Thy Antichrist werd opgericht in 1998 door zanger Antichrist 666 in Colombia. In 2002 werd hun debuut ‘Wicked Testimonies’ uitgebracht. En nu pas, met veertien jaar verschil, hun tweede plaat ‘Wrath Of The Beast’. Eerst en vooral werd, denk ik, met ‘Wicked Testimonies’ niet genoeg aandacht besteed aan de band. Zelf ben ik niet echt een grote fan als het om Amerikaanse black metal gaat, maar deze plaat mocht destijds iets meer aandacht gekregen hebben. Zelf heb ik deze weten uitkomen, maar ben de band helemaal uit het oog verloren, mits weinig nieuws uit hun front. Althans dat dacht ik want bij nader inzien heeft Thy Antichrist nog een handjevol splits en zelfs een compilatie album uitgebracht. De band is opnieuw ontstaan in Texas met ook heel wat nieuwe leden. Zanger Antichrist 666 is echter nog altijd het origineel lid. Toen ik zag dat ze een nieuwe plaat dit jaar zouden uitbrengen, was mijn interesse snel gewekt. Opener 'Desolation' gaat van start met een spaanse flamenco achtige gitaar. Vervolgens gaan de zware gitaren van start en gaat de strot van Antichrist 666 open die overigens direct goed klinkt. Zeer toegankelijke sound naar mijn mening, maar niet echt vernieuwend. Afwisselende midtempo ritmes vermengt met blastbeats maken dit nummer iets wat je tegenwoordig altijd hoort. 'Metal To The Bone' , wat overigens echt wel een cliché titel is, is een zeer thrashy gebaseerd nummer. Het nummer is vrij afwisselend en zal waarschijnlijk wel een live hitje worden bij de fans. 'The Great Beast’ en 'A World Burnt To Ashes' gaan diezelfde richting uit als de eerste twee. Voor mij toch een tegenvaller eerlijk gezegd want met deze nummers ligt het er echt wel vingerdik op om voor een breder publiek gericht te zijn. Het is eens wanneer 'No Place Like Hell' begint, alles verdraait wordt en dat de band je regelrecht naar de black metal zoals hun debuut ‘Wicked Testimonies’ brengt. Dit zijn rappe blastbeats samen met strakke snelle gitaarrifs en een lugubere sfeer, afwisselend met midtempo black metal hymns. En Antichrist 666 weet zeker nog sterk aanwezig te zijn met zijn stemgeluid. Dit is ook zo met 'Crown Of Lies' en 'Skeletons Of Disgrace'. Daarintegen brengt 'Nightmares' en 'Walking Trough The Soul' je de meer midtempo gebaseerde black metal nummers. Als laatste nummer 'The Last Breath' krijgen we diezelfde flamenco gitaar als outro. Thy Antichrist laat overduidelijk horen dat ze iets meer in hun muziek willen steken dan alleen maar de old school gerichte black metal. Een breder gericht publiek zal deze afwisseling zeker kunnen smaken. De tweede helft van de plaat kan mij het meest bekoren, met dat Thy Antichrist hiermee bewijst dat ze die oude glorie zeker nog niet vergeten zijn.
 
Jason Proot (3)

Als het om Industrial metal gaat is mijn aandacht snel gewekt. Zo was dit ook het geval met de nieuwe plaat Komet van Megaherz. Ontstaan in het jaar 1993, is Megaherz na vijfentwintig jaar nog steeds actief bezig. Komet is al hun tiende langspeler op de teller. De remixplaat ‘Roblieder’ die dateert van 2010 reken ik hier niet bij. Sinds het begin van Megaherz heeft de band dan ook al heel wat genre wisselingen gekend. Dit is natuurlijk meer dan goed want in het genre industrial metal kan men heel creatief zijn en verschillende wegen inslaan! Hun beginperiode was alternatief met een knipoog naar de Faith No More van toen. En hun recentere werken gaan meer de richting uit van bands zoals Oomph! en Rammstein. De band heeft alsook al een handjevol leden zien komen en gaan. Zo was frontman Alexander "Alexx" Wesselsky in 2003 uit de band gestapt om zo bij Eisbrecher verder zijn cariëre te maken. Maar nu heeft Megaherz al meer dan tien jaar zanger Alexander "Lex" Wohnhaas als frontman, waar ik ook het meest vertrouwd mee ben. Opener 'Vorhang Auf' bied je gewoon alles wat je van industrial metal kan verwachten. Samples, groovy gitaarriffs en natuurlijk een haarscherpe productie. Dit kan je over de hele plaat gaan doortrekken. Zo hebben we de groovy ritme gebaseerde nummers als 'Scherben Bringen Glück' en 'Schwarz Und Weiß' waar live het publiek zeker niet bij stil zal staan. Ook staan er wat tragere, maar zwaardere nummers op die zich tot hymns zetten en waar een hoog headbang gehalte mee aanwezig is, namelijk bij 'Komet', 'Tiefenrausch' en 'Nicht In Meinen Namen'. Dat ik daarnet al schreef dat Megaherz met hun latere werken meer de stijl van Rammstein opgaat, kan je zeker opmerken bij 'Horroclown'. Juist 'Von Oben' is voor mij het mindere nummer op het album vanwege het tragere ritme. Waar samples veelal centraal staan met groovy gitaarriffs, laat Megaherz dit hier overduidelijk horen met 'Trau Dich' en 'Nicht Genug'. En het is met het laatste toepasselijke nummer 'Nicht Genug' dat industrial metal fans zoals mezelf niet genoeg krijgen van bands zoals Megaherz!
 
 
Jason Proot (4 ½ )

Black Metal heeft in zijn laatste jaren al heel wat hypes gecreeërd, politieke tegenslagen doorstaan (denk hierbij aan de antifaprotesten), maar vooral heel wat nieuwe bands doen ontwikkelen. Het wordt dan ook steeds moeilijker om origineel uit de hoek te komen... Al mag het gouden tijdperk van de jaren negentig weg zijn, toch zijn er heel wat bands die zich aan een bepaalde code houden als het om muziek gaat. Verheerer is een tweekoppige band bestaande uit SMN en BST ( als dat geen originele artiestennamen zijn!). Ze zijn afkomstig uit Flensburg gelegen in Duitsland net aan de Deense grens. De naam Verheerer zelfs is Nederlands gemixt met Duits en betekent simpelweg 'vernieler'. Na hun EP ‘Archar’ daterende uit 2015, komt dit duo hun debuut ‘Maltrér’ voorstellen. Bestaande uit zeven nummers, opent de plaat met 'Oratio' die meteen een occulte stemming teweeg brengt. Wat voor mij zeker een meerwaarde is, is het mannelijke kerkkoor op de achtergrond. Daarna opent 'Kultyst' met het rappe drumwerk en natuurlijk de black metal riffs die zeer grauw klinken (zoals ze ook moeten klinken). Maar wat de laatste jaren in het genre teveel voorkomt, en hier ook, zijn de meer melodische georiënteerde riffs die ze er tussen walsen met midtempo drumritmes. Dit is voor mij dan nogal snel een tegenvaller. Dit is het bewijs voor mij dat ze door deze afwisselende elementen voor een groter publiek willen gaan. Wat dan wel zeer leuk is, is het bijhorende kerkorgel aan het einde van het nummer; deze walst mooi samen in het geheel. 'Vertigo' is zeer anders van structuur door de tragere riffs en het drumwerk. Deze eerste twee nummers bieden al direct een mooie variatie. 'Maltrér' bouwt zich heel atmosferisch op en bracht me direct terug naar die old school black metal vibe. Deze vibe wordt verder gezet met de laatste drie nummers van de ze plaat. Verheerer mag dan niet iets nieuws op de markt brengen, maar levert wel een plaat af die zeker aan de black metal collectie toegevoegd kan worden.
 
Jason Proot (4)

Dat België ook op de kaart mag gezet worden vanwege het grote muzikale potentieel dat het land te bieden heeft, hoef ik eigenlijk al niet meer te vermelden. Zo levert Trouble Agency met hun laatste album ‘Suspected’ een trashplaat van formaat af. De band ontstond in 1993 met voormalige leden van Decadence en Cyclone. Ook al hebben ze doorheen de jaren al heel wat line-up wisselingen gehad, de band is steeds blijven bestaan. Zo begint de plaat met 'Pawn Of God' die haarscherp klinkt en een zeer strak geluid teweeg brengt. Kevin Nolis zijn stem komt hier ook zeer energiek over. Ookal komt het geregeld voor dat met moderne en gepolijste geluidsproductie het eens kan tegenvallen, hier kan ik garanderen dat dit zeker niet het geval is. 'Tears Of Blood' bewijst dit zeker met de baspartijen van bassist Simon Mouawad die goed hoorbaar zijn en mooi uitkomen in het geheel. Hierna volgt het nummer 'Sad' dat voor mij dan toch meer als een opvulnummer klinkt door zijn tragere partijen. Deze is voor mij nogal overbodig, toch zeker op een thrashplaat. Gelukkig verandert dit snel met 'Back Off' dat een hoog meezing gehalte kent. 'Collateral Damage' klinkt ook wat te veel als een filler voor mij. Dan komt echter het nummer 'Suspected' dat integraal mijn favoriet is door de snelle en strakker hardcore invloedrijke thrashriffs. De plaat sluit af met 'And Then You Kneel' en 'Banksters' die zeer strak en in thrash formaat afsluiten. Al mag ‘Suspected’ geen wauw effect hebben bij mij, toch is dit een vloeiende plaat geworden. Je hoort dat alle muzikanten zeker weten wat ze willen en vooral weten wat ze doen. Een thrashfan zal zeker niks mis doen met deze plaat aan te schaffen!
 
 
Jason Proot (3 ½)

Het Italiaanse Frontiers Records komt met een nieuw project aangezet en vanwege vorige reviews binnen het label, kan ik alleen maar aannemen dat dit waarschijnlijk terug een geslaagd album zal worden. Frontiers Records weet dus wel degelijk kwaliteit af te leveren als het om power en heavy metal gaat. Voordien hadden ze het project Allen/Lande al dat zeer positief ontvangen werd, maar dit keer gaan Fabio Lione en Alessandro Conti samen aan de slag. Fabio Lione heeft waarschijnlijk al geen inleiding meer nodig. Hij is bekend als frontman voor Rhapsody, die nu Rhapsody Of Fire heet. Lione heeft dan ook al een hele repertoire opgebouwd door bij heel wat bands te zingen. Zo heeft hij o.a. voor Kamelot (live) al moeten inspringen. Nu zingt hij recentlijk voor de Brazilaanse band Angra. Wat waarschijnlijk ook bekend in de oren zal klinken is de band Vision Divine. Allessandro Conti heeft dan misschien heel wat minder op zijn curriculum staan, maar hij is wel degelijk ook een zanger van formaat. Zo zingt hij bij de band Trick Or Threat maar hij is vooral bekend voor zijn zangtalent bij Luca Turilli's Rhapsody.
Veel over deze plaat kan ik niet vertellen. Het is power metal van de bovenste plank! Verwacht echter geen stijl zoals Rhapsody, de fans die dit verwachten zullen misschien wat teleurgesteld zijn. Dit is al meteen hoorbaar met de single en eerste nummer 'Ascension'. Het blijft meer de traditionele power metal maar daar is voor mij uiteraard niks mis mee. De gitaarsolo's, melodieuse gitaarrifs en het sneller gitaar/drumwerk zijn hier meer dan goed van de partij. Zelfs het tragere nummer 'Somebody Else' viel me goed in de smaak en het is dan ook het enigste nummer dat het iets trager doet. De zangpartijen van deze professionele zangers zijn hier duidelijk te horen met een haarscherpe productie. Van beideheren zijn er ook nummers waar beide zangers solo zingen. Zo neemt Conti het nummer 'Misbeliever' voor zijn rekening en Lione het nummer 'Destruction Show'. Het project werd samengesteld door Simone Mularoni, de getalenteerde gitarist die bij DGM en Empyrios speelt. Kortom is dit een plaat voor iedere power metal liefhebber en vooral een leuk project om zo de betere power metal zangers samen aan het werk te kunnen horen.
 
Jason Proot (4 ½)

Mike LePond's Silent Assassins is terug met de opvolger van het veelgeprezen debuutalbum. LePond is het best bekend als de bassist van Symphony X maar besloot in 2014 om er zelf voor te gaan. Epische verhalen verteld met heavy metal riffs, invloeden uit de jaren 80 en zelfs folk, trash en melodieuze metal zijn slechts een kleine greep uit het uitgebreide gevarieerde aanbod. En die variatie betreft niet alleen het album maar ook ieder nummer apart. Tijdens ‘Avengers Of Eden’ komt Judas Priest zelfs even om de hoek kijken. Mike bewijst dat hij bassist is en dat een bas niet altijd alleen een begeleidingsinstrument hoeft te zijn met af en toe een indrukwekkende bassolo zoals in ‘I Am The Bull’ en tijdens het titelnummer. De zang van Alan Tecchio (Hades, Watchtower) klikt perfect met deze stijl. Zelfs het verrassende, akoestische ‘Mulberry Tree’, een kalm folknummer, past bij zijn rauwe stem. De bijhorende akoestische gitaarsolo van Rod Rivera mag tot de categorie ‘zelden gehoord’ gerekend worden. Afsluiter en tevens titelnummer zet nog eens alles op een rij met het verhaal van MacBeth van Shakespeare verteld in éénentwintig minuten met een schare van gastmuzikanten. Symphony X kompanen Michael Romeo en Michael Pinella zijn van de partij, maar ook vier gastzangeressen. Andry Lagiou uit de Griekse versie van The Voice, Noa Gruman van Scardust, Veronica Freeman (Benedictum) en Phyllis Rutter (Eynomia) nemen elk een stuk van de leadzang voor hun rekening. Het nummer opent met een bassolo van Mike en gebruikt dan een massa metalstijlen om het Britse verhaal uit de doeken te doen. Mike had het nummer ooit geschreven voor Symphony X maar het werd nooit gebruikt. Dit is een album dat niet alleen helpt om het hiaat in de carrière van Symphony X op te vullen maar zelfs de kwaliteit bevat om de fakkel over te nemen.
 
Danny Focke (4)

Ooit, lang geleden, in de pioniersjaren van de muziekbusiness werd James Brown 'the hardest working man in showbizz' genoemd. We zijn ondertussen al vele jaren verder. Mr. Brown is helaas al enige tijd wijlen en het is misschien niet echt opportuun meer om een titel van 'hardest working man/woman' aan een specifiek iemand toe te wijzen. Echter, als we dan toch iemand een hardwerkend beest mogen noemen dan is het toch zeker wel Jeff Scott Soto. De muziekwereld maakte kennis met Soto's unieke, krachtige, melodische stemgeluid toen hij aantrad in de band van Yngwie Malmsteen. Het aantal bands en projecten waar Jeff sindsdien al bij betrokken was zijn bijna niet meer te tellen. We noemen er een aantal zoals Axel  Rudi Pell, Talisman, Journey (live), Trans-Siberian Orchestra, Soto en recent nog Sons Of Apollo (met Mike Portnoy, Billy Sheehan en Derek Sherinian). En dan vergeten we er nog minstens evenveel.
Nu is er ‘Retribution’, een plaat die hij als soloproject uitbrengt, op vraag van het Frontiers label. Frontiers opperhoofd Serafino Perugino mag dan al constant van die geniale ideeën kakken, hij heeft natuurlijk de juiste (getalenteerde) muzikanten nodig om die om te zetten naar een deftig muzikaal project. En op dat vlak stelt Jeff Scott Soto (uiteraard, zouden we bijna zeggen) niet teleur. ‘Retribution’ is een sterk album dat elke liefhebber van stevige, melodiueze rock zich blindelings kan aanschaffen. Soto is vertrokken vanuit de AOR hoek maar weet net genoeg heaviness in het materiaal te brengen om ook fans van het iets stevigere werk te kunnen bekoren. Elf tracks lang kunnen we genieten van Jeff 's heerlijke stem. Het is echter zeker geen langgerekte De Grote Jeff Scott Soto Show geworden. Tijdens de refreinen krijgt hij fantastische harmonische ondersteuning van zijn medemuzikanten en ook tijdens de strofes zingt er vaak een stem mee. Daarmee volgt hij het devies van zijn eerste broodheer: "More is more" want het zet zijn stem daardoor juist nog meer in de verf.  Op de melancholische ballad ‘Song For Joey' lijkt Jeff wel in duet met zichzelf te gaan, zulk een verschillende zangvormen kan hij hanteren. De andere ballad 'Feels Like Forever' klinkt ons toch net een beetje te melig en neigt wat naar Bon Jovi qua lyrics en themathiek. De ene keer kan zoiets ons wel bekoren, de andere keer wat minder. De overige tracks zijn allemaal stuk voor stuk niet minder dan een aanslag op uw heupen en dansvoeten. Benieuwd hoe lang u zich stil kan houden (zonder uw schoenzolen met supercol vast te lijmen aan de tegels) op het beukende ritme van openings- en titelnummer 'Retribution', 'Inside/Outside' of 'Dedicate To You'. Omwille van zijn drukke agenda is er helaas geen tijd om ‘Retribution’ te promoten met live shows of een tour. Dat vinden wij ergens wel jammer en we hopen dat hij tijdens de concerten van Soto of misschien zelfs Sons Of Apollo toch de kans ziet om er een aantal songs van deze plaat tussen te verwerken. Deze songs zijn over het algemeen genomen toch net iets te sterk om zomaar in de plooien van de muziekgeschiedenis te verdwijnen. In afwachting geven wij het schijfje gewoon nog wat extra draaibeurten.
 
 
Jan Guisset (4)