cd reviews
Drugs, dronkenschap, dames van plezier natuurlijk Satan. Dit zijn enkele van de liefelijke thema’s die aan bod komen in de nieuwe van Whiskey Ritual: 'Blow With The Devil'. De vijfkoppige Italiaanse band brengt ondertussen haar derde langspeler uit die ik het best kan omschrijven als Motörhead die zwaar onder de amfetamine zit. Voeg hier nog een flinke scheut black metal bij ét voila, dat is min of meer de sound van Whiskey Ritual. De heren hebben een voorliefde voor GG Allin en die gestoorde (of geniale, ’t is maar hoe je het bekijkt) kant komt ook terug in hun muziek. Allemaal grote namen die ik hier opsom, maar is de plaat goed? Voor schrijver in kwestie niet echt. Titelsong en opener 'Blow With The Devil' trapt de deur meteen in met razende drums en gitaarwerk. Hoewel het begin zeer black metal is slaat het nummer halverwege om in hardcore punk. Deze formule herhaalt zich doorheen het hele album. Zanger, nu ja, Dorian Bones doet zijn ding: het hele nummer door brullen. Zijn zangstijl heeft doorheen de hele plaat meer weg van de hardcore punk en dit voornamelijk te wijten aan het wat eentonige drumwerk dat door dreunt aan dat typische tempo. Lichtpuntje op de plaat is 'Too Drunk For Love' dat wat meer plaats laat voor groove en 'Nekro Streetgang' dat het dichtst in de buurt komt van rock ’n' roll, ook dankzij de gitaarsolo’s die zo uit een Motörhead nummer hadden weggerukt kunnen worden. Deze 'Blow With The Devil' is misschien goed voor wie zich tegoed doet aan een berg cocaïne opgediend door dwergen in satansmaskers, of voor de zware black rock ’n' roll fan, maar vernieuwen doen de heren van Whiskey Ritual niet. We hebben het allemaal wel al eens gehoord en het werd beter gebracht door GG Allin en Black Flag. Nathan Mussche (2½)
0 Opmerkingen
Varathron stond samen met o.a. Rotting Christ en Necromantia aan de wieg van de Helleense black metal scene. De band ontstond in 1988 en heeft tot nu toe vijftal full-albums op de markt waarvan het vorig jaar uitgebrachte en uitstekende 'Untrodden Corridors Of Hades' het meest recente is. Nu is het vijftal er terug met deze 'The Confessional Of The Black Penitents' een ep met drie nieuwe tracks en vier nummers die op zestien mei van dit jaar live werden opgenomen in het Griekse Larissa. En het nieuwe werk sluit eigenlijk perfect aan op de reeds bestaande catalogus van de band: ze zijn hondsbrutaal, agressief en duister. De live opgenomen nummers klinken op dit schijfje een pak minder goed dan ik gehoopt had. Vooral de drums klinken nogal dof in de mix. Maar dit neemt niet weg dat fans van het genre en zeker van de band zelf dit schijfje aan hun collectie zullen willen toevoegen voor de drie nieuwe tracks alleen al. Al zal de modale metalfanaat dit misschien wel te weinig vinden om dit aan te schaffen. Luc Ghyselen (3½) Extreme metal, black en/of death metal, vrouwen: een combinatie die niet echt voor de hand ligt en toch is dit precies waar Nyx voor staat. Nyx is immers een vrouwelijk duo uit Duitsland dat op hun debuut negen tracks black/death metal op je loslaat. Blitz (drums/vocals) en Vinterbarn (gitaar/vocals) zorgen voor agressief en brutaal klinkende muziek, schreeuwen en brullen hun teksten meestal zoals veel van hun mannelijke collega's (al komt er heel soms ook een lief vrouwenstemmetje piepen (o.a. in 'S.ave O.ur S.ouls')), maar hebben naar mijn gevoel toch nog wat werk aan de winkel op gebied van het uitwerken van hun songs. Let op: slecht of minderwaardig wil ik dit zeker niet noemen, maar om echt mee te spelen in het wereldje van de extreme metal zijn de nummers niet iets te veel op “safe” gebracht: er zitten te weinig elementen in waarvoor ik op het puntje van mijn stoel ga zitten. Maar veelbelovend is het wel, zodat ik best wel uitkijk wat Nyx ons in de toekomst nog zal brengen. Luc Ghyselen (3) 'Ride The World' is het debuutalbum van het Spaanse, maar bepaald uit Asturië, zestal Last Days Of Eden. Het gezelschap heeft al ervaring opgedaan in andere bands en zorgt hier dan ook meteen voor een mooi afgewerkt product die fans van o.a. Edenbridge, Within Temptation en zelfs Nightwish veel plezier zal doen. En als ik deze opnoem, kan je al meteen gaan weten dat ik dit een “female fronted metalband” is die symfonische metal brengt en waar invloeden uit de (Celtic) folk en uit klassieke muziek hun opwachting maken. Hier en daar hoor je wel dat Engels niet de moedertaal is van vocaliste Lady Ani, maar dat is best wel verwaarloosbaar. Verder zorgen bass (Adrián Huelga) en drums (Alberto Ardines) voor de solide en karaktervolle ondersteuning en is het vooral gitaar (Dani G. – ook de mannelijke vocalen), keyboards (Juan Gómez) en de symfonische ondersteuning die met de meeste aandacht gaat lopen. Verder komt ook zowat alles aan bod wat je kan en mag verwachten bij zo'n band: krachtige koorzang, stukken die je eerder als power metal kan catalogeren, fragmenten die raakvlakken hebben met death en/of black metal, … Maar het grote pluspunt bij dit gezelschap zijn toch wel de uiterst knappe interventies op tal van bagpipes door Gustavo Rodríguez die er bijvoorbeeld voor zorgt dat een track als 'Queen Of The North' aanstekelijk en fris klikt. Daarmee wil ik niet gezegd hebben dat de overige nummers niet goed zijn! Vooral het machtige epische en meer dan vijftien minuten durende 'A Game Of War' is echt wel een pareltje waar alle elementen die de sound en de kracht van Last Days Of Eden uitmaken op een schitterende manier worden verwerkt tot een geheel. Een maar dan aangename kennismaking en dus duidelijk een band waarvan we in de toekomst nog veel mogen verwachten. Luc Ghyselen (4) Desolate melancholie. Dat is wat Mick Moss ons al 15 jaar brengt met zijn antimatter en dat is op deze The Judas Table niet anders. Het album heeft meteen ook de meeste controversiële cover uit de collectie. Twee androgyne mensen in dwangbuizen die elkaar kussen: uit liefde of omdat ze geen andere keuze hebben? Wat het ook is, we weten meteen dat menselijke relaties opnieuw het hoofdthema van de plaat zullen zijn. Het werk is dan ook goed te vergelijken met het latere Anathema. Drie jaar na 'Fear Of A Unique Identity' is de nieuwe Antimatter er eindelijk. 'The Judas Table' klinkt echter wat meer ingetogen dan de voorgaande en misschien nog wat melancholischer. Dat wil echter niet zeggen dat de scherpere rock of metalkantjes van deze plaat zijn verdwenen. Het laatst deel van 'Stillborn Empires' en 'Killer' zijn hier een mooi voorbeeld van: direct en heavy. Hetzelfde geld voor de 'Can of Worms' met een dijk van een gitaarsolo. Naast de overheersende melancholie zijn de andere typische elementen voor een geslaagde Antimatter plaat aanwezig: Moss zingt nog steeds met de bekende weemoed en kwetsbaarheid, het geweldige gitaarwerk dat steeds de juiste snaar weet te raken en het is Rachel Brewster die met haar viool een extra cachet aan de muziek meegeeft. Het enige minpunt is dat Antimatter met deze zesde telg in haar catalogus niet echt iets nieuws doet. Elk nummer staat er (met 'Stillborn Empires' op eenzame hoogte) en heeft interessante details bij verschillende luisterbeurten, maar vernieuwen doet het niet. Komt het werk in de buurt van 'Planetary Confinement'? Dichtbij, maar in mijn ogen blijft dat de ultieme Antimatter plaat. Toch is deze een aanrader voor elke fan van de band, of mensen die nood hebben aan prachtige weemoedige muziek. Nathan Mussche (4) Vol verwachting ging ik dit jaar naar Alcatraz Metal Festival om o.a. Queensryche aan het werk te zien: wat keek ik er naar uit om de band waar ik vele jaren geleden immens veel plezier aan beleefde, eindelijk eens live aan het werk te zien. Ontgoocheld keerde ik terug: ik vond de zang van nieuwe zanger Todd La Torre echt ondermaats, bij momenten was het meer schreeuwen dan zingen. De meningen hierover waren echter verdeeld, sommigen deelden mijn mening, anderen vonden het wel goed. Achteraf bleek dat Todd kampte met stemproblemen. Daarom was ik enigszins sceptisch om een review te schrijven over hun nieuwste album 'Condition Human'. Zoals vaak in het leven ben je vaak aangenaam verrast als de verwachtingen niet hoog gespannen zijn en dat geldt zeker bij het beluisteren van het nieuwste werk van Queensrÿche. Ik had een déja vu of eerder gezegd een déja entendu: precies of ik de oude Queensrÿche met Geoff Tate aan het beluisteren was, hetzelfde fantastische gevoel als in mijn jeugdjaren kwam bij mij naar boven. Met 'Condition Human' gaat Queensrÿche back to the roots en evenaren ze hetzelfde niveau als op albums als 'Operation Mindcrime' en 'Empire': namelijk dat van steengoede hard rock en progmetal. Todd La Torre zingt hier formidabel goed en moet niet onderdoen voor zijn illustere voorganger (van wie ik grote fan ben). Met 'Arrow Of Time' en het fenomenale 'Guardian' zet Queensrÿche direct de toon voor een geweldig album. 'Hellfire' is een 100% typisch old school Queensrÿche nummer: pure nostalgie. Met 'Eye 9' schotelt Queensrÿche ons het voor mij beste nummer van deze schijf voor: geniale riff, ritmeveranderingen, een drummer die alles perfect bij elkaar houdt en een Todd echt op dreef. 'Hourglass' gooit er van bij het begin de beuk in om dan over te gaan naar het meer melodieuze werk: een pareltje. 'Just Us' heeft trekjes van Creed en is wat lichtvoetiger. Dit sublieme album eindigt met 'Condition Human', een mengelmoes van prog, melodieuze rock afgewisseld met pure powerplay en opnieuw super gezongen: puur genieten. Als oude Queensrÿche fan dit album niet aanschaffen, moet als een misdaad beschouwd worden. Bart Verlinde (5) Het Noorse progressieve power metal collectief Pagan's Mind mag je bijna als habitué beschouwen op het ProgPower USA Festival daar het vijftal er de eerste maal was in 2003, kort na het uitbrengen van hun album 'Celestial Entrance'. In 2007 waren ze opnieuw van de partij en ze fungeerden zelfs als “house band” voor de “All Star Jam”. In 2010 waren ze er opnieuw te gast voor de tiende verjaardag van het ProgPower USA Festival. En geef nu eerlijk toe, de band is echt wel een topper in het genre. Op veertien november 2014 stond het vijftal – Nils K. Rue (vocals), Jorn Viggo Lofstad (gitaar), Ronny Tegner (gitaar), Steinar Krokmo (bass) en Stian Kristoffersen (drums) – er opnieuw voor een daverende set progressieve power metal. En het is deze set dat je hier nu krijgt op twee blinkende audio schijfjes (goed voor maar liefst tweeëntwintig tracks) én op één dvd. Hou je van de de band in kwestie dan ben je reeds lang gestopt met lezen om deze set aan je collectie toe te gaan voegen. Ben je nog niet echt overtuigd van de kwaliteiten van het kwintet dan is dit een mooie doorslag van wat je kan verwachten van deze act. Zelf roepen live opnames bij mij steeds een dubbel gevoel op: enerzijds iets van “waarom was ik daar niet bij” en anderzijds dit is echt een specifiek momentopname die eigenlijk het best overkomt als je er zelf bij bent geweest. Toch wil ik deze dubbelaar aanbevelen aan iedereen die het genre, en zeker de band zelf, een warm hart toedraagt, daar de heren niet moeten onderdoen voor meer bekendere namen in het genre. De uitstekende vocalen van Nils, de meer dan schitterende gitaarsolo's die beide gitaristen uit hun instrument weten te halen, het sublieme toetsenspel dat soms de met de volledige aandacht gaat lopen en anderzijds net zo ondersteunend kan werken als de gitaarriffs, de prachtige drumpatronen en de veelzijdigheid van de basslijnen: dit alles draagt toe tot een zo goed als vlekkeloos concert waarin je track na track wordt meegesleurd door dit vijftal. Luc Ghyselen (4) Vocalist Zak Stevens startte deze progressieve power metal band op in 2002 nadat hij Savatage verliet. Het allereerste album van Circle II Circle, 'Watching In Silence', leunde dan ook verdacht veel richting een “nieuwe Savatage”, maar met de jaren en nodige wijzigingen in de line-up heeft Circle II Circle toch een eigen smoel ontwikkeld, al hoor je natuurlijk nog steeds nummers die zo uit het grote songbook van Savatage konden geplukt zijn, en daar zal vooral de stem van Zak wel voor veel gaan tussen zitten. 'Reign In Darkness' is ondertussen het zevende studio-album van deze band en telt elf tracks. De Instrumentale opener 'Over-Underture' waarin zware gitaren worden afgewisseld met fragiele piano-klanken en stevige orkestrale bombastische stukjes zet meteen de toon voor dit album. 'Victim Of The Night' borduurt daar op verder en meteen valt opnieuw de krachtige stem van Zak op die eigenlijk nog niets aan power en kwaliteit heeft verloren gedurende al die jaren. Ook de krachtige drumpatronen zorgen voor ene bijzondere ondersteuning. 'Untold Dreams' opent eerder kalm, maar dat wordt vrij vlug goedgemaakt en het mondt tot een meeslepende track. Bemerk hier ook de uiterst knappe en flitsende gitaarsolo. Het krachtige en aanstekelijke 'It's All Over' bevat duidelijk tal van knipogen richting Savatage, terwijl 'One More Day' verduiveld zwaar en gitzwart klinkt en invloeden uit doom metal laat horen. 'Ghost Of The Devil' verenigt alle kenmerken waar Circle II Circle voor staat tot een krachtig geheel. 'Somewhere' bevat naast krachtige passages ook ingetogen fragmenten zodat er een mooi samenspel ontstaat tussen de gitaren enerzijds en de piano anderzijds. Dankzij de vele wisselingen in ritme en tempo steekt het krachtige en energieke 'Deep Whitin' misschien nog net iets boven de overige tracks uit. 'Taken Away' is dan weer een track geworden waar de term “beuken” misschien het best tot zijn recht komt, al hoor je ook een erg rustige maar korte break langskomen. Het vlotte 'Sinister Love' gaat op dit elan verder al hoor je wel meer complexe drumpatronen langskomen. Eindigen doet Circle II Circle met een erg gevoelige noot: de ballade 'Solitairy Rain' waarin pianoklanken en de weergaloze vocalen van Zak Stevens perfect samensmelten. Ik ben al fan sinds het eerste album en Zak Stevens, en dan natuurlijk Circle II Circle, kan maar weinig verkeerds gaan doen zodat mijn waarderingscijfer misschien wat hoger uitvalt dan van een journalist die de band gewoonweg niet kent. Luc Ghyselen (4½) Heart Of A Coward is een Britse metalband afkomstig uit het Engelse Milton Keynes. Ze brengen ons hun derde Studio album na 'Hope And Hindrance' en 'Severance', met als titel Deliverance. Leden zijn Jamie Graham als zanger, Carl Ayers en Steve Haycock op de gitaren, Vishal "V" Khetia als bassist en Christopher "Noddy" Mansbridge achter het drumstel. 'Deliverance' is een prachtig album op alle vlakken (technisch, melodisch, noem maar op…). Alle nummers zijn zeer goed opgebouwd en je krijgt nooit het gevoel dat er iets ontbreekt in een nummer, ze voldoen aan alle verwachtingen die je als metalliefhebber maar wenst. Bijvoorbeeld het eerste nummer, genaamd 'Hollow', begint met een korte intro. De intro zelf geeft al duidelijk aan dat het hier niet om een traag nummer gaat en dat de band je zal overspoelen met een energieke track. Na de korte intro barst het nummer los. Alle instrumenten beginnen op hetzelfde moment een zeer stevig stuk te spelen, dat in combinatie met een scream van frontman Jamie. Dit is enkel het begin van het nummer/album en klinkt zeer belovend. Wanneer we iets verder het nummer induiken komen we een paar zeer interessante stukken tegen. De vocals zijn één van die interessante zaken. Er wordt geen cleane zangstijl gehanteerd, maar wel verschillende uncleane technieken. In het refrein wordt een minder zware uncleane stem gebruikt in vergelijking met de strofes. Dit is een kleine variatie, maar meer heeft de band niet nodig om een zeer sterk nummer te maken. Ook het technische aandeel springt bij dit nummer zeer sterk in het oog. Het tempo wordt namelijk doorheen het ganse nummer zeer hoog gehouden. Hierdoor voelt het aan alsof je tien energiedrankjes na elkaar opgedronken hebt in de voorbije minuut. De drums vallen zeer sterk op, want je hoort de baspedalen zeer goed. Ook de gitaren zijn zeer prominent aanwezig. Ze spelen korte riffs zeer snel na elkaar en zijn zeer goed op elkaar afgestemd. Dit album bevat ook twee nummers die bij elkaar horen: 'Turmoil I – Wolves' en 'Turmoil II - The Weak Inherit The Earth'. 'Turmoil I – Wolves' is the eerste luik en meteen ook het hardste nummer van de twee. Het begint met een zeer hoog tempo, dat doorheen het nummer aangehouden wordt. Ook in de breakdowns wordt, in tegenstelling tot heel wat andere breakdowns, een hoog tempo gebruikt. Ook het zingen is in dit nummer weer van de bovenste plank. De uncleane vocals zorgen voor dat extra aandeel in energie en adrenaline terwijl je luistert. 'Turmoil II – The Weak Inherit The Earth' is een volledig ander verhaal. Het vloeit verder uit 'Turmoil I – Wolves', maar begint zeer traag met prachtig klinkende gitaren die je trommelvliezen strelen. Het nummer bouwt langzaam op, de drums voegen zich erbij en later voegt Jamie zich erbij. Het eerste deel van het nummer klinkt als een anthem, je hoort aan de manier waarop er gezongen wordt dat je dit samen met een mensenmassa moet meeschreeuwen. Na dit deel van het nummer wordt het nummer ook weer loeihard, het tempo krijgt weer een boost en stilzitten is niet langer een optie. Even kort samenvatten. Dit album bevat 10 nummers die stuk voor stuk energiebommen zijn op hun eigen manier. Deze band weet waarop ze moeten letten tijdens het maken van een track, dit bewijzen ze tien keer op 'Deliverance'. Het technische aspect is dik in orde, met stevige drumpatronen, prachtige gitaartunes en niet te vergeten het verbazingwekkende stemgebruik van Jamie. Zoals ik eerder zei: De nummers klinken perfect, er ontbreekt geen enkel deel. Je voelt als het ware even voldaan na het beluisteren van dit album als na het eten van een tiengangenmenu. Robin Vandenbulcke (4½) Bas, drums en twee gitaren, dan weet je het wel. Dit wordt luid en compromisloos. In 2011 brachten ze al een EP uit en nu is er een full cd. Full cd, met zeven songs? Of is dit weer geen full cd? Het blijft allemaal onduidelijk omdat er haast geen informatie op het hoesje staat en een booklet is er niet bij. Soms klinken ze al Triggerfinger of Admiral Freebee, soms als Lou Reed, soms heeft het wat weg van Stonerrock. Maar nergens is het platte rock. De band heeft echt wel door hoe je een goede rocksong schrijft en arrangeert. Het is zeker niet slecht, maar volgens mij kan er nog meer en beter met dynamiek gespeeld worden. Nu klinkt bijna alles als dynamiet omdat er niet echt rustpunten zijn. Hoe het komt weet ik niet, maar Jeroens stem klinkt soms echt fantastisch, een andere keer dan weer heel wisselvallig en bleekjes. Bassen doet hij dan weer hemels. Een beetje met backingvocalen spelen of een goede zanger in huis halen zou echt het verschil maken! Voor de rest is dit een lekkere band en ze weten hoe het moet/mag klinken. Line-up:
Tracks:
Peter Jacobs (3) Eigen Beheer • KentuckyDaredevils
|
|