cd reviews
'Rejection Overruled' is de titel van de van de achtste ep van het Belgische thrash metal vijftal After All, maar de eerste die exclusief als 10 inch op groen vinyl wordt aangeboden. Meteen ook het voorgerechtje op de later dit jaar te verschijnen nieuwe album. De schijf bevat drie nummers: twee nieuwe tracks en een herwerkt nummer. Nieuw is het titelnummer, een snedige en energieke pure old school thrash metal track die bewijst dat After All nog steeds tot de top behoort in België op gebied van thrash metal. En daar moet ook 'None Can Defy', de andere nieuwe track, niet voor onder doen. Meteen al twee knappe voorgerechtjes die je doen uitzien naar het nieuwe full-album. Maar misschien het echte lekkernijtje is de herwerkte versie van 'Land Of Sin', waar de heren niemand anders dan Andy LaRocque (gitarist King Diamond) voor wisten te strikken als gast. De track klinkt net nog iets “volwassener” (mag ik dit woord wel gebruiken voor een band die al sinds 1988 “on the road” is?) dan de twee nieuwe tracks. Voeg hierbij het feit dat Dan Swanö instaat voor mastering en mixing en dat de toch wel befaamde Ed Repka in zijn kenmerkende stijl voor de hoes zorgde. Dit kleinood verschijnt voor het eerst op drie juli, de dag dat After All op het “Antwerp Metal Fest” te zien is. Luc Ghyselen (3½)
0 Opmerkingen
Het label Massacre Records zorgt er met dit dubbelalbum (twintig tracks) voor dat we met zijn allen nog eens het overlijden van, wat misschien wel de allergrootste stem was op gebied van metal, Ronnie James Dio (zestien mei 2010) herdenken. Meteen zorgt dit album er ook voor dat ik terug greep naar de albums waar de originele nummers van deze compilatie op schitteren. En dat valt het opnieuw op wat een formidabele vocalist Ronnie James Dio wel was, want hoe goed de meeste van deze coverversies ook zijn, ze kunnen niet tippen aan het origineel. Dit neemt wel niet weg dat ik niet genoten heb van deze tracks, integendeel. Maar dit album kan je ook op een andere manier bekijken. Je kan namelijk ook op zoek gaan naar albums van de bands die je hier het knapst vond in hun interpretatie van een Ronnie James Dio-klassieker. Voor de volledigheid volgt hier de tracklist: CD 1 1. Crystal Ball - Sacred Heart 2. MessengeR - Kill The King 3. Gun Barrel - Evil Eyes 4. Gloryful - Heavy Metal Will Never Die 5. The Order - I Could Have Been A Dreamer 6. Metal Inquisitor - King Of Rock 'N' Roll 7. Circle Of Silence - One Night In The City 8. Burden Of Grief - Neon Nights 9. Love.Might.Kill - Stand Up And Shout 10. Rebellion - I CD 2 1. Iron Fate - Light In The Black 2. MessengeR - Don't Talk To Strangers 3. Crystal Ball - The Sign Of The Southern Cross 4. Love.Might.Kill - Hungry For Heaven 5. The Order - The Last In Line 6. Gun Barrel - Voodoo 7. Circle Of Silence - Time Machine 8. Rebellion - Kill The King 9. Gloryful - Holy Diver 10. Wizard - Caught In The Act Luc Ghyselen (4) Het Franse Unsafe werd in 1998 opgericht door Stéphanie Nolf (bass en sinds 2010 ook de vocale kracht van deze band) en gitarist Lionel Faucher. Tot 2010 had de band een mannelijke vocalist waarmee een aantal demo's en een full-album werd opgenomen. Sinds Stéphanie die honeurs waarneemt is deze 'Enter Dark Places' het derde full-album met Stéphanie als vocaliste terwijl het vijftal nu vervolledigt wordt met gitarist Nico Bona, bassist Mathieu Giraud en drummer Xavier Garrabos. Het eindresultaat zijn dertien tracks die verdomd zwaar en krachtig klinken en je laten kennis maken met hun mix van groove, thrash en death metal. Na een mysterieus klinkende instrumentale intro, het titelnummer 'Enter Dark Places', barst het album echt open met een uiterst stevige groovy en thrashy metatrack. En doe nu je ogen dicht en laat de muziek, maar vooral de vocalen op je inwerken. Wie hoorde je achter de microfoon? Wie hier durft zweren dat een vrouw geen zware stem kan hebben, is er aan voor de moeite. Had men me niet gezegd dat dit een “female fronted metal band” was, dan zweerde ik bij hoog en laag dat ik hier een mannelijke vocalist aan het werk hoorde. Hun loodzware groovy thrashy muziek doet me wat denken aan Pantera en Machine Head en vind ik dus best te pruimen. Niet dat het vijftal opnieuw het warme water heeft uitgevonden, maat wel oerdegelijke metal met de nodige dosis melodie en zelfs melodieuze gitaarsolo's die ook liefhebbers van ander (sub-)metal genres zullen weten te appreciëren. Het uiterst krachtige, gedreven en groovy 'Negativity' vind ik daar een uiterst treffend voorbeeld van, daar de track een sublieme melodieuze gitaarsolo bevat. Nog één maal gedurende de volledige rit wordt de voet van het gaspedaal gehaald voor een uiterst subliem (en melodieus) akoestisch rustpunt: 'Shores Of Infinity'. Voor de rest beukt dit vijftal erop los en dan zal iedereen wel een bepaalde track aanhalen als zijn favoriet. De mijne luister naar de naam 'Wasted Years', een energieke en gedreven track die melodie combineert met groove. Dit was, voor mij althans, een meer dan aangename kennismaking met dit Franse kwintet. Luc Ghyselen (4) 'Below The Green' is het debuut van Tomb Of Finland, een Fins- kan het anders met zo'n naam – vijftal dat een mix brnegt van black en death metal overgoten met een meer dan stevige scheut doom. Gitarist Jasse Von Hast is de oprichter van het gezelschap dat in 2012 een demo song op het publiek losliet die vrij goed ontvangen werd. We zijn intussen al zo'n drie jaartjes verder en een reeks personeelswisselingen zorgt ervoor dat volgende artiesten Jasse nu omringen: Olli Suvanto (vocals), Mikko Hannuksela (guitar), H. (bass) en Janne Manninen (drums). De acht tracks op dit album, de korte instrumentale intro die 'End Of God' is laat ik hier buiten beschouwing, kan je allen bezwaarlijk slecht gaan noemen, maar echt top is dit ook niet. De heren blijven mooi tussen de lijntjes van het genre kleuren wat resulteert in vrij trage en logge stukken, terwijl de vocalen voldoende agressie en brutaliteit uitspuwen om ook de adepten van death en black metal te plezieren. Toch doet dit album veel te weinig om hier nog op veel draaibeurten te moeten rekenen, ook al wegens het feit dat er tal van betere releases in het genre te horen vallen. Luc Ghyselen (3) Vorig jaar konden we nog genieten van het knappe debuutalbum van The Oath, een heavy doom rock/metal gezelschap rond gitariste Linnéa Olsson en vocaliste Johanna Sadonis. Maar The Oath werd opgegeven en Johanna pakte de draad dan meer weer op met een nieuwe band: Lucifer genaamd. Na een goed ontvangen single ('Anubis') waren de verwachtingen toch reeds vrij hoog gespannen voor het debuutalbum van dit gezelschap rond Johanna, die zich nu laat omringen door gitarist Gary Jennings, bassist Dino Gollnick en drummer Andrew Prestridge. Acht tracks telt dit album die zich het best laten omschrijven als bluesy seventies styled hard rock met snuifjes psychedelica en doom zodat je invloeden kan gaan ontdekken van Black Sabbath, Deep Purple en Blue Oyster Cult om maar die te noemen. En terwijl je hier drie klasbakken op hun instrument hoort zijn het vooral de loepzuivere vocalen van de niet onknappe Johanna die met de meeste aandacht gaan lopen. Van het lichtjes psychedelische getinte 'Izrael', dat als nieuwe single naar voor wordt geschoven, komt heel binnenkort een videoclip uit. Maar de hoofdmoot is eerder logge zware blues rock die een neerslachtige indruk op me nalaat en dan is een track als 'Sabbath' daarvan een uitstekend voorbeeld. Maar de beste track, voor mij althans, is het stevig en krachtige 'Abacadabra' waarin alle invloeden van Lucifer perfect worden gedoseerd en tot een boeiend geheel worden gesmeed. Fans van het genre en van eerder genoemde bands moeten dit beslist een kans geven, maar ook liefhebbers van female fronted rock/metal mogen dit niet aan zich voorbij laten gaan. Luc Ghyselen (3½) Het Italiaanse Graveworm ontstond in 1992 en is met deze 'Ascending Hate' aan zijn negende album toe. Nog steeds brengt de band een mix van melodic symphonic black metal en gothic metal. Toch is er een opvallende nuance merkbaar met hun vorig album daar mede-oprichter en gitarist Stefan Unterpertinger terug gekeerd is in de line-up die verder bestaat uit vocalist Stefan Fiori, gitarist Eric Righi, drummer Maschtl Innerbichler en bassist Florian Reiner. Tien tracks telt hun nieuwste creatie dat heel zachtjes en gevoelig opent met akoestische gitaren die na zo'n anderhalve minuut in de prullenbak worden gekegeld en er gitzwarte elektrische gitaarriffs, donderende drumpatronen,opzwepende basslijnen en heel rauwe en ruwe vocalen op de proppen komen in het uptempo gebrachte 'The Death Heritage'. Na een eerder log klinkende intro trekt het vijftal opnieuw uiterst stevig van leer met het agressieve 'Buried Alive' dat wel nog een paar tempowisselingen meekrijgt. Het brutale en agressieve 'Torture Death', dat toch ook heel melodieus klinkt, bevat ook al een aantal ritmewisselingen. 'To The Empire Of Madness' opent stevig en uptempo en blijft agressiviteit en brutaliteit uitspuwen terwijl er toch heel korte rustige breaks langskomen die in fel contrast staan met de rest van deze track, terwijl de track ook eindigt met akoestische gitaren. 'Downfall Of Heaven' opent ietwat mysterieus maar daar is na heel korte tijd al niets meer van te merken daar het tempo de hoogte wordt ingejaagd en de vocalen barsten van agressie, terwijl vioolklanken later voor wat tegengewicht proberen te zorgen. Meer rustgevende fragmenten komen er langs in 'Stillborn', maar denk nu niet dat dit een echt rustige track is geworden, want ook nu komen er stukken langs waar het gaspedaal flink wordt ingedrukt en die voldoende brutaliteit en agressiviteit bevatten om te kunnen wedijveren met de overige tracks. Het gaat er een stuk trager en logger aan toe met 'Liars To The Lions' zonder dat dit evenwel een ballade kan genoemd worden, want het gaspedaal wordt iets over halfweg weer flink ingedrukt. Uiterst rustgevende pianoklanken zorgen voor de intro van 'Rise Again', waarna woede en agressie losbarsten en je later “echte” salvo's uit mitrailleurs hoort langskomen. 'Son Of Lies' zorgt voor de volgende mokerslag dankzij pulserende basslijnen en vocalen waar opgekropte woede in doorklinken zonder het melodieuze aspect uit het oog te verliezen. Eindigen doet het Italiaanse vijftal met het knappe 'Nocturnal Hymns Part II' waarin alle ingrediënten die de sound van Graveworm uitmaken nog eens perfect tot een geheel worden samengebracht. Tien prachtige nummers die de liefhebbers van het genre of van de band zelf zeker zullen bevallen. En, indien je kiest voor de digipack versie krijg je er nog een bonusnummer bij in de vorm van hun interpretatie van Bon Jovi's 'Runaway' (hoe die klinkt, weet ik niet daar die niet op mijn promo exemplaar te vinden is). Luc Ghyselen (4½) “Heavy fuzzed out proto metal power trio”, met deze mondvol omschrijft de Texaanse band Fogg zichzelf. Op de website van de groep prijken verder nog spreuken als “Wear your hair as long as you like” en “Love who you are for love is what you are”. Hippies in geitenwollen sokken denkt u? Leg dan gerust hun nieuwe plaat 'High Testament' op en de heren van Fogg geven u lik op stuk. Met hun groovende psychedelische metal, gitaarriffs zo weggelopen uit het betere werk van Black Sabbath, unieke zang en ratelende bass en drums leveren ze een dijk van een plaat af die schreeuwt om te worden herbeluisterd. Met een dromerige akoestische intro wordt de boel afgetrapt in 'Joy of Home' om je niet veel later te overspoelen met een golf van geluid en scheurende gitaarsolo’s. 'You Are Welcome' gaat op hetzelfde elan verder en doet er naast de geweldige groove nog een scheut doom bovenop. Rustiger wordt het met 'The Garden'. Het nummer wordt enkel begeleid op een akoestische gitaar en dwarsfluit, maar meer is er niet nodig om een parel van een psychedelisch nummer af te leveren. 'Seasons' wordt heerlijk slepend op gang gebracht en doet denken aan 'War Pigs' van Sabbath om dan volledig te ontploffen inclusief meerdere gitaarsolo’s en drumwerk om u tegen te zeggen. Het nummer loopt naadloos over in 'Mountain', waar het codewoord wederom groove is. Dit wordt verder nog versterkt door het orgel dat het geheel nog wat meer richting de psychedelische kant duwt. 'Hand Of The Lord' is vooral een tussendoortje om over te gaan naar de geweldige apotheose 'Grass Of Mind'. Het nummer brengt alles samen wat deze plaat zo goed maakt: een groovy intro die niet zou misstaan in het oude werk van Pink Floyd om dan volledig open te barsten, een psychedelische intermezzo met een scheut jazz (denk 'Planet Caravan' van Sabbath) om je daarna plat te walsen met een golf van geluid en fuzz en te eindigen in een kabbelende akoestische outro. Met High Testament levert Fogg voor mij reeds één van de platen van het jaar af. Voor zij die nog twijfelen: rep u naar de dichtstbijzijnde platenboer en laat u overdonderen. U bent welkom voor de tip. Nathan Mussche (5) 'Liferider' is het achtste studio-album van deze Zwitserse band die traditionele hardrock / heavy metal brengt. Hun nieuwste creatie bevat twaalf tracks – vijftien als je kiest voor de “limited digipack”. Het vijftal – Steven Mageney (vocals), Scott Leach (guitars), Markus Flury (guitars), Chris Stone (bass) en Marcel Sardella (drums) – zorgt voor duidelijkheid: de nummers zijn vrij catchy en dus gemakkelijk mee te brullen. Nu en dan doen ze me denken aan wat het Duitse Accept bracht en eindelijk nog steeds brengt, maar dan wel een paar trapjes minder sterk en minder inventief. En zo eigenaardig is dat natuurlijk niet als je weet dat Stefan Kaufmann (ex-Accept, ex-UDO) al heel wat hand en spandiensten verleende aan dit gezelschap. Iets wat hij ook nu weer doet daar hij helpt met de backing vocals in de metal hymne 'Gods Of Rock' en instaat voor het akoestische gitaarwerk in 'Memory Run'. Nog een opmerkelijke gastverschijning is vocaliste Noora Louhimo (Battle Beast) die in 'Eye To Eye' te horen is naast Steven en die ervoor zorgt dat dit meteen mijn favoriete track is op dit album. Voor de rest is er eigenlijk niets nieuws onder de zon. Het is alleen spijtig dat ik me niet van de indruk kan ontdoen dat ik het allemaal al eens eerder (en beter) hoorde. Wat betreft de drie extra tracks op de 'limited digipack'-editie: twee ervan, 'Sacred Heart' (vind ik minder geslaagd) en 'Sign Of The Southern Cross' (een, voor mij althans, goede versie van dit nummer) vind je ook terug op de recente verzamel-cd 'A Light In The Black – A Tribute To Ronnie James Dio', terwijl 'Not Like You' een stevige hard rock track is geworden die net zo goed als een van de andere tracks op de gewone editie van het album kon worden uitgebracht. 'Liferider' is zeker niet het absolute topalbum geworden, maar voor fans die graag meebrullen met hun albums of die niet op zoek zijn naar diepere betekenissen in teksten en gewoon een “good time' willen beleven, is dit album duidelijk geschikt gevonden. Luc Ghyselen (3½) Het eerste wat ik zag en hoorde van het Canadese Borealis beviel me echt wel: hun doortocht tijdens het PPM-festival vorig jaar. Hun mix van power en progressieve metal deed me wat denken aan aan Queensrÿche, maar met dit derde album, 'Purgatory' wil ik daar nog een paar extra namen aan toevoegen: Evergrey en Kamelot. De band ontstond in 2005 in Orangeville, Ontario en maakte in 2006 een eerste demo (toen nog met vocaliste Siobhan O'Brien achter de microfoon). Die verliet kort erna de band en huidig vocalist Matt Marinelli nam vanaf toen de vocalen voor zijn rekening. Dit leverde twee albums op: 'World Of Silence' (2008) en 'Fall From Grace' (2011) en dus ook o.a. een doortocht op het PPM festival op. Nu is het huidige vijftal – met, naast zanger/gitarist Matt Marinelli, gitarist Mike Briguglio, toetsenist Sean Werlick, bassist Jamie Smith en drummer Sean Dowell – er terug met hun derde album. Die twee vorige albums heb ik, helaas misschien, nog niet gehoord, maar wat het kwintet hier aflevert is van grote klasse en mag gerust naast werk staan van eerder genoemde bands. Zodra de intro van het eerste nummer is beëindigt barst een krachtige sound open met stevige riffs, donderende drumpatronen, een stevige basslijn en symfonisch klinkende toetsenpartijen. Voeg daarbij de krachtige cleane stem van Matt en je verkrijgt een parel van een openingstrack 'Past the Veil' getiteld. En dan vergeet ik nog de sublieme gitaarbreak te vermelden. Een cello zorgt ervoor dat 'From The Ashes' wat weemoedig opent, maar het nummer wint vrij vlug aan kracht en tempo, al komt die cello nog geregeld langs. Voeg hierbij nog wat vrouwelijke gastvocalen aan toe voor een extra contrast met de vocalen van Matt, opnieuw een flitsende gitaarsolo en je verkrijgt een tweede track om duimen en vingers bij af te likken. En op dit schitterende elan gaat het vijftal hier verder waarin vooral de krachtige vocalen uitblinken en de sublieme gitaarsolo's. Toch herbergt de schijf ook nog een paar rustpuntjes: 'Darkest Sin' dat met akoestische instrumenten wordt gebracht en een gevoelige snaar weet te raken en het ook al op akoestische instrumenten gebrachte 'Rest My Child', dat je bij je nekvel grijpt met zijn doordringende gevoelige vocalen en dat later losbarst in een furieus klinkende metaltrack. 'Purgatory' beavt twaalf pareltjes en die zullen ervoor zorgen dat de naam Borealis nu ook in Europa heel duidelijk op de metalkaart komt te staan. Luc Ghyselen (4½) Het Zwitserse thrash metal gezelschap Bloodlust is met 'Evil Origins' toe aan zijn derde full-album. Eerlijkheidshalve moet ik eraan toevoegen dat de twee eerdere releases, 'Hellcome' (2008) en 'Trashell' (2011), aan me zijn voorbij gegaan. Maar als ik deze 'Evil Origins' zo hoor, denk ik niet dat ik erg veel gemist heb want wat het huidige drietal – Francisco Martins (guitar, vocals), Nico Fontannaz (drums) en Lionel Fontannaz (bass, backing vocals) – op dit tien tracks, de instrumentale opener 'Azazel' (die ze evengoed niet op dit album konden hebben geplaatst) meegerekend, tellend album afleveren, is voor mij thrash metal van dertien in een dozijn. Ok, het gaat er uptempo aan toe, de solo's zijn hevig, de vocalen klinken krachtig (maar schreeuwerig), maar eigenlijk blijft het daar bij. Nergens hoor ik een onverwachte break, nergens hoor ik iets dat er echt uitspringt, nergens hoor ik iets die iets toevoegt aan het genre. Nee, 'Evil Origins' van Bloodlost zal niet meer opduiken in mijn cd-speler. Luc Ghyselen (2) |
|