DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Save Me From Myself
2. Mother Of The Universe
3. Frozen Inside
4. Inside My Head
5. Euphoria

Bonus Track:

1. Rates Of Loneliness

Platenlabel
Alfa Matrix

Labelnummer
AM3188DJ

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Lovelorn Dolls

‘An Intense Feeling Of Affection’ is de heruitgave van de vijf jaar oude demo die Lovelorn Dolls destijds als eerste demo opnam onder de naam ‘Lovelorn’. Net vanwege dit 5 jarig bestaan brengt de band dit volledig uitverkochte collector’s item terug uit op vraag van het als maar groeiende aantal fans Bij deze re-release is de oorspronkelijke karakter en klank van de opnames behouden gebleven om ditz o getrouw mogelijk weer te geven. Deze EP geeft aan hoezeer Lovelorn Dolls in die 5 jaar gegroeid is sinds de demo en de in 2015 uitgekomen tweede album ‘Japanese Robot Invasion’. Het speciale aan de EP is dat je de nummers nu in de allereerste versies kan ontdekken, dewelke verschillen van dezelfde nummers op het debuut ‘The House Of Wonders’. Lovelorn Dolls was destijds nog geïnspireerd door metal en de nummers ademen dan ook de ruwheid uit van zelf opgenomen tracks nog voor producer Victor Love hen dat donkere electronic Pop rock karakter gaf. De meest opmerkelijke verschillen buiten de gematigde sound productie zijn dat je op deze EP de drumpartijen geprogrameerd zijn terwil ze op het debuut album echt ingespeeld werden. 
Ook het gitaarwerk klinkt hier nog ruwer vanwege de metal invloeden die de band toen nog had. Verder hoor je ook in ‘Mother Of The Universe’ het volledige nummer gezongen door Kristell zonder de gast zang van Helen Vogt (Flowing Tears). Ook ‘Frozen Inside’ wordt op deze EP een toon hoger gespeeld dan op het debuut en de gitaarpartijen schillen in dit nummer ook wat. Teveel ga ik er niet over vertellen... wie het wil ontdekken moet deze plaat maar eens beluisteren. Als extra bonus doet Lovelorn Dolls er nog een zesde bonusnummer ‘Rates Of Loneliness’ bij dat later op het debuut hernoemt werd in ‘Rats Are Out’. In feite is het twee maal hetzelfde nummer met zelfde akkoordenlijnen maar met een geheel andere tekst. Voor de metal liefhebbers wil ik er wel op wijzen dat dit niet echt een metal plaat is maar eerder dark electro rock met een vleugje metal invloed. Blind aanschaffen lijkt me dus geen goed idee.

‘An Intense Feeling Of Affection’ kwam uit op 16 februari en is ook op de digitale platformen te verkrijgen.

Johan Kaethoven (2½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Let It Roll
2. From Hell
3. I Can Get It
4. Backfire
5. Digging My Grave
6. Down, Down, Down
7. Death Street 16
8. For Sale For Satan
9. Eternity´s Cold Black Night
10. Feed The Flies
11. I Gotta Go

Platenlabel
Rodeostar

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
SPV

Website Artiest
Jesus Chrüsler Superstar

Jesus Chrüsler Superstar, is een driekoppige band uit Stockholm, Zweden opgericht in 2011, bestaande uit Roban Bergeskans (vocals – bass), Nicke Forsberg (drums) en Christopher Sirén (gitaar). Op hun tweede album, '35 Supersonic', de opvolger van het in 2013 uitgebrachtte 'Among The Ruins and desolate lands' horen we nog gitarist Fredrik Karnell maar deze verliet de band in onderling overleg kort na de opnames, Jesus Chrüsler Supercar brengt Death-‘n'-Roll, een fijne mix tussen rock, punk en soms wat vreemde verwijzingen naar thrash en doom. 
‘35 Supersonic’ heeft zijn naam zeker niet gestolen, het nieuw album start als een supersonische rock-‘n-roll jet. Een intro die je doet voelen alsof het om een live-song gaat om hun dynamiek eens te onderstrepen, opener 'Let It Roll' zet direct de toon en liet me spontaan denken aan een andere band die een trema gebruikt in hun naam en eveneens een zanger/bassist gebruikte, Motörhead.  Met 'From Hell', wat tevens de eerste single/video wordt, gaat de band verder met dezelfde gedreven klank. Een gesproken intro die overgaat in een lekkere gitaarriff en de schurende stem van Roban Bergeskan, al lijkt het me dat er wel wat distortion op de microfoon werd gezet. Desalniettemin past dit wel bij de muziek die ze brengen. Rock-'n-roll wordt ingeruild voor een portie doom op het duister klinkende 'I Can Get It', niet echt mijn favoriete nummer. Gelukkig geven ze er bij 'Backfire' terug een lap op om dan een klein beetje gas terug te nemen op 'Digging My Grave' en 'Down Down Down'. Met 'Death Street 16' gaat het album terug de doom kant op met een lekker duistere intro om dan toch te exploderen naar een lekker rockende track, een van mijn favorieten op het album. 'For Sale For Satan', de titel zou je doen denken aan een duistere doom of death track, neen hoor dit is net als 'Eternity's Cold Black Night' een rocksong pur sang. De gitaarriffs gaan gewoon verder op 'Feed The Flies' samen met de lekkere drums, wat gesproken tekst in het middenstuk en die toch wel aanstekelijke distortion stem. Het beste bewaarden ze voor op het laatst, mijn favoriet van het album 'I Gotta Go'. Nog eens alles geven en een ideale track om op een festival de wei nog eens volledig te laten ontploffen. Want dat zullen ze zeker doen, 'Jesus Chrüsler Supercar' is zeker een band om in de gaten te houden tijdens de komende festivals want als ze dezelfde dynamiek van het album live kunnen overbrengen wordt het een waar feestje.
​
‘35 Supersonic’ komt uit op 18 maart 2016 via Rodeostar/SPV.
'35 Supersonic’ een album dat je trommelvliezen zal doen ro(c)ken.

Peter Smet (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. S=Txl
2. Agony Of Limbo
3. The Moment (Plutonium)
4. Semen, Mud and Blood

Platenlabel
The Sign Records

Labelnummer
SQR001

Distributie
Sonic Rendezvous

Promo-agent
Hard Life Promotion

Website Artiest
Highrider

Highrider werd opgestart in 2013 toen Bassist Andreas (voordien lid van hardcore/punk band Fredag den 13e) en drummer Carl-Axel (Din Skevf) een agressieve hardcore band wilden beginnen met een 70’s setup als Deep Purple & Rainbow waarbij orgel en synthesizer verwerkt zitten. DE inspiratie  kwam uit bronnen die weinig met muziek te maken hadden maar uit science fiction films uit de jaren 80, meerbepaald de John Carpenters. Een ander fenomeen uit die tijd, de koude oorlog was een andere inspiratiebron. Carl-Axel ontmoette gitarist Eric (Bassist bij Stoners Dödaren) op een show in Göthenburg en de groep begon te repeteren. Al snel kregen hun ideeën vorm met een mix tussen The Sword & doom metal band High On Fire. Ondertussen werd nog druk gezocht naar een toetsenist en dat werd Christopher (Din Skevf) een oude jeugdvriend van Carl-Axel. Nog steeds zoekend naar een zanger dook de band de studio in om de eerste nummer op te nemen. Na een paar zang kandidaten op auditie gehad te hebben bleek Andreas de geschikte zanger en was de line-up compleet. Anno 2015 tekent de band dan bij het Zweedse Sign Records om zo hun plaat ook uit te kunnen brengen.
Met 4 nummers die een totale speelduur van 21 minuten halen brengen ze een sonische explosie van nucleaire rock. Je kan de band her en der wel vergelijken met Nuclear Assault op space cake. De orgelpartijen geven de nummers iets aparts, buitenaards en moest je de orgelpartijen kunnen filteren zouden ze zeker niet misstaan bij bvb. Hawkwind. Je kan dus stellen dat Highrider er in slaagde om de 70’s feel te implementeren in hun agressieve stijl die op Amerikaanse leest geschoeid is. Het geheel komt over als een angstvallige berichtgeving van de ondergang der menselijke beschaving gedragen op energieke riffs met melodische inslag. Vooral twee laatste nummers geven dat gevoel van verwoesting en verderf ook goed weer.
​
‘Armageddon Rock’ is Highrider’s debuut EP en komt uit op 18 maart.

Johan Kaethoven (3)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Road To Supremacy
2. Your Life Will Change
3. Polluted Alcohol
4. Kill You With Kindness
5. The Element
6. The Science Within Us
7. Semaphore
8. The Death Bell
9. The Day You Return
10. All That You Fear Is Gone
11. Borders And Days
12. Secular Souls

Platenlabel
InsideOut Music

Labelnummer
IOMSECD 442

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Headspace

Het debuutabum van Headspace dateert van 2012. Dat het vier jaar wachten was op een vervolg is niet verwonderlijk als je de leden bekijkt. Bezige bij en zanger Damian Wilson kom je bijna overal tegen. (vroeger bij Landmarq, Ayreon, Star One en nu leadzanger bij Threshold, Maiden United en dan is er nog zijn solowerk.) Adam Wakeman, zoon van Rick en broer van Oliver, speelt hier keyboards maar speelt ook bij Ozzy en treedt op met andere bekenden zoals Annie Lennox en Travis. Pete Rinaldi, de nieuwe gitarist, speelt ook bas bij Haken en Lee Pomeroy , de bassist, is ook lid van It Bites. En toch, ondanks alle bezigheden, bekijken ze Headspace als een groep en geen project. Dit album is deel 2 van een trilogie. Hun vorige album, ‘I am anonymous’ ging vooral over het behoren tot een groep en de anonimiteit daarvan. Of met de woorden van Damian: “Je kon het album bekijken vanuit de ogen van een kind en het omgaan met de school, maar ook uit de ogen van een volwassene, zoals een soldaat die terugkeert en hoe hij staat tegenover het burgerlijk leven en het huwelijk. Of zelfs als een extremist ten opzichte van een regering of gemeenschap.” Het nieuwe album heeft eerder een omgekeerde benadering. Deze keer wordt gekeken naar het individu vanuit de groep." Ik denk dat, hoe meer mensen beseffen dat ze worden onderdrukt binnen de verschillende groeperingen , hoe meer ze die situatie kunnen confronteren. En als dat gebeurt , dan valt de angst die voortkomt uit gecontroleerd worden gewoon weg. Vandaar de titel”. Ook voor deel 3 is het concept al klaar, maar dat blijft nog geheim. Maar er is natuurlijk ook nog de muziek. En die is een voortzetting van hun debuutalbum, maar dan beter, vooral omdat ze als groep gegroeid zijn. Dit is een album met enorm veel variatie. Tussen alle progmetal staat zelfs een country nummer met steel guitar (¨Polluted Alcohol’). Maar als je het album beter kent, valt alles op zijn plaats en vormt het album één geheel. Maar net als met ‘I Am Anonymous’ moet je heel wat beluisteringen doorstaan voor je tot die conclusie komt. Hun muziek is heel complex, zelfs soms richting Dream Theater. De langere nummers bevatten zelfs zoveel verschillende stukken en melodieën dat ze van alle nummers er twee of drie konden gemaakt hebben. ‘The Science Within Us’ is het beste voorbeeld hiervan. Het nummer duurt 13 minuten en kan zeker gesplitst worden in meerdere nummers, maar eenmaal je het nummer kent, besef dat het toch één geheel vormt en dat maakt het ook meteen het beste nummer van het album. Dit zijn topmuzikanten. Damian is één van de beste metalzangers die ik ken. Rinaldi speelt gitaarsolo’s die er staan en creëert met de keyboards van Adam een unieke chemistry, zoals in de intro van ‘Semaphore’. Ook de ritme sectie weet van wanten, luister maar eens naar het tussenstuk van ‘Secular Souls’. Ik hoop dat deel 3 geen vier jaar op zich laat wachten, maar gelukkig is er al flink wat werk aan het beluisteren en leren kennen van de eerste twee. Verslavend!!

Available As: Special Edition CD Digipak, Gatefold black 2LP (incl. the album on CD) and as Digital Download

Line-Up: 

• Adam Wakeman – keyboards 
• Damian Wilson – vocals 
• Pete Rinaldi – guitars 
• Lee Pomeroy – bass 
• Adam Falkner – drums

Danny Focke (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Night Games
2. S.O.S.
3. I’m A Lover
4. Be My Baby
5. That’s The Way It Is
6. Liar
7. Anthony Boy
8. Dirty Hand
9. Out On The Water
10. Don’t Stand In The Open
11. Set Me Free
12. Don’t Tell Me To Go (B-Side)
13. Bad Boys Are Gone (B-Side)
14. Night Games (Single Edit)
15. Out On The Water (Single Edit)

Platenlabel
HNE Recordings

Labelnummer
HNECD064

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Graham Bonnet

‘Line-up’ is een reeds bestaand album dat nu met extra bonus materiaal opnieuw wordt uitgegeven door Cherry Red Records.
Na zijn regulier succes met pop duo The Marbles genoot Graham Bonnet van een solo carrière tijdens de jaren ‘70 tot hij zijn intrede deed bij Ritchie Blackmore’s Rainbow in 1979. Het album ‘Down To Earth’ werd een succes waaruit ook de hits ‘All Night Long’ en ‘Since You Been Gone’ komen maar zou Rainbow’s enige studio plaat worden met Bonnet aan zang aangezien hij zijn laatste show speelde op het Monsters Of Rock festival in 1980.
Bonnet tekent vervolgens bij Vertigo in Engeland en deze brengen in 1981 ‘Line Up’ uit. Dit album werd vooraf gegaan door de top 10 hit single ‘Night Games’ die heden ten dage nog geregeld te horen is. Buiten het melodische hardrock werk in de stijl van Rainbow vinden we er ook Bonnet’s R&B roots op terug alsook enkele covers van al even bekende artiesten zoals: Russ Ballard (‘S.O.S.’ -  ‘Liar’), The Kinks’ Ray Davies (‘Set Me Free’), Chuck Berry (‘Anthony Boy’) and The Ronettes’ ‘Be My Baby’.  Muziekfans van middelbare leeftijd en ouder zullen er zeker nog leuke tracks op terugvinden die hun doen terugdenken aan gouden tijden. Voor jonge luisteraars zal dit album waarschijnlijk gedateerd klinken en dat mag ook voor zulke klassiekers. Als extra staan er op deze opnieuw geremasterde versie van het album ook vier bonus tracks, waarvan twee B-kantjes die nooit eerder op een album verschenen ‘Don’t Tell Me To Go’ en ‘Bad Boys Are Gone’ , twee single edit van nummers die ook in volledige versie op dit album staan: ‘Night Games’ en  ‘Out On The Water’. Of deze toevoeging het de moeite waard om dit album te kopen laat ik in het midden maar voor de oudere melodische rock fans kan het een leuke aanvulling van hun collectie zijn maar dan nu op CD misschien. De groepsbezetting op deze plaat is anders ook wel één om U tegen te zeggen en er prijken best grote namen in deze lijst. Zo is er wijlen Jon Lord (Deep purple) op toetsen, Micky Moody (Whitesnake) aan gitaar, Cozy Powell (Michael Schenker group, Whitesnake, Gary Moore, Black Sabbath) aan de drums, en nog enkele gastmuzikanten van Status Quo: Andy Bown (toetsen), Rick Parfitt (gitaar) en Francis Rossi (gitaar). Deze laatste was ook co-producer en stond daarbij aan de zijde van producer John Eden die bekend staat voor werk met alweer Status Quo.

Het album komt uit op 25 maart 2016

Johan Kaethoven  (3½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. First Kill
2. Wanderer
3. On A Sea Of Blood
4. One Against All
5. Raise Your Horns
6. The Way Of Vikings
7. At Dawn‘s First Light
8. One Thousand Burning Arrows
9. Vengeance Is My Name 
10. A Dream That Cannot Be 
11. Back On Northern Shores

Platenlabel
Metal Blade Records

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
Sony Music

Promo-agent
Petting Zoo Propaganda

Website Artiest
Amon Amarth

Amon Amarth: Amon Amarth is een  viking/melodic deathmetalband. Jomsviking is het tiende album van Amon Amarth. Amon Amarth bestaat uit Johan Hegg (zang), Olavi Mikkonen (gitaar), Ted Lundström (bass) en Johan Söderberg (gitaar)
Na lang wachten is het er eindelijk: het nieuwe album van Amon Amarth. Ik kan zeggen dat dit album het wachten waard was. Het is ondertussen het tiende album maar ze komen heel verassend uit de hoek. Desondanks dat Amon Amarth bij hun vertrouwde sound is blijven hangen is dit album toch helemaal anders. Het is hun eerste concept album en dat maakt het toch wel bijzonder. De sound zelf is krachtig zoals altijd. Van begin tot einde blaast het je omver. First Kill, de eerste song van het album is een perfecte opener. De harde maar ook zachtere stukken zorgen ervoor dat het album variatie bevat. De lyrics laten niks aan de wensen over. Het neemt je mee in het verhaal van een jomsviking. Je kan je volledig laten wegdromen in zijn avonturen. Dit album gaat u zeker niet vervelen.

Silke Goethals (4½)

​DETAIL ALBUM

Tracks:

1. The Photograph
2. Seaside Air
3. Forgotten Garden
4. Snow
5. Billy
6. Dreaming of Vermeer
7. Behold the Pilot

Platenlabel
Mellotronen

Labelnummer
MELLO CD 036

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Trettioåriga Kriget

Trettioåriga Kriget (Zweeds voor Dertigjarige oorlog) is een progressive rockgroep die in 1970 opgericht werd in Zweden. Hoewel ze in hun biografie beweren één van de meest beïnvloedende groepen van progressieve rock te zijn, had ik er amper van gehoord. Maar dat is niet zo verwonderlijk want tot hiertoe waren al hun albums in hun moedertaal. ‘Seaside Air’ is hun eerste poging om het buitenland te veroveren met een volledig Engelse CD. Waaromhebben ze daar 46 jaar en 10 albums mee gewacht?
Ik ken hun vorig werk niet, maar is dit nieuwe album wel progressieve rock? Hun nummers duren tussen 4 en 8 minuten, dus daar klopt het nog. Ritmewijzigingen zijn er ook wel, maar alles is iets teveel koeplet/refrein gericht. Maar de vraag over stijl is niet zo belangrijk, als de muziek maar goed is en daar scoren ze duidelijk beter. 
De nummers bevatten mooie melodieën, maar zijn compositiegewijs nogal eenvoudig. Alles blijft ook traag en barst nooit eens echt los. Toch ga je na meerdere beluisteringen details horen die eerst niet opvielen. 
‘The Photograph’ is het meest progressieve nummer met een mooie terugkerende melodie en een krachtig instrumentaal tussenstuk. Robert Zima heeft een prachtige stem, die erg lijkt op die van David Gilmour, (zelfs nog meer op die van Yogi Lang van RPWL) vooral tijdens “Snow”, een nummer met een ware ‘post-Waters’ Pink Floyd sound. Ook ‘Forgotten Garden’ valt onder die noemer en bevat een iets heviger tussenstuk.
‘Billy’ wordt gezongen door een andere zanger, ik veronderstel dat dat Stefan Fredin is. Een stem waar je wel even moet aan wennen, maar dat lukt wel na enkele beluisteringen. Toch gaat mijn voorkeur uit naar Zima. Ook de titelsong wordt gezongen door Stefan. In dat nummer had ik ook liever Zima gehoord, dan was dit nog zo’n Floydnummer geworden. De schitterende gitaarsolo maakt echter veel goed.
‘Dreaming of Vermeer’ duurt 4 minuten waarvan 2 gebruikt worden voor de intro. Een kort nummer dat je vlug weer vergeet, behalve de uitspraak van Vermeer, Vondelpark en Rijksmuseum in het Zweeds-Engels. 
De CD wordt afgesloten met ‘Behold the Pilot’ waarin veel samenzang gebruikt wordt. Dat had ook al gekund tijdens de andere nummers?
Dit album wordt beter bij iedere beluistering. Hoe meer ik luister, hoe positiever mijn bespreking wordt. Telkens wijzig ik bovenstaande tekst weer, dus geef de groep een kans en leg de CD niet onmiddellijk opzij.

Line-Up: 

• Stefan Fredin – bass, vocals
• Dag Lundquist – drums
• Robert Zima - vocals, guitar
• Christer Åkerberg - guitar
• Mats Lindberg - keyboards, saxophone
• Olle Thörnvall – harmonica, lyricist

Release date: 14/03/2016

Danny Focke (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Trace Of Fate
2. Sail Away
3. Garden of Fear
4. Legions of the Sun
5. Eternal Deep
6. The Key
7. The Journey
8. The Battle

Platenlabel
Underground Symphony

Labelnummer
US CD-155

Distributie
Niet Gekend 

Website Artiest
Final Chapter

Het Duitse Final Chapter werd opgericht door in 1998 door toetsenist Andreas M. Wimmer & Achim Sinzinger met het doel om een symfonische speed metal band op te richten. Michael Brenner die voordien nog samen met met Achim in Monastery gespeeld had werd aangetrokken als solo gitarist. Ook Michael Stein die met Achim voordien in melodische metal band Finest Nation had gezeten vervoegde de rangen.
Andreas verdiende zijn sporen als gitarist en zanger bij Hot ’n Zotten, waarna hij ook nog in een power metal & death metal band speelde. Nu is hij vooral actief met het componeren van soundtracks. Achim op zijn beurt speelde buiten Monestery ook nog bij Edge Of Thorns ten tijde van Final Chapter en verliet aanvankelijk beide bands maar zijn echte droom om een metal opera te realiseren kon hij waar maken met de demo ‘The Wizard Queen’ waarin ook Ulrike Esch de rol van koningin vertolkte aan de zang. Oliver Strass kwam bij de groep als zanger bij een ontmoeting in de AudioWorld studio waar deze demo opgenomen werd. Nadat een contract bij Underground Symphony ondertekend was kon ‘The Wizzard Queen’ ook uitgebracht worden in 2004. Deze metal opera had de medewerking van o.a. Tobias Sammet (Edguy), Chitral Somapala (Red Circuit), Kathrin Hoffmann (Un-Even), Claudia Obser, Meike Anlauff and Anke Wagner.
Na 12 jaar stilte laat Final Chapter echter weer van zich horen met een tweede album ‘Legions of The Sun’ - hun volgend symfonisch power speed metal avontuur. Op dit album is naast Oliver & Ulrike ook Stefan Ferrara (Mind Guard) aan zang te horen. In het achtergrondkoor vinden we Anne Gehlen (Nanny Goat), Barbara Barth, Kathrin Hoffmann and Chitral Somapala. Dit acht nummers tellende album is volledig in de stijl van wat je van power speed metal mag verwachten en kent ook grote invloeden van Edguy & Avantasia. Hoewel je vergast wordt met een leuke en rustige melodische intro barst de plaat al vrij snel los en ga je in hoog tempo de power speed metal toer op. Een beukend ritme met flink wat tempo en meezingrefreinen zijn de hoofdingrediënten. Jammer genoeg mis ik op de eerste helft van dit album wel eens het symfonische waarvan melding gemaakt wordt. Je vind dit wel terug in de intro’s van de nummers en de solo’s zijn ook best wel melodisch opgebouwd maar toch vervaagt dit meermaals in de achtergrond door het hoge tempo dat deze schijf kenmerkt. ‘Garden Of Fear’ kent op zich wel mooie samenzang en ook qua gitaarwerk mag dit nummer er best wezen. Naar mijn mening hadden misschien ook de toetsenpartijen van Andreas Martin Wimmer wat meer in de voorgrond mogen zitten en had dit het album meer kleur gegeven. Als ik dan na vier beuknummers de intro van ‘Eternal Deep’ hoor denk ik van ja… hier is het symfonische werk aan de beurt maar ook dit gaat al snel gepaard met snel riffwerk. Niet dat er iets mis mee is en ik hou wel van een stevige riff maar ik mis toch wat afwisseling. ‘The Key’ neemt voor het eerst wat gas terug en kan je als semi ballad beschouwen waarin mooie zang en toetsenmelodieën verwerkt zitten. Het zijn echter de twee laatste nummers ‘The Journey’ & ‘The Battle’ die het voor mij echt waard maken om dit album aan te schaffen. Hier is melodie en afwisseling troef en is de balans tussen de instrumenten ook beter verdeelt. Beide nummers behoren dan ook tot de langste nummers op dit album en dan moet je wel met sterke composities afkomen om het geheel boeiend te houden. Luister maar eens naar de pianopartij op de 4e minuut van ‘The Journey’ dat ook gevolgd wordt door schitterend solospel. Ook de orkestratie van dit nummer kan me wel boeien. Ulrike Esch levert trouwens ook mooie prestaties en heeft best wel een verbluffend stemgeluid dat ik doorheen de luisterbeurten alsmaar meer ben gaan waarderen. ‘The Battle’ heeft zijn titel niet gestolen en is naast tekstueel ook een echt gevecht wat het vocaal werk aanbelangt. De drie vocalisten geven het beste van zichzelf en trachten elkaar te overtreffen wat mooie momenten oplevert. Er is ook voldoende ruimte voorzien voor Michael Brettner zijn solo’s die er briljant uitspringen en dit nummer nog meer karakter geven terwijl ook hier de toetsenpartijen het geheel weer inkleuren.
‘Legions Of The Sun’ is een album dat je tijd moet geven en laten groeien alvorens een oordeel te vellen. Je mag je niet te vlug laten leiden door het tempo maar moet op zoek gaan naar de mooie elementen waarin het symfonische schuil gaat, pas dan zal je merken dat dit album meer is dan het in eerste instantie lijkt.
Het album is verschenen in januari 2016 en wordt uitgebracht in gelimiteerd digipack.

Line up:

• Oliver Strasser: Vocals
• Ulrike Esch: Vocals
• Stefan Ferrara: Vocals
• Michael Brettner: Guitars
• Andreas Martin Wimmer: Keyboards & Bass
• Michael Stein: Drums

Johan Kaethoven (3½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Elvis Presley Circle Pit
2. Little Pils
3. Vessel
4. Start A Revolution
5. Never See The Light
6. Until You Bleed
7. Fade
8. Surrender
9. Burning Tree
10. The Horror
11. Violation
12. Covet
13. Cherophodia (The Failure In Me)
14. Dirt

Bonus Track:

1. Mountains

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
Niet gekend

Website Artist
Devilskin

Devilskin is ontstaan in 2010 en afkomstig uit Nieuw Zeeland, Hamilton. De band bestaat uit 4 leden zangeres: Jennie Skulander, gitarist: Nail, bassist en achtergrond zang: Paul Martin en drums Nic Martin. Het debuut album ‘We Rise’ haalde al een aantal records in het thuisfront, waaronder gouden en platina prijzen en bijna 1 miljoen Youtube clicks, dit album kwam echter reeds uit in de zomer van 2011 en werd opnieuw uitgebracht eind februari dit jaar. “Dit album doet luisteraars soms denken: is dit wel metal? Of rock? Er is geen term om onze muziek te beschrijven.” aldus bassist Paul Martin. 
De snelle energievolle nummers stralen zeker en vast wat metal uit tussen alle rock strofes, naar mijn mening is dit album zowel geschikt voor zowel metal als rock liefhebbers. Nummers zoals  ‘Elvis Presley Circle Pit’ en ‘Vessel’ zijn 2 nummers die door en door krachtig klinken tussen de rustige strofes door, een perfecte harmonie van de muziek en zang. Het is dan ook niet meer dan normaal dat ik deze nummers persoonlijk de beste van het album vind, zware metal intro’s met doorheel het nummer duidelijk rock klanken die zeer goed samen gaan met de zoete maar krachtige stem van de stoere front zangeres. ‘We Rise’ is zeker een album waarvan je kan zeggen dat Devilskin zeer professioneel bezig is en de fans geeft wat ze van hen verwachten.

Lars Kaethoven (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Winter
2. Devout 
3. Nights In White Satin
4. Lullaby
5. Laid To Rest
6. Suffer The Last Bridge
7. Good Life
8. Sunlight
9. Turpentine
10. Apologue
11. How Tall The Trees
12. This Road
13. Grace

Platenlabel
Century Media Records

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
Sony Music

Website Artiest
Oceans of Slumber 

Dit album van het uit Houston (Texas) afkomstige Oceans of Slumber is voor een reviewer geen  sinecure om hier een etiket op te plakken vanwege de diverse stijlen. Het vorige full album van de groep ‘Aetherial’ was meer georiënteerd naar Death metal en doom, niet in het minst door de ruwe grunts van Ronnie Allen. Intussen is deze laatste vervangen door de zwarte zangeres Cammie Gilbert, die met haar zuivere en zeer veelzijdige stem met hoog tonaal bereik toch een andere wending geeft aan de sound. Dat neemt niet weg dat er nog steeds een zekere dosis death metal verwerkt zit in de songs, maar toch gaat het meer naar een mix met progressieve rock en progmetal. De muziek is echter zo complex en heeft zo veel raakpunten met andere muziekgenres, dat het voor de modale muziekliefhebber echt moeilijk wordt. Indien je een open geest hebt voor muziek in het algemeen, dan zal je aan deze schijf zeker veel plezier beleven. Maar de vrees bestaat dat Oceans of Slumber met hun diversiteit aan songs tussen twee banken vallen.
De titeltrack van het album geeft onmiddellijk aan waar de groep voor staat, een rustige intro met de fluwelen stem van Cammie gedragen door melodieuze gitaarbegeleiding en uitstekende inventieve drumpatronen, waarna de song losbarst in progressieve death metal met de ruwe vocalen van Sean Gary in samenzang met de zangeres. De techniciteit van de muzikanten druipt ervan af, de snelheid en de zuiverheid van de basdrum zijn onnavolgbaar met daarbovenop een melodieuze gitaarsolo. ‘Devout’ komt nog wat agressiever en sneller uit de hoek en zal op concerten voor de nodige headbangers zorgen, en toch krijg je hier weer in de tweede helft een progressieve passage, waar de metal guys raar zullen van opkijken. Het siert de groep wel dat ze een eigen sound proberen na te streven, zelf zou ik het soms een kruising durven noemen tussen Opeth en Porcupine Tree. En dat het nog vreemder kan bewijzen ze met ‘Nights in White Satin’ van The Moody Blues, in het begin nog een vrij getrouwe cover maar de zware gitaren luiden naar het einde toe weer die typische sound van de groep in. Op hun vorige EP ‘Blue’ (de voorloper van ‘Winter’) staat trouwens ook een uitstekende cover van ‘Kashmir’ van Led Zeppelin, ze kennen hun klassiekers.
Maar wat gezegd over de verschillende kortere intermezzo’s op het album: het naar celtic rock neigende door Cammie schitterend gezongen ‘Lullaby’, een portie klassieke gitaar met Spaanse invloeden op ‘Laid To Rest’, atmosferische muziek met panfluit op ‘Good Life’ of een beetje chillen met ‘How Tall The Trees’. Ik heb er geen enkele moeite mee, maar ik kan me inbeelden dat niet iedereen hier zit op te wachten. Wellicht heeft de groep hier een bepaald concept willen nastreven, maar daar is nog wat werk aan. 
Daarnaast zijn er voldoende echte songs, die een stevige basis hebben aangevuld met rustiger passages, zoals ‘Suffer The Last Bridge’ of ‘Turpentine’ met een bossa nova-outro. Het hardste nummer op het album is alvast ‘Apologue’ met de onvermijdelijke grunts, toch is de invloed van de zangeres zeer merkbaar in vergelijking met vroeger. Om dan toch maar wat referenties te vernoemen hoor ik in ‘… This Road’ flarden van Evanescence, Steven Wilson en Dream Theater. Je merkt het, echt niet eenvoudig om hier een touw aan vast te knopen. En dan eindigt het album nog met 3 minuten klassieke piano, gespeeld door de drummer nota bene.
Dit is duidelijk een album voor muziekliefhebbers met een heel brede smaak, zelf heb ik het album verschillende keren beluisterd alvorens een oordeel te kunnen vellen. En het dient gezegd... dit is apart, en als je in de muziek kunt kruipen zal je aangenaam verrast zijn.

Line up:

• Cammie Gilbert – Vocals
• Anthony Contreras – Guitar
• Sean Gary – Guitar
• Keegan Kelly – Bass
• Uaeb Yelsaeb – Synthesizers
• Dobber Beverly – Drums

Claude Bosschem (4)