cd reviews
Power metal met soms kleine toetsen prog metal, zo kan ik het best de muziek van het Australische gezelschap Black Majesty gaan omschrijven. Denk in de richting van Jag Panzer en vooral Queensrÿche. Ook nu weer, op het zesde album ondertussen van dit vijftal sinds hun ontstaan in 2001, is dit niet anders. De toon wordt meteen gezet met de openingstrack: 'Phoenix', een nummer dat heel vlot uit de startblokken schiet met daverende drumpatronen die samen met stevige gitaarriffs, dreunende bassen en een bedje van keyboards voor de muzikale omlijsting zorgen waar de melodieuze en krachtige vocalen van John Cavaliere perfect tot hun recht komen. Voeg daar dan dan uitstekende melodieuze gitaarsolo's (Stevie Janevski) aan toe en je verkrijgt een prachtige blauwdruk waarvoor Black Majesty staat. En zo prijken er nog negen andere tracks op dit album: nu eens uiterst vlot en gedreven, dan weer een ietsje trager en krachtiger, maar steeds met veel gevoel voor melodie. Uitschieter tussen deze tracks is voor mij het krachtige, energieke en toch uiterst melodieuze 'Vlad The Impaler' waarin vooral het gitaarspel misschien nog net dat ietsje meer in de spotlight komt te staan dan in de overige tracks – al is hun versie van Gary Moore's 'Out In The Fields' ook heel indrukwekkend. Eigenlijk kan ik niets echt negatiefs gaan ontdekken op dit album zodat ik dus hoop dat Black Majesty met dit album een aantal trapjes hoger kan klimmen in de power metal hiërarchie. Fans van o.a. Rainbow, Helloween, Masterplan en zeker Queensrÿche moeten dit beslist een kans geven. Luc Ghyselen (4)
0 Opmerkingen
Year of the Goat: “wat een naam voor een band”, was mijn eerste reactie. Wat zal dat geven? Tot mijn aangename verbazing best goede muziek. Klassieke rock uit Zweden met een occult randje. Bovendien een erg goede zanger, die bij momenten aan de zanger van Muse doet denken. Dit zestal uit Zweden speelt met drie gitaristen en die zijn wonderwel op elkaar ingespeeld. 'The Unspeakable' is hun tweede full cd. Het openingsnummer 'All He Has Read' mag er wel wezen: een bijna dertien minuten durend nummer met een pittig begin die overgaat in een zweverig tempo; perfect gespeeld en gezongen!! Klasse nummer. 'The Emma' is een pareltje vol melancholie: traag maar met een naar de keel grijpend geluid. 'Vermin' is dan een meer up tempo nummer waar je spontaan mee begint te bewegen. 'The Wind' gaat op dit elan verder. 'The Sermon' is ook een nummer wat stevig rockt met het betere gitaarwerk als van de oude hardrock groepen. Deze schijf wordt afgesloten met 'Riders Of Vultures', wat traag begint en waar de zangkwaliteiten pas echt naar boven komen, maar waar het tempo gestaag wordt opgevoerd. Wat een nummer zeg!! Echte metalfans of liefhebbers van het echt stevige werk laten dit werk beter aan zich voorbij gaan. Maar wie houdt van klassieke hardrock met prima zang en voor wie het tempo ook wat trager mag zijn: zij zullen 'The Unspeakable' best kunnen pruimen. Best voer voor Black Sabbath fans. Bart Verlinde (4) De Duitse symfonische metal band Xandria werd door gitarist Marco Heubaum opgericht. De band wijzigde al tal van keer van line-up, maar telkens opnieuw slaagde Xandria erin om kwalitatief hoogwaardige albums op de markt te brengen. En als je dat moet doen met verschillende vocalisten (die toch soms een volledig ander stem timbre hebben dan hun voorganger) dan vind ik dit uitermate sterk! De Nederlandse Diane van Giersbergen had dus de moeilijke taak om in de voetsporen te treden van Nicole Tobien, Lisa Middelhauve, Kerstin Bischof en Manuela Kraller, maar deed dit met verve (getuige het vorig jaar verschenen 'Sacrificium'). En nu krijgen we opnieuw een bewijs dat het wel degelijk klikt tussen het huidige vijftal – naast Diane hoor je hier ook Marco Heubaum (gitaar/keyboards), Philip Restemeier (gitaar), Gerrit Lamm (drums) en Steven Wussow (bass) – met deze zeven tracks tellende ep. Voor vele bands zou dit voldoende zijn om dit als full-album aan te bieden, maar niet dus voor Xandria. Drie gloednieuwe nummers krijg je hier aangeboden: het aanstekelijke en energieke 'Voyage Of The Fallen' (vooral Diane schittert hier met haar schitterende zangprestatie waarin haar zanglijnen van gewone stem tot in de heel hoge regionen klimt), het uit tal van verschillende ritmes en tempo's opgebouwde 'Unembraced' en de ballade 'In Remembrance' met zijn gevoelige gitaarsolo. Verder bewijst Diane dat ze ook nummers van haar voorgangsters naar haar hand kan zetten met deze versies van het mooie, en bij fans uiterst populaire, 'Ravenheart' en het schitterende 'Now & Forever'. En dan zijn er nog twee covers die de band hier onder handen neemt en tot een meer dan geslaagd goed einde brengt: Meatloaf's 'I'd Do Anything For Love (But I Won't Do That)' en Sonata Arctica's 'Don't Say A Word' (schitterend gedreven en energiek). Mag ik iedereen die houdt van “female fronted metal bands” en van symfonische metal in het bijzonder oproepen om deze 'Fire & Ashes' aan je collectie toe te voegen. Ik garandeer je dat je hier immens zal van genieten! Luc Ghyselen (4½) Het Nederlandse Sinister ontstond in 1988 en mag dus dit jaar vijfentwintig kaarsjes uitblazen. Althans Aad Kloosterwaard mag dat want hij is de drijvende kracht achter deze death/thrash metal band en het enige nog originele lid (eerst als drummer en sinds 2005 als vocalist) in de huidige line-up. Om het verjaardagsfeestje extra glans te geven werd deze 'Dark Memorials' uitgebracht, een album met dertien tracks (als je de sinistere intro 'The Malicious' meetelt). Nieuwe nummers vind je hier eigenlijk niet. Wel twee opnieuw opgenomen nummers ('Spiritual Immolation' en 'Compulsory Resignation') en verder negen klassiekers van o.a. Sepultura, Carcass, Death, Autopsy, Slayer en Kreator om maar die te noemen. Nieuwsgierig geworden naar de versies die Sinister hier heeft neergezet? Dan mag je deze kans niet aan je voorbij laten gaan. Zelf verkies ik toch duidelijk de originele versies, maar als je fan bent van Sinister is dit duidelijk een leuke aanvulling op hun oeuvre. Luc Ghyselen (3) Je bent de traditionele metal / rock beu? Dan is het Oostenrijkse Russkaja misschien wel iets voor je. Dit zevental uit Wenen ontstond in 2005 en brengt een heel eigenzinnige mix van Russische folkmuziek, polka, ska, rock 'n' roll, pure rock en zelfs wat metal die ze zelf “Russian turbo polka” noemen. Dit is mijn eerste kennismaking met deze band, terwijl deze 'peace, Love & Russian Roll' toch al hun vierde full-album is. En voor een paarnummertjes vind ik dit wel leuk klinken, maar een volle cd lang is me toch echt wel van het goede teveel. Maar laat een van de twaalf langskomen tijdens een of andere metalparty en je hebt al een aantal stevige drankjes achterover gekapt, dan kan ik me best indenken dat je hier eens uit de bol durft gaan. Maar twaalf nummers lang is echt te veel gevraagd. Fans van het gezelschap (of moet ik hier zeggen: “van het genre”?) zullen het wel niet met me eens zijn, maar als ik ooit traditionele metal / rock (met al zijn subgenres) beu ben, geef me dan maar liever een pure blues, rock 'n' roll of country track in plaats van een nummer van dit gezelschap. Luc Ghyselen (2½) Het Zweedse Raise Hell brengt thrash metal maar doet dit eigenlijk op een heel melodieuze manier en laat ook wel wat invloeden uit de death en black metal in hun muziek doorsijpelen. 'Written In Blood' is het vijfde album van dit kwartet en liet negen jaar op zich wachten daar hun vorige album, 'City Of The Damned', in 2006 werd uitgebracht. Het huidige viertal – Sven Vormann (drums), Niklas Sjöström (bass), Jonas Nilsson (gitaar) en Jimmy Fjällendahl (vocals) – blikten voor dit nieuwste album tien knappe tracks in. De toon wordt meteen heel mooi gezet met 'Dr. Death', een track die meteen heel furieus uit de startblokken schiet. 'Six Feet Under' doet daar eigenlijk nog en schepje bovenop dankzij knappe ritme en tempowisselingen die op en tijd en stond opduiken. Het krachtige 'Fallen Domination' gaat op de ingeslagen weg verder, terwijl 'Demon Mind' wat trager uit de startblokken knalt maar dan toch wel beukend en stevig verdergaat. Mag ik 'A Blackened Resurrestion' als ballade bestempelen? Het is in ieder geval de track waar het tempo het laagst ligt op dit album, maar de stevige vocalen laten je eigenlijk niet echt toe om dit een ballade te noemen. Heel rustig opent dan 'The Bell Of The Reaper' met akoestische gitaren, maar erg lang laat het kwartet je niet genieten van de rust en de kalmte daar het er ook in deze track verder furieus en stevig aan toe gaat. Krachtig en energiek klinkt daarna 'We Arise' uit de speakers waar het tempo weer heel strak wordt gehouden. 'Thank You God' opent ook al rustig en, naar de normen die hier gehanteerd worden op dit album, misschien wel wat zeemzoet, maar vergis je niet want ook deze track hakt er verder heel furieus op in. Het gaat er misschien iets melodieuzer aan toe met 'In Cold Blood', al blijft het tempo hoog, en door de rauwe vocalen klinkt dit toch uiterst thrashy en krachtig. Ook de intro voor 'Final Hour' klinkt zeer melodieus tot de heren al hun opgekropte rauwheid en energie loslaten. 'Written In Blood' is voor mij een uiterst aangename kennismaking geworden met dit Zweedse viertal en ik hoop dan ook dat ze ditmaal geen negen jaar gaan wachten vooraleer ze met nieuw werk op de proppen komen. Luc Ghyselen (4) 'Blessed & Possessed' is het zesde studio-album van deze Duitse power metal band die in 2003 werd opgericht door Charles (bass, gitaar) en Matthew (gitaar) Greywolf. Ook vocalist Atilla Dorn en toetsenist Falk Maria Schlegel zijn er al bij van in het prille begin. Enkel achter de ezelsvellen werden reeds een tweetal keer wijzigingen ingevoerd zodat nu, en dat toch ook al sinds 2011, Roel van Helden zijn plaats heeft gevonden. Het vijftal brengt uiterst aanstekelijke power metal met een gemakkelijk meezing gehalte met teksten die nogal dikwijls een religieuze inslag hebben waar de heren een humoristische draai aan geven, maar ook horror, weerwolven, vampieren en andere donkere mythes komen wel aan bod. Ook het feit dat er Latijnse woorden in het teksten opduiken is een op elk album opnieuw wederkerend gegeven. Al deze vermeldde feiten komen ook nu weer aan bod zodat fans van de band, en dat zijn er telkens meer en meer, ook nu weer blindelings hun collectie kunnen aanvullen! Opnieuw worden we verwend met de krachtige vocalen van Atilla, de aanstekelijke gitaar melodieën, uitstekende gitaarsolo's, stuwende drumpatronen en het bepalende geluid van de kerkorgel als toemaatje. Voor wie de band reeds kent, is het niet verrassend wat hier gebeurt, maar het is toch zo verdomd aanstekelijk en het wordt tot in de perfectie uitgevoerd. En hoe sterk die albums ook klinken, het is vooral live dat de band nieuwe zieltjes weet te winnen want hun aanstekelijke power metal verpakken de heren live als een soort van kerkdienst die telkens opnieuw een concertzaal of een festivalweide in lichterlaaie achterlaat (en dat zal dit jaar niet anders zijn tijdens hun doortocht op het Alcatraz Metal Festival (zondag negen augustus)). Ik ben ervan overtuigd dat ook nu weer het leger fans van Powerwolf danig zal uitbreiden! Luc Ghyselen (4½) Foreigner werd in 1976 opgericht door de Britten Mick Jones (gitaar) en Ian McDonald (gitaar, keyboards, sax) en de Amerikaanse vocalist Lou Gramm. Muzikaal sloegen de heren de weg in van de melodic hard rock en dat leverde hun geen windeieren op! Het titelloze debuutalbum uit 1977 ging meer dan vier miljoen keer over de toonbank in de V.S. alleen al en 'Feels Like The First Time', 'Long, Long Way From Home' en vooral 'Cold As Ice' werden toppers in de single-hitlijsten. Opvolger 'Double Vison' (1978) deed misschien nog net iets beter (vijf miljoen exemplaren verkocht in de V.S.) en ook nu opnieuw grote successen met drie nummers: het titelnummer, 'Hot Blooded' en 'Blue Morning, Blue Day'. Ook met 'Head Games' (met hits als 'Head Games' en 'Dirty White Boy') was het opnieuw volledig raak, maar met het album '4' was het pas echt bingo! 'Urgent' met de onvergetelijke sax solo (op plaat gezet door Junior walker), 'Juke Box Hero' en vooral het monstersucces 'Waiting For A Girl Like You' werden wereldhits. En toch kon het nog straffer, want het album 'Agent Provocateur' zorgde opnieuw voor gigantische verkoopcijfers en nummers als 'That Was Yesterday' en 'I Want To Know What Love Is' bestendigden het wereldsucces van de band. 'Inside Information' (1987), 'Unusual Heat' (1991) en 'Mr. Moonlight' (1994) vielen een stuk minder op, maar dat is waarschijnlijk hel normaal als je de vorige successen optelt. In 2009 pakte de band uit met hun negende studio-album en op 'Can't Slow Down' bewijzen de heren dat ze ook met een hernieuwde line-up nog steeds tijdloze melodieuze hard rock kunnen maken! Intussen verschenen er ook reeds tal van live albums en compilaties van deze band. En nu is het dus tijd voor deze 'Foreigner Greatest Hits Live' met twaalf nummers (elf ervan vernoemde ik eerder (slechts 'Long, Long Way From Home' en 'Double Vison' komen hier niet aan bod!), terwijl 'Starrider' (ook al uit het allereerste album) er bij komt) live opgenomen in Las Vegas. Dat de heren van de huidige line-up (Mick Jones (gitaar), Kelly Hansen (vocals), Jeff Pilson (bass), Chris Frazier (drums), Bruce Watson (gitaar), Michael Bluestein (keyboards) en multi-instrumentalist Tom Gimbel) niet alles klakkeloos naspelen bewijst o.a. hun versie hier van 'Juke Box Hero' waar ze heel mooi een stukje van Led Zeppelin's 'Whole Lotta Love' in integreren. Een schitterend live album van een band die nog steeds pure klasse uitstraalt! Luc Ghyselen (4) Het ochtendlijke gesjirp van krekels, wat piano en onheilspellende drumpatronen zijn een ideale inleiding om dit zesde studio-album van het Franse groove/indsutrial metal viertal op gang te trekken. “Groove/industrial metal?” hoor ik je je afvragen en dan moet ik volmondig bekennen dat dit verdorie veel dichter bij death metal aanleunt dan bij industrial of groove metal want meteen daarna gooien de heren echt wel de knuppel in het hoenderhok met het uiterst stevige, brutale en energieke 'The Sunset Curse'. Meteen is de toon gezet voor de rest van dit album: uiterst brutale, agressieve metal die je beter als death metal beschouwt dan als groove of industrial, genres waarmee de band in het begin van hun carrière dichter bij aanleunde. Niet dat het kwartet meteen al hun vroege invloeden overboord heeft gegooid. Luister daarvoor maar eens naar het uiterst knap opgebouwde 'The Loss' waarin industrial hand in hand gaat met death metal wat een uiterst gevarieerde track oplevert die dan ook nog eens bol staat van tempo en ritmewisselingen, en het gebruik van extreme vocals en cleane zang. Ook het daaropvolgende 'Sorcery' vind ik heel sterk: immens agressief klinkende vocalen die in een rotvaart over je heen worden gegoten terwijl vooral de drumpartijen blijven nazinderen. En dan moet de sterkste track, voor mij althans, op dit album nog langskomen. 'Morning Light' is een geweldige mokerslag die je iets meer dan zes minuten in de ban houdt. Een uiterst gedreven groove (opnieuw vooral dankzij het, voor mij althans, indrukwekkende drumwerk van Franky Costanza), brutale en agressieve vocalen, immens stevige riffs die ondersteund worden door beukende baspatronen, zorgen voor een schitterende track die vol afwisseling steekt en waar naar het einde toe vogeltjes liefdevol kwetterend hun geluid mogen produceren: of hoe het viertal ene immens contrast kan liggen tussen hun brutaal en agressieve muziek en het liefdevolle gekwetter in de natuur. Een aanrader in hun subgenre: reken maar van wel! Luc Ghyselen (4) August Burns Red is een metalcore band en werd opgericht in 2003 in Lancaster, Pennsylvania. Leden zijn Jake Luhrs als zanger, JB Brubaker en Brent Rambler als gitaristen, Dustin Davidson als basgitarist en Matt Greiner als drummer. August Burns Red bracht ons reeds zes keiharde studioalbums: 'Thrill Seeker', 'Messengers', 'Constellations', 'Leveler', 'Sleddin’ Hill' en 'Rescue & Restore'. Deze set vullen ze dit jaar aan met hun zevende studio album genaamd 'Found In Far Away Places' voor het label Fearless Records. 'Found In Far Away Places' bevat elf tracks die stuk voor stuk prachtig zijn opgebouwd, zowel op vlak van instrumenten als op vlak van tekst. De eerste track is 'The Wake'. De track wordt ingeleid met een korte intro, na dit stukje barst het nummer los. 'The Wake' is een snel nummer, zo voelt het toch aan als luisteraar, maar er wordt plaats gemaakt voor wat tragere stukken. Hier worden dan zware breakdowns ingevoerd. Naast deze breakdowns is er ook een stuk waar het nummer rustiger wordt, hier hoor je een gitaar die eenzelfde stuk telkens herhaalt. Na een tijdje vult Jake dit stuk aan en wordt er langzaam opgebouwd naar een sneller stuk, wanneer de drums hierbij komen krijgt het nummer weer een sneller tempo. In dit stuk wordt er plaats gemaakt voor een gitaarsolo. Het is een eerder korte solo, maar dit element ontbreekt bij vele moderne metalcore bands. August Burns Red heeft dus net dat element dat sommige andere bands missen, wat voor een frisse sound zorgt in hun tracks. De tweede track is 'Martyr'. Het nummer begint met een opbouwend stuk gitaar. Wanneer de drums zich hierbij voegen wordt het opbouwend gedeelte nog dat tikkeltje sterker. Na het opbouwend stuk begint het nummer. Er volgen een aantal kleinere breakdowns op elkaar. Het stuk dat hierop volgt zou, volgens het klassieke verloop van metalcore tracks, een keiharde breakdown moeten zijn. Maar in plaats hiervan toont August Burns Red dat ze durven afstappen van dat klassieke schema. In plaats van die breakdown die je verwacht speelt de band een zeer rustig stukje. Het drummen wordt zeer beheerst en de gitaren spelen een melodisch stuk. Ook de basgitaar speelt hier een zeer kalm stuk. Er volgt een gitaarsolo, die solo is het einde van dit instrumentale stuk. Jake voegt zich erbij en begint met een opbouwend stuk. De drums klinken hier dan ook weer zeer dreigend. En op het hoogtepunt van dit stuk barst het nummer weer helemaal los. Het derde nummer heet 'Identity'. Het nummer begint met een aangename gitaarsolo, na een aantal seconden begint Jake te zingen. Samen met de solo zorgt hij voor een stevige intro. Op het einde van de intro stopt de gitaar en hoor je Jake die lang en laag screamt. Hij verhoogt zijn scream en op het hoogste punt begint het nummer. Op het punt waar de breakdown hoort te zijn rond de helft van het nummer, laten ze hun creativiteit weer zeer duidelijk horen. In plaats van een breakdown, voegen ze een countryachtig klinkend stuk in. Dit stuk is zeer rustig vergeleken met de andere stukken in dit nummer. Maar de liefhebbers van zware breakdowns hoeven niet te treuren, want er volgt een zeer zware breakdown later in het nummer. Wat 'Found In Far Away Places' zo sterk maakt, is dat de creatieve invloeden in de nummers de hoge kwaliteit van deze nummers niet negatief beïnvloedt. Integendeel zelfs, deze onverwachte wendingen zijn een zeer grote troef, je kan zelfs zeggen “de grootste troef”, voor dit album. De manier waarop de instrumenten gebruikt worden doorheen het album is prachtig. Elk instrument komt op een gegeven moment duidelijk aan bod: Er zitten veel gitaarsolo’s in bijna alle tracks en het drummen is doorheen het album ook van zeer hoog niveau. Zet bij dit alles een zanger die de tekst op een extreem sterke manier overdraagt en je krijgt 'Found In Far Away Places'. Robin Vandenbulcke (4) |
|