cd reviews
Met 'Disciples Of The Sun' brengt Pyramaze zijn vierde cd uit. Het was zeven jaar wachten op de opvolger van 'Immortal'. Door de vele wissels van bandleden, is hun nieuwe cd echt wel een stijlbreuk met het vorige album. Door de aanwezigheid van Matt Barlow, zanger van Iced Earth, waren bij Pyramaze veel van de sound en invloeden van deze groep aanwezig. Door het aantrekken van o.a. een nieuwe zanger, Terje Haroy, is het geluid van deze Denen toch anders geworden. Minder metal maar meer symfonische, prog , invloeden zonder daarom aan power in te boeten, en met een meer prominente rol voor het keyboard. Maar laat me duidelijk zijn: Pyramaze is nog steeds voer voor metalfans, eerder dan voor de pure prog-liefhebber, voor wie het mogelijks nog wat te hevig zal zijn. Of de oude Pyramaze fans dit album nog zullen smaken is de vraag, maar ze zullen er alleszins een nieuwe schare fans bij krijgen. Persoonlijk ben ik fan van dit genre maar ondanks de goede zang, de goede sound en productie laat dit album geen onvergetelijke indruk na. Reden: er zitten geen nummers bij die er echt boven uit steken en het album helemaal beluisteren begint op termijn wat “lastig” te worden. Progmetal fans zullen de nieuwe Pyramaze best kunnen smaken maar het zal niet in hun top tien van 2015 staan. Indien Pyramaze deze weg blijft bewandelen, hebben ze echter zeker nog groeipotentieel. Afwachten wat hun volgende album te bieden heeft en hopelijk moeten we daar niet opnieuw zeven jaar op wachten. Bart Verlinde (3½)
0 Opmerkingen
Jaded Star is de nieuwe band rond vocaliste Maxi Nil, die velen onder u ongetwijfeld nog zullen kennen als ex-frontvrouw van Visions Of Atlantis. Ook de naam van drummer Raphael Saini kan bij sommigen onder u belletjes doen rinkelen door hij eerder achter de drumkit te vinden was bij Iced Earth. De line-up wordt vervolledigt door gitarist Kosta Vreto en bassist Babis Nikou. Die laatste stond ook samen met Maxi in voor het gedeelte “songschrijven”. Op dit debuutalbum prijken tien krachtige nummers melodic rock/metal die we reeds vorig jaar live konden aanhoren tijdens de laatste editie van het MFVF te Wieze alwaar Maxi ons toen dit album reeds aankondigde. Het album opent meteen met een stevige donderslag: het gedreven 'The Mask'. 'Wake Up' gaat op de ingeslagen weg verder, terwijl het kwartet daarna uitpakt met het stevige 'Keep On Fighting', dat wel afwisseling brengt tussen hardere momenten en rustiger fragmenten. Iets wat vanaf dit nummer in vrij wel elk nummer terugkeert en zo de pret toch wel wat drukt, daar je je na een poosje begint af te vragen naar welk nummer je nu precies aan het luisteren bent. Toch zit er nog een compleet ander nummer tussenin: de beklijvende ballade 'In Memory' waar enkel gitaar en de stem van Maxi de hoofdmoot opeisen. Toch blijf ik dit een knap debuut vinden en ik denk dat ze met een volgend album nog een stapje hogerop kunnen. Luc Ghyselen (3½) Duitse power metal krijg je van deze nieuwe band waarvan de leden toch al wat adelbrieven kunnen voorleggen: Titan Fox (vocals, en de voornaamste componist) ken je misschien daar hij ook achter de microfoon te vinden was bij Ross The Boss, drummer Dolph Aidan Macallan moet een belletje doen rinkelen bij fans van Saltatio Mortis en dan zijn er nog gitarist Gino Wilde en bassist K.K. Basement. Dit viertal brengt je uiterst traditionele power metal met erg catchy refreinen zodat zowat elk nummer meteen in je hoofd blijft hangen. Dat is het positieve aan zo'n muziek. Toch is er ook een negatief aspect op te merken: namelijk dat het lijkt alsof je dit alles al eens eerder hebt gehoord en, dan blijf ik nog heel voorzichtig, misschien zelfs al eens een stuk beter. Ik wil helemaal niets afdoen op het technische aspect van deze heren, ik wil zelfs helemaal niet beweren dat er hier slechte nummers de revue passeren, maar het klinkt allemaal zo gedateerd en vertrouwd in de oren. Voeg daaraan toe dat de band ook nergens vernieuwend of verfrissend uit de hoek komt, en je kan mijn punt van kritiek een stuk beter gaan begrijpen. Enkel power metal liefhebbers die echt alles wat in het genre op de markt komt, zullen dit aan hun collectie willen toevoegen. Anderen beluisteren dit beter eerst eens en zullen dan, hoogst waarschijnlijk, tot eenzelfde conclusie komen als ik. Luc Ghyselen (3½) Blackwelder is een nieuwe naam in het wereldje van prog power metal en debuteert nu met deze 'Survivor Of The Fittest'. Toch heeft dit viertal al pakken ervaring en dat uit zich duidelijk in de songs die hier ten beste worden gegeven. Wat dacht je van een line-up met vocalist Ralf Scheepers (ex-Gamma Ray, Primal Fear), drummer Aquiles Preister (Primal Fear), bassist Bjorn Englen (Dio Disciples, ex-Yangwie Malmsteen) en gitarist Andrew Szucs 'Seven Seraphim). Het is die laatste die de tien tracks op dit album schreef en dat hoor je overduidelijk aan het feit dat de man ook voor wat instrumentaal werk – 'Adeturi' waar zijn flitsend vingervlug gitaarspel centraal staat – heeft gekozen. Maar het zijn de tracks waarin zanger Ralf aan de bak komt en waarin hij andermaal bewijst waarom Judas Priest aan hem dacht om Rob Halford te vervangen die me persoonlijk het best in de oren klinken. Zo kan het gedreven en krachtige 'With Flying Colors' perfect op een album van Judas Priest terecht en zou het waarschijnlijk worden uitgeroepen tot een van de betere tracks op dat album. Ook het rustig van start trekkende 'Remember The Time', dat verder mooie afwisselingen bevat in tempo en ritme, kan op mijn hoogste goedkeuring rekenen. En dan vergeet ik bijna nog het krachtige en energieke 'Play Some More' te vermelden. Het enige puntje van kritiek die ik voor dit album kan bedenken (al is dit eigenlijk muggenzifterij) is het feit dat een aantal gitaarsolo's en breaks nogal goed op elkaar lijken, maar is dat geen euvel dat bij vele artiesten om de hoek komt piepen? Met 'Survival Of the Fittest' plaatst Blackwelder zich meteen op de metalkaart en bewijst dit viertal dat er met hen wel degelijk rekening moet worden gehouden. Luc Ghyselen (4) Voor vele “oudere” hard rock en metal liefhebbers zal de naam Jaguar wel een belletje doen rinkelen. Deze Britse band was er immers bij toen de term “New Wave Of British Heavy Metal” werd gevonden en in 1983 werd met 'Power Games' immers een erg goed ontvangen debuutalbum uitgebracht. We zijn intussen al heel wat jaartjes verder en in de huidige line-up van Jaguar vinden we enkel nog de originele gitarist: Gary Peppard. Nathan Cox is de man die de ezelsvellen geselt, Simon Patel zorgt voor de basslijnen en vocalist Jamie Manton mag zijn zelfgeschreven teksten leven in blazen. Dit resulteert op het zesde studio-album voor elf nieuwe nummers en een nieuwe versie van 'Stormchild', dat in 1981 op de allereerste demo cassette van de band te vinden was. Je krijgt gedreven energierijke tracks die allen een beetje op dezelfde snelheid op je af komen wat meteen ook een minpuntje is daar er, naar mijn smaak althans, te weinig variatie te bespeuren valt op dit album. En dan zijn er ook nog de zanglijnen van Jamie die me net niet voldoende kunnen bekoren en die in de hogere regionen toch wel wat door de mand valt. Het flitsende gitaarspel van Gary maakt dan weer het een en het ander goed, maar dit is dan toch te weinig om van een “echt” geslaagd album te spreken. Fans van de band en misschien ook wel van het genre NWOBHM zullen hier wel hun hartje ophalen, maar voor vele anderen zal dit album toch wel daar de mazen van net glippen. Luc Ghyselen (3½) Het Italiaanse Hollow Haze is hier in onze contreien veel te weinig bekend en dat vind ik heel jammer. Zowel 'Poison In Black' (2012) als 'Countdown To revenge' (2013) waren twee uitmuntende albums waarin de band duidelijk stap voor stap omhoog klimt in de hiërarchie op gebied van symfonische power metal met een snuifje progressieve metal. En nu, met hun zesde full-album 'Memories Of An Ancient Time' is dit niet anders! En dat terwijl een klasbak als vocalist Fabio Leone de band de rug toekeerde. Maar dit weerhield de overige bandleden – gitarist Nick Savio (die de band opstartte), bassist Dave Cestaro, drummer Camillo Colleluori – er niet van om hier twaalf sublieme composities af te leveren. Een krachtige en solide basis wordt gelegd door de knappe drumpatronen en de stuwende basslijnen. Daarboven komen dan de uitgekiende symfonische klanken, de stevige gitaarriffs en de werkelijk verbazingwekkende gitaarsolo's die telkens opnieuw de nummers naar een hoger niveau tillen. En dan is er nog de vocale pracht! Op het vorige album was dit dus Fabio Leone en was ene Rick Altzi (Masterplan) ingehuurd als gastzanger op één nummer. Wel, nu koos Hollow Haze ervoor om met Rick Altzi, Mats Leven (o.a. ex-Therion, Candlemass, Krux) en Amanda Somerville (o.a. Trillium, Kiske/Somerville) samen te werken. En geef nu eerlijk toe: welke band kan drie zo'n meesterlijke vocalisten presenteren? Het eindresultaat is werkelijk verbluffend en doet me meer dan eens terugdenken aan wat Aina, het progressieve metal project met medewerking van o.a. Amanda, Glenn Hughes en Michael Kiske dat ons in 2003 een sublieme metal opera presenteerde ('Days Of Rising Doom'). Nummers apart aanhalen of bespreken heeft hier totaal geen zin: beluister gewoon het volledige album en laat je meevoeren met het verhaal dat Hollow Haze en zijn gastzangers je hier laten horen. Epische stukken, bombastische fragmenten, ruw en rauwe pure heavy metal: het komt allemaal aan bod. Dit is gewoonweg klasse met een heel grote K en meteen nu al een aanrader om in vele eindejaarslijstjes héél hoog te eindigen! Ik heb wel een bedenking: Hoe gaan ze dit live brengen? Luc Ghyselen (5) Het Duitse power metal viertal Freedom Call brengt power metal en heel waarschijnlijk is hun grootste succes tot nu toe het album 'Eternity' dat in 2002 het levenslicht zag. Nu wil de huidige line-up, met nog steeds oprichter Chris Bay (vocals, gitaar) in de rangen, dit succes nog eens doen herleven. En hoe kan je dit beter doen dan het album opnieuw uitbrengen met een extra schijfje? En dan nog precies 666 weken na de officiële release van het origineel? Vandaar dus de titel van deze dubbelaar die nu in digi-pack versie wordt uitgebracht. Op het eerste schijfje vind je gewoon de elf nummers die het originele album 'Eternity' uitmaakten, terwijl je op het tweede schijfje een aantal live-opnames vindt, één volledig nieuwe track en de drie nummers die je eerder als bonus kon vinden op het album 'Land Of The Crimson Dawn'. Het nieuwe nummer eerst: een aanstekelijk, maar krachtig nummer dat meteen de titel van dit dubbelalbum werd: '666 Weeks Beyond Eternity'. En een nummer dat perfect aansluit bij het originele album zij het dat het een mooie onverwachte break meekreeg in die zin dat er een epische wending aan wordt gegeven. Daarna volgen met 'Metal Invasion', 'Warriors' en 'Land Of Light' drie nummers die je ook kan terugvinden op het dubbel-live album 'Live In Hellvetia' (2011). De live versie van 'The Eyes Of The World' kon je eerder reeds vinden op 'Live Invasion' (2004). Daarna volgt een, voor mij althans, wat zielige “stripped down” versie van het nochtans mooie 'Metal Invasion' dat je vind op 'Masqueraded' (2013). Ook 'Warriors' (dat je kan vinden op 'Unplugged & Masqueraded Live' (2013)) krijgt zo'n behandeling maar dan wel live gebracht en dat klinkt een stuk beter wat de heren maakten van 'Metal Invasion'. Om dan het tweede schijfje te beëindigen met drie coverversies die eigenlijk niets toevoegen aan het origineel. Al met al is dit een leuk hebbeding voor de fans van de band of voor iedereen de het originele album niet in zijn collectie heeft steken. Maar, … een echte “must have” is dit spijtig genoeg niet geworden. Luc Ghyselen (3½) Het Italiaanse Stormlord werd in 1991 opgericht als een death metal band maar door toevoeging van keyboards en symfonische elementen schoof de band op richting symphonic epic metal. In 2008 werd het vierde album, 'Mare Nostrum', uitgebracht en dat mag je gerust beschouwen als hun meesterwerk tot nu toe. In 2013 volgde ook nog het knappe 'Hesperia' maar het Duitse label Trollzorn Records besloot om zeven jaar na het verschijnen van 'Mare Nostrum' dit adembenemend album opnieuw uit te brengen met wat bonus tracks. En alles wat toen geschreven en gezegd werd over 'Mare Nostrum' blijft ook vandaag de dag nog steeds van kracht: “grootste werk uit hun carrière”, “majestueus”, “een zo goed als ideale mix tussen symfonische elementen en blackened death metal”, … Meer kan en wil ik daar eigenlijk niet aan toevoegen. Dus wie toen dit album aan zich liet voorbijgaan, krijgt nu een herkansing die je beter met beide handen grijpt! Voeg daaraan toe dat je ook nog wat extra's krijgt – in de vorm van vier tracks in demoversie die het jaar voordien (2007) werden opgenomen (zo kan je de ontwikkeling van een nummer een beetje gaan opvolgen tussen een demo versie in de uiteindelijke versie die op het album is terecht gekomen) en de vorig jaar live opgenomen titeltrack – en je begrijpt dat zelfs mensen die het album reeds in huis hebben, zullen watertanden. Rep je dus als de gesmeerde bliksem naar je platenboer vooraleer ook deze uitgave uit de rekken verdwijnt. Luc Ghyselen (4½) Worldview: nog nooit van gehoord, maar gezien ik progmetal warm in het hart draag, was ik nieuwsgierig naar deze Amerikaanse band, die met 'The Chosen Few' hun debuutalbum uitbrengt. En mijn nieuwsgierigheid is meer dan beloond: wat een geweldige cd. Een meesterwerk met grote “M”!! Bij de eerste luisterbeurt van deze schijf was het eerste wat in mij opkwam: “Queensryche”, want zowel de sound als de zang doen me aan deze progmetal grootheid denken. Blijkbaar wordt de band gevormd door ervaren muzikanten die hun sporen hebben verdiend bij groepen als Deliverance, Sacred Warrior, Recon en Vengeance Rising. En dit is duidelijk te horen bij 'The Chosen Few': een cd die je telkens opnieuw weer wil beluisteren. Met als absolute top nummers: 'The Mirror', 'Prisoner Of Pain', 'Two Wonders' en 'The Chosen Few' wordt het vakmanschap van deze band extra in de verf gezet: een fenomenale zanger, die me aan Geoff Tate doet denken, die bij de rustige momenten echt gevoel in zijn stem stopt en bij de hardere stukken geweldig goed kan uithalen, zonder zuiverheid van stem te verliezen. Maar vooral de songs waarbij de tempowisselingen grandioos in elkaar vloeien zijn pure topklasse. Na reeds vijfendertig jaar hardrock en prog fan te zijn, ben ik nog kinderlijk blij na het horen van een nieuwe cd van een nieuwe of onbekende groep. Toegeven: er zijn maar weinig bands die hier in slagen. Wel, Worldview is hier met 'The Chosen Few' met verve in geslaagd. Een absolute aanrader!! Bart Verlinde (5) Het Duitse Zodiac is er terug met zijn vierde album dat meteen het eerste live album is van dit blues/rock kwartet. De drie studio-albums – 'A Bit Of Devil', 'A Hiding Place' en 'Sonic Child' – werden vrij goed ontvangen door pers en publiek, zodat het viertal de tijd rijp achtte voor een live-album waarmee we meteen een soort van “best of” krijgen voorgeschoteld of in ieder geval de nummers die het viertal zelf het liefst op een podium ten gehore brengt. Tien stomende blues/rock tracks krijg je zo aangeboden, waarvan de coverversie van Neil Young's 'Cortez The Killer' er eigenlijk nog lichtjes bovenuit steekt. Niet dat de andere tracks daar echt moeten voor onder doen, maar het is waarschijnlijk omdat dit een “song ter herkenning” is. Voor de rest krijg je hier gedreven nummers voorgeschoteld die sommigen onder u misschien als blues zullen bestempelen. Invloeden van o.a. Rory Gallagher zijn hier niet vreemd aan natuurlijk, maar ook die Ierse zanger/gitarist als blues bestempelen zou hem oneer aandoen – hij was immers zoveel meer. Dit is meteen een degelijke live registratie van deze band zonder die echt als een “must have” te bestempelen. Fans van de band zullen dit ongetwijfeld aan hun collectie willen toevoegen, anderen vinden hier een mooi staalkaartje van wat Zodiac precies te bieden heeft. Een band die het ongetwijfeld ook goed zou doen op een van de in ons land talrijke bluesfestivals. Luc Ghyselen (3½) |
|