Fireforce is een Belgische power-metalband opgericht in 2008. Ze hebben momenteel drie full-albums in hun discografie. Hun debuut ‘March On’, het in 2014 verschenen ‘Deathbringer’ en hun meest recente werk ‘Annihilate The Evil’. Deze laatste is degene die hier nu door m'n speakers knalt. En deze groep is toch eentje die al langer op m'n te beluisteren lijstje stond, maar het was er tot nu nooit van gekomen. Ondanks de aandrang van twee goede vrienden en grote Fireforce fans Koen en Katja. Het album opent sterk met het snelle 'The Boys From Down Under'. Het sterke gitaarspel van Thierry Van Der Zanden en Erwin Suetens kan me wel bekoren alsook de geweldige drumpartijen van Pro-Pain drummer Jonas Sanders. De vocals van Filip “Flype” Lemmens zijn wat wennen omdat ik over het algemeen binnen het metalgenre fan ben van diepe grommende grunts en vocals. 'Revenge In Flames' klink als een typische combat-metal track, je voelt je als het ware aanwezig op het strijdveld. Hoe langer ik naar dit album luister hoe meer ik de vocals weet te appreciëren. De enige andere power-metalband die deel uitmaakt van m'n platencollectie is het Duitse Helloween al neigen die soms meer naar speedmetal. Dus qua genre kennis ben ik een leek en kan ik dus niet vergelijken. Ik ben echter een grote fan van Helloween, ook al is m'n muzikale voorkeur compleet verandert, er zijn bands die je je hele leven bijblijven. Vaak doet Fireforce me terugdenken aan deze band door hun krachtige, swingende muziek. Dat komt natuurlijk door sterke tracks zoals 'Fake Hero' en 'Dog Soldiers'. Het blijft dan ook nog steeds een raadsel waarom deze band nog steeds geen plaats heeft weten te bemachtigen op de affiche van ons eigen Graspop Metal Meeting. Ik denk dat de organisatoren eens dringend naar 'Oxi Day' moeten luisteren, de legerbroeken en combat boots zullen de houten vloer in de marquee doen trillen. Ook 'Thyra's Wall' is een rechttoe rechtaan battle-hymn. Ik hou wel van die strijdlustige metal zoals deze van de Fireforce troepen en bijvoorbeeld Sabaton, die gerust samen op een affiche mogen staan. Het blijkt nog maar eens hoe moeilijk het is als Belgische metalband om internationaal door te breken als nummers zoals 'Defector' en 'The Iron Brigade' niet van de verdiende erkenning kunnen genieten. Ik heb al dikwijls genoeg m'n wenkbrauwen gefronst bij het aanhoren van sommige “grote” bands. Ik zal er eens werk van moeten maken om deze band ook eens live aan het werk te zien, al is het maar om tracks als 'White Lilly' live door de speakers te horen razen. Een heavy-metal cocktail met volgende ingrediënten 'Iron, Steel, Concrete, Granite' zal wat zwaar op de maag liggen maar als metaltrack zijn dit de perfecte ingrediënten voor uitzinnige nekoefeningen. Het steeds wederkerende nadeel van een sterke, entertainende plaat is dat deze veel te snel lijken voorbij te gaan. Ook bij deze zijn we met 'Herkus Mantas' aan het laatste nummer toegekomen. Ik heb er best wel van genoten en ben er zeker van dat er vele zullen volgen. Op de CD is er nog plaats voor een cover van The Rolling Stones' Gimme Shelter, niet echt fan van deze versie.
 
Peter Smet (4)

Onegodless is een nieuw gevaar(te) dat onze Noorderburen op ons en de rest van de wereld loslaten. Nu ja, nieuw ... van 2012 tot 2016 heette de band van Robin Zielhorst (b), Pieter Verpaalen (z), Yordi Lopez (g) en Yuma van Eekelen nog gewoon Mourn. Om ons onbekende redenen werd eerder dit jaar besloten om de groepsnaam te wijzigen naar Onegodless. Echt wakker liggen we daar niet van want, laten we eerlijk zijn, Onegodless klinkt toch twaalf dozijn keer "cooler" dan Mourn. De inspiratie voor de albumtitel verraadt zichzelf op die manier ook vrij gemakkelijk, niet? Alhoewel ze de plaat voor mijn part gerust ook 'Mother(lelijkwoord)er' hadden mogen noemen. Want dat is het resultaat namelijk geworden, een flink uit de kluiten gewassen moederminaar van een stukje muziek. Voor het genre dat ze spelen hebben Zielhorst & co. HEAVYSTONERBLUESGROOVEROCKSLUDGEMETAL een eigen benaming uitgevonden. Voilà, beter zouden wij (of iemand anders voor ons part) het niet kunnen zeggen. Je gooit gewoon al je invloeden op een hoopje en noemt je sound daarnaar. Net zoals het resultaat zelf, quoi? Qua krachtige riffs en stoempen in je b*llen doet dit wat denken aan Pantera maar ook aan moderne groove metal acts als Mastodon en Black Tusk. Denk aan krachtige, energetische, loodzware riffs, drumroffels die het geheel weids open trekken en u komt al ergens. Misschien hebben de heren zelf grootse ambities in de zin van platina verkoopcijfers en hordes platinablonde (of anders haarkleurige) groupies aan de tourbus, de muziek van Onegodless komt volgens mij toch het beste tot z'n recht in ruimtes als die waarin de plaat opgenomen lijkt te zijn; klein, donker, gezellig, zware gordijnen aan de wanden. Maar hey, ik ben maar een simpele muziekrecensent (en, zo weten we, dat zijn allemaal mislukte muzikanten) dus wat weet ik er van? Wat ik wel weet is dat de slagzin die in de bijgeleverde bio vermeld stond "The CD is coming with earplugs, as the album is best to enjoy on volume 11" geen holle reclameslogan bleek te zijn maar eerder een nuchtere constatering. Wij hebben er geen oordopjes bijgekregen. De dokter zegt dat die vervelende fluittoon na een tijdje vanzelf wel zal verdwijnen. Of niet ...
 
Jan Guisset (4)

Wage War is een Amerikaanse metalcoreband opgericht in 2010, toen nog onder de naam Empires. Na wat line-up veranderingen veranderde de band hun naam in Wage War en tekenden ze in 2015 bij het label Fearless Records. Onder dit label bracht de band hun debuut ‘Blueprints’ uit dat op heel wat positieve reacties kon rekenen en de band in het voorprogramma bracht van bands als August Burns Red, I Prevail, Chelsea Grin. De band bestaat momenteel uit Briton Bond (unclean en clean vocals), Seth Blake (lead guitar), Cody Quistad (Rhythm guitar en clean vocals), Chris Gaylord (Bass) en Stephen Kluesener (Drums). Op 4 augustus zagen we de release van hun tweede album, ‘Deadweight’ waarin zanger Briton Bond in tegenstelling tot het debuut nu ook clean vocals voor z'n rekening nam. Door hun geweldige debuut was dit toch een release waar ik reikhalzend naar uitkeek. Deze band staat met hun nieuwste telg toch mee aan de top van de hedendaagse metalcore scene samen met bands als Miss May I, Architects en Parkway Drive. Een groot compliment voor deze relatief jonge band, maar beluister deze ‘Deadweight’ en je weet direct waarom. Het album gaat van start met de intro 'Two Years', een kort inleidingsnummer met een lekkere punch en de perfecte inleiding voor het knallende 'Southbound'. Alles wat metalcore inhoudt zit verweven in deze vette track. Cleans, grunts, screams, dreunende riffs, beukende drums en breakdowns waar je bijna van achterover wordt geblazen. Een tweede album is meestal het moeilijkste omdat iedereen smacht naar een bevestiging of zoekt naar vernieuwing. 'Don't let Me Fade Away' bevestigd de geweldige drive die deze band in zich heeft. Muzikaal geweld dat smeekt om moshpits en tijdens de cleans lijkt te smeken om begeleidend gezang uit het publiek. Het volgende nummer is er eentje dat ongetwijfeld live in elke zaal het dak eraf blaast. Wat een beestige opbouw op deze 'Stitch'. Dit nummer staat toch hoog op m'n lijstje van favoriete tracks uit 2017. Geweldig hoe een nummer van begin tot eind weet te entertainen. Toch een band die ik aan de bucketlist moet toevoegen als band die ik live moet gezien hebben. De melodische intro op 'Witness' doet me even m'n wenkbrauwen fronsen, even dacht ik hier een rustige ballad-achtige track te horen. Niets is minder waar, dit nummer knalt als een hevige donderslag, ondanks de melodieuze cleans. Dan is het de beurt aan titeltrack 'Deadweight', een nummer dat Wage War ademt. Dit is wat deze band zo geweldig maakt. De opzwepende sfeer doorheen het nummer, de brutale vocals, de beukende drums en bas en die alles verpletterende gitaren. 'Gravity' is het rustigste en meest melodieuze nummer op dit album. Maar denk niet dat het een melig album vullertje is, er zit nog genoeg punch in deze track. Nog meer punch zit er in het het snelle 'Never Enough', hoor ik jullie denken “circle pit!”? Als mitrailleur vuur knallen de drums en gitaren ons om de oren op 'Indestructible'. Éen van de kortste nummers op het album is dit razende en beukende 'Disdain', dit had gerust dubbel zolang mogen doorgaan. Dit is toch wel één van de beste metalcore releases van 2017, 'My Grave Is Mine To Dig' onderstreept dit nogmaals. Afsluiten doet dit album met het knappe 'Johhny Cash'. Een nummer dat me van in het begin, mede de titel, intrigeerde. Ze stellen me wederom niet teleur, het meest verrassende nummer van het album. Melodieus maar toch hard en overduidelijk Wage War.
 
Peter Smet (4 ½)

Nee, Nietzsches werken staan niet bepaald bekend als de vrolijkste filosofische teksten ooit. In ‘Also sprach Zarathustra’ voert de Duitse denker de figuur van Zarathustra aan om zijn theorie te verdedigen dat we naar meer individualisme moeten streven en dat de mens uiteindelijk zal evolueren naar een ‘übermensch’. Het is een thema waarvan je zou verwachten dat het muzikaal met de nodige intellectuele inbreng moet vertolkt worden en dat is ook wat het Franse Fractal Universe met zijn eerste boreling, ‘Engram of Decline’, probeert te doen. Vanaf de onvoorspelbare tempowisselingen op opener ‘Premise to Reality’ tot het knap gecomponeerde ‘Sons of Ignorance’, de zwepende intro en de blastbeats van ‘Scar Legacy of Hatred’, het creatieve drumwerk op ‘Patricidal Ghosts’, het instrumentale geweld op ‘Venomous Coils of a Holy Fallacy’ en het gevarieerde, bijna tien minuten lange ‘Collective Engram’, hier kan je de muzikale hersentjes wel even zoet mee houden. Songs als ‘Backworldsmen’ laten horen dat de band ook akoestisch goed uit de verf kan komen, terwijl de fluisterende vocalen heel wat sfeer toevoegen aan het geheel. Ook  ‘A Name to Deny’, ‘Narcissistic Loop’ en ‘Decline’ zitten technisch erg goed in elkaar, maar voorlopig ontbeert het Fractal Universe aan memorabele momenten; De riffs springen van links naar rechts zonder echt rekening te houden met hoe ze hier en daar kunnen dienen als fundamenten voor de songs. Ook de grommende zang is niet echt indrukwekkend te noemen, maar onze buren er de volgende keer wél in slagen om voldoende hooks en herkenbaarheid in hun muziek te stoppen, zullen wij zeker van de partij zijn, want deze progressieve deathmetalheads hebben zeker voldoende in hun mars om blijvertjes te worden.
​
Dirk Vandereyken (3)

Al bij al genomen woon ik best wel graag in ons Belgenlandje. Het is hier niet echt tè warm en ook nooit echt tè koud. Soms wel een beetje tè nat, minder vaak ook wel eens tè droog. OK, het valt aan de gemiddelde burger uit een ander deel van de wereld moeilijk uit te leggen waarom wij juist 6598312 regeringen hebben waardoor er niet eens deftig kan besloten worden in welke windrichting wij onze scheten nu juist dienen te laten maar desondanks laten we ze toch gewoon. OK, voor ik u volledig kwijt ben beste muziekliefhebber en u begint te denken dat de Guisset nu ècht wel een slag van vijf molens tegelijk heeft gekregen, blijft u a.u.b. nog even bij me.  Wat ik verafschuw aan ons vaderlandje, en daarin zal u het ongetwijfeld roerend met mij eens zijn, is de ruimtelijke (wan)orde, of eerder het gebrek daaraan.  Ons klein stukje grond is werkelijk volgepropt met lelijke bouwdozen, lintbebouwing en een kluwen aan betonnen wegen.  We hebben hier totaal geen mogelijkheid om eens echt te gaan Cruisen (met een grote C) zoals het bedoeld is. Namelijk, met een zalige roadmuziekje op de radio onbeperkt rond te rijden en te genieten. Dàt, en nu komen we tot mijn punt lieve mensen, is wat we nodig zouden hebben om in optimale omstandigheden te kunnen genieten van 'The Eye Of Tilos' van Perfect Blue Sky. Een cruiseplaatje zoals een cruiseplaatje hoort te zijn.
Perfect Blue Sky, dat is de niet zo evidente samenwerking tussen de Zweedse gitarist Pna Andersson en de Australische zangeres Jane Kitto. Of de twee in het dagelijkse leven ook geliefden zijn is ons niet meteen duidelijk en kan ons, ook geen hol interesseren. Wij zijn tenslotte muziekfanaten en geen Story abonnees. Hun harmoniserende samenzang en intieme muziek zou kunnen laten uitschijnen van wel maar nogmaals, dat is absoluut niet belangrijk, dus schei er mee uit Guisset. De twee lijken wel zo weggelopen van een jaren zeventig platenhoes van Fleetwood Mac met Andersson in de rol van Lindsey Buckingham en Kitto als een jonge Stevie Nicks. Het geluid van Perfect Blue Sky is dan ook sterk geënt op jaren 60/70 psychedelische (folk)rock. We horen invloeden van het reeds genoemde Fleetwood Mac maar ook van Pink Floyd en Crosby, Stills & Nash. 'The Eye Of Tilos' is al het tweede album van dit duo maar voor mij was het de eerste kennismaking. En die was wat mij betreft zeer aangenaam te noemen. Andersson en Kitto brengen ons een fijne verzameling intieme, melodieuze, vaak zo essentieel mogelijk gestripte liedjes. Less is more is daarbij zeker een van toepassing zijnde term. Stap in je wagen, zet dit plaatje op en geniet van de eerste noot tot en met de laatste. In België moet je daarvoor in plaats van over "Endless Highways" dan misschien wel tien keer de ring rond Lier volgen maar hey, om in optimale omstandigheden van muziek te kunnen genieten moet je soms wel eens iets over hebben, nietwaar?
 
Jan Guisset (4 ½ )

Oceans Ate Alaska is een technical metalcore band uit Birmingham, UK. Opgericht in 2010 en twee jaar later getekend bij Density Records. Bij dit label brachtten ze twee EP's uit, ‘Taming Lions’ en ‘Into The Deep’. In 2014 tekenden ze bij hun huidige label Fearless Records. Hun debuut ‘Lost Isles’ kwam uit op 24 februari 2015 en eind 2016 kondigden ze aan op hun facebookpagina dat werd begonnen aan het tweede album. Ook werd aangekondigd dat hun wegen scheidden met vocalist James Harrison en op 1 februari 2017 werd Jake Noakes voorgesteld als nieuwe zanger. Nu is er dus hun tweede langspeler ‘Hikari’. Zelf leerde ik de band kennen op Rocktoberfest 2017 in Lier waar de band stond geprogrammeerd als één van de headliners, toen nog met James Harrison. Ik was toen onder de indruk van deze, voor mij toen nog onbekende, band. Ik was dan ook uiterst benieuwd naar het nieuwe album en de nieuwe zanger. Het nieuwe album ‘Hikari’, wat vertaald wordt als licht, staat vol met een mix tussen traditionele Japanse instrumenten en het technisch en dynamisch kunnen van deze Britse band. Dat wordt al meteen duidelijk op opener 'Benzaiten' met gastvocals van Alex Teyen (Black Tongue). Traditionele tonen worden afgewisseld en bijgestaan door bruut gitaargeweld. Jake Noakes vocals slaan direct in als een bom, met diepe grunts en schurende screams. De afwisseling in deze eerste track is enorm, ambient geluiden, screams, cleans, grunts, harde gitaren en technische hoogstandjes wisselen elkaar in een hoog tempo af. Op 'Sarin' horen we hetzelfde energieke geluid, met intense progressieve gitaarklanken enerzijds en de melodische rustigere tonen anderzijds. Hoe meer ik naar soortgelijke bands luister, hoe meer ik wordt aangetrokken door dit genre. De technische en complexe afwisselende gitaarlijnen en de mix tussen brute en cleane vocals zoals op deze 'Covert' blijft me steeds weer soms met verstomming slaan. Laat je niet misleiden door de zweverige intro van 'Hansha', de gitaren van James Kennedy en Adam Zytkiewicz lichtten al een tipje van de sluier waar dit nummer heen gaat. De monsterlijke stem van Jake maakt dit helemaal duidelijk, van een verrassend nummer gesproken. En laat dat nu net hetgene zijn wat ik het meest bewonder in deze band. Ze weten dit allemaal perfect in hun tracks te passen. Zo ook op 'Deadweight' dat me soms meer doet denken aan brute deathcore dan aan hun gewoonlijke geluid. Na dit brute en soms extreme geweld last de band met het instrumentale 'Veridical' even een rustpauze in al is dit niet bepaald een rustige track. Op 'Entrapment' horen we terug Jake's soms wat beangstigende vocals, hoe houden die mannen hun stem toch heel? Natuurlijk ook het vermelden waard zijn het geweldige drumwerk van Chris Turner en de bonkende basnoten van Mike Stanton. Het titelnummer 'Hikari' is zonder twijfel het meest verrassende nummer op dit album met zijn naar jazz neigende intro, en toch weten deze mannen dit perfect te verweven in een brute track. Luister maar naar die vocals doorheen de track en die lekkere bas-solo op het einde van het nummer. 'Birth-Marked' doet me met momenten denken aan de oudere nummers van Bring Me The Horizon, zal waarschijnlijk liggen aan de overeenkomsten tussen de stem van Jake en Olli want instrumentaal is er toch een enorm verschil. Met een titel als 'Ukiyo' verwachtte ik eerlijk gezegd traditionele Japanse instrumenten te horen maar niets van dit alles te horen in dit instrumentale nummer. Het slotakkoord komt er onder de vorm van 'Escapist', een typisch Oceans Ate Alaska nummer. Ik weet nog dat ik dacht vorig jaar bij hun live optreden in Lier dat deze band in staat was tot grootse dingen en na het horen van dit album kan ik dat enkel bevestigen.
 
Peter Smet (4 ½)

Wanneer muzikanten die stuk voor stuk hun sporen al hebben verdiend in andere bekende bands besluiten om samen een nieuwe band op te richten wordt al snel en voornamelijk door de A&R & promomensen van hun label de term supergroep gehanteerd. Alsof zo'n combinatie een garantie zou zijn op goede muziek. Zonder namen te noemen maar we weten natuurlijk allemaal dat zoiets geen evidentie is. Muziek is immers, en gelukkig maar, geen exacte wetenschap en moet vooral het resultaat zijn van de chemie tussen de muzikanten onderling. We zouden de term supergroep natuurlijk ook een ander licht kunnen zien, nl als zijnde de combinatie van muzikanten die elks op zich super zijn op hun vakgebied. Ook hier geldt echter weer dat het alles behalve een recept voor succes is.  Op het beide vlakken  was Adrenaline Mob van bij de oprichting al een supergroep maar waarbij de eerste twee albums (Omerta, 2012 en Men of Honnor, 2015) voor mij toch iets te stereotiep en meer-pose-dan-ballen klonken is dit nieuwe 'We The People' hun eerste album met het ... euhm ... superlatief super waardig.  In de nog relatief jonge geschiedenis van deze band hebben ze toch al wat hindernissen moeten overwinnen. Naast de enige twee consistente leden Mike Orlando (gitaar) en Russell Allen (zang) is het een komen en gaan geweest  van bassisten en tweede gitaristen.  Ook op het vlak van drummers valt er serieus wat tragiek te schrijven. Originele drummer Mike Portnoy gaf er wegens agendaproblemen na één album reeds de bui aan.  Vervanger A.J. Pero overleed tijdens de Men of Honnor tournee  in 2015 op de tourbus in zijn slaap aan een hartfalen. Een gebeurtenis die er bij Orlando en Allen stevig inhakte. De band had er het bijltje kunnen bij neerleggen en dat zou waarschijnlijk niemand hen kwalijk hebben genomen. De heren besloten echter door te gaan en 'We The People' op te dragen aan hun overleden buddy. Het resultaat is een veel volwassener klinkend album dan hun twee voorgangers. Er wordt nog steeds even gerockt en gebeukt maar het macho testosterongehalte is drastisch gedaald en dat is de muziek enkel maar ten goede gekomen. Jordan Cannata werd de nieuwe drummer en de brave man doet dat simpelweg retegoed.  Hij mept er op los met de precisie van een Zwitsers horloge en legt tegelijkertijd ook een super groovend gevoel in de nummers. Luister bijvoorbeeld eens naar het instrumentale middenstuk van 'Violent State of Mind', gitaar, bas en drum trekken daarin een groove die voor mij gerust wat langer aangehouden had mogen worden. Misschien iets voor tijdens de liveshows?.  Allen blijft natuurlijk één van de meest veelzijdige vocalisten binnen de heavy rock. Hij kan sterk en krachtig schreeuwen, brullen, kristalzuiver zingen, u noemt het maar.  In 'Lords of Thunder' steekt hij zijn liefde voor Dio's stijl niet onder stoelen of banken.
Composities als opener en tevens eerste single 'King of the Rings', 'We The People' en 'What You're Made Of' om er maar een paar te noemen zijn absolute moederminnaars van songs. Op 'Bleeding Hands' en 'Blind Leading the Blind' wordt er dan weer wat gas teruggenomen. Het zijn welgekomen rustpunten voor de luisteraar. De gitaarsound op 'What You're Made Of' doet echter wel sterk denken aan Rage Against The Machine, en laten we eerlijk zijn heren, dat gitaarbreakje is toch echt wel regelrecht gejat van 'Killing In The Name Of'.  Het kan natuurlijk toeval zijn. Het meest inspiratieloze moment komt er wel met 'Raise 'Em Up'. Ik bedoel, hoe vaak kan je “Raise your hands in the air, wave ‘m around like you just don’t care” zingen in één nummer. Het is sowieso al een afgezaagde leuze en mijn aandacht waren ze na anderhalve keer al kwijt. Skip! De plaat sluit af met een cover van Billy Idol's 'Rebel Yell'. Deze zwaar rockende versie doet wat mij betreft en met alle respect voor Mijnheer Idool, de song meer eer aan dan het origineel. Maar dat is een kwestie van smaak natuurlijk. Anderen zullen het misschien overbodig vinden. Wat er ook van gezegd, met 'We The People' levert Adrenaline Mob een dijk van een album dat, misschien wel onbedoeld maar toch, wat meer Europees gericht klinkt dan hun eerder werk. Top!
 
Jan Guisset (4)