakte Insanity Alert ook nog eens opwachting op festivals als Summer Breeze, Speedfest, Turock Open Air, Scumbash, Ieperfest, Mighty Sounds or Dokk’em Open Air en ze zijn ook bevestigd voor de 2017 editie van Hellfest. Heren, dit is een niet te missen schijf! Zeker niet als je ook nog eens van dit Crossover/thrash genre houdt!
 
Johan Kaethoven (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Worlds Of Yesterday
2. Moonshot Manchild
3. Kill The Pain That’s KillingYou
4. Nowhere Good To Go
5. You’ll Be The Silence
6. Lost In The Ghost Light
7. You Wanted To Be Seen
8. Distant Summers

Platenlabel
InsideOut
 
Labelnummer
Promo-CD
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Frank Van Liempd
 
Website Artiest
Tim Bowness
Facebook

‘Lost In The Ghost Light’ is een concept album over de podium en backstage herinneringen van een fictieve Classic rock artiest tijdens de nadagen van zijn carrière. De teksten gaan vooral over de invloed van ‘streaming’ en een ouder wordend publiek, op zijn creativiteit. Ook de invloed op zijn familieleven wordt belicht. Er is ook de angst voor de nieuwe lichting muzikanten die in zijn plaats kan komen. De muziek van het album is dan ook beïnvloed door de symfonische, progressieve rock uit de jaren 70, de hoogdagen van de fictieve artiest. En meteen levert dat het beste werk van Tim Bowness op, tot hiertoe. Zoals te verwachten is de productie in handen van zijn No-Man collega Steven Wilson. De lijst gastmuzikanten is indrukwekkend: Colin Edwin (Porcupine Tree), Bruce Soord (The Pineapple Thief), Hux Nettermalm (Paatos), Stephen Bennett (Henry Fool / No-Man), Andrew Booker (Sanguine Hum / No-Man), Ian Anderson (Jethro Tull), Kit Watkins (Happy The Man / Camel), Andrew Keeling (Hilliard Ensemble /Robert Fripp), Steve Bingham (Ely Sinfonia / No-Man), en David Rhodes (Peter Gabriel / Kate Bush /Scott Walker). De CD draait natuurlijk vooral om de stem van Tim Bowness, die een meester is in melancholische melodieën. Dat merk je meteen tijdens ‘Kill The Pain That’s Killing You’ waarvoor hij duidelijk buiten zijn comfort zone treedt. Een metal zanger zal hij nooit worden, maar dat hoeft ook niet als je de kwaliteit van de rest hoort. Ondanks de lijst gasten waarop iedere zanger jaloers moet zijn, moet je het nog altijd waarmaken en dat is geen enkel probleem voor Tim. De CD opent subliem met ‘Worlds Of Yesterday’ met de herkenbare mix van Steven Wilson met mellotron, een fluitsolo van Kit Watkins van Camel en de bekende baspedalen uit die magische symfonische rockperiode. Hoewel hij nergens zijn liefde voor Genesis, Camel en King Crimson verbergt, klinkt zijn muziek toch net genoeg anders om toch wat originaliteit te behouden. Zo blijven de mooie stukken mekaar opvolgen, zoals de herkenbare gitaar van Bruce Soord (Pineapple Thief) in ‘You’ll Be The Silence’ en natuurlijk de dwarsfluit van Ian Anderson tijdens het slotnummer. De toetsen moeten volgens mij Tony Banks tot ontroering brengen en de bas van Colin Edwin brengt Chris Squire weer tot leven in onze gedachten. Een meesterwerk van een zanger die al jaren groeit tot een niveau dat nu het best naar boven komt met geluidslandschappen uit lang vervlogen tijden. Thanks, Tim!

Danny Focke (4,5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Straight To The Heart
2. Bringer Of Pain
3. King For A Day
4. Beyond The Burning Skies
5. Familiar Hell
6. Lost In Wars (feat. Tomi Joutsen)
7. Bastard Son Of Odin
8. We Will Fight
9. Dancing With The Beast
10. Far From Heaven

Platenlabel
Nuclear Blast
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
philipp Adelsberger(Nuclear Blast)

Website Artiest
Battle Beast
Facebook

 

Over dit Fins metal gezelschap en dit vierde studio album is de laatste tijd al heel wat verschenen op de nieuwssectie van deze site en dat heeft altijd een reden natuurlijk. Het ‘Bringer Of Pain’ is een album waarvan je een groots succes kan verwachten en dat wordt ook meteen duidelijk als je dit album in je CD speler plaatst en de eerste tonen van ‘Straight To The Heart’ je om de oren vliegen. Even terug in de tijd en een korte bio van de band schetsen… Battle Beast werd gevormd in 2008 en won het Wacken Metal Battle in 2010. Hierna tekende de band bij Nuclear Blast die in 2012 het debuut ‘Steel’ uitbrachten. Met label partners Nightwish volgde er een tour. Na de komst van vocaliste Noora Louhimo datzelfde jaar kwam in 2013 opvolger ‘Battle Beast’ uit en volgden support tours met Sonata Arctica & Powerwolf. Het derde album ‘Unholy Saviour’ scheerde meteen hoge toppen en bereikte internationaal hoge noteringen. Ook nu volgden supports voor grote namen, Sabaton & Delain en ze verkenden de Europese bodem met een eigen headline tour. In het midden van deze tour splitste ze zich van voormalig gitarist en songschrijver Anton Kabanen en Joona Björkroth kwam in de plaats. Fans vreesden dat dit de sound van de band zou beïnvloeden maar Joona was een old time friend die het Battle Beast bloed al in de aderen had voor hij toetrad, zowel muzikaal als qua idealen. De geest van Battle Beast bleef dus intact en zo ook de sound! Wat meteen het meest in je gehoor springt, buiten de gitaarriffs zijn de vocalen van Noora Louhimo. Man, wat een stem heeft deze vrouw! Je kan ze best vergelijken met een Finse versie van Bonnie Tyler al gluurt er ook wat Pat Benatar of Lee Aaron achter de hoek. Ze mag met recht en rede tot de betere zangeressen binnen het genre gerekend worden waarbij ruig of clean allemaal niet veel uitmaakt. Ze zorgt ervoor dat gedurende het hele album het ruige element behouden blijft en is er zeker op vooruit gegaan. Maar goed… We kunnen het moeilijk aleen over haar talenten hebben. ‘Bringer Of Pain’ is het eerste Battle Beast album dat door alle leden bij elkaar is geschreven en dat werpt zijn vruchten af. De band klinkt als één solide geheel en hoewel er lichtjes een andere weg wordt ingeslagen met iets meer poppy inslag verloochenen ze hun roots zeker niet. Muzikaal kan je spreken van een samenvoeging van jaren tachtig metal en de pop/rock klassiekers uit zelfde periode maar power blijft wel steeds aanwezig. Rechttoe rechtaan metaltracks gebouwd op jarenlange ervaring! Je krijgt op dit schijfje vanalles voorgeschoteld gaande van pure heavy metal, snelle power metal en ballades. Zo zijn ‘Bringer Of Pain’ en ‘Bastard Son Of Odin’ de snelste nummers op de plaat die een knipoog naar Priest kennen, laatste drie nummers zijn dan weer ballads. Er is voldoende om te blijven boeien… De felle uithalen van ‘Familliar Hell’ bijvoorbeeld worden afgewisseld met een zwoele en warme sound in ‘Beyond The Burning Sky’ tot wanhoop in ‘Lost In Wars’ waarin ook Tomi Joutsen van Amorphis een gastrol heeft. Dan zwijg ik nog over de spetterende gitaarsolo’s, de her en der prominente rol voor de toetsen en uiteraard de gedreven zangstem van Noora die nog het meest in het oog ( of moet ik oor zeggen) springt. Om het met enkele woorden te omschrijven zou je kunnen spreken van fantastische melodieën die gedreven en melodieus het album doorweven. Thematisch blijft de band wat oppervlakkig met thema’s als liefde, gevoelens, andere alledaagse zaken zoals waardeloze politiekers maar wie geeft daar om als de muziek reuze is en dat is ze zeker! De plaat werd door toetsenist Janne Björkroth in de JBK Studios geproduced en gemixt, onder toeziend oog van Viktor Gullichsen en Mikko Karmila. Mastering gebeurde door Mika Jussila in de Finnvox Studios.
 
Battle Beast is:
Noora Louhimo: zang
Joona Björkroth: gitaar
Juuso Soinio: gitaar
Eero Sipilä: bas
Janne Björkroth: keyboards
Pyry Vikki: drums
 
Johan Kaethoven (4,5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. A Sinful Portrait
2. Anapest
3. At Witches’ Bell
4. Master Of Godspeed
5. Meridian Daemon
6. Silver Bell Meadows
7. Mowing Devil
8. The Evil Smoke Possession

Platenlabel
Minotauro Records
 
Labelnummer
M 2016-11
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Indien gekend
 
Website Artiest
Ufosonic Generator

Vanuit Italië werd ons dit schijfje bezorgd. Ufosonic Generator is een kwartet dat reeds in 2011 werd opgericht. Je kan de muziek van Ufosonic Generator best omschrijven als riff & doom. Om heel eerlijk te zijn lopen wij hier niet meteen heel warm van dit plaatje. Muzikaal gezien valt het best allemaal nogal mee. Deze heren beheersen hun instrumenten goed en ze proberen hun songs wel goed op te bouwen en regelmatig onderweg een (onverwachte) wending te geven maar net daar wringt ‘em het schoentje, het komt allemaal nogal geforceerd over en mist daardoor de nodige originaliteit.  Onze Italiaanse vrienden zijn blijkbaar grote fans van de zwaardere seventiesrock in z’n geheel en Black Sabbath in het bijzonder. En daar is uiteraard niks mis mee, er zijn voldoende voorbeelden van groepen die daar hun hele, in vele gevallen ook een schitterende, carrière op gebouwd hebben. Maar bij ‘The Evil Smoke Possession’ blijf je dus toch de ganse tijd een beetje op je honger zitten. Opener ‘A Sinful Portrait’ opent nochtans niet slecht, men laat hier al horen wat er van deze band verwacht kan worden en ook ‘Anapest’ is best een aangenaam nummer. Nadien volgt dus enkel nog maar meer van hetzelfde. Soms heb je het gevoel van “Ja, nu zijn ze vertrokken, dit is toch iets origineler” maar dan volgt er weer een te ver gezochte break die het hele nummer in elkaar doet stuiken. Op de facebookpagina van de band staat er te lezen: “Sit back and acquire the taste”. Helaas smaakt dit niet onmiddellijk naar meer.
 
Jan Guisset (2.5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. The Serpentine Trail
2. Desert Of Enticement
3. Facade

Platenlabel
Independent
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Mike De Coene (Hardlife Promotion)
 
Website Artiest
Elusion
Facebook

 

Elusion kent zijn roots Nadat Domingo Smets na bijna vijftien jaar zijn vorige band verliet. Hij voelde de nood om een nieuw project op te starten waarin hij al zijn energie en inspiratie kwijt kan. Als Domingo dan de eerste songs geschreven had was het uitkijken naar de juiste zanger, hierin realiseerde hij zich dat er een meer melodieuze en krachtige stem nodig was om zowel de zware gitaren als de symfonische partijen te kunnen bijstaan. Het is februari 2015 als Domingo het besluit neemt om samen te werken met Evy Verbruggen aan de nieuwe muzikale uitdaging die de naam Elusion gedoopt kreeg. Na het vinden van een vocalisten was de zoektocht naar andere muzikanten snel achter de rug en werden ingevuld door: Frederik Van Mieghem (drums) en Kristof Degreef (bas). Deze hadden de afgelopen jaren al met Domingo samengewerkt in verschillende projecten zoals Gracefallen en Persephone’s Blade, maar ook zij waren aan het uitkijken naar iets nieuws en iets anders … Bij het beluisteren van de eerste Elusion (demo)nummers waren ze overtuigd en traden toe tot de groep. Elusion brengt gevarieerde en boeiende nummers met zware en met tijden laaggestemd gitaargeweld aangevuld met symfonische melodieën die je meesleuren in de diverse verhalen die door Evy worden verteld. Haar pure  en krachtige stemgeluid sluit perfect aan bij de muziek en benadrukt de sfeer. Dit terwijl bassist Kristof de grunts voor z’n rekening neemt en daarmede donkere en diepe partijen invult. Al van de begintonen van ‘The Serpentine Trail’ wordt meteen duidelijk dat dit een stevig album maar tevens ook één met symfonische invloeden wordt. Deze track steunt volledig op een stevig en gedreven gitaarriff die voldoende plaats overlaat voor de symfonische elementen zonder dat ze het geheel echt overstemmen en zo mikt op een ruim publiek. Ook titelnummer ‘Desert Of Enticement’ klinkt overtuigend. De ondertoon in dit album kent wat Midden-Oosters folklore wat de titel nog meer beklemtoont maar ook hier weer geen overdaad. Meer grunts ook hier die voor de heavy nadruk zorgen en ook het tempo lit met tijden beduidend hoger dan in voorganger. Elusion is duidelijk niet aan zijn proefstuk toe en weet hoe ze een goed arrangement in elkaar moeten draaien! De song kent voldoende afwisseling en gaat geen moment vervelen. Ook voor ‘Façade’ merk ik weer wat folklore op maar van ander alloi dan voorganger. De fluitpartijen geven dit nummer een extra dimensie. Met Evi Verbruggen werd zeker een juiste keuze gemaakt want haar stemgeluid past perfect bij de nummers. Alle lof ook voor Domingo Smets die verantwoordelijk is voor een groot deel van het songmateriaal. Elusion is zeker een band om in het vizier te houden want ze zouden de komende tijd wel eens successen kunnen boeken. Een tip die ik de band nog wil meegeven is om zich misschien eens te wagen aan langere songs met sterke symfonische en progressieve invloeden, iets wat bij ondergetekende zeker in de smaak zal vallen. Dit debuut mocht als voorproefje al zeker tellen! Nu de eerste mini-CD een wapenfeit is, is Belgiës nieuwste symfonische metalband Elusion zeker klaar om de podia te bestormen!
 
Johan Kaethoven (3,5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Road King
2. The Past Is Dead
3. Come Find Me
4. Monolith
5. One Night
6. Loaded Up

Platenlabel
10 South Productions
 
Distributie
10 South Productions
 
Promo-Agent
Tom Brumpton (Polymath PR)
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Website Artiest
Vermilion Whiskey

Zuiderse rock met een metalen randje uit South-Louisiana. Vermilion Whiskey is een band van en voor werkmannen in een met bourbon doordrenkte sfeer. De band ontstond in 2010 en bracht in 2013 hun debuut op de markt “10 South”. Nu zijn ze terug met de opvolger “Spirit Of Tradition”.
Opener 'Road King' valt op door de hese, doorrookte stem van Thaddeus Riordan. Best een stemgeluid dat past bij de zuiderse rock sfeer. Wel klinkt het zingen wat te vaak als wat dronken gemurmel. Beter is 'The Past Is Dead', dat opent met een lekkere riff en waar de zang al iets beter zit. Maar is dit genoeg om mij te overtuigen ? Gelukkig zit het gitaarwerk hier wel goed met leuke riffs en goed uitgewerkte solo's. Met 'Come Find Me' zitten we reeds halverwege dit korte album dat slechts zes nummers telt. Ook hier vormen de gitaren de positieve noot want de vocals schieten vaak te kort. Best wel spijtig voor deze pittige en entertainende track. 'Monolith' trekt dan even de handrem op met een rustigere doch nog steeds lekker ruwe sound. 'One Night' is opnieuw zo'n pittige, rustigere track waar best wel wat Black Crowes in te horen valt. Afsluiter van dienst is het heftige 'Loaded Up', met een sfeer van whiskey en motoren. Best wel muziek voor in een ruig bikers café.
 
Peter Smet (3)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Flock Of Flesh
2. Eye Of Chaos
3. Mass Murder Frenzy
4. Gravity
5. Dark Matter
6. Paragon
7. Drain
8. Killers For The Cure
9. Passenger

Platenlabel
Ear Music
 
Distributie
Niet Gekend
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Website Artiest
Once Human

In 2014 kreeg Logan Mader (ex Soulfly en Machinehead) het bezoek van Australische Lauren Hart voor een productie deal.  Onmiddelijke chemie tussen beide en Hart stapt van gitaar over naar vocals. Mader haalt er nog Damian Rainhauld (bass) en Ralph Alexander (drums) bij. Bewust gekozen voor onbekende namen omdat Mader geen supergroep wou en ook niet wou dat deze nieuwe band een zijproject werd van een van de leden. Once Human was geboren, ze brengen geweldige melodische deathmetal. Ralph Alexander verlaat de groep in 2015 en wordt vervangen door Dillon Trollope. Verder joinen nog twee gitaristen de band, Skyler Howren en laat in 2016 Max Karon. Na hun debut in 2015 “The Life I Remember” stelt de band ons hun nieuwste werk voor. “Evolution” is een ijzersterke plaat geworden. De mooie, brave verschijning van Lauren verdwijnt in het niets wanneer ze haar strot opentrekt. Dit is net als Angela Gossow en Alissa White Gluz een ware wolf in schapenkleren. Al van bij de eerste noten van opener 'Flock Of Flesh' was ik verkocht. Geweldige gitaren, snelle drums en een dreunende bas ondersteunen die monsterlijke stem van Lauren. Dit is zeker geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Mader bewijst hier dat hij nog niks verleerd is en dat hij buiten thrash metal meerdere genres aankan. De furie raast verder door op 'Eye Of Chaos'. Geweldig die passie en agressie die Lauren uit dat strakke lijf krijgt met halverwege deze track zelfs een kort clean stukje. De chemie tussen de andere leden is ook duidelijk hoorbaar. Perfect samenspel tussen de drie gitaristen. De hoogstaande tracks lossen elkaar af. 'Mass Murder Frenzy' is alweer een vette topper. Gelijkenissen met bands uit het genre zijn nooit veraf en zeker niet als je ook eens uitpakt met een frontvrouw. Maar deze band is geen afkooksel van Arch Enemy, integendeel deze band heeft een geheel eigen identiteit. Daar zorgt de chemie tussen Logen en Lauren wel voor. De vocals zijn hard en diep, de gitaren strak en puur en de bas en drums zorgen voor een perfecte samenhang. Geen kans op het verliezen van aantrekkingskracht met deze 'Gravity', moest je toch gaan zweven dan word je wel naar beneden geschreeuwd. Dreunende gitaarriffs openen 'Dark Matter' dat als een duistere zweem over je heen wordt geblazen, ontsnappen is onmogelijk. Geen genade heeft Lauren met haar stembanden en ze blaast de ene ruwe noot na de andere door haar keel. Nekspieren worden onophoudelijk geteisterd door tracks als 'Paragon' en 'Drain'. Het monster is losgelaten en laat zich niet bedwingen. Met een onuitputbare kracht blaast 'Killers For The Cure' door de speakers. Dit is melodic death metal zoals het moet zijn. Geniale instrumentale begeleiding afgekruid door bulderende vocals. Helaas zijn we reeds aangekomen aan afsluiter 'Passenger'. Maar wees gerust, de band sluit af met een absolute knaller. In deze laatste track lijk ik hier en daar wel flarden Gojira op te vangen. De cleane stukken geven deze track een ongeëvenaarde drive mee die nog lang nazindert op m'n trommelvliezen.
 
Peter Smet (4,5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Half Million Miles
2. She's A Bird
3. Dancing In The Light
4. Scars As Notes
5. Guru
6. Joshua
7. So Complicated
8. Suitcase Full Of Dreams
9. Running
10. Wait For You
11. Late Night Crawling

Platenlabel
Independent
 
Distributie
Music Promotion Inc.
 
Promo-Agent
Tom Brumpton (Polymarth PR)
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Website Artiest
Vagabond Specter

Indie-rock uit Oekraïne brengt deze Vagabond Specter. Totaal niet het genre dat ik regelmatig beluister. Ik liet me dan ook graag verrassen met wat ik ging te horen krijgen op deze Mirrors.
Het werd me al bij opener duidelijk waarom ik dit genre aan me laat voorbij gaan. 'Half Million Miles' kan me geen seconde boeien met z'n electronische, new-wave aanvoelende sound. Het klinkt allemaal wat te oud en voorbijgestreefd. Volgende track doet we muzikaal een beetje denken aan de band Eels. Vocaal schiet Pablo Specter te kort om die vergelijking verder te zetten. Weinig rock aan deze 'She's A Bird'. Lichte beterschap op dat vlak is er misschien in 'Dancing In The Light', dat al wat meer rockt. Op 'Scars As Notes' horen we meer van dat electronisch gejengel, neen voorlopig hoop ik enkel dat dit album rap voorbij is. 'Guru' is een mooie, dromerige track maar wordt verstoord door het op een oude typemachine gelijkende achtergrondgeluid. Neem dat weg en de track gaat een paar plaatsen omhoog. Ook op 'Joshua' is er geen verbetering, niks dat me aanzet om dit genre te gaan uitpluizen. De skip-knop smeekt bijna om ingedrukt te worden. Muzikaal kan er nog mee om maar die zeurige zangstem steekt zo hard tegen dat ik smacht naar het laatste nummer. 'So Complicated' is een perfect voorbeeld van wat ik bedoel met die zeurige zangstem, bijna een hele track lang op nagenoeg dezelfde toonhoogte zingen met hier en daar een uitschieter. Neen, dank je. Saai eerste deel en iets meer swingend tweede deel maar weer niet genoeg op deze 'Suitcase Full Of Dreams'. Ik ga niet veel woorden meer verspillen aan de laatste tracks van dit teleurstellende album. Misschien dat liefhebbers van het genre dit een schitterend album vinden maar helaas voor hen deel ik die mening niet. 'Running', 'Wait For You' en 'Late Night Crawling' zijn de laatste drie nummers van deze kwelling op m'n trommelvliezen. 


Peter Smet (2)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Shiantara
2. The Die Is Not Cast
3. The Moment Is Now
4. Until The End Of Time
5. The Visitor
6. Return To Grace
7. Only A Whiff Of Life
8. A Turnaround In Art
9. The Greatest Gift Of All

Platenlabel
Steamhammer / SPV

Labelnummer
SPV 270692
 
Distributie
SPV
 
Promo-Agent
Mirko Marten (SPV)
 
Website Artiest
Edenbridge

 

De Oostenrijkse symfonische metal-groep Edenbridge heeft in het verleden al heel wat personeelswissels ondergaan, op dit moment is er trouwens geen vaste bassist in hun midden. Maar dit neemt niet weg dat ze de juiste sound te pakken hebben en dat is duidelijk te horen aan hun laatste werkstuk ‘The Great Momentum’. Gitarist en oprichter Lanvall en zijn vriendin en zangeres Sabine Edelsbacher vormen de kern van de groep. Uiteraard is er in dit segment heel wat concurrentie, denken we maar aan Nightwish, Within Temptation, Epica e.a. Dit is intussen het negende album, verwacht geen totale vernieuwing maar wel een mooie afwisseling tussen up tempo nummers met stevige gitaren, krachtige drums, orkestrale passages en gevoelige songs, steeds opgeluisterd door de mooie stem van Sabine.  Dit alles kan niet beter geïllustreerd worden dan door het eerste nummer ‘Shiantara’ (geïnspireerd door Star Trek), een heel aanstekelijk refrein met orkestratie en koorgezangen en een melodieuze gitaarsolo daarbovenop. Vaak zijn er ook heel wat tempo- en ritmewisselingen, waarbij ook akoestische passages niet worden geschuwd. Terwijl je ‘The Moment Is Now’ als heavy pop zou kunnen bestempelen, komt er met ‘Until The End Of Time’ zelfs een heuse ballad voorbij. Het duet met Erik Martensson (Eclipse) heeft net zoals de voorgaande song zeker hitpotentieel, een emotioneel zelfs ook wat poppy begin zwelt langzaam aan na het invallen van de stevige gitaren en de drums. Algemeen is de zang ook zeker één van de sterke punten op het album, de stem van Sabine wordt perfect aangevuld door de gastzangers en de koorgezangen. Er werd deze keer ook beroep gedaan op het Junge Philharmonie Freistadt orchestra, toch klinkt het geheel niet te bombastisch en krijgen de andere instrumenten voldoende ruimte. ‘Return to Grace’ heeft een stevig Oosters tintje, ‘Only A Whiff Of Life’ is opnieuw een ballad met eerst enkel piano- en strijkersbegeleiding met naar het einde toe wat akoestische gitaar. Variatie troef dus en dat wordt nog eens extra in de verf gezet in de obligate epic ‘The Greatest Gift Of All’, waarin nog eens alle registers worden open getrokken, overigens ook een pluim voor de nieuwe drummer. Kortom, ‘The Great Momentum’ kan beschouwd worden als één van hun betere albums en kan in het wereldje van de symfonische female fronted power metal zeker zijn mannetje staan. Vermelden we ook nog dat er een speciale uitvoering is met alle nummers in een instrumentale versie.
 
Line up :
Sabine Edelsbacher: Lead Vocals
Lanvall: Lead & Rhythm Guitars, Bass, 6 & 12 String Acoustic Guitars, Nylon Guitar, Piano & Keyboards, Hammered Dulcimer, Bouzouki
Dominik Sebastian: Lead & Rhythm Guitars, Nylon Guitar
Johannes Jungreithmeier: Drums
 
GUEST MUSICIANS
Erik Martensson: Lead Vocals on ´Until The End Of Time`
Thomas Strübler: Backing Vocals & Choirs
Alex Koller: Additional Backing Vocals
Junge Philharmonie Freistadt
 
Claude Bosschem (4 )                                                                               

DETAILS ALBUM

Tracks:

1. A bissl Glick
2. Adrenalin
3. Unten
4. Guade oide Zeit
5. Regen
6. Es reignt Bluat (Slayer Cover)
7. Olles ok
8. Endlich leben
9. I will di ausbliatn sehn
10. Der Held

Platenlabel
Napalm Records
 
Labelnummer
Niet gekend
 
Distributie
Napalm Records
 
Promo agent
Claudia Steinlechnner (Napalm Records)
 
Website
Drescher
 

Het tweede album van Drescher is een sterke plaat. Als nieuwe fan was ik zeer benieuwd om te zien wat deze Oostenrijkse groep te bieden had. Ze hebben namelijk een sterke eerste indruk gemaakt met ‘Erntezeit’. Om zo’n plaat op te volgen is geen gemakkelijke taak. Het was een verrassing om te zien dat de focus niet langer lag op de harde gitaren en drums, maar eerder op zachtere, melancholische tonen. Dit was niet meteen iets dat ik had verwacht, en mijn eerste indruk was dat het een vreemde keuze was. ‘Erntezeit’ was een zeer goed album vanwege zijn goede balans tussen zachtere en hardere instrumenten. Hier leken de melodieën eerder een voorkeur te geven aan tragere en zachtere noten. Maar vanaf ik mijn gedachten stil deed zwijgen begon ik er meer van te genieten. De plaat vliegt er meteen in met het nummer ‘A bissl Glick’, een prachtige song dat de toon voor het hele album vaststelt. Enkele andere nummers in deze stijl zijn ‘Regen’ en ‘Endlich’ Leben, drie geweldige songs waar men geen genoeg van kan hebben. Daarnaast is er ook een cover van Slayer’s ‘Raining blood’, dat net zoals in het vorige album geweldig gespeeld wordt in de typische Drescher stijl. Ondanks het feit dat er minder focus ligt op het zware gitaarwerk is ‘Steinfeld’ nog steeds een geweldig album dat ik zeker aanraad. Ik ben benieuwd wat het volgende album te bieden heeft!
 
Dylan Sleebus (3)