DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Roma Delenda Est
2. Prophecy Of One Thousand Years
3. Disciplina Etrusca
4. The Alchemist
5. Bellerofonte
6. Bringer Of Light
7. Tages, Born From The Earth
8. Carnal Genesis
9. Measure The Divine
10. Teofagia
11. Black Metal (Venom cover)
12. Tirenno 

Platenlabel
Killerpool Records

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Voltumna

Voltumna, een van origine Italiaans band werd opgericht in 2009 door Michele Valentini op gitaar, vergezeld door drummer Bruno Forzini, bassist Giovanni Tomassucci en Simone Scocchera als zanger. Hun mix van old-school black -en deathmetal heeft bewezen de juiste soundtrack te zijn voor hun lyrische thema's. Teksten geïnspireerd door de mythes en geschiedenis uit de Etruskische beschaving. Hun eerste album, 'Chimera', werd uitgebracht in 2011 en bevatte slechts 4 tracks. Dit album introduceerde de band in de Italiaanse extreme metal scene. Voltumna bleef hun live reputatie uitbreiden binnen Italië terwijl ze werkten aan de opvolger voor hun debuut. In de zomer van 2012 doken ze opnieuw 'Fear No One Studios' in voor de opname van 'Damnation Sacronum'. Dit album bevatte 10 brutale tracks. Na tournees door Europa en Rusland waarbij ze openden voor onder andere 'Deicide' werd begonnen aan het schrijven van hun derde album. 'Disciplina Etrusca' een volgende stap vooruit in de internationale black -en deathmetal scene.
Het album begint brutaal met het nummer 'Roma Delenda Est', een duistere intro met drums die voor mijn smaak net iets te hard doorklinken om dan bijgestaan te worden door een intense gitaarrif. Black/Death zal nooit mijn genre worden en dat wordt bevestigd voor me vanaf het moment de zanger invalt. Ik kan aannemen dat dit voor de liefhebbers wel in de smaak valt. 'Prophecy Of One Thousand Years' begint veelbelovend met een minder duistere toets als de opener maar die krijsende zang, neen ik geraak er niet aan gewend. Titeltrack 'Disciplina Etrusca' brengt meer van hetzelfde, brutale blackmetal. Veel variatie zit er helaas niet in het album, kan ook aan mezelf liggen natuurlijk, smaakgewijs. 'The Alchemist' zit in dezelfde lijn als de vorige tracks met diezelfde dreunende drum en intense gitaren, er is toch iets met die klank van de drums wat me niet aanstaat. Een aangename afwisseling is 'Bellerofonte', een instrumentale track die ik wel nog kan aanhoren. 'Bringer of Light' zet me weer op mijn plaats en doet me op de fast-forward toets drukken. De intro van 'Tages, Born From The Earth' is zeker niet slecht door de inbreng van de gesproken teksten, ze geven hierdoor het begin van de track een middeleeuwse toets. Het volgende nummer dreunt weer door als de meeste op dit album, 'Carnal Genesis'. Intens is het alleszinds. 'Measure The Divine' en 'Teofagia' zijn 2 tracks net als alle voorgaande, dezelfde intensiteit maar meer ook niet. Ze bewijzen wel hoe moeilijk het is om een neutrale review te schrijven en om muziek te beoordelen dat totaal je ding niet is. De voorlaatste track is een cover, namelijk 'Black Metal' van 'Venom', totaal niet vergelijkbaar als het origineel. Hoewel Venom wordt aanzien als de pioneers van het genre zit er toch een enorm verschil tussen beide. Afsluiten doen me met 'Tirreno'.

Peter Smet (2½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Prologue
2. Clashings On Armour Plates
3. Dragonwake
4. Time And Time Again
5. All My Life
6. Battleday’s Dawn
7. Firevows (Join The Journey)
8. The Oracle
9. The Betrayal
10. We Are One
11. The Bardcall
12. To Catharsis
13. Epilogue

Platenlabel
Earmusic

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
V2 Records Benelux

Website Artiest
Van Canto

Van Canto is een Duits gezelschap dat bestaat uit een drummer, een zanger, zangeres en enkele zangers die a capella de snaarinstrumenten met hun stem imiteren. Een a capella metal band met een zeer originele formule en volgens mij zowat enig in hun soort. Het klinkt misschien raar om zangers een hele tijd rakka-takka-takka-takka, deng-deng-deng of bombom-bombom te horen zingen maar het werkt wel. 
De ‘composities’ vormen een mix van gothic metal, Manowar en Sabaton achtige powermetal, muziek die je aantreft bij films en series als ‘Lord of the Rings’, ‘Game Of Thrones’, opera en koormuziek. Harmonisch gezien is het dik in orde en zijn er uitstekende vocalen te horen. Voor de teksten riepen ze de hulp in van fantasy schrijver Christoph Hardebusch die zijn nieuwste fantasy novel ‘Feuerstimmen’ uitbracht op 17 maart 2016. Van Canto werkte nauw samen met Hardebusch en er kan moeilijk gezegd worden of het nu eerst de muziek of eerst de novel was die het daglicht zag. De muziek inspireerde de schrijver en de schrijver inspireerde de muzikanten annex zangers. Ze creëerden hun eigen wereld van koninkrijken, epische strijdtaferelen, draken en vuur. Dit niet altijd even ernstig maar zeker spannend om de avonturen tot leven te wekken. Dit album werd dus een concept album met een eigen verhaal en het is dan ook voor eerst dat Van Canto geen covers op een album heeft staan. Als verteller fungeert John Rhys-Davis, gekend als Gimli bij ‘Lords of the Ring’ - Sallah uit de ‘Indiana Jones’-films en meerdere andere films en tv-series.  Ik moet toegeven dat ik aangenaam verrast was door dit album en er ook erg van genoten heb. Zelf liefhebber van concept albums, progressieve en symfonische rock en metal was dit iets origineels waar ik wel van genieten kon. Openingsnummer ‘Clashings on Armour Plates’ vlak na de ‘Prologue’ zet meteen de majestueuze toon en toont Van Canto van hun beste kant, niet enkel vocaal maar ook in het vertellen van epische fantasy verhalen. Op ‘Clashing On Armour Plates’ kan zanger Dennis "Sly" Schunke echt zijn talenten tonen bij een zangniveau dat al erg hoog ligt. Ook lead vocaliste Inga Scharf blinkt uit op deze plaat. Drummer Bastian Emig houdt het geheel mooi strak en stevig. Nummers die zeker het beluisteren waard zijn buiten ‘Clashing On Armour Plates’ ook ‘Battleday’s Dream’ - ‘The Betrayal’ – ‘We Are One’. Op ‘The Betrayal’ is het bas vocalist Jan Moritz die je bijna doet vergeten dat dit vocalen zijn en geen echte basgitaar terwijl de drummer Bastian Emig op ‘We Are One’, maar zeker ook tijdens ‘The Betrayal’ toont hoe goed hij wel is. ‘Time & Time Again’ is voor de metal liefhebbers misschien een minder nummer maar een swinger die een mooie afwisseling vormt in het geheel. Veel sterke nummers trouwens op dit album want ook ‘The Bardcall’, ‘Firevows (Join The Journey)’ en ‘Battleday’s Dawn’ zijn best vocale pareltjes. Dit is een album dat je best met het volume op tien beluistert om de echte kracht die er van uit gaat ten volle te ervaren. Dit is pure vocale metal power symphony!

Johan Kaethoven (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Dykemaster's Tale
2. Somerled
3. Signs
4. On The Edge
5. My Kingdom Come
6. The Healer
7. Dust Of Vengeance
8. A Tale From Beyond (Part 1: Through The Eye Of The Storm)
9. A Tale From Beyond (Part 2: A Mirror Inside)
10. A Tale From Beyond (Part 3: Science Save Me!)
11. Outer Space

Platenlabel
Steamhammer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
SPV

Promo-agent
Niet Gekend

Website Artiest
Mob Rules

Mob Rules vierde in 2014 zijn 20-jarig bestaan met de box ‘Timekeeper’ en nu zijn ze terug met hun volgend studioalbum. Ze omschrijven hun muziek als melodic metal, maar zoals gewoonlijk kan je er ook wel andere namen opplakken. Het is zeker ook power metal, ouderwetse heavy metal en ik hoor er ook wel classic rock in. What’s in a name? 
De opener ‘Dykemaster’s Tale’ doet enorm denken aan Iron Maiden. Niet alleen de muziek maar ook de stem van Klaus lijkt wat op die van Bruce. Klaus is zeker niet de beste zanger, daar zijn wel al wat kritieken op verschenen, maar je went er wel aan. Het voordeel is in ieder geval dat hij niet klinkt als alle andere power metalgroepen. Hij heeft niet die heldere, melodieuze klankt, maar eerder een ruwere stem die afstapt van dat cliché. Enkel de overdreven vibrato in zijn stem irriteert mij af en toe, vooral in de tragere passages. Ze hebben ook niet de draken/elfen teksten maar eerder onderwerpen gebaseerd op historische feiten of op literaire werken. Dat openingsnummer is gebaseerd op het boek ‘The Rider On The White Horse’ van Theodor Storm.
‘Somerled’ opent met doedelzakken en gaat dan ook over een historisch figuur, half-schot half-viking, uit de twaalfde eeuw. Het nummer gaat al vlug over in een power metal snelheid met double bass drum en met een zeer verslavend refrein. De muzikanten zijn virtuozen op hun instrumenten, maar dat is in de speedy nummers ook wel nodig. Het titelnummer is een trilogie gebaseerd op ‘The Martian’, een boek van Andy Weir, ook bekend van de verfilming van vorig jaar. Dit drieluik bestaat uit een sandwich van twee up-tempo nummers met een beleg van een semi-ballad. Samen met het openingsnummer is dit het betere werk van dit album. De afsluiter is een nieuwe versie van ‘Outer Space’, een herwerking van het nummer dat reeds verscheen op ‘Temple of Two Suns’ in 2000. Het is niet veel gewijzigd, maar toch is het leuk om de evolutie in sound te ontdekken. Je vindt deze versie enkel terug op de digipack versie.
De productie van de CD was opnieuw in handen van geluidstechnieker Markus Teske (Vanden Plas, Saga,...), die ondertussen na al die albums de groep door en door kent en dat is ook te horen.
Als je de groep wilt ontdekken is een combinatie van hun verzamelbox ‘Timekeeper’ en dit nieuwe album de perfecte start. 

Line-Up: 

• Klaus Dirks – vocals
• Matthias Mineur – guitar
• Sven Lüdke – guitar
• Markus Brinkmann – bass
• Nikolas Fritz – drums
• Jan Christian Halfbrodt - keyboards

Available As: Special Edition CD Digipak, Gatefold black 2LP (incl. the album on CD) and as Digital Download

Danny Focke (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Axiom 
2. Deception 
3. The Pilgrimage 
4. Venomous Harvest 
5. Perseverance 
6. Key To Eternity  
7. Earthbound  
8. Dark Waters 
9. Fear The New Flesh  
10. The Shifting Of Stars 

Platenlabel
Century Media

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
Sony Music

Website Artiest
Miasmal

Miasmal is een Zweedse Death metalband onstaan in 2007. De band bestaat uit Pontus (gitaar, zang), Björn (drums), Ruben (bass) en Magnus (gitaar). Dit is hun derde full-lenght album.
Dit album valt zeker meteen met de deur in huis. Met ‘Axiom’ als opener kan je meteen beginnen headbangen en je zal het niet verleren tijdens het beluisteren van het album. Het album is vooral hard en snel op één song na. De teksten zelf gaan over onderwerpen als dood, verlies, pijn en liefde. Dat zorgt ervoor dat het album emotioneler word. De sound zelf van de songs zit ook goed in elkaar. Ikzelf ben echt fan van de gitaren. Er zit veel afwisseling in, wat het album niet saai maakt. Het album vind ik persoonlijk niet het beste album maar wel zeer goed.

Silke Goethals (3½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. I Found Love
2. Losing You
3. Soul Searcher
4. Young Hearts
5. Endlessly
6. Rescue You
7. Stone Cold
8. Street Of Dreams
9. Feel The Fire
10. Guitar Solo/Good Girls Gone Bad
11. Get Tough
12. On The Run
13. Them Changes

Platenlabel
Cleopatra Records

Labelnummer
CLO 0217

Distributie
Cleopatra Records

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
Joe Lynn Turner

In zijn 30-jarige carrière heeft Joe Lynn Turner meer dan 60 album credits op zijn naam staan en hij is daarmee één van de meest karakteristieke, soulvolle en expressieve rock vocalisten. Hij startte zijn carrière als frontman bij pop-rock band Fandago in 1977, later ook Cadillac (1980). Dat zorgde voor aandacht bij Rainbow’s Ritchie Blackmore die hem recruteerde om Graham Bonnet te vervangen. Later zou hij ook als vocalist  bij Yngwie Malmsteen en Deep Purple opduiken. Verder werkte hij met ondermeer: Mother’s Army, Hughes Turner Project, Sunstorm en vele andere terwijl hij ook een solocarrière uitbouwde.
Tot grote vreugde van zijn fans brengt Cleopatra Records nu een onuitgebracht live-album van de legendarische hard rock vocalist uit getiteld ‘Street Of Dreams - Boston 1985’. De opname dateert van Turner’s tournee ter promotie van zijn solo album ‘Rescue You’. Joe kan zich die nacht in het Boston Palace nog goed herinneren als een uitstekende show en herinnert zich zelfs de steunpaal die zowat in het midden van de zaal het zicht belemmerde (van details gesproken). Het podium zelf was een echt concertpodium waarop o.a. Aerosmith en andere artiesten altijd optraden, dat maakte deze live show nog meer opwindend. Turner was nog maar net een jaar bij Ritchie Blackmore’s Rainbow vertrokken, waarmee hij drie albums opnam met o.a. de klassiekers ‘Street Of Dreams’ en top 40 U.S. single ‘Stone Cold’. In dat ene jaar speelde hij het klaar om zijn solo album ‘Rescue Me’ uit te brengen en succesvol op de planken te staan met zijn eigen band. Het was de eerste tournee die de groep maakte en of het om een openingsact ging kan Turner zich niet meer herinneren maar indien dit wel het geval was, zal de hoofdact het die avond moeilijk gehad hebben omdat de menigte al over de top was. Je hoort gewoon dat de band in topvorm was en zeer precies speelde met een ongelofelijke energie en enthousiasme. Die energie hoor je al van bij de start van ‘I Found Love’ maar ook ‘Losing You’ komt in het begin van de set al overtuigend over. Het iets rustigere ‘Soul Searcher’ kent een mooie melodieuze solo bij aanvang en in het nummer zelf. Het lijkt of Joe Lynn Turner echt opgewarmd is bij ‘Young Hearts’ waarin hij zowel in de hoge als in de lagere delen echt schitterend zangwerk levert. Mooi toetsenwerk van Greenwood ook trouwens dat de gitaarsolo harmonieus onderbouwt. ‘Endleslly’ was de single uit het ‘Rescue Me’-album en kan ook op de nodige bijval rekenen. In ‘Rescue You’ is het dan vooral de bas die opvalt en dit nummer een krachtige ruggengraat geeft. Met ‘Stone Cold’ en ‘Street Of Dreams’ bewijst de band ook de Rainbow nummers onder de knie te hebben. Hier is het Alan Greenwood die met zijn orgelwerk uitblinkt en ook Messano mag zich van zijn beste kant laten zien tijdens de solo van ‘Street Of Dreams’. In ‘Feel The Fire’ mag het tempo weer een stuk omhoog en dat doen ze in volle overtuiging. De bühne moet zowaar in vuur en vlam zijn geschoten bij dit nummer. Hierna volgt nog een gitaarsolo van Bobby Messano maar dan geniet ik persoonlijk meer van de solo’s in de nummers zelf. Het daarop aansluitende ‘Good Girls Gone Bad’ daarentegen is weer een uptempo van formaat. ‘Get Tough’ neemt iets gas terug maar kent een vrij funky middenstuk met groovy slapbass waarop alle muzikanten even kunnen uitfreaken. Het lijkt of Turner nu toch wat van zijn stem aan het kwijtraken is want echt overtuigen, in vergelijking met de vorige nummers dan, doet hij niet in ‘On The Run’, Messano daarentegen weet nog een mooie solo uit de hoed te toveren. ‘Them Changes’ is een stuk beter en het leuke in deze song is weer dat funky deuntje waarop Turner het publiek ophitst en aanspoort om voluit te gaan. 
Joe Lynn Turner werd bijgestaan door Bobby Messano aan gitaar en backing vocals die overigens mooie riffs en solo prestaties levert. Ook Alan Greenwood zijn toetsenspel klinkt melodieus en doordacht. Voor klokvast drumwerk zorgde Chuck Burgi en Barry Dunaway, die als nieuwkomer de bas voor zijn rekening mocht nemen, draait mee in deze geoliede machine alsof hij al de ganse tijd deel uit maakt van de bezetting.
Gezien de tijdsgeest waarin dit album werd opgenomen kan je stellen dat dit een tijdloze klassieke A.O.R. sound heeft die met de tijd mee kan en zeker niet moet onderdoen voor andere producties. Ik kan enkel concluderen dat dit een niet te missen schijf is voor Joe Lynn Turner fans temeer omdat het hier om nog nooit eerder uitgebracht materiaal gaat dat een band in top vorm laat horen. 

DETAIL ALBUM

Tracks:
CHAPTER A

1. Hunab K’u
2. Dance of Fate
3. The Last Crusade
4. Solitary Ground
5. Black Infinity

CHAPTER B

1. Force of the Shore
2. Quietus
3. Mother of Light
4. Trois Vierges

CHAPTER C

1. Another Me “In Lack’ech”
2. Consign to Oblivion
3. Palladium
4. Solitary Ground

CHAPTER D

1. Quietus (grunt version)
2. Crystal Mountain
3. Linger (orchestral version)
4. Mother of Light (without grunts)

Platenlabel
Centertainment

Labelnummer
TMV-072

Distributie
Centertainment

Website Artiest
Epica

In 2014 blies Epica ons weg met zijn sterkste album tot nu toe: ‘The Quantum Enigma’ was een echte tour de force, een fantastisch album waarop de Nederlandse New Wave of Dutch Heavy Metal zijn sterkste componeerwerk tot nu toe liet etaleren. Eindelijk werd de perfecte balans tussen heavy gitaren, symfonisch werk, indrukwekkende operavocalen van mezzosopraan Simone Simons en meezingbare zanglijnen gevonden. Nu is er ook de LP-versie van ‘Consign to Oblivion: Expanded Edition’, waarmee we teruggaan naar 2005 en het tweede album uit de carrière van de band bezoeken.
Waarom ‘Consign to Oblivion’ zoveel volwassener klinkt als het debuut, ‘The Phantom Agony’, weten we niet helemaal zeker, maar wellicht heeft het feit dat brein/gitarist/grunter Mark Jansen minder te bewijzen had dan met ‘The Phantom Agony’, het debuutalbum dat hij kort na zijn vertrek bij After Forever uitbracht, meegespeeld. Dat Jansen al heel wat ervaring had opgedaan als gitarist van een symfonische metalband met een begenadigde zangeres als frontvrouw (namelijk, zijn bloedeigen zus, Floor Jansen, tegenwoordig terug te vinden in de gelederen van Nightwish), is een van de redenen waarom ook ‘The Phantom Agony’ al uitstekend klonk, maar met ‘Consign to Oblivion’ werd ontegensprekelijk een volgende stap gezet in de ontwikkeling van de band.
Toch waren niet alle recensenten even enthousiast over het eindresultaat. ‘Niet metal genoeg,’ schreven sommige macho’s die muziek enkel metal vinden als er death grunts of black screams worden gebruikt en als iedereen zich in leren pakjes en daim shirts hult. Niets van aan, natuurlijk: hoewel de prachtige stem van Simone Simons en het ondersteunende koor in vrijwel elke song centraal staan, blijft de basis bestaan uit elektrische gitaren, bas, drums en ook wel keyboards. Vaak treedt het orkest sterk op de voorgrond, maar gewoonlijk worden de klassieke stukken vooral ondersteunend gebruikt. Wel waar is dat de gitaarriffs niet altijd even avontuurlijk zijn en bovendien blijven we solo’s missen, maar daar zal Epica zich waarschijnlijk nooit veel mee bezighouden.
Niet alles klinkt even beklijvend, maar in sommige strofen en refreinen toont Epic al zijn potentieel, waardoor sommige passages erg meezingbaar zijn en dat is wat ons betreft vooral een pluspunt. Nooit klinkt de heavy basis zo verwaterd als wat we gewoon zijn geworden van, pakweg, Evenascence of Within Temptation, maar iets interessantere riffs zouden het niveau zeker nog verder de hoogte in gestuwd hebben, al wordt de toon vaak bepaald door de prominent aanwezige klassieke instrumenten.
De drie indrukwekkendste werkstukjes zijn ongetwijfeld ‘The Last Crusade’, ‘Mother of Light’ en ‘Consign to Oblivion’, die verspreid staan op het album, maar samen de trilogie ‘A New Age Dawns’ vormen. Op ballad ‘Trois Vièrges’ duikt ook Roy Khan op, de fantastische, voormalige zanger van Kamelot, die zich ondertussen heeft bekeerd en zich heeft teruggetrokken uit de metalwereld om vooral voor christelijke koren te zingen. De samenwerking tussen Khan en Simons levert vaak vonken op – denk maar aan ‘The Haunting’ van Kamelot zelf – maar ‘Trois Vièrges’ heeft misschien net iets te weinig dynamiek meegekregen om even goed te werken. 
Niet alle songs op ‘Consign to Oblivion’ zijn van een evenwaardig allooi, maar zelf kunnen we de melodielijnen uit nummers als ‘Dance of Fate’ en ‘Another Me “In Lack’ech”’ moeilijk uit ons hoofd krijgen en dat is wat ons betreft een goed teken. Dat de teksten over de Maya’s, kruistochten en andere boeiende onderwerpen, ondanks hun vermeende kunstigheid, soms te vaak dezelfde woorden bevatten, nemen we er graag bij. Op lp voelt alles alvast nog warmer aan dan op cd en dat is toch ook een echt pluspunt.

Dirk Vandereyken (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Limbo
2. Departure
3. Descent
4. Wasishu
5. The Hand of Phineas
6. Request

Platenlabel
Endtime productions

Label nummer
ENDCD20

Distributie
Plastic Head

Website artiest
Dalit

Descent is het tweede full length album van de Noorse doom/death metal band Dalit. Het eerste wat mij opviel toen ik het album beluisterde, waren de gelijkenissen met Ghost Brigade Septicflesh. Zonder de theatrale elementen dan (symfonische keyboards e.d.). Niet dat beide bands zo veel gelijkenissen vertonen, maar sommige riffs en melodieën doen me denken aan de tragere nummers van eerder genoemde band. En dat is meteen ook het eerste dat je kan zeggen van dit album. De nummers zijn traag en slepend. Ze bouwen allemaal voort op de zelfde duistere melodieën. In eerste instantie zorgt dit er voor dat dit album moeilijk is om van de eerste keer er door te komen. Echter, de trage ritmes zorgen er ook voor dat de nummers een hypnotiserende werking op de luisteraar hebben. En als je je volledig geeft aan de muziek, voert ze je weg naar een donkere maar mooie wereld. Dit is een album waarvoor je je tijd moet nemen om de nummers op je in te laten werken. Gewoon op je gemak zitten luisteren en genieten van de muziek. Op die manier komen de nummers het beste tot hun recht. Vooral het instrumentale ‘Wasichu’ heeft indruk op me gemaakt. Op ‘The Hand Of Phineas’ wordt het tempo lichtjes op gevoerd, en wordt er ook met clean zang gezongen. Daarna hervalt het nummer weer in de zelfde trage ritmes als de rest van de plaat. Het album wordt af gesloten met ‘Request’ wat een waardige afsluiter is. Dit is een band om in de gaten te houden. Ze zouden het wel eens ver kunnen schoppen binnen de doom/death metalscène. Of de nummers het in een live situatie ook weten waar te maken, dat zal vooral afhangen van de plaats waar ze gebracht worden. Bij voorkeur in een kleine, donkere zaal. Zeker iets om eens een kans te geven dus.

Hans Goossenaerts (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Intro
2. Helldorado
3. Devils Ride
4. Goddamn Hippie
5. Papa Joe
6. Blessed Hellride
7. Blood Red River
8. Moonshine Saloon
9. Overdrive Junkies
10. Dead Man ?s Blues
11. Gevatter Tod
12. Shame On You
13. Bastards & Outlaws

Platenlabel
Rodeostar

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
SPV

Website Artiest
Blessed Hellride

Blessed Hellride, een band uit Trier – Duitsland, opgericht in 2010. Hun eerste EP kwam uit in december 2010, getiteld 'Evil Side Of Life'. Halverwege 2011 werd in samenwerking met studenten van FH Trier een video van de titeltrack uitgebracht. Begin 2013 kwam hun 2e EP 'Booze 'n' Roll' uit,  opgenomen in de Airstreamstudio, Koblenz. De band werkte aan zijn naambekendheid in kleine zaalshows, club-gigs en biker meetings. Waaronder een liefdadigheidsevenement in Welkenraedt, België. 
In 2014 werden de plannen voor het maken van hun debuutalbum meermaals uitgesteld door de stijgende vraag naar de band voor grotere optredens en festivals. Naast deze optredens hadden de bandleden inmiddels een Go Fund Me-campagne gestart om zo over de nodige fondsen te beschikken voor hun langverwachte debuutalbum. Deze campagne was een groot succes waardoor de opnames voor het album konden beginnen begin 2015 en werd de band gecontracteerd door Rodeostar Records. Na de onvermijdbare wissels bestaat de band inmiddels uit Tiny Fuel (vocals), Jack Stoned (gitaar), Oos (gitaar), El Fritto (bass), Captain (drums).
Geserveerd met passie, old school heavy-rock zonder compromis, zo opent het album met het onvermijdbaar getitelde 'Intro'. Een intro die je direct in je lederen jack op een bikers bijeenkomst dropt in een stad die ik zou noemen naar de tweede track 'Helldorado'. Dit gevoel komt direct bij me op bij het beluisteren van de eerste 2 tracks. Een gevoel dat blijft nazinderen, zo ook bij het passend getiteld 'Devils Ride', een lekker ronkende heavy-rock track die je zelf vanuit je zetel zal doen headbangen. De rauwe zangstem van Tiny Fuel, de krachtige solo's van Jack Stoned en Oos maken er een topper van. 'Goddamn Hippie' start met een geluid dat de iedereen wel kent, of het nu om bier of frisdrank gaat, laat ik in het midden. De invloeden van Zakk Wylde en zijn Black Label Society zijn goed te horen op 'Papa Joe', een song over een vader met een drankprobleem op zoek naar zijn dochter. Terwijl hij betaald voor z'n drank door de gasten in de bar te entertainen op z'n gitaar is zijn dochter natuurlijk al lang thuis. Dit is vooral een groovy rocktrack, die de sfeer die uit dit album barst nog eens in de verf zet. Net zoals 'Blessed Hellride' en 'Blood Red River', weer compromisloze heavy-rock die gewoon loeihard uit je speakers moet knallen. Wah-Wahpedal klanken openen 'Moonshine Saloon', een song waar je best eens een glas op mag heffen met je maten, wat dan ook luid wordt toegezongen in deze meeslepende track. Een lekker pompende track, dat is wel wat je kan zeggen van 'Overdrive Junkies'. Vanaf de eerste noten heb je gewoon zin om te springen, let dan wel dat je je pint of je moonshine niet morst. Zowaar even een rustpauze op het album met het knappe ‘Dead Man’s Blues’, zet je in een comfortabele stoel, glaasje whisky in je hand en sluit je ogen. Ik verzeker je, je wordt direct meegenomen in het verhaal van de song. Of je nu een cowboy wordt die door een spookstadje rijdt op z'n paard, of een biker die op z'n Harley de zonsondergang tegemoet rijdt. Moest je te comfortabel hebben gezeten en in slaap bent gevallen, dan maken de kerkklokken uit de intro van 'Gevatter Tod' je wel wakker en de gitaren laten je terug headbangen. 'Gevatter Tod' (Godfather Dead), gebaseerd op het gelijknamige gebroeders Grimm sprookje, ik ken het sprookje niet maar als het half zo goed is als deze track kan het niet mis zijn. Van hetzelfde laken een broek op 'Shame on You', dit zit gewoon allemaal goed. De klank van stem en instrumenten die elkaar perfect aanvoelen, voortstuwen en oppompen. Mijn favoriet van het album is titeltrack 'Bastards and Outlaws', tevens het laatste nummer. Drums en gitaren die je voorbereiden op wat gaat komen, en wat gaat komen is een heavy-rock song om u tegen te zeggen. Dit is hoe heavy-rock moet klinken, met passie en de nodige attitude gevormd door de gedrevenheid van de muzikanten. Als je deze naam tegenkomt op de affiche van eender welk zomerfestival, zie dat je ze niet mist. Blessed Hellride, een band waar we nog veel van gaan horen.

Peter Smet (4½)

DETAIL ALBUM 

Tracks:
Chapter A

1. Mea Culpa
2. Leaden Legacy
3. Semblance of Confusion
4. Black Tomb
5. Follow in the Cry

Chapter B

1. Silence from Afar
2. Inimical Chimera
3. Tortuous Tragedy
4. Ephemeral

Chapter C

1. Yield to Temptation
2. Beyond Me
3. Wings of Illusion (non-album track)

Chapter D

1. Mea Culpa (session version)
2. Semblance of Confusion (session version)
3. Black Tomb (session version)
4. Leaden Legacy (session version)
5. Follow in the Cry (session version)

Platenlabel
Centertainment

Labelnummer
TMV-68

Distributie
Centertainment

Website Artiest
After Forever

Laten we eens even 16 jaar terug springen in de tijd voor we deze heruitgave in lp-vorm beginnen te bespreken. Net voor de eeuwwisseling (dat is dus 2001, niet 2000) waren heel wat metalheads in de ban van het Finse Nightwish, dat zich met drie albums (‘Angels Fall First’, ‘Oceanborn’ en het iets minder consistente, maar erg meezingbare en met hits geladen ‘Wishmaster’) moeiteloos op de kaart had weten te zetten. Het succes van de band bewees meteen ook dat metal een van de weinige muziekgenres is waarin operazangeressen volledig tot hun recht kunnen komen.
In 1997 – misschien niet toevallig het jaar van ‘Angels Fall First’ – trad ook de enorm getalenteerde, zestienjarige Floor Jansen toe tot een metalband, in casu het Nederlandse Apocalypse, een coverband die onder andere liedjes van Iron Maiden doorheen de death metalmolen haalde. Haar veelzijdige zangstijl bleek een waardevolle toevoeging op de ruwe klanken die Sander Gommans en Mark Jansen uit hun strot wisten te persen en dus werd het roer al snel lichtjes omgeslagen om Floor een ruimer forum te kunnen geven.
Eerstgeborene ‘Prison of Desire’ werd uitgegeven in 2000, nauwelijks een jaar nadat Jansen haar studies aan de Nederlandse Rock Academy had aangevangen (ze zou later ook nog conservatorium volgen en kan ook om met een gitaar, viool, fluit of piano). Op dat moment was de band duidelijk nog zoekende: de meeste songs zijn vrij slepend en klinken eigenlijk meer alsof ze schatplichtig zijn aan, pakweg, het snellere Tristania of het volwassenere Theatre of Tragedy uit die periode. De symfonische bombast van Nightwish is echter wel duidelijk aanwezig – eerst in de vorm van de klassieke intro ‘Mea Culpa’ en daarna in de barokke keyboardorkestraties en koren die de andere songs ondersteunen.
Overwegend trage, slepende nummers als ‘Leaden Legacy’, (het progressieve) ‘Black Tomb’ en ‘Silence from Afar’ zijn voer voor gothicfans, maar met ‘Semblance of Confusion’ toont de band het best dat de muzikanten een goed evenwicht kunnen vinden tussen snel en traag, en dat ze wel degelijk in staat zijn om herkenbare, melodieuze zanglijnen te bedenken. In het erg geslaagde ‘Follow in the Cry’ wordt er succesvol geëxperimenteerd met (midden-)oosterse toonladders, terwijl de in ‘Inmical Chimera’ speelt met blastbeats die meer refereren naar black metal dan naar het soort symfonische power metal dat door Nightwish wordt beoefend. Het dynamische, maar moeilijk te verteren ‘Tortuous Threnody’ wordt gevolgt door ‘Yield to Temptation’, dat van start gaat met de beste zanglijn van het hele album, en er wordt afgesloten met het correct getitelde ‘Ephemeral’ (waarin de orkestratie heel eventjes dicht bij die van Rhapsody komt) en ‘Beyond Me’, waarin Sharon Den Adel van Within Temptation naast Floor Jansen opduikt. Ook op deze dubbel-lp te vinden: ‘Wings of Illusion’ en vijf sessieversies van enkele songs. 
Verrassend genoeg bracht After Forever zijn beste werken pas uit nadat Mark Jansen was vertrokken en Floor volledig haar eigen ding kon doen, wat onder andere leidde tot het sterkere ‘Decipher’ en het sublieme en nog steeds erg relevante conceptalbum ‘Invisible Circles’. Mark Jansen zou met Epica eerst een After Foreverkloon oprichten, maar bewees onlangs met ‘The Quantum Enigma’ nog dat hij al ten tijde van ‘Prison of Desire’ enorm veel potentieel had als songwriter. After Forever ging echter ten ziele na de burn-out van Sander Gommens in 2009 en dus zullen we nooit weten hoe deze band gegroeid zou zijn. Met ReVamp bewees Floor later dat ze haar muzikale horizonten nog kon uitbreiden en nu de cirkel voor haar rond is en ze deel uitmaakt van het eerder genoemde Nightwish, valt misschien wel te betreuren dat ze wellicht nog maar zelden zal toekomen aan het zelf schrijven van muziek. Wat dit ‘Prison of Desire’ betreft: wij hebben Marks grunts nooit een toegevoegde waarde gevonden, maar storen doen ze niet, al blijven we ervan overtuigd dat After Forever nog beter had geklonken als er hier en daar een gitaarsolo te horen zou zijn geweest.

Dirk Vandereyken (3½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Sunrise To Sundown 
2. Diamond Under Pressure
3. What Doesn’t Kill You 
4. Hard Road 
5. Still Hunter 
6. No Man’s Land 
7. I Turn To Stone 
8. Dark Light Child 
9. Lonely Freedom 
10. You’ve Been Fooled 
11. Southern Star

Platenlabel
InsideOut Music

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Petting Zoo Propaganda

Website Artiest
Spiritual Beggars

Spiritual Beggars is een band/project van gitarist Michael Amott, oprichter en gitarist bij van melodische death metal iconen Arch Enemy. Spiritual Beggars die zijn liefde voor vintage hardrock uitdraagd werd toch vier jaar vroeger – in 1992- opgestart en heeft met het nieuwe album ‘Sunrise To Sundown’ meegerekend al negen albums op het repertoire staan. Amott heeft er dan ook plezier in om met Spiritual Beggars te werken omdat nooit exact verteld kan worden wanneer een volgend album zal uitkomen en hoe dit gaat klinken temeer omdat het allemaal afhankelijk is van planning agenda’s, vrije tijd en inspiratie. ‘Sunrise To Sundown’ komt drie jaar na hun alom geprezen ‘Earth Blues’ album, en dat is een verrassing aangezien gitarist Amott en bassist Sharlee D'Angelo het grootste deel van de afgelopen twee jaar op tournee met Arch Enemy waren. Spiritual Beggars heeft dus meermaals gebruik gemaakt van de korte pauzes in het drukke tourschema van Arch Enemy om dit album bij elkaar te schrijven. Amott is een bezige bij want ook ten tijde van Carcass (1990 – 1993) was hij druk in de weer met Spiritual Beggars en stopte oorspronkelijk bij Carcass om zich hierop te concentreren maar een jaar later start hij echter Arch Enemy op. Spiritual Beggars is er echter altijd in geslaagd om een compromis te vinden tussen rock en metal en persoonlijke smaak bepaald vaak welk album of band de top zal bereiken. Toch is het sinds de komst van zanger Apollo Papathanasio (ex-Firewind) dat Spiritual Beggars hun weg gevonden heeft. De huidige bezetting gaat nu al 5 jaar mee en Amott claimt dat ‘Sunrise To Sundown’ hun meest diverse en dynamische album is tot heden. Het langdurig bestaan van de band is volgen Amott mede te wijten aan het feit dat hij met Arch Enemy zijn metal kant kan botvieren en binnen Spiritual Beggars zijn rock kant kan uiten. Hij heeft er voor zichzelf steeds op aangedrongen nooit twee bands te doen in een zelfde stijl. Muziek maken is voor Amott een manier om zich  te uiten en te vermaken en dat kan hij dankzij deze twee bands op verschillende manieren.
De opnames voor dit album gebeurden door ieders drukke agenda op slecht vijf dagen tijd door middel van live studio opames, iets wat dezer dagen met hi-tech digitaal knip/plak werk niet meer zo voor de hand liggend is. Alles werd in een halve cirkel rond de drum  geplaatst zodat er oogcontact was met elkaar. Nadat elk afzonderlijk nummer doorgenomen was werd de opname meteen gestart zonder voorafgaande demo’s. Het grootste deel van de nummers werd gezamenlijk geschreven en ontwikkeld, op enkele nummers na die vooraf door verschillende bandleden afzonderlijk geschreven werden. Een Spiritual Beggars album verschilt steeds van zijn voorgangers en ook dat maakt het boeiend. Terwijl sommige nummers op deze plaat meer 90’s riffs neigen zijn er ook anderen die langer zijn en je eerder aan de seventees doen denken. Qua geluid zit het allemaal in de typische vintage hardrock van de gouden jaren zeventig en zijn de invloeden van bands van weleer niet ver weg. Vergelijkingen met Deep Purple en Uriah Heep zijn dan ook niet moeilijk om maken. Opener ‘Sunrise To Sundown’ is dan nog een gewoon goed rock nummer maar wie naar ‘Diamond Under Pressure’ luistert zal merken dat vergelijkingen met ‘My Woman From Tokyo’ van Purple niet ver weg zijn. Ook in ‘What Doesn’t Kill You’ is een vergelijking met Uriah Heep (‘Easy Living’ ) niet veraf. Het nummer kent een zelfde snel pompend ritme en de toetsenpartijen van Per Wiberg  doen erg denken aan dat van Ken Hensley (Uriah Heep) en Jon Lord (Deep Purple). Er staan op deze plaat ook wel mainstream nummers  (‘hard Road’ – ‘Still hunter’) die je meer aan The Free of Bad Company doen denken terwijl ‘No Man’s Land’ me dan weer een Whitesnake gevoel gaf met een Purple orgel touch. In een nummer als ‘Lonely Freedom’ moet ik dan weer denken aan de jaren tachtig maar met een knipoog naar Hawkwind’s spacegeluiden. De veelzijdigheid van Apollo Papathanasio vocaal werk is zeker ook iets wat opvalt bij dit album want de man is duidelijk niet in één hokje te duwen maar toont zijn kunnen  in alle glorie. Bovenal is dit een album dat teruggrijpt naar de hardrock jaren van weleer om even te ontsnappen van alle modern metal geweld en op dat vlak is het zeker een welgekomen afwisseling. Het feit dat dit album live werd opgenomen geeft het spontaniteit mee wat zeker een pluspunt is. Het gaat allemaal minder vlak klinken en het lijkt wel of de band voor je neus in je eigen huis staat.  Het klinkt erg Spiritual Beggars en dat is wat telt.

Line-Up: 

• Apollo Papathanasio: Vocals
• Michael Amott: Guitars
• Per Wiberg: Keyboards
• Sharlee D' Angelo: Bass
• Ludwig Witt: Drums 

Johan Kaethoven (3½)